Scholar’s Advanced Technological System - ตอนที่ 513 ฉันจะไม่ยอมแพ้

บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด

เวลาก็เหมือนจะหยุดนิ่งไป

ผู้หญิงสองคนที่บังเอิญเดินผ่านมาพลันกระซิบกระซาบกันทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนของเวร่า

แม้จะไม่ใช่เรื่องสุภาพที่จะพูดเสียงดังในที่สาธารณะ แต่ก็ไม่มีใครตำหนิหญิงสาวที่กล้าหาญเพราะคำสารภาพที่น่าตื่นเต้นนี้

แน่นอน ยังมีผู้ชายอีกหลายคนที่มองมายังลู่โจว…

ณ ลานจอดรถกลางแจ้ง ชายและหญิงกำลังยืนจ้องหน้ากันอยู่

เสียงตะโกนก่อนหน้านี้ทำให้ความกล้าหาญของเวร่าหมดลงไปแล้ว

แก้มที่ซ่อนอยู่ใต้ปลายผมสีทองค่อยๆ เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีแดง เธอเผยใบหน้าร้อนผ่าวราวกับไอน้ำจากหม้อน้ำที่กำลังต้มเดือด

เธอไม่เคยตะโกนเสียงดังมาก่อน

ไม่แม้แต่ตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้คน

เขาจะตอบตกลงไหม?

หรือจะปฏิเสธ?

ถ้าฉันถูกปฏิเสธล่ะ?

ชั่วขณะหนึ่ง ความคิดของหญิงสาวก็ผุดขึ้นมากว่าพันความคิด

ถึงอย่างไร ตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เหลือเพียงแค่เฝ้าดูท่าทีของลู่โจว

ถึงอย่างไร เธอก็มีความรู้สึกเช่นนี้กับลู่โจวเป็นคนแรก

แต่สำหรับลู่โจวแล้ว…

ในตอนนั้นเอง ลู่โจวพลันยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความสับสน

ลู่โจวพลันโน้มหน้าเข้ามาและกล่าวคำพูดออกไป

“ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันยังให้สัญญาอะไรตอนนี้ไม่ได้”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เวร่าก็แทบน้ำตาคลอ

เธอโน้มตัวเข้ามาใกล้ลู่โจวและกล่าวคำพูด “แล้วคุณได้ชอบฉันบ้างไหม?”

“มันไม่ใช่แบบนั้นสิ”

เธอทำทุกอย่างนี้ก็เป็นเพราะหัวใจที่เรียกร้อง

แต่เมื่อลองคิดดูแล้ว ดูเหมือนว่าลู่โจวจะไม่มีใจให้ใครเลย

บางที การยอมรับคำสารภาพของเธอเป็นทางเลือกที่ดี

แต่ท้ายที่สุด เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงปัญหานี้ ลู่โจวก็ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่

เช่นเดียวกับนิวตันหรือฮาร์ดี้ที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาโดยตลอด ถ้าเป็นพวกเขา ต้องตอบตกลงแน่

นอกจากนี้ ลู่โจวเองก็เป็นคนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรพิเศษกับใครด้วย

ท้ายที่สุดแล้ว มันก็ยังมีบางอย่างที่คุ้มกว่า

ถึงอย่างไร ระหว่างที่ลู่โจวกำลังคิด เขาก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

คนเราต้องนึกถึงความรู้สึกคนอื่นบ้าง

ลู่โจวพลันคิดว่าเค้าจะให้สัญญาตามอำเภอใจไม่ได้ มันอาจจะนำพามาสู่ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ถึงกระนั้น อีกไม่ถึงชั่วโมง ลู่โจวก็ต้องไปเข้านั่งในเครื่องบินแล้ว

ในตอนนั้นเอง เวร่าพลันจ้องมองลึกขึ้นไปยังดวงตาของลู่โจว

ทว่า เธอแทบจะคิดอะไรไม่ออกเลย

ถึงอย่างไร การถูกปฏิเสธนั้นทำให้เธอเองก็ทำตัวไม่ถูก

เวร่าพลันคอตกและน้ำตาซึม

“เพราะฉันไม่สวยหรือเปล่า?”

ลู่โจวพลันส่ายหัว “ไม่เลย ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ?”

เวร่าไม่ได้เป็นคนที่น่าเกลียดอะไรเลย

แท้จริงแล้ว เธอเป็นคนที่ผอมเพรียว อีกอย่าง ประสาทสัมผัสทั้งห้าของลู่โจวเองก็คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยไม่น้อย

อย่างน้อยลู่โจวก็คิดเช่นนั้น

จากนั้น เวร่าพลันกระซิบ “หรือเป็นเพราะหน้าอกของฉันล่ะ?”

“พูดแบบนั้นออกมาได้ยังไงกัน?” ลู่โจวพลันกระแอม

ทำไมเธอต้องพูดถึงหัวข้อเรื่องความเป็นส่วนตัวแบบนี้ด้วย?

