Physicians Odyssey - ตอนที่ 78 การเคลื่อนไหวราวกับสัตว์ป่า

Physicians Odyssey บทที่ 78 การเคลื่อนไหวราวกับสัตว์ป่า

 

บทที่ 78 การเคลื่อนไหวราวกับสัตว์ป่า

 

ซูเถารู้สึกถึงความอิจฉาตาร้อนจากบริเวณรอบๆ อึ้งเล่อกําลังถูกเขารวบเอวอยู่ ชุดของเธอถูกถกขึ้นมาจนทําให้เห็นต้นขา ถ้าซูเถาขยับอีกนิดเดียว เป้ากางเกงของเขาโดนก้นของเธอแน่นอน

 

อึ้งเล่อกําลังเพลิดเพลินการเต้นอย่างเต็มที่ เธอขยับร่างกายขึ้นลงก่อนจะเอามือโอบคอซูเถาเอาไว้ ในขณะที่อีกมือก็เอายางมัดผมออก ผมดีดําของเธอไหลลงมาเหมือนกับน้ําตกกระทบกับแสงไฟดิสโก้ในผับ

 

เธอโยกหัวไปมา ผมของเธอสะบัดกันจนดูยุ่งเหยิงไปหมด แต่ในขณะเดียวกันมันก็ดูมีเสน่ห์เหลือเกิน อย่างไรก็ตาม ทุกคนโดยเฉพาะผู้ชายต่างก็โฟกัสไปที่ขาของเธอ พวกเขาจินตนาการกันว่า มันจะยอดเยี่ยมขนาดไหนหากถูกขาคู่นั้นรัดจนตาย

 

ดูเหมือนซูเถาจะติดเชื้อนักเต้นมาจากอึ้งเล่อ กล้ามเนื้อและเซลล์ของเขาสั่นไหวในขณะที่เขากําลังเต้นกับเธอ ซึ่งมันทําให้เขาเต้นลําบากมาก อึ้งเล่อแสดงท่าทางการเต้นที่งดงามภายใต้การควบคุมของซูเถา เมื่ออึ้งเล่อยืดตัวออก ร่างกายของเธอก็สั่นไหวเล็กน้อย ซูเถารู้สึกถึงความนุ่มจากการสัมผัสกันของเธอ มันเหมือนกับกําลังจับก้อนเมฆอยู่เลย

 

หัวใจของเขาสั่นรัว เลือดของเขาเดือดพล่าน และเขาหายใจไม่เป็นจังหวะ ซูเถาอยากให้ช่วงเวลาแบบนี้คงอยู่ตลอดไป สําหรับเขามันไม่ได้น่าเบื่อเลย แต่น่าเสียดายที่เพลงจบลงแล้ว อึ้งเล่อกอดคอซูเถาอย่างหนักแน่นในนาทีสุดท้าย

 

เขารู้สึกว่าจมูกของตัวเองกําลังกดลงไปบนหน้าอกของอึ้งเล่ออยู่ มีกลิ่นหอมหวานเข้าไปในรูจมูกของเขา

 

“ปล่อยชั้นลง” อึ้งเล่อกระซิบไปที่หูของซูเถา ก่อนที่เธอจะครุ่นคิดสั้นๆ “จริงๆแล้วอย่าเพิ่งปล่อยชั้น ประคองชั้นไว้แบบนี้ก่อน”

 

ซูเถารู้สึกแปลกใจ ก่อนจะแกล้งแหย่เธอ “ทําไมล่ะ? เธอรู้สึกว่าแขนของชั้นนั้นแข็งแรงและให้ความรู้สึกที่ปลอดภัยกับเธอ เธอเลยไม่อยากให้ปล่อยงั้นสินะ ?”

 

หลังจากพูดจบ เขาก็ชักมือที่ประคองก้นของเธออยู่กลับ อึ้งเล่อรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านตัวเธอจนเกือบจะเผลอร้องออกมา

 

อึ้งเล่อหน้าแดงก่อนจะเตือนซูเถา “อย่าได้คิดจะมาฉวยโอกาสกับชั้น ไม่งั้นชั้นจะตัดมือของนายออกซะ”

“ไม่ชอบเลยได้ยินแบบนี้เนี่ย เธอกําลังขอร้องชั้นอยู่ แล้วทําไมถึงได้พูดน้ําเสียงเย็นชาแบบนั้นกับชั้นล่ะ?” ซูเถามองเข้าไปในตาของอึ้งเล่อ เธอไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์ ทําให้เขามองเห็นดวงตาอันแสนทรงเสน่ห์

