Release That Witch ปล่อยแม่มดคนนั้นซะ - ตอนที่ 1389 ความลับ

“แกน?”

เฮคซอดเดินไปที่เครื่องจักร ก่อนจะก้มลงไปหยิบชิ้นส่วนโลหะที่ถูกถอดออกมาขึ้นมาดู มันพบว่าชิ้นส่วนโลหะเหล่านี้ดูมีความละเอียดมากกว่าจากที่เห็นจากภายนอก จากเปลือกที่ถูกขรุขระไปจนถึงโครงสร้างที่แอบซ่อนอยู่ด้านในนั้นไม่มีทางที่จะทำความเข้าใจได้ด้วยการดูเพียงครั้งเดียว มันหยิบเอากระบอกโลหะแท่งหนึ่งขึ้นมา ด้านในนั้นมีชิ้นส่วนเล็กๆ อยู่นับร้อยชิ้น เมื่อเทียบกับปืนใหญ่แล้วถือว่ามีความซับซ้อนกว่ามาก “ความหมายของเจ้าคือ…”

“นกเหล็กบินได้เพราะมัน” เดอะแมสก์พูดอย่างมั่นใจ

“เดี๋ยวๆ เจ้าจะบอกว่าพลังขับเคลื่อนของเจ้าสิ่งที่บินเร็วกว่าอสูรโบเกิลมาจากกองเหล็กพวกนี้งั้นเหรอ?” เฮคซอดขมวดคิ้วขึ้นมา ในฐานะที่เป็นราชาที่เคยเผชิญหน้ากับนกเหล็ก มันย่อมต้องเคยเห็นนกเหล็กอย่างชัดเจน ที่เจ้าสิ่งนั้นบินได้ ไม่ได้เป็นเพราะการกระพือปีก หากแต่เป็นเพราะใบพัดที่อยู่ตรงส่วนหัวต่างหาก

ในอีกแง่หนึ่งมันดูคล้ายกับกังหันลม เพียงแต่กังหันลมนั้นถูกลมพัดให้ขยับ ทว่าเจ้าใบพัดนั่นกลับสร้างลมออกมา เพียงแต่ใบพัดนั้นรักษาการหมุนด้วยความเร็วสูงเป็นเวลานานได้อย่างไรนั้น นี่เป็นคำตอบที่สกายลอร์ดยังไม่อาจเข้าใจได้ ถ้าอาศัยแรงคนนั้นไม่มีทางที่จะทำได้เลย ด้วยเหตุนี้มันจึงคิดว่าอาจจะเป็นรูนเวทมนตร์ หรือไม่ก็ระบบหินเวทมนตร์อื่นที่เกิดขึ้นมาเองตามธรรมชาติ มีเพียงแบบนี้เท่านั้นถึงจะสามารถอธิบายได้ว่าทำไมมนุษย์ตัวผู้ถึงขี่นันขึ้นไปบนท้องฟ้าได้โดยที่ไม่ต้องมีแม่มด

แต่ตอนนี้ เดอะแมสก์กลับบอกมันว่าสิ่งที่ขับเคลื่อนนกเหล็กนั้นเป็นแค่วัตถุโลหะหนักๆ กองหนึ่งเท่านั้น?

“น่าเหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ? ข้าเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ทันทีที่พูดถึงเรื่องที่ตัวเองสนใจ สีหน้าของนาซเพลก็เปลี่ยนไปทันที มันยื่นนิ้วอันเรียวยาวเข้าในล้วงๆ ในกระบอกเหล็ก จากนั้นจึงยื่นนิ้วมาข้างหน้าสกายลอร์ด “จะลองชิมดูหน่อยไหม?”

เฮคซอดมองดูครอบสีดำที่อยู่บนปลายนิ้ว ก่อนจะพูดเสียงน้ำเสียงเยือกเย็นออกมาว่า “เจ้าอยากจะลองรสชาติเวลามือขาดดูไหม?”

“อะแฮ่มๆ…เรื่องบางเรื่องมันต้องสัมผัสดูด้วยตัวเองถึงจะเข้าใจ” อีกฝ่ายเก็บนิ้วกลับมาก่อนจะเอาใส่เข้าไปในปากตัวเอง “มีกลิ่นไหม้ แต่ก็มีรสหอมหวาน เป็นไปได้สูงว่าเจ้านี่จะใช้สำหรับบรรจุเปลวไฟ”

“ไฟไม่สามารถขับเคลื่อนนกเหล็กได้”

