Parallel World Pharmacy - ร้านขายยาต่างโลก - ตอนที่ 113

ตอนที่ 113 มนุษย์ล่องหน

 

 

ตามคำสั่งลับที่จักรพรรดินีเอลิซาเบท มอบให้กับเขา เขาก็เริ่มปฏิบัติการลับของเขาภายใต้เงามืดของถ้ำในทวีปการ์บัน

 

เขาคือโนอาห์ เลอ นอเทอร์ บูตรชายคนที่ 2 แห่งตระกูลมาร์ควิสนอเทอร์และข้ารับใช้ของจักรพรรดินีแห่งจักรวรรดิแซงต์เฟลิฟ

 

คำสั่งลับที่เขาได้รับจากจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ก็คือการปกป้องและคุ้มกันคลาร่าแม้จะต้องแลกด้วยชีวิต และพาเธอกลับไปยังจักรวรรดิให้ได้

 

 

ทันทีที่คลาร่าถูกเมเลเน่และคนอื่นๆ ลักพาตัวไป โนอาห์ก็ทำการแยกตัวจากกองเรือจักรวรรดิและไล่ตามคลาร่าไป

 

เขาได้ทำการปลอมตัวเป็นชนพื้นเมืองและขึ้นเรือออกจากเกาะที่พวกเขาถูกคุมขัง

 

แม้พวกชนพื้นเมืองจะเป็นพวกระวังตัวสูง ประสาทสัมผัสของพวกเขาก็เฉียบคม

 

ทว่ากลับไม่มีใครรับรู้ถึงตัวตนของโนอาห์เลยสักนิด

 

 

ถึงจะเป็นวิญญาณที่เมเลเน่อัญเชิญมาก็ไม่ยกเว้น

 

ในตอนที่ฟาร์มากับเมเลเน่กำลังต่อสู้กัน โนอาห์ได้ฉวยโอกาสจากความวุ่นวายนี้แทรกซึมเข้าไปในดินแดนของศัตรูจากอีกทางของถ้ำจนมาถึงภายในใจกลางแดนศัตรูอย่างง่ายดาย

 

 

（พอเป็นเวลานี้แบบ พลังเราค่อนข้างจะเคลื่อนไหวสะดวกจริงๆ นั่นแหละ……）

 

 

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้โนอาห์ได้รับเลือกให้เป็นข้ารับใช้ของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์

 

มันไม่ใช่แค่เพราะโนอาห์คือบุตรชายคนที่สองของชนชั้นสูงผู้มากอิทธิพลหรือพลังแห่งเทพของเขาสูงกว่าค่าเฉลี่ย

 

แต่เป็นเพราะพลังแสนลึกลับของเขาที่ทำให้เขาสามารถลบตัวตนของตัวเองได้ตามต้องการ

 

มันคือสิ่งที่เหมือนกับพรสวรรค์ซึ่งพระเจ้าได้ประทานให้ตั้งแต่เกิด

 

หากโนอาห์ไม่ได้กำลังพูดกับใครอยู่ ก็จะไม่มีใครสามารถสัมผัสตัวตนของเขาได้เลย ราวกับว่าตัวตนของเขาอยู่นอกการรับรู้

 

ก็จริงว่าผู้คนควรจะได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาบ้าง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างกลับไม่มีใครรับรู้ถึงมันได้เลยจนกว่าเขาจะเปิดปากออกมา

 

 

 

เอลิซาเบทเป็นเพียงคนเดียวในวังเท่านั้นที่รู้ถึงความสามารถนี้

 

 

 

ตั้งแต่ช่วงวัยเด็ก ตัวตนของเขาก็มันจะถูกละเลยเสมอ

 

แม้แต่พี่น้องของเขาก็ยังรู้สึกว่าเขาเป็นพวกน่าขนลุกที่อยู่ดีๆ ก็โผล่มา อยู่ดีๆ ก็หายไป อยู่ดีๆ ก็ได้ยินแค่เสียง

 

เขาเป็นที่รังเกียจเสียจนถูกกล่าวหาว่าเป็นวิญญาณร้าย

 

แม่ของเขาก็ละเลย พ่อของเขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับตัวตนของเขา

 

 

หากทนหิวไม่ไหวหรือต้องการให้ใครสักคนรับรู้ถึงตัวตนได้ เขาก็จำเป็นต้องพูดตลอดเวลาไม่ก็ต้องส่งเสียงให้ดังจนกว่าเป้าหมายจะรับรู้ได้

 

นั่นคือสิ่งที่เขาต้องเผชิญทุกวัน

 

 

ไม่มีใครสนใจเขา และเขาก็ไม่อยากจะสนใจใครด้วย

 

โนอาห์ใช้ชีวิตวัยเด็กมาในสภาพนั้น แค่ความหมายในการมีชีวิตอยู่เขายังไม่ทราบ นับประสาอะไรกับการหาคุณค่าในตัวเอง

