Return of The 8th Class Mage - ตอนที่ 36 คนที่ฉันต้องการปกป้อง (3)
Return of The 8th Class Mage Return Of The 8th Class Mage – Chapter.36
ตอนที่ 36 คนที่ฉันต้องการปกป้อง (3)
หลังจากเงียบสงบได้ไม่นานก่อนที่เขาทั้งสองจะต่อสู้กันก็ได้มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาอย่างกะทันหัน “ หัวหน้า! ”
มันเป็นเสียงของอัศวินคนที่ยืนอยู่ข้างนอก คนที่จําเอียนได้ก่อนใคร เขารีบวิ่งเข้ามาในคฤหาสน์
“ วัตถุดิบในการทําอาหารที่พ่อครัวต้องการในที่สุดก็มาถึง…”
อัศวินไม่สามารถทําการรายงานของเขาต่อได้จากสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าของเขา
“ มาถึง…ข้างนอก… ”
เขาสามารถที่รับรู้ได้ถึงความตึงเครียดระหว่างโอลิเวอร์กับเอียน
“ ทําอาหาร? วัตถุดิบ? เกิดอะไรขึ้น? ”
เอียนไม่เข้าใจสิ่งที่อัศวินคนนั้นพูด
เขาพูดว่าทําอาหารและวัตถุดิบ?
“ เอ่อ…เจ้าชายได้มีคําสั่งเรียกตัวพ่อครัวจากพระราชวังมาทําอาหาร แต่ในคฤหาสน์นี้มีวัตถุดิบไม่เพียงพอและวัตถุดิบพิเศษมาถึง”
หลังจากเอียนได้ยินเช่นนั้นเขาก็ลดพลังเวทย์และมานาของเขาให้กลับมาเป็นปกติ
นอกจากนี้จิตสังหารของเขาก็ได้หายไปด้วยเช่นกัน
“ ฉันจะปล่อยให้พวกเขาเข้ามาได้ยังไง”
เจ้าชายเป็นคนสั่งให้นําวัตถุดิบเหล่านั้นมาด้วยตัวเอง
แต่อย่างไรก็ตามอัศวินที่เข้ามาได้ขออนุญาตจากเอียนเพื่อให้คนเหล่านั้นขุนวัตถุดิบเข้ามาในคฤหาสน์
ความตึงเครียดก่อนหน้านี้ยังคงส่งผลกระทบต่อเขา
“อาจจะมีการเข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว ”
หลังจากนั้นไม่นานเอียนก็หยุดยั้งความระแวงของเขา ส่วนโอลิเวอร์ลดมือขวาออกจากฝักดาบ นอกจากนี้โอลิเวอร์ก็เปิดทางให้กับเอียนเข้าไปข้างใน
” ขอโทษด้วยนะที่ฉันเข้าใจสถานการณ์ผิดไป”
หลังจากนั้นเอียนก็เดินผ่านโอลิเวอร์เข้าไปข้างใน
โอลิเวอร์มองกลับไปที่เอียนด้วยความเงียบงัด
” เป็นการเข้าใจผิดกันใช่มั้ย ?
โอลิเวอร์สามารถเดาได้ว่าเอียนนั้นความเข้าใจผิดเรื่องอะไร
แต่อย่างไรก็ตามออร่าที่มีจิตสังหารนั่นมีความรุนแรงเหมือนเขาไม่ใช่เด็กอายุ 12 ปี
“ฉันจะฟันเขาลงได้ไหม”
ถ้าโอลิเวอร์ต้องเผชิญหน้ากับเอียนจริงๆ
นั่นคือสิ่งที่โอลิเวอร์คิด
ถ้าเขาจําเป็นต้องสู้กันขึ้นมาจริงๆผลจะเป็นอย่างไร?
อัศวินของจักรพรรดิกับดาบของเขาหรืออาร์ชเมจขั้นที่ 4 กับเวทย์มนต์ของเอียน?