“นั่นมันก็ต้องดูว่าเป็นไฟแบบไหน ถ้าการเผาไหม้มันรุนแรงมากพอ อันนั้นมันก็ไม่แน่!” เดอะแมสก์พูดแย้ง “เจ้าเคยเห็นกระบองไฟที่พวกแมลงใช้ใช่ไหมล่ะ ข้าเคยผ่ามันออกมาดูอย่างละเอียดแล้ว หลักการทำงานของพวกมันคือการเผาไหม้ เพียงแต่เป็นเพราะมันเร็วเกินไป มันถึงได้ดูเหมือนเป็นการระเบิด! ในเมื่อพลังแบบนี้สามารถขับเคลื่อนลูกดอกเหล็กให้ออกมาได้ อย่างนั้นมันก็น่าจะขับเคลื่อนใบพัดได้เหมือนกัน”

“การระเบิดของกระบองไฟนั้นเกิดขึ้นในพริบตา ถ้ามันเป็นอย่างที่เจ้าว่าจริงๆ อย่างนั้นก็ต้องเติมเชื้อเพลิงเข้าไปในกระบอกเหล็กโดยไม่หยุด แถมความเร็วยังต้องเร็วเป็นพันครั้งในอึดใจเดียวด้วย มันต้องจะทำให้ใบพัดสามารถหมุนด้วยความเร็วแบบนั้นได้ ซึ่งตามทฤษฎีแล้วมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย” สกายลอร์ดพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“นี่ก็เป็นจุดที่ข้ายังคิดไม่เข้าใจเหมือนกัน” นาซเพลยอมรับออกมาตรงๆ “ดังนั้นข้าถึงได้เรียกแมลงพวกนี้มาเพื่อจะฟังความเห็นของมันหน่อย แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าระดับความโง่ของพวกมันจะไม่ได้ต่างอะไรกับร่างชั้นต่ำที่อยู่ด้านนอกเลย เดิมข้านึกว่าพวกแมลงมันจะจงใจปิดบังอะไรไว้ แต่คิดไม่ถึงว่าพวกมันจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เดอะแมสก์ก็โบกไม้โบกมือขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “เจ้าเชื่อไหมล่ะ? คนที่สร้างสิ่งที่วางอยู่ตรงหน้าตอนนี้กลับเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับเจ้าแมลงพวกนี้! ความลับที่แอบซ่อนอยู่ในเครื่องจักรวางอยู่ตรงหน้า แต่พวกมันกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย แถมยังเอาแต่บอกว่าเป็นฝีมือของแม่มด ข้าตื่นเต้นก็เลยใช้แรงมากไปหน่อยเท่านั้น..”

“นะ นายท่าน…” ขุนนางคนนั้นถูกนาซเพลถลึงตาใส่ ใบหน้าเขาขาวซีดไปทันที ก่อนจะไปนั่งตัวสั่นอยู่ที่มุมกำแพง

“ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าถึงไม่มองมนุษย์เป็นแมลง แต่ข้าขอบอกเลยว่าเจ้าพวกที่เจ้าพาขึ้นมานี้ยังคงเป็นแมลงอยู่ แถมยังเป็นพวกชั้นต่ำที่สุดด้วย” เดอะแมสก์หันหน้าไปทางเฮคซอด “เออใช่ ข้าได้ยินมาว่าคนเกรย์คาสเซิลเป็นคนสร้างนกเหล็กกับกระบองไฟขึ้นมาใช่ไหมล่ะ? เจ้าจับช่างของเกรย์คาสเซิลมาให้ข้าซักคนสองคนได้ไหม? ข้าอยากจะดูว่าโครงสร้างสมองของพวกมันแตกต่างจากแมลงพวกนี้ใช่หรือเปล่า เพราะถ้าใช่ บางทีการเอาสมองของมนุษย์มารวมอีกซักคนก็น่าจะไม่เลวเหมือนกัน…”

“พอได้แล้ว!” เฮคซอดพูดตัดบท “ข้าไม่ได้มาเพื่อฟังเจ้าพูดเรื่องพวกนี้! เอาไว้ได้ชิ้นส่วนสืบทอดของพวกมันมาเมื่อไร ข้อสงสัยของเจ้าก็จะได้รับคำตอบเอง สิ่งสำคัญคือเอาชนะสงคราม พระผู้สร้างยังเหลือเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์กว่าจะเข้าไปในดินแดนของพวกมนุษย์ ข้าไม่อยากเห็นเจ้าสร้างปัญหาอะไรอีก รีบสร้างร่างซิมไบออนท์ให้มากกว่านี้ นี่คือหน้าที่ของเจ้าในตอนนี้ เข้าใจไหม? นอกจากนี้ อย่ามายุ่งกับคน…พวกนี้…อีก”

