Shrouding the Heavens อําพลางสวรรค์

 

52 – ภัยซ่อนเร้น

 

เย่ฟ่านและผังปอพูดคุยกันเป็นเวลานาน และเห็นด้วยว่าร่างกายของเย่ฟ่านนั้นพิเศษเกินไป เหมือนกับถ้ําที่ไร้ก้นบึงและต้องการของเหลวสมุนไพรจํานวนมากเพื่อเปิด ทะเลแห่งความทุกข์

 

เขาไม่กลัวพลังอันรุนแรงที่เกิดจากการดื่มกินสมุนไพรมากเกินไป ทะเลแห่งความทุกข์ของเขาเป็นเหมือนหุบเหวที่ไร้กันไม่ว่าจะเทอะไรลงไปก็จะสาบสูญทันที

 

หลังจากได้ข้อสรุปนี้ทั้งคู่ก็มีปัญหาบางอย่างในทันใด สาวกคนอื่นๆจะได้รับสมุนไพรในการฝึกฝนเพียงขวดเดียวในทุกๆสามเดือน

 

นั่นแสดงว่าพวกเขาจะมีเพียงสี่ขวดต่อปีเท่านั้น และเย่ฟ่าน ใช้มันไปแล้วมากกว่าห้าสิบขวดแต่ก็เพียงสามารถทําให้ทะเลแห่งความทุกข์มีขนาดเท่าเมล็ดงาเท่านั้น

 

หากเขาปล่อยให้เวลาเดินไปเช่นนี้กว่าที่เขาจะเชื่อมต่อกับกงล้อแห่งชีวิตได้ก็คงต้องใช้เวลาหลายสิบปี!

 

ตามคํากล่าวของผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิง ยิ่งต้องการแข็งแกร่งขึ้นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องใช้ความพยายามมากขึ้นเท่านั้น และระดับบ่มเพาะที่สูงขึ้นจะต้องใช้ทรัพยากรมากกว่าระดับก่อนหน้าถึงสิบเท่า

 

เย่ฟ่านรู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อคิดถึงปัญหานี้ หลักการนี้ครอบคลุมไปถึงน้ํายาสมุนไพรที่พวกเขาได้รับด้วย หากเขาต้องการบ่มเพาะก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้น้ํายาสมุนไพรแบบนี้มากเท่าไหร่

 

“อย่ากังวลไป มีวิธีแก้อยู่เสมอ”

 

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ผังป๋อดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและพูดว่า

 

“เจ้าสามารถบอกผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงว่าเจ้าสามารถฝึกฝนได้แล้ว ด้วยร่างกายศักดิ์สิทธิ์ของเจ้ามันเป็นไปไม่ได้ที่ผู้อาวุโสในหลิงซูตงเทียนจะปล่อยไป เมื่อถึงเวลานั้นไม่ว่าเจ้าต้องการอะไรพวกเขาจะประเคนมาให้อย่างแน่นอน”

 

เยฟ่านครุ่นคิดอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ส่ายหัว และพูดว่า

 

“บอกไม่ได้”

 

“ทําไม?” ผังป๋อรู้สึกงุนงง

 

“หนึ่งเป็นเพราะหลิงซูตงเทียนอาจจะไม่แข็งแกร่งมากพอ เมื่อข่าวเรื่องนี้รั่วไหลออกไปและศัตรูของพวกเขาได้ยินข้าจะต้องตายอย่างแน่นอน”

 

ประการที่สองแม้ว่าทะเลแห่งความทุกข์สีทองจะศักดิ์สิทธิ์ แต่หากข้าไม่สามารถฝึกฝนต่อไปได้ก็คงเป็นเพียงขยะอย่างที่ผู้อาวุโสพวกนั้นกล่าว

 

ผังป๋อคิดอย่างรอบคอบและเห็นด้วยอย่างยิ่งกับเหตุผลแรก พวกเขามาที่นี่โดยไร้ญาติขาดมิตร ดังนั้นพวกเขาจึงควรระมัดระวังไว้จะดีกว่า

 

“สําหรับเหตุผลที่สอง ข้าคิดว่าเจ้าคิดมากเกินไป”

 

เย่ฟ่านส่ายหัวและพูดว่า

 

“ในที่สุดข้าก็รู้แล้วว่าทําไมร่างกายนี้ถึงจะเคยปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราวแต่ก็ไม่มีผู้ใดมองว่ามันเป็นสิ่งล้ําค่า เพียงแค่ทรัพยากรที่ใช้บ่มเพาะของข้าคนเดียวก็สามารถสร้างยอดฝีมือได้หลายร้อยคนแล้ว

 

