Pet King นักล่าสัตว์เลี้ยง - ตอนที่ 1677 มีปณิธานสูงส่ง

ชายนักดาบถือดาบทองแดงในมือ ภายใต้แสงจันทร์สาดส่อง เขาวิ่งเร็วแต่โซเซไปตลอดทาง ในหัวคิดเพียงว่าต้องฆ่างูตัวใหญ่ที่ว่า แล้วเอากลับไปย่างให้ทุกคนกินแกล้มเหล้า เพื่อสร้างขวัญกำลังใจ  

 

 

เขามีความรู้มากกว่าพวกชาวนาหาเช้ากินค่ำพวกนั้นเล็กน้อย ถ้าเป็นงูตัวเล็กเขากลับมีความหวาดกลัวอยู่สามส่วน แต่งูตัวใหญ่มักจะไม่มีพิษ เขาถึงไม่ได้กลัวเหมือนชาวนา  

 

 

เขาดื่มเหล้าเพื่อคลายความกลัดกลุ้ม ใครจะไปคิดว่าดื่มเหล้าแล้วจะยิ่งกลุ้มใจ เขาเห็นชาวนาที่น่าสงสารพวกนั้นถูกส่งไปเขาหลีซานก็กลัวว่าจะต้องกลายเป็นเถ้ากระดูกใต้หลุมศพฮ่องเต้ จึงคิดอยากจะปลดปล่อยพวกเขาในทันที ทุกวันนี้บ้านเมืองตกอยู่ในสภาวะยากลำบาก มีบ้านก็กลับไปยาก นี่มันเกิดอะไรขึ้น?  

 

 

ความจริงแล้วนี่เป็นเรื่องน่าจำใจ เพราะก่อนหน้านี้มีหลายๆ คนหนีไปแล้ว ถึงชาวนาที่เหลือจะถูกคุมตัวส่งไปที่เขาหลีซานหมดแล้ว เขาเองก็ตกงานอย่างเลี่ยงไม่ได้ จึงต้องเป็นเพชฌฆาตตามกฎ  

 

 

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น พายเรือตามน้ำไปเสียยังจะดีกว่า ปล่อยคนที่เหลือไป ทุกคนหนีไปด้วยกัน คิดไม่ถึงว่าชาวนาสองสามคนที่เหลือจะซาบซึ้งบุญคุณของเขา ยินยอมติดตามเขาไป แม้จะมีเพียงไม่กี่คน แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าแม่ทัพไร้กองทัพ  

 

 

นอกจากนี้ แม้เขาจะเป็นเพียงทหารเฝ้าป้อมเล็กๆ คนหนึ่ง แต่ในใจกลับมีปณิธานสูงส่ง ตอนนี้เขาเป็นทหารเฝ้าป้อมก็ได้ แต่ไม่อยากเป็นทหารเฝ้าป้อมไปทั้งชีวิต  

 

 

พอเห็นตัวเองแก่ขึ้นเรื่อยๆ จอนผมยังเริ่มเป็นสีดอกเลาแล้ว แต่ในใจกลับไม่ได้แสดงความมุ่งมาดออกมาเสียที แล้วเขาจะเป็นสุขใจได้อย่างไร?  

 

 

กลับเป็นพวกชาวนาไร้ความรู้พวกนั้น มีอะไรให้กินก็กิน มีอะไรให้ดื่มก็ดื่ม ไม่มีความปรารถนายิ่งใหญ่อะไร กลับสบายอกสบายใจจนน่าอิจฉาด้วยซ้ำ  

 

 

เขากำดาบทองแดงในมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ คิดแค่จะหาบางอย่างมาฟันแรงๆ สักครั้ง เพื่อระบายความอัดอั้นในใจ  

 

 

เขาอาศัยความเมาวิ่งหนีไปพักหนึ่ง เสื้อผ้าบางๆ ของเขาถูกลมพัดจนเริ่มรู้สึกหนาวเย็น ยังช่วยให้ค่อยๆ สร่างเมาด้วย  

 

 

สายลมพัดพากลิ่นเหม็นสายหนึ่งโชยมา  

 

 

อยู่ๆ เขาก็เกิดลางสังหรณ์ขึ้นมา จึงเงยหน้ามองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะตกใจจนแทบทำดาบทองแดงหลุดมือ!  

 

 

มารดาคุณสิ นี่ก็เรียกว่างูเหรอ?  

