Player Who Returned 10,000 Years Later - ตอนที่ 6 : ความเกรี้ยวโกรธของปีศาจ (1)

Player Who Returned 10,000 Years Later

 

ตอนที่ 6 : ความเกรี้ยวโกรธของปีศาจ (1)

 

ในบ้านขนาดเล็กกว่า 20 พย์อง

 

ชายหนุ่มที่มีความอยากอาหารมากได้กลืนอาหารในจานที่เตรียมไว้ให้เขาเสียงดังจนได้ยินเสียงเคี้ยวดังไปทั่วทั้งบ้าน

 

– ฉันคิดว่า… นายหิวมากหรอ? – ฮันซอลได้มองไปชายที่ไม่รู้จักพอและยิ้มด้วยความลังเล

 

คุณสามารถพูได้ว่าเธอรู้สึกท้อแท้เล็กน้อยกับการแสดงความโลภของเขา

 

คังยูไม่ได้สนใจใบหน้าที่ขึ้นสีของเด็กสาว เขาจดจ่ออยู่ที่อาหารตรงหน้าเท่านั้น

 

– อร่อยจริงๆ – เขาพูด เมื่อเขาวางเนื้อที่ค่อนข้างหนาไว้ บนข้าวหนึ่งช้อนและจุ่มลงไปในซุป จากนั้นก็คีบกิมจิด้วยตะเกียบแล้วเมื่อเขาเปิดปากและกินทุกอย่างภายในคําเดียวเข้า ไปในปากของเขา ในเวลาเดียวกันเขารู้สึกมึนเมาไปด้วยความปิติยินดีและการมองเห็นของเขาก็พร่ามัวลง

 

– โคตรอร่อยจริงๆ – เขาได้ลิ้มรสชาติที่เขาไม่ได้สัมผัส มาเป็นเวลาการหมื่นปีกับทุกเซลล์ในร่างกายของเขา

 

เขาตื่นเต้นเหมือนกับตอนที่พบกับฮันซอลเป็นครั้งแรก

 

– โอ้

 

– ความตื่นเต้นของเขาได้ถูกเปลี่ยนเป็นความยิน

ดี

 

ความทุกข์ทรมาณในช่วงหมื่นปีที่ผ่านมาได้ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาเป็นภาพฉายขนาดใหญ่

 

– สุดยอด มันอร่อยสุดๆเลย – คังยูร้องไห้เหมือนกับเด็กน้อยพร้อมกับหม้อซุปกิมจิที่ว่างเปล่า

 

อันที่จริงแล้วเขาไม่ต้องการ “อาหาร” หลังจากที่ร่างกายของเขาดูดซับไมเจได้ การทํางานของร่างกายของเขากลายเป็นเหมือนกับพวกปีศาจ

 

เพราะการขับเคลื่อนของไมเจในร่าของพวกเขาทําให้เหล่าปีศาจไม่ต้องการอาหาร

 

“พวกโง่เง่าจริงๆ ดังยุที่กําลังเพลิดเพลินกับอาหารสุดแสนอร่อยของเขาก็ได้รู้สึกสงสารพวกปีศาจ

 

เนื่องจากยังมีองค์ประกอบหลงเหลืออยู่ในร่างกายของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการอาหารแต่เขาก็สามารถลิ้มรสพวกมันได้ เพื่อให้ชัดเจนขึ้น เหล่าปีศาจสามารถแยกแยะรสชาติต่างๆได้เหมือนกัน แต่พวกมันผิดเพี้ยนและไม่สามารถททําให้พวกมันพอใจได้

 

– มันอร่อยจริงๆหรอ? – ฮันซอลถามพร้อมมองไปที่ชายที่กําลังร้องไห้ที่กําลังกินซุปกิมจิลงไป

 

เธอมั่นใจในทักษะการทําอาหารของเธอ

 

เพราะว่าตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอทํางานบ้านค่อนข้างบ่อย

 

