Parallel World Pharmacy - ร้านขายยาต่างโลก - ตอนที่ 77

ตอนที่ 77 การวิเคราะห์ยีนกลายพันธุ์และผลลัพธ์

 

ประตูห้องเพาะเลี้ยงที่ติดอยู่กับห้องปฏิบัติการต่างโลกกำลังแง้มอยู่เล็กน้อย

 

มันเป็นห้องที่เขาจำได้ว่าครั้งก่อนมันไม่สามารถเปิดออกได้

 

 

ฟาร์มารู้สึกตกใจกับการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้ แถมอาจจะมีใครบางคนอยู่ข้างในนั้นก็ได้ ฟาร์มาในปัจจุบันไม่สามารถใช้พลังพิเศษหรือศาสตร์แห่งเทพได้เลย ในพื้นที่นี้ทุกอย่างจะเป็นไปตามกฎของฟิสิกส์ของโลกเดิม

 

 

 

(พื้นที่ที่สามารถเข้าออกจากห้องปฏิบัติการได้ขยายออกไปมากยิ่งขึ้น ไม่เหมือนคราวที่แล้วที่เรามาที่นี่…ถึงประตูบานนี้จะเป็นประตูอัตโนมัติ แต่ทำไมมันถึงเพิ่งมาเปิดได้เอาตอนนี้กันล่ะ?)

 

 

ฟาร์มาก้าวเข้าไปในห้องเพาะเลี้ยงโดยระวังไม่ให้ประตูดังกล่าวปิดเมื่อเขาเข้าไป หลังจากยืนยันว่าข้างในไม่มีคนอยู่ เขาก็เปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าแตะเพื่อเข้าไปในพื้นที่เพาะเลี้ยงตามข้อปฏิบัติ

 

 

หลอดฟลูออเรสเซนต์สีขาวและหลอดยูวี กำลังส่องแสงสว่างภายในพื้นที่ซึ่งดูเหมือนจะเป็นพื้นที่เพาะเลี้ยงอนินทรีย์ เสียงมอเตอร์ของอุปกรณ์ดังก้องไปทั่วห้อง พอเขาเปิดประตูตู้เพาะซึ่งมีรูปร่างเหมือนตู้เย็นขนาดเล็ก ก็พบกับจานเพาะเชื้อที่มีเซลล์ต่างๆ เรียงรายอยู่ข้างในอย่างเรียบร้อย

 

เมื่อดูวันที่บนจานเพาะเชื้อแล้ว มันตรงกับวันที่ยาคุทานิได้เสียชีวิตลง

 

นี่ก็ผ่านมาได้สองปีแล้ว น่าคิดถึงจริงๆ

 

 

 

(ของพวกนี้ก็จำเป็นสำหรับเราเหมือนกัน เอากลับไปด้วยน่าจะดี?)

 

ฟาร์มาบรรจุภาชนะสำหรับเพาะเลี้ยงและน้ำยาแบบพิเศษที่ยากต่อการสังเคราะห์ด้วยความสามารถสร้างสสารอย่างเร่งรีบ เซลล์เพาะเลี้ยงยังถูกนำออกมาจากช่องแช่ในสภาพแช่แข็ง

 

สำหรับการศึกษาโรคนอนไม่หลับมรณะ จำเป็นต้องมีสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมกับการเพาะเลี้ยงเซลล์ประสาทต้นกำเนิด

 

เพราะมันต้องใช้เวลาในการดำเนินการและขั้นตอนอีกมาก ดังนั้นการจะนำกลับไปด้วยจึงเป็นเรื่องที่จำเป็น

 

 

(เดี๋ยวนะถ้าเราเข้ามาที่ห้องเพาะเลี้ยงได้แบบนี้ หรือบางทีเราอาจจะออกไปที่ทางเดินได้ด้วย?)

 

 

หากความทรงจำของเขาถูกต้อง น่าจะมีประตูอีกบานที่ด้านหลังของห้องเพาะเลี้ยงซึ่งปลายทางคือทางเดินของอาคารวิจัย

 

เขาเดินตัดผ่านห้องเพาะเลี้ยงและพยายามเปิดประตูไปที่โถงทางเดิน

 

แต่ผลที่ได้คือประตูที่เชื่อมระหว่างห้องเพาะเลี้ยงกับทางเดินนั้นไม่อาจเปิดได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีการผลักหรือดึงก็ตาม ไม่ใช่ว่าระบบประตูมีปัญหาแต่เหมือนพื้นที่นอกจากจุดนี้จะยังเป็นพื้นที่ที่ถูกปิดไว้อยู่

 

แล้วฟาร์มาก็พยายามยื่นศีรษะเพื่อมองข้ามกระจกออกไปวิวที่อยู่หลังกระจกนั้นควรจะเป็นภาพของทางเดิน

 

แต่พอเขามองผ่านกระจกนั้นไปกลับมองเห็นแต่ความมืดมิดหาใช่ทางเดิน

 

 

ความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าตนจะสามารถกลับมาโลกเดิมได้ถูกทำลายลงในทันที แต่หากเขามองดีๆ ก็จะเห็นว่าเงามืดที่อยู่ภายนอกนั้นกำลังจะหมุนไปมาอย่างช้าๆ ในทิศทางเดียวกันด้วยความเร็วที่คงที่