“ฉันคิดว่าคงจะเป็นเวทย์มนตร์สินะที่จะต้องชนะอย่างแน่นอน”
โอลิเวอร์ยิ้มด้วยความขมขื่น
ความจริงอันโหดร้ายและโหดร้ายที่สุด
เขาไม่สามารถเอาชนะเด็กน้อยได้
“ฉันต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้
เพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน
คําสัญญาที่ว่าโอลอเวอร์นั้นจะปกป้องเจ้าชาย
เพื่อปกป้องเจ้าชาย
โอลิเวอร์จึงตามเอียนเข้าไปข้างในคฤหาสน์ด้วยเพื่อปกป้องเจ้าชาย
” มันจริงหรอ? นางหน้าที่? ”
เอียนกําลังมุ่งหน้าไปยังห้องอาหารของคฤหาสน์
” จริงๆเหรอ? คุณเพจ? ”
จากที่นั่นเขาได้ยินเสียง
“ เขาเป็นอย่างนี้จริงๆเหรอ? ”
“ เขามักจะขอให้ฉันอบให้เขา”
เสียงแรกได้ยินคือเสียงของเจ้าชายแล้วก็ตามด้วยวาเนสซ่า
เจ้าชายนั่งอยู่ที่โต๊ะใหญ่เพียงลําพัง
ข้างหน้าเขามีพายถั่วแดงวางอยู่
ดูเหมือนว่าเขาจะกินมันไปเพียงคําเดียว
“ ฮะ! ฉันไม่เข้าใจเลย มันมีรสชาติเหมือนกินโคลนที่เอามาอบแล้วทําไมเขาถึงชอบ…. ..บางทีคงเป็นเพราะเขาเคยอยู่ในวงจรชีวิตที่ยากลําบาก ”
คําวิจารณ์รุนแรงนั้นออกมาจากปากของเจ้าชาย
เจ้าชายส่ายหัวเพราะเขาไม่เข้าใจรสนิยมของเอียนว่าทําไมถึงชอบกินพายถั่วแดงนี้
“ ฉันลองกินมันเพราะความจริงใจของคุณที่อยากให้ฉันลอง แต่….”
ในที่สุดเจ้าชายมงกุฏวางซ้อมและมีดลงบนโต๊ะ
จากนั้นเขาก็ตะโกนไปที่ห้องครัว
“ ต้องใช้เวลาเตรียมอาหารอีกนานแค่ไหน? ”
พ่อครัวก็ได้ตะโกนกลับมา
“ เจ้าชาย! วัตถุดิบพิเศษเพิ่งจะมาถึงเมื่อไม่นานมานี้เอง โปรดรออีกสักครู่..”
“ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ? ”
“ เราจะนําอาหารไปเสิร์ฟให้ท่านอีกในไม่ช้า! ”
“ อืมม . . ”
เจ้าชายเริ่มรู้สึกไม่หงุดหงิด
เขาหลับตาแล้วเริ่มคิด
ฉันจะไม่เสียภาพลักษณ์ของฉันไปใช่ไหม ถ้าฉันยังอดทนรออาหารต่อไป?
“ไม่ ไม่สิ”
หากพ่อครัวคนนั้นเป็นขุนนางหรือคนในหอคอยงาช้าง เจ้าชายจะแสดงความหงุดหงิดให้พ่อครัวนั่นได้เห็น แต่อย่างไรก็ ตามเขาเป็นแค่พ่อครัวธรรมดาๆ ในการเป็นจักพรรดิที่ที่เราต้องแสดงความเมตตาต่อประชาชนของเราใช่ไหม? เจ้าชายนึกถึงคําพูดนี้จากความทรงจําของเขา
“ ไม่เป็นไรฉันรอได้ แต่คุณควรนําอาหารคุณภาพดีที่สุดมาให้เราเพราะฉันต้องการสร้างความประทับใจให้กับน้องชายร่วมสาบานของฉันและแม่ของเขาด้วยอาหารที่ดีที่สุดที่พวกเขาไม่เคยได้กินมาก่อน คุณเข้าใจไหม? ”
“ ฉันฉันจะทําให้ดีที่สุด! ”
” ดีมาก ฉันจะไว้ใจคุณ ทําอาหารของคุณต่อไป “
หลังจากพ่อครัวหันกลับไปทําอาหารต่อ เจ้าชายก็หันมามองดูพายถั่วแดงอีกครั้ง
ต้องเป็นคนฐานะไหนถึงสามารถกินอาหารที่น่าสมเพชเช่นนี้ได้?
และเขียนก็เติบโตขึ้นในขณะที่กินพายนี้?
