คฤหาสน์ตระกูลเสี้ยว

อาหารเย็นของมาดามฮันสิ้นสุดลงแล้ว และโทรศัพท์ของตงเสวี่ยงก็ดังขึ้น

เสี่ยวห่าวยังคงตั้งคําถามกับดงซูบิน เกี่ยวกับวิธีที่เขาขโมยพระธาตุของพิพิธภัณฑ์ในห้องนั่งเล่น ในที่สุดเขาก็พบข้ออ้างที่จะออกไปเมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาเดินไปที่หน้าต่างและมองไปที่ผู้โทร มันคือสาขาความมั่นคงของรัฐเขตตะวันตกของปักกิ่ง รองหัวหน้าสํานักที่หกพี่เฉียน

“สวัสดี พี่เฉียน?”

“หัวหน้าซูบิน คุณกําลังทําให้ฉันอยู่ในจุดที่ยากลําบาก”

“ฮะ? เกิดอะไรขึ้น?”

พี่เฉียนยิ้ม “อย่าบอกนะว่าคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการบุกรุกของพิพิธภัณฑ์โตเกียว” ดงซูบินปฏิเสธมัน “มันเป็นไปได้ยังไงกัน? ผมเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ในข่าว มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม”

ถ้าเป็นคนอื่นที่เฉียนจะไม่สงสัยเพราะไม่ใช่ทุกคนที่สามารถทําได้ แต่ดงซูบินแตกต่างออกไป เมื่อดํารงตําแหน่งรองหัวหน้าสํานักงานกิจการทั่วไป เขาได้ทําการอัศจรรย์มากกว่าหนึ่งครั้ง แม้แต่สํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองก็เคยได้ยินเกี่ยวกับเขา ทุกอย่างเป็นไปได้ถ้าดงซูบินมีส่วนเกี่ยวข้อง “คุณได้บินไปโตเกียวในตอนกลางคืน และพิพิธภัณฑ์กําลังจะพังในบ่ายวันถัดมา หลังจากนั้นคุณก็บินกลับจากหนึ่งชั่วโมงต่อมานี่..”

ดงซูบินตอบ “ไร้เดียงสา “พี่เฉียน คุณกําลังกล่าวหาผม ถึงผมจะกล้าแค่ไหนก็ตาม ผมก็ไม่กล้าที่จะขโมยสมบัติชาติของญี่ปุ่นหรอก”

เสี่ยวห่าว,เสี่ยวจีน และคนอื่นๆได้ยินดงซูบินและมองดูเขา

“ดีที่รู้ว่าไม่ใช่คุณ หัวหน้าเสี่ยว กําลังถามฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันจะช่วยเรื่องของคุณอธิบายให้เธอฟัง” พี่เฉียน ไม่ได้ดําเนินการต่อในขณะที่เขากลัวว่าจะมีปัญหา เพราะกรณีนี้ละเอียดอ่อนเกินไป

ดงซูบินถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากวางสาย

เสี่ยวห่าวหัวเราะคิกคัก “พี่เขย ฉันรู้ว่าพี่โกหกเก่ง สี่หน้าพี่ดูไม่เปลี่ยนเลย”

เสี่ยวหลานจิบถ้วยน้ําชาของเธอแล้วยิ้ม “จริงๆ? หนูคิดว่าหนูควรคิดถึงสิ่งที่ซูบิน เคยพูดกับหนูก่อนหน้านี้แล้ว

นั่นอาจเป็นเรื่องโกหก…ฮ่าฮ่า.. “ดงซูบินตอบอย่างรวดเร็ว ไม่… ไม่อย่างแน่นอน ผมจะไม่โกหกคุณ”

ทุกคนหัวเราะ โดยเฉพาะ เสี่ยวห่าวเขาหัวเราะดังที่สุด

“ไปที่ห้องกันเถอะ” เสี่ยวหลาน ยืนขึ้นและยิ้ม “ฉันอยากสอบปากคําคุณสักหน่อย”

ดงซูบินรู้ว่า เสี่ยวหลานกําลังพูดเล่น และเธอต้องมีเรื่องจะคุยกับเขา เขาจ้อง เสี่ยวห่าวและตามเสี่ยวหลาน เข้าไปในห้องชั้นบน