 

เหมือนว่าห้องปฏิบัติการนี้คือศูนย์กลางภายในของเครื่องจักรที่ซับซ้อน

 

(ความมืดมิดที่อยู่ภายนอกกำลังหมุนไปมา….จนเกิดเป็นพื้นที่วางขึ้นเล็กน้อยด้านหน้าประตู แต่ถึงจะออกไปได้ก็ไม่มีทางให้เดินต่ออยู่ดี…..คงต้องลืมเรื่องที่จะออกไปข้างนอกก่อน)

 

ฟาร์มาคาดว่าพื้นที่ที่เปลี่ยนแปลงใหม่นี้น่าจะนำพลังงานที่ใช้ในการออกไปภายนอกมาขยายตัวเองถึงจุดนี้จนหมดแล้ว

 

เขาจึงหันหลังกลับไปที่ห้องทนลองแทนเพราะที่นั่นเป็นทางออกเพียงทางเดียวสำหรับตอนนี้

 

(หากพื้นที่ทั้งหมดเริ่มเปลี่ยนไป เป็นไปได้ไหมว่าตัวเราก็จะมีอะไรเปลี่ยนไปด้วย?)

 

ฟาร์มาเกิดความคิดนี้ขึ้นมากะทันหันแล้วมองไปยังยาคุทานิอีกครั้ง แน่นอนว่าเขาก็ยังหลับอยู่บนโซฟา เขาจะมีอะไรเปลี่ยนไปไหมนะ? พอคิดเช่นนั้นอยู่ดีๆ

เปลือกตาของยาคุทานิก็กระตุกขึ้นแล้วกลอกลูกตาข้างในไปมาอย่างรวดเร็ว ฟาร์มาที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจจนก้าวถอยหลังไป

 

(เขารู้สึกตัวมากกว่าครั้งก่อน!)

 

แต่พอฟาร์มาพยายามจะเรียกเขา เสียงของฟาร์มาก็กลับไม่ดังออกมาราวกับเสียงของเขาไม่สามารถเดินผ่านอากาศไปได้

 

และถึงเขาจะพยายามสัมผัสร่างของยาคุทานิ มือของฟาร์มาก็ทะลุผ่านร่างไปราวกับตนเป็นเพียงวิญญาณ

 

 

(ทั้งที่เราสัมผัสสิ่งต่างๆ ในห้องนี้ได้แท้ๆ แต่ทำไมถึงแตะต้องยาคุทานิไม่ได้กัน…ไม่สิขนาดเสียงก็ยังส่งไปไม่ถึงเลย)

 

 

แต่เราเป็นพวกบ้างานนี่นะ

 

พอคิดได้แบบนั้นเขาก็นึกวิธีปลุกได้อีกอย่างหนึ่ง

 

 

(ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะ)

 

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฟาร์มาก็เปิดประตูช่องแช่แข็งอุณหภูมิต่ำเป็นพิเศษสำหรับเก็บตัวอย่างทดลองพิเศษในห้องปฏิบัติการ

 

“บี๊บ บี๊บ บี๊บ”

 

ยาคุทานิ คันจิตื่นขึ้นทันทีที่เสียงออดดังขึ้นจากช่องแช่แข็ง

 

 

“เวรละ!ตู้แช่มีปัญหาเรอะ!?”

 

เขาพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย

 

การทำลายตัวอย่างที่เก็บไว้ภายในช่องแช่แข็งอาจจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากสำหรับเภสัชกร

 

 

(ตะ-ตื่นแล้ว ฮ่าๆ …ว่าแล้วเชียวยังไงตัวเราก็คือตัวเรานี่นะ)

 

ดูเหมือนยาคุทานิจะเดินผ่านร่างของฟาร์มาที่กำลังยิ้มด้วยความยินดีไปก่อนจะตรงไปที่ตู้แช่ เขามองไม่เห็นฟาร์มา แทนที่จะเรียกว่าโดนเมินน่าจะต้องบอกว่าเขาไม่รู้สึกถึงตัวตนของฟาร์มาด้วยซ้ำ

 

 

 

“นี่เราเปิดตู้แช่แข็งค้างไว้เหรอ เราเนี่ยนะ? ไม่สิไม่มีทาง ถ้างั้นใครกันล่ะ?”

 

หลังจากยืนยันแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับตู้แช่ของเขา ยาคุทานิก็มองไปที่นาฬิกาแล้วเห็นว่ายังไม่ถึงเวลาที่เขาควรตื่น เขาจึงเอนหลังลงโซฟาแล้วมุดตัวลงไปในถุงนอนก่อนที่จะ….

