เมื่อเสี่ยว จื่ออันได้ยินว่าหลิน ชูจิ่วต้องการจะจากไป เขาดูเหมือนว่าจะรู้สึกหลงทาง เขาต้องการที่จะเปิดปากของเขา แต่พระสนมโจวก็เปิดปากขึ้นก่อน“ชูจิ่ว เจ้าไม่ค่อยได้เข้าวัง เป็นการดีที่จะพูดคุยให้มากขึ้น เจ้าสามารถลองชิมอาหารในวังได้อีกด้วย”

“เช่นนั้นก็คงต้องเป็นวันหลังแล้ว” หลิน ชูจิ่ว ปฏิเสธอย่างอ่อนโยน พระสนมโจวลังเลเล็กน้อย ก่อนจะยืนยันว่าจะออกไปส่งหลิน ชูจิ่วเอง อย่างไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ก็ยังปฏิเสธ เธอไม่ต้องการออกไปข้างนอกกับพระสนมโจว

       เสี่ยว จื่ออันมองไปที่ร่างที่ค่อยๆ หายไปของหลิน ชูจิ่วและมารดาของเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดำมืดลง และเขาใช้เวลานานอยู่เป็นในการฟื้นจิตวิญญาณในดวงตาของเขา

       พระสนมโจวตระหนักดีว่าความสัมพันธ์ของฮ่องเต้กับเสี่ยวเทียนเหยานั้นเลวร้ายเพียงใด แต่นางก็ขอบคุณหลิน ชูจิ่ว เป็นอย่างมากที่ช่วยเสี่ยว จื่ออัน ดังนั้นนางจึงต้องการจะช่วยหลิน ชูจิ่ว ในความสามารถของนาง

       เมื่อพวกเขามาถึงด้านหน้าของตำหนักฉิ่งเหอ พระสนมโจวก็หยุดเดิน รอยยิ้มบนใบหน้าของนางยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่นางก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “ ชูจิ่ว เจ้าช่วยชีวิตของจื่ออันเอาไว้ ข้าจะจดจำน้ำใจของเจ้าไว้เสมอ ข้าอยากเตือนเจ้าให้หลีกเลี่ยงวังหลวงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”ในวังแห่งนี้ทุกคนพบว่าหลิน ชูจิ่วไม่เป็นที่น่าพอใจต่อสายตาของพวกเขา ไม่ใช่เพียงแค่ฮ่องเต้เท่านั้น

       เสียงของพระสนมโจวนั้นจริงจังมาก แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของนางยังดูผ่อนคลายและเรีบยง่าย นางดูเหมือนจะขอบคุณหลิน ชูจิ่ว บนพื้นผิวเท่านั้น

       ท่าทางของหลิน ชูจิ่ว ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน เธอยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ พระสนมโจว จากนี้ข้าสามารถไปด้วยตัวเองได้”

“ข้าจะให้คนของข้าออกไปส่งเจ้า” รอยยิ้มของพระสนมโจวลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย จากนั้นนางก็สั่งให้สาวใช้ไปส่งหลิน ชูจิ่ว ออกไปนอกวัง ด้วยวิธีนี้คนที่ต้องการปะทะกับนางจะต้องคิดถึงสองครั้ง

       หลิน ชูจิ่ว ไม่ได้ปฏิเสธในครั้งนี้ เธอไม่คุ้นเคยกับพระราชวัง เธอไม่ต้องการที่จะทำผิดกฎข้อห้ามใด ๆ

       อย่างไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว เพิ่งจะเดินออกจากตำหนักฉิ่งเหอ นางกำนัลของฮองเฮาก็หยุดอยู่ต่อหน้าของเธอ“ เสี่ยวหวางเฟย ฮองเฮาเชิญท่านไปที่ตำหนักของพระนางเจ้าค่ะ”

       หลังจากนั้น นางกำนัลก็แสดงท่าทางเชื้อเชิญ ทำให้หลิน ชูจิ่วไม่มีเวลาที่จะปฏิเสธ

       นางกำนัลของพระสนมโจวไม่พอใจ นางต้องการที่จะช่วยหลิน ชูจิ่ว แต่หลิน ชูจิ่วหยุดนางเอาไว้ “นำทาง” ฮองเฮาต้องการพบเธอ เธอสามารถหลบหนีได้ในวันนี้ แต่พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร

“เสี่ยวหวางเฟย…” นางกำนัลของพระสนมโจวดูละอายใจ

       หลิน ชูจิ่ว ส่ายหัวของเธอ“ กลับไปและแจ้งพระสนมโจวว่าข้าไปเยี่ยมฮองเฮา” ฮองเฮาไม่สนใจถ้านางกำนัลของพระสนมโจวจจะรู้ นางรู้ดีว่าพระสนมโจวจะไม่เคลื่อนไหวเพื่อต่อต้านนาง

       ตามคำเชิญของฮองเฮา หลิน ชูจิ่วไปที่ตำหนักหล้วนเฟิ่ง แต่เธอไม่ได้ถูกนำไปที่ห้องโถงใหญ่ เธอกลับถูกพาไปที่สวนแทน หลิน ชูจิ่ว ไปกับพวกนางและเห็นฮองเฮากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่

       ฮองเฮาไม่ชอบให้มีผู้คนจำนวนมากอยู่คอยรับใช้นาง ดังนั้นตอนนี้นอกเหนือจากมามาแล้วก็ไม่มีใครอยู่ข้างในอีก

“เสี่ยวหวางเฟย ฮองเฮากำลังรอท่านอยู่ในสวน บ่าวสามารถส่งท่านได้ถึงที่แห่งนี้เท่านั้นเจ้าค่ะ” โดยไม่ต้องรอคำพูดของหลิน ชูจิ่ว นางกำนัลก็ทำความเคารพและออกไป

       เรือนด้านในทำจากแก้ว กำแพงรอบๆ นั้นโปร่งใสทุกด้าน ดังนั้นจากที่ไกลๆ เธอจึงสามารถเห็นดอกไม้สีแดงและสีม่วงได้

       หลิน ชูจิ่ว ก้าวไปข้างหน้า แต่หยุดอยู่หน้าประตูเรือนดอกไม้และทำความเคารพขึ้น “หม่อมฉันถวายบังคมฮองเฮาเพคะ”

“ ชูจิ่ว เจ้ามาแล้วหรือ?” ฮองเฮาตอบกลับและมองกลับไป ฮองเฮา ไม่ได้รอนางนานนัก นางส่งกาน้ำไปให้มามาที่อยู่ข้างๆนาง จากนั้นนางก็หยิบผ้าเช็ดมือที่วางอยู่บนถาดแล้วเช็ดมือของนาง “ เข้ามาก่อน เจ้าคิดอย่างไรกับดอกไม้ในสวนในวัง?”

“ขอบพระทัยเพคะฮองเฮา” หลิน ชูจิ่ว เข้าไปในเรือนดอกไม้และมองไปรอบ ๆ จากนั้นเธอก็ยิ้มและพูดขึ้น “ ดอกไม้ช่างงดงามจริงๆ เพคะ” หลิน ชูจิ่วยอมรับว่าเธอไม่เข้าใจแก่นแท้ของดอกไม้ ดังนั้นเธอจึงสามารถใช้คำศัพท์ทั่วไปได้เท่านั้น