ห้องพักสะอาดและเป็นระเบียบมาก

หลังจากปิดประตู เสี่ยวหลานยิ้ม “นี่คือห้องของฉัน. คืนนี้นอนที่นี่ก็ได้”

ดงซุบินมอง เสี่ยวหลานอย่างตื่นเต้น “คุณพูดจริงจังเหรอ? เราจะนอนด้วยกันไหม”

“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย ฉันมาอยู่ที่นี้นานไปแล้ว ฉันต้องกลับไปที่เขตหยานไท่เพื่อทํางานให้เสร็จและจะกลับมาที่นี้อีกครั้ง” เสี่ยวหลานมองดูนาฬิกาของเธอ “ฉันจะไปในอีก 20 นาที”

ดี…ตื่นเต้นกับอะไร

ดงซูบินพยักหน้า “ผมจะจําไว้ แต่ผมจะเสี่ยงชีวิตเพื่อคุณ มันแค่ขโมยพระธาตุบางส่วนเท่านั้นนี้ไม่ได้เป็นอะไรกับผม ผมจะทําทุกอย่างเพื่อคุณ.” ดงซูบินรู้สึกกดดันเสมอเมื่อเขาอยู่กับ เสี่ยวหลานและไม่กล้าพูดอะไรหวาน ๆ แต่เขาเพิ่งทําสิ่งที่โดดเด่นและโดดเด่นยิ่งขึ้นในขณะนี้

เสี่ยวหลานยิ้มและมองเขา “คุณ… เก่งเรื่องคําพูด”

“ผมแค่พูดในใจ ผม…” ก่อนที่ดงซูบินจะพูดจบ เขาก็ถูกขัดจังหวะ

เสี่ยวหลานใช้เอวข้างหนึ่งและอีกข้างอยู่ในผมของเขา ริมฝีปากเซ็กซี่อันแสนหวานของเธอถูกกดลงบนของ ดงซูบินทําให้เขาตกตะลึง เขาไม่เคยจูบ เสี่ยวหลานแบบนี้มาก่อน ไม่กี่วินาทีต่อมา ริมฝีปากของพวกมันก็แยกจากกัน และน้ําลายก็ห้อยอยู่ครู่หนึ่ง “ฮ่าฮ่า… ริมฝีปากของคุณช่างหวานจริงๆ กินผลไม้ก่อนไหม?”

ดงซูบินยังคงอยู่ในความงุนงง “ใช่… ผมกินแอปเปิ้ลไปแล้วหนึ่งชิ้น”

“ฉันอยากจะบอกว่า…”

ดงซบินกล้าหาญยิ่งขึ้นหลังจากจบและกอด เสี่ยวหลานเขาจูบเธอที่หน้าผากของเธอ และมือขวาของเขาลูบเอวผอมบางของเธอ “คุณผอมมาก”

เสี่ยวหลานยิ้ม “หมายความว่าไง? รูปร่างของฉันไม่ดีพอเหรอ?”

“ไม่…คุณสมบูรณ์แบบ”

“ฮ่าฮ่า…” ดวงตาของ เสี่ยวหลานหรี่ลงเป็นสองเสี้ยว “วันนี้คุณทําให้ฉันภูมิใจ บางครั้งฉันสงสัยว่าทําไมคุณถึงมีความสามารถขนาดนี้”

ดงซูบินยิ้มอย่างเหนื่อยล้า “ทําไมคุณถึงทําเหมือนว่าผมทําให้คุณผิดหวังมาตลอด”

“คุณเป็นคนอ่อนไหว ฮ่าฮ่า… คุณทําให้ฉันภูมิใจมาตลอด โอเค้?”

“แต่ผมกังวลว่าครอบครัวของคุณจะคิดว่าผมทําเกินไป เหตุการณ์นี้มีผลกระทบในทางลบ เนื่องจากผมไปญี่ปุ่นเพื่อขโมยพระพุทธรูปมา แม้ว่าผมจะไม่ได้ทําผิดศีลธรรม แต่ผมทําผิดกฎหมาย…” ดงซูบินกระพริบตา “น… ครอบครัวของคุณจะคิดไม่ดีกับผมไหม”

เสี่ยวหลานยิ้มและส่ายหัว “คุณอ่านแล้วหรือยัง”

“ใช่. ทําไม?”