 

 

 

“นะ-นั่นอะไรน่ะ”

 

ยาคุทานิค่อยๆ มองไปรอบๆ ห้องปฏิบัติการของเขาก่อนจะเกาหัวแกรกๆ ไปมา

 

 

ฟาร์มาคาดเดาว่าเขาอาจสังเกตเห็นว่าภายในห้องมีความเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม

 

เพราะฟาร์มาได้ขโมยเครื่องมือสำคัญในห้องปฏิบัติการไปหลายชิ้น

 

แม้แต่โทรศัพท์มือถือของยาคุทานิยังถูกขโมยเลย

 

นอกจากนี้ สารละลายที่เขาเตรียมไว้ฟาร์มาก็ขโมยออกมาจนหมด

 

(เฮ้ คุณรู้สึกตัวใช่ไหม ผมเป็นคนขโมยมันมาทั้งหมดนั่นเอง!)

 

 

ฟาร์มาเดินเข้ามาหายาคุทานิก่อนจะโบกมือไปมาให้กับเขา แต่สายตาของพวกเขากลับไม่สบกันเลยแม้แต่น้อย

 

แม้แต่ของที่ฟาร์มาถือไว้ในมือ ยาคุทานิก็เหมือนจะมองไม่เห็นมัน

 

 

 

(… เกิดอะไรขึ้นกัน…ไม่ใช่แค่ร่างของเรา แต่สิ่งของที่ถืออยู่ในมือก็ไม่สามารถมองเห็นได้งั้นเหรอ)

 

 

ขณะที่ฟาร์มากำลังรู้สึกมึนงง เสียงนาฬิกาเตือนก็ดังขึ้น มันเป็นสัญญาณที่บอกว่าฟาร์มาต้องกลับไปยังโลกแห่งความจริงแล้ว

 

 

ด้วยสัญญาณดังกล่าว จึงมีแรงกดดันเกิดขึ้นทั่วทั้งห้องปฏิบัติการราวกับต้องการขับไล่เขาออกจากห้องปฏิบัติการ

 

ฟาร์มากำกระเป๋าของเขาไว้แน่นเพื่อเตรียมพร้อมที่จะดีดออกจากห้องไป

 

(เฮ้อ! หมดเวลาแล้วสินะ!)

 

 

หลังจากที่เขาหลับตาลง ร่างของเขาก็ถูกผลักออกจากห้องนั้นไปยังบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ก่อนจะพุ่งทะลุผิวน้ำซึ่งเคลือบไว้ด้วยน้ำแข็ง พลังแห่งเทพที่จางหายไปเมื่อเดินทางไปยังต่างโลก ค่อยๆ กลับเข้ามาสู่ภายในร่างกายของฟาร์มาอีกครั้ง

 

เขาตรวจร่างกายเพื่อหาความผิดปกติ

 

ครั้งที่แล้ว เมื่อเขาออกจากห้องปฏิบัติการ พลังแห่งเทพของเขาแข็งแกร่งขึ้น และร่างกายขอเขาก็โปร่งใสกว่าเดิม แต่ครั้งนี้มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น

 

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้สึกได้ด้วยว่าพลังของตัวเองลดลงไปมากกว่าเดิม

 

“พอมาลองคิดดูครั้งนี้ พอถึงเวลาเขาไม่ได้ตายนี่นา แต่ยาคุทานิตรงนั้นก็เราไม่ใช่หรือไงกัน?”

 

 

ตอนเขาเข้าไปครั้งล่าสุด ยาคุทานิดิ้นทุรนทุรายก่อนจะเสียชีวิตไป ทันใดนั้นฟาร์มาก็ถูกผลักออกมาจากโลกนั้น แปลว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นน่าจะมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับเขาตอนนี้ เพราะครั้งนี้ยาคุทานิก็ไม่ได้เสียชีวิตด้วยภาวะหัวใจล้มเหลวด้วย

 

 

 

และบางทีเขาอาจจะยังไม่ตาย

 

อย่างน้อยฟาร์มาก็อยากจะยืนยันในเรื่องนี้

 

 

 

” ……เป็นไปได้ไหมว่าจะมีเส้นเวลาที่ยาคุทานิรอดชีวิต? ……เขาจะกลับมาใช้ชีวิตประจำวันโดยไม่ตายอย่างนั้นเหรอ……? วันรุ่งขึ้นเขาก็จะใช้เวลาทั้งวันไปกับการวิจัย…สินะ”

 

แม้ฟาร์มาหมดแรงแล้วแต่ก็ยังคงครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่

 

(ถ้าเขาเข้าไปยุ่งกับอีกโลกมากจนเกินไป เหตุการณ์ต่างๆ อาจจะเปลี่ยนไป จำนวนของความเป็นไปได้จะเพิ่มมากขึ้นและหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป เส้นมิติเวลาอาจจะพังทลายลงไปก็ได้)

 

แถมเขายังสงสัยอีกว่าร่างของฟาร์มาที่เดินทางไปมาระหว่างโลกนั้นจะโปร่งใสกว่าเดิมไหมหากยังทำภายใต้เงื่อนไขนี้ต่อไป

 

 

“แต่ยังไงเราก็ต้องกลับไปที่นั่นอีกสักครั้งอยู่ดี”

 

เพราะข้อมูลของลอตเต้ เอ็มเมอริค และคนอื่นๆ ยังอยู่ภายในห้องนั้น เขาจึงจำเป็นต้องกลับไปเอาผลที่ได้ พอคิดแบบนั้นก็อดกังวลไม่ได้

