Player Who Returned 10,000 Years Later - ตอนที่ 5: ดินแดนที่ไม่คุ้นเคยและภูมิประเทศที่คุ้นเคย (2)

Player Who Returned 10,000 Years Later ตอนที่ 5: ดินแดนที่ไม่คุ้นเคยและภูมิประเทศที่คุ้นเคย (2)

 

ตอนที่ 5: ดินแดนที่ไม่คุ้นเคยและภูมิประเทศที่คุ้นเคย (2)

 

– มันไม่สุภาพที่จะปฏิเสธเท่าไหร่นัก ดังนั้นฉันยินดีรับคํารับเชิญจากนาย – ดวงตาของคังยูส่องประกายออกมาเมื่อเขาพยักหน้า

 

เขาคงไม่คิดที่จะปฏิเสธข้อเสนอนี้แน่

 

– อืม งั้นตามฉันมาละกัน – ฮันซอลยิ้มออกมาเล็กน้อย และหันกลับไป

 

ในขณะนั้น ชายคนหนึ่งที่อยู่ที่ประตูได้เดินมาทางพวกเขา เขาแต่งตัวเหมือนกับอยู่ในสงคราม

 

– บัตรผู้เล่นด้วยครับ

 

– อ่า มันอยู่นี่ – เมื่อได้ยินคําขอของชายวัยกลางคน ฮันซอลได้หยิบการ์ดเพลเยอร์ระดับ E ของเธอออกมา

 

– การยืนยันตัวตนเสร็ตสิ้น -ไม่ถึงวินาทีต่อมา เขาได้ตรวจสอบสถานะของเธอและพยักหน้าพร้อมกับยืนยันด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง คังยูรู้สึกว่าชายคนนี้เป็นบาร์เทนเดอร์ที่กําลังตรวจสอบเอกสาร

 

– คุณครับ เอกสารของคุณด้วย

 

“ช่างยุ่งยากเสียจริง” สีหน้าของคังยูเปลี่ยนไปและเขารู้สึกเครียดทันที

 

ใครจะรู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้กันล่ะ?

 

นี่เป็นปัญหาแล้ว

 

ในตอนนี้ เขายังไม่มีเพลเยอร์การ์ด

 

“ถ้าฉันพูดว่าฉันทํามันหาย มันจะทําให้เรื่องซับซ้อนขึ้นไปอีก”

 

และถ้าเขาพบเลขบัตรของเขา มันจะเกิดปัญญาอื่นๆตามมาอีกด้วย

 

ด้วยความจริงที่ว่าเขาได้ก้าวข้ามมายังอนาคตอีก 5 ปีข้างหน้านี้

 

จากนั้นแผนทั้งหมดของเขาสําหรับการกลับมายังโลกอย่างสงบสุขและชีวิตในอนาคตของเขาอาจเกิดความวุ่นวายขึ้นมาได้

 

“และที่สําคัญที่สุด ถ้าหากสถานการณ์เริ่มซับซ้อนขึ้น เขาอาจจะพลาดโอกาสที่จะอยู่กับฮันซอล

 

นี่คือสิ่งที่เขารอมากว่าหมื่นปีที่สามารถละลายหายไปเหมือนกับฟองน้ําในท้องทะเล

 

“ฉันไม่สามารถให้มันเกิดขึ้นได้เด็ดขาด” ถ้าเขาพลาดโอกาสดีๆแบบนี้ เขาคงเป็นคนโงโดยสมบูรณ์แล้วแน่ๆ

 

เหมือนกับที่เขาพูดกันว่า “ต้องตีเหล็กในขณะที่ร้อน”

 

– รอสักครู่ครับ – คังยูได้แสดงออกไปด้วยความจริงจัง ที่ควานหาบางอย่างในกระเป๋ากางเกงของเขา

 

แน่นอนว่ามันไม่มีอะไรอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา

 

“มันเป็นเรื่องที่จะใช้พลังในตอนนี้แต่ว่า…” เขาสังเกตุเห็นตอนชายคนนี้ตรวจบัตรของฮันซอล

 

มันไม่ได้ใช้เวลาตรวจสอบสักวินาทีเดียว

 

– รอสักครู่… – มันถึงเวลาที่จะต้องใช้พลังอันเล็กน้อยที่เขาหลงเหลืออยู่

 

– มันอยู่นี่ – คังผู้ใช้มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและเอานิ้วโป้งปิดฝามือของเขาเอาไว้

 

ในเวลาเดียวกัน พลังก็ได้แสดงออกมาด้วยตัวของมันเอง

 

พลังแห่งลวงตา

 

