Pet King นักล่าสัตว์เลี้ยง - ตอนที่ 1629 ทุกสรรพสิ่งมีจิตวิญญาณ

 

 

 

พวกภูตสัตว์เลี้ยงต่างก็เงยหน้ามองเสาสัญลักษณ์ชนเผ่ารูปหมาป่าตรงหน้าหมู่บ้าน สไตล์การแกะสลักที่แปลกและเต็มไปด้วยกลิ่นอายของป่าดงดิบ ให้ความรู้สึกแปลกใหม่กับพวกมัน 

 

 

“ภูตหมาป่า?” ฟราเทอร์พูดพึมพำอีกครั้ง มันเพิ่งเคยได้ยินคำศัพท์แปลกๆ นี้เป็นครั้งแรก 

 

 

จางจื่ออันมีความรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง ถึงอย่างไรก็เคยดูภาพยนตร์ทางตะวันตกของอเมริกาหลายเรื่อง บวกกับเคยอ่านนิยายมาบ้าง เขาจึงอธิบายให้พวกภูตสัตว์เลี้ยงฟังตามที่ตัวเองรู้ 

 

 

“ใช่ ชาวอินเดียแดงนับถือธรรมชาติ เคารพธรรมชาติ พวกเขาเชื่อว่าทุกสรรพสิ่งมีจิตวิญญาณ และหมาป่าเป็นสัตว์ดุร้ายที่สุดในป่านี้ ยิ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาศรัทธาอย่างถวายหัว เพราะนักรบอินเดียแดงชอบทาสีบนหน้า เสียบขนนกที่หลังหัวเพื่อแสดงความแข็งแกร่งของตัวเอง รวมถึงข่มขวัญศัตรู ดังนั้นภาพลักษณ์ของหมาป่าจึงเปลี่ยนโฉมตามลักษณะของพวกเขา ก็คือสัญลักษณ์ประจำเผ่าที่พวกเราเห็นนี่แหละ” 

 

 

“เผ่าของชาวอินเดียแดงอยู่กระจัดกระจายมาก แต่ละเผ่ามีความเชื่อถือศรัทธาต่างกันไป บางเผ่าอาจจะนับถือหมีมากกว่า บางเผ่าอาจจะนับถืออีกามากกว่า บางเผ่าอาจจะนับถือสิงโตภูเขามากกว่า และเผ่าที่นี่อาจจะนับถือหมาป่ามากกว่า” 

 

 

“เอ่อ…คิดว่า ชาวบ้านที่เคยอยู่ในหมู่บ้านนี้อาจจะเป็นทายาทชาวอินเดียแดงในป่าดงดิบแห่งนี้ แต่หลังจากเข้าสู่ยุคอุตสาหกรรมและยุคข้อมูลข่าวสาร วิถีชีวิตของพวกเขาก็เปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว พวกเขาสูญเสียอารยธรรมไปมากมาย แต่ยังรักษาความศรัทธาต่อภูตหมาป่าของเผ่าเอาไว้ นี่นับเป็นความสัมพันธ์สุดท้ายของพวกเขากับบรรพบุรุษ พวกเขาตั้งเสาสัญลักษณ์ประจำเผ่าไว้ที่หน้าหมู่บ้าน หนึ่งเพื่อรำลึกถึงบรรพบุรุษ สองคือถ้ามีชาวอินเดียแดงคนอื่นมาเยี่ยมเยียน ก็จะได้บอกดินแดนอาณาของตัวเองได้…มั้ง” 

 

 

ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่มีธุระอะไร เขาจึงพูดเป็นวรรคเป็นเวร เพื่อไม่ให้เบื่อหน่ายจนเกินไป 

 

 

“ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญที่ศึกษาชาวอินเดียแดง เรื่องพวกนี้ฉันรู้มาจากหนังกับนิยายทั้งนั้น อาจจะถูกต้อง หรืออาจจะผิดก็ได้ ฟังหูไว้หูแล้วกันนะ” 

 

 

“ที่แท้เป็นเช่นนี้…” 

 

 

ในที่สุดฟราเทอร์ก็รู้ที่มาของหมาป่าตัวนั้นแล้ว 

 

 

“หากเป็นอย่างที่เจ้าพูด ชาวอินเดียแดงที่นี่ศรัทธาหมาป่า ภูตหมาป่าอินเดียแดงจึงเกิดขึ้นงั้นหรือ?” มันถามต่อ 

 

 

“เอ่อ…” 

 

 

จางจื่ออันได้ยินคำถามก็ตะลึง หลังจากคิดดูแล้ว เขาก็ส่ายหน้า “ตามหลักการแล้วอาจจะเป็นไปได้ แต่ความจริงแล้ว…เดิมทีชาวอินเดียแดงที่เป็นเจ้าของที่ดินตรงนี้เกือบจะหายสาบสูญไปแล้วมั้ง ชาวอินเดียแดงเล็กน้อยที่เหลือจะมีแรงแห่งศรัทธาพอจะสร้างภูตสัตว์เลี้ยงสักตัวหนึ่งหรือเปล่าล่ะ?” 