 

ว่าแล้วฟาร์มาตัดสินใจกลับเข้าไปในห้องทดลองอีกครั้งโดยไม่รอช้า

 

 

เนื่องจากยาคุทานิยังไม่ตาย ฟาร์มาอาจได้รับผลกระทบในทางใดทางหนึ่งเมื่อเวลาผ่านไปด้วยก็ได้

 

 

 

ฟาร์มาวางของที่ขโมยมาไว้บนฝั่งของบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ ก่อนจะดำดิ่งลงไปในบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง และพยายามที่จะกลับเข้าไปที่อีกโลกหนึ่ง

 

ในวันเดียวกันนั้นเอง นี่เป็นครั้งที่สามที่เขาเดินทางไปต่างโลก

 

เขาใช้เวลาพอสมควรในการเปิดล็อกประตู ทั้งที่บัตรประจำตัวของเขาก็เป็นใบเดิมแท้ๆ นอกจากนั้นช่วงเวลาที่บานประตูเปิดออกนั้นกลับนานขึ้นและแคบลงจนไม่สามารถเปิดให้สุดบานได้ ฟาร์มารู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย แต่พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า ยาคุทานิ คันจิ กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาโดยมีถุงนอนห่อร่างของเขาไว้เหมือนเดิม

 

แล้วฟาร์มก็ามองดูนาฬิกาในห้องนั้น

 

 

 

(หา!?)

 

ไม่ใช่ 3.50 น. แต่เป็น 4.10น. เหรอ

 

 

 

(…! เวลาเร็วขึ้นกว่าเดิม 20 นาที!)

 

 

 

ตั้งแต่วินาทีที่ฟาร์มาเข้าไปในห้อง นาฬิกาก็เริ่มเดิน ครั้งนี้เขามีเวลาอยู่แค่ 40 นาทีเท่านั้น เขารู้ได้ทันทีว่าตนไม่ควรกระทำการเสี่ยงที่จะเปลี่ยนแปลงเรื่องต่างๆ บนโลกใบนี้อีกต่อไป

 

ปล่อยให้ยาคุทานิอยู่คนเดียวไปแบบนั้น

 

 

(แย่แล้วสิ การวิเคราะห์ข้อมูลการแสดงออกของยีนใน 40 นาทีมันเป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าเป็นแบบนี้ก็ต้องเอามันออกไปวิเคราะห์ข้างนอกเท่านั้น)

 

แต่ผลที่ได้กลับเป็นข้อมูลการวิเคราะห์ทางพันธุกรรมนั้นเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้วพอเขากลับมาถึงที่นี่อีกครั้ง ทั้งที่ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีเท่านั้นหลังจากที่เขาออกจากห้องนี้ไป

 

โดยปกติมันควรจะใช้เวลาในการวิเคราะห์ถึงหนึ่งสัปดาห์แท้ๆ กว่าจะเสร็จ

ฟาร์มาคิดได้เพียงว่ามันเกิดการผิดเพี้ยนของกาลอวกาศ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเขาต้องพยายามคัดลอกผลการวิเคราะห์ที่มีปริมาณข้อมูลจำนวนมากออกมา

(จริงสิ!…ข้อมูลเหมือนจะเยอะเกินไปหน่อยแล้ว)

 

แถบแจ้งความคืบหน้าบนจอแสดงให้เห็นถึงการคัดลอกข้อมูลที่ค่อยๆ ดำเนินการอย่างช้าๆ

 

(40 นาทีจะทันหรือเปล่านะ!)

 

จากประสบการณ์ของเขามันต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมง เพราะท้ายที่สุดแล้ว ผลการวิเคราะห์ของพันธุกรรมทั้งหมดนั้นมีปริมาณข้อมูลจำนวนมาก แค่วิเคราะห์เพียงครั้งเดียว ปริมาณข้อมูลที่มีอาจจะมากถึง 100 กิกะไบต์ แค่ทำสำเนาก็ไม่ทันแล้ว

 

“จัดลำดับความสำคัญและคัดลอกส่วนที่จำเป็นออกมาให้มากที่สุด”

 

ขณะเรียกใช้การทำสำเนา เขาก็เปิดซอฟต์แวร์วิเคราะห์ข้อมูลและบีบอัดขนาดข้อมูลให้ได้มากที่สุด ถึงจะได้ข้อมูลมาไม่ครบแต่ก็คัดเฉพาะส่วนที่จำเป็นมาได้สำเร็จ

 

จากนั้นก่อนถึงเวลาที่เขาจะถูกดีดออกจากห้องนี้ไปนั่นคือก่อนที่ยาคุทานิจะเริ่มทรมานและเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจล้มเหลว เขาก็รีบหนีออกจากประตูห้องที่เขาเข้ามาและกลับสู่โลกเดิมด้วยตัวเขาเอง

 

ขณะนั้นประตูทางเข้าเปิดอยู่เพียงครึ่งเดียว

 

เมื่อประตูที่เดินทางไปสู่อีกโลกหนึ่งปิดลง พลังแห่งเทพของฟาร์มาก็กลับมาอีกครั้ง

 

“ในที่สุด…ก็เสร็จสักที”

 

มีเวลาพักหายใจเสียที

 

“เดี๋ยวก่อน… พลังแห่งเทพนี่มัน… อันตรายเกินไป พอได้แล้ว! หรือนี่คือผลที่เราเดินทางไปมามากเกินไปงั้นเหรอ!”

