Physicians Odyssey - ตอนที่ 42 ไอ้หื่นกามติดกับ

บทที่ 42 ไอ้หื่นกามติดกับ

 

 

หลังจากวางสาย สายตาของหูเสี่ยวเฟิงมองไปยังขวดยาบนโต๊ะด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาค่อยๆเก็บขวดเข้าไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะยืนขึ้นและสวมหมวกเบสบอลพร้อมกับหน้ากากพลางมุ่งตรงไปยังที่พักของผู้เข้าแข่งขัน

 

 

แทนที่จะฮั๊วะกับกรรมการ การทำให้ผู้เข้าแข่งขันสูญเสียกำลังไปนั้นง่ายกว่าเยอะ

 

 

ในขวดนั้นเป็นผงยาแห่งความฝันซึ่งปรุงขึ้นมาโดยแพทยศาสตร์แห่งหุบเขาราชันย์ด้วยสมุนไพรทั่วๆไปที่ใช้กับโรคนอนไม่หลับ ซึ่งสาเหตุที่ยาตัวนี้ไม่ได้ถูกใช้กันอย่างแพร่หลายเนื่องจากเป็นยาที่มีความเข้มข้นสูง หากใช้โดยปราศจากการดูแลของศิษย์แห่งหุบเขาราชันย์ มันจะทำให้ผู้ป่วยตกอยู่ในอาการหลับลึกจนถึงขนาดเป็นอัมพาตได้เลย

 

 

หูเสี่ยวเฟิงได้ตรวจสอบและยืนยันหมายเลขห้องก่อนที่จะเอากุญแจที่ได้เตรียมไว้ เขาแค่แง้มประตูเท่านั้นโดยที่ไม่ได้เข้าไปในห้อง ก่อนจะตั้งธูปที่สามารถปล่อยควันเข้าไปข้างในได้ ซึ่งมันมีฤทธิ์ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องหลับสนิทหลังจากผ่านไป 15 นาที โดยปริมาณทั่วๆไปสามารถทำให้หลับได้ถึง 48 ชั่วโมง แต่เขาได้เพิ่มความเข้มข้นของยาเข้าไปอีก

 

 

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมเอาไว้หมดแล้ว ที่เหลือก็แค่การใช้ธูปที่เตรียมมาก่อนจะโรยผงแห่งความฝันเข้าไปในห้อง

 

 

ตอนนั้นเอง เขารู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆแตะที่ไหล่ซึ่งทำให้เขาตกใจอย่างมาก เขากลิ้งหลบออกมาอย่างรวดเร็ว แต่เงานั้นก็ตามเขาเข้ามาอย่างใกล้ชิด

 

 

หูเสี่ยวเฟิงนั่นมั่นใจในทักษะศิลปะการต่อสูของตัวเองซึ่งเป็นที่นับถือค่อนข้างมากในกลุ่มแพทยศาสตร์แห่งหุบเขาราชันย์ แต่เงานปริศนานั้นรวดเร็วผิดปกติ ภาพเงานั้นเข้าไปคว้าคอของหูเสี่ยวเฟิงก่อนจะจับอัดและตรึงเขาไว้เข้ากับกำแพง

ซูเถาได้คาดการณ์เอาไว้แล้วพวกแพทย์ศาสตร์แห่งหุบเขาราชันย์จะต้องส่งคนมาสร้างปัญหาให้เขาแน่ๆ เมื่อมองไปยังชายสวมหน้ากากที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาตั้งใจจะเค้นความจริงจากคนๆนี้

 

 

“ปล่อยชั้น !” หูเสี่ยวเฟิงแหกปากแต่แล้วเขาก็เงียบเมื่อถูกอีกฝ่ายถอดหน้ากากออก

 

 

ซูเถาขมวดคิ้วในขณะที่มือก็ยังจับคอของหูเสี่ยวเฟิงอยู่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ “ไหนแนะนำตัวเองหน่อย แกเป็นใคร”

 

 

หูเสี่ยวเฟิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงอึดอัดเนื่องจากเขาถูกบีบบคออยู่ จึงทำให้พูดได้ไม่ถนัดนัก “ชั้นชื่อ หูเสี่ยวเฟิง จากสำนักแพทยศาสตร์แห่งหุบเขาราชันย์ แกทำร้ายศิษย์น้องของชั้น เนี่ยเหยาจง ชั้นจึงมาล้างแค้นให้เขา”