และซุปกิมจิที่เธอเพิ่งปรุงขึ้นมานั้นทํามาด้วยเคล็ดลับเล็กๆน้อยๆที่เธอได้เรียนรู้มาจากประสบการณ์ในไม่กี่ปีที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม

 

อาหารที่เธอทํานั้นไม่ได้อร่อยมากนีกแต่ใครบางคนก็ร้องไห้ออกมาได้

 

– มันอร่อย อร่อยมากๆเลย – คังยูพยักหน้าหลายๆครั้ง ด้วยความร้อนรน

 

– ฉันดีใจจริงๆที่นายชอบมันมาก – เธอยิ้มด้วยความพอ

 

แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะร้องไห้เพราะอาหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากเป็นอาหารประจําวัน แต่ก็ไม่ได้ทําให้เธอเสียใจอย่างแน่นอน

 

นี่เป็นข้อพิสูจน์ที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าซุปกิมจิของเธอนั้นอร่อยจริงๆ

 

“ขอบคุณพระเจ้า” เธอกังวลว่าเธอไม่มีอะไรมอบให้ผู้ช่วยชีวิตของเธอนอกจากอาหาร แต่เมื่อดูจากการแสดงออกของเขา ความรู้สึกผิดก็เริ่มหายไป

 

เธอรู้สึกถึงความสบายใจและความอบอุ่นใจกับชายหนุ่มมากขึ้น

 

“นี่ฉันกําลังคิดอะไรอยู่เนี่ย มันอย่างห่างไกลจากสถานการณ์ที่จะพัฒนาความสัมพันธ์มากยิ่งขึ้นในตอนนี้

 

เธอกําลังนึกถึงสภาพที่เธอกําลังเป็นอยู่และสูดหายใจเข้าลึกๆ

 

– อ่า.. – คังได้มองไปที่หม้อที่ว่างเปล่าด้วยความเศร้า – มันยังไม่พอจริงๆ –

 

แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการอาหาร แต่ในท้ายที่สุดร่างกายกว่าหมื่นปีที่ว่างเปล่าและไม่ขยับเขยื้อนมานานก็เคลื่อนไหว อีกครั้งและความรู้สึกของเขาก็รุนแรงมากยิ่งขึ้นจนเขาพร้อมที่จะกรีดร้องออกมาดังๆ

 

– ฉันควรทําเพิ่มอีกไหม?

 

แน่นอน!

 

– ฮ่า ฮ่า รอสักครู่นะ

 

ดวงตาของคังยูเป็นประกายในขณะที่เขาพยักหน้าโดยไม่ลัง

สําหรับฮันซอลนั้น ภาพลักษณ์ของชายหนุ่มนั้นดูน่ารัก ซึ่งทําให้เธอยิ่งออกมาเลกน้อย เธอยื่นขึ้นและเก็บหม้อที่ว่างเปล่าไป

 

– น่ายินดีที่เห็นชายหนุ่มที่กินด้วยความอยากอาหารแบบ

 

– นี่เป็นซุปกิมจิที่ดีที่สุดที่ฉันเคยกินในชีวิตนี้เลย

 

และนั่นไม่ใช่แค่คําพูดเปล่าๆ

 

The flavor of the dish she cooked was so vivid, it felt like a drug had been planted in it.

 

รสชาติอาหารที่เธอทํานั้นสีฉูดฉาดเป็นอย่างมากจนรู้สึกเหมือนกับยาผิดกฎหมายใส่อยู่ในนั้น

 

“ฉันจะยอมเสียรสชาตินี้ไปแน่นอน” ยังไงก็ตามเขาต้องการที่จะกินซุปกินจิอีก อย่างไรน่ะหรอ? คําตอบนั้นง่ายมาก แต่งงานกันเถอะ

 

แน่นอนว่ารสชาติของมันดีขึ้นไปอีกเพราะเขาได้คาดหวังเอาไว้กว่าหมื่นปี

 

แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางที่จะคิดด้วยเหตุและผลได้

 

เขาจินตนาการถึงอนาคตของพวกเขาด้วยกันอีกครั้ง พร้อมซุปกิมจิแสนอร่อยและตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้น

 

ฉันจะทําให้เธอมีความสุขเอง!”

