Shrouding the Heavens อําพลางสวรรค์

 

53 – ตําราโบราณ

 

ผังป๋อก็ไม่ใช่คนสมองช้าเมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนเขาก็เข้าใจสาเหตุอย่างรวดเร็ว

 

พวกเขาทั้งสองคนเคยกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์และกลับสู่วัยเยาว์โดยบังเอิญ ในขณะเดียวกันผู้อาวุโสฮั่นก็ออกค้นหายาที่จะต่อชีวิตของเขาออกไป

 

ดังนั้นการที่ผู้อาวุโสคนนี้จะสนใจพวกเขาก็เป็นเรื่องที่สมเหตุผลอย่างยิ่ง

 

“ข้าคิดว่าบางทีพลังชีวิตของเขาอาจจะใกล้หมดแล้วดังนั้น เขาจึงมีความสนใจต่อพวกเรา” เย่ฝ่านมีสีหน้าจริงจัง แล้วกล่าวว่า

 

“ตอนนี้เจ้าเป็นต้นกล้าเซียนต่อให้เขามีความกล้ากว่านี้เขาก็ไม่กล้าทําอะไรเจ้า แต่ข้านั้นไม่เหมือนกัน ในเมื่อเขากําลังกําลังพบกับทางตันบางทีเขาอาจจะเสี่ยงลงมือกับข้าก็ได้”

 

“สุนัขเฒ่าตัวนี้!”

 

ผังป๋อขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคําเหล่านี้เขาไม่ได้หยุดเย่ฟ่านไม่ให้ออกไปจากที่นี่อีกต่อไป แต่ยืนยันที่จะออกจากที่นี่พร้อมกัน

 

“เรื่องนี้เจ้าไปด้วยไม่ได้”

 

เย่ฟ่านกล่าวขึ้นมา เขาไม่ต้องการให้การฝึกฝนของผังป๋อล่าช้า หลิงซูตงเทียนเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด สําหรับผังป๋อ

 

ผังป๋อรู้จักเย่ฟ่านเป็นอย่างดี เมื่อเห็นเขาแสดงท่าทีเช่นนี้ ผังป๋อจึงไม่ได้ยืนกรานต่อไป

 

“ไปเอาปากกากับกระดาษมา ข้าจะทิ้งคัมภีร์โบราณให้กับเจ้า”

 

เย่ฟ่านบอกผังบ่อเกี่ยวกับเนื้อหาในคัมภีร์โบราณที่เขาได้รับจากโลงศพทองแดง หลังจากนั้นยังปอก็พยายามศึกษาคัมภีร์เล่มนี้ร่วมกับเย่ฟ่านแต่ไม่เกิดผลมากนัก

 

ต่อให้เป็นเย่ฟ่านก็ยังไม่สามารถตีความเนื้อหาในคัมภีร์โบราณเช่นนี้ได้ดังนั้นเมื่อเป็นผังป๋อก็ลืมไปได้เลย

 

“สําหรับข้าคัมภีร์เหล่านั้นเป็นเพียงตําราแห่งสวรรค์และมันก็ไม่มีประโยชน์สําหรับข้า ตอนนี้ข้าฝึกฝนอยู่ในหลิงซูตงเทียนอยู่แล้วดังนั้นเจ้าไม่ต้องเขียนตําราเล่มนี้ให้ยุ่งยาก”

 

เยฝ่านไม่สนใจ เขาคว้าปากกามาแล้วเริ่มเขียนเนื้อหาคัมภีร์ลงในกระดาษ

 

ในขณะที่เขียนหัวใจของเขาก็เกิดความสงบและตัวอักษรโบ ราณหลายร้อยตัวก็ไหลเข้ามาในหัวใจของเขาเหมือนน้ําอมฤตทําให้เขารู้สึกสดชื่นแจ่มใส

 

เย่ฟ่านเขียนทุกอย่างลงในกระดาษอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่กี่ลมหายใจเขาก็เขียนตัวอักษรที่ได้รับมาจากโลงศพทองแดงลงในกระดาษจนหมดสิ้น

 

แต่เมื่อเขาเขียนจบก็มีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้น

 

เมื่อปากกาขนนกในมือของเขาหยุดลง เส้นของตัวอักษรโบราณที่ถูกเยฟานเขียนขึ้นมาก็ค่อยๆจางหายไป จากนั้นแม้แต่กระดาษก็กลายเป็นผุยผงเช่นกัน

 

ผังป๋อตะลึงงัน เรื่องแบบนี้มันแปลกมาก หลังจากเวลาผ่านไปพอสมควรในที่สุดเขาก็อุทานออกมา

 

“นี่มันชั่วร้ายเกินไปแล้ว”

 

ตัวอักขระโบราณหลายร้อยตัวที่เย่ฟ่านตั้งใจเขียนถูกลบออกไปหมดซึ่งแม้แต่กระดาษที่ถูกเขียนลงไปก็ยังถูกทําลายไปด้วย

