“ฮินางิคุ มิโคโตะ มาเป็นผู้หญิงของฉันนะ!!”

“……………..” ฮินางิคุอึ้งไป

“……………..” มิโคโตะก็ตกตะลึง

สิ้นเสียงพูดของวู่หยาน ห้องเล็กๆแห่งนี้ก็เงียบกริบทันที ราวกับว่าเวลาได้ถูกหยุดไป ทว่ามีอยู่อย่างหนึ่งที่พูดได้เลยก็คือ ในตอนนี้จิตใจของสองสาวได้พังทลายไปเรียบร้อยแล้ว
แม้แต่คนหน้าหนาระดับโครตพ่อโครตแม่หนาอย่างวู่หยาน หลังจากตัวเองพูดจบไป แล้วดันได้สีหน้าว่างเปล่าของพวกเธอตอบกลับมา ทำให้เขารู้สึกอยากหันหลังวิ่งหนีไปจากที่นี่มาก
เพราะยังไงซะ ที่เขาทำแบบนี้ไป มันเป็นเพราะอาการหัวร้อนล้วนๆ………..
ทำอะไรนี่มันคืออะไร? ถ้าให้ยกตัวอย่างก็เช่น คลานขึ้นไปทับบนตัวสาวๆที่ขัดขืนอะไรเราไม่ได้ยังไงล่ะ……
โครตเลว! เป็นแผนที่ชั่วช้าอะไรแบบนี้นะ! แล้วก็มันช่าง….น่าตื่นเต้นอะไรขนาดนี้นะ!
แม้แต่วู่หยานยังต้องแอบยกนิ้วให้ความชั่วของตัวเองในใจ เชี่ยเอ้ยย ทำไมไม่กล้าทำแบบนี้ตั้งแต่แรกฟะ?…….
“นะ..นาย..นายรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองพูดอะไรออกมาน่ะ?” ถ้าไม่เป็นเพราะว่าตอนนี้เธอยังขยับตัวไม่ได้ และใช้พลังพิเศษไม่ได้ ตอนนี้มิโคโตะก็คงปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาทั้งตัวโดยไม่สนว่าจะไปโดนใครบ้างแน่นอน
ไม่เพียงแต่มิโคโตะ ฮินางิคุเองเวลานี้ใบหน้าเธอก็แดงก่ำราวกับเปลวไฟ เธอรู้สึกอายจนถึงจุดที่เธอสามารถตายได้เลย
ต่อหน้าผู้หญิงสองคน แต่กลับกล้าบอกให้พวกเธอไปเป็นผู้หญิงของเขาทั้งคู่ ถ้าเป็นตามปกติใครเจอแบบนี้ก็คงตอบกลับด้วยฝ่ามือแน่นอน ฮินางิคุเองก็เหมือนกัน ถ้าไม่ติดที่ว่ายังขยับตัวไม่ได้ เธอก็คงชัก ชิโระซากุระ ออกมา แล้วฟันไปที่ไอ้บ้านี่แน่นอน ให้มันซะรู้บ้างว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ
บางทีอาจจะเป็นเพราะแบบนี้ วู่หยานเลยทำให้พวกเธอเป็นอัมพาตก่อน? อืม ต้องยอมรับเลยว่าเขาเดาได้แม่นมากๆ…..
เอาจริงๆ วู่หยานเองก็ไม่รู้ว่าตน….จะมีชีวิตอยู่รอด จนได้เห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ไหม……
ได้ยินคำพูดมิโคโตะ วู่หยานก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่น มองดูใบหน้าแดงๆของพวกเธอที่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอายหรือโกรธกันแน่ เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือไปแตะใบหน้าฮินางิคุกับมิโคโตะ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ฉันรู้ตัวดีว่าตนเองพูดอะไรออกไป มันอาจจะมากเกินไปหน่อย….ไม่สิ มันมากเกินไปเลยล่ะ แต่ฉันไม่มีทางเลือกแล้วนี่นา…..”