 

 

ฟีน่าไม่ได้อยู่ตรงนี้ เขาจึงพูดเสริมอีก “นี่ไม่เหมือนกับความศรัทธาในเทพแมวของอียิปต์โบราณ แม้คนอียิปต์โบราณจะหายสาบสูญไปแล้ว แต่อารยธรรมอียิปต์โบราณยังสืบทอดต่อกันมา แต่อารยธรรมของอียิปต์ยุคปัจจุบันไม่มีอะไร พอพูดถึงอียิปต์ สิ่งที่ผู้คนคุ้นหูคืออียิปต์โบราณ แต่ที่นี่…ที่นี่คืออเมริกา แทบจะเป็นดินแดนอารยธรรมยุคปัจจุบัน เผยแพร่อารยธรรมและแนวคิดของอเมริกาในยุคปัจจุบันไปทั่วโลก อย่างเช่น ฮอลลีวูด แม็คโดนัลด์ ไมโครซอฟต์ โทรศัพท์มือถือแอปเปิล ยังมี…” 

 

 

“พอร์นฮับ” ริชาร์ดพูดแทรก 

 

 

จางจื่ออันถลึงตาใส่มันครั้งหนึ่ง “นกชั่วตัวนี้พูดถึงยูทูปนะ…ไม่ใช่แค่ชาวอินเดียแดง แม้แต่อารยธรรมอินเดียแดงก็ฝังลงไปในดินอย่างมิดชิดแล้ว มีไม่กี่คนหรอกที่นึกถึง” 

 

 

“ฉะนั้น ถึงมีภูตสัตว์เลี้ยงแบบนั้นสักตัว แต่มันอาจจะไม่สามารถก่อตัวและปรากฏตัวบนโลกนี้ได้ตลอดกาลงั้นหรือ?” ฟราเทอร์รูว่าตัวเองเข้าใกล้คำตอบขึ้นเรื่อยๆ แล้ว และหมอกลึกลับในใจของมันก็ค่อยๆ จางลง เส้นทางในหมอกก็ปรากฏชัดเจนขึ้น 

 

 

“ใช่ ฉันคิดว่าเป็นแบบนั้น” จางจื่ออันตอบ “แต่เรื่องราวบนโลกนี้ ใครจะมั่นใจเต็มร้อยล่ะ?” 

 

 

“ข้าเข้าใจแล้ว” 

 

 

ฟราเทอร์ไม่สับสนอีกแล้ว มันหันไปพูดกับเฟยหม่าซือว่า “ข้าอยากไปดูทางตะวันออกกับพวกเจ้า ดูประเทศจีนโบราณ ข้าได้ยินมาเนิ่นนานแล้ว แต่ไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเอง และอยากดูเมืองปินไห่ที่พวกเจ้าพูดถึงด้วย รวมถึงร้ายขายสัตว์เลี้ยงที่ฟังดูน่าสนใจนั่นด้วย” 

 

 

“เอ๋?” 

 

 

เฟยหม่าซือ จางจื่ออัน และภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่นต่างก็ประหลาดใจมาก ก่อนหน้านี้พวกมันคิดว่าฟราเทอร์จะอยู่ต่อเพื่อฝูงหมาป่าในป่า เหมือนเสี่ยวไป๋ที่ไม่มีทางทิ้งสุนัขจรจัดได้ 

 

 

“แล้วฝูงหมาป่าจะทำยังไง พวกมันต้องการการชี้นำของนายมากเลยไม่ใช่เหรอ” เฟยหม่าซือถามแทนทุกคน 

 

 

ฝีมือการล่าสัตว์ของฝูงหมาป่ายังต้องพัฒนาอีกมาก นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาเคยเห็นก่อนแล้วทั้งนั้น 

 

 

ฟราเทอร์ยิ้มอย่างสบายใจ “ฝูงหมาป่ามีผู้นำที่เหมาะสมกว่าแล้ว ดีกว่าผู้นำครึ่งๆ กลางๆ อย่างข้ามากนัก” 

 

 

ฟราเทอร์เคยเป็นนักฆ่าเลือดเย็น เป็นหมาป่าเดียวดายตัวหนึ่ง ไม่ชอบการชี้นำเป็นฝูง และตั้งแต่มันกลับตัวกลับใจ จิตใจก็มีเมตตากรุณาขึ้นมาก ไม่เหมือนกับโลกแห่งป่าที่ผู้อ่อนแอเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง มันเองก็เข้าใจเรื่องนี้ ถ้าให้มันมานำฝูงหมาป่าต่อ จะต้องทำให้หนทางของฝูงหมาป่าต่างออกไปแน่นอน 

 

 

แกะตัวหนึ่งจะชี้นำหมาป่าฝูงหนึ่งได้อย่างไรล่ะ? 