 

 

 

（สุดท้ายก็เป็นเพียมนุษย์ล่องหน）

 

 

เขาเลือกจะพูดแค่ตอนต้องการอะไรสักอย่างเท่านั้น

 

ต่อมาเขาก็ถูกส่งไปเป็นข้ารับใช้ภายในวังราวกับทางตระกูลมาร์ควิสอยากขับไล่ให้พ้นสายตา ทว่าก็เป็นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ที่สังเกตเห็นความสามารถและคุณค่าในตัวของเขา

 

 

ความสามารถของเขานั้นสมบูรณ์แบบในงานจารกรรมและการลอบสังหาร เขาสามารถเข้าถึงสิ่งที่น่ารำคาญและยุ่งยากซึ่งซุกซ่อนอยู่ในวังได้อย่างรวดเร็ว

 

อันที่จริงจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ก็ใช้ค้อนแห่งความยุติธรรมทุบใส่เหล่าผู้คิดร้ายและเปิดโปงความชั่วของพวกเขาด้วยความสามารถนี้

 

 

 

แม้ว่าบุคลิกจะดูเป็นคนเหลาะแหละ แต่ก็มีความน่าเชื่อถือ มีความยืดหยุ่นในความคิดและมีความสามารถในการเบี่ยงเบนความสนใจได้ดี

 

ภารกิจที่ได้รับจากจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์จึงเป็นความสุขและงานแก้เบื่อชีวิตของเขาได้เป็นอย่างดี

 

ตอนนี้โนอาห์คือดวงตาของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ ต้องดูแลองค์ชาย แบ่งปันความลับมากมายกับจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์และรู้จุดอ่อนมากมายของเธอ

 

เขาได้พยายามทำทุกอย่างเพื่อเธอ

 

มันคือวิธีเดียวที่จะทำให้ผู้คนรู้ถึงตัวตนของเขาและสร้างชื่อเสียงเพื่อตอกหน้าตระกูลที่เคยดูถูกและทอดทิ้งเขาด้วย

 

 

เขาต้องการความก้าวหน้าในชีวิตในเร็วที่สุด มีอาณาเขตเป็นของตนเอง และใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานไร้กังวล

 

เขาคิดว่าหากทำได้แบบนั้น ความเหงาในจิตใจของเขาจะต้องหายไป ทว่าสุดท้ายหลุมดำนั่นก็ลึกขึ้นกว่าเดิม

 

 

（ทำไม….มันช่างว่างเปล่าจริงๆ ）

 

 

ดังนั้น หนทางเดียวที่จะกลบความว่างเปล่าในใจก็คือการทำตามคำสั่งของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์

 

หากเธอบอกให้พาคลาร่ากลับบ้านให้ได้ แม้เขาจะต้องฆ่าลูกเรือทั้งหมดก็ต้องลากเธอกลับไปให้ได้

 

เขาได้เตรียมทุกอย่างพร้อมสำหรับเรื่องนั้นแล้ว

 

ตั้งแต่ที่โนอาห์มาถึงทวีปนี้ เขาได้เตรียมการอย่างลับๆ โดยที่พวกลูกเรือไม่รู้

 

ทั้งการเก็บคทาสำรองไว้ในจุดลับ อาวุธปืน วงเวทที่ร่ายทิ้งไว้เพื่อเตรียมรับมือกับสถานการณ์ต่างๆ

 

 

เพราะผู้คนใช้เวลาส่วนใหญ่นอกเรือ ดังนั้นการขนสัมภาระของเขาจึงเป็นไปได้ด้วยช้า และไหนจะต้องหาจุดในการเก็บอาวุธและเสบียงอาหารที่ไม่ทำให้ผู้คนรู้อีกด้วย

 

จุดนี้เขาแอบกังวลนิดหน่อย

 

 

นอกจากนี้ฐานหลักที่พลเรือเอกฌองสร้างขึ้นก็ชวนให้รู้สึกกังวล

 

พวกเขาอาจจะเชื่อมั่นว่าเรือที่จอดในทะเลคงไม่มีทางถูกโจมตีจากบนบกได้แน่แถมยังประเมินความสามารถของผู้ใช้ศาสตร์แห่งเทพสูงเกินไป จนสุดท้ายก็ทำให้เรือถูกลอบโจมตีและต่อต้านอะไรไม่ได้เพราะศัตรูถือไพ่เหนือกว่า

 

 

（ให้ตายสิไม่อยากจะเชื่อว่าถูกปลดอาวุธกันไปหมด….ยิ่งเป็นพวกผู้ใช้ศาสตร์ห่งเทพพอไม่มีคทาแห่งเทพก็เรียกว่าอ่อนกว่าคนธรรมดาเสียอีก）

 

 

 

ตอนนี้ในมือของเขามีคทาแห่งเทพที่ควรจะถูกยึดเอาไว้แล้วอยู่ จากนั้นเขาก็เดินสำรวจในถ้ำที่เหมือนกับรังมด ราวกับกำลังเดินเล่นอยู่