 

ทันทีที่เขากลับมายังโลกนี้ พลังแห่งเทพก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาราวกับเขื่อนแตก

 

“มะ.. ไม่นึกเลยว่าจะขนาดนี้”

 

พลังแห่งเทพที่แผ่ขยายไปนั้นรุนแรงมาก เขารู้สึกคลื่นไส้ วิงเวียน และเริ่มหมดสติ

 

เนื่องจากพลังที่เข้ามาในร่างกายของเขาจำนวนมาก

” แย่แล้ว แย่สุดๆ”

 

ฟาร์มามีอาการหนาวสั่น ความรู้สึกของการถูกบีบอัดด้วยพลังแห่งเทพเกินกว่าจำนวนที่ร่างกายจะรับไหวมันกลายเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตจนเขาอยากจะตายเอาให้ได้

 

ร่างของฟาร์มายังคงถูกแผดเผาด้วยพลังแห่งเทพต่อไปเรื่อยๆ เขาคิดว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ร่างของเขาอาจจะระเบิดออกมาเลยก็ได้จากปริมาณของพลังที่เพิ่มขึ้นระดับนี้ ว่าแล้วเขาก็ไม่รอช้ารีบควานหาของที่อยู่ภายในกระเป๋า

 

(ก็กะไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้)

 

ดึงคาถาผนึกของซาโลม่อนออกมาทั้งหมดเท่าที่มี แล้วแปะมันไว้ทั่วร่างของเขา เท่านั้นยังไม่พอเขายังแทงใบมีดซึ่งเป็นสมบัติลับที่ยืมมาจากจูเลียน่า ก่อนจะถ่ายเทพลังภายในร่างเข้าไปในบัตรประจำตัวและคทาแห่งเทพโอสถด้วย

 

ด้วยการทำเช่นนั้น เขาจึงสามารถกระจายพลังศักดิ์สิทธิ์ออกไปในส่วนต่างๆ ได้ก่อนจะกลับสู่สภาพปกติในที่สุด

 

แต่ก็ใช่ว่าจะเลี่ยงในส่วนที่ร่างกายของเขาโปร่งใสขึ้นไปได้

 

“อืม… ยังไงซะ… ตอนนี้ก็ถือว่ากลับมาเป็นเหมือนคนปกติได้แล้วล่ะนะ…”

 

เป็นอีกครั้งที่ฟาร์มาเข้าใจได้เป็นอย่างดีว่าตนคือตัวประหลาด เป็นสิ่งที่ไม่ควรอยู่บโลกใบนี้ หากยังคงทำแบบนี้ต่อไปอนาคตที่อยู่ภายในหัวของเขาก็เห็นแต่ภาพที่ตนจะต้องหายไป

 

“เราต้องรีบรวบรวมสมบัติลับ ไม่ใช่แค่ของที่เกี่ยวข้องกับเทพโอสถด้วย”

 

หากเขามีสมบัติลับอยู่มากพอ ของพวกนั้นก็จะเป็นแหล่งถ่ายโอนพลังไปเก็บเอาไว้ได้ชั่วคราว

 

 

พลังแห่งเทพที่สามารถเก็บไว้ได้นั้นไม่มีนัยสำคัญใดๆ นอกเหนือ ไปกว่าการรักษาตามอาการที่เป็น แต่ว่า…

 

 

 

“สถานที่แห่งนี้มันอะไรกันแน่เนี่ย ทุกครั้งที่เรากลับมาจากที่นี่ พลังแห่งเทพของเราจะเพิ่มขึ้น มันเป็นจุดชาร์จพลังงานแห่งเทพงั้นเหรอ…”

 

 

ฟาร์มายังจำถึงความมืดมิดอันยากจะหยั่งถึงที่วนเวียนอยู่ภายนอกห้องเพาะเลี้ยงนั้น

 

เขารู้สึกเหมือนได้เห็นเบาะแสบางอย่างของต้นกำเนิดโลกใบนี้

 

ตัวเขาคนก่อนต้องวนลูปตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ติดอยู่ในห้วงมิติที่ล่องลอยไปตามกาลเวลา ผลที่ได้จากการพยายามเปลี่ยนแปลงมันจะมีอะไรบ้างนะ….