 

เขาคือผู้ปกครองวงวันเก้าพันนรก เป็นสัตว์ประหลาดที่กลืนกินปีศาจนับหมื่นได้

 

เขาซึ่งอยู่ปลายสุดของห่วงโซ่อาหารได้สูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเขาเพราะแค่ซุปกิมจิ มันดูเหมือนเป็นเรื่องตลกแต่จริงๆแล้วมันเป็นการแสดงออกเท่านั้น

 

– นายกินอาหารได้เป็นจํานวนจึงทําให้ฉันตัดสินใจที่จะทํามันเพิ่มขึ้นอีก – เธอนําอาหารมื้อที่สองออกมาและยิ้มอย่างงดงามพร้อมวางหม้อไปใกล้ๆคังยู เธอกลายเป็นคนที่สุภาพมากกับผู้ชายคนนี้ที่เธอนั้นแทบไม่รู้จัก

 

– ขอบคุณนะ – คังฮูหยิบช้อนและเริ่มยัดพวกมันเข้าไปในปากหลังจากที่อาหารเพิ่งถูกวางไปนาน ช้อนที่กําลังสั่นในขณะที่เขากินอย่างไม่ลดละ

 

– มันสมบูรณ์แบบจริงๆ – ตอนแรกเขาสัมผัสได้ถึงรสชาติที่น่ารื่นรมย์ได้ที่ปลายลิ้นและจากนั้นก็เป็นเช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว อารมณ์อันรื่นรมย์ก็ได้ไหลเวียนไปทั่วทั้งร่างกายของเขา และเขาก็ยังคงดื่มกับอาหารจานนี้ต่อไป

 

ฮันซอลยังคงมองไปที่เขาด้วยสายตาที่อ่อนโยน

 

ในขณะนั้นเอง ประตูได้ถูกเปิดออกอย่างแรงและชายวัยกลางคนก็ได้เดินเข้ามาในห้อง

 

– เฮ้ ฮันซอล! พวกเขาพูดกันว่าเธอได้ไปที่เกทคนเดียว โดยไม่ได้รับอนุญาติจากฉันหรอ? มานี่

 

เขาหล่อผมสั้นสีบลอนด์ที่สวมใส่ชุดเกราะได้พุ่งมาทางหญิงสาวพร้อมคําสาปแช่ง

 

ดวงตาของหญิงสาวดูจริงจังขึ้น

 

– Tae Hyun…

 

– แทฮยอน…

 

– แทฮยอน ใครอนุญาติให้นายพูดกับน้องสาวนายแบบ

 

เมื่อน้องชายของเธอเข้ามา เธอเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย

 

เขายิ้มและยืดตัวขึ้นต่อหน้าฮันซอล

 

– ฉันถามเธอว่าใครให้เธอไปที่เกทด้วยตัวคนเดียวกัน?

 

– ตอนนี้ฉันกลายเป็นผู้เล่นแล้ว และนายเป็นต้นเหตุที่ทําให้ฉันหาทีมเข้าไม่ได้

 

– เธอมันยังเป็นแค่มือใหม่ เธอไม่ได้รู้อะไรเลย

 

ใบหน้าของแทฮยอนนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว เขาคว้าเข้าไปที่ไหล่ของหญิงสาวด้วยความรุนแรง

 

– ฉันบอกให้เธอเลิกยุ่งและเข้ามากิลด์ของเราได้แล้ว ทุกคนในปาร์ตี้ของฉันจะดูแลเธออย่างดีเอง – พี่ชายได้กระซิบที่ข้างหูของเธอ ดวงตาของเขาเป็นประกายออกมา