 

ความสามารถที่แท้จริงของเขาจะเฉิดฉายได้ก็ต่อเมื่ออยู่ในดินแดนของศัตรู

 

 

（อ๊ะ นั่น）

 

 

โนอาห์พบโกดังที่เก็บคทาแห่งเทพเอาไว้ เขาจึงได้ทำลายประตูและเอาคทาแห่งเทพออกมา

 

 

（คงจะขนไปหมดไม่ได้ เลือกเอาแค่ที่สำคัญละกัน……）

 

 

หลังจากลังเลอยู่สักพัก โนอาห์ก็ตัดสินใจเอาคทาของคลาร่ากับอีก 2 อันตามความสำคัญ

 

หนึ่งเป็นคทาของหัวหน้านักบวชในคราวนี้

 

 

เพราะเอาไปไม่ได้หมด จึงเลือกแต่คนที่สำคัญ

 

อย่างไรก็ตามแผนที่เขาวางเอาไว้ก็ใช่จะเป็นไปตามที่ตั้งใจเสียหมด

 

เพราะสิ่งที่โนอาห์ป้องกันได้มีเพียงมนุษย์

 

ตอนนี้เขาได้ติดเชื้อปรสิตอยู่เช่นเดียวกันกับคนอื่น

 

 

เพราะเขาก็ได้ลงไปในทะเลสาบนั้นเช่นเดียวกัน จนทำให้มีอาการไข้และปวดตามร่างกายจนแทบจะหมดแรง

 

ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็พยายามขยับร่างอันอ่อนล้านั้นต่อไปอย่างไม่ลังเล

 

 

พวกชนพื้นเมืองได้เดินสวนกับเขาไป 2 คน แต่ก็ไม่มีใครสังเกตตัวตนของเขาได้

 

โนอาห์ได้เดินผ่านไปเรื่อยๆ จนจบจุดที่พวกเขาอาศัยภายในถ้ำ

 

ภายในนั้นมีเด็กสาวและเด็กเล็กที่เหมือนจะไม่ใช่นักสู้

 

เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นควัน

 

ดูเหมือนว่ากำลังมีบางอย่างไหม้เพื่อสร้างแสงอยู่ข้างใน

 

โนอาห์จึงได้หยิบคทาแห่งเทพของตนออกมาเตรียมเพื่อใช้มันในการทำลายล้างทุกชีวิตภายในนั้น ด้วยศาสตร์แห่งลมที่จะไปผสมกับเปลวเพลิงข้างใน

 

（คนพวกนี้คือศัตรูของจักรวรรดิ คงไม่ต้องปล่อยให้มีชีวิตอยู่ ถ้าจะจัดการก็ต้องตอนนี้แหละ）

 

 

ปลายคทาของโนอาห์ได้ส่องแสงออกมา

 

ทว่าไม่รู้เพราะสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าของโนอาห์หรือไม่ พวกเด็กๆ จึงร้องไห้กันออกมา

 

จากนั้นผ่านไปพักหนึ่ง โนอาห์ก็เลือกที่จะลดคทาลง

 

 

 

（เห้อ ให้ตายเถอะ คงต้องแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นสินะ）

 

 

พอโนอาห์ได้สติ เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างจากส่วนลึกของถ้ำ

 

มันคือเสียงของการต่อสู้อย่างดุเดือดของคนบางกลุ่ม

 

 

（มีคนใช้ศาสตร์แห่งวารีในนั้นด้วยเหรอ? ）

 

 

หรือก็คือนั่นเป็นพวกพ้องของเขา ที่ยังใช้ศาสตร์แห่งเทพได้

 

โนอาห์จึงรีบวิ่งเข้าไปทันที

 

◆

 

 

การสร้างสสารและการสลายสสาร

 

ตอนนี้ความสามารถทั้งสองกำลังได้เข้าปะทะกัน

 

เมเลเน่ได้ชี้เรดสไปน์ ซึ่งเป็นแสงที่ออกมาจากรากเหง้าแห่งความว่างเปล่าไปยังฟาร์มา

 

ฟาร์มารู้ได้ทันทีถึงเจตนาฆ่าของเธอ

 

 

 

（แต่กรณีนี้อีกฝ่ายจะลบสสารได้ก็ต่อเมื่อเห็นตัวเราตรงๆ!）

 

 

ฟาร์มาจึงได้ละทิ้งประสบการณ์ที่มีมาทั้งหมดไป นี่มันไม่ใช่การต่อสู้กับผู้ใช้ศาสตร์แห่งเทพหรือวิญญาณร้าย ฟาร์มาสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาทันทีเพื่อป้องกันการโจมตีของเมเลเน่

 

จุดประสงค์คือการป้องกัน ลดการมองเห็นจากอีกฝ่าย

 

 

ืสิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือรอดูผลลัพธ์

 

 

「เรทากะ มา เพคะ」

 

เมเลเน่ได้ร่ายมนตร์อะไรบางอย่าง

 

มือขวาของเธอก็ยกขึ้นสูง ก่อนจะปลดปล่อยคลื่นกระแทกอย่างรุนแรงออกมา

 

 

การกระทำต่อวิญญาณบรรพบุรุษได้สร้างความขุ่นเคืองต่อพวกเขาเป็นอย่างมาก จนก่อให้เกิดอันตรายต่อคนที่อยู่บนเกานั้น

 

กำแพงน้ำแข็งที่ฟาร์มาสร้างขึ้นได้หายไปราวกับอากาศหลังเจอคลื่นกระแทก

 

 

ทรายได้ร่วงหล่นลงมาจากเพดานถ้ำ พอฟาร์มามองไปยังการไหลของทรายพวกนั้น ก็พบว่าพื้นดินที่เปียกเมื่อครู่นี้มันได้แห้งสนิทแล้ว

 

 

(อย่างที่คิด! เธอใช้หลักในการระเหยของน้ำนี่เอง!)

 

ฟาร์มาทำการประเมินลักษณะการโจมตีของเมเลเน่

 

 

「เกิดอะไรขึ้นกันคะ!? 」

 

คลาร่าเหมือนจะไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าได้ถามขึ้น

 

 

 

（หากเราไม่ใช้สิ่งนั้น น้ำในร่างกายของเราคงได้ระเหยไปด้วยแน่）

 

 

 

เพราะทักษะการสร้างสสารของฟาร์มาและโอสถเทพศักดิ์สิทธิ์ชั่ววัน จึงทำให้คลาร่าสามารถรอดจากการตายเพราะน้ำในร่างกายระเหยได้อย่างหวุดหวิด

 

 

 

（สลายน้ำ….ถึงจะเป็นทักษะที่เรียบง่ายแต่ก็แสนน่ากลัว）

 

ฟาร์มารู้ได้ทันทีถึงความอันตรายของมัน

 

 

 

（น้ำคือต้นกำเนิดของชีวิต）

 

 

ก็หมายความว่าอีกฝ่ายต้องการจะฆ่าพวกฟาร์มาจริงๆ

 

การสลายน้ำออกไปจะทำให้ร่างกายเกิดสภาวะขาดน้ำและเกิดความผิดปกติของอิเล็กโทรไลต์ในร่างกายมนุษย์

 

หรือก็คือมันเป็นพลังที่มีไว้ต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตโดยเฉพาะ

 

 

ฟาร์มาได้ผนึกความสามารถนี้เอาไว้แม้จะรู้ถึงพลังของมันดี แต่มันคือสิ่งต้องห้ามที่เขาไม่เคยคิดจะใช้ ความสามารถที่อันตรายถึงชีวิต

 

จากนั้นเมเลเน่ก็ยกมือขวาขึ้นอีกรอบและเริ่มร่ายมนตร์

 

แม้บทร่ายจะเป็นแบบเดิม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผลลัพธ์จะเหมือนเดิม

 

ขณะที่ฟาร์มากำลังจ้องมองไปยังเมเลเน่ ก็เห็นว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหลังเธอ

 

ภายในส่วนลึกของถ้ำ มีใครบางคนกำลังค่อยๆ ใกล้เข้ามา โดยไม่ได้สนใจว่าข้างหน้ามีการต่อสู้อยู่

 

แม้จะมีเสียงฝีเท้าดังนิดหน่อย แต่เมเลเน่และพวกชนพื้นเมืองคนอื่นก็เหมือนจะไม่สังเกตเห็นเลย

 

 

（นั่นมัน…โนอาห์?!）

 

คนที่ถือคทาแล้วเข้ามาใกล้ก็คือโนอาห์ที่หายตัวไปในตอนแรก

 

ฟาร์มาต้องพยายามปิดสีหน้าเอาไว้

 

เพราะหากเมเลเน่รู้ตัวละก็ โนอาห์ได้ตายแน่

 

 

เมื่อสายตาของโนอาห์และฟาร์มาสบกัน เขาก็พูดคำว่ากำแพงน้ำแข็งออกมา

 

 

 

 

（โนอาห์คือธาตุลม ก็แปลว่าเขาบอกให้เราใช้สินะ? ）

 

 

ถึงจะไม่รู้วัตถุประสงค์ของโนอาห์แต่ฟาร์มาก็สร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาอีกครั้งเพื่อดึงความสนใจของเมเลเน่

 

ยังไงมันก็คือการป้องกันตัวจากมนตร์ของเมเลเน่อยู่แล้ว

 

ตอนนี้ต้องแสร้งเป็นเสียเปรียบไปก่อน

 

จากนั้นเขาก็ทำการแอบสร้างกำแพงน้ำแข็งซึ่งถูกชะโลมไว้ด้วยโอสถเทพศักดิ์สิทธิ์ชั่ววันยังจุดที่โนอาห์อยู่