“ ฝ่าบาท ”
เอียนที่เจ้าชายกําลังรออยู่นั้น เขาได้รีบเข้ามาที่ห้องอาหารนี้อย่างรวดเร็ว
“ โอ้! ดูสิว่าใครอยู่ที่นี่! อาร์ชเมจของหอคอยงาช้าง เอียน เพจ! ”
เจ้าชายแสดงการต้อนรับเขียนอย่างอบอุ่น
เอียนเป็นคนใจร้อน
เอียนรู้สึกเสียใจที่พยายามฆ่าเจ้าชายในตอนแรกที่มาถึงคฤหาสน์
“คงจะดีกว่าที่จะสร้างความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเขา”
ด้วยความคิดในแง่ดี เอียนก็ก้มศีรษะลง
“ ฉันได้ยินมาว่าท่านรอฉันมานานมากแล้ว ”
” ใช่ มันก็นานมากจริงๆ”
“ ฉันต้องขอโทษท่านด้วย “
“ ไม่ คุณไม่ต้องรู้สึกเสียใจกับเรื่องนั้นหรอก แต่อย่าบอกฉันนะว่าคุณกินอาหารเย็นไปแล้ว? ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณอาจต้องขอโทษฉันแล้วจริงๆ ”
นอกจากนี้เจ้าชายยังพูดเล่นกับเอียนด้วย
เขากลายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?
เป็นเพราะพายถั่วแดงของแม่?
เอียนสับสน
“ คุณไปนั่งตรงนั้นเลย เช่นเดียวกับคุณเพจ อาหารค่ำของเราจะพร้อมเสิร์ฟอีกในไม่ช้า ฉันรับประกันเลยว่าคุณจะต้องประหลาดใจ! แบบว่าว้าวฉันไม่เคยรู้เลยว่ามีอาหารที่อร่อยๆอย่างนี้ในโลกด้วย! ฮ่าๆๆ! “
เมื่อพูดจบ เจ้าชายก็เคาะจานพายถั่วแดง
สาวใช้ก็ได้เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ
“ ขอโทษนะคะ ”
“…”
สาวใช้ก็รีบนําพายถั่วแดงออกไปจากโต๊ะอาหาร
และเอียนก็มองมันด้วยสายตาที่เศร้าโศก
เอียนนั้นอุสารีบบินมาที่คฤหาสน์เพื่อกินพายถั่วแดงของแม่
ของเขา
ในขณะที่เขาไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง โอลิเวอร์ก็มายืนอยู่ข้างๆเจ้าชาย
“ ฝ่าบาทท่านจะนําของขวัญมาให้เอียนเลยไหม”
โอลิเวอร์กระซิบกับเจ้าชาย
อาจมีเหตุผลบางอย่างที่พวกเขามาที่คฤหาสน์ของเอียน
“ อ่า ใช่แล้ว! ฉันเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย ”
เมื่อเจ้าชายจําได้ เขาก็ปรบมือของเขาทันที
“ อืม! ฉันมาหาที่คฤหาสน์ของคุณเพราะฉันได้ยินการประกาศออกมาว่าคุณได้กลายเป็นอาร์ชเมจแล้ว ดังนั้นฉันมาที่นี่เพื่อมาเฉลิมฉลองเป็นการส่วนตัว ฉันลืมส่งข้อความมาบอกก่อนล่วงหน้าว่าจะมาที่นี่ แต่อย่างที่คุณทราบความสัมพันธ์ของเรานั้นพิเศษกว่าปกติใช่ไหม? ”
“ ฉันขอขอบคุณ ท่าน…”
“ ฉันเป็นมกุฎราชกุมารฉันไม่เคยเฉลิมฉลองกับใครโดยที่ไม่มีของขวัญอยู่แล้ว”
ด้วยท่าโบกมือของเจ้าชาย สาวใช้ก็เริ่มเคลื่อนไหว ในไม่ช้าพวกเขาก็นํากล่องที่ถูกคลุมด้วยผ้าไหมออกมาทั้งขนาดและเสียงของที่อยู่ข้างในมันบอกกับเอียนอย่างอ้อมๆว่ามันต้องไม่ใช่แค่เงินหรือสมบัติธรรมดาๆ
“ เปิดสิ มันไม่ง่ายเลยที่จะนํามันมาที่นี่ »
ไม่ง่ายเหรอ? มันมีอะไรอยู่ข้างใน?
หลังจากแกะผ้าไหมออกเอียนก็เปิดดูข้างในกล่องนั่น
มีขวดเล็กๆอยู่ในกล่อง
“น้ำ?”
ด้านในของขวดบรรจุน้ำไว้ชนิดหนึ่ง
เขานํายาอายุวัฒนะชนิดพิเศษมาให้เอียนเหรอ?
