61 – วิหารโบราณ

 

เย่ฟ่านและผังป๋อรู้สึกประหม่าทันที ผู้อาวุโสร่างผอมคนนี้ดูมืดมนเกินไป ทั้งสองรู้สึกว่าหนังศีรษะของพวกเขาชาด้านและพวกเขาไม่ได้อยู่ในสำนักหลิงซูในขณะนี้ ถ้าอีกฝ่ายจับพวกเขาไปทำยารับรองว่าจะไม่มีใครทราบเรื่องนี้แน่

 

ผู้อาวุโสฮั่นเดินมาขวางหน้าพวกเขาแล้วกล่าวว่า

 

“สามารถหนีออกจากปากงูเขาหยกและหยิบกล้วยไม้หยกนาคราชออกมาได้ ไม่เลวจริงๆ!”

 

เขาพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าจ้องมองไปที่เย่ฟ่านและผังป๋อและรู้สึกขบขันกับความพยายามในการซุกซ่อนกล้วยไม้หยกนาคราชของพวกเขา

 

เย่ฟ่านและผังป๋อรู้สึกว่าเส้นขนเล็กๆในร่างกายของพวกเขาทุกเส้นกำลังตั้งชันด้วยความหวาดกลัว ต่อหน้าผู้อาวุโสฮั่นที่ดูเหมือนผีแก่มันเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะรักษาอาการไว้ได้

 

“ขอบคุณผู้อาวุโสฮั่นที่ช่วยเหลือ”

 

เย่ฟ่านและผังป๋อรู้ว่าหนีไม่พ้นดังนั้นจึงได้แต่แสดงความเคารพออกไป

 

“ดูเหมือนพวกเจ้าจะหวาดกลัวข้า พวกเจ้าหวาดกลัวข้าทำไมตัวข้าชอบคนหนุ่มสาวอยู่เสมอ โดยเฉพาะคนหนุ่มสาวที่เต็มไปด้วยพลังชีวิตอันมากมายมหาศาลอย่างพวกเจ้า”

 

เสียงของผู้อาวุโสฮั่นต่ำและแหบแห้ง เขาเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวมองไปที่ผังป๋อจากนั้นดวงตาของเขาก็ตกลงมาที่ร่างของเยฟ้านซึ่งดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเร่าร้อนเหมือนกับมองดูของวิเศษบางอย่าง

 

เยี่ฟานเกือบจะเหวี่ยงหมัดออกไป และผังป๋อก็เตรียมจะต่อสู้สุดชีวิตเช่นกัน แต่ทันใดนั้นผู้อาวุโสฮันจู่ๆก็ตบไหล่ของเยฟ้านเบาๆ แล้วลอยถอยห่างจากพวกเขาเหมือนวิญญาณ

 

“ คนอื่นๆไม่ได้คาดหวังในตัวเจ้า แต่นั่นไม่ใช่ข้าฝึกฝนให้ดีในอนาคต”

 

คำพูดของเขาอ่อนลงในขณะที่เขาหายตัวไปในซากปรักหักพังโบราณ

 

“ผู้อาวุโสคนนี้หมายความว่าอย่างไร”

 

ผังป๋อทำหน้าสงสัยแต่เขาไม่คิดว่าผู้อาวุโสฮั่นจะมีความปรารถนาดีต่อเย่ฝ่านอย่างแน่นอน

 

“ปีศาจเฒ่าตัวนี้” ใบหน้าของเยฟ้านดูไม่ค่อยดีนักและเขาก็กระซิบเสียงต่ำว่า

 

“เขามองเห็นข้าเหมือนสุกรที่ถูกเลี้ยงไว้รอเชือด ตอนนี้ข้ายังไม่สามารถเติมเต็มความหิวของเขาได้ดังนั้นเขาจึงปล่อยข้าไปก่อน หวังว่าซากปรักหักพังนั้นจะสามารถรั้งเขาให้อยู่ที่นี่ได้ตลอดไป!”