 

อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่มีความคิดที่จะอ่อนโยนกับเธออีก ก่อนที่เขาจะแตะร่างกายของเธอมากยิ่งขึ้น ซูเถารู้สึกสนุกกับการสัมผัส ส่วนอึ้งเล่อก็อยู่เงียบๆเพราะเธอนั้นไม่กล้าพูดออกมา

 

อึ้งเล่อทําท่าเหมือนจะร้องไห้ ซูเถาจึงจับไปได้แค่นิดเดียวก่อนที่มือของเขาจะเลื่อนไปที่เอวของเธอ และค่อยๆเอียงตัวเธอ ทันใดนั้น ตําแหน่งของเธอก็ดูเหมือนกับโดนอุ้มท่าเจ้าหญิง อึ้งเล่อกัดฟันยิ้ม และจากตําแหน่งของซูเถา ออร่าที่อึ้งเล่อปล่อยออกมาก็ได้ เปลี่ยนจากแข็งแกร่งเป็นอ่อนโยน

 

ในขณะที่ซูเถากําลังอุ้มอึ้งเล่อออกจากฟลอร์เต้น ทุกคนที่ดูอยู่ก็ได้ปรบมือให้กับการเต้นอันทรงเสน่ห์ของเธอ ถึงแม้ว่าซูเถาจะเป็นได้แค่เสาต้นนึงเท่านั้น แต่เขาก็รู้สึกภูมิใจเช่นกัน

 

หลังจากกลับไปที่นั่งและค่อยๆปล่อยอึ้งเล่อลง ซูเถามองไปที่ชุดของเธอ ซึ่งจากการที่เธอเต้นอย่างหนักหน่วง มันเลยทําให้ชุดของเธอนั้นขาดเป็นรู อึ้งเล่อถอนหายใจ “ชุดนี้เป็นชุดเช่าซะด้วย สงสัยชั้นจะไม่ได้เงินมัดจําคืนซะแล้ว”

 

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอได้มองไปทางที่ซูเถากําลังมองอยู่ก่อนจะเข้าใจผิดคิดว่าเขากําลังแอบมองต้นขาของเธออยู่ เธอจึงพูดขึ้น “ช่วยอย่ามองชั้นด้วยสายลามกแบบนั้นได้มั้ย ? ชั้นยังกังวลกับเรื่องชุดอยู่เลย”

 

เมื่อเขามองไปที่ใบหน้าของเธอ ซุเถาเลิกคิ้วสีดําขลับก่อนจะถอนหายใจ “ใส่ชุดแบบนั้นมาที่ผับ ชั้นเกรงว่าจะมีแค่เธอคนเดียวนี่แหละ เธอน่าจะมีความสุขนะ เพราะเธอยังคงเป็นเจ้านายชั้นอยู่”

 

หลังเขาพูดจบ เขาเดินเข้าไปหาอึ้งเล่อก่อนจะย่อตัวลง ทําให้อึ้งเล่อนั้นประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม ซูเถาก็ได้ย่อตัวลงไปที่ชุดของเธอที่ขาดอยู่ อึ้งเล่อรู้สึกเย็นวาบๆช่วงล่าง เหมือนกับที่เธอรู้สึกก่อนหน้านี้ เธอกําลังก่นด่าซูเถาในใจ ซึ่งการที่ซูเถาทําแบบนี้นั้น เขากําลังคิดฉวยโอกาสอะไรจากเธอหรือเปล่า

 

ถึงแม้บางครั้งซูเถาอาจจะดูเป็นคนเหลาะแหละ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะทําอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ เขาถือเข็มเงินในมือก่อนที่จะใช้มันไล่ไปตามชุดของเธอ เขาเปลี่ยนเข็มเงินอันนั้นให้กลายเป็นเข็มเย็บผ้า ในฐานะหมอที่สามารถเย็บแผลได้อย่างง่ายดาย รอยขาดนี่สําหรับเขามันก็เป็นของกล้วยๆ

 

เขาใช้เวลาประมาณสิบวินาทีก่อนจะยืนขึ้นแล้วเก็บเข็มเข้าไปในกระเป๋า “เรียบร้อย ชั้นซ่อมชุดให้เธอแล้ว”

 