ถ้าเป็นเช่นนั้นเอียนจะยอมรับมันโดยไม่ลังเลเลย
เพราะมันก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายของเอียน
“ นี่คืออะไรเหรอ”
เอียนถามมกุฎราชกุมารเหมือนเด็กใสซื่อบริสุทธิ์
“ มันถูกเรียกว่ายาอายุวัฒนะคุณเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างไหม? “
” ใช่ฉันเคยได้ยินมาบ้าง”
“ ถ้างั้นคุณคงจะรู้ว่ามันทําอะไรได้บ้าง มันเป็นยาอายุวัฒนะที่มีค่าซึ่งสืบทอดต่อกันมาจากราชวงศ์ ”
มันเป็นอย่างที่เขียนคาดไว้
“ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยาอันนี้ฉันจะดื่มมันได้แค่ปีละครั้งเท่านั้น”
แม้แต่ยาอายุวัฒนะระดับต่ำสุดมันก็ยังช่วยเอียนได้อย่างมาก มันเป็นกุญแจของชีวิตที่สามารถอยู่ได้อย่างยาวนานของจักรพรรดิองค์ก่อนหน้านี้ นอกจากนี้เขาเพิ่งพูดว่าจะดื่มมันได้แค่ปีละครั้งเท่านั้น? มันจะต้องเป็นยาอายุวัฒนะระดับสูง
“ เพื่อช่วยเพิ่มอัตราการเติบโตของคุณ ฉันนํามันมาให้คุณโดยเฉพาะไม่ใช่ในนามของพ่อของฉัน แต่ฉันมอบให้คุณเป็นของขวัญชิ้นแรกของฉัน ดังนั้นโปรดดื่มมันอย่าได้ลังเล”
ใช่เอียนจะมันมาโดยไม่ลังเลเลย
ในไม่ช้าเขียนก็เปิดขวด
น้ำสีแดงยั่วยวนเอียนด้วยกลิ่นหอมจางๆ
สัญชาตญาณของเอียนบังคับให้เขาอยากที่จะดื่มมันเข้าไปในทันที
“ เอาเลยดื่มเลยเร็วๆ ”
ด้วยสายตาของเจ้าชายที่มองไปยังเอียนกําลังยุให้เอียนดื่ม
เอียนปากขวดเข้ามาที่ริมฝีปาก
“….”
ทันใดนั้นเขาก็หยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เลือนมันออกไปจากริมฝีปากของเขา
ความทรงจําที่ไม่ดีได้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา
นั่นคือความทรงจําที่เอียนนั้นถูกวางยาพิษโดยจักรพรรดิแร็กนาร์
มันไม่ได้แตกต่างจากครั้งนั้นมากนัก
การมาหาเอียนของจักรพรรดิและยาที่ได้รับจากองค์จักรพรรดิ
“เขาไม่น่าจะวางยาพิษฉันหรอก”
ใช่ เอียนก็รู้ว่าความคิดของเขานั้นหวาดระแวงไปเองเพราะในตอนนี้มันเป็นสถานการณ์ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
มกุฎราชกุมารไม่มีความกล้าพอที่จะสังหารเขาต่อหน้าคนจํานวนมาก นอกจากนี้พิษปกติจะไม่สามารถฆ่าจอมเวทย์
นอกจากนี้ยาอายุวัฒนะนี่ก็มีคุณภาพสูงด้วยเช่นกัน
สถานะของยาอายุวัฒนะสงบลงเอียน
ยาอายุวัฒนะนั้นต้องทําผ่านกระบวนการที่ละเอียดอ่อนและละเอียดอ่อนมากๆ หากมีการผสมวัตถุดิบที่ไม่
พอดีตามสูตรไปเพียงนิดเดียว มันจะสูญเสียสีและกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ไปในทันทีซึ่งจะทําให้สีเริ่มดําและมีกลิ่นเหม็น
” ฟิ้วว ”
เอียนสงบจิตสงบใจของเขาอย่างช้าๆ
ความปรารถนาที่เขารู้สึกเมื่อเขาได้กลิ่นของมันในตอนแรกและความทรงจําที่ไม่ดีของชีวิตในอดีตของเขา
หลังจากที่เขาลบความคิดด้านลบออกไปได้แล้ว
“มันคงเป็นของขวัญที่ดีสําหรับแม่”
กุญแจสําคัญของชีวิตอันยาวนานของจักรพรรดิองค์ก่อนหน้า
แน่นอนว่ามานานของเอียนสามารถพัฒนาขึ้นได้อีกมากถ้าดื่มมันเข้าไป แต่เอียนก็ไม่สามารถลืมแม่ของเขาได้
“แต่ฉันไม่สามารถมอบให้แม่ได้ในตอนนี้”
สายตาของมกุฎราชกุมารที่มองมาที่เอียนนั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความคาดหวังให้เอียนดื่ม นอกจากนี้ยังมีสายตาของแม่ของเอียน เธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับยาอายุวัฒนะ แต่เธอก็กําลังมีความสุขที่ลูกชายของเธอได้รับของขวัญที่ดีนี่จากเจ้าชายต่อหน้าเธอ
“ไม่มีทางเลือกสินะ”
เอียนเลือกที่จะตอบสนองความคาดหวังของเจ้าชาย
เอียนดื่มมัน
*อึก*
ยาอายุวัฒนะมีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง
มันไม่อร่อยเลย มันขมมาก
ยาอายุวัฒนะชนิดอื่นๆก็เป็นแบบนี้เช่นกัน
*ตุบตับ! ตุบตับ! ตุบตับ!*
หัวใจมานาทั้งหมดที่อยู่ในหัวใจของเอียนเริ่มเต้นอย่างรุนแรง
เลือดของเอียนหมุนเวียนเร็วกว่าปกติมาก
และมีมานาปริมาณมหาศาลกําลังพุ่งอยู่รอบตัวของเอียน
ร่างกายของเขาเริ่มร้อน
“ หู่ๆๆ!”
