ตอนที่ 119 ความมุ่งมั่นของปาลเล่และการมาเยือนของแขกต่างแดน

 

 

วันที่ 15 มิถุนายน ปี 1148

 

ในวันนี้ฟาร์มาได้อยู่ภายในห้องปฏิบัติการกับโจเซฟีนและเอ็มเมอริคตั้งแต่ช่วงเช้า

 

 

「ศาสตราจารย์ ความเร็วของเครื่องหมุนเหวี่ยงไม่สามารถทำให้เร็วกว่านี้ได้แล้วครับ……」

 

 

พวกเขาทั้งสามคนกำลังเฝ้าดูการทำงานของเครื่องหมุนเหวี่ยง ทันทีที่เครื่องส่งเสียงแปลกๆ ออกมาความเร็วในการหมุนของมันก็จะลดลง ฟาร์มาจึงบอกให้ทั้งสองปิดการทำงานของมันแล้วบันทึกข้อมูลเอาไว้

 

 

「หื้ม ความเร็วในการหมุนกับแรงG นี่ไม่ได้จริงๆ …การปั่นแยกคงจะเป็นไปได้อยาก」

 

 

ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในขั้นตอนการปรับปรุงเครื่องหมุนเหวี่ยงเพื่อกรองเอาไวรัสออกมาใช้ในการบำบัดด้วยยีน

 

เครื่องหมุนเหวี่ยงนั้นจะทำการตกตะกอนสารโดยใช้แรงเหวี่ยงกับตัวถูกละลาย ในโลกของเขานั้นสามารถเร่งแรงGได้เป็นล้าน จนสามารถทำให้โมเลกุลถูกแยกออกจากกันได้อย่างง่ายดาย แต่สำหรับโลกนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

「ถ้าเราทำการเพิ่มระดับสุญญากาศเข้าไปอีก แรงต้านอากาศน่าจะลดลงใช่ไหมครับ? 」

 

จากนั้นเอ็มเมอริคก็ยกคทาขึ้นเพื่อสร้างสุญญากาศภายในห้องให้สูงขึ้น แต่คทาก็จับคทาของเขาเอาไว้ก่อน

 

 

 

「ไม่ดีกว่าครับ แค่นี้น่าจะพอแล้ว」

 

 

เอ็มเมอริคคือผู้ใช้ศาสตร์แห่งเทพธาตุลม แต่เนื่องจากการสอนของฟาร์มาตอนนี้เขาจึงสามารถสร้างพื้นที่สุญญากาศขึ้นมาได้ จากการบรรยายเรื่องความเปลี่ยนแปลงความหนาแน่นของอากาศ ก็เช่นเดียวกับปาลเล่ เอ็มเมอริคคือพวกเรียนรู้แล้วนำมาใช้จริงได้เร็ว

 

 

「งั้นวันนี้ก็หยุดกันแค่นี้นะครับ」

 

มันคือการตัดสินใจของฟาร์มา เขามองว่าควรฝืนในจุดที่ฝืนได้และควรยอมแพ้ในจุดที่ควรยอม

 

 

「คือ…แต่ว่า…ไม่ใช่ว่าพวกเราจำเป็นต้องใช้การหมุนเหวี่ยงแบบพิเศษเพื่อจัดการกับไวรัสและโปรตีนให้บริสุทธิ์ขึ้นเหรอครับ ยังไงวิธีการนี้มันก็เป็นวิธีการที่สั้นที่สุดแล้วด้วยสำหรับการสกัด」

 

แต่เอ็มเมอริคเหมือนจะยังไม่ยอมแพ้

 

 

 

「หากพวกเราใช้ตัวกรองแบบคอลัมน์และเมมเบรน มันก็สามารถทำให้บริสุทธิ์ได้เหมือนกันครับ แม้ความเร็วจะต่ำไปบ้างแต่เป็นวิธีการที่ทุกคนสามารถใช้งานได้ และปลอดภัยกว่าด้วย」

 

เนื่องจากยังมีตัวเลือกอื่นให้ใช้ ฟาร์มาเลยมองถึงความปลอดภัยเป็นอันดับแรก หากเกิดการระเบิดขึ้นภายในเมืองหลวง คงจบไม่สวยแน่ นั่นคือความคิดของฟาร์มา

 

 

 

「กำลังกังวลเรื่องที่เครื่องอัลตราเซนตริฟิวจ์จะระเบิดสินะคะ? 」

 

「หากมันไม่สามารถทนแรงเหวี่ยงได้ก็เกิดระเบิด หากมันเสียสมดุลไปเพียงเล็กน้อยก็เกิดระเบิด หากโรเตอร์พังก็ระเบิดอีก เรียกว่าความเสี่ยงมีเยอะเลยครับ」

 

 

แล้วความเสี่ยงในตอนนี้มันสูงกว่าโลกเขาเพราะไม่มีระบบคอมพิวเตอร์เข้ามาควบคุมอีกด้วย

 

ขนาดชาติก่อนเขาที่ระวังตัวเป็นอย่างมาก ก็ยังเคยเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้เลย

 

ดังนั้นยิ่งเป็นระดับนักศึกษาภายในคลาส เหตุระเบิดก็ย่อมเกิดขึ้นเป็นระยะอยู่แล้ว

 

 

「แรงเหวี่ยงนี่น่ากลัวจังเลยนะคะ….」

 

 

โจเซฟีนนึกแล้วก็แอบขนลุกขึ้นมาเล็กน้อย

 

สำหรับโลกใบนี้ที่ยังไม่เข้าถึงแรงเหวี่ยงมากนัก ความอันตรายของมันคงไม่มีมากเท่าไหร่

 

 

「ใช่แล้วครับ ดังนั้นก็หยุดมันไว้ก่อนดีกว่า」

 

 

ใจจริงของฟาร์มาก็แอบหวังให้พวกนักเรียนของเขาได้ดูวิดีโออุบัติเหตุจากการทดลอง แต่น่าเสียดายที่พวกนักเรียนมองไม่เห็นภาพในสมาร์ทโฟนได้ สุดท้ายฟาร์มาก็เลยบอกให้ทั้งสองแยกย้ายไปพักแทน

 

 

 

「เอาเป็นว่าวันนี้ก็พักกันก่อน! ผมเองก็เริ่มหิวแล้วด้วย」

 

