58 – จากกันวันเดียวเหมือนสามปี

 

“ทําต่อไป อีกไม่ช้าเสียงมันจะดังขึ้นอีกครั้งและงูเฒ่าจะรู้สึกหวาดกลัวอย่างแน่นอน นั่นจะเป็นโอกาสของเราที่จะหลบหนีได้”

 

พื้นดินสั่นสะเทือนและมีก้อนหินขนาดใหญ่กลิ้งไปมา งูเฒ่าเกือบจะตามพวกเขาทันแล้วและมันอยู่ห่างออกไปเพียงเจ็ดสิบหรือแปดสิบวา

 

การแสดงออกของเยี่ฟานและผังป๋อเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันขณะที่พวกเขาหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว

 

งูเฒ่าเคลื่อนที่เข้ามาด้วยความเร็ว หางขนาดมหึมาของมันกวาดไปทั่วราวกับแส้เหล็กต้นไม้ในปาถูกทําลายในทันที ใบไม้ปลิวไปในอากาศ ตามมาด้วยกลิ่นคาวที่รุนแรง

 

เย่ฟ่านและผังป๋อไม่ได้ถูกหางงูขนาดใหญ่ที่ยาวหลายสิบวาตี แต่ต้นไม้ปาที่หักยังคงกระแทกเข้ากับร่างกายของพวกเขา ทําให้พวกเขาบินไปข้างหน้าโดยไม่ตั้งใจ

 

หากไม่ใช่เพราะร่างกายของพวกเขาดีกว่าปกติ ผลกระทบอันทรงพลังนี้จะทําให้กระดูกของพวกเขาหักและกล้ามเนื้อจะฉีกขาดอย่างแน่นอน

 

แต่ถึงกระนั้นทั้งสองคนก็ยังรู้สึกถึงเลือดและพลังปราณที่กลิ้งไปมาขณะที่พวกเขาถูกกระแทกไปข้างหน้าหลายสิบก้าวก่อนที่จะสามารถประคับประคองตัวเองให้ยืนขึ้นได้อีกครั้ง

 

ทันใดนั้น ความรู้สึกอันตรายก็เต็มไปหมด เสียงที่เจาะหูดังขึ้นในอากาศ ขณะที่งูเฒ่าเลื้อยเข้ามาด้วยความเร็วอันน่าอัศจรรย์และโจมตีพวกเขาด้วยแสงสีทองจากเขาหยกของมันในแทบจะทันที

 

ปัง!

 

การแสดงออกของเยี่ฟานและผังปอเปลี่ยนไป พวกเขาใช้พลังทั้งหมดของของตัวเองหลบไปด้านข้าง โดยทิ้งภาพติดตาสองภาพไว้

 

จิ!

 

ทันใดนั้นแสงที่คมกริบยาวยี่สิบวาก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าและแทงทะลุต้นไม้โบราณจํานวนมากโดยตรงทําให้เกิดรอยแผลอันน่าสะพรึงกลัวขนาดใหญ่พาดอยู่บนพื้น

 

แม้แต่ก้อนหินที่ขวางทางก็ยังถูกแยกออกเป็นสองชิ้นและเส้นที่ตัดก็เรียบเนียนอย่างหาที่เปรียบมิได้ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกตัดสร้างขึ้นมาจากเต้าหู้

 

อสรพิษอสูรตัวนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว!

 

ความรู้สึกเย็นเยียบเติมเต็มหัวใจของเยู่ฟ่านและผังป๋อ โลกนี้ไม่มีอาหารกลางวันฟรีจริงๆ ไม่มีอะไรได้มาโดยไม่ต้องจ่ายราคา

 

ถ้าไม่ใช่เพราะการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นในส่วนลึกของซากปรักหักพัง พวกเขาทั้งสองคงไม่มีโอกาสได้ถอนกล้วยไม้หยกกลับมาและสามารถมีชีวิตต่อไปได้

 

ถึงจะพูดอย่างนั้นในเวลานี้พวกเขายังไม่รู้ตัวเลยว่าจะเอาตัวรอดได้อย่างไร

ทั้งสองลุกขึ้นยืนอีกครั้งแล้วรีบวิ่งไปข้างหน้า!

 

ตง!

 

ขณะที่พวกเขากําลังจะเคลื่อนไหว เสียงอู้อี้จากส่วนลึกของซากปรักหักพังก็ดังขึ้นอีกครั้ง ร่างกายของพวกเขาเริ่มสั่นคลอนราวกับถูกฟ้าผ่าและความเจ็บปวดก็ออกมาจากหัวใจของพวกเขา

 

สําหรับงูขนาดใหญ่นั้นมันทรุดตัวลงโดยตรงและเริ่มกลิ้งไปบนพื้น บิดตัวขนาดใหญ่ของมันอย่างรุนแรง บดขยี้ต้นไม้ในป่าโดยรอบ

 

“รีบหนี!”