 

เย่ฟ่านก้มศีรษะครุ่นคิดและนึกถึงคําบางคําที่ผู้อาวุโสอู่ชิงเฟิงกล่าว มีตําราศักดิ์สิทธิ์บางอย่างในสมัยโบราณ แต่ละคําที่ถูกสลักไว้ในตําราพวกนั้นล้วนถูกสร้างขึ้นมาจากเต๋าอันยิ่งใหญ่

 

บางคนกล่าวว่าการเขียนตัวอักษรโบราณเหล่านี้อาจสื่อถึงพลังของสวรรค์และปฐพี ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่กระดาษธรรมดาจะบันทึกตัวอักษรที่ทรงพลังเหล่านี้

 

“เป็นไปได้ไหมว่าที่พลังของสวรรค์และปฐพี่เป็นคนทำลายกระดาษแผ่นนี้? ” เย่ฟ่านพูดกับตัวเอง

 

จากนั้นเขาก็เริ่มเขียนตัวอักษรลงบนพื้นดิน แต่เมื่อเขาห ยุดมือตัวอักษรที่ถูกเขาสลักลงไปในพื้นดินนั้นก็หายไปอย่าง ไร้ร่องรอย

 

ผังป๋อรู้สึกเหลือเชื่อและอุทานออกมาว่า

 

“ตัวหนังสือพวกนี้มีปีศาจ ไม่ต้องเขียนอีกแล้ว!”

 

“นี่คือตําราศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่ปีศาจอย่างแน่นอน แต่อักขระโบราณเหล่านี้ไม่ปกติ ทุกตัวอักษรของพวกมันแฝงไปด้วยพลังชนิดหนึ่งซึ่งเป็นสิ่งต้องห้ามของสวรรค์และปฐพีนี้ดังนั้นมันจึงถูกทําลายไป” นี่เป็นข้อสรุปที่เย่ฟ่านคิดขึ้นได้

 

ยิ่งเขารู้เช่นนี้เขาก็ยิ่งมีความสนใจในคัมภีร์เล่มนี้มากยิ่งขึ้นและเยฟานไม่ได้ยืนกรานต่อ คัมภีร์โบราณเล่มนี้มีความลึกซึ้งมากเกินไป ดังนั้นมันคงเป็นไปได้ยากที่ผังป๋อจะตีความได้สําเร็จ

 

ในที่สุดเย่ฟานก็เลือกที่จะจากไป และฝั่งปอก็เดินมาส่งเขาที่เส้นทางเล็กๆซึ่งถูกปูด้วยหินอ่อน

 

ในขณะที่เย่ฟ่านกําลังเดินออกจากหลิงซูตงเทียน เมื่อเขาเหยียบบันไดหินสีฟ้าเหล่านั้น คัมภีร์โบราณในหัวใจของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 

เยฟ้านหันกลับไปหาผังป๋อและพูดว่า

 

| บันไดพวกนี้มีความแปลกประหลาดบางอย่าง เจ้าอย่าได้ละเลยพวกมัน… “

 

ทันใดนั้นฝั่งปอก็จ้องตาเขาและพูดว่า

 

“ตอนนี้เจ้าไปไม่ได้”

 

ทันใดนั้นเย่ฟ่านก็สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างเช่นกัน เมื่อมองย้อนกลับไปเขาก็เห็นใครบางคนที่กําลังแอบตามเขาอยู่ นั่นเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกพวกเขาจัดการไปเมื่อไม่กี่วันก่อน

 

“ฮั่นเฟยหยูดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แม้กระทั่งส่งคนมาเฝ้าเรา”

 

“ตอนนี้เจ้าไปไม่ได้ ถ้าพวกเขาเห็นเจ้าออกไปพวกเขาจะดักฆ่าเจ้าทันที”

 

เย่ฟ่านพยักหน้าและทั้งสองก็เดินกลับ ชายหนุ่มคนนั้นหายตัวไป แต่ระหว่างทางกลับพวกเขาก็เห็นฮั่นเฟยหยุวิ่งเข้าหาพวกเขาราวกับสายลมและข้างหลังของฮั่นเฟยหยูก็มีผู้ติดตามอีกหลายคน

 

ใบหน้าของผังป๋อเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดอย่างกะทันหัน หากเขาไม่ได้ตรวจพบว่ามีใครบางคนกําลังแอบตามพวกเขาอยู่ วันนี้ของปีหน้าคงจะเป็นวันตายของเยฟ้าน

 

“ฮั่นเฟยหยไอ้เด็กสาระเลว เจ้าคิดว่าลุงของเจ้าสามารถช่วยเหลือเจ้าได้หรือไม่ วันนี้เจ้าคิดจะฆ่าพวกเราอย่างนั้นหรือ?”

