Special District 9 เขตพิเศษที่ 9 - ตอนที่ 256 นั่งโง่ๆ ในรถ

Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 256 นั่งโง่ๆ ในรถ

ตอนที่ 256 นั่งโง่ๆ ในรถ

 

ชายหนุ่มตกใจ “ลูกพี่จะหาซื้อยาแบบพวกหม่าบ้างเหรอครับ?”

เปยเตอหยงเงยศีรษะขึ้นอย่างช้ามองหน้าอีกฝ่ายครู่หนึ่งก่อนพูด “ฉันแค่สงสัยนะ”

 

“ครับ” ชายหนุ่มตอบรับโดยไม่ถามอะไรอีก

 

“เอาล่ะ อีกเดี๋ยวนายคงจะยุ่งแล้ว ฉันไปก่อนนะ” เปยเตอหยงลุกขึ้นแล้วเดินออกประตูไป

หลังจากนั้นชั่วโมงครึ่ง

 

เปยเตอหยงไปพบกับชายวัยกลางคนหนวดเครารุงรัง โดยนั่งดื่มชากันอยู่ในบ้านย่านถนนหนานหยาง เขาเป็นหนึ่งในหัวหน้าของกลุ่มเปยเตอหยงรองจากหนิวเจนและฉวี่หยาง แต่เรื่องความสัมพันธ์แล้วเขาสนิทกับเปยเตอหยงมากที่สุดเพราะรับผิดชอบงานสกปรกเป็นหลัก ทั้งยังฟังคําสั่งของเปยเตอหยงเท่านั้น

“อยากรู้แหล่งผลิตยาของพวกหม่าสินะ” ชายคนนั้นถาม

“อืม” เปยเตอหยงพยักหน้า

 

“น่าจะยากเอาการ ฉันได้ยินมาว่าฉินอวี่ก็รู้เรื่องนี้ เขายิ้มและกล่าวต่อ “ฝ่ายผลิตดูเหมือนจะไม่อยู่แถวซ่งเจียงเลย แม้แต่หยวนเค่อและประธานสิงแห่งเฟิงเปยก็ยังไม่เคยคิดตามหา ฉันเลยพูดว่ามันค่อนข้างยากสําหรับเราถ้าจะทําแบบนั้น”

“ไม่ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” เปยเตอหยงโบกมือแล้วพูดต่อ “ฉันไม่ได้ต้องการหาแหล่งผลิตยาซะหน่อย ถ้าจะหาจริงๆ คงต้องให้เงินเยอะพอสมควร ต่อให้รู้ไปยังไงก็ช่วยอะไรไม่ได้มากอยู่

“แล้วหมายความว่าไงล่ะ?” ชายหนวดรุงรังทําหน้าสงสัย

 

“อย่างที่นายพูดเมื่อกี้” เปยเตอหยงหยิบบุหรี่ออกมาจากกล่อง แล้วตอบอย่างนุ่มนวล “แหล่งผลิตยาไม่ได้อยู่แถวซ่งเจียง และเหมือนจะอยู่ไกลซะด้วย สิ่งที่ฉันอยากรู้คือคนส่งของฉันอยากเจรจากับคนส่งของพวกนั้นเข้าใจไหม?”

ชายหนวดรุงรังก็ตะลึงหลังสิ้นประโยคนั้น “รู้แล้วจะมีประโยชน์อะไร?”

 

“เฮอะ! ประโยชน์บานเลย” เปยเตอหยงก้มลงจุดบุหรี่สูบ “มันทําให้ฉันรู้การเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายได้โดยไม่ต้องทําอะไรมากน่ะสิ!”