 

 

“ตอนนี้แกยังเอาตัวเองไม่รอดเลย แล้วจะไปล้างแค้นให้ใครได้ ?” ซูเถาทำน้ำเสียงเยาะเย้ย

“ไร้สาระ !” หูเสี่ยวเฟิงตอบกลับ

 

 

เขาโยกลำตัวไปด้านข้างทำให้ซูเถานั้นตกใจ กระดูกของเขาหดลง ซึ่งส่งผลให้เขาสามารถถหลุดจากการจับของซูเถาได้ ก่อนที่จะยื่นมือออกไป และมีงูสีทองโผล่ออกมามุ่งไปยังซูเถา

 

 

เนื่องจากงูนั้นถูกซ่อนเอาไว้ประกอบกับเป็นระยะประชิด งูได้กัดไปที่แขนของเขาซึ่งทำให้แขนชา เขารีบเหวี่ยงมือก่อนจะใช้เข็มปักงูให้ติดกับกำแพง

 

 

หูเสี่ยวเฟิงมองดูงูตัวนั้นด้วยความคับแค้นใจก่อนที่งูตัวนั้นจะตายลง มันเป็นงูที่ถูกเรียกว่า ‘งูไหมเงินไหมทอง’ ซึ่งเขาได้ใช้ทั้งเงินและความพยายามไปมากพอดูเพื่อที่จะได้มันมา

 

 

ถึงแม้ว่างูตัวนั้นจะว่องไว แต่ก็ไม่ได้ไวไปกว่าซูเถา และงูตัวนั้นก็ไม่สามารถหลบวิธีเข็มเงินของซูเถาได้

“แกนี่ฝีมือร้ายกาจจริงๆ แต่ชั้นเกรงว่าแกจะอยู่ได้ไม่นานเพราะพิษงูของชั้น” หูเสี่ยวเฟิงขบฟันในณะที่มองไปยังซูเถา

 

 

ซูเถาเริ่มรูสึกว่าครึ่งนึงของแขนเขานั้นอยู่ในอาการชาเรียบร้อย งูนั้นน่ากลัวจริงๆ ถ้าเป็นคนธรรมดา โดนพิษงูเข้าไป 3-5 นาทีก็ตายแล้ว หูเสี่ยวเฟิงต้องการจะฆ่าเขาจริงๆ

 

 

หูเสี่ยวเฟิงเคยเห็นซูเถามาก่อนจากในรูป “อาจารย์ได้ตั้งค่าหัวของแกเอาไว้ 1 ล้านหยวน ถึงแม้ว่ามันจะต่ำกว่าราคาของงูที่แกฆ่าไป แต่ชั้นก็ยังจะได้รับคำชมอยู่ดี”

 

 

ซูเถาไม่มีเวลาไปสนใจกับสิ่งที่หูเสี่ยวเฟิงพูด เขาได้เริ่มหมุนเวียนคลื่นพลังชีพจรภายในตัวเขา รวมรวมพลังฉีในเส้นเลือดและจุดฝังเข็ม ก่อนที่จะใช้เข็มปักเข้าที่จุดฉูชีเพื่อสกัดเลือดสีดำ

 

 

“ชั้นเกรงว่ามันจะไม่เป็นไปตามที่แกคิดซะแล้วล่ะ” ซูเถาพูดในชณะที่กำลังเหวี่ยงมือ

 

 

จริงๆแล้วซูเถาควรจะขยับไม่ได้ด้วยซ้ำในตอนนี้ แต่เมื่อเขาเห็นว่าซูเถานั้นเหวี่ยงมือไปมา ใบหน้าของหูเสี่ยวเฟิงก็ถอดสีทันที “หยุดวางท่าทำเป็นเก่งได้แล้ว ยิ่งแกขยับมากเท่าไหร่ แกก็จะยิ่งตายเร็วมากขึ้นเท่านั้น !”