 

ด้วยวิธีการนี้โนอาห์น่าจะได้รับความเป็นอมตะเช่นเดียวกัน

 

หลังจากเห็นการตอบโต้ของฟาร์มาเมเลเน่ก็ยิ้มออกมาราวกับมั่นใจในชัยชนะของตน

 

จากนั้นเสียงร่ายมนตร์ก็ได้ดังขึ้นทั่วถ้ำ

 

แต่มันไม่ใช่เสียงร่ายของฟาร์มาหรือเมเลเน่

 

『วายุศักดิ์สิทธิ์!』

 

 

ราวกับเป็นการประกาศถึงตัวตนของโนอาห์

 

เมเลเน่และพวกชนพื้นเมืองต่างก็รีบหันหลังกลับไปทันที

 

แต่ด้วยความสับสนจากการจู่โจมกะทันหัน พวกเขาจึงไม่สามารถตอบสนองอะไรได้ทัน

 

เพราะคลื่นพายุของโนอาห์ทำให้พวกเขากระเด็นไปชนเข้ากับกำแพงน้ำแข็งที่ฟาร์มาสร้างขึ้น

 

 

หลังจากสิ้นสุดการโจมตี โนอาห์ก็รีบวิ่งมารวมตัวกับฟาร์มาและคลาร่า

 

แม้ฟาร์มาจะหลบหนีออกมาจากคุกได้ แต่ก็ต้องมาสูญเสียพลังในการสลายสสารไป ต้องขอบคุณโนอาห์ที่เข้ามาช่วยได้ถูกจังหวะจริงๆ

 

 

「ขอบคุณมากเลย โนอาห์」

 

 

「ถือว่าเป็นบุญคุณชั่วชีวิตได้ใช่ไหม? 」

 

 

จากนั้นโนอาห์ก็โยนคทาแห่งเทพให้กับคลาร่าและเตรียมรับมือกับพวกที่ล้มลงไปเพราะแรงกระแทกเมื่อกี้

 

 

「นั่นมัน…! ขอบคุณมากค่ะที่มาช่วย!」

 

 

แม้ว่าจะยังตระหนกอยู่บ้างแต่คลาร่าก็รับคทามาจากโนอาห์ด้วยมือทั้งสองข้าง

 

 

「ใช้โอกาสนี้ในการถอยก่อนไหม? 」

 

「เห็นด้วยเลย อยู่ต่อก็ยิ่งแย่ลง ต้องรีบไปรวมพลกับคนอื่นก่อน」

 

 

ถึงแม้จะยังมีเรื่องที่ต้องทำอย่างการเอาพลังในการสลายสสารกลับคืนมา แต่ตอนนี้ควรจะถอยก่อน ฟาร์มาจึงได้สร้างไอน้ำขึ้นมาบดบังทัศนวิสัยแล้วพยายามหนีออกจากถ้ำ

 

 

「แฮก อึก เพื่อที่จะ จัดการกับเมเลเน่ แฮกๆ เราต้อง เดิน อึกไปที่ไหนสักแห่ง เพื่อสิ่งนั้น!」

 

 

ขณะที่คลาร่ากำลังวิ่งหอบหายใจเพราะมันเป็นกิจกรรมที่เธอไม่คุ้นชิน เธอก็พูดออกมาให้ฟาร์มากับโนอาห์ได้ฟัง

 

 

 

 

「หมายความว่าไงครับ? 」

 

「หากพวกคุณทำให้ฉันสามารถเดินทางได้ ฉันก็จะสามารถใช้ศาสตร์แห่งเทพของฉันได้ค่ะ หรือก็คือ…ฉันจะสามารถทำนายการกระทำของเมเลเน่ต่อจากนี้ได้…แต่ตอนนี้ฉันอาจจะวิ่งไปไม่รอดแล้วก็ได้ค่ะ อึก」

 

「คำจำกัดความของการเดินทางคืออะไรล่ะ? ไม่ใช่ว่าต้องเดินทางไกลเท่านั้นสินะ แล้วระยะของมันอยู่ตรงไหนล่ะ? 」

 

โนอาห์ถามด้วยความสงสัย ทางฟาร์มาจึงขอการยืนยันข้อมูลเพิ่ม

 

 

 

「ช่วยบอกผมมากกว่านี้หน่อยสิครับ」

 

 

ฟาร์มาสนใจแผนของคลาร่า

 

แต่ทันใดนั้นขาคลาร่าก็เริ่มจะพันกัน ความเร็วในการวิ่งก็ช้าลง

 

 

 

เห็นได้ชัดว่าเธอขาดการออกกำลังกายในแต่ละวัน

 

 

「อึก หายใจไม่ทันแล้วค่ะ….แบบนี้คงไม่ไหวแน่!」

 