“คุณชอบตัวละครตัวไหน”

“… เอ้อ…” ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หลู่จือเซ็น”

เสี่ยวหลานหัวเราะ “ถูกต้อง คนส่วนใหญ่จะชอบตัวละครที่ “ประมาท” ประเภทนี้เมื่ออ่านเรื่องนี้ ตัวละครเหล่านี้ไม่สนใจผลที่ตามมาและไม่ใช้สมอง แต่มันเป็นลักษณะเหล่านี้ที่ทําให้คนชอบบทบาทพวกนั้น”

ดงซูบินรู้สึกอบอุ่น “แล้วคุณล่ะ”

“คุณคิดอย่างไร? ฮาฮา “เสี่ยวหลานมองดูนาฬิกาของเธออีกครั้ง”เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว คุณได้สร้างกฏครั้งใหญ่ในครั้งนี้ อย่ากลับไปที่มณฑลและพักที่บ้านพ่อของฉันสองสามวัน ที่นี่ไม่มีใครแตะต้องคุณได้ ค่อยกลับมาหลังจากเหตุการณ์นี้จบลง และอย่าลืมขอลาที่สํานักงานส่งเสริมการลงทุน ตกลงมั้ย?”

“ตกลง. ขอจูบอีกสักครั้ง”

“เล็กพยายามเอาเปรียบฉันได้แล้ว เข้าใจไหม”

ทั้งสองเดินต่อไปชั่วครู่ก่อนจะลงไปที่ห้องนั่งเล่น

เสี่ยวห่าว, เสี่ยวจิน, นี่ลี่เฟิง และคนอื่น ๆ ยังคงดูทีวีอยู่เมื่อพวกเขาเห็น ดงซูบินและเสี่ยวหลานลงมาที่ชั้นล่างด้วยใบหน้าสีแดง พวกเขายิ้มเมื่อรู้ว่าควรทําอะไรซุกซนอยู่ที่ชั้นบน

เสี่ยวหลานเป็น ผิวหนังหนา และไม่แม้แต่จะสบตา

แต่ดงซูบินไม่สามารถยืนได้และหน้าแดง

เมื่อเวลาประมาณ 20.30 น. เสี่ยวหลานก็จากไป และ เสี่ยวเกาเหลียง และ เสี่ยวเกาเจียงก็ออกไปพร้อมครอบครัว

ดงซูบิน กล่าว “ผมจะไปด้วย”

เสี่ยวเกาปังได้ตอบกลับ “คุณหนื่อยมากแล้ว แค่ค้างที่นี้คือนี้ หานจิงของคุณทําความสะอาดห้องของเสี่ยวหลานให้คุณแล้ว” การขอให้ ดงซูบินอยู่และปล่อยให้เขานอนในห้องของเสี่ยวหลานโดยทางอ้อมบอก ดงซูบินว่าเขาเห็นด้วยกับความสัมพันธ์ของพวกเขา เขาไม่เคยแสดงความยินยอมแบบนี้มาก่อน

หานจึงยิ้มและจับมือ ดงซูบิน”คุณไม่ได้รับอนุญาตให้กลับไปคืนนี้ มากับฉันฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

“ตกลง ขอโทษที่รบกวนทุกท่าน” ดงซูบินไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอของพวกเขา

วันนี้หานจึงอารมณ์ดี ดงซูบินได้คว่ำพระพุทธรูปกลับมาจากโตเกียว และไม่เพียงทําให้เขาทําให้เสี่ยวหลานภูมิใจ แต่ยังทําให้เธอภูมิใจด้วย เธอดึงดงซูบินไปที่โซฟาและพูด “ป้าคนที่สองของคุณพูดอยู่เสมอว่าฉันได้พบลูกเขยที่ดีเกาเหลียง และเกาเจียงยังคงชื่นชมคุณ ฮ่าฮ่า… ลุงคนโตของคุณโทรหาผู้อาวุโสเสี่ยว เพื่อบอกเขาเกี่ยวกับคุณ และผู้อาวุโสเสี่ยวขอให้คุณเล่นหมากรุกกับเขาตอนี้ที่คุณว่าง”

มาดามหานพูดมากกับดงซูบิน ซึ่งเป็นวิธีแสดงความขอบคุณต่อดงซูบินในทางเดียวกันด้วย

หานจึงรู้ดีว่า ดงซูบินเสี่ยงแค่ไหนที่จะบุกเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ด้วยตัวเอง และไม่มีคําพูดใดที่สามารถแสดงความรู้สึกของเธอได้

พวกเขาคุยกันจนถึงประมาณ 21.00 น.