「จะไปที่โรงอาหารของมหาลัยเหรอครับ? ถ้าผมจำไม่ผิด เทศกาลของหวานก็จัดจนถึงวันที่ 20 ด้วยสินะครับ คุณโจเซฟีนสนใจหรือเปล่าครับ พวกพี่น้องของผมก็เหมือนจะวิ่งวุ่นกันไปทั่วเพราะงานนี้เลย เดี๋ยวคงได้เจอกัน ทางผมเองก็ต้องไปหาข้อมูลร้านพอสมควร」

 

 

พวกน้องๆ ของเอ็มเมอริคนั้นเหมือนจะชอบของหวานมา เอ็มเมอริคเลยยุ่งอยู่กับการหาข้อมูลร้านขนมหวานภายในงานที่ถูกจัดขึ้น

 

 

 

「ของหวานเหรอคะ เอาด้วยค่ะ! จะได้ไปเจอกับพวกคุณน้องสาวด้วย」

 

 

โจเซฟีนเองก็เหมือนจะเห็นด้วย

 

 

 

ฟาร์มายังจดจำใบหน้าน้องสาวของเอ็มเมอริคที่เหมือนลอตเต้เป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่แปลกอะไรเพราะครอบครัวพวกเขาเป็นญาติห่างๆ กัน

 

 

 

「พูดถึงเรื่องนี้แล้วตอนนี้พวกน้องๆ คุณเป็นยังไงบ้างครับ? 」

 

 

「ก็เรียกได้ว่ามาทานขนมกันได้ทุกวี่ทุกวันจนบางทีก็อดอาหารเพื่อมากินแต่ของหวานครับ」

 

 

「น…นั่นค่อนข้างจะหนักอยู่นะครับ สำหรับคนที่มียีนเมตาบอลิซึมพื้นฐาน เมตาบอลิซึมของไขมัน และเมตาบอลิซึมของกลูโคสต่ำแล้ว อยากจะให้พวกเขาระมัดระวังเรื่องการทานอีกสักหน่อย….」

 

 

แค่การออกกำลังกายนั้นไม่ได้หมายความว่าจะเพียงพอ แต่ยังต้องดูแลเรื่องอาหารด้วย เพราะพันธุกรรมของพวกเขามีความเสี่ยงที่จะเป็นเบาหวานกันสูงจริงๆ

 

 

「ครับ ไว้ผมจะไปบอกพวกเธอ」

 

เอ็มเมอริคเองก็เหมือนจะจริงจังไม่น้อย

 

ทั้งที่พวกที่ควรพักผ่อนดูแลสุขภาพมากที่สุดคือทั้งสองหน่อตรงนี้แท้ๆ แต่ไม่รู้เพราะอะไรพวกเขาจึงไม่มีเวลานั้นกันเลย

 

 

「ศาสตราจารย์! มีรายงานส่งเข้ามาค่ะ」

 

ระหว่างที่ฟาร์มากับคนอื่นๆ กำลังถอดชุดกาวน์สีขาวออกแล้วหมายจะเดินทางไปที่โรงอาหารของมหาลัย โซอี้เลขาของฟาร์มาก็เรียกพวกเขาเอาไว้ก่อน

 

โดยรายงานที่ว่าคือโทรเลขจากมาร์เชลที่ชวนให้ฟาร์มาประหลาดใจ

 

 

「หา? คุณเมเลเน่ติดมากับเรือสินค้า? เมเลเน่คนนั้นน่ะเหรอครับ? 」

 

 

ฟาร์มาขมวดคิ้ว

 

เนื่องจากตอนนี้การสื่อสารระยะไกลจากเมืองหลวงได้กระจายไปทั่วทวีปแล้ว แต่รายงานแรกของมาร์เชลดันเป็นเรื่องนี้ ฟาร์มาชักรู้สึกไม่พร้อมรับมือจริงๆ

 

 

 

「ศาสตราจารย์คะ? 」

 

 

โจเซฟีนมองดูใบหน้าของฟาร์มา ส่วนฟาร์มาก็โบกมือให้ทั้งสองแบบไม่เป็นไร

 

 

「ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ แต่คงต้องขอให้ทั้งสองไปกันเองซะแล้วสิ 」

 

 

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามากินของหวานอีกแล้ว

 

แน่นอนว่าพวกเอ็มเมอริคไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทวีปใหม่นั่น

 

 

 

「รีบไปรีบมานะคะ นี่เทศกาลของหวานเชี่ยวนะคะ ของหวาน!」

 

 

โจเซฟีนคงจะกลัวว่าของหวานดีๆ จะถูกกินไปเสียหมดจนไม่เหลือถึงฟาร์มา

 

 

「ไว้ผมจะรีบกลับมาให้เร็วเท่าที่ทำได้นะครับ」

 

「คนส่วนใหญ่ที่พูดแบบนี้ก็มักจะแห้วตลอดนะคะ」

 

 

โซอี้กระซิบข้างหูฟาร์มา

 

 

 

「โหดร้ายจังนะครับ」

 

 

ฟาร์มาก็ทำได้เพียงไหล่ตก

 

เหตุผลที่โซอี้พูดแบบนั้นก็คงจะเป็นเพราะงานด่วนที่เข้ามา

 

 

「ถ้าบอกว่าจะตามไป พวกเขาอาจจะได้รอแบบมีความหวังสู้บอกว่า ไปไม่ได้อาจจะดีกว่านะคะ」

 

 

「เข้าใจแล้วครับ ครั้งหน้าผมจะบอกแบบนั้นละกัน ว่าแต่เมเลเน่กับคนอื่นๆ ตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้วครับ」

 

「อ๋อ เมเลเน่เหรอคะ? จากที่ทราบเธอกับสมาชิกอีก 6 คนของเผ่าไมราก้ากำลังอยู่ในจุดกักตัวของเมืองมาร์เชลและมุ่งหน้ามายังเมืองหลวงจักรวรรดิหลังกักตัวเสร็จค่ะ ว่าแต่เผ่าไมราก้านี่คือเผ่าอะไรเหรอคะ? 」

 

 

แล้ว โซอี้อ่านโทรเลขของเมเลเน่ให้ฟาร์มาฟัง

 

