Player Who Returned 10,000 Years Later - ตอนที่ 2: ลอร์ดแห่งเก้าพันวังวนนรก, กลับสู่โลก(2) part2

[ ข้อผิดพลาดในการเข้าถึงอนุภาคนิวเคลียส เปิดใช้ระบบรักษาความปลอดภัยแล้ว ]

 

[ ข้อผิดพลาด เกิดข้อผิดพลาด ]

 

[ พลังของคุณมากเกินไป ]

 

[ พลังทั้งหมดมุ่งเน้นไปที่การป้องกันแก่นแท้ ขณะนี้ระบบอยู่ในการรีบู๊ตตนเอง ]

 

[ ข้อผิดพลาด เกิดความผิดพลาด ]

 

[ พลังของคุณมากเกินไป ไม่มีทางที่จะสามารถแก้ไขข้อบกพร่องได้ ]

 

[ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ไขข้อผิดพลาด การปิดผนึกได้ทำงานแล้ว ]

 

[ เกิดความผิดพลาด เกิดความผิดพลาด ]

 

‘นั่นมันเสียงอะไร?’ เขารู้สึกสงสัย เขาสามารถได้ยินเสียงที่ผิดธรรมชาติอย่างแท้จริงดังออกมาจากทั่วทุกที่

 

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถไตร่ตรองเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

 

— อ่า… — สติของเขาเหมือนทุกสิ่งรอบตัวของเขากลายเป็นมืดมิด

 

* * *

 

ร่างของเขารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมากจนแทบขยับนิ้วไม่ได้

 

คังยูกรีดร้องครวญครางไปด้วยความเจ็บปวดขณะรวบรวมพลังและพยายามลืมตาขึ้นมา

 

— นี่ฉันอยุ่ที่ไหน? — สิ่งแรกที่เขาเห็นคือป่าทึบ

 

แสงแดดได้สาดส่องผ่านต้นไม้ที่ใบหนาทึบกระทบเข้ากับแก้มของชายหนุ่ม

 

— ฟู่ — คังยูสูดลมหายใจเข้าลึกๆและบังคับตัวเองให้ลุกขึ้น

 

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงได้แล่นไปทั่วร่างและค่อยๆลามไปที่ศีรษะของเขา

 

‘เอาล่ะ ก่อนอื่นฉันควรจะตรวจสอบตัวเองก่อน’ เขาต้องแน่ใจก่อนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา

 

[กำลังดาวน์โหลดข้อมูลสถานะ…]

 

‘อะไรนะ?’ ทันทีที่เขาคิดเกี่ยวกับการตรวจสอบสภาพร่างกายของเขา แผงควบคุมสีน้ำเงินก็ปรากฏขึ้นอยุ่ต่อหน้าของเขา

 

ดวงตาของเขาเปิดกว้างด้วยความประหลาดใจ มีริ้วรอบความประหลาดใจเล้กๆปรากฏบนหน้าผากของเขา หลังจากนั้นเขาก็หันไปสนใจ ‘หน้าต่างสถานะ’

 

[หน้าต่างสถานะ]

 

ชื่อผู้เล่น: โอคังยุ

เลเวล: 1[ระยะที่ 1 – ผู้ปลุกพลัง]

คุณสมบัติเลเวล 1: พลังแห่งการกลืนกิน (การจัดอันดับ: ????)

ในตอนนี้ทักษะพิเศษได้ถูกปิดผนึกเอาไว้

Skills: ไม่มี

ความแข็งแกร่ง: 8

พละกำลัง: 9

ความสามารถทางกายภาพ: 7

Maryok: 0 (Mana that humans use)

มายอค: 0 (มานาที่มนุษย์ใช้)

พลังเวทย์: 12

สติปัญญา: 8

ความฉลาด: 7

 

‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย?’ หน้าต่างสถานะของเขาดูเหมือนกับตอนที่เขามาถึงนรกในครั้งแรก

 

ใบหน้าของคังยูบิดเบี้ยวด้วยความสับสน – เขาไม่เข้าใจว่าำทำไมสถานะของเขาถึงเป็นแบบนี้

 

‘คุณกำลังบอกว่าพลังของมอนสเตอร์ทั้งหมดที่ฉันได้กลืนกินไปถูกผนึกไปงั้นหรอ?’

 

‘พลังแห่งการกลืนกิน’

 

พลังพิเศษที่ทำให้เขาสามารถอยู่รอดในนรกซึ่งเป็นพลังที่ทำให้เขากลายเป็นเจ้าลอร์ดที่แข็งแกร่งที่สุดได้

 

และตอนนี้เขาได้รับการแจ้งเตือนว่า ม่านมาจุงและความสามารถทั้งหมดของเขาได้ถูกผนึกเอาไว้? เขารู้สึกตื่นตระหนกตกใจที่พลังที่เขาสั่งสมมาหมื่นปีไม่อยู่ในการควบคุมชองเขาอีกต่อไปแล้ว

 

—  อั๊ก — คังยูสูดลมหายใจเข้าลึกๆและพยายามสงบสติอารมณ์

 

ความตื่นตระหนกและการปฏิเสธยอมรับความเป็นจริงนั้นมีแต่จะทำให้สถานการณ์แย่ลง เขาเข้าใจเรื่องเหล่านี้เป็นอย่างดี

 

“มีสมาธิเข้าไว้” เขาพึมพัมใกับตัวเอง “ก่อนอื่นฉันต้องรู้เกี่ยวกับสภาพของฉันในตอนนี้”