 

ฟาร์มาสงสัยว่าตัวเขาซึ่งถูกส่งมายังต่างโลกนี้ จะต้องพยายามอีกสักกี่ครั้งกันเพื่อทดลองผลที่แตกต่างออกไปภายในลูปนั้น

 

พอคิดถึงเรื่องนั้นก็อดหดหู่ไม่ได้

 

 

“ความน่าจะเป็นที่ตัวเราจริงๆ แล้วจะตายหรือไม่ตายนั้นมันทับซ้อนกันไปหมดแล้ว…..ชีวิตเราไม่ใช่แมวของชเรอดิงเงอร์สักหน่อย”

 

้เขาบ่นพึมพำไปเรื่อย ก่อนจะเดินไปที่ริมฝั่งของบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ แล้วหยิบกระเป๋าที่ใส่ของที่เขาขโมยมาจากห้องปฏิบัติการขึ้นมา

 

 

“ครั้งต่อไปถ้าเราเข้ามาที่นี่อีก แล้วเวลาภายในห้องนั้นมันเร่งเร็วขึ้นกว่าเดิม สักวันเราอาจจะเข้ามาที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป”

 

 

ฟาร์มากังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้นก่อนจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้าต่างโลกใบนี้

 

 

ท้องฟ้าของดาวเคราะห์ดวงนี้เชื่อมต่อกับจักรวาลไหนอยู่กันนะ

 

เขากลืนความสงสัยในตอนนี้ลงคอไป ก่อนจะนำคทาแห่งเทพโอสถออกมาขยายขนาดแล้วทะยานขึ้นฟ้าสลัดแรงโน้มถ่วงที่มีออกแล้วมุ่งหน้าที่ยังจักรวรรดิ

…━━…━━…━━…

 

ฟาร์มาไม่ได้กลับมาไปที่คฤหาสน์เมดิซิส แต่กลับไปที่ห้องปฏิบัติการของเขาที่มหาวิทยาลัยยาจักรวรรดิแทน

 

เนื่องจากมันดึกมากแล้ว เขาจึงคิดว่าไม่น่ามีใครอยู่ที่นั่นแน่นอน แต่ประตูห้องนั้นกลับไม่ได้ถูกล็อกไว้ แถมเขายังสัมผัสได้ว่ามีใครอยู่ข้างในนั้นด้วย

 

 

เอเลนยังคงอยู่ที่ห้องนั้นในสภาพนอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะ

 

 

ฟาร์มาเอาเสื้อคลุมของเขาคลุมไหล่ของเธออย่างเบามือ เพื่อไม่ให้ร่างกายของเธอเย็น

 

 

 

(เอเลน รอเราอยู่งั้นเหรอ ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะกลับมาหรือเปล่า)

 

 

เพื่อไม่ให้เอเลนตื่น ฟาร์มาจึงได้นำข้าวของที่ติดมือมาจากห้องปฏิบัติการต่างโลกออกมาอย่างเงียบๆ ก่อนจะนำน้ำยา สารละลาย และอุปกรณ์ที่มีความละเอียดอ่อนไปเก็บไว้ ก่อนจะนำแล็ปท็อปของตัวเองออกมาจัดการงานต่อ

 

 

เนื่องจากตัวเครื่องยังมีแบตเตอรี่ จึงสามารถใช้ในการวิเคราะห์อะไรต่อไปได้

 

 

หากแบตเตอรี่เกิดหมดขึ้นมา เขาก็คงจะไม่สามารถหาทางชาร์จไฟให้กับมันได้ และต้องหันไปพึ่งไฟสำรองที่ได้มาจากห้องปฏิบัติการแทน ส่วนทางด้านของแบตสำรองที่ประดิษฐ์เองนั้นอาจจะต้องใช้เวลาและความพยายามอีกสักพัก

 

 

เวลาที่เหลือโดยประมาณ 10 ชั่วโมง ต้องรีบทำให้เสร็จตอนนี้เลย

 

ตัวอย่างแผนผังตระกูลทั้งสองได้ถูกวิเคราะห์ออกมาเป็นไฟล์ผลทางพันธุกรรมตามลำดับขั้น

 

ก่อนจะตั้งค่าพารามิเตอร์ต่างๆ และลำดับเพื่อนำไปซ้อนทับข้อมูลทางพันธุกรรมที่ได้มา

 

ด้วยการเปรียบเทียบความแตกต่างในลักษณะนี้ จะสามารถระบุการกลายพันธุ์ทางพันธุกรรมของผู้ป่วยได้ว่าเป็นเช่นไร

 

โรคนอนไม่หลับมรณะเป็นโรคที่เกิดจากพรีออนซึ่งไม่มีทางรักษาหายแม้ในยุคปัจจุบัน ท้ายที่สุดก็จะทำให้ผู้ป่วยเสียชีวิตจากร่างกายที่ทรุดโทรมลงด้วยสาเหตุการพักผ่อนไม่เพียงพอ ถึงจุดนี้ก็จะได้ตรวจสอบเสียทีว่า สมาชิกครอบครัวของเอ็มเมอริค รวมไปถึงลอตเต้มีใครบ้างที่เกิดการกลายพันธุ์ขึ้น

 

 

ฟาร์มาดำเนินการวิเคราะห์อย่างใจเย็นโดยใช้ข้อมูลทางพันธุกรรมรูปแบบดิจิทัลที่เขาทำไว้

 

ความสามารถในการใช้งานยังคงอยู่แม้ตนจะเกิดใหม่ในร่างนี้ เขาเขียนคำสั่งและป้อนรหัสข้อมูลในส่วนต่างๆ ที่ขาดหายไปได้อย่างไม่มีที่ติ

 

 

แล้วเขาก็ได้ผลลัพธ์ออกมา

 

ใครก็ตามที่มีผลของการกลายพันธุ์ในโคดอนลำดับ178ของพรีออน ถือว่าเขานั้นเป็นพาหะของโรคนอนไม่หลับมรณะ

 

 

น่าเสียดายที่เอ็มเมอริคนั้นเป็นพาหะอย่างแน่นอน

 

 

ลูกชายคนที่สอง ลูกชายคนที่สาม ลูกชายคนที่สี่ ลูกสาวคนโต ลูกสาวคนที่สองก็เป็นพาหะเช่นกัน…

 

 

 

“นี่ทุกคน….เป็นพาหะหมดเลยงั้นเหรอ….”