 

ฮันซอลมองไปที่พี่ชายของเธอด้วยความรังเกียจ

แทฮยอน

 

พี่ชายของเธอที่แก่กว่าเธอสามปี

 

“ขยะอย่างผู้ชายคนนี้ไม่สามารถเรียกว่าเป็นพี่ชายของเธอได้” เธอกําหมัดแน่นและจ้องไปที่พี่ชายของเธอต่อ

 

นับตั้งแต่เกทเปิดเมื่อห้าปีที่แล้ว แทฮยอนก็กลายเป็นตัวปัญหาที่แท้จริง

 

แม้ว่าพ่อของเขาจะเสียชีวิตตั้งแต่เนิ่นๆและแม่ของพวกเขา ต้องเลี้ยงลูกสองคนด้วยตัวของเธอเอง แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายนัก แม่ของพวกเขามีอาชีพที่ดีและมีรายได้มากมาย

 

แต่ในโรงเรียนมัธยม แทฮยอนมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีความรุนแรง หลังจากนั้นปัญหาต่างๆก็เริ่มเกิดขึ้นจนเป็นประจํา เขายังไปไกลถึงการละลายและแบล็คเมล์แม่ของตัวเขาเอง

 

ด้วยเหตุนี้ แม่ของพวกเขาจึงปวยและทุกอย่างก็เริ่มแย่ลงไป

 

และอย่างที่เขาพูดกันว่า ปัญหาไม่ได้มาเพียงลําพัง แทฮยอนได้เข้าร่วมเป็นผู้เล่น

 

ปรากฏว่ามีทักษะที่ดีดังนั้นเขาจึงไปถึงเลเวล10ได้อย่างรวดเร็วและได้ใบรับรองระดับ B และได้เข้าร่วมกิลด์ที่เรียกว่าอันดราส

กิลด์อันดราส

 

กิลด์นี้ได้ถูกตั้งขึ้นตามปีศาจของราชาโซโลมอน 72 ตน

 

ด้วยชื่อกิลด์แบบนี้ทําให้มีข่าวลือไม่ดีมากมายเกี่ยวกับมัน

 

แทฮยอนก้มหัวให้คนระดับสูงทําให้ประสบความสําเร็จ และได้รับตําแหน่งที่สูงขึ้นภายในกิลด์

 

แม้ว่าจะไม่ใช่กิลด์ขนาดใหญ่แต่แทฮยอนยังได้สถานะที่สำคัญในหมู่กิลด์ระดับกลางอีกด้วย ดังนั้นเขาต้องการระดับที่สูงกว่านี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องการให้ฮันซอลเข้าร่วมและชัดเจนว่าเป็นเพราะรูปลักษณ์ของเธอนั่นเอง

 

“ถ้าเธอไปติดตามพวกเหล่าอาวุโสละก็ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะเทียบความงามกับฮันซอลได้ ถ้าเขานําเสนอฮันซอล แก่ผู้อาวุโสเหล่านั้นละก็เขาสามารถที่จะได้รับตําแหน่งที่สูงขึ้นไปอีกแน่

แม้จะต้องการให้สมาชิกในครอบครัวของเขาเองเป็นแพะรับบาป เขาก็ไม่รู้สึกสํานักเสียใจอะไรทั้งนั้น

 

– แต่ฉันไม่ต้องการ! ไม่มีทางที่ฉันจะเข้าร่วมกิลด์ของนายแน่

 

– ฮึ ยัยหุ่นเชิด เธอแค่ไม่รู้ว่าโลกทํางานกันอย่างไร เธอคิดว่าถ้าเธอทําในสิ่งที่ถูกต้องเสมอจะทําให้ใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้นหรอ? อ่า? ถ้าเธอตามฉันไปหาผู้อาวุโสในตอนนี้ มันจะทําให้ชีวิตเธอสะดวกสบายขึ้นทั้งเธอและฉัน

 

– ได้ไง… นายพูดแบบนี้กับสมาชิกในครอบครัวแบบนี้งั้นหรอ?