ต้องขอบคุณพลังนี้ จิตสํานึกของคนที่คุณกําลังพูดด้วยจะกลายเป็นหมอกและเขาจะเห็นทุกอย่างที่จําเป็นขึ้นมา

 

การใช้พลังนี้จําเป็นต้องใช้พลังเมไจจํานวนมาก

 

ยิ่งระดับของคู่สนทนาของคุณสูงเท่าไหร่ พลังที่ต้องใช้ออกไปก็ยิ่งมากขึ้น แต่โชคดีที่คนตรวจบัตรประจําตัวนั้นตํากว่าระดับของฮันซอล

 

ภายใต้อิทธิพลของพลัง สายตาของชายในเครื่องแบบก็หรี่ลงครี่งหนึ่ง เขาได้มองไปที่ฝ่ามือของคังยูและพยักหน้าช้าๆ

 

– ตัวตนของคุณได้รับการยืนยัน – การตรวจสอบใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีแต่พลังที่สะสมทั้งหมดของคังยูได้ถูกใช้จนหมด

 

คังยูถอนหายใจออกมาอย่างแรงและดึงมือกลับอย่างช้าๆ

 

– งั้นเราไปกันเถอะ

 

– ใช่ ไปกัน

 

พวกเขาหันหลังให้กับผู้ตรวจสอบและตรงไปยังบ้านของฮันซอล

 

“ในที่สุด” มันเหมือนว่าขาของเขากําลังเดินไปในทางที่ถูกต้

อง

 

อย่างที่มีคนเคยพูดเอาไว้ว่า “ความโลภของมนุษย์ในไม่มีที่สิ้นสุด

 

ในตอนแรก เขาคิดว่ามันเพียงพอแล้วที่จะได้พบกับผู้หญิงธรรมดาที่มีดวงตาทั้งสองข้าง หนึ่งจมูกและหนึ่งปาก แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ยิ่งชื่นชมความงดงามของฮันซอล

 

เมื่อนึกถึงภาพที่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในบ้านของเธอนั้นก็ทําให้เขากํามือทั้งสองแน่นขึ้นมาทันที

 

“โยโล่!”

 

– นี่คือบ้านของฉัน

 

เขาได้เดินตามฮันซอลไปยังอาคารที่ดูโทรม

 

บ้านของเธอไม่เพียงแต่ดูเก่า แต่มันยังใช้ทําทุกอย่างในบริเวณนั้นด้วย

 

“เธอไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างงั้นหรอ?” สถานที่ที่พวกเขาได้มานั้นดูไม่เหมือนตึกระฟ้าอันงดงามเรียงแถวยาวเป็นแนวนั่นคือซึ่งที่เขาคาดว่าจะได้เห็น

 

เขามองไปที่ฮันซอลด้วยความมั่นใจ

 

“ไม่เป็นไร ฉันจะรีบหาเงินและซื้อบ้านดีๆให้พวกเราอาศัยเอง”

 

เขาได้วางแผนชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุขในอนาคตร่วมกันแล้ว

ประตูได้ถูกเปิดออก

 

– แม่คะ หนูกลับมาแล้ว!

 

“แม่?” แน่นอนว่าจิตใจที่ไร้ความรู้สึกของคังยูคิดว่าเธอนั้นอาศัยอยู่ตัวคนเดียว

 

นี่เป็นเหตุผลที่ใบหน้าของเขาได้แสดงความผิดหวังอย่างมากออกมาในตอนนี้

 

หญิงวัยกลางคนที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าได้รีบมาหาพวกเขา

 

– ทุกอย่างปกติดีใช่ไหม? เธอไม่ได้ทําร้ายตัวเองใช่ไหม?

 

– ไม่เป็นไรค่ะ

 

– เธอจะมีเพื่อนมากับเธอเหมือนที่เธอบอกแม่ใช่ไหม?

 

– อ่า… ใช่ แน่นอน… – ฮัลซอลพูดพร้อมดึงแขนเสื้อขึ้น และหลีกเลี่ยงที่จะสบตากับแม่ของเธอ ดังนั้นเธอจึงมองไปที่คังยูและรีบอธิบาย

 

– นี่คือคังยูและพวกเราได้พบกันในดันเจี้ยน หนูอยู่ในสถานการณ์อันตรายจากการโจมตีของพวกมอนสเตอร์แต่คังยูก็ได้มาช่วยหนูไว้

 

– โอ้ ขอบคุณมากนะคังยู! – หญิงวัยกลางคนจับไปที่มือของคังยูและก้มหัวลงด้วยความซาบซึ้ง

