Regressor Instruction Manual - ตอนที่ 116 ทางน้ํา (1)
ตอนที่ 116 ทางน้ํา (1)
“จองฮายันตื่นแล้ว”
ข่าวนี้มาถึงทันที หลังจากที่ชาฮีราเพิ่งจากไป
ช่วงจังหวะเวลาดูแปลกไปหน่อย แต่ผมคงโกหกถ้าบอกว่าตัวเองไม่มีความสุข สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอยังคงชัดเจนในหัวผม
มันเป็นเรื่องน่าขัน แต่ผมอยากจะพบเธอในทันที แน่นอน มันไม่ได้หมายความว่าผมตกหลุมรักฮายัน
ยังเร็วเกินไปที่จะเรียกมันว่าความรัก นอกจากนี้การที่เธอช่วยชีวิตผมไว้ อาจเป็นการรบกวนความรู้สึกที่ผมมีต่อเธออย่างแท้จริง
“อา ผมไปเยี่ยมเธอก่อนจะดีกว่า”
“ค่ะ”
“ผมจะให้หัวหน้าควบคุมงานในช่วงนี้ คุณปาร์คจุงกิและคุณมิยองช่วยตรวจสอบคําแนะนํา หลังจากที่พวกคุณทํางานทั้งหมดเสร็จแล้วได้ไหมครับ?”
“ได้ครับ/ค่ะ ”
หลังจากที่ผมแตะไหล่พวกเขาทั้งคู่ ผมก็ปล่อยให้พวกเขาทุกข์ทรมาณกับคิมฮยอนซองและเริ่มหาทางไปยังสถานที่ที่จองฮายันอยู่
เมื่อเห็นว่าข้างในค่อนข้างเงียบสงบ ผมคงเป็นคนแรกที่มาถึงที่นี่
“ฮายัน”
“ออะ ”
ผมมาเยี่ยมจองฮายันทุกวัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาเยี่ยมเธอตอนรู้สึกตัว อย่างไรก็ตามฮายันดูหดหู่ หวาดกลัว และผมก็มีลางสังหรณ์อย่างรวดเร็วกับเรื่องนั้น
“บางที…
อาจเป็นเพราะคําพูดหยาบคายที่ผมตะโกนใส่ ก่อนที่เธอจะหมดสติ ผมตะคอกและบอกให้เธอออกไปให้พ้น ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องทั่วไปสําหรับเธอที่จะแสดงปฏิกิริยาดังกล่าว บางทีเธออาจรู้สึกเหมือนผมเกลียดเธอในตอนนี้
ตอนนั้นจองฮายันอยู่ในสภาวะที่ไม่ปลอดภัย แต่เธอคงจําสิ่งที่ผมพูดได้
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมรู้สึกอายเกินกว่าที่จะกล่าวขอบคุณ เนื่องจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ เธอคงรู้สึกแบบเดียวกัน
แต่ไม่นานผมก็รู้ว่าไม่จําเป็นต้องพูดอะไรด้วยซ้ํา ช่วงเวลาที่ผมอ้าแขนออก จองฮายันก็พุ่งเข้ามาและกอดผมแน่นขึ้น
“พี่
ฮ-อึก.”
“ฮายัน ฉันรู้สึกขอบคุณและขอโทษนะ”
“พี่คะ…”
จองฮายันคิดว่านี่เป็นข้ออ้างที่จะเอาหัวเธอเข้ามาซุกหน้าอกผม แม้แต่ลักษณะนิสัยแปลกๆของเธอก็ยังดูน่ารักสํา หรับผมในวันนี้
เมื่อเธอดูมีพละกําลังมากกว่าปกติ ความกังวลในใจผมก็เริ่มหายไป
“เจ็บมากใช่ไหม?”