เอียนมีลมหายใจที่อุ่นๆ
พลังของยาอายุวัฒนะและร่างกายที่กําลังใช้พลังเวทย์พวกมันทํางานร่วมกันได้เป็นอย่างดี
“ อะ เอียน? ”
เมื่อมองปฏิกิริยาของเอียนที่แสดงออกมาวาเนสซ่าเริ่มกังวล
ในขณะที่สายตาของเจ้าชายก็ยังเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ปฏิกิริยานั้นเจ้าชายรู้ดีเพราะเขาเคยดื่มมาก่อน
ยาอยุวัฒนะออกฤทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
“ ฟู่วว..!”
ร่างของเอียนเริ่มกลับสู่สภาวะปกติ
รวมถึงหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรงก็เริ่มเบาลง เลือด มานาและอุณหภูมิไรร่างกายของเอียน
“ ฟู่ววว !”
เอียนพ่นลมหายใจสุดท้ายออกมา
เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งตัว
“ มันเป็นอย่างไรบ้าง คุณรู้สึกถึงความแตกต่างหรือไม่? ”
เจ้าชายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
เขาถามเอียนว่าเขารู้สึกแตกต่างไปจากเดิมหรือไม่
“แน่นอน มันแตกต่างออกไป
มานาพูลของเขาไม่เพิ่มขึ้น ยาอายุวัฒนะแต่ละชนิดมีชนิดและลักษณะเฉพาะของมันเอง อย่างไรก็ตามเอียนรู้สึกถึงความแตกต่างอันใหญ่หลวงอยู่อย่างหนึ่งคือการฟื้นฟูมานา” ของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก
“คล้ายกับแหวนโมเกรียน”
ไอเทมดับต่ำที่ช่วยเพิ่มการฟื้นฟูของหัวใจมานา
ยาอายุวัฒนะนี่ก็อยู่ในประเภทเดียวกัน
“มันมีผลเป็นครึ่งหนึ่งของแหวนโมเกรียน”
แต่มันก็มากกว่าที่เอียนคิดไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่าลักษณะของร่างกายของเขาก็ได้เปลี่ยนไปทําให้เขาพึงพอใจมาก มันเป็นผลดีจากการทํางานร่วมกันระหว่างยาอายุวัฒนะคุณภาพสูงและอายุที่ยังน้อยของเอียน
“ คุณไม่ชอบเหรอ? ”
เจ้าชายเริ่มรู้สึกกังวลเมื่อเอียนไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆออกมาเลยหลังจากกลับมาเป็นปกติ
เอียนมองไปที่หน้าของเจ้าชาย
“ในตอนแรกฉันคิดว่าเขาเป็นคนโง่เง่าไร้ประโยชน์”
เอียนเคยคิดว่าเจ้าชายเป็นอย่างนั้น
คนเสเพล โง่เง่าและหยาบคาย
ชื่อเล่นและมุมมองมากมายสําหรับเจ้าชายเฮย์เดนที่เอียนคิด
และเขียนก็เห็นด้วยกับคําเหล่านั้น
แต่อย่างไรก็ตามเจ้าชายเฮย์เดนกลายเป็นคนดีกว่าที่เอียนคิด
“ฉันเห็นประโยชน์บางอย่างในตัวเขา”
“ ฮ่าๆ ๆ ๆ !”