 

“โอเค” อีกฝ่ายพยักหน้า

 

เปยเตอหยงทอดสายตาไปข้างนอกหน้าต่างขณะพึมพํา “เรื่องอํานาจทางตํารวจฉันอาจไม่ได้มีมากเท่าฉินอวี่และเฒ่าหลี่ แต่เรื่องกลยุทธ์ฉันมั่นใจว่าเราเหนือกว่าพวกนั้น”

 

ช่วงดึกบริเวณทางเข้าของบริษัทขนส่งจี้เฉิง มีรถกระบะขับผ่านเข้าไปในลานสินค้าและหยุดที่หน้าประตูทางเข้าอาคาร

 

ชายที่เพิ่งคุยกับเปยเตอหยงเปิดประตูรถลงมาและผลักประตูเข้าไปในอาคาร

“ลูกพี่ลือ!”

 

“ลูกพี่ลือ!”

ห้องนั่งเล่นชั้นแรก ชายสองคนกําลังว่างและเล่นไพ่อยู่ก็ลุกขึ้นทักทายชายที่เพิ่งเข้าห้องมา

เสี่ยวจือเหลือบมองลงที่โต๊ะโป๊กเกอร์พลางขมวดคิ้ว “อย่าเพิ่งเล่น ฉันมีอะไรจะพูดสักหน่อย”

 

ชายสองคนทิ้งไพ่ในมือของพวกเขาทันที

 

เสี่ยวจือทิ้งตัวลงบนโซฟาและเงยหน้าอธิบายให้ทุกคนฟัง “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปงานของเราจะหยุดไปก่อน พวกนายก็เตรียมตัวไปโกดังใหญ่เราจะส่งยากัน”

“แค่ชั่วคราวใช้ไหมพี่” ชายคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย

 

“ใช่” เสี่ยวจือพยักหน้า “เปยเตอหยงสั่งมาว่าให้ฉันจดจ่ออยู่กับการส่งยาสักพัก”

“เข้าใจแล้วครับ”

ทุกคนพยักหน้า

 

เสี่ยวจือตบต้นขาของเขาและบอกกับทุกคนอีกครั้ง “พวกนายไปทําความสะอาดห้องคนขับก่อน”

 

“แล้วอีกสามงานที่เหลือเรายังต้องทําอยู่ไหมพี่?” ชายคนหนึ่ง

ถาม

“พวกเขาไม่ได้แวะมาแล้ว” เสี่ยวจือส่ายหัว “คราวนี้พวกนั้นรีบไปส่งแล้วก็กลับบ้านเลย ไม่ได้เข้าซ่งเจียง”

“อ่อ เข้าใจแล้วครับพี่” ชายคนนั้นพยักหน้า

หลังจากคุยกันทุกคนก็เริ่มจัดการกับหน้าที่ตัวเอง

แก๊งค้ามนุษย์กลุ่มนี้มีความรอบคอบในการทํางาน พวกเขาพบเอกสารที่ไร้ประโยชน์ในห้องพักของคนขับ เป็นสมุดบัญชีเล่มเล็ก และแผ่นกระดาษในการชําระเงินของหนิวเจน พวกเขาเผามันทั้งหมดก่อนล้างด้วยน้ํา

 

ห้าวันผ่านไปในพริบตา

จ่าวเปาและถังหยวนนั่งอยู่ในรถตู้รอการเคลื่อนไหวของพวกค้ามนุษย์อย่างใจจดจ่อบริเวณหน้าบริษัทขนส่งจี้เฉิง แต่ก็ไม่เจออะไรเลย

 

ในรถ

 

ผมจ่าวเปายุ่งเหยิงใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา เสื้อผ้าพวกเขาส่งกลิ่นเหม็นออกมาเขามองไปที่อาคารบริษัทขนส่งจี้เฉิงและพูด “ไม่ได้การล่ะ ฉันรู้สึกว่าเราเป็นไอ้โง่แล้วล่ะเพื่อน”

“นายหมายความว่าไง?” ถังหยวนเหล่ถาม

 

“เรานั่งจับเจ่าอยู่ที่นี่มาสามวันแล้วไม่ใช่รึไง?” จ่าวเปาพูดอย่างเบื่อหน่าย “แล้วพวกนั้นล่ะ รถสักคันยังไม่เห็นเลย ไหนบอกว่านี่คือรังพวกค้ามนุษย์มาดูทุกวันไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย แน่ใจเหรอว่ามีคนข้างในนะ?”