 

 

「เมืองหลวงจักรวรรดิ! ฉันมาแล้ว!」

 

 

จากที่ทราบพวกเขาได้เดินทางมาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว ว่าแต่ทำไมพวกพ่อค้าถึงไม่เอาเรื่องนี้มาบอกฟาร์มาแต่แรกกันนะ

 

 

「พวกเผ่าไมราก้าก็คือคนของทวีปใหม่ครับ」

 

 

「แบบนี้นี่เอง! แปลว่าเดี๋ยวจะได้พบกันแล้วสินะคะ? ว่าแต่ท่านได้เตรียมหาสถานที่ท่องเที่ยวเมืองหลวงไว้พาพวกเขาไปหรือยังคะ? 」

 

「ผมเหรอ? 」

 

ฟาร์มาประหลาดใจและชี้นิ้วไปยังตัวเอง

 

 

「ดูยังไงพวกเขาก็เหมือนจะมาหาท่านนะคะ ฉันเลยคิดว่าท่านก็น่าจะต้องเป็นคนออกไปต้อนรับพวกเขา」

 

โซอี้กล่าว

 

 

 

「แต่ผมไม่ได้เชิญพวกเขามาสักหน่อย โถ่」

 

 

ก็จริงว่าฟาร์มาอยากจะพบพวกเขาอีก แต่การสื่อสารด้วยระบบสื่อสารข้ามทวีปก็น่าจะเพียงพอแล้วแท้ๆ

 

 

「ถ้าพูดแบบนี้ก็แปลว่าไม่มีที่แนะนำเลยสินะคะ」

 

「ตามที่พูดเลยครับ…คุณโซอี้พอจะมีสถานที่แนะนำหรือเปล่า? 」

 

 

「นั่นสินะคะ เอาเป็นร้านอาหารที่เป็นที่นิยมในเมืองหลวงก็ไม่เลวนะคะ」

 

 

เลขาผู้มากความสามารถอย่างโซอี้จึงเริ่ม ลิสรายชื่อร้านอาหารให้กับฟาร์มา

 

หากเป็นงานเตรียมตัวพบปะทางสังคม เธอก็ถิอว่าทำได้ไร้ที่ติ

 

 

 

 

「ไม่ทราบว่าทางนั้นมีอะไรที่ทานไม่ได้หรือแพ้บ้างหรือเปล่าคะ? 」

 

 

จากของที่เอลิซาเบทลองมอบให้ทาน เธอไม่กินเนื้อแห้งที่มอบให้ แต่ว่ากันตามตรงก็บอกได้ไม่ชัดจริงๆ ว่าพวกเธอจะไม่กินอะไรบ้าง ยิ่งการแต่งตัวแบบชนเผ่าด้วยแล้วยิ่งยากเข้าไปอีก

 

 

「ว่าแต่พวกเขาอาศัยอยู่ใกล้ทะเลสินะคะ ฉันว่าอาหารทะเลก็น่าจะไม่ไม่เลว」

 

 

ถึงจะยืนยันไม่ได้ แต่จากเครื่องประดับที่มีเปลือกหอยเป็นส่วนประกอบ พวกเขาก็น่าจะทานหอยกันได้แน่ๆ แล้วหนึ่งอย่าง

 

 

「เอาเป็นแบบนั้นก็ได้ครับ ส่วนเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวชมเมืองนี่พอจะแนะนำด้วยได้หรือเปล่าครับ」

 

 

「ถ้านึกถึงสถาปัตยกรรมที่น่าสนใจ ก็มีหลายอย่างนะคะ เช่นวิหารหรือสิ่งก่อสร้างสไตล์จักรวรรดิ ที่ฉันมั่นใจว่าหาดูไม่ได้ในประเทศอื่นค่ะ」

 

โซอี้เริ่มแนะนำสถานที่เที่ยวให้ต่อ

 

 

「ชมสถาปัตยกรรมก็น่าสนใจหรอกครับ แต่เรื่องวิหารนี่อาจจะมีปัญหานิดหน่อยก็ได้」

 

หากพวกเขาลองอัญเชิญวิญญาณขึ้นภายในวิหาร

 

ได้เกิดเรื่องขึ้นมาแน่

 

 

 

「หากเป็นวังหลวงล่ะคะ? 」

 

 

「คงต้องไปยืนยันกับฝ่าบาทก่อนนะครับ เอาเป็นว่าก็พอรู้กำหนดการบ้างแล้ว เราไปหาอะไรหวานกินกันหน่อยไหมครับ คุณโซอี้」

 

「ได้สิคะ」

 

 

แล้วฟาร์มก็ตามคนอื่นไปที่ล่วงหน้าไปงานเทศกาลก่อนเขา

 

◆

 

「ท่านพ่อ ผมมีเรื่องจะปรึกษาครับ」

 

「เข้ามาสิ」

 

 

ปาลเล่เข้าไปพบกับบรูโนที่ห้องทำงานของตระกูลเดอ เมดิซิส

 

พอปาลเล่เข้าไปเขาก็ล็อกห้องจากด้านในและวาดการ์ดใบหนึ่งไว้บนโต๊ะของบรูโน ภายในนั้นถูกเขียนเอาไว้ว่าสิทธิ์ท้าชิงบัลลังก์แห่งแซงต์เฟลิฟ

 

 

「ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำอย่างไรกับสิ่งนี้ดี เพราะผมนึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่าทำไมตัวเองถึงได้สิทธิ์ในการท้าทายชิงบัลลังก์แห่งจักรพรรดิมา จากฝ่าบาทเอลิซาเบท」

 

「เรื่องนั้นพ่อได้ยินมาจากฝ่าบาทแล้ว」

 

 

บรูโนเงบหน้าขึ้นมามองปาลเล่

 

 

「ผมอยากจะปรึกษาว่าเป็นไปได้หรือเปล่าที่จะโอนสิทธิ์นี้ให้กับฟาร์มาแทน」

 

 

เป้าหมายของปาลเล่นั้นมีเพียงการเป็นแพทย์โอสถที่ยอดเยี่ยม

 

แม้จะได้รับสิทธิ์ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจในบัลลังก์

 

บรูโนจึงตอบขณะเอามือจับหน้าผากไว้

 

 