 

เมื่อได้ยินเสียงคําราม ใบหน้าของฮั่นเฟยหยูก็เป็นสีเขียวในทันที

 

ถ้าผู้อาวุโสคนอื่นในหลิงซูตงเทียนได้ยินว่าเขาคิดจะลงมือสังหารต้นกล้าเชียนของสํานัก แม้ว่าลุงของเขาจะเป็นผู้อาวุโสของที่นี่ก็ยากที่เขาจะรักษาชีวิตไว้ได้

 

“อย่าพูดจาไร้สาระ ข้าก็แค่ผ่านทางมา”

 

ใบหน้าของเขาแดงก่ําเต็มไปด้วยความอับอายและรีบเดินผ่านไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

ในความเป็นจริงวันนี้เขารู้ว่าเย่ฟ่านกําลังจะออกจากสํานัก ดังนั้นเมื่อได้รับข่าวเขาจึงรีบมาที่นี่ทันที

 

ผังป๋อโกรธจัดและกัดฟันพูดว่า

 

“เด็กคนนี้จิตใจชั่วร้ายเกินไป เห็นทีเจ้าคงต้องอยู่ที่สํานักนี้ไปสักระยะหนึ่งก่อน”

 

เย่ฟ่านพยักหน้า ในวันนี้เขาไม่สามารถออกเดินทางจากสํานักได้เพราะความแข็งแกร่งของเขายังมีไม่เพียงพอและจะเป็นการรนหาที่ตายเปล่าๆ

 

หลังจากนั้นหนึ่งเดือนทุกอย่างสงบลง ฮั่นเฟยหยูไม่กล้าส่งใครมาเฝ้าฝั่งปอและเยฟานอีกเพราะกลัวว่าผู้อาวุโสคนอื่นๆ อาจจะไม่พอใจในเรื่องนี้

 

ในวันนี้ฝั่งปอกลับมาจากการฝึกฝนกับผู้อาวุโสอู่ชิงเฟิง สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

 

“มีอะไรผิดปกติ?” เยฟ้านถาม

 

“มันเป็นข่าวดีสําหรับเจ้า แต่ไม่ใช่สําหรับข้า” ผังป้อถอนหายใจและกล่าวว่า

 

“ข้าคิดว่าเจ้าอาจตกอยู่ในอันตรายหากเจ้าอยู่ในหลิงซูตงเทียนดังนั้นข้าเพิ่งขอให้ผู้อาวุโสอู่ชิงเฟิงส่งเจ้าออกไปด้านนอก

 

“เป็นข่าวดีจริงๆ” เย่ฟานยิ้มทันทีและพูดว่า

 

“นี่ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร พวกเราไม่ได้ตายจากกันซะหน่อย พวกเราจะได้พบกันอีกครั้งไม่ช้าก็เร็ว เมื่อถึงตอนนั้นข้าหวังว่าเจ้าจะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของโลกไปแล้ว ”

 

ผังป๋อไม่เต็มใจที่จะแยกจากเยฟ้านแต่เขาก็ไม่สามารถห้ามปรามได้

 

“เจ้าต้องรอสองสามวัน ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าผู้อาวุโสอู่ชิง เพิ่งจะเลือกสาวกที่มีศักยภาพและพาพวกเขาไปยังซากปรักหักพังโบราณเพื่อค้นหาทรัพยากรด้านนอก“

 

ซากปรักหักพังโบราณคือที่ตั้งเดิมของหลิงซูตงเทียนซึ่งเคยถูกทําลายไปแล้วเมื่อครั้งอดีต

 

แม้ว่าตอนนี้หลิงซูตงเทียนจะเป็นเพียงสํานักเล็กๆ แต่เมื่อครั้งอดีตที่นี่ก็เคยเป็นถึงสํานักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในตงหวง

 

ซากปรักหักพังดั้งเดิมนั้นกว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด ที่ตั้งปัจจุบันของหลิงซูตงเทียนเป็นเพียงส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งเท่านั้น และยังมีพื้นที่ลึกลับมากมายที่ยังไม่ถูกค้นพบ

 

บนซากปรักหักพังนั้น มีสัตว์อสูรหายากและสมุนไพรล้ําค่ามากมาย ผู้อาวุโสของหลิงซูตงเทียนจะนําเหล่าสาวกออกเดินทางเพื่อค้นหาทรัพยากรที่นั่นในทุกๆปี

 

“ว่ากันว่ามีสมุนไพรล้ําค่าอยู่มากมาย และบางชนิดก็เป็นยาอายุวัฒนะที่หายาก หากรวบรวมได้โดยบังเอิญพวกเราสามารถนํามาแลกกับยาล้ําค่าจากผู้อาวุโสได้ทันที

 

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ยังปอก็มองไปที่เย่ฟาน

 

“เจ้ากําลังต้องการทรัพยากรอย่างเร่งด่วน บางทีการไปที่นั่นอาจจะทําให้เจ้าได้รับโชคบางอย่างก็ได้”