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่านี่เป็นเพียงแค่ช่วงเริ่มต้นเท่านั้น เส้นทางแห่งการฝึกเซียนยังอีกยาวไกล และทุกขั้นตอนต้องใช้ทรัพยากรมากกว่าเดิมนับสิบเท่า

 

“ข้าเกรงว่าต่อให้เป็นดินแดนที่สูงกว่านี้ก็ไม่สามารถเลี้ยงดูให้ข้ากลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่แท้จริงได้”

 

“นี่คือเหตุผลที่ร่างกายศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าถูกเรียกว่า ศพบรรพกาลหรือไม่?” ผังป๋อมีท่าทางประหลาดใจ

 

เย่ฟ่านครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

 

“นี่เป็นเพียงปัญหาในช่วงเริ่มต้นฝึกฝนเท่านั้น หากปัญหามีเพียงแค่นี้ข้าไม่คิดว่าตระกูลเก่าแก่และมหาอํานาจในดินแดนนี้จะยอมแพ้ในการฝึกฝนร่างศักดิ์สิทธิ์โบราณอย่างแน่นอน”

 

“เป็นไปได้ยังไง”

 

ผังป๋ออยู่ในความงุนงงอยู่พักหนึ่ง รู้สึกว่าเส้นทางของเย่ฟ่านมืดมนและไม่สามารถมองเห็นอนาคตได้จริงๆ

 

อย่างไรก็ตามเย่ฟ่านไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอะไร เขาเพียงยิ้มแล้วกล่าวว่า

 

“ถ้าร่างกายศักดิ์สิทธิ์โบราณสามารถฝึกฝนได้ง่ายๆมันก็จะสูญเสียความหมายของมัน ยิ่งทางข้างหน้ายากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งพิเศษมากขึ้นเท่านั้น เจ้าไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้ “

 

ในวันต่อมาเย่ฟ่านและผังป๋อเริ่มฝึกฝนอย่างเข้มข้นขึ้น

 

ในช่วงเวลานี้ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงเคยเรียกผังปอไปพูดคุยเป็นการส่วนตัวและระบุอย่างเป็นทางการว่าเขาเป็นต้นกล้าเซียน ซึ่งสํานักจะให้การดูแลและสนับสนุนอย่างเต็มที่

 

หลังจากที่ถูกกําหนดอย่างเป็นทางการว่าเป็นต้นกล้าเซียน ผังป๋อก็สามารถรับของเหลวสมุนไพรได้แปดขวดทุกเดือน

 

เมื่อเทียบกับสี่ขวดในหนึ่งปีมันเกิดความแตกต่างอย่างมากในเชิงปริมาณ ยิ่งกว่านั้นในขณะที่การฝึกฝนของเขาพัฒนาขึ้นเรื่อยๆสํานักก็จะสนับสนุนทรัพยากรในการฝึกฝนให้กับเขามากขึ้นเช่นกัน

 

ในเนินเขาด้านหลังของสํานักหลิงซูตงเทียน ผังป๋อได้ถามผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงอย่างจริงจังด้วยคําถามมากมาย เขาต้องการช่วย เย่ฟ่านในการไขข้อสงสัยเกี่ยวกับทะเลแห่งความทุกข์สีทอง

 

ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงบอกความลับมากมายเกี่ยวกับทะเลแห่งความทุกข์ โดยกล่าวว่าตัวตนที่น่าอัศจรรย์บางคนในโลกนี้ก็มีความพิเศษอย่างยิ่งเมื่อตอนที่พวกเขาเปิดทะเลแห่งความทุกข์ครั้งแรก

 

“มันแตกต่างจากคนอื่นอย่างไร”

 

ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงพูดถึงเรื่องราวต่างๆมากมายแต่ไม่เคยกล่าวถึงทะเลแห่งความทุกข์สีทอง

 

สุดท้ายฝั่งปออดไม่ได้จึงถามตรงๆว่า

 

“เมื่อทะเลแห่งความทุกข์เกิดขึ้นในครั้งแรก เป็นไปได้ไหมที่จะเกิดคลื่นพลังแผ่มาด้านนอกและทะเลแห่งความทุกข์นั้นเป็นสีทอง?”