 

เขารู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นห่วงลูกสาวของเธอที่ “เดินทาง” ตลอดเวลาเป็นอย่างมาก

 

“เชี่ย” คังยูที่กําลังฟังอยู่ในตอนนี้แต่ไม่ได้รู้สึกถึงคําขอบคุณของเธอ

 

“งั้น เธอก็แค่เรียกให้ฉันไปกินมื้อเที่ยงนี่เอง คังยูคิดและมองไปที่ฮัลซอล

 

อนาคตที่คังยูได้วางเอาไว้ได้ถูกทําลายลง

 

เขาอยู่ในอารมณ์ที่บินไปถึงยอดเขาและถูกโยนลงมา

 

– คังยู

 

– โอ้ ใช่ ฉันแค่กําลังคิดบางอย่างอยู่ – เขารีบดึงสติกลับมาสู่ความเป็นจริง

 

ไม่มีใครสามารถสัญญาอะไรกับเขาได้แต่เขาเพิ่งรู้สึกเหมือนถูกโกง และความสิ้นหวังได้เข้ามาปกคลุมจิตใจของเขา

 

-บ้านเรา ไม่สวยอย่างที่คุณเห็นแต่ไม่ต้องกังวลนะ เรามีอาหารชั้นดีอยู่ด้วย – ฮันซอลมองไปที่ใบหน้าที่เคร่งขรึมของชายคนนี้ซึ่งคิดว่าเขาผิดหวังกับที่อยู่อาศัยของพวกเธอ

 

– อืม ไม่ต้องกังวลหรอกฉันไม่ใช่คนแบบนั้น – ก่อนที่เขาจะไปยังนรก คังยูเคยเป็นเด็กกําพร้าที่โดดเดี่ยวและอาศัยอยู่ในห้องเล็กๆที่ดูแย่กว่าบ้านของเธอซะอีก

 

มีบางวันที่ยากลําบากที่จะได้อาหารมาอีกด้วย

 

“แต่มันก็ดีกว่านรกล่ะนะ” อันที่จริงแล้วการมีชีวิตอยู่บน โลกแม้ว่าคุณจะหิวโหย แต่ก็ยังดีกว่าการใช้ชีวิตอยู่ในนรกท่า มกลางการต่อสู้นับไม่ถ้วนซึ่งคุณจะต้องเสี่ยงชีวิตตลอดเวลา

 

– เชิญเข้ามาเลยคังยู

 

– ขอโทษนะ บ้านของพวกเราไม่ค่อยได้มีแขกมาเยี่ยมสักเท่าไหร่ 

 

– ชายคนนั้นได้ถูกต้อนรับอย่างอบอุ่นและถูกเชิญเข้ามา

 

ขนาดของบ้านใหญ่ประมาณ 66.6 ตารางเมตร

 

ขนาดนั้นค่อนข้างใหญ่เมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ที่ดูทรุดโทรม

 

– คังยู รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะจัดการทุกอย่างให้พร้อมเอง

 

– มันโอเคใช่ไหมที่ฉันจะถามนายว่าชอบอาหารแบบไหน?

 

– ได้แน่นอน – การแสดงออกของฮันซอลเปลี่ยนเป็นจริงจังและพยักหน้าตอบรับ

 

คังยูพูดต่อด้วยน้ําเสียงนิ่ง

 

– ฉันทําโทรศัพท์ของฉันหายนะ ขอยืมของเธอได้ไหม?

 

– อํา ได้แน่นอน! – เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาจากกระเป๋ากางเกงและมอบให้กับคั่ง

 

โทรศัพท์ดูเก่ามากและมีรอยแตกหนาอยู่บนหน้าจอ คังยูจําโทรศัพท์รุ่นนี้ได้

 

“แม้ว่าเวลาจะผ่านไปห้าปีแล้ว เขาคิดกับตัวเองและเชื่อว่าหญิงสาวคนนี้ไม่ได้อยู่ในสถานที่ที่ดีที่สุดของตัวเอง

 

“แต่ฉันสามารถเลื่อนดูข่าวบนอินเตอร์เน็ตได้หรือเปล่า? เขาต้องการที่จะค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลกในห้าปีที่ผ่านมา

 

ประตูเกทและเพลเยอร์ นั่นเป็นสิ่งที่ไม่ได้อยู่บนโลกที่เขาคุ้นชินอย่างแน่นอน

 

คังยูพบบทความเมื่อห้าปีที่แล้วและเริ่มอ่านพวกมันอย่างช้าๆ

 

[การเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจน 22.02.2018 โลกได้เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ไม่แน่นอน]

 

การจลาจลที่เกิดจากจํานวนประตูเกทมากเกินไปทั่วทั้ง

โลก]

 

[มอนสเตอร์เรียกร้องกําลังเสริม กองทัพผู้พิทักษ์สังหารอย่างไร้ปราณี

 

[อเมริกาเสนอให้รวมทุกประเทศโดยด่วน] [เกาหลีเป็นประเทศที่เก้าที่เข้าร่วมเป็นพันธมิตร]

 

[ผู้เล่นคนแรกได้ปรากฏตัวในอเมริกา เขาคือใคร?]