เสียงหัวเราะของเจ้าชายเฮย์เดน
อาหารมื้อเย็นที่คฤหาสน์ของเอียนสําเร็จไปได้ดี
ปฏิกิริยาของเอียนต่อของขวัญชิ้นแรกของเจ้าชายนั้นดีและยาอายุวัฒนะนั้นก็ยอดเยี่ยม
นอกจากนี้พวกเขาได้พูดคุยกันมากมาย
สมบูรณ์แบบ
” ดีมาก ฉันรู้สึกดีมาก! “
เจ้าชายกําลังจะเสด็จกลับไปที่พระราชวังวังในตอนกลางคืน
เจ้าชายดูมีความสุขเป็นพิเศษในค่ำคืนนี้
ตามปกติเขาจะไม่พลาดที่จะดื่มไวน์และเจ้าชายก็จะดื่มมากที่สุด แต่เอียนยังเด็กเกินไปวาเนสซ่าคงจะไม่ให้ดื่มแน่นอน
“ ฝ่าบาท ”
หัวหน้าโอลิเวอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆเจ้าชายอยู่นิ่งๆก็อ้าปากพูด
“ ท่านโอเคกับมันไหม”
“ ฮืม? อะไร? ”
“ มันถูกอนุญาตให้ดื่มได้เฉพาะราชวงศ์เท่านั้น หากจักรพรรดิของเราทรงทราบว่าท่านให้มันเป็นของขวัญ…”
ยาอายุวัฒนะของราชวงศ์ วัตถุดิบและกระบวนการผลิตของมันถูกห้ามไม่ให้มีการเปิดเผยอย่างเคร่งครัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งยาอายุวัฒนะที่เจ้าชายนั้นมอบให้กับเอียนนั้นมันได้รับอนุญาตให้ดื่มแค่จักรพรรดิและเจ้าชายเท่านั้น เจ้าชายถึงจะฝ่าฝืนกฎระเบียบที่ทํากันมาเป็นเวลาหลายร้อยปี
“ อ่า ไม่มีปัญหาเลย มันเป็นคําสั่งของท่านพ่อของฉันที่บอกให้ฉันทํายังไงก็ได้ให้ได้เอียนมาอยู่ข้างเดียวกับฉันไม่ว่าจะด้วยวิธีการใด ๆ ก็ตามที่จําเป็น ฉันแค่ทําตามคําแนะนําของพ่อเท่านั้นเอง”
ต้องมีข้อจํากัดบ้างสําหรับคําว่า “จําเป็น” แต่อย่างไรก็ตาม เจ้าชายนั้นใช้วิธีการใด ๆ ก็ตามที่เขารู้คิดออกอย่างแท้จริง
“ หรือคุณไม่พอใจเพราะฉันไม่ได้ให้คุณก่อน…”
เจ้าชายมองโอลิเวอร์
“ ไม่ใช่อย่างนั้นเลย”
“ คุณควรบอกฉันนะถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ”
“ ฝ่าบาท ”
“ ฮ่าๆๆ! ฉันแค่ล้อเล่น เอาน่าฉันก็แค่จะล้อเล่นเองจริงไหม? ”
แม้แต่โอลิเวอร์ที่รับใช้เจ้าชายมาเป็นเวลา 12 ปีก็ไม่ค่อยมีได้เรื่องตลกของเขากับเจ้าชายเลย เขาเคยมีช่วงเวลาที่ตลกกันอยู่แค่ครั้งเดียวเท่านั้นในตอนที่แจ้ชายนั้นยังเด็กมากและเมื่อถึงจุดหนึ่งเจ้าชายก็หยุดทําเรื่องตลก
“ ฉันรู้สึกเสียใจต่อคุณด้วยเช่นกัน แต่ฉันก็ต้องโน้มน้าวเอียนให้มาอยู่ฝั่งเดียวกับฉัน คุณและอัศวินของคุณไม่สามารถทําอะไรหอคอยงาช้างที่เย่อหยิ่งเหล่านั้นได้ใช่ไหม? ”
เจ้าชายไม่ได้ดูถูกความสามารถของอัศวิน
แต่มันเป็นแค่ความจริง
“ งั้นเด็กคนนั้นก็อาจทําได้ใช่ไหม? เขากลายเป็นอาร์ชเมจทันทีที่เขาเข้าไปในหอคอยงาช้าง”
โอลิเวอร์เองก็ปฏิเสธไม่ได้ถึงความสามารถที่เอียนมี