 

 

ในที่สุด คนที่เหมาะสมกว่า…ไม่ใช่สิ หมาป่าที่เหมาะสมกว่าก็ปรากฏตัวแล้ว 

 

 

อาจจะเป็นเพราะฝูงหมาป่ากลับมายังป่าเรดวูดอีกครั้ง ทำให้ภูตหมาป่าอินเดียแดงที่หลับใหลมาเนิ่นนานตื่นขึ้นอีกครั้ง หรืออาจจะเป็นเพราะปิศาจที่แทรกซึมเข้าไปในป่าทำให้มันตื่นขึ้นมา แต่เนื่องจากแรงแห่งศรัทธายังอ่อนเกินไป มันจึงยังปรากฏตัวไม่ได้ อย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นแบบนั้น 

 

 

แต่นี่ก็ดี ให้มันอยู่ในสภาพแบบที่ไม่มีใครรบกวนได้ นำฝูงหมาป่าในป่าเรดวูดพัฒนาความแข็งแกร่งก็แล้วกัน 

 

 

มันดุร้าย โหดเ**้ยม ไร้ความปรานี แต่นี่สิถึงจะเป็นสัญชาตญาณของหมาป่า 

 

 

เทียบกับฟราเทอร์ หมาป่ายุโรปที่มาจากภายนอก ภูตหมาป่าอินเดียแดงที่เกิดและเติบโตที่นี่ถึงจะเป็นเจ้าของป่าและผู้นำฝูงหมาป่าที่แท้จริง 

 

 

ไม่ว่าเป็นเทพที่ฟราเทอร์ศรัทธา หรือเทพที่ซาเมียลศรัทธา ต่างก็เป็นของแปลกปลอมของผืนแผ่นดินนี้ มีเพียงภูตหมาป่าและภูตไม้อินเดียแดงอื่นๆ ถึงจะเป็นผู้คุ้มครองธรรมชาติดั้งเดิมที่สุดของแผ่นดินอเมริกาเหนือ 

 

 

ดังนั้นที่นี่จึงไม่ใช่ธุระของฟราเทอร์แล้ว มันอยู่ที่นี่ก็เป็นส่วนเกิน นับเป็นสัตว์ที่บุกรุกเข้ามา มันเชื่อว่าภูตหมาป่าจะต้องรับตำแหน่งนี้ได้ดีกว่าแน่นอน 

 

 

จางจื่ออันกับพวกภูตสัตว์เลี้ยงได้ยินแล้วก็มองหน้ากัน ไม่รู้ผู้นำเหมาะสมกว่าที่ฟราเทอร์พูดถึงคือใคร แต่ในเมื่อมันพูดอย่างนี้แล้ว ก็น่าจะไม่มีปัญหาละมั้ง 

 

 

ไม่มีดวงตาแห่งการรู้แจ้ง แต่ฟราเทอร์เหมือนจะมองเห็นหน้าหมาป่าที่แต้มสีบนใบหน้าอีกครั้ง ใบหน้านั้นปรากฏอยู่ในเงาไม้ลายพร้อยในป่า มันสบตากับฟราเทอร์ครั้งหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวหายไปช้าๆ ราวกับกำลังบอกลาฟราเทอร์ 

 

 

จางจื่ออันไม่เห็นว่าใบหน้าของหมาป่าแปลกๆ ได้หายไปในป่าแล้ว แต่ความรู้สึกถูกจับตามองบ่อยครั้งตั้งแต่เข้ามาในป่ากลับค่อยๆ หายไป 

 

 

ใช่ ก่อนหน้านี้ฟราเทอร์ถามคำถามน่าขำกับภูตหมาป่า ถามมันว่าจะไปที่ไหน ที่จริงมันไม่น่าจะไปที่ไหน ป่าแห่งนี้ก็คือบ้านของมัน ที่ควรถามว่าจะไปไหนจริงๆ ก็คือตัวฟราเทอร์เอง 

 

 

ตอนนี้ฟราเทอร์มีคำตอบแล้ว มองเห็นหนทางของตัวเองชัดเจนแล้ว หนทางข้ามมหาสมุทรไปสู่โลกตะวันออก เทียบกับทิวทัศน์งดงามในป่า หนทางสู่ตะวันออกนี้อาจจะเต็มไปด้วยความยากลำบาก อาจจะไม่มีใครเข้าใจ แต่ไม่เป็นไร… 

 

 

ฟราเทอร์เก็บสายตา แล้วหันหน้าไปมองจางจื่ออัน 

 

 

(พวก) พี่น้องมนุษย์ของมัน ได้อยู่ร่วมกับมันแล้ว