 

 

แสงจันทร์สาดส่องสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ชัดเจน นั่นเป็นงูยักษ์ที่ไม่เคยได้ยินได้เห็นมาก่อน นอกจากไม่มีกรงเล็บแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับมังกรคะนองน้ำในตำนาน  

 

 

ชายนักดาบก่นด่าชาวนานำทางอยู่ในใจนับครั้งไม่ถ้วน ตำหนิชาวนาว่าไม่พูดให้ละเอียด คงจะกลัวว่าเขาต้องทิ้งชีวิตอยู่ที่นี่อย่างไม่มีสาเหตุ  

 

 

เขาอยากหนี แต่ดันทิ้งท้ายไว้ด้วยคำพูดสุดห้าวหาญ หากวิ่งกลับไปอย่างหงอยเหงาตอนนี้ ก็จะต้องถูกคนหัวเราะเยาะแน่นอน ไม่มีทางลืมตาอ้าปากได้ทั้งชีวิต แผนการประกาศศักดาก็จะกลายเป็นเรื่องน่าหัวเราะ  

 

 

อีกอย่าง หนีพ้นเหรอ?  

 

 

“เจ้านี่นะ มีปณิธานอันยิ่งใหญ่เสียเปล่า แม้แต่งูกลับกลัวเสียได้ ทหารเ**้ยมโหดเป็นล้านนายของเมืองฉินไม่ร้ายกาจยิ่งกว่างูยักษ์ตัวนี้หรือ?”  

 

 

ช่างเถอะ!  

 

 

เขาเบิกตาสองข้าง ดวงตามีเส้นเลือดขึ้นเต็มไปหมด บนหน้าผากยังมีเส้นเลือดสีเขียวปูดโปน ก่อนยกดาบทองแดงพุ่งไปทางงูใหญ่  

 

 

วันนี้ก็คือวันนี้ แทนที่จะเจ็บปวดเพราะหมดหวังทุกวันหลังจากนี้ เขายอมตายในปากงูวันนี้ นั่นคงจะมีความสุขมากกว่า  

 

 

“ทหารเฝ้าป้อมหยุดเถิด!”  

 

 

“อย่าเลยทหารเฝ้าป้อม!”  

 

 

พวกชาวนาออกเดินทางช้า จึงมาช้าไปหนึ่งก้าว ตอนนี่ก็เพิ่งจะมาถึง แสงจันทร์ทำให้พวกเขามองเห็นเขากำลังยกดาบขึ้นวิ่งหมายจะใช้ดาบแทงงู พวกเขาจึงตกอกตกใจกันยกใหญ่  

 

 

แม่เจ้า มารดาคุณสิ งูนี่ตัวใหญ่มากเลย!  

 

 

พวกเขาอาศัยอยู่ทางเหนือ ตรงไหนในตอนเหนือที่มีงูตัวใหญ่ขนาดนี้กัน? เทียบร่างกายของชายนักดาบกับงูใหญ่ ก็เหมือนลูกเจี๊ยบตัวสีเหลืองยืนอยู่ต่อหน้าชายร่างสูงใหญ่หนวดเฟิ้ม  

 

 

การจู่โจมนี้ไม่ต่างอะไรกับมดพยายามเขย่าต้นไม้ หรือโยนไข่ใส่ก้อนหิน เพราะไม่มีวี่แววว่าจะได้ชัยชนะเลยด้วยซ้ำ หากงูยักษ์สะบัดหางเพียงครั้งเดียว ก็ฟาดเขากระเด็นไปได้แล้ว หรือหากงูยักษ์กัดเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้หัวเขาเละได้แล้ว  

 

 

แต่พวกเขาอยู่ไกลเกินไป ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ ทำได้แค่เร่งฝีเท้า พวกเขาอยากวิ่งให้เร็วกว่านี้สักหน่อย แต่ขากลับอ่อนแรงอย่างน่าประหลาด  

 

 

อาจจะเป็นเพราะเสียงตะโกนตกใจของพวกชาวนาปลุกให้ตื่น อยู่ๆ งูยักษ์ก็เริ่มขยับตัว เปลี่ยนเป็นท่าทางหวาดกลัว มันเหยียดตัวตรง ราวกับกลัวพลังของเขา และอยากหนีเข้าไปในป่าโคลนสองข้างทาง  

 

 

เขาเห็นแล้วก็ฮึกเหิมขึ้นมาเล็กน้อย จะปล่อยมันหนีไปง่ายๆ ไม่ได้ จึงวิ่งไปข้างตัวงูอย่างรวดเร็ว แล้วยกดาบทองแดงฟันลงไปเต็มแรง!  

 

 

ฉึก!  

 

 

ดาบทองแดงที่เขาลับคมด้วยตัวเองแทงเข้าไปในตัวงูลึกทีเดียว ตัดหนังงูใหญ่ออกจนเห็นเนื้อ ร่างกายกลมใหญ่ถูกตัดออกครึ่งหนึ่ง แต่คมดาบด้านหนึ่งถูกเกล็ดงูแข็งๆ ดัดจนม้วนไปด้านหนึ่ง ถึงอย่างไรโลหะอย่างทองแดงก็อ่อนเกินไป  

 

 