เด็กคนนี้เป็นจอมเวทย์ที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ หากเขาจัดการเพื่อเอาชนะทุกคนที่อยู่รอบตัวเขา เขาจะกลายเป็นจอมเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหอคอยงาช้างในประวัติศาสตร์ได้อย่างง่ายดาย
“ สักวันเราคงจะได้เห็นวันที่เขานั้นมอบหอคอยงาช้างให้ฉัน! ฉันจะจัดการจอมเวทย์ทั้งหมดที่ทําให้ฉันรู้สึกอึดอัดออกไปซะ! โดยเฉพาะอย่างยิ่งจอมเวทย์แห่งหอคอยที่คอยติดตามแร็กนาร์ไอ้สารเลว! คุณบอกฉันได้นะว่ามีคนใดที่มาทําให้คุณรู้สึกแย่! ”
โอลิเวอร์นั้นไม่เห็นด้วยกับแผนการของเจ้าชายเฮย์เดน
โอลิเวอร์สงสัยถึงความเป็นไปได้ที่จะเป็นไปตามแผนของเจ้าชาย
หลังจากได้เห็นสิ่งที่เอียนแสดงให้โอลิเวอร์เห็นในคฤหาสน์
เอียนที่กําลังวิ่งเข้าไปที่เจ้าชายด้วยจิตสังหาร
แม้ว่าเขียนนั้นจะเข้าใจผิดแต่มันทําให้โอลิเวอร์รู้ว่าเอียนนั้นเป็นคนอันตราย
เป็นไปได้ไหมที่จะทําให้สัตว์ประหลาดอย่างนั้นมายืนเคียงข้างเจ้าชาย?
“ และนอกจากนี้ยังมี….”
ในขณะที่เจ้าชายกําลังจะพูด
ประตูของพระราชวังก็เปิดออก
นอกจากนี้ยังมีอย่างอื่นอีกนอกจากประตู
เจ้าชายและผู้ติดตามของเขาออกมาจากพระราชวัง
” แร็กนาร์? ”
ใบหน้าของเจ้าชายเฮย์เดนกลับมาหน้ามุ่ยในทันที
เจ้าชายองค์ที่ 5 แร็กนาร์และอัศวินองครักษ์ที่ 5
คนที่เจ้าชายเฮย์เดนเกลียดที่สุด
“ พี่ชาย? ”
แร็กนาร์ไม่เคยเรียกเขาว่า “เจ้าชาย” เหมือนกับเด็กคนอื่นๆทั่วไป ที่ไม่ใช่ผู้สูงศักดิ์ แต่เขาเรียกเฮย์เดนว่า “พี่ชาย” มันเป็นเรื่องที่ยอมรับได้หากพวกเขาเป็นมิตรกัน แต่เจ้าชายเฮย์เดนไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าชายคนอื่น ๆ เลย ดังนั้นแร็กนาร์จึงดูถูกเฮย์เดนด้วยความตั้งใจของเขาเอง
“ มันค่อนข้างมืดแล้วพี่ไปที่ไหนมา? ”
“ แล้วแกละแกจะไปไหน? ”
“ เหมือนปกติแหละ ฉันออกไปตรวจสอบดูว่าความเป็นอยู่ของประชาชนเป็นอย่างไร นอกจากนี้ก็เป็นการออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ดังนั้นพี่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ”
“ ฮึ! ฉันไม่สนใจแกหรอก ”
แร็กนาร์ตอบเจ้าชายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
แต่เจ้าชายนั้นต้องการที่จะชกหน้าเขาสักทีหนึ่ง
“ ถ้าอย่างนั้นไว้มาเจอกันอีกนะพี่ชาย ”
“ ยังไงก็ได้”
ด้วยการพบกันเพียงครั้งเดียวกับเจ้าชายแร็กนาร์ เจ้าชายเฮย์เดนรู้สึกอึดอัดและในขณะที่ติดอยู่ในความโกรธแค้นเจ้าชายเฮย์เดนก็รีบเข้าไปในพระราชวัง อัศวินที่สองก็ตามแจ้าชายเฮย์เดนเข้าไปอย่างรีบเร่ง
“ เจ้าชายของเจ้า ”
โอลิเวอร์ถูกทิ้งไว้ตามลําพังและพูดกับแร็กนาร์
“ เจ้าชายเฮย์เดนคือประมุขของพระองค์ ตามกฏมารยาทแล้วกรุณาเรียกเขาด้วยชื่อที่เหมาะสม ”