 

“เป็นไปไม่ได้!” ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงส่ายหัวแต่ในที่สุดก็ลังเลและพูดว่า

 

“เคยมีตํานานเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่บ้าง ว่ากันว่าเทพเจ้าของตงหวงซึ่งมีร่างศักดิ์สิทธิ์โบราณก็เคยเป็นเช่นนี้เหมือนกัน แต่นั่นก็ไม่มีใครสามารถยืนยันได้

 

อัจฉริยะที่หายากเกือบทั้งหมดในโลกนี้ล้วนถูกสํานักศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านบนแย่งชิงไปหมดแล้ว ดังนั้นข้อมูลเกี่ยวกับพวกเขาจึงไม่เคยตกมาหาสํานักเรา…” ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงดูเหมือนจะอับจนปัญญาในเรื่องนี้เช่นกัน

 

หลังจากที่ผังป๋อกลับมา เขาก็เล่าทุกอย่างที่ได้ยินให้เย่ฟ่าน ฟังและสุดท้ายก็พูดว่า

 

“ดูเหมือนว่าทะเลแห่งความทุกข์สีทองนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ นั่นคือร่างในตํานานที่สร้างดินแดนตะวันออก หากเจ้าแข็งแกร่งขึ้นบางที่เจ้าอาจจะสามารถต่อสู้กับต้นกล้าเซียนของตระกูลโบราณที่อยู่ด้านบนได้”

 

หลังจากฟังคําพูดของผังป๋อ เย่ฟ่านก็ครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นมองไปที่ฝั่งปอและกล่าวว่า

 

“ข้าคิดว่าข้าควรออกจากหลิงซูตงเทียน”

 

” ทําไม?” ผังป๋อรู้สึกประหลาดใจไม่รู้ว่าทําไมจู่ เขาถึงตัดสินใจเช่นนี้

 

“ข้ามาที่หลิงซูตงเทียนเพื่อเรียนรู้วิธีการฝึกฝน ตอนนี้ไม่เหมาะกับข้าที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ข้าต้องไปที่อื่นเพื่อค้นหาโอกาสของตัวเอง”

 

“ไม่ ถ้าเจ้าจะไปพวกเราต้องไปด้วยกัน” ผังป๋อคัดค้านอย่างหนักแน่น

 

“เจ้าคือต้นกล้าเซียนของที่นี่และหลิงซูตงเทียนจะทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้เจ้า ในขณะที่ข้าแตกต่างออกไปด้วยร่างกายของข้า การอยู่ในหลิงซูตงเทียนจะไม่สามารถพัฒนาขึ้นได้ เจ้าก็รู้ดี!”

 

“พวกเราเป็นพี่น้อง ถ้าเจ้าต้องการจะไปข้าก็จะไปกับเจ้าด้วย เลิกหว่านล้อมข้าได้แล้ว” ผังป๋อพูดอย่างแน่วแน่และหนักแน่น

 

เขาตัดสินใจแล้วว่าจะจากไปพร้อมกับเย่ฟ่าน

 

เย่ฟ่านไม่เห็นด้วยในเรื่องนี้ ผังป๋อคือต้นกล้าเซียนและอนาคตของเขาก็เต็มไปด้วยความสดใส หากเขาจากไปเช่นนี้มันจะเป็นการทําลายอนาคตของตัวเองและอาจเกิดอันตรายขึ้น

 

“ข้ามีอีกเหตุผลที่จะไป พวกเราฉีกหน้าฮั่นเฟยหยูไปแล้ว ในไม่ช้าเขาคงจะแก้แค้นอย่างแน่นอน”

 

ผังป๋อได้ยินดังนั้นก็ขัดจังหวะคําพูดของเขาทันที

 

“อย่าไปสนใจเขาเลย ตอนนี้ข้าเป็นต้นกล้าเซียนแล้ว ข้าเชื่อว่าเขาจะไม่กล้ายุ่งกับเราในเวลาอันสั้น เมื่อความแข็งแกร่งของเราเพิ่มขึ้นเขาจะทําอะไรเราได้”

 

เย่ฟ่านส่ายหัวและพูดว่า

 

“เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าคิด ทุกวันนี้ข้าได้สอบถามเกี่ยวกับผู้คนและได้รู้ว่าลุงของเขาเป็นปรมาจารย์ด้านการปรุงยา และเขามีความพยายามที่จะสร้างเตาหลอมเพื่อฝ่าทะลุ” “ด่านหยาง” เจตนาก็เพื่อต่ออายุให้กับตัวเอง

 

ในช่วงไม่กี่ปีมานี้เขาได้ค้นหาน้ําอมฤตบางอย่างไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม ว่ากันว่าเขาออกจากสํานักบ่อยครั้งเพื่อค้นหายาศักดิ์สิทธิ์นี้

 

ในขณะเดียวกันฮั่นเฟยหยูก็เข้ามาหาเรื่องเราโดยไม่มีสาเหตุ บางทีเรื่องนี้อาจมีความเกี่ยวข้องกัน 

 

ผังป๋อพยักหน้าและเขาก็รู้สึกแปลกๆอยู่เสมอ พวกเขาไม่เคยมีความขัดแย้งกัน แต่ฮั่นเฟยหยูกลับมีเจตนาหาเรื่องพวกเขาอย่างชัดเจนและไม่มีเหตุผล

 

“หรือว่าคนที่สนใจเราคือลุงของเขา?”