 

ผังป๋อรีบแนะนำว่า

 

“เรารีบไปจากที่นี่ดีกว่า ฉวยโอกาสที่ปีศาจเฒ่าตัวนั้นเข้าไปในซากปรักหักพังพวกเราต้องออกห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้”

 

“ข้าหนีไปไม่ได้แล้วดูเหมือนว่าชายชราคนนี้จะหวาดกลัวต่อผู้อาวุโสอู่ชิงเฟิงอยู่บ้าง แต่ข้าคิดว่าเขาต้องมีวิธีการบางอย่างในการตามล่าตัวข้าแน่นอน”

 

ในปาอันห่างไกลฮั่นเฟยหยุรู้สึกงงงวย เขาคิดว่าท่านลุงเขาต้องการจับตัวเย่ฟ่านมาเพื่อกลั่นยาโดยตรง เขาไม่คิดว่าท่านลุงของเขาจะปล่อยเยฟ้านไปแบบนี้

 

หลี่หลินและหลื่อมิ้นก็กัดฟันแน่น พวกเขาเห็นว่าผู้อาวุโสชั่นจากไปแล้ว ดังนั้นนางและน้องชายของนางจึงเริ่มปรึกษากันเพื่อจะจบชีวิตของพวกเขาทั้งสอง

 

“ผังป่อเป็นต้นกล้าเซียน ผู้อาวุโสอู่ชิงเฟิงจะต้องทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้ในตัวเขา หากพวกเขาถูกฆ่าข้าเกรงว่าร่องรอยของพวกเราจะถูกเปิดเผยทันที”

 

ในท้ายที่สุดทั้งสามก็จากไปด้วยความโกรธที่กำลังท่วมท้นในจิตใจของพวกเขา

 

ในขณะนี้แสงสีทองก็พุ่งข้ามขอบฟ้าและมุ่งหน้าเข้าสู่ซากปรักหักพังที่อยู่ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

 

“ผู้อาวุโสอู่ชิงเฟิง”

 

เย่ฟ่านและผังป๋อมองหน้ากันและเผยให้เห็นท่าทางมีความสุข

 

ในขณะนี้ความลึกของซากปรักหักพังนั้นอันตรายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เยู่ฟ่านและผังป๋อไม่ได้ถอยกลับพวกเขาเลือกที่จะเดินหน้าต่อไป

 

“ต่อให้เราไม่เข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของซากปรักหักพังพวกเราก็ต้องเข้าไปลึกกว่านี้ บางทีพวกเราอาจจะได้รับสมุนไพรล้ำค่าอย่างเช่นกล้วยไม้หยกนาคราชก็ได้”

 

ทั้งสองรู้สึกว่าอันตรายได้กระจุกตัวอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของซากปรักหักพัง ซึ่งมีการเปลี่ยนแปลงที่น่าอัศจรรย์ แต่พื้นที่ด้านนอกของซากปรักหักพังน่าจะปลอดภัยอยู่บ้าง

 

หลังจากที่เดินไปเงียบๆในปาได้ประมาณสิบลี้ เยฟ้านและผังป๋อก็มองเห็นเศษหินและอิฐจำนวนมาก ในขณะที่วัชพืชมากมายก็ปกคลุมไปทั่วซากปรักหักพัง

 

และในกระบวนการนี้ ในที่สุดพวกเขาก็มั่นใจว่าไม่ใช่ว่าสัตว์ร้ายทั้งหมดจะออกไปแล้ว พวกเขาเห็นอสูรมากมายที่มีความแข็งแกร่งไม่ได้ด้อยไปกว่างูเขาหยกซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่เหล่านี้ด้วยท่าทางกระสับกระสาย

 

“บู้ม”

 

ทันใดนั้นเสียงทุ้มลึกในซากปรักหักพังก็ดังขึ้นอีกครั้ง เยฟ้านและผังป๋อรู้สึกสั่นไหวในหัวใจราวกับว่ามีบางสิ่งคว้าหัวใจของพวกเขา