 

 

 

นอกจากนี จากการวิเคราะห์การแสดงออกของยีนพบว่าโปรตีนพรีออนที่ผิดปกติได้เริ่มสะสมในลูกชายคนที่สองแล้ว มีโอกาสมากที่ลูกชายคนที่สองจะเสียชีวิตภายในเวลาไม่กี่ปี

 

สถานการณ์ร้ายแรงกว่าที่ฟาร์มาคิด

 

ความน่าจะเป็นทางพันธุกรรมของโรคนี้มักจะอยู่ที่ 50% แต่ในรุ่นของ เอ็มเมอริค ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพวกเขาเป็นผู้ใช้ศาสตร์แห่งเทพ หรือเพราะการแต่งงานกันเองภายในตระกูล จึงทำให้ผลลัพธ์การติดโรคนี้คือ 100%

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งทุกคนจะป่วยเป็นโรคนี้

 

 

 

“แล้วลอตเต้ล่ะ…”

 

 

 

ฟาร์มาสงบจิตใจที่เดือดดาลของเขาและนำข้อมูลที่ออกมาในลำดับสุดท้ายมาดู

 

มีความแตกต่างบางอย่างระหว่างพวกเขากับลอตเต้แม้จะมีบรรพบุรุษเดียวกัน แต่คนหนึ่งเป็นชนชั้นสูงและอีกคนเป็นสามัญชน

 

เมื่อมองไปที่ผลยีน เขาจึงได้ทราบว่าลอตเต้และเอ็มเมอริคนั้นมีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกันจริงๆ

 

แล้วฟาร์มาก็ถอนหายใจหลังจากดูข้อมูลในนั้น

 

บางทีอาจเป็นเพราะลอตเต้มีสายเลือดสามัญทางฝั่งแม่ของเธอมากไป เธอจึงขาดยีนบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับศาสตร์แห่งเทพ และไม่ใช่ผู้ใช้ศาสตร์แห่งเทพอีกต่อไป ตอนนี้ลอตเต้เป็นคนธรรมดา

 

 

 

และโรคนอนไม่หลับมรณะนั้น…

 

 

 

“เธอไม่ได้เป็นพาหะของโรคนี้…”

 

 

 

มันเป็นเพียงความโล่งใจชั่วขณะ เมื่อเขาคิดถึงเอ็มเมอริคและคนอื่นๆ นี่ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาสบายใจ แม้ว่าการวินิจฉัยจะเกือบได้รับการยืนยันทั้งหมดแล้วแต่เขาก็ยังอดหลับอดนอนเพื่อถอดรหัสรหัสพันธุกรรมต่อไปราวกับแลกมันด้วยชีวิต เขาต้องการหาวิธีรักษาโรคนี้จากข้อมูลของยีนอื่นๆ ที่มีภายในนั้นด้วย เขาต้องการดึงข้อมูลออกมาให้ได้มากที่สุดจนกว่าแบตจะหมดลง

 

จากนั้นฟาร์มาก็เอียงศีรษะเมื่อเห็นแถบพลังงานในเครื่อง

 

(ทำไมแบตเตอรี่เครื่องถึงไม่มีทีท่าลดลงเลยล่ะ หรือว่ามัน….)

 

ของจากโลกใบอื่นหากถูกนำเข้ามาในโลกนี้มันจะกลายเป็นสมบัติลับ นั่นหมายความว่าทั้งบัตรประจำตัว สารละลาย น้ำยาต่างๆ และเครื่องมือของเขาก็น่าจะไม่มีข้อยกเว้น

 

แถบที่แสดงสถานะของแบตเตอรี่ที่ไม่มีทึท่าจะหมดลงนั้นแสดงถึงความผิดปกติได้เป็นอย่างดี

 

 

“ถ้ามันไม่ลดลงเลยแบบนี้….ไปนอนพักสักหน่อยแล้วกัน”

 

แล้วฟาร์มาก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาแล้วผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า

 

 

ในวันรุ่งขึ้นเราต้องค้นหาวิธีรักษาโรคนี้ให้เร็วที่สุด

 

โรคร้ายที่สาปส่งนักเรียนของเขา

 

 

ภายใต้ห่วงนิทราอันมืดมิด เขาได้ยินเสียงนกตัวน้อยร้องเจื้อยแจ้วออกมา

 

 

แสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบผิวทำให้เกิดความอบอุ่น

 