 

 

“แกนี่พูดมากจริงๆ !” ก่อนที่ซูเถาจะเตะเข้าไปยังหน้าท้องของหูเสี่ยวเฟิง

 

 

หูเสี่ยวเฟิงลงไปนอนกองกับพื้นทันทีก่อนที่เขาจะรู้สึกเจ็บที่ใบหน้า เขารู้ว่าที่ซูเถาเตะนั้นเป็นการเบี่ยงเบนความสนใจ นิ้วของเขาต่างหากที่เป็นไพ่ตาย !

 

 

ทั้งๆที่รู้ว่าซูเถากำลังจะต่อยเข้ามาที่หน้า แต่เขาก็ไม่สามารถหลบได้ก่อนที่จะรับหมัดเข้าไปเต็มๆที่หว่างคิ้ว ตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำอย่างรวดเร็วก่อนที่ซูเถาจะเตะซ้ำเข้ามา หูเสี่ยวเฟิงส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะลงไปนอนกองกับพื้น

 

 

ความวุ่นวายที่ทางเดินดึงดูดความสนใจของพวก รปภ. ก่อนที่พวกเขาจะรีบเข้ามาทันที “หยุดเดี๋ยวนี้ ! พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่ ?”

 

 

ซูเถาเดินไปหูเสี่ยงเฟิงก่อนจะอธิบาย “คนนี้เขาพยายามจะเข้าไปในห้องเพื่อที่จะข่มขืนนักเรียนของผมครับ !”

 

 

“อะไรนะ ? ใครนะช่างกล้าได้ขนาดนี้ ?” รปภ. มองไปยังคนที่กำลังนอนกองอยู่บนพื้นก่อนจะพูดขึ้น “นี่มันศาสตราจารย์หูไม่ใช่หรือไง ?”

 

 

ซูเถาแกล้งทำเป็นตกใจ “ศาสตราจารย์หู ? เขาเป็นศาสตราจารย์ของที่นี่เหรอครับ ? ช่างต่ำช้าจริงๆ”

 

 

ถึงแม้ว่าเขาจะโดนใส่ร้าย แต่เขาก็พูดอะไรไม่ได้มากนอกจากนอนดมรองเท้าซูเถาเท่านั้น

 

 

“ผมจะรีบแจ้งเรื่องนี้ให้หัวหน้าทราบทันทีครับ !” รปภ.พูดก่อนที่จะหยิบวิทยุสื่อสารออกมา

 

 

ซูเถากระทืบซ้ำเข้าไปที่ศรีษะของหูเสี่ยวเฟิง ทำให้เขานั้นสลบไป

 

 

เสี่ยวจิงจิงและตี้หยวนถูกจัดให้อยู่ในห้องนี้ พวกเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเอะอะข้างนอกก่อนที่จะเดินขยี้ตาออกมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น

 

 

เสี่ยวจิงจิงใส่ชุดนอนแบบอนุรักษ์นิยมในขณะที่ตี้หยวนสวมเสื้อคลุมตัวเล็กๆซึ่งเผยให้เห็นหน้าอกของเธอ

 

 

ในตอนนั้นเอง ทั้งถังหนานเจิ้ง ถงเมิ่งฉู่ และคนในสาขาฮั่นโจวก็ได้ออกมาเช่นกันน

สิบนาทีต่อมา หวังกุ้ยเฟิงได้มาถึงที่นี่ เมื่อเขาเห็นหูเสี่ยวเฟิงนอนอยู่ข้างกำแพงพร้อมกับอุปกรณ์เครื่องหอมต่างๆ อีกทั้งยังมีขวดยาผงแห่งความฝันด้วย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปพลางถามขึ้นมา “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?”

 

 

หัวหน้ารปภ.อธิบาย “ตามที่ชายคนนั้นบอก ดูเหมือนศาสตราจารย์หูจะพยายามแอบเข้าไปในห้องพักนักเรียนหญิงด้วยเจตนาที่ไม่ดีครับ !”

 

 

หวังกุ้ยเฟิงรู้ว่าหูเสี่ยวเฟิงตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ เมื่อเขาเห็นซูเถาที่มาจากสาขาฮั่นโจว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “แล้วตัวศาสตราจารย์หูเขาพูดอะไรบ้าง ?”