เมื่อผมถาม ผมลูบแผ่นหลังของเธอที่มีรอยแผลเป็นมากมาย นั้นเป็นส่วนที่ทําให้ผมกังวลมากที่สุด แต่เมื่อผมยก เสื้อผ้าท่อนบนของเธอขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากของผมก็เปิดกว้างอย่างมีความสุข
“ไม่มีรอยแผลเป็นเหลืออยู่แล้ว”
ในขณะเดียวกันจองฮายันก็จ้องมองมาที่ผมด้วยสีหน้าแดง… ผมรู้ว่าสิ่งนี้ดูเป็นยังไงสําหรับเธอและปล่อยมันลงทันทีแก้มของผมก็แดงขึ้น
แน่นอน สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเป็นความผิดหวัง เมื่อผมทําอย่างนั้น
“เธอสบายดีแล้ว ขอบคุณพระเจ้า”
“อ๊ะ…เอ่อ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะพี่”
“เป็นเรื่องปกติสําหรับฉันที่ต้องกังวล ครั้งหน้าอย่าทําอะไรแบบนั้นอีกล่ะฮายัน”
”แน่นอนค่ะ…”
“ฉันไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บ
“ค่ะพี่”
ขณะที่ผมลูบแก้มเธอเบาๆ ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน ราวกับสัตว์ที่หวาดกลัว แม้ว่าเธอจะไม่ได้แตกต่างไปจากปกติมากนัก แต่คราวนี้ผมอาจจะมองเธอต่างออกไปจากเดิมเล็กน้อย
ผมรู้สึกขอบคุณเธออย่างจริงใจและเป็นห่วงสุขภาพของเธอ เธอคงมีช่วงเวลาที่ยากลําบากในการปรับให้เข้ากับวิธีที่ ผมมองตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกรักของจองฮายันที่มีต่อผมแล้ว
ทันใดนั้นเธอก็กรีดร้องออกมาเล็กน้อย
“อ๊ะ!”
“อะอะไรน่ะ…”
จองฮายันเริ่มหายใจแรงขึ้นและกอดท้องของเธอแน่นราวกับเธอกําลังเจ็บปวด
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
“ฉันสบายดีค่ะ สบายดี”
สีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อเธอตอบคําถามและผมเห็นเธอพยายามดิ้นรน เพื่อสงบสติอารมณ์
“เธอโอเคจริง ๆ ใช้ไหม?”
“ค่ะพี่ ท้องฉันเจ็บนิดหน่อย แผลจากมีดมันเจ็บมาก”
“จะดีกว่าไหมถ้าพาฮียองเข้ามา”
“ไม่ค่ะ ไม่ ไม่เป็นไร… นี่เป็นความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย…”
ผมรู้สึกไม่มั่นคงที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ ความรู้สึกกังวลของผมกลับมาด้วยเหตุผลที่ต่างออกไป
นี่เป็นความรู้สึกแบบเดียวกับที่เราสํารวจศาลเจ้าต้องสาป ผมรู้สึกเหมือนจองฮายันจะเริ่มทําร้ายตัวเอง ถ้าผมทิ้งเธอไว้ แต่ผมรู้ว่าเธอไม่ได้เจ็บปวดจริงๆ
ดังนั้นสิ่งเดียวที่ต้องทําคือแก้ไขพฤติกรรมที่ผิดปกติของฮายันตั้งแต่แรกเริ่ม แต่สิ่งที่ทําให้ผมหงุดหงิดคือ
“หัวใจของผมอ่อนโยนขึ้น”
จิตใต้สํานึกของผมยังคงหวนคิดถึงความทรงจําของจองฮายันที่จับผมไว้ ขณะเลือดไหลไม่หยุด ผมยังคงสัมผัสได้ถึงเลือดและเสียงของเธอที่กระซิบว่าจะปกป้องผม
ผมคิดอย่างผิดๆว่าควรจะสงสัยในการแสดงออกของเธอไหม แต่ถ้าผมเล่นกับเธอด้วยกันสักครั้งคงไม่เป็นแบบนี้
จองฮายันถูกแทงแทนนาย…. คิดแบบนั้น
ขณะที่ผมลูบหัวเธออีกครั้ง ฮายันก็ตัวสั่น
“อ๊ะ..มันเจ็บ…”
“ฉันคิดว่าควรจะเรียกหาซันฮียองแล้ว”
“อ๊ะ ไม่ค่ะ… มันรู้สึกดีขึ้น เมื่อพี่ลูบตรงนั้น…”
เมื่อถึงจุดนี้ ผมรู้สึกไร้สาระที่จะดําเนินต่อไป
อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นเองที่จองฮายันยกส่วนบนของเธอขึ้น เผยให้เห็นเนื้อหนังที่เปลือยเปล่า เมื่อผมเอื้อมมือไปลูบที่ผิว สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป
“อา เธอกําลังรอรางวัลอยู่เหรอ?”
ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องลังเล
3604
ผมวางมือบนท้องและการแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ตลอดเวลา จองฮายันยังคงบ่นพึมพําเกี่ยวกับความเจ็บปวด แต่ผมรู้ว่าเธอเพิ่งแกล้งทําในตอนนี้ อันที่จริงเธอดูราวกับว่าเธอเพิ่งได้รับโลกทั้งใบ
“ตอนนี้เธอโอเคไหม?”
“เอ่อ ไปไกลกว่านั้นหน่อยค่ะ…”
“ตรงนี้”
“ลงไปอีก…”
“นี่”
“ลงไปอีกหน่อยค่ะ…”
“บ้าจริง ผมต้องไปไกลแค่ไหน”
“ลงไปอีกหน่อย…. พี่คะ อีกนิด อื้อออ….”
“ฮายัน หยุดบอกให้ผมลงไปข้างล่างสักที
“อีกนิดเดียวเท่านั้น…”
“หยุด
มีบางอย่างเปลี่ยนไปในตัวจองฮายัน มันรู้สึกเหมือนว่าเธอกําลังเรียกร้องความเห็นใจของผม นี่เปลี่ยนเป็นกลอุบายบางอย่างที่ใช้เพื่อประโยชน์ของเธอ
เธอเรียนรู้สิ่งนี้จากผมเหรอ? เธอเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน ผมส่ายหัวเพื่อกําจัดความคิดเหล่านั้น จองฮายันยังเป็นเด็กอยู่เลย
“ถึงอย่างนั้น มันก็คงไม่แปลก หากจะลอง
ในตอนแรกจองฮายันไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องแบบนี้ แต่ผมรู้สึกว่าไม่สามารถหยุดตัวเองจากเรื่องแบบนี้ได้ แม้ว่าผมจะต้องการ
เมื่อเห็นว่าเธอยังคงหลอกล่อให้ผมขยับมือของตัวเองต่อไป เธอกําลังจะได้รับสิ่งที่ต้องการในไม่ช้า
เมื่อผมเริ่มยอมแพ้และกําลังจะให้รางวัลแก่เธอ ผมรู้สึกว่ามีเสียงดังขึ้นจากข้างหลัง
“คุณเจ็บตรงไหนเหรอคะ?” มันคือซันฮียอง
“ผมไปหาพี่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ที่นี่แล้ว”
“ฮายัน ผมดีใจที่คุณตื่นขึ้นแล้ว”
ไม่ใช่แค่เธอ มีทั้งปาร์คด็อกกูที่มองมาที่เราด้วยท่าทางที่รู้ๆกันอยู่ และคิมเยริ ผู้ซึ่งถูกคิมฮยอนซองปิดดวงตาของเธอ
“ฉันรู้เรื่องนี้ ๆ” เสียงนุ่มๆของคิมเยริลอยออกมา “พวกคุณกําลังจะมีลูก…”
“เด็กคนนี้พูดบ้าอะไร”
ใบหน้าของผมเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที ผมพึมพําเบาๆ ขณะดึงแขนออก โดยหวังว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็น
“นั่นเป็นเพราะจองฮายันปวดท้อง ผมแค่ตรวจสอบมันให้แน่ใจครับ”
“ใช่… โอ้ ผมแน่ใจว่าเราไม่ได้มาขัดขวางอะไร?”