「การส่งมอบสิทธิ์ท้าทายบัลลังก์นั้นคงจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้จากกฎจักรวรรดิที่มีมาช้านาน ทว่าการจะปฏิเสธสิทธิ์ในการเข้าท้าทายก็ไม่ใช่เรื่องเสียมารยาทอะไร」

 

「ทว่ามันก็นับเป็นการเสียโอกาสนะครับ ฝ่าบาทคงอยากจะหาผู้สืบทอดบัลลังก์เต็มที หากไม่สามารถหาคนมารับตำแหน่งนั้นแทนได้ ฝ่าบาทคงจะกังวลไม่น้อย」

 

「พ่อก็คิดแบบนั้น」

 

บรูโนทำสีหน้าปั้นยากเล็กน้อย

 

 

「ทำไมฝ่าบาทถึงไม่เลือกฟาร์มากันนะ」

 

 

ปาลเล่พูดเหมือนอยากจะถามบรูโน

 

 

「อาจจะเป็นเพราะฟาร์มาถูกรู้จักดีอยู่แล้วในฐานะแพทย์โอสถหลวงยังไงล่ะ」

 

「เรื่องนั้นไม่ใช่เหตุผลเลยครับ…ถึงจะเป็นในฐานะแพทย์โอสถหรือฝีมือการต่อสู้ผมก็ไม่เคยเอาชนะฟาร์มาได้เลยสักครั้ง ดูเขาสิครับ ทั้งช่วยจักรวรรดิจากวิกฤติมากมาย หากเขาได้ครองบัลลังก์จักรวรรดิจะรุ่งเรืองขนาดไหนก็ไม่มีใครคาดเดาได้ ในฐานะพี่ชายของเขาแล้วผมเชื่อว่าเขามีคุณสมบัติและความเหมาะสมกว่าผู้ใด ไม่ว่าจะจักรพรรดิหรือแพทย์โอสถเขาก็คู่ควรครับ」

 

 

「ถ้าจะให้พ่อพูด…ฟาร์มาไม่เหมาะสมจะเป็นจักรพรรดิ」

 

 

จากนั้นบรูโนก็เริ่มคิดเล่าความจริงให้ปาลเล่ได้ฟัง

 

 

「ท่านพ่อทำไมกันล่ะ ทำไมท่านถึงไม่ยอมรับฟาร์มา ถ้อยคำของผมมันไม่ได้ช่วยให้ท่านพ่อตัดสินใจได้มากขึ้นเลยเหรอ」

 

「ไม่หรอก อันที่จริงแล้ว…」

 

จากนั้นปาลเล่ก็ได้รู้ความจริงจากปากของบรูโน

 

ฟาร์มานั้นมีสถานะระดับสูงที่สุดภายในนครศักดิ์สิทธิ์และได้รับการยอมรับว่าเป็นเทพผู้พิทักษ์อย่างเป็นทางการ

 

บรูโนได้ทำการเล่าเรื่องราวทั้งหมด ก่อนที่ชาของโต๊ะบรูโนจะเย็นชืดเสียอีก ทางปาลเล่ที่ไม่รู้เรื่องนี้ก็ทำสีหน้าปั้นยากออกมา

 

 

 

「เขาเป็นเทพโอสถจริงๆ เหรอครับ…」

 

「เพราะแบบนั้น เขาจึงไม่ควรจะเป็นจักรพรรดิแห่งโลกมนุษย์ นอกจากนี้เขาก็ไม่เลือกเส้นทางนั้นด้วย เขาพึงพอใจแค่ตำแหน่งแพทย์โอสถหลวงที่สามารถเป็นช่องทางถ่ายทอดวิชาของเขามายังโลกของเรา」

 

ปาลเล่พูดอะไรไม่ออก

 

เมื่อคิดดูนี่ไม่ใช่ว่าตัวเขาได้รับพรเสียยิ่งกว่าใครหรือ

 

เขาคือคนที่อยู่ใกล้ฟาร์มาที่สุด ได้ยินคำสอนของฟาร์มามากที่สุด ถูกฟาร์มาช่วยชีวิตเอาไว้ ได้เห็นการกระทำของฟาร์มา จะว่าไปพอย้อนมองกลับไปสิ่งประดิษฐ์มากมายที่ฟาร์มาสร้างขึ้นและของที่เขามอบให้กับตระกูลเดอ เมดิซิสที่นับถือเทพโอสถกันเสียส่วนใหญ่ ก็คงนับว่าเป็นโชคชะตาได้

 

แล้วจากนี้ปาลเล่จะทำตัวยังไงกับฟาร์มาดีล่ะ

 

 

ปาลเล่รู้สึกว่าตนได้ทำเรื่องเสียมารยาทกับฟาร์มาไปหลายเรื่องเลย

 

 

「ก็แปลว่าผมได้ดูหมิ่นเทพโอสถหลายครั้งเลยสิครับ แล้วผมจะใช้ชีวิตอย่างไรต่อจากนี้ดีล่ะ เห็นทีคงต้องรับโทษตายเพื่อเป็นการไถ่บาปแล้วสิ」

 

ปาลเล่รู้สึกผิดจริงๆ จนอยากจะฉีกร่างตัวเองทิ้งไปเสีย เขาอยากจะรีบวิ่งไปสวดภาวนานับล้านๆ ครั้งและกรีดเลือด ถวายหัวใจให้องค์เทพจริงๆ

 

 

「ทำตัวแบบที่ผ่านมาเถอะ นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ เขาไม่ได้เรียกตัวเองว่าเป็นเทพเจ้า เขาไม่ได้ต้องการการปฏิบัติเช่นนั้นด้วย เขาเพียงอยากอาศัยอยู่กับผู้คนและเคียงข้างมนุษย์ ที่ไม่รู้ว่าตนเองจะหายไปเมื่อไหร่ พ่อเองก็จะปฏิบัติตัวกับเขาเฉกเช่นคนเป็นพ่อควรทำเช่นเดิม เพราะเขาขอให้พ่อทำเช่นนั้น ดังนั้นเจ้าก็ควรทำตัวในฐานะพี่ชายเช่นเดิมเถอะ 」

 

บรูโนถอนหายใจออกมาแล้ววางปากกาลง

 