 

คงยูพยายามเรียกม่านมาจุงซึ่งเป็นพลังที่เขาสะสมมานานนับหลายร้อยหลายพันปีจากการกลืนกินปีศาจออกมา

 

‘ฉันไม่สามารถรู้สึกถึงมันได้เลย’ หรือมากกว่านั้นด้วยสมาธิที่เป็นทักษะของเขาทำให้เขาสามารถสัมผัสถึงม่านมาจุงได้ แต่มันก็อ่อนแอจนน่าอนาถจนชายหนุ่มมองว่ามันไม่มีความสำคัญอะไรเลย

 

ตอนนี้เขาสามารถเปรียบเทียบความแข็งแกร่งของพลังอันไร้ที่สิ้นสุดนั่นแต่กลายเป็นผงฝุ่นนั่น

 

‘ถ้าเป็นอย่างนี้มันจะค่อนข้างยากที่จะใช้ความสามารถอะไรเลยนะสิ’ คังยูรู้สึกรำคาญกับปัญหาที่รับรู้นี้อย่างเห็นได้ชัด

 

ในบรรดาเหล่าปัศาจ การที่เขาได้รับการพิจารณาว่ามีพลังมากที่สุดเนื่องจากพลังของการกลืนกิน

 

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถกลืนกินผู้ที่มีพลังพิเศษได้ มีปีศาจจำพวก ‘พิเศษ’ 666 ตนที่เขาได้กินเข้าไป ในหมู่พวกมันมีเจ็ดปีสาจผู้ยิ่งใหญ่รวมอยู่ด้วย หลังจากกลืนกินไปทำให้เขาได้เรียนรู้วิธีใช้พลังของพวกมันอีกด้วย

 

พลังแต่ละอย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่ในการใช้พลังนั้น คุณต้องมีพลังจำนวนหนึ่ง

 

พลังงานที่เขาครอบครองอยู่ในขณะนี้ไม่เพียงพอที่จะใช้พวกมันได้

 

‘สถานการณ์ในตอนนี้ การใช้ดาบก้เป็นเรื่องยากอีกเช่นกัน’ พลังปีศาจแช้ปแน็คที่เคยเป็นเจ้าของก่อนหน้านี้เรียกมันว่า ‘พลังดาบ’ มันเป็นความสามารถที่เรียกดาบออกมาจากร่างกายได้

 

‘มันยังไม่พอ’ ด้วยพลังงานที่เพียงพอ ดาบจะสามารถใช้งานได้อย่างต่อเนื่อง แต่ในขณะนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

 

คังยูจดจ่อไปที่มือซ้ายของเขาและเรียกพลังดาบออกมา

 

หลังจากนั้นไม่นาน ดาบสีดำอันแหลมคมก็ถูกดึงออกมาจากหลังมือของเขา

 

ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงพลังงานจากร่างของเขาไหลเข้าไปสู่ดาบ

 

— มันยากที่จะใช้เจ้านี่ — พลังของเขาซึ่งก่อนหน้านี้เข้าใกล้กับความไร้ขีดจำกัดที่ไร้ที่สิ้นสุดทำให้ตอนนี้เป็นเหมือนแอ่งน้ำของมหาสมุทรที่แห้งเหือด

 

การตระหนักถึงข้อเท็จจริงนี้ทำให้รู้สึกหดหู่

 

แต่หน้าต่างสถานะสะท้อนความเป็นจริงของเขา…ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่พลังของเขาถูกปิดผนึกไปยังคงเป็นปริศนา แต่มันก็ชัดเจนว่าม่านมาจุงของเขาแทบจะกลายเป็นศูนย์ ความยุติธรรมบ้าอะไร

 

เขานึกถึงช่วงเวลาที่หน้าต่างสถานะปรากฏขึ้นพร้อมกับรายละเอียดเฉพาะของเขา

 

‘นี่ฉันเข้ามาสู่เกมอีกแล้วหรอ?’ จู่ๆคังยูก็รู้สึกสงสัยว่าเขากลับมาถึงโลกแล้วหรือยัง

 

“คิก คิก!”

 

เสียงโละที่กำลังสั่นสะเทือนไปมาด้วยความน่ารังเกียจดังเข้ามาสู่หูของเขาและเขาก็หันไปที่ทางที่เสียงนั้นดังออกมา

 

“ฮิ ฮิ ฮิ”

 

ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักได้ถึงแหล่งที่มาของเสียงและรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที

 

พวกมันนั้นเตี้ย ความสูงของพวกมันสูงถึงเพียงแต่หน้าอกของชายหนุ่มและมีผิวหนังสีเขียวพร้อมฟันที่แหลมคม พวกมันดูเหมือนสิ่งมีชีวืตที่สกปรกจากวังวนแรกของพันนรก

 

เท่าที่คังยูรู้ ไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตแบบนี้อาศัยอยู่บนโลก

 

— นี่ไม่ใช่… โลก? — เขาพึมพัมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

 

คังยูไม่สามารถแม้แต่จะหัวเราะกับความจริงที่ว่าหลังจากการเตรียมการมาเป้นเวลาหมื่นปีของเขาก็ยังไม่สามารถกลับมายังโลกได้

 

“คิ อ๊าา!”

 

มอนสเตอร์หน้าตาหน้าเกลียดฝูงใหญ่ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความยินดีมาที่ตัวของเขา

***