นิยาย re zombie World โลกซอมบี้อีกครั้ง

ตอนที่ 91 ตูม!!!

ตอนที่ 91 ตูม!!!

ในเรลที่ถูกจับฟาดไปมาสามสี่ครั้ง จนบริเวณที่ฟาดเป็นหลุมลึกแต่ด้วยความที่ร่างกายของในเรลที่แข็งแกร่งมาก จึงไม่ทําให้เขาบาดเจ็บมากนักยกเว้นแค่เลือดที่มุมปากและอาการมึนๆที่หัว

ในเรลพยายามใช้มือทั้งสองข้างพยุงตัวขึ้น เขาสะบัดหัวเล็กน้อยพร้อมกับใช้มือปาดโคลนและน้ำที่ใบหน้า รีบตั้งสติตัวเองทันที

ตอนนี้ไม่ใช้เวลาที่เขาจะมาเอ้อระเหย เพราะเคิร์ตและบรูซนั้นโดนจับด้วยโซ่เพลิง

เคิร์ตที่มีประสบการณ์ในตอนแรกหลังจากสูญเสียขาไปให้โซ่เพลิงของอูคา 1 ข้างตอนนี้เขาจึงใช้ความสามารถควบแน่นไม่ต่างจากเหล็กกล้ากลายเป็นเกราะน้ำปกคลุมตามร่างกายของเคิร์ต เพื่อป้องกันเปลวไฟที่แผดเผาอยู่

ในขณะที่บรูซนั้นมีความสามารถด้านไฟอยู่แล้ว บวกกับตัวเขาที่มีโกเลมลาวาอยู่จึงสามารถทนเปลวไฟของอูคาได้สักพัก

แต่มันก็อีกไม่นาน ถ้ายังไม่สามารถหลุดออกมาได้ทั้งสองต้องตายอย่างแน่นอน

คามองมาที่ในเรล และเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ทุกก้าวที่เดินเหยียบลงไปในน้ำและดินโคลนก็เกิดไอน้ำจนมันระเหยกลายเป็นแค่ดินแห้ง ๆ ทันที

“ถ้าข้าเป็นเจ้าคงยอมแพ้ไปแล้ว เหตุใดต้องดิ้นรนทั้งที่รู้ว่าไม่มีโอกาสชนะ” อูคาเหยียบลงไปที่หลังของในเรลจนตัวของเขานั้นติดกับพื้นดินอีกครั้ง

ความร้อนที่ส่งออกมามันทําให้หลังของเขาเกิดควันขึ้นมาเหมือนกับการเอาเนื้อไปดาดกับกระทะ

ในเรลกัดฟันแน่นทนความเจ็บปวดไว้ ในจังหวะนั้นโกเลมสูง 4 เมตรทั้งสองตัวของบรูซก็ปล่อยหมัดขวาเข้าใส่อูคา

นี้! อูคาพ่นลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ คว้าไปที่ขวานที่ในเรลทําหล่นไว้ในช่วงที่ปะทะกันในตอนแรกขึ้นมาจากนั้นก็ใช้ด้านที่เป็นหัวค้อนทุบไปที่โกเกมทั้งสองตัวอย่างไม่ยากเย็น

ตู้ม! ร่างของโกเลมทั้งสองไม่ต่างจากหุ่นดินทรายที่พอโดนก็แตกกระจายออกไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก

บรซที่ตอนนี้ได้รับผลกระทบไปด้วยจากพลังที่ตีกลับก็กระอักเลือดออกมาตอนนี้ได้แต่หันกับมาจัดการกับโซ่เพลิงที่พันรอดตัวเองอย่างแน่นหนาเท่านั้น

แต่ก่อนที่อูคาจะได้ทําอะไรต่อ เนโคที่หาจังหวะถอยออกมาจากหมาป่ายักษ์ก็ลอบโจมตีอคา

ดาบหนักคู่ที่เนโคถืออยู่ฟันปะทะเข้ากับขวานยักษ์ที่อยู่ในมืออคาอย่างรุนแรงแต่ด้วยความต่างของระดับมันก็ทําให้เนโคกระเด็นออกไปทันที

เนโคอาศัยร่างกายที่แข็งแกร่งของตนเองต้านความเสียหายที่ได้รับจากการประมือเมื่อครู่ตั้งหลักขึ้นมาและจะเข้าไปสู้ต่อ