ตามหลักการแล้ว สัตว์ป่ายามดิ้นรนจากความตายเป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่ง การจู่โจมกลับจากความเจ็บปวดของงูยักษ์ตัวนี้จะต้องดุเดือดจนสะเทือนพื้นดิน สามารถรัดกระดูกทั่วร่างของเขาให้แหลกได้ทุกนาที แต่ปฏิกิริยาของมันแปลกมาก ราวกับหวาดกลัวจนไร้สติ เจ็บจะตายแล้วแท้ๆ แต่มันกลับไม่หนี และไม่จู่โจมกลับ แค่พลิกตัวกลิ้งอยู่ที่เดิมเท่านั้น  

 

 

ชายนักดาบถือโอกาสเข้าจู่โจมตอนที่มันกลิ้งหันหน้าไปอีกทาง เขาบิดข้อมืออย่างไม่น่าเชื่อ แล้วใช้คมดาบอีกด้านหนึ่งฟาดดาบฟันลงไปอีกครั้ง  

 

 

ในที่สุดครั้งนี้ก็ฟันงูยักษ์ออกเป็นสองท่อนได้แล้ว  

 

 

อวัยวะของงูยักษ์ไหลออกมา ร่างกายท่อนบนและท่อนล่างขยับดิ้นรนอย่างรุนแรง เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว แต่ดวงตาของมัน…กลับเปล่งประกายแสงอันมหัศจรรย์  

 

 

“ฮ่าๆๆๆ! มีความสุข! มีความสุขจริงๆ!”  

 

 

ชายนักดาบโยนดาบทองแดงที่งอทั้งสองด้านไปด้านข้าง หัวใจพองโตขึ้นมา ไม่ใช่เพราะเขาฆ่างูใหญ่ยักษ์ตัวนี้ได้เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นเขายังมั่นใจเพิ่มขึ้น ราวกับเห็นอนาคตที่ตัวเองจะนำทัพกวาดล้างใต้หล้า  

 

 

เขาร้อนรุ่มไปทั้งตัว ฤทธิ์เหล้าเอ่อขึ้นมาจากข้างหลังเป็นระลอก ฟังเสียงตะโกนของพวกชาวนาที่อยู่ข้างหลังไม่รู้เรื่องแล้ว เขาก้มหน้าก้มตาวิ่งอย่างบ้าคลั่ง มีเพียงลงเย็นที่ปะทะเข้ามาให้เขารู้สึกสบายตัว  

 

 

ไม่นานเขาก็วิ่งหายไป  

 

 

ครั้งนี้เขาวิ่งไปหลายลี้ จนกระทั่งเขาถูกต้นไม้ต้นเล็กเกี่ยวเข้า ถึงได้หัวทิ่มสลบอยู่ในพงหญ้า เสียงกรนดังสนั่นเหมือนฟ้าร้อง  

 

 

พวกชาวนาที่รออยู่ข้างหลังแบกจอบกระหืดกระหอบตามมาถึงที่เกิดเหตุ ก็เห็นแค่ร่างกายท่อนล่างของงูใหญ่ แต่ร่างกายท่อนบนกลับหายไปไหนไม่รู้  

 

 

พวกเขามองศพงูยักษ์แล้วมองหน้ากัน ความนับถือที่มีต่อชายนักดาบเพิ่มขึ้นมาอีกหลายเท่าทันที ฟันงูยักษ์ที่เหมือนงูเทพขนาดนี้ออกเป็นสองท่อนได้ ชายนักดาบเป็นชายมหัศจรรย์จริงๆ คู่ควรให้พวกเขาติดตามไปชั่วชีวิต! ชายชาตรีถือกำเนิดบนโลกเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ ขอเพียงติดตามชายนักดาบไป จะต้องประสบความสำเร็จแน่นอน ถึงแม้ตัวตายแล้วมีอะไรน่าเสียดายกัน?  

 

 

ร่างกายท่อนบนของงูจงอางขาวดิ้นรนเลื้อยกลับไปหน้าบ้านไม้ที่ผุพัง ทิ้งรอยเลือดเป็นทางเอาไว้ ตาทั้งสองข้างจ้องเขม็งไปยังเด็กสาวมัธยมต้นที่เปลี่ยนหน้าตา ราวกับต้องการใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดส่งคำพูดที่มันอยากพูดผ่านสายตาไป  

 

 

“ฉันรู้ เธอหลับให้สบายเถอะ พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาจะรอนายอยู่ที่นั่นแล้ว ในสถานที่ที่โชคชะตากำหนดให้พวกเธอเจอกัน ฉันรับรอง” เธอนั่งยองลง ก่อนจะลูบหัวมันเบาๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน  

 

 

งูจงอางขาวสิ้นใจแล้ว ลิ้นห้อยลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ด้วยไม่สามารถเก็บลิ้นกลับเข้าไปในปากได้อีกแล้ว  

 

 

มันตายไปอย่างสงบ แต่ถึงตายแล้วก็ยังเหมือนมีชีวิต  

 

 

วัฏจักรของโชคชะตาเริ่มต้นขึ้นแล้ว