 

 

“เขาสลบไปพักใหญ่แล้วครับ” หัวหน้ารปภ.ตอบกลับ

 

 

หวังกุ้ยเฟิงเดินเข้าไปหาหูเสี่ยวเฟิงก่อนจะนิ้ววางลงไปบนขอของเขา คนที่ลงมือนั้นร้ายกาจจริงๆ จุดสำคัญของหูเสี่ยวเฟิงถูกผนึกไว้หมด หวังกุ้ยเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือกดไปยังทั่วร่างกายของหูเสี่ยวเฟิงก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา

 

 

เมื่อซูเถาเห็นฝีมือของหวังกุ้ยเฟิง เขารู้ได้ทันทีเลยว่าหมอนี่จะต้องมาจากสำนักที่มีชื่อเสียงแน่ๆ

 

 

เมื่อหูเสี่ยวเฟิงตื่นขึ้นมา เขาได้เรียบเรียงเหตุการณ์ก่อนจะร้องขึ้นมา “ผอ.หวัง ผมไม่ผิดนะ !”

 

 

“นี่คุณ อธิบายเรื่องนี้มาเดี๋ยวนี้เลยนะ !” หวังกุ้ยเฟิงขมวดคิ้ว

 

 

หูเสี่ยงเฟิงรีบคิดข้ออ้างอย่างรวดเร็วก่อนจะอธิบาย “ตอนที่ผมกำลังตรวจสอบห้องก็ได้พบงูพิษเข้าพอดี ผมกลัวว่ามันจะทำร้ายนักเรียน เลยได้ไขประตูห้อง ผมไม่คิดว่าเขาจะเข้าใจผิดแล้วเข้ามาประเคนเท้าให้ผมโดยไม่ให้โอกาสผมอธิบายเลย”

 

 

เนื่องจากมีงูพิษแขวนไว้บนผนัง มันจึงเป็นหลักฐานให้กับเรื่องแต่งของหูเสี่ยวเฟิงได้

 

 

ซูเถาหัวเราะ “ชั้นเคยเห็นคนไร้ยางอายมามาก แต่ก็ไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน เห็นได้ชัดว่านายเป็นพวกหื่นกาม แล้วยังจะแสร้งทำเป็นคนดีอีกยังงั้นเหรอ ?”

 

 

หวังกุ้ยเฟิงกวาดตามองไปรอบๆ เขาพบยาสลบ หมวกเบสบอล แล้วก็หน้ากาก…

 

 

เป็นที่ชัดเจนซึ่งไม่ว่าจะวิเคราะห์ยังไง หูเสี่ยวเฟิงก็เป็นพวกหื่นกามที่มีเจตนาชั่วร้าย เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของทางศูนย์ใหญ่ หวังกุ้ยเฟิงสามารถจัดการเรื่องนี้ได้โดยที่ไม่ให้เป็นจุดสนใจมากนัก “นี่ก็ดึกแล้ว แถมพวกนักเรียนยังต้องแข่งขันกันต่อในวันพรุ่งนี้ ทางศูนย์ใหญ่จะให้คำอธิบายกับหูเสี่ยวเฟิงในวันพรุ่งนี้”

 

 

ซูเถาโบกมือก่อนจะสายหัว “ไม่ต้องถึงมือศูนย์ใหญ่หรอก เราเรียกตำรวจมาแล้ว !”

 

 

“ผมไม่เชื่อในศูนย์ใหญ่เท่าไหร่ เกรงว่าพวกเขาอาจจะปกป้องผู้กระทำผิด” ซูเถากล่าวเพิ่ม

 

 

หวังกุ้ยเฟิงรู้สึกว่าปอดของเขานั้นในตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ เนื่องจากเขาเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังการแข่งขันนี้ หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่ใช่ว่าเขาจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องนี้หรอกเหรอ ?

 

 

ในตอนนี้ เขารู้สึกเสียใจที่ให้หูเสี่ยวเฟิงเคลื่อนไหว และซูเถากำลังจะทำให้เรื่องนี้มันยุ่งยากมากขึ้น

 

 

เสียงไซเรนรถตำรวจดังขึ้นก่อนที่พวกตำรวจจะเดินเข้ามา หวังกุ้ยเฟิงสั่งหัวหน้ารปภ. “พยุงศาสตราจารย์หูหน่อย เราจะไปอธิบายเรื่องนี้ด้วยกัน”

“เดี๋ยวก่อนๆ ที่นี่เป็นสถานที่เกิดเหตุนะ ถ้าเราออกไปโดยพลการหลักฐานจะไม่ถูกทำลายหมดเหรอ ?” ซูเถายื่นมือเข้ามาขวางไว้

 

 

พอเห็นว่าซูเถาไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ หัวงกุ้ยเฟิงพูดเบาๆ “นายอยากทำเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่หรือยังไง ?”

