Player Who Returned 10,000 Years Later - ตอนที่ 3: ราชาแห่งเก้าพันวังวนนรก, กลับสู่โลก(ส่วน3)

ตอนที่ 3: ราชาแห่งเก้าพันวังวนนรก, กลับสู่โลก(3)

 

กลับมาแปลอีกครั้ง หลังจากหายไปเพราะติดสอบ จะลงต่อ2 วันละ1 ตอนนะครับ (กลุ่มลับวันละ 1 วัน 1 ตอนนะครับ)

 

— เกิดอะไรผิดพลาดกัน? — เส้นทางที่ถูกเปิดได้นำพาไปสู่โลกอย่างแน่นอน

 

แต่ความรู้สึกนั้นเหมือนกับเมื่อหมื่นปีก่อนระหว่างทางไปนรกของเขา ไม่มีสถานการณ์อะไรเพิ่มขึ้นมา คังยูหมดหวังที่จะหาคำตอบเพิ่มเติม

 

— เคี๊ยก-ยา-ยา! — สัตว์ประหลาดตะโกนเสียงดังลั่นและพุ่งตรงเข้ามาที่คังยูพร้อมชี้ดาบพุ่งเข้าไปที่เขา

 

คังยูใช้มีดสั้นสีดำต่อสู้กับพวกมัน ภายในไม่กี่นาที มือของสัตว์ประหลาดเหล่านั้นก็หล่นลงกับพื้น

 

หลังจากป้องกันตัวเองสำเร็จโดยการทำร้ายคู่ต่อสู้ของเขา เขาก็นั่งลงบนพื้นเพื่อตรวจสอบดาบของเขา แม้ว่าม่านม่าจุงจะถูกปิดผนึกไว้ แต่เขาก็ยังคงเป็นผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ในเก้าพันวังวนนรกอยู่ดี มันเป็นเรื่องง่ายที่จะจัดการคู่ต่อสู้ที่ไม่สำคัญเช่นนี้โดยเพียงแค่ดาบเท่านั้น

 

‘ฉันจะจัดการกับพวกนี้ก่อน’ เมื่อสัตว์ประหลาดกรีดร้องออกมาอย่างดุร้ายและโจมตีจากรอบด้านทำให้เขาไม่มีเวลาไตร่ตรองในเวลานี้

 

คังยูรู้สึกผ่อนคลายมากกว่าเดิม เขามองไปที่สัตว์ประหลาดพวกนั้น ความโกรธได้ขึ้นเกิดขึ้นจากการรุกรานของนักล่าเริ่มก่อตัวขึ้นภายในตัวเขา

 

สัตว์ประหลาดรู้สึกได้ถึงความเกรี้ยวโกรธของเขา ขาของพวกมันเริ่มร่วงลงบนพื้น

 

‘ดูเหมือนจะมีพวกมันแปดตน’ ถ้าม่านม่าจุงสามารถใช้การได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องขยับตัวเลยด้วยซ้ำ เขาจะทำให้พวกมันร่วงลงกับพื้นโดยใช้พลังเล็กน้อย อย่างไรก๋ตาม สิ่งต่างๆก็แตกต่างออกไปในเวลานี้

 

‘มันผิดปกติแค่ไหนที่ต้องขยับตัวอีกครั้ง’ เขาดันเท้าของเขาจากพื้นและเบี่ยงเบนการโจมตีของสัตวืประหลาดพวกนั้น จากนั้นเขาก็ตัดหัวของพวกมันทิ้งหมด

 

ประสบการณ์ที่สะสมมาหลายพันปีในสงครามไร้สิ้นสุดได้ช่วยให้เขาเปลี่ยนฝูงสัตว์ประหลาดให้กลายเป็นกองศพที่หนาวเหน็บแทน

 

[ ติ้ง! ]

 

[ระดับ E ก็อบลินถูกสังหารแล้ว ]

 

[ แต้มประสบการณ์เพิ่มขึ้น ]