แม้ว่าลู่โจวจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ความสัมพันธ์ของคนสองคนก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหน้าอกเลยสักนิด

“ทำไมล่ะ?” เวร่าเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่ลู่โจว

“ถ้าเธอเอาแต่กังวลเรื่องนี้ ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วนะ”

ไม่ช้า เวร่าก็พลันคอตกอีกรอบ เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสุดสิ้นหวัง

“ฉันอุตส่าห์อดทนมาจนถึงทุกวันนี้”

ลู่โจวเงียบไปชั่วขณะ

เขายืนใช้ความคิดอยู่เป็นเวลาเกือบห้านาที

“เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักนะ”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เธอก็เผยแก้มแดง

เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบไปว่าอะไร จากนั้น ลู่โจวก็พูดต่อ

“เหตุผลที่ฉันยังให้คำตอบกับเธอไม่ได้ไม่ใช่เพราะเธอเคยเป็นนักเรียนของฉันหรอกนะ มันไม่เกี่ยวอะไรกันเลย”

“แต่มันเป็นเพราะตัวเธอเองนั่นแหละ ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองรู้สึกยังไง” ทันใดนั้นเอง เวร่าก็รีบพูดแทรกขึ้นมา “ฉันอยากจะไปกับคุณด้วย อยากตามไปทุกที่เลย ถ้าคุณต้องการให้ฉันอยู่ด้วยนะ”

ลู่โจวมองไปยังดวงตาของเวร่าและรอเธอพูดจบ “ฉันไม่ได้กังวลเรื่องนั้นหรอก แต่ฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องมาเสียเวลารอฉัน”

ความเงียบกินเวลาไปประมาณห้านาที

ทันทีที่สิ้นประโยคนั้น ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก

ในตอนนี้ ลู่โจวเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเช่นกัน

ถึงอย่างไร ลู่โจวก็ยังไม่เข้าใจว่าเธอต้องการอะไรกันแน่

และระหว่างที่ลู่โจวกำลังจะถามคำถาม เวร่าก็พลันสะบัดหัวและจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ลู่โจวไม่เคยเห็นมาก่อน

“ยังไงฉันก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ…”

ภายในดวงตาของเธอ มันเป็นเหมือนตัวจุดประกายความกล้าหาญอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

สำหรับลู่โจวแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นท่าทีของเธอ

“สิ่งที่คุณเคยบอก… ถ้าฉันได้เหรียญฟิลด์มาเป็นรางวัล คุณจะยอมพูดทุกเรื่องกับฉัน”

เขาเคยพูดด้วยหรือ?

ลู่โจวพลันระลึกถึงความหลัง แต่ทว่า เขาก็จำไม่ได้

เขารู้สึกแค่ว่าถ้าเธออยากคุยเมื่อไหร่ ก็แค่ทักมา ท้ายที่สุดแล้ว เวร่าจอมขี้อายก็ดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่เอาแต่ใจ

ลู่โจวเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะจริงจังขนาดนี้

“ถ้าถึงตอนนั้นเธอยังไม่ยอมแพ้ ฉันก็จะให้คำตอบเธอเอง”

การประชุมคณิตศาสตร์ที่บราซิลเพิ่งสิ้นสุดลงไปไม่ถึงปี นอกจากนี้ การประชุมครั้งต่อไปก็คืออีกสี่ปีข้างหน้า

ยิ่งไปกว่านั้น เธอเองก็ต้องรับรางวัลเหรียญฟิลด์ด้วย

แม้ว่าเธอจะได้เปิดเผยความในใจออกไปแล้ว แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังคงเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับ ไหนจะเรื่องการแข่งขันเพื่อชิงรางวัลเหรียญฟิลด์อีก

บางที ในสายตาของคนนอก การแก้ปัญหาการคาดเดาทางคณิตศาสตร์ที่ไม่มีคำตอบอาจจะเป็นเรื่องที่น่าตกตะลึงไม่น้อย

ในทางกลับกัน สมาคมคณิตศาสตร์มีความกังวลมากเกี่ยวกับวิธีการทางคณิตศาสตร์ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อแก้ไขการคาดเดาหรือทฤษฎีทางคณิตศาสตร์แบบใหม่

ทั้งนี้ ลู่โจวเองก็ได้เป็นคนหนึ่งที่มีส่วนร่วมในการแก้ไขปัญหาการคาดเดาที่ซับซ้อนนี้

และจากรายงานการวิจัย มันจะเป็นเรื่องที่ชัดเจนแล้วว่าปัญหานี้จะถูกแก้ไขอย่างไรและจะถูกแก้ไขด้วยวิธีใด

แต่ถึงกระนั้น ลู่โจวเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เพราะฉะนั้น แม้ว่าเธอจะมีศักยภาพในการแข่งขันเพื่อชิงรางวัลเหรียญฟิลด์มากสักแค่ไหน แต่เธอก็ต้องรอไปอีกเจ็ดหรือแปดปี

และเมื่อถึงตอนนั้น ลู่โจวก็พลันคิดว่าเธอคงจะมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้…

……………………………………………