Scholar’s Advanced Technological System - ตอนที่ 1279 วันเดินทางกลับ

ฤดูหนาวในซีกโลกเหนือปีนี้มาถึงเร็วกว่าปกติ

ก่อนที่เหมายันจะมาถึง มีลมเย็นพัดปลิวแล้วในจินหลิง

ซุนลี่หยางมองดูภรรยาที่อุ้มทารกตรงหน้าเขา สายตาเขามีแววลังเล เขาสูดอากาศหนาวเย็นเข้าไปแล้วพูดว่า

“ผมจะไปแล้ว”

หญิงคนนี้จ้องมองตาเขาและเธอดูมีเรื่องอย่างพูดอีกมาก แต่สุดท้ายแล้วเธอก็พูดออกมาเพียงประโยคเดียว

“อย่าลืมคิดถึงฉันด้วย…”

“ไม่ต้องเศร้าไปนะ”

ซุนลี่หยางปัดผมยุ่งเหยิงจากลมพัดบนหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา เขาพยายามจารึกหน้าของเธอไว้ในความทรงจำ เขาจ้องมองดูภรรยา ยิ้มให้เธอ แล้วพยายามพูดด้วยน้ำเสียงกล้าหาญ

“มันไม่ใช่ว่าผมจะไม่กลับมานะ ผมคิดว่าอย่างมากในสิบปีนี้ การไปดวงจันทร์จะง่ายเหมือนการนั่งรถไฟความเร็วสูงกลับบ้านเกิดของผม ไม่ว่าคุณจะขึ้นไปหาผมหรือผมลงมาหาคุณมันก็จะเหมือนกัน”

ซุนลี่หยางมองดูทารกในมือของภรรยา เขายื่นนิ้วมาแหย่เด็กทารกแล้วยิ้มให้ด้วยความอบอุ่น

เด็กน้อยได้รับพลังจากยิ้มอุ่นใจ เขาหยุดร้องไห้ หัวเราะออกมา แล้วยื่นมือออกมาพยายามจับนิ้วของพ่อ

“เป็นเด็กดีนะเจ้าตัวเล็ก รอพ่อกลับมานะ”

เขาจับมือลูกชายด้วยความทะนุถนอมและบอกว่า “ในอนาคตพ่อจะเล่าเรื่องที่เพื่อนร่วมห้องของลูกจะต้องอิจฉา”

แม่ของเด็กกัดปากตัวเอง นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

“พระเจ้า…คุณต้องไปตอนนี้จริงๆ เหรอ?”

“ผมต้องไป มีใครสักคนต้องไป” ซุนลี่หยางมองดูภรรยาแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม “น้องชายผมจะแต่งงานปีหน้า แล้วผมมีน้องสาววัย 25 ปี ถ้าผมไม่ไป แล้วใครจะไป?”

งานบางอย่างต้องมีคนทำมัน

มันมีสถาบันวิจัยไม่กี่แห่งที่ทำงานกับฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สอง ทีมวิจัยของพวกนั้นเป็นสันหลังของฟิวชั่นที่ควบคุมได้รุ่นที่สอง ถึงแม้ว่าพวกเขาเพียงแค่ทำงานเบื้องต้นเสร็จ ซึ่งห่างไกลจากการปลดล็อกขุมทรัพย์พลังงานที่ดวงจันทร์ ต้องมีคนริเริ่มเป็นคนแรก

“ได้ยินมาว่าที่นั่นหนาว อย่าลืมใส่เสื้อแจ็คเกตด้วย”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลตัวเอง”

หลังจากจูบภรรยาและทารกในอ้อมกอดของเธอ ซุนลี่หยางสวมกระเป๋าแบ็คแพ็คแล้วฝืนความต้องการที่จะหันกลับไปมอง เขาเดินไปทางรถเอสยูวีที่จอดอยู่หน้าหอพัก

ผู้บุกเบิกโซนเศรษฐกิจพิเศษกว่างฮั่นกลุ่มแรกมีเพียง 50 คน

คนเหล่านี้จะขึ้นยานอวกาศพิเศษที่เตรียมไว้ที่จุดปล่อยยาน หมายเลข 2 ซึ่งจะพาพวกเขาไปสะพานนกกางเขนที่รออยู่ในวงโคจรที่ตรงกัน

ซุนลี่หยางขึ้นรถบัสเป็นคนสุดท้าย เถามุ่ยอี้จ้องมองเขา

“คุณมีลูกด้วยเหรอ?”

ซุนลี่หยางยิ้มให้และพูดว่า

“อะไรนะ? เซอร์ไพรส์?”

“ใช่ ครับ”

“แล้วคุณล่ะ มีคนรักบ้างไหม?”

“ผมมีทางของตัวเอง”

“มันเป็นอีกคำของการครองโสดโดยไม่เต็มใจ…แต่ผมสงสัย มันไม่น่าจะมีคนขาดแคลนในสถาบันวิจัยของคุณ? ทำไมถึงส่งหนุ่มโสดไปที่นั่นล่ะ?”