 

[ เลเวลเพิ่มขึ้น 3]

 

‘ฉันเลเวลอัพหรอ?’ ด้วยการฆ่าสัตว์ประหลาดโจมตีเขาหรือก็อบลินที่แกร่งกว่านั้น หน้าต่างสถานะก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

 

คังยูยืนยันได้ว่าเลเวลได้เพิ่มขึ้นสามแต้มจริงๆ ซึ่งนั่นเป็นพลังงานต่อหน่วยของเขา

 

และไม่ใช่แค่การเพิ่มขึ้นเท่านั้น คังยูรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้น

 

‘มันยังไม่สำคัญในตอนนี้ การเพิ่มเลเวล เพิ่มพลังงาน ทั้งหมดมันไม่ได้สำคัญเลยในตอนนี้ ฉันต้องการรู้ว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ไหน ไม่ว่าจะโลกหรือไม่ก็ตาม อย่างน้อยที่สุดแล้วฉันต้องรู้ว่ามีคนอาศัยในที่นี่หรือไม่’

 

‘โอ้ มันจะง่ายกว่านี้ด้วยพลังของอเล็ค’ เขายิ้มโดยไม่ตั้งใจขณะที่เขานึกได้ถึงพลังในการบิน ความสามารถนี้ทำให้เราสามารถฝ่าฝืนกฏแห่งโรงโน้มถ่วง แต่เมื่อใช้มันออกมาต้องใช้พลังงานที่มากกว่าที่คังยูมีอยู่ในตอนนี้

 

ในตอนนี้เขามีพละกำลังเพียงพอที่จะบินขึ้นไปให้สูงที่สุดเท่าที่จะกระโดดได้

 

เมื่อสิ้นหวังกับสถานการณ์ในปัจจุบันของเขา เขาพร้อมที่จะตายตามก็อบลินไปด้วย

 

‘ฉันต้องรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติม’ เขาต้องการที่จะรู้เกี่ยวกับสถานที่ไม่รู้จักนี้

 

คังยูยื่นมือออกไปที่ซากศพก็อบลินและแทบจะไม่ได้เปิดปากของเขาขึ้น

 

— กลืนกิน

 

พลังแห่งการกลืนกิน

 

ความสามารถเฉพาะตัวที่ทำให้เขาเป็นผู้ปกครองวังวนเก้าพันนรกได้หลังจากที่มันตื่นขึ้น อำนาจมืดที่มาจากมือของชายหนุ่มได้โอบรอบศพของก็อบลินอย่างสมบูรณ์

 

— อ้าาาาา! —อ้าาาา…— เมื่อเสียงที่น่าขนลุกจางหายไป ควันสีดำที่ดูดซัพพลังงานจากร่างเหล่านั้นก็กระจายหายไป

 

คังยูเริิ่มรับรู้ถึงข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับพวกก็อบลิน

 

พลังแห่งการกลืนกินไม่มีความสามารถที่ทำให้เขาอ่านใจได้แต่มันทำให้เขาสามารถดูดซับข้อมูลจากร่างกายที่เขากลืนกินเข้าไป

 

เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับลักษณะทางร่างกาย นิสัย วิถีชีวิตและจุดอ่อนของพวกมัน

 

แต่ข้อมูลที่ทำให้เขารู้สึกกระตือรือร้นที่สุดไม่ได้อยู่ในนั้น มันไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้

 

‘บัดซบ’

 

เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง คังยูปล่อยให้ความรู้สึกหงุดหงิดและผิดหวังเข้าครองงำความคิดของเขา

 

‘หืม?’