สิ่งที่บรูโนกำลังทำก็คือการเขียนบันทึกทางการแพทย์และโอสถวิทยาของฟาร์มาที่ได้ถ่ายทอดให้กับเขา

 

 

 

 

「….งั้นเหรอครับ ถ้าเป็นแบบนี้ผมก็ควรจะเป็นจักรพรรดิเพื่อปกป้องเขา และเผยแพร่ศรัทธาแห่งเทพโอสถและการแพทย์ที่เขานำมาให้พวกเราสินะครับ」

 

「อื้ม…ทำตามที่เจ้าอยากเถอะ เพราะเหมือนฟาร์มาก็รีบเดินทางไปในที่ต่างๆ ที่เขาสร้างสัมพันธ์เอาไว้พอสมควร จากที่เห็นเขาอาจจะเหลือเวลาอยู่อีกไม่มากแล้วก็ได้」

 

 

ปาลเล่กำหมัดแน่น

 

ฟาร์มาคือร่างสถิตแห่งเทพโอสถ น้องชายของเขากำลังเป็นร่างที่ทำให้เทพโอสถมีชีวิตอยู่ได้

 

และในเวลาเดียวกันพรดังกล่าวก็เป็นการบอกว่าปาลเล่ได้สูญเสียน้องชายของตนไปเรียบร้อยแล้ว

 

ทันทีที่เทพโอสถจากโลกใบนี้ไป วิญญาณของน้องชายปาลเล่ที่ชื่อว่า ฟาร์มา เดอ เมดิซิสก็อาจจะถูกพาตัวไปยังสรวงสวรรค์ด้วย ปาลเล่จึงอดเศร้าหมองไม่ได้

 

น้ำตาได้เริ่มหลั่งรินออกมาจากดวงตาเล็กน้อย

 

 

「จากวันนี้เป็นต้นไป นอกจากการแพทย์แล้ว ผมจะไปขอให้ฝ่าบาทสอนเรื่องการปกครองด้วยครับ」

 

ปาลเล่ระบายความรู้สึกของตัวเองออกมา

 

 

 

「ได้สิ พ่อจะแจ้งกับฝ่าบาทให้ ยังไงฝ่าบาทก็คงพร้อมจะเชิญเจ้าเข้าพบอยู่แล้ว」

 

「ขอบคุณมากครับ หากเริ่มได้เร็วก็จะสามารถท้าชิงบัลลังก์ได้เร็วขึ้น」

 

 

ปาลเล่รู้แล้วว่าตนต้องทำอะไรต่อจากนี้ไป

 

แต่พอเขาออกจากห้องของบรูโนเขาก็ไปชนเข้ากับฟาร์มา

 

ในมือของฟาร์มานั้นกำลังถือขนมจำนวนมากอยู่ ท่าทางเขาจะออกไปซื้อจากที่ไหนสักแห่ง

 

ปาลเล่รีบดึงสติกลับมา

 

 

「ท่านพี่ ผมกำลังจะไปดื่มชากับลอตเต้ที่ชั้นล่าง มาทานด้วยกันไหมครับ? 」

 

「โฮ่! ของแบบนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ วันนี้ไปฝึกกันดีกว่าน่า!」

 

「ไม่เอาหรอกครับ วันนี้ผมไม่ได้ว่างสักหน่อย」

 

 

นั่นสินะ…ปาลเล่มองดูฟาร์มาอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มสงสัยว่าคนแบบนี้น่ะหรือคือเทพโอสถ

 

เป็นคนที่ชอบทำตัวสบายๆ แต่ก็ละเอียดอ่อน ถึงบางครั้งจะดูไม่น่าเชื่อถือบ้างก็ตาม

 

ทว่าเขาก็ได้สร้างปาฏิหาริย์มากมายด้วยร่างกายเล็กๆ นั้นมาตลอด

 

ปาลเล่ที่กำลังเผชิญหน้ากับมะเร็งเม็ดเลือดขาวแล้วรอความตายมาเยือน ก็ได้เขาคอยเคียงข้างทั้งคืนวัน จนสามารถรอดมาได้

 

ความรู้แห่งทวยเทพก็ถูกบันทึกลงในตำราแล้วเผยแพร่ไปทั่วโลก

 

เขาได้พยายามทำงานอย่างหนักเพื่อทำให้วิทยาศาสตร์และโอสถวิทยาเป็นที่รู้จัก

 

แต่ท้ายที่สุดแสงสว่างของโลก ก็จะต้องจากไป

 

หากเขารู้เร็วกว่านี้..ก็คงจะดี ปาลเล่สลักความรู้สึกของตัวเองไว้ในจิตใจส่วนลึก

 

ก่อนจะอธิษฐานอย่างเงียบๆ กับร่างเล็กๆ ตรงหน้าแล้วเดินลงบันไกไปอย่างมีความสุข

 

 

 

「เทพอยู่เคียงข้างเราและคอยมองเราในระยะนี้มาโดยตลอดเลยงั้นเหรอ」

 

 

เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะขณะที่เห็นปาลเล่กำลังคุกเข่าสวดภาวนาต่อรูปปั้นเทพโอสถอยู่ทุกวันจากด้านหลัง

 

 

◆

 

「ผมมีแขกจะมาเยี่ยมในอีก 2 วันน่ะ ดังนั้นก็เลยต้องรีบวางแผนพาพวกเขาเที่ยว」

 

ฟาร์มาได้จัดการหลายๆ อย่างเสร็จไปแล้วผ่านการแนะนำของโซอี้ แต่เขาก็ได้มาขอความเห็นของลอตเต้ที่คฤหาสน์เอาไว้ด้วย

 

นอกจากนี้ก็มีปาลเล่ที่เขาไปเชิญมาเมื่อครู่

 

 

 

 

「หรือก็คืออยากจะให้ช่วยแนะนำเกี่ยวกับการดูแลหญิงสาวสินะคะ」

 

ลอตเต้ถามฟาร์มาขณะเสิร์ฟขนมไปด้วย

 

 

「หื้ม ค่อนข้างยากเลยนะคะที่จะช่วยแนะนำได้ เพราะผู้หญิงเองก็มีหลากหลายประเภทนะคะ อย่างคุณหนูบลานช์เอย ท่านเอเลโอนอร์เอย ทุกคนต่างก็มีความแต่ต่างทางรสนิยมกันอย่างสิ้นเชิงเลยค่ะ」