 

เย่ฟ่านและผังป๋อตั้งสติได้แล้วรีบประคับประคองตัวเองให้วิ่งนีไปในเส้นทางที่มั่วไปหมด พวกเขาไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่ลมหายใจเดีย

 

เมื่อเสียงหยุดลง ซากปรักหักพังทั้งหมดดูเหมือนจะถูกกดขี่มากขึ้น เย่ฟานและผังป๋อไม่มีทางที่จะถอยหลังกลับได้เนื่องจากงูเฒ่า กําลังขวางทางนั้น

 

ดังนั้นพวกเขาจึงทําได้เพียงก้าวไปข้างหน้า ทั้งสองรีบมาถึงก้อนหินขนาดใหญ่ที่สูงกว่าร้อยวาอย่างรวดเร็ว พวกเขาปีนขึ้นไปสํารวจด้านหลังโดยใช้เถาวัลย์

 

“ให้ตายสิ งูเฒ่าตัวนั้นยังไล่ตามเราอยู่”

 

ในระยะไกลปาถูกตัดขาด แม้ว่าความเร็วของงูเขาหยกจะลดลงแต่ก็ยังเดินติดตามพวกเขามาอย่างไม่ลดละ

 

“การทําแบบนี้ต่อไปไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา มันอาจจะไล่ล่าเราไปจนถึงส่วนลึกของซากปรักหักพัง”

 

เย่ฝ่านและผังป๋อต่างรู้สึกหมดกําลังใจ

สัตว์อสูรที่ปลุกพลังเหล่านี้ไม่สามารถถูกยั่วยุได้ง่ายๆ อย่างแท้จริง!

 

“มีคนอยู่ข้างหน้าเรา”

 

เยี่ฟานพูดด้วยความประหลาดใจ ร่างสองร่างสามารถเห็นได้อย่างรวดเร็วผ่านพื้นที่ภูเขา

 

ผังป๋อสํารวจพวกเขาและกล่าวว่า

 

“กลุ่มของหลี่หลิน หลี่อวิ๋น และฮั่นเฟยหยู!”

 

“ดูเหมือนว่าคนพวกนั้นจะมีความคิดแบบเดียวกับเรา โดยใช้โอกาสที่หายากนี้เพื่อเข้าไปในส่วนลึกของซากปรักหักพังและทําค้นหาผลประโยชน์สูงสุด”

 

เย่ฟ่านและผังป๋อแลกเปลี่ยนสายตากัน ด้วยเสียงหัวเราะซุกซน

พวกเขาลงจากก้อนหินและรีบวิ่งไปหาคนอื่นอย่างรวดเร็ว

 

เป้าหมายของ หลี่หลิน หลี่อวิ๋น ฮั่นเฟยหยูและกลุ่มที่เหลือคือการค้นหาอาคารโบราณที่อยู่ลึกเข้าไปในซากปรักหักพัง ความเข้าใจของพวกเขาเกี่ยวกับซากปรักหักพังยุคแรกนั้นเหนือกว่าที่เย่ฟ่านและผังป๋อรู้มาก

 

พวกเขารู้ว่าความผิดปกติที่แปลกประหลาดเช่นนี้ไม่ได้เกิดจากการที่ราชาสัตว์ร้ายต่อสู้กัน มันน่าจะเกิดจากอาคารโบราณในส่วนลึกของซากปรักหักพัง

 

หากพวกเขาสามารถเข้าไปในสถานที่นั้นได้อย่างราบรื่น นั่นจะเป็นโอกาสที่เหนือจินตนาการอย่างแน่นอน ท้ายที่สุดซากปรักหักพังเหล่านี้มาจากยุคโบราณที่เคยมีเซียนอย่างแท้จริงอาศัยอยู่

 

“มีคนเดินเข้ามาหาเรา ใครจะคิดว่าคนอื่นๆจะมีความคิดแบบเดียวกับเรา”

 

หล่อขึ้นเปิดเผยเจตนาฆ่าในขณะที่เขาพูด

 

“นั่นมันผังป๋อและเจ้าขยะเย่ฟ่าน!”

 

หลี่หลินปลดปล่อยไอสังหารขณะมองดูพวกเขาสองคนพุ่งเข้าเข้ามาทางนี้อย่างรวดเร็ว

 

“พวกมันกําลังรนหาที่ตาย!”