 

ความเจ็บปวดพุ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน ร่างกายของทั้งสองมีพลังมากกว่าคนธรรมดามากแต่พวกเขายังได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

 

พวกเขาเดินถอยหลังไปสองสามก้าวเพื่อทำให้ร่างกายมั่นคง ใบหน้าของพวกเขาซีดไปชั่วขณะ และพวกเขาทั้งสองรู้สึกกลัวเล็กน้อย

 

“อะไรนะ…”

 

“รู้สึกหรือเปล่าว่าเสียงนี้เริ่มดังถี่ขึ้นเล็กน้อย”

 

“เจ้าคิดอย่างไร?” ผังป๋อถาม

 

เย่ฟ่านส่ายหัวและกล่าวว่า

 

“มันเป็นความคิดที่ไร้สาระมาก แต่ข้าคิดว่ามีอสูรโบราณบางตัวซึ่งนอนหลับไหลมาอย่างยาวนานกำลังตื่นขึ้น”

 

ผังป๋อทำหน้าประหลาดใจและพูดว่า “ หรือว่าเสียงที่ดังออกมาด้านนอกนั้นคือเสียงหัวใจของมัน?”

 

ในเวลานี้เสียงแหลมเล็กก็ดังขึ้นทั่วท้องฟ้า ในขณะที่รุ่งศักดิ์สิทธิ์มากมายต่างก็ทะยานออกจากที่ตั้งของหลิงซูตงเทียนมุ่งหน้าเข้าสู่ซากปรักหักพังอย่างรวดเร็ว

 

“ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสของหลิงซูตงเทียนจะตื่นตระหนกและกำลัง มาที่นี่ทีละคน”

 

ในเวลานี้ท้องฟ้ามืดลงและมีดวงดาวมากมายบนท้องฟ้า

 

ทั้งสองเดินต่อไปอีกสองสามจนไปถึงที่รกร้างโดยไม่รู้ตัว สถานที่แห่งนี้เต็มที่ซึ่งหญ้าไม่สามารถเติบโตขึ้นได้ในขณะที่พื้นดินก็ดูเหมือนจะถูกเปลวไฟเผาผลาญทั้งหมด

 

ในตอนกลางคืนพื้นที่บริเวณนี้มีความลึกลับและไอแห่งความก็กระจัดกระจายอยู่รอบๆจนสามารถมองเห็นได้

 

“ไม่รู้ว่าพื้นที่แถบนี้ถูกทิ้งร้างมานานแค่ไหนแล้ว ดูสิไม่มีแม้แต่ขนนก”

 

ผังป่อรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขารู้สึกหิวโหยไม่มากก็น้อย เมื่อเดินเข้ามาสู่ดินแดนนี้มันไม่มีแม้แต่ผลไม้ปาให้พวกเขาใช้พวกมันเพื่อรองท้อง

 

หลังจากที่พูดคำนี้จบดวงตาของเยฝ่านก็เบิกกว้างด้วยความตกตะลึงและแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ผังป่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติเขารีบหันกลับไปมองแล้วขนทั้งร่างกายของเขาก็ตั้งชันขี้นมาอย่างรวดเร็ว

 

ที่ด้านหน้าของพวกเขามีร่างเย็นยะเยือกนอนอยู่เงียบๆ ผิวหนังเหี่ยวๆห่อด้วยกระดูกเหมือนไม้แห้ง นี่เป็นซากศพที่เที่ยวแห้งอย่างสมบูรณ์

 

“นี่มันอะไรกัน!”