อึ้งเล่อก้มลงไปมองด้วยความประหลาดใจ เนื่องจากการเย็บของชุดนั้นมันสลับซับซ้อน มันจึงเป็นเรื่องที่น่ามหัสจรรย์มากที่ซูเถาสามารถซ่อมชุดได้ด้วยเข็มภายในระยะเวลาสั้นๆ

 

เธอยืนขึ้นก่อนจะยักไหล่ “นายไปสมัครรายการโชว์ทักษะของจีนได้เลยนะเนี่ย ด้วยฝีมือขนาดนี้ติดระดับท็อปได้เลย”

 

มีรอยย่นผุดขึ้นที่หน้าผากของซูเถา ก่อนเขาจะตอบกลับ “นี่เธอ กําลังบอกให้คนเป็นหมอไปเป็นช่างตัดเสื้อเหรอ? ดูเหมือนความคิดเธอมันจะไปกันใหญ่แล้วล่ะ”

 

อึ้งเล่อยิ้ม “นายยังอายุน้อย ทําไมพูดจาท่าทางเหมือนพวกผู้ใหญ่ที่มากไปด้วยประสบการณ์ด้วยล่ะ นายต้องเคารพชั้นให้มากกว่านี้ เรียกชั้นพี่ด้วยล่ะ เข้าใจมั้ย ?”

 

ซูเถามองบน “การที่ชั้นยังเด็กไม่ได้แปลว่าชั้นจะโง่ซักหน่อย ในตอนนี้เรามีความสัมพันธ์กันแบบนายจ้างลูกจ้าง ชั้นควรจะปฏิบัติกับเธอแบบเจ้านายมากกว่า”

 

“เชอะ ไอ้เจ้าคนน่าเบื่อ !” ถึงแม้ว่าอึ้งเล่ออจะพูดแบบนั้น แต่สีหน้าของเธอก็ไม่ได้แสดงความเบื่อหน่าย เธอหยิบไวน์ที่อยู่บนโต๊ะ ขึ้นมาก่อนจะดื่มมันหนึ่งแก้ว “นี่ชั้นดูไม่เป็นมิตรในสายตาคนอื่นนั้นเหรอ ? จริงๆแล้วชั้นก็รู้อยู่แก่ใจว่านิสัยชั้นมันไม่ค่อยน่าคบเท่าไหร่ เหมือนกับเม่นนั่นแหละ ใครก็ตามที่เข้าใกล้ชั้นก็จะโดนหนามทุ่มใส่”

 

ซูเถาจิบไวน์ก่อนจะยิ้ม “นั่นแหละคือเหตุผลที่เม่นมีหนามเพื่อ เอาไว้ปกป้องตัวเอง ถ้าเธอไม่ทําแบบนั้น เธอคงจะมีโอกาสที่จะต กอยู่ในอันตรายมากกว่าเดิม”

 

อึ้งเล่อยกนิ้วโป้งให้ก่อนจะยิ้ม “ฟังดูมีเหตุผล ชั้นก็คิดแบบนั้นเห มือนกัน ทําไมชั้นต้องแสร้งทําเป็นยิ้มใส่คนอื่นด้วยล่ะ ? โดยเฉ พาะพวกผู้ชายที่เข้าหาชั้นด้วยความคิดสกปรก ชั้นเกลียดพวกนี้ มาก และหวังว่าพวกมันจะหายๆไปซะ !”

 

“ชั้นเกรงว่าเบี้ยนโหย่วเถียนคงจะทรมานน่าดูจากการที่เขาจีบ เธอใช่มั้ยล่ะ ?” ซูเถาเติมแก้วไวน์ของเธอ

 

เธอถอนหายใจ “ทําไมถึงมาพูดเรื่องของเจ้าคนหน้าซื่อใจคดเอาตอนนี้ล่ะ ? ใช่ ท่าทางของเขาดูดีมากเลยล่ะ แถมยังมีความอดทนอีกด้วย เขาค่อยๆดึงหนามของชั้นออก แต่ก็นั่นแหละ ท้ายที่สุดแล้วทั้งหมดก็แค่คําโกหก”

 

เมื่อเห็นน้ําตาที่หางตาของเธอ ซูเถาได้ยื่นกระดาษทิชชูให้ แต่อึ้งเล่อกลับโยนมันทิ้งลงบนพื้น “ชั้นไม่ต้องการให้นายมาเช็ดน้ําตาของจระเข้อย่างชั้นหรอก”