 

ใบหน้าของฮั่นเฟยหยูมีความเกลียดชังที่เข้มข้นยิ่งขึ้น ดวงตาของเขาเปล่งแสงอันเยือกเย็น

 

ความเร็วของเย่ฟ่านและผังป๋อนั้นเร็วมาก ดังนั้นพวกเขาจึงมาถึงในช่วงเวลาสั้นๆ

 

“ศิษย์พี่หลี่หลิน ศิษย์พี่หล่อขึ้น ไม่คิดว่าจะพบพวกเจ้าที่นี่โชคดีจริงๆ!”

 

เย่ฟ่านและผังป๋อทั้งคู่แสดงท่าที่ประหลาดใจก่อนจะแสดงความยินดีและตื่นเต้นราวกับว่าพวกเขาได้พบเจอกับครอบครัวที่สูญหายไปเป็นเวลาสามปี

 

เด็กน้อยทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปในทิศทางนั้นอย่างรวดเร็วและสีหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสุข!

 

การกระทําของพวกเขาทําให้หลี่หลินและหลื่อขึ้นรู้สึกไม่สบายใจทันที มิหนําซ้ำตอนนี้พวกเขารู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งกาย

 

หลี่หลิน เปิดเผยท่าทางที่น่ารังเกียจในทันทีขณะที่นางมองไปที่ผังป๋อและเยี่ฟานด้วยท่าทางดูถูกโดยกล่าวว่า

 

” อย่าพยายามมาผูกความสัมพันธ์กับเราเจ้าพวกคนน่ารังเกียจ”

 

นางมองลงมาที่เย่ฟ่านและผังป๋ออย่างเย็นชาพร้อมกับแสดงความเกลียดชังโดยไม่มีการปิดบังแม้แต่น้อย

 

” พวกเจ้าไม่ประมาณตัวจริงๆ การเข้ามาในส่วนลึกของดินแดนนี้เป็นเพียงการรนหาที่ตายสําหรับขยะอย่างพวกเจ้าเท่านั้น!”

 

การแสดงออกของหลื่อวิ่นนั้นเย็นชามากในขณะที่เขาเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะเดียวกันเขาก็กําลังพิจารณาอยู่ว่าจะลงมือสังหารเด็กน้อยทั้งสองที่นี่หรือไม่

 

แต่เขาก็กังวลว่าผู้อาวุโสอู่ชิงเฟิงอาจทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้ภายในร่างของผังป๋อ ซึ่งแม้ว่าพวกเขาจะลงมือได้สําเร็จแต่เมื่อกลับไปที่สํานักพวกเขาก็อาจจะถูกลงโทษจนตายก็ได้

 

แม้ว่าพวกเขาจะเยาะเย้ยเด็กน้อยทั้งสองคนและจงใจเผยเจตนาฆ่าออกมา แต่เยู่ฟ่านและผังป๋อก็ดูเหมือนจะเป็นคนปัญญาอ่อนไปโดยสิ้นเชิง

 

ทําท่าทางของพวกเขาแสดงออกอย่างเป็นมิตร ในเวลานี้ผังป๋อยังจับมือของฮั่นเฟยหยูแล้วพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า

 

“ฮั่นเฟยหยูเจ้าเป็นคนดีจริงๆ!”

 

“พวกเจ้ากินยาผิดหรือเปล่า? กลิ่นหอมบนร่างกายของพวกเจ้าคืออะไรกันแน่?”

 

เจตนาฆ่าหลี่หลินพุ่งสูงขึ้นอีกครั้งนางเตรียมที่จะลงมือปล้นชิงพวกเขาในทันที แต่ทันใดนั้นเองใบหน้าของนางก็บิดเบี้ยวและตะโกนขึ้นว่า

 

“มีบางอย่างไม่ถูกต้อง กลิ่นคาวนั้นคืออะไร?

 

ในเวลานี้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างก็สัมผัสได้ถึงการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงของพื้นดิน

 

ครีน ครืน!

 

“งูเขาหยก!”

 

กลุ่มของฮั่นเฟยหยูหันมามองเย่ฟ่านและผังป๋อแทบจะในทันที

 

“มันตามสองคนนี้มา!”

 

หลี่หลิน หลี่อวิ๋น ฮั่นเฟยหยูและคนอื่นๆต่างก็เข้าใจในทันที พวกเขาต้องการจะฆ่าเยู่ฟ่านและผังป๋อด้วยความโกรธอย่างแท้จริง

 

“ฮั่นเฟยหยู พวกเจ้าเป็นคนดีจริงๆ!”

 

เย่ฟ่านและผังป๋อหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อเมื่อเสียงนี้ดังขึ้น