 

[ผู้เล่นทั่วทั้งโลกได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาเป็นความหวังของมนุษยชาติหรือไม่?]

 

[เรื่องรักๆใคร่ๆกลายเป็นจริง? ผู้เล่นต่างๆได้ปรากฏบนนิยายเกาหลีเมื่อสิบปีที่แล้ว นิยายจํานวนมากได้มรการร้องขอสิ่งที่เรียกว่า “ผู้เล่น”]

 

– อืมม… – คังยูมองไปที่บทความดังกล่าวด้วยท่าทางผ่อนคลายพร้อมขมวดคิ้ว

 

วันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2561 เป็นวันที่เกทได้ปรากฏขึ้นทั่วทั้งโลก และมันยังเป็นวันที่เขาได้เข้าสู่เกทอันมืดมิดสู่นรกอีกด้วย

 

งั้นฉันเพิ่งเข้าไปหนึ่งในเกทมากมายเหล่านั้น ถ้าฉันลองคิดดูมันก็น่าจะจริง

คังยูได้มองไปที่ข้อมูลเกี่ยวกับเกทของเขา แต่มันไม่มีรายละเอียดเกี่ยวกับเกทอยู่บนอินเตอร์เน็ตเลย

 

งั้น ฉันลองดูอีกครั้งแล้วกัน

 

ถ้ามันคุกคามความมั่นคงของชาติละก็ไม่แน่ว่าข้อมูลอาจไม่ปรากฏบนโลกออนไลน์ได้

 

เมื่อทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้วละก็ควรแจ้งไปที่หน่วยงานรัฐ

 

– นายกําลังมองหาอะไรอย่างแข็งขันซะขนาดนั้นกัน? – ฮันซอลที่กําลังยุ่งอยู่กับการทําอาหารได้เดินเข้ามาหาเขาสักพั

 

– ฉันต้องการยืนยันอะไรบางอย่างให้แน่ใจฉันเลยเลื่อนดูข่าวน่ะ

 

– ฉันควรทําอาหารกลางวันเลยไหม?

 

– ไม่เป็นไร ฉันสบายดี กินข้าวกันเถอะ

 

เขาเข้าใจภาพรวมค่อนข้างมากแล้ว เขาดีใจที่มันไม่เหมือนกับนรก เขาสามารถเคลื่อนที่ไปมาด้วยตัวเองและเรียนรู้การเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับโลกได้

 

– ทุกอย่างพร้อมแล้ว รออีกสักครู่นะ – ฮันซอลเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมหม้ออาหาร ซุปกิมจิน่ะ ฉันจะให้จานนายเอง –

 

เธอได้นําหม้อไปวางไว้บนโต๊ะและเปิดฝาด้วยความรู้สึกผิด

 

กลิ่นหอมฟังไปทั่วทั้งห้องทําให้เขาน้ําลายไหลหยดลงไปบนจานทันที

 

คังมองไปที่ซุปกิมจิ ความคิดที่มากมายพร้อมอารมณ์ที่ร่าเริงอยู่เต็มหัวของเขา

 

– ซุปกิมจิ สินะ – เขาจ้องมองไปที่หม้อและมองไปดูสิ่งที่อยู่ในหม้อ

 

น้ําซุปที่เดือดได้ที่ กิมจิสีแดงที่หอมกรุ่นและชิ้นเนื้อด้านบนอันเย้ายวลใจของชายหนุ่ม

 

– ซุปกิมจิ!!!

 

คังยูรอเวลานี้มานานจนหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นด้วยความตื่นเต้น

นี่คือสิ่งที่เขาฝันถึงมาตลอดทุกๆวันกว่าหมื่นปี

 

เขาเอนตัวไปที่โต๊ะอย่างรวดเร็วราวกับคนจรจัดที่หิวโหยมาหลายสัปดาห์

 

“มันดีจริงๆที่ได้กลับมา”

 

น้ําตาได้ไหลลงมาบบนแก้มของเขา