 

 

ลอตเต้เคียงคอคิดขณะถือถาดที่มีชาวางอยู่

 

 

 

（ก็จริงแฮะ…เมเลเน่กับลอตเต้เองก็ดูเหมือนจะเป็นคนนิสัยตรงข้ามกันเลย）

 

 

งั้นลองดูนี่ก่อนสิ ฟาร์มายื่นเอกสารแผนไปให้ลอตเต้ดู แน่นอนว่าปาลเล่ก็ด้วยแต่เหมือนปาลเล่ตอนนี้จะคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัวอยู่ ท่าทางเลยแปลกไป

 

ฟาร์มาเองก็ไม่อยากจะไปถามอะไรมาก เพราะบางทีอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวที่เขาไปคุยกับพ่อมา

 

 

 

「เมเลเน่อายุใกล้เคียงกับลอตเต้นะ ผมก็เลยอยากจะฟังความเห็นนิดหน่อย ส่วนท่านพี่เองหากมีไอเดียดีๆ ก็บอกได้นะครับ」

 

ได้ยินว่าเมเลเน่อายุได้ 13 ปี ดังนั้นเธอจะแก่กว่าฟาร์มาไป 1 ปีและแก่กว่า ลอตเต้ไป 2ปี

 

ทว่าฟาร์มานั้นไม่ได้มีหัวใจเป็นเด็กไร้เดียงสาเลยไม่รู้จะต้องทำแบบไหน ดังนั้นหากเป็นอะไรที่ลอตเต้ทำแล้วน่าจะมีความสุข ก็น่าจะพออ้างอิงใช้กับเมเลเน่ได้บ้าง

 

มาถึงวันแรกก็มาเจอกันที่คฤหาสน์ของเขา จากนั้นพาไปทานอาหารที่ร้านซึ่งเหมาไว้ แล้วก็ไปเดินเล่นรอบเมืองหลวงช่วงบ่าย จากนั้นก็เข้าวังไปงานเลี้ยงริมแม่น้ำ แล้วพักค้างคืนที่คฤหาสน์เดอ เมดิซิส

 

วันที่สองก็จะพาไปเยี่ยมมหาวิทยาลัยแพทย์ แล้วก็ซื้อของนั่นนี่

 

ลอตเต้ที่มองดูตารางแผนแล้วก็ยิ้มออกมา

 

ฟาร์มาเลยรู้สึกโล่งใจนิดหน่อยที่เห็นท่าทางแบบนั้น

 

 

 

「สมบูรณ์แบบมากเลยค่ะ! ทำเอาฉันอยากจะไปด้วยเลย」

 

「งั้นมาด้วยกันเลยไหม? 」

 

「แต่ฉันว่ามันจะเยอะไปไหมนะ」

 

ปาลเล่ที่ดูตารางแผนอยู่ก็เริ่มถามเรื่องเวลาซื้อของที่นานมากๆ ฟาร์มาก็อธิบายไปตามที่ตนคิดว่านั่นเหมาะสมแล้ว

 

 

「จะว่าไปอีกฝ่ายเป็นคนแบบไหนเหรอ? 」

 

 

ไม่แปลกที่ปาลเล่จะไม่รู้จัก จึงได้ถามแบบนั้นขึ้น

 

 

「ถ้าจะให้พูด พวกเขาเป็นชาร์แมนที่สามารถควบคุมวิญญาณและใช้ศาสตร์แห่ง…」

 

 

「หาาาา! ควบคุมวิญญาณได้เหรอ! เห็นทีว่าคงต้องเตรียมวงเวทศักดิ์สิทธิ์เอาไว้หน่อยแล้วสิ!」

 

 

ฟาร์มารู้สึกแย่ที่ตนไม่ได้อธิบายให้ชัดเจนจนอีกฝ่ายตกใจไปก่อน

 

 

「แต่มันไม่ใช่ของน่ากลัวแบบที่เราเจอหรอกครับ นอกจากนี้ก็สร้างรูปวาดที่สามารถจับต้องได้จริงด้วย」

 

「เห! รูปวาดเหรอคะ?!」

 

ลอตเต้ผู้เป็นถึงจิตรกรหลวงย่อมตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำว่าการวาดภาพ น้ำเสียงของเธอกลับมาสดใสอีกครั้ง

 

 

 

「แบบนี้ ฉันจะสามารถทำให้รูปตัวเองขยับได้บ้างไหมนะ?!」

 

 

 

（จะว่าไปไอนั่นมันเหมือนอนิเมชั่น 3D เลยนี่หว่า!）

 

 

หากได้ความร่วมมือจากเมเลเน่ ฟาร์มาจึงเริ่มตระหนักถึงความเป็นไปได้ของผลงานศิลปะชิ้นใหม่ทันที

 

 

 

◆

 

สองวันต่อมา

 

พวกเมเลเน่ก็ได้เดินทางมาถึง ซึ่งขบวนเดินทางมานั้นเหมือนจะถูกอดัมจัดเตรียมมาให้เป็นอย่างดีตั้งแต่ที่มาร์เชล เมเลเน่ได้มาในมาดของคุณหนูผู้ดีซึ่งสวมชุดอันงดงาม

 

ผู้ติดตามคนอื่นๆ ของเธอเองก็สวมชุดสูทคุณภาพสูง หญิงสาวอีก 2 คนเองก็สวมชุดแบบกางเกงมาด้วย

 

แน่นอนว่าคลาร่าซึ่งเป็นคนรู้จักกับอีกฝ่ายก็ถูกทางเดอ เมดิซิสเชิญมาด้วยไม่ว่าเธอจะต้องการหรือไม่ก็ตาม แล้วเพราะฟาร์มามาอยู่ตรงนี้จึงเหลือแค่เอเลนดูแลร้านขายยาแทน

 

พอเมเลเน่กับผู้ติดตามของเธอลงมาจากรถม้า ฟาร์มาก็ทักทายพวกเธอ ส่วนเธอที่เห็นฟาร์มาก็ยิ้มออกมา

 

 

 

（มีผู้ชาย 3 ผู้หญิง 3 สินะ）

 

 