 

– ฮ่าๆ ครอบครัวหรอ? นั้นเป็นเรื่องไร้สาระ คนที่เป็นเหมือนคนจรจัดจะเป็นคนในครอบครัวของฉันได้อย่างงั้นหรอ?

 

– แล้วนายคิดว่าใครทําให้เราต้องใช้ชีวิตอยู่แบบนี้กันล่ะ?!

แทฮยอนยิ้มตอบรับเสียงกรีดร้องของน้องสาวของเขา

 

– เราอยู่แบบนี้เพราะใคร? เพราะพ่อที่ตายไปก่อนของเรายังไงล่ะ หรือเพราะแม่ที่ไร้ประโยชน์กัน

 

– แกมันเลว! – เธอทุบตีด้วยความเกรี้ยวโกรธ

 

ฮันซอลกําหมัดของเธอแน่นขึ้นและเหวี่ยงไปที่เขา

 

เขาไม่ใช่ครอบครัวของเธออีกต่อไป เขาเป็นหมาป่าในคราบหนังแกะ ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น – เขามันขยะ

 

Tae Hyun stopped her fist with only a slight movement of his hand. He grabbed and squeezed her wrist, inflicting pain all over her body.

 

ในตอนนี้เธออยู่แค่ระดับ 6 ยังไม่สามารถสู้กับคนที่อยู่ใน ระดับ 30 ได้

 

– ปล่อยฉันซะ!

 

– ถ้าหากว่าเธอไม่มีอะไรดีนอกจากใบหน้าที่สวยแล้ว งั้นลองใช้มันดูสิ พี่ชายคนนี้คือเทวดาที่จะล้างนิสัยที่ไม่ดีของเธอออกไปเอง

 

— แท… แทฮยอน!

 

-ไปให้พ้นซะ คุณผู้หญิง – เขาเพิกเฉยต่อแม่ของเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาและกระทืบเท้าไปยังห้องนั่งเล่นโดยไม่ปล่อยข้อมือของหญิงสาว

 

– วันนี้เราจะทําอะไรกันดี หืม?

 

เมื่อเขาเดินเข้ามายังห้องนั่งเล่น เขาเห็นดังยูที่กําลังกินซุปกิมจิอยู่

 

– เธอกําลังยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายงั้นหรอ? – แทฮยอนถามด้วยความเย้ยหยันและมองไปสาวน้อย

 

เมื่อเขาปล่อยมือของฮันซอล เขามองไปที่คังยูและพูด

 

– เห้ย แกกําลังรบกวนฉัน ออกไปจากที่นี่ซะ

 

หลังจากที่สบถออกไปอีกสองสามคํา เขาก็เดินมุ่งไปที่ด้านข้างของคังยู

 

แต่ชายหนุ่มได้สนใจไปที่อาหารและไม่ได้สนใจความไม่พอใจของแทฮยอนเลยแม้แต่น้อย

 

– ไอบัดซบออกไปซะ ฉันพูดแล้วนะ! – เขาเสียสติไป และเหวี่ยงกําปั้นไปที่คังยูที่กําลังเมินเขา

 

But instead of hitting the guy, he turned the table over. And…

 

แต่แทนที่จะโดนชายหนุ่ม เขาก็พลิกโต๊ะคร่ําและ

 

– อ่า…

 

ซุปกิมจิ

 

มันหล่น

 

อ้ากกกกก!

 

ผู้ปกครองวงวนเก้าพันนรก

 

ผู้ปกครองปีศาจแห่งนรกผู้ซึ่งทําให้ราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ก้มหัวลงต่อหน้าเขา

 

จอมมารผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด ผู้กลืนกินที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

 

ด้วยเสียงคํารามของปีศาจนับหมื่น เขากรีดร้องออกมา

 

– ซุปกิมจิของฉัน!!!