「อย่างน้อยก็น่าจะได้ฝึกวิ่งหรือฝึกใช้ศาสตร์แห่งเทพไม่ใช่หรือไง」

 

「แต่คนมันเหนื่อยแล้วนี่นา!」

 

「ทุกคนที่นี่ก็เหนื่อยเหมือนกันหมดแหละน่า!」

 

 

คลาร่ากับโนอาห์ได้ตบมุกกันไปมาเล็กน้อย

 

 

（การสลายสสารของทางนั้นคือจำเป็นต้องเห็นเป้าหมายก่อนถึงจะทำลายลงได้ หรือก็คือเราต้องหาทางรับมือกับประสาทสัมผัสทั้ง 5 ของเธอ แต่ถ้าวิ่งด้วยความเร็วแค่นี้โดนตามทันแน่）

 

 

ฟาร์มาเอาคทาแห่งเทพโอสถคาบไว้ที่ปากและใช้มือทั้งสองข้างที่ว่างจับมือของทั้งสองคนเอาไว้แน่น

 

เพื่อจะหนีออกจากถ้ำให้เร็วกว่านี้คงต้องบินเท่านั้น

 

 

 

「ว๊ากกกก―――！」

 

ทางโนอาห์และคลาร่าที่ถูกฟาร์มาจับข้อมือโดยไม่ทันตั้งตัว ก็ส่งเสียงกรีดร้องดังไปทั่วถ้ำ

 

 

 

◆

 

 

ลอตเต้ตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าตรู่และออกมาจากห้องนอนของข้ารับใช้ที่เธอใช้ร่วมกับแม่ของเธอ

 

 

（อุหวา ห้องน้ำอยู่ไกลจนแอบน่ากลัวเลย）

 

 

ฟาร์มาที่กลับมาจากนครศักดิ์สิทธิ์ได้รับอิทธิพลของห้องน้ำจากทางนั้นมาด้วย ที่คฤหาสน์เดอ เมดิซิสแห่งนี้จึงได้มีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างห้องน้ำเป็นแบบชักโครกและแยกพื้นที่ใช้สอยอย่างชัดเจนแล้ว

 

ลอตเต้ได้เดินขณะหาวออกมา จุดหมายของเธอคือห้องน้ำที่อยู่ตรงสุดทางเดิน แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงอันน่าสงสัยมาจากบริเวณทางเข้าประตูชั้นหนึ่ง

 

 

เสียงมันคล้ายกับบทสนทนาบางอย่าง

 

 

（อะไรกัน? หรือจะเป็นผู้บุกรุก เราควรไปปลุกคนอื่นก่อนไหมนะ? ไม่สิบางทีอาจจะเป็นแค่เสียงลมก็ได้ ยังไงก็ไปดูก่อนดีกว่า）

 

 

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ลอตเต้ก็หยิบไม้กวาดมาจากกล่องเครื่องมือทำความสะอาดและถือมันไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนนะเดินลงบันไดไปด้วยความหวาดกลัว

 

 

แล้วเธอก็พบว่าห้องรับแขกชั้นล่างมันสว่างไสวไปด้วยแสง บลานซ์เหมือนกำลังจะยืนเถียงกับไซม่อนหัวหน้าพ่อบ้านที่ดูแลฟาร์มา

 

ข้างกายของบลานช์นั้นมีกระเป๋าใบใหญ่ที่เหมือนจะเตรียมไว้เดินทางอยู่ ก่อนที่เธอจะบ่นออกมาด้วยไหล่ที่สั่นเทา

 

 

 

 

「พี่เค้าต้องวางแผนทิ้งหนูไว้ตั้งแต่แรกแน่ๆ! โหดร้ายที่สุดเลย!」

 

 

ไซม่อนก็เหมือนจะพยายามปลอบบลานช์ที่โวยวายอยู่ ถึงแม้ปกติไซม่อนจะเป็นคนที่มีความเยือกเย็นสูง แต่พอต้องมารับมือกับบลานช์ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่นัก

 

หากจะให้นับเรื่องความยุ่งยากในการรับใช้ บลานช์ก็น่าจะติดหนึ่งในคนที่รับมือด้วยยากเป็นพิเศษในตระกูลเดอ เมดิซิส เหล่าข้ารับใช้ก็เลยทำตัวลำบาก

 

ในฐานะข้ารับใช้ของบลานช์ ลอตเต้เองก็มักจะปล่อยและมองข้ามหลายๆ อย่างของบลานช์ไปบ้าง แถมพวกเธอยังเข้ากันได้เป็นอย่างดี ต่างจากข้ารับใช้คนอื่นๆ ที่ไม่รู้จะรับมือกับเธออย่างไร

 

 

「นายต้องไปหามาว่าพวกท่านพี่เขาไปไหนกัน เดี๋ยวนี้เลย!」

 

ไซม่อนถูกบลานช์ขอให้ทำเรื่องที่ไร้เหตุผล

 

 