เดอะแมสก์เงียบไป หลังจากนั้นมันจึงผายมือแล้วพูดว่า “…ได้สิ”

สกายลอร์ดจ้อมไปในตาของมัน จากนั้นจึงคว้าจับขุนนางผู้โชคดีคนนั้นขึ้นมา ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องแปลงสภาพ

หลังจากประตูหินปิดลง นาซเพลจึงส่ายหัวออกมาเล็กน้อย

“เจ้าก็มีดีเท่านี้แหละ เฮคซอด”

“ความลี้ลับคือกุญแจที่จะไขความจริง แต่เจ้ากลับไม่สนใจมันแม้แต่นิดเดียว” มันหยิบเอาหน้ากากอันใหม่ออกมาจากในเสื้อคลุม ก่อนจะค่อยๆ ปิดมันลงไปบนหน้าแม่มด “พลังเวทมนตร์ไม่ใช่กฎเพียงหนึ่งเดียวที่ขับเคลื่อนโลกนี้ สงครามแห่งโชคชะตานั้นยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ ต่อให้ได้รับทุกสิ่งทุกอย่างจากผู้แพ้ผ่านทางชิ้นส่วนสืบทอด แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะถึงไปสู่จุดสูงสุดได้ นี่จึงเหตุผลว่าทำไมข้าถึงสามารถสร้างร่างซิมไบออนท์ได้ แต่เจ้ากลับต้องไปวิ่งไปวิ่งมาอยู่บนสนามรบ”

“เจ้าไม่ได้รู้ถึงความหมายที่แอบซ่อนอยู่ในวัตถุโลหะพวกนี้เลย…”

เดอะแมสก์หมุนตัวไปมองดูซากนกเหล็กพร้อมกับพูดพึมพำออกมา

การที่มนุษย์ใช้การระเบิดมาขับเคลื่อนเจ้าวัตถุยักษใหญ่นี่ ทำให้มันเกิดแรงบันดาลใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน สิ่งนั่นก็คือการเปลี่ยนแปลงของพลัง การเปลี่ยนจากพลังที่เสถียรไปเป็นพลังที่ไม่เสถียรนั้นสามารถเห็นได้บ่อยๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มันได้เห็นการใช้การเผาไหม้อย่างรุนแรงที่ไม่เสถียรมาทำให้เกิดนการหมุนที่มีความเสถียร ตั้งแต่การระเบิดไปจนถึงการบิน ระหว่างนี้มันจะต้องมีความสัมพันธ์อะไรอยู่แน่ ถึงได้ทำให้รูปแบบของพลังงานเกิดการเปลี่ยนแปลง

ในเมื่อทั้งสองอย่างสามารถสลับกันได้ อย่างนี้แสดงว่าโดยเนื้อแท้แล้วพวกมันเหมือนกัน?

แล้วพลังเวทมนตร์ล่ะ?

เมื่อก่อนเผ่าพันธุ์มันไม่เคยคิดถึงวิธีการแสดงของพลังเวทมนตร์อย่างละเอียดมาก่อน พลังเวทมนตร์แสดงออกมาเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น…แต่ตอนนี้เมื่อมาคิดดูแล้ว พลังเวทมนตร์จะสามารถเปลี่ยนแปลงคล้ายๆ อย่างนี้ได้หรือเปล่า?

สมมติว่าใช้พลังเวทมนตร์ที่ใช้ยกพระผู้สร้างขึ้นมาเปลี่ยนให้กลายเป็นพลังที่ระเบิดได้ อานุภาพของมันจะน่ากลัวแค่ไหน?

มันเหมือนจะมองเห็นเส้นทางใหม่กำลังทอดยาวอยู่ข้างหน้าตัวเอง

ถ้าสามารถไขความลับนี้ได้ อย่าว่าแต่สกายลอร์ดเลย ต่อให้เป็นจักรพรรดิ….ก็ไม่อาจจะเทียบมันได้อีก

ความรู้ต่างหากถึงจะเป็นพลังที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

อยากจะรู้จัง…อยากรู้ความลับของพวกมนุษย์จัง!

นาซเพลเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะหัวเราะแปลกๆ ออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

….