แต่แล้วอคาก็หันไปกล่าวกับหมาป่ายักษ์ “เจ้าทําอะไร ยังไม่รับฆ่ามันอีก”

อัศวินยักษ์เถื่อนขั้น 5 แบบอคาจะมองไม่ออกได้อย่างไรว่าหมาป่ายักษ์นั้นออมแรงสู้กับเนโคมาตลอดเขาจึงพูดออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์ “ถ้าเจ้าไม่รีบสังหารมันซะหลังจากเรื่องจบข้าจะทรมานเจ้าอีกสองวันสองคืน”

หมาป่าได้ยินดังนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย มันจึงไม่มีทางเลือกเข้าไปจะฆ่าแน่โคทันที

หมาป่ายักษ์ที่ตรงเล่นวลงานเนโค มันก็ลงมืออย่างโหดเหี้ยมทันที

“เข้ามา” เนโคไม่ได้กลัวเข้าวิ่งเข้าหาหมาป่าในทันที

โฮก!!! หมาป่าร้องคารามมันใช้อุ้งเท้าของตนตบลงไปที่ตัวของเนโคจนเขาไม่สามารถขัดขืนได้เลยรอยเลือดที่หน้าอกรางยาวเป็นรอยของกรงเล็บขนาดใหญ่แต่มันก็ไม่ได้อันตรายมากนักเนโคยังคงสู้ได้อยู่

เขาใช้ดาบหนักที่อยู่ในมือขวาฟันไปที่ท้องของมันไม่ยั้ง ถึงแม้จะมีขนหน้าแต่จดอ่อนของสัตว์ส่วนใหญ่ก็อยู่บริเวณท้อง เพราะขนตรงนั้นไม่ได้หนามากนัก

ทําให้ดาบหนักสร้างรอยแผลขนาดเล็กให้กับท้องของมันได้ หมาป่ารู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการโจมตีของเนโคมันก็รู้สึกโกรธมาก

ตัวมันที่เป็นถึงสัตว์กลายพันธุ์ขั้น 5 แต่กับมีมนุษย์ตัวเล็ก ๆ มาสร้างบาดแผลให้กับมัน

หมาป่ายักษ์กัดกระชากแขนของเนโคขาดออกไปด้วยความโกรธเนโคได้แต่ร้องอย่างเจ็บปวดแม้แต่แรงกุมดาบในมือก็แทบไม่มีเขาใช่แขนซ้ายที่ยังเหลืออยู่จับไปที่ไหลและแขนที่ขาดออก

“บัดซบ สัตว์เดรฉาน” เนโคด่าออกมา มันทําให้หมาป่าที่เห็นดังนั้นก็จับเข้าเข้าไปที่เนโคจนแน่นิ่งในทันที

ทุกคนที่เห็นดังนั้นก็ตกใจทันที ไม่ว่าจะเป็น เคิร์ต บรูซ และสุดท้ายคือในเรล เขารู้สึกตกใจมากไม่รู้ว่าเนโคเป็นตามร้ายดีอย่างไร

“ไม่ ปู่!!” ในเรลร้องตะโกนออกมาจนสุดเสียง เขาไม่สนใจอะไรอีกใช้ความสามารถขยายร่างยักษ์เปลี่ยนตัวเองเป็นกิ้งก่ายักษ์ในทันที

“มาสักที ข้านึกว่าเจ้าจะไม่ใช้ความสามารถนี้แล้ว” แต่แล้วเสียงของอจานวนมากก็ดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มที่หยามเหยียด

ร่างของไนเรลที่ขนาดใหญ่ แต่มันก็ไม่ทัน อคาจัดการขัดขวางการใช้ความสามารถกลายร่างโดยการต่อยเข้าไปที่หน้าของไนเรลซ้ำ ๆ

มันรุนแรงมากจนอย่าว่าแต่เขาจะใช้ความสามารถกลายร่างได้เลย แม้แต่ความสามารถอื่น ๆ ก็เริ่มคลายออก