ถังหยวนถอนหายใจ “บ้าจริงๆ มันไม่น่าเป็นอย่างนี้ได้! ก่อนหน้านี้ก็มีรถมาแวะเวียนตลอด แล้วทําไมกลับเงียบอย่างกับป่าช้าอย่างงี้ล่ะเนี่ย?”

“มันไม่ง่ายเหมือนในหนังหรอกนะ” จ่าวเปาหมดหวังกับวิธีนี้แล้ว ทั้งคู่เงียบไปพักหนึ่งท่ามกลางสนามหญ้าอันเงียบสงบ จ่าวเปาก็ถามด้วยน้ําเสียงเศร้าสร้อย “นายมีเบาะแสอื่นอีกไหม?”

 

“ไม่ มีแต่วิธีนี้เท่านั้นแหละ” ถังหยวนสายหัว

“เพื่อนเราควรเอารถตู้ไปคืนได้รึยัง? นี่มันรีดเลือดกับปูชัดๆ” จ่าวเปาถามกลับ

ถังหยวนตะลึง “ดูนายสิ! จะยอมแพ้ง่าย ๆ ได้ยังไง?”

“ไม่มีใครอยู่เลย มาที่นี่ทุกวันเพื่อจับผีล่ะสิ!” จ่าวเปาพูดต่อ “ถ้าจะทําต่อเราก็ต้องเปลี่ยนแผนแล้วล่ะ คิดให้ดีๆ”

 

ถังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันว่าฉันจะรออีกหน่อย พวกนั้นอาจมีการปรับเปลี่ยนบางอย่างภายในอย่าห่วงเลย”

ในบ้านเลขที่แปดสิบแปด

หลินเหนียนเลยตะโกนเสียงดังเรียกฉินอวี่ “ฉินอวี่ อากาศเย็น ก็อกน้ําเลยแข็งเปิดไม่ออก ช่วยมาดูให้ฉันหน่อยสิ”

 

“นี่….อย่าเรียกเสียงดังนักสิ!” ฉินอวี่ผลักประตูออกมาจากห้อง และข้ามระเบียงไปอย่างรวดเร็วก่อนเดินไปเปิดประตูห้องหลินเหนียนเลย

 

หลินเหนียนเลยสวมชุดโยคะและกําลังหวีผมอยู่ “ฉันกําลังจะอาบน้ํา แต่ก็อกน้ําดันมาใช้งานไม่ได้น่ะสิ”

 

“เธอเข้าใจความสัมพันธ์ของเราคลาดเคลื่อนไปรึเปล่า?!” ฉินอวี่มองหลินเหนียนเลยและถาม “ฉันสนุกกับการดูแลเพื่อนบ้านของฉันทุกวัน แต่เธอทําก็อย่างกับฉันเป็นสามี! มันไม่ประจวบเหมาะไปหน่อยเรอะ หรือเธอแค่เห็นฉันเป็นคนใช้กันแน่?”

“แล้วพูดอย่างงี้จะสื่ออะไร?” หลินเหนียนเล่ยเท้าสะเอวถาม

 

“หลังจากซ่อมก๊อกน้ําเสร็จ ให้ฉันจะอาบน้ําด้วยเลยดีไหม?” ฉินอวี่ถามด้วยรอยยิ้ม

“ตาบ้านี่! รีบไปซ่อมเลย!” หลินเหนียนเลยหน้าแดง

 

ฉินอวี่ยิ้มและเดินเข้าไปในห้อง

 

“กริ้ง”

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

 

ฉินอวี่หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วชะงักไปทันที “ หมายเลขนอกเขตเฟิงเปย อาจเป็นหัวหน้าของเจ้าเขี้ยวล่ะมั้ง…”