ฟาร์มาเริ่มสังเกตว่าบางคนเขาเคยเห็นหน้าเป็นครั้งแรก

 

 

 

「ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เมเลเน่ ยินดีต้อนรับสู่เมืองหลวงจักรวรรดิครับ」

 

 

ฟาร์มาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สดใส แม้จะชวนอึดอัดนิดหน่อยแต่คงต้องปล่อยไปแบบนี้ก่อน

 

 

 

「กว่าจะได้เจอกันนะฟาร์มา นายเองไม่เปลี่ยนไปเลยนี่」

 

ฟาร์มายื่นมือไปจับเธอ เมเลเน่ที่เห็นก็คว้ามือเขามากำไว้แน่น

 

ดูจากแรงบีบแล้ว บอกได้เลยว่าเมเลเน่เหมือนจะยังแอบแค้นฟาร์มาอยู่นิดหน่อย ชวนให้ฟาร์มาแอบกังวลขึ้นมา

 

 

 

「ไม่ทราบว่าพอจะแนะนำผู้ติดตามให้พวกผมรู้จักหน่อยได้ไหม? 」

 

「คนนี้ ไอปา พี่ชายคนโตของฉัน เลเบปาพี่ชายคนที่สองของฉัน บอนปาพี่ชายคนที่สามของฉัน ส่วนทางนั้นมิน่า ผู้นำเผ่าคนถัดไปกับเบน่าน้องสาวของเธอ」

 

 

เนื่องจากพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน ฟาร์มาเลยวางแผนว่าจะถ่ายรูปให้พวกเธอในภายหลังด้วย

 

ช่วงอายุของพวกเขาดูเหมือนจะอยู่ช่วง 10 ต้นๆ ถึง 20 และเมเลเน่ดูจะอายุน้อยที่สุด

 

ทว่าตามที่ไดอารี่ของสกาเล็ต แฮริสเขียนสังคมของพวกเขาไม่มีระบบอาวุโส ลำดับปกครองในเผ่าจะอยู่ที่ความแข็งแกร่งของพลัง

 

 

「ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมฟาร์มาส่วนทางนี้คือคลาร่าครับ」

 

「ยินดีต้อนรับนะ เมเลเน่ ตอนเดินทางมารู้สึกเมาเรือหรือเปล่าคะ? 」

 

 

คลาร่าทักทายอย่างขวยเขินนิดหน่อย ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหนก็ยังลบความเขินอายออกไปไม่ได้

 

ลอตเต้ บลานช์ กับคนของเดอ เมดิซิสเองก็ออกมาทักทายพวกเขาด้วย แต่เมเลเน่เหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรนัก ส่วนทางมิน่ากับเบน่าเหมือนจะให้ความสนใจกับลอตเต้พอสมควร

 

 

 

 

 

「ฉันไม่สนใจครอบครัวของนายหรอกนะ เพราะตอนนี้คนของฉันอยากไปเที่ยว นอกจากนี้ฉันก็ได้เงินของจักรวรรดิมาเยอะแล้วด้วยก็เลยจำเป็นต้องมาใช้ที่จักรวรรดิ อยากจะรู้จริงๆ ว่าจะมีสิ่งไหนคุ้มค่าต่อการแลกเปลี่ยนไหม」

 

 

ดูเหมือนเธออยากจะยืนยันมูลค่าของสินค่าและเงินที่ได้รับจากการแลกเปลี่ยนด้วย

 

 

 

「ชุดเหมาะกับคุณมากเลยนะคะ」

 

 

คลาร่าที่มีปัญหาในการพูดคุยเลือกจะชมการแต่งตัวของอีกฝ่ายแทน

 

 

「เป็นเสื้อของจักรวรรดิที่ชายชื่ออดัมเตรียมไว้ให้น่ะ เนื้อผ้านุ่มดี คนของฉันก็ชอบกัน น่าจะต้องซื้อกลับไปให้คนที่เผ่าด้วย…」

 

「ฉันรู้จักร้านเสื้อผ้าคุณภาพดีราคาถูกอยู่ด้วยนะคะ!」

 

พอเธอได้หัวข้อคุยขึ้นมาก็เริ่มแสดงท่าทางดีใจ

 

 

「ไว้พาฉันไปทีหลังแล้วกัน」

 

จากนั้นฟาร์มาก็เริ่มสังเกตได้ว่าเมเลเน่ใช้เสียงของตัวเองในการสนทนามาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

 

 

「นั่นสินะครับ เรื่องการซื้อของเอาไว้ก่อนกลับน่าจะดีกว่า ว่าแต่เมเลเน่คุณพูดภาษาจักรวรรดิได้แล้วเหรอครับ? 」

 

 

「ฉันอัญเชิญวิญญาณบรรพบุรุษมาไว้ในหัวน่ะแล้วใช้ท่านเป็นล่ามอีกที ได้ยินว่าคนของจักรวรรดิขี้กลัวแล้วไม่ชอบวิญญาณกัน ก็เลยคิดว่าไม่ให้พวกเขามองเห็นทางฉันคงสบายกว่า」

 

ก็เรียกว่าเป็นการแสดงน้ำใจในแบบของเธอเอง

 

 

 

「ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอเนี่ย」

 

 

ฟาร์มารู้สึกทึ่งในความสามารถของเธอ

 

 

「เอ๋? ฟาร์มานายทำไมได้เหรอ? 」

 

 

ใบหน้าของเมเลเน่แสดงออกเลยว่าตนมีชัยเหนือกว่าฟาร์มาไปแล้ว

 

 

 

 

「น่าแปลกใจจริงๆ เลยนะทั้งที่คิดว่าไม่ว่าเรื่องไหนนายก็ทำได้หมดแท้ๆ 」

 

「ฮ่ะๆ จริงสิ ผมว่าจะเอานี่ให้คุณอยู่พอดี」

 

「อะไรเหรอ? 」

 

ฟาร์มายื่นสมุดเล่มหนึ่งที่ถูกเข้าเล่มอย่างดีให้เมเลเน่

 

 

 

「มันคือไดอารี่ของสกาเล็ต แฮริสน่ะ」

 

แน่นอนว่าไม่ใช่ฉบับแปลภาษาไมราก้า แต่เป็นภาษาจักรวรรดิ

 

 