ในเรลดอนนี้ตาเลื่อนลอยแน่นิ่งไปทันที พร้อม ๆ กับที่คืนร่างกลับมาเป็นมนุษย์ปกติ

“ตอนนี้ก็เหลืออีกสอง” อูคาเห็นเช่นนั้นก็หันไปมองเคิร์ตและบรูซ ทําให้ทั้งสองคนรู้ว่าตอนนี้คงถึงคิ้วของตนเองแล้ว

“ฉันไม่ยอมตายอยู่ที่นี่หรอก” เคิร์ตพูดพร้อมกับใช้ทุกความสามารถจนกระทั่งใช้ใบมีดน้ำที่มีจํานวนมากฟันไปที่โซ่เพลิงจนมันขาดออก

แต่มันก็ไม่เกินความคาดหมายของอัศวินยักษ์เถื่อนแบบอูคา เพราะเขารู้ว่ามนุษย์ชั้นสูงคนนี้มีความสามารถธาตุนี้ซึ่งก็ได้เปรียบไฟแบบเขาพอสมควรถ้าไม่ติดที่ว่าเขามีพลังที่ก้าวข้ามระดับชีวิตมาแล้วการที่จะจัดการกับมนุษย์ผู้นี้ก็คงจะยุ่งยากพอสมควร

เคิร์ตที่หลุดออกมาได้ ไม่ได้ตรงเข้าหาอคา แต่กลับกันเขากับเลือกที่จะหนีถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่มีโอกาสมากนัก แต่เขาก็ไม่ยอมตายอย่างแน่นอน

“เคิร์ตช่วยฉันด้วย” บรูซกล่าวออกมา แต่เคิร์ตกับไม่หันมามองเขาเลยแม้แต่น้อย

บางครั้งคนที่ฉลาดมากก็กลัวที่จะตายมากไปด้วยนั้นทําให้เกิร์ตหนีไม่คิดชีวิตแม้แต่บรูซพวกพ้องที่มาด้วยกันเขาก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

“ห์ เจ้าคิดว่าจะหนีไปได้งั้นหรือ ตั้งแต่ที่ข้าเจอพวกเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำก็เท่ากับพวกเจ้าตายไปแล้ว”อคากล่าวออกมา เขาไม่ได้วิ่งตามไปแต่กับยกมือข้างขวาขึ้นเหนือ มันก็ปรากฏหอกเพลิงที่เหมือนจริงมาก

“ตายซะ” อคาปาหอกไปราวหอกเพลิงที่เคลื่อนที่ผ่านอากาศตรงเข้าไปที่เคิร์ตที่ห่างออกไปพันเมตร

“ไม่!!!” เคิร์ตที่หันหลังไปมองหอกที่เข้ามาหาตนอย่างรวดเร็วเขาร้องออกมาอย่างไม่ยินยอมเคิร์ตใช้ความสามารถทั้งหมด ทุกหยาดหยดของพลังที่อยู่ในร่างสร้างโล่น้ำหนาแน่นขึ้นมาทันที
ต้ม! หอกปะทะเข้ากับโล่น แต่มันกลับไม่สลายไปยังคงหมดวนและเจาะเข้าไปในน้ำอย่างต่อเนื่อง

เลือดก่าดาวไนเรลออกมาจากจมูกอย่างต่อเนื่อง แต่เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

“หยุด หยุดให้ฉันเดี๋ยวนี้” เคิร์ตร้องออกมาจนสุดเสียง แต่แล้วเสียงของอูคาก็ดังขึ้น

“ระเบิด” ทันทีที่สิ้นเสียงหอกน้ำแข็งก็เป็นเหมือนกับระเบิดเพลิงขนาดเล็กกลืนกิ นร่างของเคิร์ตในทันที

“ไม่…อ๊ากกก!!!” เสียงของเคิร์ตร้องออกมาจากในเพลิง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเปลวไฟก็หายไป เหลือแค่ซากของเคิร์ตที่เกิดจากการเผาไหมด้วยความร้อนที่สูงมากทําให้มันคงสภาพรูปร่างไว้ได้แต่มันก็เปราะบางมาก

เพียงแค่สายฝนที่ตกลงโดน ซากของเกิร์ตก็ละลายเหมือนกับขี้เถ้าที่หล่นลงน้ำไม่มีผิด เพียงไม่นานก็หายไปกับน้ำฝนที่ไหลนองพื้น