 

ในบรรดาพลังงานที่เขาดูดซับเข้าไปยังมีพลังงานที่คุ้นเคยอยู่อย่างน่าเหลือเชื่อ

 

— นี่มัน… — พลังงานนั้นแทบมองไม่เห็นแต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหลอกสัญชาติญาณของเขา

 

ดวงตาของคังยูเป็นประกายในขณะที่เขาพูด “พลังเวทย์” (เมไจ)

 

ซากศพของก็อบลินนั้มีมันอยู่น้อยมากๆแต่ยังคงมีพลังเวทย์หลงเหลืออยู่

 

[ ติ้ง! ]

 

[ พลังเวทย์เพิ่มขึ้นหนึ่งหน่วย ]

 

ช่วงเวลาที่คังยูคิดถึงพลังเวทย์ที่เขาเพิ่งได้รับมา หน้าต่างสถานะก็ได้แจ้งเตือนขึ้น ในช่วงเวลาเดียวกัน เขารู้สึกได้ถึงพลังงานเล็กน้อยได้ไหลสู่ร่างของเขา

 

— บัดซบ! —  แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งมากขึ้น เขายังคงสบถต่อ

 

พลังเวทย์เป็นพลังที่สัตว์นรกมี นั่นหมายความว่าถ้าสถานที่แห่งนี้คือโลก ก็ไม่น่าจะมีพลังเวทย์อยู่ที่นี่ ความเป็นไปได้ที่สถานที่แห่งนี้จะไม่ใช่โลกมีมากขึ้นไปอีก

 

‘ไม่…’ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

 

เหตุผลที่เขาต้องการที่จะเป็นผู้ที่แข้งแกร่งที่สุดในนรกก็เพื่อสักวันเขาจะได้กลับไปที่โลกอีกครั้ง

 

ที่นี่มีเพียงแค่การสังหารหมู่อันไร้ที่สิ้นสุด

 

ในความคิดของเขาในช่วงเวลาอันยาวนานที่ผ่านมานั้นสิ่งที่เขาทำคือการต่อสู้ ท้ายที่สุดจะไม่มีใครในนรกสนใจแต่ชัยชนะเหนือทุกสิ่ง

 

‘สำหรับฉัน สิ่งเหล่านั้นมันไร้ค่าสิ้นดี’

 

แม้กระทั่งในการต่อสู้กับปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ คังยูก็ยังไม่สนใจเพราะเขาชนะทุกครั้ง ด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้สึกไม่พอใจกับชัยชนะของเขา

 

เขาได้ถูกขัดจังหวะในความคิดของเขาด้วยเสีงบางอย่าง:

 

— เคี๊ย-ยา-ย่า!

 

มันเป็นเสียงกรีดร้องจากที่ไหนสักแห่งที่ห่างไกล ดวงตาของชายหนุ่มสว่างขึ้นอีกครั้ง

 

“มันคือ…” คราวนี้มันไม่ใช่เสียงของมอนสเตอร์หรือปีศาจ

 

เขารู้สึกได้โดยสัญชาติญาณ มันเป็นเสียงกรีดร้องของมนุษย์อย่างแน่นอน

 

และนอกจากนี้…

 

“ผู้หญิง”

 

ร่างกายของคังยูสั่นสะท้าน ความรู้สึกสั่นสะเทือนแผ่ไปทั่วร่างกายของเขา

 

เสียงตะโกนที่เข้าหูของเขาดูเหมือนจะช่วยทำให้เขาร่าเริงขึ้นได้

 

— ผู้หญิง! — ถ้ามีใครได้ยินพวกเขาคงจะเรียกเขาว่าพวกโรคจิตเพราะตะโกนแบบนั้นออกไป

 

แต่ในตอนนี้เขาไม่สนใจว่าใครจะคิดกับเขายังไง

 

เป็นเวลากว่าหมื่นปีแล้ว

 

เป็นเวลาหมื่นปีแล้วที่เขาไม่ได้เห็นผู้หญิงเลยแม้กระทั่งรูปถ่ายก็ตาม

 

ในความจริงมันคงแปลกถ้าเขาสามารถรักษาความสงบของเขาไว้ได้

 