ด้วยใบหน้าเศร้าใจ เขาเมินพวกเธอที่หน้าแดงหนักกว่าเดิมเพราะมือของเขา แล้วพูดต่อด้วยท่าทางจริงจัง “แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ฉันไม่สามารถใครเลือกคนหนึ่งแล้วงทิ้งอีกคนได้ ฉันไม่อยากเห็นใบหน้าเสียใจของพวกเธอ และฉันเองก็ไม่สามารถมองข้ามความรู้สึกพวกเธอสองคนได้เหมือนกัน ดังนั้นแล้ว ตัวฉันถึงต้องเลือกแผนสุดท้ายแบบนี้…..”
วู่หยานเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังแบบสุดๆ “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ต่อให้พวกเธอจะเกลียดฉันก็ดี หรือจะทุบตีด่าว่าฉันก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ว่ายังไงฉัน…ก็ไม่มีวันยอมแพ้ในตัวพวกเธอทั้งสองคนแน่!!!”
พูดเสร็จ วู่หยานก็โบกมือเกิดลมกรรโชกพัดไปปิดประตูที่เปิดอ้าอยู่ แล้วหันหน้ามาหาฮินางิคุกับมิโคโตะ
“นะ..นะ…นายจะ…จะทำอะไร?…..”
เสียงปิดประตูมันดังจนต่อให้ไม่อยากได้ยินก็ต้องได้ยิน เมื่อสองสาวได้ยินปุป พวกเธอก็ตัวสั่นทันที ลางสังหรณ์อัปมงคลได้ก่อตัวขึ้นมาในใจอย่างหยุดไม่อยู่ ราวกับว่าพวกเธอกำลังจะเสียของสำคัญบางอย่างไปยังไงยังงั้น!
วู่หยานสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อหวังว่ามันจะช่วยคลายความกังวลในใจเขาได้บ้าง แต่ทว่ายิ่งทำเขายิ่งกังวลหนักกว่าเดิม
มันช่วยไม่ได้นี่หว่า ตลอดชีวิตตั้งแต่เกินมา22นี้ ตูก็เป็นไอ้หนุ่มเวอร์จิ้นตลอดอ่ะ พอคิดว่ากำลังจะได้เสียซิงให้กับสาว2Dที่ตนเองชอบ ยิ่งไปกว่านั้นมันไม่ใช่แค่หนึ่งคนนะ แต่มีถึงสองเลย!
ในเมื่อครั้งแรกมันน่าตื่นเต้นขนาดนี้ แล้วจะไม่ให้วู่หยานไม่กังวลได้ยังไงล่ะ?
มือที่เกือบเรียกได้ว่าสั่น ได้เอื้อมไปสัมผัสตัวฮินางิคุและมิโคโตะ ด้วยสีหน้าราวกับกำลังจะไปผลีชีพก็ไปปาน มือเขาขยับปลดเสื้อผ้าพวกเธอด้วยความไวแสง……
“อ่า! นาย นาย นาย นายจะทำอะไร! หยุดเดียวนี้เลยนะ!”
“หว่า! อะ.อะ.ไอ้โรคจิต! มะ..ไม่เอานะ…อย่านะ…..”
“อย่าถอดนะ…อย่าถอด…ตรงนั้นยังไงก็ห้าม…อ่า!”
“ไม่เอานะ!”
“ไม่….”
โดยไม่สนใจเสียงขอความเมตตาของพวกเธอ วู่หยานได้ขยับมือด้วยความเร็วที่มากที่สุดนับตั้งแต่เกิดมา ถอดเสื้อผ้าพวกเธอ ไม่นานนัก ร่างกายที่ขาวเนียนราวกับถูกสร้างโดยสวรรค์ก็ปรากฏออกมาต่อหน้าเขา!
@หลักจากนี้เป็นตอน 18+ ถ้าอยากจะอ่าน ตามไปอ่านได้ที่ธัญวัลไม่ก็Nekopostครับ