ตอนนี้คนที่พอมีสติอยู่ก็มีแค่บรูซคนเดียวเท่านั้น เขามองไปที่อูคาด้วยความสั่นกลัว

“นายท่าน นายท่านได้โปรดไว้ชีวิตด้วย” บรูซรู้ว่าความหวังเดียวของเขาตอนนี้คือการขอร้องอุคาให้ปล่อยเขาไป ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรก็ยอม

“ไม่จําเป็นเจ้าเองก็ตายไปซะเถอะ” อูคาไม่ได้สนใจจะไว้ชีวิตบรูซ์เลยแม้แต่น้อย

หอกเพลิงอีกเล่มปรากฏขึ้นมาในมือของอูคา

“ไม่ ๆ ท่านต้องไว้ชีวิตผม ผมรู้ความลับขอพวกมนุษย์ เรื่องโบราณสถานและยาน…”

แต่ก่อนที่บรูซจะได้พูดออกมาก็โดนหอกเพลิงของอัศวินอคาเผาทันทีอคามองไป ที่ขี้เถ้าบรูซ ใบหน้ามันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดขี้เถ้าละลายลงไปกับน้ำฝนไม่ต่างจากเคิร์ต

ในขณะที่อคาฆ่าบรูซอยู่นั้น แสงของแดดจากวันใหม่ก็มาถึงมันสาดส่องผ่านเมฆฝนบางส่วนลงสู่พื้นดินอย่างยากลาบากแต่สายฝนก็ยังคงตกลงมาเป็นเหมือนกับค่าที่ว่าฝนตกแดดออกซึ่งมีให้เห็นน้อยมาก

“เสียเวลาไปมากแล้ว คงต้องรีบนําตัวมันกลับไป ไม่อย่างงั้นโดนโทษจากฝ่าบาทแน่” อูคาหันกล่าวออกมา

ในเรลที่ตอนนี้นอนบาดเจ็บขยับตัวแทบไม่ได้ แสงแรกของวันค่อย ๆ อาบไปที่ใบหน้าครึ่งซีกของเขา

ทันใดนั้นบาดแผลบนร่างกายของในเรลก็ค่อย ๆ หายมันเกิดจากความสามารถ[โลหิตแห่งชีวิต A] ที่ได้ทํางานจากการที่แสงแรกของวัน

ในเรลที่ตอนนี้เริ่มได้สติเขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาจากและมองไปที่อูคาที่หันหลังให้

ในเรลค่อย ๆ ลุกขึ้นมาและเอนไปเอนมาเล็กน้อย อุคามองไปที่ไนเรลอย่างแปลกใจแต่ก่อนที่อูคาจะได้ตอบสนองอยู่ ๆ ในเรลก็กระโดดเข้าไปในเงาต้นไม้ยักษ์ที่ล้มลงอยู่ไปโผล่อยู่ที่ข้างปูเนโคที่ตอนนี้นอนเลือดท่วมตัวอยู่ในเรลไม่สนใจอะไร

ใช้เวลาไม่กี่วิที่ตอนนี้อคายังไม่ทันตั้งตัวป้อนโลหิตแห่งชีวิตที่อยู่ในขวดที่ในเรลมีทั้งหมดให้กับโคโดยไม่คิดเสียดายพร้อมกับจับขาที่ขาดเละของเนโคเข้าหากันจากนั้นก็เทโลหิตแห่งชีวิตในขนาดไปที่บาดแผล

เมื่อทําทุกอย่างเสร็จในเรลก็รู้สึกราวกับว่ามันกินแรงของเขาไปจํานวนมากจนไนเรลเริ่มพุ่งตัวเองไม่ไหว

สติไนเรลรับรู้ว่าตอนนี้ต่อให้ใช้ความสามารถเงาก็หนือคาไม่พ้น เพราะด้วยสภาพที่สมบูรณ์ก็ไม่พ้นแล้ว

ในขณะนั้นเองไนเรลก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แต่แล้วอยู่ ๆ มันก็มีบางสิ่งที่โจมตีใว้ด้านหลังของไนเรลอย่างรุนแรงจนร่างของไนเรลลอยออกไปหลายเมตร