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังลอยมาจากด้านหลัง เฮคซอคพลันเบือนหน้านี้ด้วยความรังเกียจ

“นายท่าน…โชคดีที่ท่านมา!” ขุนนางที่ถูกแบกเอาไว้บนบ้าพูดด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ “คนอื่นๆ ถูกเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นมันเจาะรูบนหัว ข้าเกือบจะเป็นคนต่อไปแล้ว…”

“ข้ารู้ สบายใจได้ ทุกอย่างมันจบแล้ว”

มันปล่อยขุนนางลง แต่กลับไม่ได้ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินจากไป มันคว้าจับคอเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะยื่นตัวขุนนางออกไปนอกราวสะพาน

“เดี๋ยวก่อน…ท่าน ท่านสกายลอร์ด ท่านจะทำอะไร?” เมื่อเห็นร่างชั้นต่ำที่น่าหวาดกลัวด้านล่าง สีหน้าขุนนางพลันลนลานขึ้นมา

“ไม่…ไม่!”

เฮคซอดไม่ได้พูดอะไรอีก มันปล่อยมือโยนออกไป ขุนนางผู้โชคดีร้องเสียงหลงพร้อมกับร่วงตกลงไปในด้านล่างหลุมที่ลึกสิบกว่าเมตร เมื่อเห็น ‘อาหาร’ ที่ร่วงตกลงมาอย่างกะทันหัน ร่างชั้นต่ำพลันกรูเข้ามา พวกมันตอบสนองต่อของขวัญนี้ด้วยการขยับร่างกายไปมาอย่างตื่นเต้น

สิ่งที่มันต้องการคือแรงงานที่สามารถควบคุมได้

ขุนนางที่เห็นห้องทดลองและใบหน้าที่แท้จริงของเดอะแมสก์นั้นไม่ได้อยู่ในนี้

แม้แต่มันยังคิดว่านาซเพลไม่ได้ต่างอะไรกับสัตว์ประหลาด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมนุษย์พวกนั้นเลย

แทนที่จะให้เขากลับไปร้องไห้ว่าตัวเองไปเจอกับอะไรมาบ้าง สู้ให้พวกเขาหุบปากไปตลอดกาลที่นี่ดีกว่า

ถึงแม้มันจะยุ่งยากนิดหน่อย แต่มันก็ดีกว่าปล่อยให้วุ่นวายจนแก้ไขอะไรไม่ได้

เมื่อกลับมาถึงเขตที่พักอาศัยของมนุษย์ มาร์เวน ไพค์รีบเดินเข้ามาหาเขาเป็นคนแรก “ท่านสกายลอร์ด…ไม่ทราบว่าคนที่โดนจับไปพวกนั้น..”

“ข้าไปตรวจสอบมาแล้ว พวกเขาถูกจับไปเพราะว่าแอบติดต่อกับเกรย์คาสเซิล เพราะว่าคนที่รับผิดชอบเรื่องส่งข่าวเป็นอีกคนหนึ่ง ข่าวเลยมาถึงข้าช้าไปก้าวหนึ่ง” เฮคซอดพูดกล่อมอย่างใจเย็น “แต่ว่ายังดีที่ข้าไปถึงทันเวลา ข้าได้จัดการพวกเขาตามธรรมเนียมของพวกเจ้า คนพวกนั้นไม่ได้ถูกประหาร หากแต่ถูกจับไปขังเอาไว้ที่เมืองสกาย เอาไว้สงครามจบเมื่อไร พวกเขาก็สามารถใช้เงินคือของมีค่าอื่นมาไถ่ตัวได้ นอกจากนี้ยังมีข่าวดีอีกข่าวหนึ่ง นั่นคือขุนนางที่เหลือล้วนแต่ผ่านการตรวจสอบแล้ว ต่อไปเรื่องแบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก”

“งั้นเหรอขอรับ…” มาร์เวนถอนหายใจ “ที่แท้อย่างนี้นี่เอง ขอบคุณท่านมากขอรับที่ช่วยดูแล”

“ไม่เป็นไร ขอเพียงพวกเจ้าทำงานที่ข้ามอบหมายให้อย่างเต็มที่ โลกของมนุษย์หลังจากนี้จะต้องมีที่ของพวกเจ้าแน่นอน”

“ได้ขอรับ ได้ขอรับ” จู่ๆ มาร์เวนรีบหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากในหน้าอก “เออใช่  ท่านสกายลอร์ด ตอนที่ท่านเข้าไปในเมือง มีคนส่งจดหมายฉบับนี้มาให้ข้า เขาบอกว่าให้มอบมันให้กับท่าน ถึงแม้จะมีโอกาสที่จะส่งผิด แต่ในเมื่อมันส่งเข้ามาในปาฏิหาริย์แล้ว ข้าเลยคิดว่าเอามาให้ท่านดูซักหน่อยจะดีกว่า”

“โอ้?” เฮคซอดเปิดจดหมายออกอ่าน ดวงตาของมันหรี่เล็กลงทันที!

…………………………………………………………………….