คังยูก้าวออกไปด้วยความมั่นใจต่อไปและวิ่งไปในที่ทิศทางที่มีเสียงกรีดร้องดังออกมา

 

พลังแห่งการเคลื่อนที่

 

มันเป็นพลังที่ปีศาจเวลฟาใช้ในชีวิตของเขาก่อนหน้าที่มันจะกลายเป็นของคังยู

 

พลังเวทย์สีดำถูกปล่อยออกมาจากร่างของเขาพร้อมห่อหุ้มขาของชายหนุ่มเอาไว้

 

จากนั้นมันก็กระจายตัวออกไปเล็กน้อยและคังยูก็พุ่งออกไปเหมือนลูกธนู

 

ตามมาตราฐานของมนุษย์นั้น มันเป็นความเร็วอันน่าเหลือเชื่อแต่สำหรับคังยูมันเป็นความเร็วราวกับหอยทาก

 

ถ้าเขายังคงสามารถใช้ม่านมาจุงได้ในตอนนี้ เขาสามารถเดินทางไปถึงที่หมายได้เพียงแค่วินาทีเดียว

 

มันรู้สึกน่าผิดหวังที่เขาไม่สามารถใช้พลังได้อย่างเต็มที่อีกต่อไป

 

—คี้-คี้-คี้!

 

— คี้-คี้-ยา-ยา!

 

เสียงกรีดร้องเริ่มชัดเจนและชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

 

อย่างไรก็ตามพวกมันผสมกับเสียงของก็อบลินที่คังยูโจมตีไปล่าสุดด้วย

 

‘ตราบใดที่เธอไม่ดูน่าเกลียดเหมือนกับลิลิธ!’ เขาจะไม่รังเกียจถ้าเธอแก่หรืออ้วนเกินไป

 

สิ่งสำคัญคือให้เธอมีดวงตาแค่สองข้าง จมูกและปากเดียวก็พอแล้ว

 

‘และไม่มีหนวด!’ แม้ว่าเขาจะคิดเช่นนี้เมื่อนึกถึงได้ถึงหนวดที่น่าเกลียดของลิลิธ เขายังคงจดจ่ออยุ่กับพลังเวทย์และขาของเขา

 

เป็นครั้งแรกในระยะเวลาอันยาวนานที่เขารู้สึกหายใจหนักหน่วงแบบนี้

 

มันไม่ใช้แม้กระทั่งการต่อสู้ถึงตาย เขายังคงพยายามวิ่งให้เร็วกว่าเดิมแต่มันทำให้เขาหายใจไม่ออก

 

‘ฉันพบแล้ว’ พื้นที่รกร้างท่ามกลางป่าทึบที่อยู่ตรงหน้าของเขา

 

และมีก็อบลินหนึ่งโหลล้อมรอบสาวน้อยทำให้เธอกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว

 

เธอกำลังนั่งจับขาที่เปื้อนเลือดของเธอและเห็ดได้ว่ามีบาดแผลลึกอยู่บนขาของเธอ

 

— อา… — คังยูอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

ร่างกายของเขาสั่นสะท้านเมื่อเห็นพวกมันล้อมรอบหญิงสาว

 

ผมยาวดำเกือบถึงรอบเอวของเธอตัดกับดวงตาที่ผิดปกติ ริมฝีปากบวมได้รูป จมูกที๋โด่งโค้งออกมาและมีจุดเล็กๆที่ทางด้านซ้ายของปากเธอ

 

เธอสวมเป็นอย่างมากถ้าคังยูเดินสวนกับเธอบนถนน เขาคงจะก้มหน้าเดินผ่านไปด้วยความอาย

 

แต่ในตอนนี้ความสวยของเธอนั้นไม่สำคัญเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ความงดงามอันไม่ธรรมดาของเธอดูเหมือนจะมีปัญหาเล็กน้อย

 

‘เธอเป็นมนุษย์’ นั่นคือสิ่งที่มนุษย์จะมีได้

 