「กระผมต้องขออภัยด้วย แต่ในที่นี้ไม่มีผู้ใดทราบจริงๆ ว่าท่านฟาร์มากำลังจะเดินทางไปที่ใด ดังนั้นท่านบลานช์ได้โปรดดื่มชานี้แล้วไปพักผ่อนก่อนเถอะ ขอให้ท่านได้นอนหลับฝันดี กระผมมั่นใจว่าพรุ่งนี้ท่านฟาร์มาและท่านปาลเล่จะต้องกลับมาถึงอย่างแน่นอน」

 

แต่ก็ตามที่คิดบลานช์ไม่ใช่คนที่จะถูกกล่อมโดยง่าย

 

ดังนั้นลอตเต้จึงได้แอบเอาไม้กวาดไปซ่อนไว้ตรงมุมหนึ่งของห้องก่อน แล้วค่อยเดินไปหาบลานช์อย่างเป็นธรรมชาติ

 

 

 

 

「ท่านบลานช์เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? 」

 

「พวกท่านพี่เขาทิ้งฉันออกไปเที่ยวกันหมดน่ะสิ!」

 

「จะว่าไปคืนนี้มีการซ้อมรบไม่ใช่เหรอคะ บางทีพวกเขาอาจจะไม่กลับมาจนกว่าจะเช้าค่ะ」

 

「ไม่ใช่ พวกท่านพี่กลับมาแล้วทีหนึ่ง แต่พอฉันกำลังจะไปเตรียมข้าวของ พวกเขาก็หนีไปกันหมดแล้ว」

 

ไซม่อนก็ทำได้แค่ยืนเกาหัวเพราะไม่รู้จะทำเช่นไรดี

 

 

 

 

「พวกเขาทุกคนบินขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วตรงไปทางตะวันตกแหละ」

 

 

「โฮ่ๆๆ บางทีนั่นอาจจะเป็นเพียงความฝันของท่านบลานช์ก็ได้นะครับ」

 

 

ถึงไซม่อนจะบอกแบบนั้น แต่ลอตเต้คิดว่าเป็นเรื่องจริง

 

 

 

 

（บินบนท้องฟ้าสินะ หากเป็นฝีมือท่านฟาร์มาก็คงจะจริง….）

 

 

 

「เรื่องจริงนะ ท่านพี่แบกทุกคนขึ้นไปด้วยคทาของเขา」

 

ด้วยคำพูดพวกนี้ ลอตเต้ยิ่งเชื่อมั่นมากกว่าเดิมว่าจริง

 

 

 

「งั้นท่านบลานช์ช่วยเล่าเรื่องให้ฉันฟังต่อที่ห้องพักได้ไหมคะ? 」

 

ลอตเต้แอบขยิบตาให้กับไซม่อน ราวกับจะบอกว่าจะดูแลที่เหลือเอง

 

ทางไซม่อนก็เดินจากไปด้วยสีหน้าที่โล่งใจ แต่แผ่นหลังของเขาก็ยังแผ่ความกังวลเรื่องที่ฟาร์มาหายตัวไปให้เห็น

 

 

ตามปกติลอตเต้จะพาบลานช์กลับไปห้องได้โดยง่าย แต่คราวนี้เธอได้เตรียมเครื่องดื่มร้อนๆ มาเผื่อไว้ด้วย ก่อนจะพยายามชักชูงให้บลานช์กลับห้องไปอย่างไม่เต็มใจนัก

 

 

「พวกท่านพี่เขาบินขึ้นไปจริงๆ นะ แต่ไม่มีใครเชื่อฉันเลย ลอตเต้ก็เหมือนกันใช่ไหมล่ะ? 」

 

 

「ฉันเชื่อท่านบลานช์นะคะ ว่าแต่พวกท่านพี่ของท่านกลับมาจากการฝึกอย่างปลอดภัยกันหรือเปล่าคะ? 」

 

ระหว่างที่กำลังคุยกันลอตเต้ก็ได้หวีผมสีบลอนด์ที่งดงามของบลานช์ไปพลางๆ

 

 

「ท่านอาจารย์กับท่านพี่ใหญ่ก็ได้รับบาดเจ็บอยู่นิดหน่อย แต่ท่านพี่ฟาร์มาเหมือนจะสบายดี」

 

ตามกำหนดการคืนนี้คือการฝึกซ้อมรบขนาดใหญ่ที่เสมือนว่าต้องรับมือกับวิญญาณร้าย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่น่าจะกลับมาจนกว่าจะเช้า

 

แม้ฟาร์มาจะไม่ได้เข้าร่วมในแผน แต่ทางเอเลนกับปาลเล่นั้นคือส่วนหนึ่งของการฝึก ความเป็นไปได้ที่จะกลับมากลางดึกมันก็มีอยู่หรอก

 

 