มันก็เข้าใจได้ที่จะสงสัยแบบนี้

ถึงแม้ว่าอาร์คดรูอิดไม่ได้รับนักศึกษาปริญญาเอกแล้ว ก็มีผู้คนจำนวนมากที่สถาบันวิจัยของเขา การวิจัยด้านเกษตรกรรมไม่เหมือนกับฟิวชั่นที่ควบคุมได้ ซึ่งอย่างหลังเป็นศาสตร์ที่กำลังได้รับความนิยม ในขณะที่ศาสตร์แรกถูกพัฒนามาหลายทศวรรษแล้ว มันไม่มีความจำเป็นที่ต้องส่งลูกคนเดียวที่ยังไม่แต่งงานไปดวงจันทร์

“ผมสมัครไป”

เขาพยายามอย่างมากเพื่อที่จะได้ตำแหน่งนี้มา ไม่เหมือนกับดอกเตอร์ซุน

“คุณสมัครมาเอง?” ซุนลี่หยางมองเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉยและถามว่า “ทำไมล่ะ?”

“นักวิชาการลู่ไม่ได้บอกไว้เหรอ?” เถามุ่ยอี้ยิ้มแล้วมองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถ ซึ่งมีใบไม้ฤดูใบไม้ร่วงพัดปลิวตามสายลม เขาตอบว่า “การเดินทางสำรวจครั้งนี้เป็นเรื่องจำเป็น”

“มันมีขึ้นเพื่ออนาคต”

“คุณไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่โรแมนติกมากๆ หรือครับ?”

…

รถคันสุดท้ายมาถึงจุดปล่อยยาน หมายเลข 2

สัมภาระและผู้โดยสารถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม จากการนำโดยทีมงานที่จุดปล่อยยาน พวกเขาขึ้นยานอวกาศซึ่งมีรูปทรงคล้ายกับนกขนาดใหญ่

ในเวลาสามสิบนาที พวกเขาจะมุ่งหน้าไปที่ดวงจันทร์ซึ่งห่างออกไป 300,000 กิโลเมตร คนเหล่านี้จะไปเริ่มชีวิตใหม่ที่นั่น

ถึงแม้ว่าถนนเส้นทางข้างหน้าเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนและความสับสน ไม่มีใครที่นั่งอยู่ในอุปกรณ์ช่วยชีวิตรู้สึกหวาดกลัว

เหมือนกับที่ชายคนนี้บอก มันเป็นเรื่องจำเป็น

ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่ตอนนี้กำลังเริ่มภารกิจอันยิ่งใหญ่เกรียงไกร

พวกนั้นไม่ได้แค่ไปดวงจันทร์

คนเหล่านี้กำลังผลักดันอนาคตของมนุษยชาติ

เครื่องยนต์ปล่อยลำแสงโค้งสีน้ำเงินออกมา ยานอวกาศซึ่งขับเคลื่อนด้วยพลาสม่าความเร็วสูงได้สยายปีกช้าๆ แล้วมุ่งหน้าไปทางท้องฟ้า

เหล่าญาติที่ยืนบนพื้นดินโบกมือลาให้กับคนที่กำลังเดินทางไกลจนจุดบนฟ้าค่อยๆ เลือนหายไป

ในอีกฝั่งหนึ่งที่ตึกสตาร์สกายเทคโนโลยีซึ่งห่างออกไปไม่ถึง 50 กิโลเมตรจากจุดปล่อยยาน ผู้จัดการทั่วไปของแผนกอวกาศได้ส่งสรุปการปล่อยจากศูนย์บัญชาการไปที่ออฟฟิศของซีอีโอแล้วรายงานสถานการณ์การปล่อยยานโดยสรุป

“ชางเอ๋อผ่านชั้นสตราโทสเฟียร์ไปได้ด้วยดีแล้วก็เปลี่ยนเป็นโหมดบินแนวตั้งเพื่อเปลี่ยนเส้นทางบิน มันน่าจะถึงวงโคจรที่กำหนดไว้ในสองชั่วโมง”

หลังจากที่ได้รับรายงานและพลิกดู เฉินยู่ซานพยักหน้าให้

“ทิ้งรายงานให้ฉันไว้ก็พอ คุณไปได้”

“ครับ ซีอีโอเฉิน”

ชายคนนี้พยักหน้าแล้วเดินออกจากออฟฟิศไปโดยปิดประตูตามหลัง

หลังจากอ่านรายงานในมือโดยละเอียด เฉินยู่ซานครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้น เธอสรุปสถานการณ์ในรายงานที่กระชับมากขึ้น หลังจากนั้นเธอก็ส่งมันให้ลู่โจวผ่านช่องทางสื่อสารภายในของสตาร์สกายเทคโนโลยี

ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนออกคำสั่ง เธอรู้ว่าลู่โจวให้ค่าการปล่อยยานนี้มากแค่ไหน

เธอคิดว่าเขาน่าจะอารมณ์ดีหลังจากได้ยินข่าวดีนี้

ความคิดของเธอล่องลอยไปไกลกว่าหลายหมื่นกิโลเมตร

เฉินยู่ซานยืนแขนบิดขี้เกียจ เธอทำงานของตัวเองเสร็จ เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินถือกาแฟไปที่หน้าต่าง

เธอมองดูดวงอาทิตย์ส่องแสงรำไรยามเย็นนอกหน้าต่าง จู่ๆ เธอรู้สึกซึมเล็กน้อยข้างในใจ

ถึงแม้ว่าเธอเพิ่งเห็นเขาไปไม่กี่วันก่อน มันรู้สึกแสนยาวนาน

“ถ้าเขากลับมาได้เร็วกว่านี้…”

อยู่ดีๆ เฉินยู่ซานเห็นหน้าของตัวเองสะท้อนที่หน้าต่าง

เธอรู้สึกว่าอารมณ์ของเธอไม่สอดคล้องกับรูปลักษณ์สาวแกร่ง

“ดูเหมือนว่าฉันต้องเข้มแข็งกว่านี้…”