และมันก็คือหมาป่ายักษ์นั้นเอง

อัก! ในเรลกระอักเลือดออกมาทันที แต่เขาไม่สนใจรีบกระโดนเข้าไปในเงาเพราะที่ห่างออกไปไม่ใกล้มีสิ่งที่เขาต้องการอยู่

“คิดจะหนีงั้นหรือ” อคาที่เห็นในเรลกระโดดเข้าไปในเงาอีกรอบ เรียกหมาป่ามาทันทีจากนั้นก็ตามในเรลไป

หมาป่าที่อยู่ในฝูงตนอื่น ๆ ก็เช่นกัน

ทันทีที่ในเรลออกมาจากเงา ซึ่งอันที่จริงแล้วมันก็มาสุดอยู่ที่ตรงนี้พอดี

ห่างออกไปไม่ไกลมีเศษซากของทหารที่โดนฝูงหมาป่าฆ่าไปในตอนแรกในเรลรีบเอาของที่เขาต้องการมาในทันที
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีอคาก็ตามมาทัน

ในเรลเห็นดังนั้นก็คิดจะกระโดดหนีเข้าไปในเงาอีกรอบ แต่มันก็ไม่ง่ายอย่างงั้นอีกแล้ว

เพราะอูคาไม่ยอมอย่างแน่นอน อคาสะบัดมือด้วยความรวดเร็วโซ่เพลิงหลายสิบเส้นก็มันตัวของไนเรลในทันที พร้อมด้วยจังหวะที่ไนเรลกระโดดเข้าไปในเงา

เมื่อมีโซ่เพลิงรัดอยู่มันก็เท่ากับจํากัดการหนีของไนเรล
อคาไม่รอช้า เมื่อโซ่มัดไนเรลได้แล้วเขาก็กระโดดลงมาจากหลังหมาป่ายักษ์จากนั้นก็ลากไนเรลออกมาจากเงาทันที

“เจ้าไม่อาจหนี้ข้าไปได้” อคาออกแรงดึงไนเรลอย่างรุนแรงจนตัวของไนเรลหลุดออกมาจากเงากระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง

“แค่กๆ” ในเรลที่ตอนนี้หมดสภาพของจริงแล้ว เพราะตอนที่ช่วงความสามารถ[โลหิตแห่งชีวิต A] ทํางานปริมาณที่ได้มันก็ไม่เพียงพออีกทั้งส่วนใหญ่เขาก็ใช้รักษาเนโคมันจะคุ้มค่ากว่าที่รักษาเขาเพราะต่อให้ไนเรลสภาพสมบูรณ์ก็ยากพอ สมควรที่จะรับมือกับอคาได้

“เจ้าจะหนีไปไหนอีก” อูคาพูดออกมาพร้อมกับโซ่ที่รัดไนเรลจนแน่นอัศวินยักษ์เถื่อนอูคาค่อย ๆ เดินเข้ามาหาไนเรลอย่างช้า ๆ

“หน แค่ก…ไม่จําเป็น” ในเรลกล่าวออกมาขณะพยุงตัวเองขึ้น

อูคารู้สึกแปลกใจกับค่าพูดของในเรล แต่แล้วอคาก็ร์สึกได้ว่ามีบางอย่างยืนอยู่ที่ด้านหลังของเขา

เมื่อหันกลับไปก็พบกับเงาสีดา สภาพของเงาดูอ่อนแรกเพราะแสงแดดก็ตามแต่นั้นไม่ใช่ประเด็นเพราะประเด็นจริง ๆ คือของที่เงาโยนมาที่เท้าของอคา

มันก็คือปืนใหญ่พลังงานที่เต็มไปด้วยแก่นหลังงานทั้งหมดที่ทหารพวกนั้นใส่ไว้

“ตูม!!!” ในเรลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สะใจและชูนิ้วกลางให้กับอูคาพร้อมกับที่ตนเองทิ้งตัวหลบไปที่หลังซากต้นไม้ยักษ์ที่ยาวหลายร้อยเมตรทันที

“ไม่!” ภายในเสี้ยววินาทีแม้แต่เสียงของอูคาก็ยังไม่ทันสิ้นสุดแสงของระเบิดแก่นพลังงานที่อัดแน่ทั้งหมดระเบิดออกมากลืนกินพื้นที่โดยมีอคาเป็นจุดศูนย์กลางกว่า 100 เมตร

บูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!