โอลิเวอร์ร้องขอด้วยการอ้างถึงมารยาท แต่มันเป็นการตําหนิทางอ้อม หลังจากนั้นอัศวินที่ห้าได้เดินเข้ามาและพยายามจัดการกับสถานการณ์
“ เฮ้โอลิเวอร์ พวกเขาเป็นพี่น้องกันโปรดอย่าให้พระองค์ทําลายความสัมพันธ์ฉันพี่น้องอย่างนั้นเลย ”
หัวหน้าหน่วยป้องกันอัศวินผู้ยิ่งใหญ่ “คัลเลโอ”
เขาเคยฝึกด้วยกันกับโอลิเวอร์
“ ฉันเข้าใจดี นักดาบที่เก่งที่สุดกําลังรับใช้คนโง่เง่า ! ฉันหมายถึงเจ้าชายเฮย์เดนหน่ะ ดังนั้นคุณอาจต้องมีปัญหาอีกมากมายที่จะต้องไปจัดการฉันเข้าใจดีเลยล่ะ ”
ในขณะที่เขาแกล้งพูดผิด คัลเลโอเรียกเจ้าชายเฮย์เดนว่า “โง่เง่า” และทหารยามคนอื่นก็หัวเราะอย่างเงียบ ๆ ปฏิกิริยาของพวกเขาที่แสดงออกนั้นมันเป็นไปตามธรรมชาติ
“ แกกล้าพูดอะไรอย่างนี้กับเจ้านายของเขา…”
“ คนที่ดูถูกเจ้าชายจะต้องถูกประหารชีวิตในทันที ”
“…….อะไร? ”
* ฉับ! *
มันเกิดขึ้นภายในพริบตา
ไม่มีใครมองทันว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อพวกทหารยามรู้ตัวก็พบว่าโอลิเวอร์ชักดาบของเขาออกมาและความเร็วของเขานั้นไม่สามารถมองตามได้ทัน
และพวกทหารยามก็ยืนอึ้งอยู่สักครู่
หลังจากนั้น
“ นี่สําหรับการดูหมิ่นเจ้าชาย ”
* ฉับ! ฉับ! ฉับ! ฉับ! *
“ มันจะต้องถูกตัดเป็น 5 ส่วน ตัดแขน ขา และหัว ”
เสียงของโอลิเวอร์จริงจังและทําให้เกิดความหวาดกลัวกับพวกทหารยาม
และความตั้งใจของโอลิเวอร์ก็ถูกถ่ายทอดไปสู่ทหารคนอื่นในไม่ช้า
* ตุบ ตุบ … ตุบ. *
สิ่งแรกที่หล่นลงมาคือหนวดเคราของคัลเลโอ นอกจากนี้ชุดเกราะหนังของเขาก็เริ่มร่วงหล่นจากแขนและขาอย่างต่อเนื่อง ถ้าโอลิเวอร์เฉือนให้ลึกอีกนิดเดียวแขนและขาของคัลเลโอจะต้องถูกตัดออกเป็นชิ้น ๆ
“ อ…อั๊ก! ”
ในความเป็นจริงมีเพียงแค่เคราและชุดเกราะของคัลเลโอเท่านั้นที่ถูกฟัน
แต่อย่างไรก็ตามภายในใจของคัลเลโอ เขาคิดไปแล้วเขานั้นสูญเสียอวัยวะในแต่ละส่วนนั้นไปแล้ว
คัลเลโอติดอยู่ในภาพลวงตาที่เขาถูกนั่นเป็นชิ้น ๆ
คัลเลโอหมดแรงยืนจนทรุดลงไปนั่งกับพื้นและในขณะเดียวกันร่างกายของเขาก็สั่นจากความกลัวที่จะถูกฟัน
จริงๆแล้วดาบของโอลิเวอร์ได้สัมผัสกับผิวของคัลเลโอไปนิดหน่อยเหมือนกัน
แม้ว่าคัลเลโอจะไม่ได้มีเลือดไหลออกมาแต่โอลิเวอร์ก็ใช้ดาบของเขาฟันลงไปที่จริงๆแต่ไม่ได้ฟันเนื้อจรเลือดไหล
“ โปรดจําไว้ด้วยละคัลเลโอ ”
หลังจากเก็บดาบเข้าฝักของโอลิเวอร์แล้วโอลิเวอร์ก็มองไปที่แร็กนาร์
จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะไปตามมารยาท
ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ ถ้างันเดินทางอย่างปลอดภัยนะครับ”
YOU MAY ALSO LIKE