「ทั้งที่บอกว่ากว่าจะเสร็จก็คงปีหน้า ฉันเลยไม่ได้คาดหวังอะไรตอนนี้ ชักสงสัยแล้วสิว่าทุ่มเทกับไดอารี่หนาๆ นี้แค่ไหน」

 

「ก็ไม่ใช่งานหนักอะไรมากหรอก」

 

 

ความเร็วในการแปลภาษาอังกฤษของฟาร์มาก็พอๆ กับการอ่าน

 

แต่ระหว่างที่เขาแปลเขาก็แอบน้ำตาซึมไปบ้างเพราะคิดถึงภาษาโลกของเขา บางทีคงจะมีความสุขไม่น้อยหากได้อ่านออกเสียงตัวหนังสือภาษาญี่ปุ่น

 

 

แต่ฟาร์มาก็จำเป็นต้องซ่อนข้อมูลที่เกี่ยวกับโลกของเขาให้ได้มากที่สุด โดยเนื้อหาส่วนใหญ่ที่ฟาร์มาแปลไปให้นั้นจะเป็นข้อมูลที่เมเลเน่อยากรู้และจำเป็นต้องรู้เสียมากกว่า

 

「วิญญาณสามารถอ่านภาษาจักรวรรดิได้ไหมครับ? 」

 

「ก็คิดว่าได้นะ อ้อ ท่านบอกว่าไม่มีปัญหาน่ะ」

 

เมเลเน่แสดงสีหน้าดีใจออกมา

 

ท่าทางไดอารี่นี่จะเป็นเหมือนคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเธอเลย

 

 

「ก่อนอื่นผมบอกไว้เลยนะว่ามันเป็นเพียงไดอารี่ปกติ มุมมองของคนที่พวกคุณมองว่ายิ่งใหญ่อาจจะเปลี่ยนไปด้วยก็ได้」

 

「เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก ไว้กลับไปถึงบ้านเกิดของพวกเรา พวกเราค่อยอ่านแล้วกัน」

 

「แบบนั้นดีแล้วครับ」

 

ฟาร์มาตัดสินใจไม่พูดอะไรต่อ

 

มันอาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาเจ็บปวดก็ได้

 

เพราะชาร์แมนผู้ยิ่งใหญ่คนนั้นเขียนแต่เพียงเรื่องที่ตนอยากจะกลับไปยังบ้านเกิด

 

 

「อันที่จริง ผมจองร้านอาหารเอาไว้ด้วย เลยอยากจะทราบเพิ่มเติมว่ามีอะไรที่พวกคุณกินไม่ได้หรือเปล่าครับ? 」

 

 

เมเลเน่ก็หันกลับไปคุยกับคนของเธอก่อนจะหันกลับมา

 

 

「ดีเลยๆ พวกเราเริ่มหิวกันแล้วด้วย ส่วนอาหารพวกเรากินอะไรก็ได้ที่พวกนายกิน แต่ถ้าของชอบก็ต้องคาตานะ」

 

「หมายถึงปลาสินะคะ!」

 

 

คลาร่าจำได้ว่ามันหมายถึงปลา

 

 

 

「งั้นก็ดีเลยครับ เพราะร้านที่เราไปขึ้นชื่อเรื่องอาหารทะเลด้วย」

 

ฟาร์มารู้สึกโล่งใจที่การตัดสินใจของโซอี้ถูกต้อง

 

 

แล้วก็เป็นร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองหลวงที่ถูกสงวนไว้ให้กับพวกฟาร์มา คลาร่า และของเผ่าไมลาก้าได้เพลิดเพลินกับเมนูอาหารที่ดีงาม รสชาติดี รับประทานง่ายโดยไม่จำเป็นต้องใช้ช้อนส้อมแบบเป็นพิธีการอะไร

 

แล้วดูเหมือนว่าเมนูหอยจะทำพวกเธอติดใจเป็นพิเศษ จนขอเติมเยอะมาก

 

 

 

「ฉันกินไปเยอะเลย คงไม่ใช่ว่าจะติดโรคอะไรใช่ไหม? 」

 

เมเลเน่แอบพูดตลกร้ายออกมา

 

「พวกมันไม่ใช่หอยน้ำจืดนะ แล้วก็ผ่านการปรุงสุกมาแล้วด้วย ดังนั้นคงไม่ต้องห่วงเรื่องโรคหรอก」

 

ฟาร์มาพูดขณะเอื้อมมือไปหยิบหอย

 

จากนั้นเมเลเน่ก็ถามฟาร์มาต่อ

 

 

 

「พยาธิใบไม้เลือดสินะ แล้วคนของนายที่ติดโรคไปเป็นยังไงแล้วบ้าง? 」

 

 

ฟาร์มาประหลาดใจกับคำถามของอีกฝ่าย

 

 

 

 

「ทุกคนกำลังฟื้นตัวน่ะ หลังทานยาเข้าไป ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ」

 

「งั้นเหรอ」

 

 

เมเลเน่ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ท่าทางของเธอก็แสดงออกมาว่าโล่งใจนิดหน่อย

 

อันที่จริงเมเลเน่ไม่จำเป็นต้องแสดงความรับผิดชอบอะไรกับคนที่ป่วยเลย

 

ก็จริงว่าพวกเธอปล่อยให้คณะเดินทางเข้าไป แต่สุดท้ายมันก็เป็นทางเลือกของคนพวกนั้นเอง ฟาร์มาเลยพูดเปลี่ยนเรื่อง

 

 

「รู้สึกยังไงบ้างกับอาหารเมืองหลวง」

 

 

「อาหารเมืองหลวงอร่อยดี มีหลากหลาย ฉันชอบนะ ทั้งที่ใช้ของแบบเดียวกันแต่กลับอร่อยกว่าที่เคยกิน」

 

 

「มันเป็นเพราะเครื่องเทศครับ ขากลับก็ลองหาซื้อของพวกนั้นกับตำราทำอาหารดูนะ」

 

 

แล้วจำนวนร้านที่พวกเมเลเน่ต้องไปเพิ่มขึ้นไปอีก

 

ฟาร์มาก็เลยกลับมาคิดอีกครั้งว่า ตัดสินใจถูกแล้วที่เขาลงเวลาให้กับการซื้อของนานที่สุด