 

ผังป่อรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ในช่วงเวลาค่ำคืนแบบนี้หากต้องเดินมาพบเจอกับซากศพเป็นใครจะไม่ตกใจ

 

เยี่ฟานก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าซากศพนี้ปรากฏขึ้นมาได้อย่างไร ในตอนที่พวกเขามาที่นี่เขาได้มองเห็นบริเวณนั้นอย่างชัดเจนและมั่นใจว่าไม่มีสักอย่างแน่นอน

 

ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆดวงดาวก็เริ่มสลัว ซากปรักหักพังก็มืดลงและมีหมอกจางๆอยู่รอบๆ

 

“เจ้ารู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆมันเย็นลงหรือเปล่า…” ผังป๋อรู้สึกผิดปกติและกล่าวขึ้นด้วยความหวาดกลัว “ร่างนี้ตกลงมาจากที่ไหน…”

 

“เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ” เย่ฟ่านก็รู้สึกว่ามีบางอย่างที่น่าอึดอัดใจและไม่ควรอยู่ที่นี่นาน

 

ในเวลานี้ฝั่งปอก็ถูกบางอย่างกระแทกอย่างรุนแรงและเขาล้มลงกับพื้น เขาลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆและมีใบหน้าบิดเบี้ยว ในขณะเดียวกันที่ด้านข้างของเขาก็มีซากศพแห้งเหี่ยวตกอยู่ใกล้ๆ

 

“ใครเป็นคนทำ!”

 

มุกนี้ไม่ตลกเลย ทั้งสองคนร่างกายเย็นเฉียบและเริ่มมองหาบนท้องฟ้า

 

ร่างแห้งเหี่ยวสองร่างนอนนิ่งอยู่บนพื้น เสื้อผ้าของพวกเขาแหลกเป็นผุยผงเมื่อตกลงมากระแทกพื้น ไม่รู้ว่าซากศพเหล่านี้ถูกทิ้งไว้นานกี่ปีแล้ว

 

“แน่จริงก็ออกมาสิวะ!”

 

“บูม”

 

อีกร่างหนึ่งตกลงมาจากท้องฟ้าและเกือบจะกระแทกผังป๋อ

 

“แม่เองสิ แน่จริงก็ออกมาเจอกันตัวต่อตัว!”

 

ผังป๋อตกใจและไม่พอใจเล็กน้อย เยฟ้านอยู่ข้างๆเขาแต่ไม่โดนโจมตีไปด้วย เห็นได้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามมีเจตนาหาเรื่องเขาอย่างชัดเจน

 

เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในซากปรักหักพังโบราณ และเยู่ฟ่านก็ถูกกระแทกอย่างรุนแรง ในขณะที่ฝั่งปอก็ไม่สามารถรอดพ้นชะตากรรมเช่นกัน

 

“ปัง” “ปัง” “ปัง”

 

ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ฝั่งปอเท่านั้น แต่เยี่ฟานก็ถูกโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าและซากศพโบราณก็ตกลงมาจากฟากฟ้าทำให้ทั้งสองล้มลง

 

หากว่าพวกเขาทั้งสองเป็นคนธรรมดาร่างกายของพวกเขาคงจะถูกศพพวกนี้กระแทกจนกระดูกหักไปแล้ว

 

ในเวลานี้มีศพหลายสิบศพอยู่บนพื้น ดินแดนที่เคยร้อนอบอ้าวเปลี่ยนเป็นหนาวเย็นราวกับยอดเขาหิมะ พวกเขามองหน้ากันด้วยความหวาดกลัว

 

“ แปรง!”

ในขณะนี้เยู่ฟ่านมองเห็นอะไรบางพุ่งเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว เขากระโดดไปด้านข้างโดยไม่ต้องใช้ความคิดใดๆเพราะสิ่งนี้ไม่ใช่ขนมเปี๊ยะที่ตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างแน่นอน

 

ทันใดนั้นที่ด้านหน้าของพวกเขาก็มีแสงสีเขียวที่เกิดจากดวงตาสองดวงกำลังจ้องมองพวกเขาในระยะห่างประมาณสิบวา ในเวลาเดียวกันทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดมิดอย่างสมบูรณ์ต่อให้ยื่นนิ้วออกมาก็ไม่สามารถมองเห็นได้