 

ซูเถายักไหล่ เขาไม่อาจเข้าใจอึ้งเล่อได้ แต่ผู้หญิงแบบนี้ก็น่าค้นหาดีเหมือนกัน

 

หลังจากซัดไวน์กันไปสองขวด ในที่สุดอึ้งเล่อก็ได้ติดสินที่จะกลับ เมื่อซูเถาเห็นท่าทางการเดินของเธอที่ดูโซเซ พอเขาจะเข้าไปประคอง เธอก็ผลักเขาออกมาในขณะที่กําลังควงกระเป๋าเงินอยู่ “ถึงชั้นจะเมา ก็อย่าหวังว่าจะฉวยโอกาสได้นะ!”

 

อึ้งเล่อเป็นผู้หญิงที่ระวังตัวเองมาก ซูเถายิ้ม “ก็ได้ๆ ชั้นจะอยู่ให้ห่างจากเธอ”

 

ที่ผับยังมีคนอยู่มาก และผู้ชายหลายคนก็ได้ให้ความสนใจอึ้งเล่อ โดยเฉพาะหลังจากที่เธอเต้นก่อนหน้านี้ มันทําให้ฮอร์โมนเพศชายนั้นลุกเป็นไฟ ซูเถาค่อยๆเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อกันพวกแมลงวันที่กําลังจะเข้ามารุมล้อมเธอ

 

หลังจากออกมาจากผับแล้ว อึ้งเล่อก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอเอามือยันต้นไม้ไว้ก่อนจะอ้วกออกมา

 

ในตอนที่อึ้งเล่อลุกขึ้น ซูเถาก็ได้เรียกแท็กซี่เรียบร้อย เขาพาเธอขึ้นรถ “บ้านเธออยู่ไหน? เดี่ยวชั้นไปส่ง”

 

“คอนโด Grand Hyatt ไม่ไกลจากนี้หรอก” อึ้งเล่อกลว่างพลางตบหัวตัวเองเบาๆ

 

มองไปยังรถสีดําที่ตามหลังมาก ซูเถาถอนหายใจ เนื่องจากเขายังอยู่ที่นี่ เขาจึงต้องส่งเธอกลับบ้าน

 

จากนั้นไม่นาน รถแท็กซี่ก็ได้มาจอดที่หน้าคอนโด Grand Hyatt ถ้าดูจากฐานะของอึ้งเล่อ ที่นี่เป็นคอนโดพิเศษที่ดีที่สุดในฮั่นโจว ตัดสินจากเงินเดือนทั่วไปเฉลี่ย 2500 หยวน

 

ซูเถาพาอึ้งเล่อไปที่ลิฟท์ เธอเมาหลับไปเรียบร้อยแล้ว ซูเถามองไปที่หน้าผากของเธอซึ่งผมพันกันยุ่งเหยิง เขาจึงเอามือสางผมให้เธอ เมื่อพวกเขามาถึงชั้น 9 ซูเถาก็ได้หยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าของอึ้งเล่อเพื่อจะเปิดประตู

 

มันเป็นห้องขนาด 150 ตารางเมตรที่มี 4 ห้องอยู่ภายใน มีการตกแต่งเป็นพิเศษ ห้องครัวก็เป็นแบบเปิดโล่งและมีห้องนั่งเล่นกว้างขวาง หลังจากพยุงเธอมาที่ห้องนอน ซูเถาก็ได้เห็นรูปเซ็กซี่ที่ใส่กรอบขนาดใหญ่แขวนไว้บนผนัง นิ้วของเธอแตะที่ริมฝีปากและเธอสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ซึ่งเผยให้เห็นหน้าอกและขาอันเรียวยาวของเธอ ด้วยแสงไฟและความเกลี้ยงเกลาของรูปภาพนี้ ผิวของเธอดูเป็นสีบรอนซ์อย่างเซ็กซี่

 

อย่างไรก็ตาม ซูเถาไม่ได้อยู่ในอารมร์ที่จะมาชื่นชมมัน เขาเดินไปที่หน้าต่างหลังจากวางอึ้งเล่อลงบนเตียงแล้ว ค่อยๆเปิดหน้าต่าง และมองลงไปข้างล่าง เขาพบว่ามีรถสีดาจอดอยู่ที่หน้าทางเข้า นั่นหมายความว่าพวกเขาถูกสะกดรอยตามมา!