“กลับกันเลยดีกว่าไหม?”
“ปาร์ค ด็อกกู ไอ้สารเลว”
“เปล่าครับ ผมแค่ตรวจสอบเธอดูเฉยๆ”
เป็นครั้งแรกที่ผมสามารถเข้าใจได้ว่าทําไมจองฮายันถึงชอบพูดติดอ่าง
อย่างไรก็ตาม หลังจากเหตุการณ์นั้น ดูเหมือนปาร์ตี้ของเราจะดีใจที่ได้กลับมารวมกันอีกครั้ง ทุกคนหัวเราะ แต่ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีก สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข แม้แต่จองฮายันที่มีแก้มเป็นแดงสดก็มีความสุขกับมัน
แน่นอน เราไม่สามารถลืมได้ว่ากิลด์ยังยุ่งมาก แต่มันก็ดีสําหรับทุกคนที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน มันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมมีความสุขที่เราได้กลับมาพูดคุยกันอีกครั้ง
แน่นอนว่าในฐานะคนที่พูดคุย ปาร์คด็อกกูมีความสุขกับการกลับมาพบกันครั้งนี้มากที่สุด จนหูของผมเจ็บไปหมดแล้ว
“ก็ผมเซอร์ไพรส์ไงล่ะ! เมื่อบอกเธอว่าพี่ชายกําลังจะไปเมืองหลวง ฮายันก็ตื่นขึ้นทันที! ผมคิดว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่าพลังแห่งความรัก! อ๊ะ!”
“มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ฉันจะตื่นขึ้นค่ะ ด็อกกู ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณการรักษาอันสมบูรณ์แบบที่ฉันได้รับ”
“เอ่อ ผมเข้าใจแล้ว”
“ฉันตื่นขึ้นจริงๆนะคะ ตัวฉันเอง…”
“ฮะ,
จากเรื่องราวของปาร์คด็อกกู ผมสงสัยว่าจองฮายันตื่นขึ้นก่อนหน้านี้หรือเปล่า แต่นั่นไม่สําคัญในตอนนี้
ผมรู้สึกกังวลเกี่ยวกับปฏิกิริยาที่มั่นคงของเธอมากขึ้น ตามคําพูดของปาร์คด็อกกู เธอรู้อยู่แล้วว่าผมกําลังจะออกเดินทางไปเมืองหลวง
ผมคาดหวังว่าเธอจะร้องไห้หรือโวยวาย เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น ก็มีคนอื่นพูดขึ้น
“อา มันคงจะยากสําหรับฮายัน…”
“ไอบ้าน”
“เธอไม่ควรไปกับพี่? มันเป็นความคิดที่ดีไม่ใช่เหรอ?”
“ไอ้อ้วนปากพล่อย…”
“ควีนเมอร์เซนนารีได้อนุญาตแล้ว กียอง เมื่อผมได้คิดเกี่ยวกับมัน ผมก็ตัดสินใจเกี่ยวกับความจริงที่ว่าจองฮายันนั้นยังไม่เหมาะสมสําหรับงานนี้”
“อา ถ้าอย่างนั้นคุณคงตาบอดแน่ๆ
“แต่ผมคิดว่าการได้อยู่กับกียองจะช่วยให้จิตใจของเธอดีขึ้น”
ผมรู้แล้วว่าพวกเขาไม่ต้องการจัดการกับจองฮายัน หลังจากที่ผมไป
คิมฮยอนซอง แม้แต่นาย…
พวกเขาทั้งหมดมุ่งเป้ามาที่ผมอย่างแน่นอน
YOU MAY ALSO LIKE