 

 

ซูเถาส่ายหัว “ชั้นแค่ต้องการให้คนผิดได้รับการลงโทษในสิ่งที่ทำเท่านั้นเอง”

 

 

ตี้หยวนยืนอยู่ข้างๆก่อนจะพูดขึ้น “พวกเราได้ถ่ายวิดีโอเอาไว้แล้ว ถ้าทางมหาลัยไม่จัดการให้จริงจัง ชั้นจะโพสคลิปนี้ลงโซเชี่ยล…”

 

 

หวังกุ้ยเฟิงมองไปยังซูเถา “ก็ได้ เนื่องจากหูเสี่ยวเฟิงพยายามจะย่องเข้าไปในห้องพักนักเรียนหญิง เขาจถูกไล่ออก และเราจะไม่จ้างเขาอีก !”

 

 

หวังกุ้ยเฟิงมองไปยังซูเถาอย่างเคียดแค้นพลางจำใบหน้าของเขาได้ขึ้นใจ

 

 

ตำรวจได้มาถึงอย่างรวดเร็ว และด้วยคำอธิบายที่เข้าใจง่าย พวกเขาได้พาหูเสี่ยวเฟิงขึ้นรถโดยที่หวังกุ้ยเฟิงตามไปด้วยเช่นกัน เขาจำเป็นต้องทำให้เรื่องนี้เงียบโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

 

ซูเถาได้บอกให้พวกนักเรียนกลับไปพักผ่อน และเมื่อเขากลับไปที่ห้องก็พบถังหนานเจิ้งนั่งรออยู่

 

 

ถังหนานเจิ้งรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นผ้าพันแผลที่แขนของซูเถา “อีกฝ่ายใช้พิษนี่ แขนนายโอเคไหม ?”

 

 

“ผมประมาทไปหน่อย อย่างน้อยก็ขยับแขนไม่ได้ราวๆ 10 วัน” ซูเถายิ้ม “ว่ากันตามตรง ผมนี่แหละเป็นสาเหตุของเรื่องนี้”

 

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?” ถังหนานเจิ้งถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

 

 

ซูเถาอธิบาย “หูเสี่ยวเฟิงมันมาจากแพทยศาสตร์แห่งหุบเขาราชันย์ ผมได้ทำร้ายคนของพวกมันเนื่องจากเรื่องที่ร้านขายของเก่ามรกต”

 

 

เขาได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมดไป หลังจากที่ถังหนานเจิ้งได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เขาตบมือลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ “ราชาแห่งแพทยศาสตร์ ซูเทียนเต๋อเป็นบุคคลที่น่านับถือในวงการแพทย์ ไม่คิดเลยว่าพวกลูกศิษย์ของเขาจะเป็นพวกชั่วช้าขนาดนี้ !”

 

 

ซูเถาถอนหายใจ “ผมแค่เป็นห่วงพวกนักเรียนว่าจะได้รับผลกระทบเนื่องจากปัญหาความขัดแย้งระหว่างผมกับแพทยศาสตร์แห่งหุบเขาราชันย์”

 

 

ถังหนานเจิ้งส่ายหัว “วางใจเถอะ พรุ่งนี้เช้าชั้นจะไปคุยกับพวกกรรมการ รับประกันด้วยชื่อเสียงของชั้น เชื่อว่าพวกเขาคงจะให้คำตอบเรื่องนี้ได้ ไม่งั้นชั้นจะเอาเรื่องนี้เข้าสู่สมาคมแพทย์และรายงานว่าทัวร์นาเม้นท์นี้ได้ล็อกผลไว้แล้ว”

 

 

เมื่อเห็นถังหนานเชงรับประกันในเรื่องนี้ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเรื่องนี้มันคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่เขาก็ยังพูดต่อ “ถ้างั้น ผมคงต้องรบกวนคุณเรื่องนี้แล้ว”