สองตา หนึ่งจมูกและปากเป็นลักษณะของมนุษย์

 

เธอไม่ได้มีหนวดที่เหมือนหนองงหรือมีปีกที่เหมือนค้างคาว ไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่มีเลือดปกคลุมไปทั่วร่าง ไม่ นี่คือมนุษย์อย่างแท้จริง

 

‘โอ้ นั่นเยี่ยม…’ เขาไม่สามารถยืนอยู่เฉยๆได้อีกต่อไป

 

คังหยูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกในรอบหมื่นปีในนรกที่เขาต้องการกลับไปเป็นพระเจ้าอีกครั้ง

 

— กรู๊-ว-วว!

 

—  อ๊าก…!

 

หญิงสาวมองไปที่ดาบที่สะเปะสะปะของก็อบลินที่กำลังวิ่งอยู่รอบๆเธอและรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก

 

เมื่อเห็นดาบที่ชี้ไปที่ทิศทางที่เธออนุ่ หญิงสาวก็ทำได้แค่ต้องรอ รอความตายที่กำลังเข้ามา

 

ในช่วงเวลานั้น:

 

— เคี๊ย-ก-ก?! — ก็อบลินรู้สึกประหลาดใจและกรีดร้องออก

 

คังยูได้เข้าไปทำลายวงล้อมของพวกมันและเริ่มกำจัดก็อบลินทีลตัวด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วราวกับว่าเขาเป็นนักล่า

 

— — อา…? — ดวงตาของหญิงสาวได้มองลงไปที่บนพื้น

 

เธอมองไปที่คังยูพร้อมความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อในขณะที่เขาสังหารก็อบลินมากกว่าสิบตัวในเพียงเวลาไม่กี่วินาที

 

— คิอ๊าก! — หัวของก็อบลินตัวสุดท้ายได้ตกลงมาด้วยใบมีดสีดำอันแหลมคม

 

ดาบได้หมุนไปมาในมือเขาหลังจากปลิกชีวิตพวกก็อบลินแล้ว ชายหนุ่มก็เดินตรงไปหาหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่บนพื้น

 

— ขอบคุณ — เธอยืนขึ้นด้วยขาที่บาดเจ็บและก้อมหน้าด้วยความขอบคุณ

 

คังยูรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย และจับแขนเธอเอาไว้เพื่อช่วยให้เธอยืนขึ้นได้อย่างมั่นคง

 

— อา… — เธอจับมือเขาและมันราวกับมีประจุไฟฟ้าวิ่งผ่านร่างกายของเขา

 

ถ้าเขายังคงอยู่ในนรก เขาจะไม่รู้สึกดีขนาดนี้

 

 

นี่คือมนุษย์

 

ใช่แล้ว นี่คือมนุษย์ เขาคิดถึงมนุษย์อย่างบ้าคลั่ง มนุษย์ที่เขาต้องการที่จะพบมากที่สุด

 

ความรู้สึกที่เขาได้รับตอนนี้กำลังทำให้จิตใจของเขารู้สึกกระวนกระวาย

 

ความรู้สึกที่เขาอดทนมาตลอดหมื่นปีที่ถูกเก็บกดมานานได้ล้นทะลักออกมา ความรู้สึกเหล่านี้สามารถครอบคลุมพวกเขาได้ทั้งหมดได้เข้าครอบคลุมจิตใจของเขา

 

— ฉันชื่อฮัลซอล ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ — เธอมองไปที่คังยูที่กำลังกุมมือเธออยู่แต่เธอไม่ได้พยายามทำให้ตัวเองเป็นอิสระและก้มหน้าลงอีกครั้งด้วยความขอบคุณ

 

คังยูมองเธอและยื่นข้อเสนอด้วยความจริงใจให้กับเธอ:

 

— แต่งงานกันเถอะ

 

— อะไรนะ?!

 

— มันคงจะดีนะถ้าเราจะมีลูกสักสามคน

 

— อะไนนะ?!