มาดามหานก็ถามขึ้น “งานของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”

ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แต่เป้าหมายการลงทุนค่อนข้างสูงในปีนี้ และฉันไม่แน่ใจว่าจะบรรลุเป้าหมายได้หรือไม่”

ฮันจึงพยักหน้าและหัวเราะ “ฉันได้พูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าฉันจะอนุญาตให้คุณและเสี่ยวหลานแต่งงานกันเมื่อคุณได้รับการเลื่อนตําแหน่งเป็นรองผู้อํานวยการ แต่คุณเพิ่งได้รับการเลื่อนตําแหน่งเป็นหัวหน้าส่วน และไม่ว่าคุณจะทํางานได้ดีเพียงใด ก็ต้องใช้เวลาสักระยะก่อนที่คุณจะสามารถเลื่อนตําแหน่งได้อีกครั้ง นอกจากนี้ คุณไม่เคยจัดการเมืองในหมู่บ้านมาก่อน หากคุณต้องการเลื่อนระดับ คุณต้องจัดการเมืองในหมู่บ้านในฐานะนายกเทศมนตรีเพื่อรับประสบการณ์ที่เป็นสิ่งจําเป็นก่อนที่คุณจะสามารถเลื่อนตําแหน่งเป็นรองผู้อํานวยการและจะใช้เวลาสักหน่อยเสี่ยวหลานไม่ใช่เด็ก… ซูบิน ฉันไม่เคยคิดมาก่อน ลืมตําแหน่งรองผอ. ฉันจะอนุญาตให้คุณทั้งคู่จดทะเบียนสมรสเมื่อคุณย้ายออกจากการเป็นลูกน้องของเสี่ยวหลานคุณคิดอย่างไร?”

ฉันทําอะไรก็ไม่ได้!

“สุดยอด!”

ดงซูบินไม่สามารถควบคุมความสุขของเขาได้ “แน่นอน ฉันจะฟังคุณ”

หานจึงตบหลังมือของ ดงซูบินและหันไปหาเสี่ยวเกาปัง “เกาบัง ฉันจะตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตกลง?”

เสี่ยวเกาปังที่กําลังอ่านเอกสารอยู่มองขึ้นและพยักหน้า

ดงซูบินรู้ว่าการได้เลื่อนตําแหน่งเป็นรองผู้อํานวยการก่อนที่จะแต่งงานกับเสี่ยวหลาน เป็นบททดสอบสําหรับเขาโดยหานจึงและเลขานุการ เสี่ยวตอนนี้เขาผ่านการทดสอบและสามารถแต่งงานกับ เสี่ยวหลานได้โดยไม่ต้องเป็นรองผู้อํานวยการ ทันใดนั้นเขาก็ไม่รู้สึกเครียดอีกต่อไป

มันยอดเยี่ยมมากสําหรับดงซูบิน!

เหมือนกับที่นางฮันพูด ดงซูบินไม่เคยจัดการเมืองในหมู่บ้านมาก่อน คงจะยากสําหรับเขาที่จะได้เลื่อนตําแหน่งเป็นรองผู้อ่านวยการสํานักงานส่งเสริมการลงทุน เขาขาดประสบการณ์และอายุ งานเขาต้องทํางานในสํานักงานส่งเสริมการลงทุนอย่างน้อยสามถึงห้าปีจึงจะได้รับการเลื่อนตําแหน่งนี้ยาวเกินไป

แต่มาดามหานได้ให้ความเห็นชอบกับเธอ

เมื่อดงซูบินบรรลุเป้าหมายของเขาในปีนี้ เขาสามารถขอย้ายไปยังเมืองในหมู่บ้านหรือแผนกของสํานักงานพรรค เขาสามารถแต่งงานกับพี่สาวเสี่ยวได้!

อาจจะไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ํา