มีบางสิ่งที่อ่อนนุ่มสัมผัสแขนของฟาร์มาอยู่ เมื่อเขาตื่นขึ้นเอเลนก็พิงอยู่ข้างๆ เขาด้วยโดยที่แขนของเขานั้นรัดด้วยแขนของเธออยู่และพอเขาได้สติแล้วเอเลนก็ตื่นขึ้นพอดี

 

“อรุณสวัสดิ์ ฟาร์มาคุง”

 

เอเลนยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

“เอเลน คุณยังเห็นร่างผมอยู่ใช่ไหม”

 

“ชัดเจนเลย”

 

 

พอได้ยินคำพูดของเอเลนแล้วฟาร์มาก็รู้สึกสบายใจขึ้น ก่อนที่เขาจะพบว่าเอเลนได้เข้ามาสวมกอดร่างของเขาเอาไว้แน่น ครึ่งตัวด้านบนของเธอได้บดขยี้ใบหน้าของฟาร์มาเอาไว้แน่นจนทำให้เขาหายใจไม่ออก

 

“อ่ะ คือ เอเลน มันเจ็บนะ เจ็บ…”

 

ถึงในอดีตเขาจะเคยออกไปนอนอวกาศมาแล้วจนทำให้แน่ใจว่าตนไม่น่าจะขาดอากาศหายใจตายได้ แต่ด้วยสถานการณ์กะทันหันแบบนี้ทำให้ฟาร์มาตัวแข็งทื่อขึ้น เอเลนไม่ใช่คนที่ปกติจะทำอะไรแบบนี้เสียหน่อย

 

“นายจากไปยังที่ที่แสนห่างไกลแบบนั้น….ดีจริงๆ ที่นายกลับมา…พอนายหายไป..ฉัน….”

 

เสียงของเอเลนที่พูดออกมาขณะที่น้ำตาของเธอไหลออกมาด้วยผ่านเข้ามาใกล้หูของฟาร์มา

 

“ยิ่งไปกว่านั้น พอนายกลับมาคราวนี้ ทำไมร่างนายดูเหมือนมันจะส่องแสงออกมาในความมืดได้เลยล่ะ…นายไปทำอะไรแปลกๆ มาอีกแล้วใช่ไหม ร่างกายของนายจะไม่เป็นไรเอาเหรอ”

 

“ใช่..คือ..ผมขอโทษ”

 

ฟาร์มารู้สึกได้ทันทีว่าเขาต้องทำให้เอเลนปวดใจมากแน่ๆ ก่อนจะตัดสินใจฟังเอเลนที่พิงเขาอยู่ดุอย่างว่าง่าย โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เวลามัน…

 

 

ครืด—–

 

ในขณะที่เอเลนและฟาร์มากำลังนั่งพิงกันอยู่บนโซฟา ประตูห้องของเขาก็เปิดออก ในวินาทีนั้นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจก็บังเกิดขึ้น

 

 

“อ่ะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ… อา ขอโทษนะคะ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นเลยค่ะ!”

 

 

โซอี้เลขานุการของฟาร์มาทำกระเป๋าของเธอหล่นลงพื้นก่อนจะพยายามถอยหนีไป

 

“เดี๋ยวครับ คุณโซอี้……!?”

 

ฟาร์มาตื่นตระหนกเมื่อเห็น โซอี้ในช่วงเวลาที่ไม่คาดฝันแบบนี้

 

แน่นอนว่าทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรผิดศีลธรรมกัน แต่เนื่องจากความลนลานในจังหวะนั้นจึงทำให้พวกเขา แสดงอาการแปลกๆ ต่อหน้าโซอี้

 

“โอ้ ว่าไงอรุณสวัสดิ์นะ โซอี้จัง วันนี้มาเช้าจังเลยนะ พอดีเมื่อคืนพวกเรายุ่งกันนิดหน่อยน่ะ เลยมาค้างคืนที่ห้องนี้ พอมีหลายเรื่องให้ต้องทำแบบนี้ ก็อยากจะอาบน้ำสักหน่อยจริงๆ น้า”

 

เอเลนพูดออกไปโดยไม่คิดว่า คำพูดพวกนั้นจะสร้างความเข้าใจผิดอย่างลึกซึ้งให้กับโซอี้ แน่นอนว่าเธอไม่รู้ตัว

 

 

“เอ่อ คือ…ฉันกำลังรบกวนสองท่านอยู่สินะคะ!”

 

แล้วเธอก็ขอตัวออกไปทำธุรแล้วบอกว่าอีกสัก 30 นาทีจะกลับมา แต่อาจจะเป็นเพราะเธอกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฟาร์มาและเอเลน ทำให้สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่กลับมาตามที่พูดไว้

 

ท้ายที่สุดฟาร์มาก็ต้องวิ่งวุ่นไปรอบเขตมหาลัยเพื่อตามหาโซอี้ จนหมดช่วงเช้าของวันนั้นก็ลงเอยที่เขาต้องเริ่มสอนด้วยอารมณ์ที่น่าอึดอัดใจ

———-

Note 1 : สบายใจแล้วพักได้ เย้

Note 2 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ สามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code