「ก็หมายความว่าแม้พวกเขาจะบาดเจ็บอยู่ แต่ก็เลือกที่จะออกไป คงจะเป็นเรื่องด่วนมากแน่ๆ เลยค่ะ」

 

บลานช์ก็พยักหน้าตอบ

 

 

「อื้อ พวกเขาดูรีบกันมากเลย ทั้งพี่ใหญ่ พี่ฟาร์มา ท่านอาจารย์แล้วก็ผู้หญิงอีกคนที่ฉันไม่รู้จัก」

 

「ผู้หญิงอีกคนเหรอคะ? 」

 

 

「ฉันก็ไม่ได้เห็นหน้าเธอชัดหรอกเพราะมองจากไกลๆ แต่มั่นใจได้เลยว่าต้องเป็นคนที่สุดยอดมากแน่ๆ 」

 

 

ใครกันนะ? ลอตเต้พยายามนึกว่าจะมีสักกี่คนเชียวที่สามารถมาเยี่ยมเยือนตระกูลเดอ เมดิซิสกลางดึกได้

 

หากรวมเข้ากับการที่ปาลเล่เหมือนจะอ่อนน้อมต่ออีกฝ่ายก็แปลว่า ฐานะของเธอต้องสูงมากแน่ๆ

 

 

「นอกจากนี้สีผมของเธอยังเป็นบลอนด์ผสมเงินด้วย ดวงตาก็แดงเหมือนทับทิมเลย」

 

 

 

（ฝ่าบาทนี่เอง）

 

ลอตเต้ที่เป็นจิตรกรหลวงสามารถนึกได้ในทันที

 

เธอเป็นเพียงชนชั้นสูงคนเดียวที่มีลักษณะโดดเด่นเช่นนั้น

 

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของลอตเต้ บลานช์ก็จ้องหน้าเธอ

 

 

 

 

 

「ลอตเต้รู้จักเธอสินะ? 」

 

 

「ก็พอจะนึกคนที่ลักษณะทำนองนั้นได้อยู่ค่ะ ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่……」

 

 

ดวงตาของลอตเต้เริ่มลกลั่ก

 

ไม่มีทางที่เธอจะบอกให้บลานช์ฟังได้ว่า จักรพรรดินีแห่งจักรวรรดิและสันตะปาปาแห่งนครศักดิ์สิทธิ์ ได้หนีออกจากวังมาพักที่ตระกูลเดอ เมดิซิสแน่ๆ

 

 

「เอาเถอะ ถึงจะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่ถ้าพวกท่านพี่ก็บอกว่าพรุ่งนี้กลับก็คงจะไม่เป็นไรมั้ง……ถึงฉันจะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรนักก็เถอะ」

 

ตามกำหนดการจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์มีหน้าที่ทางพิธีการคืนพรุ่งนี้

 

หากเธอไม่กลับมา จักรวรรดิได้วุ่นวายแน่

 

 

 

「พวกเขาก็ยืนยันมาแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวลหรอกค่ะ」

 

 

แต่ทางในใจของลอตเต่นั้นรู้ได้ทันทีว่าแย่แล้ว

 

 

「อื้อ…..แต่มันก็แปลกตรงที่ท่านอาจารย์ขนสัมภาระมากผิดปกตินี่แหละ เหมือนกับว่าตั้งใจจะไปหลายคืนเลย」

 

 

「ท่านเอเลโอนอร์ก็เป็นพวกเตรียมพร้อมแบบนั้นเสมอแหละค่ะ!」

 

ขอให้พวกเขากลับมาทันพรุ่งนี้ที

 

อยากจะให้สัญญานั้นเป็นจริงเหลือเกิน

 

ลอตเต้พยายามกล่อมให้บลานช์เพื่อเช่นนั้น ในที่สุดบลานช์ก็ยอมหลับ จากนั้นลอตเต้ก็ห่มผ้าให้กับเธอแล้วออกมาจากห้องเงียบๆ

 

 

 

「ชาร์ล็อต」

 

 

ทันทีที่เธอออกมาจากห้องของบลานช์ ไซม่อนก็เดินมาหาเธอพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่งด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

 

 

 

「สิ่งนี้ถูกเจอในห้องของท่านฟาร์มา…」

 

 

สิ่งที่ไซม่อนนำมาให้เธอดูก็คือแผนที่ของที่ไหนสักแห่ง แถมยังมีบันทึกช่วยจำเขียนไว้เต็มไปหมด ราวกับฟาร์มากำลังอธิบายบางอย่างให้คนอ่านฟัง

 

 

（ท่านฟาร์มาคงจะอธิบายมันให้ฝ่าบาทได้ฟัง…ส่วนปลายทาง…ทวีปการ์บัน? ）

 

 

จากที่เธอได้ยินการเดินทางไปที่นั่นด้วยเรือต้องใช้เวลาประมษร 1 เดือน

 

แต่ให้บินไปยังไงก็ไม่มีทางกลับมาได้ทันใน 1 วัน

 

ถึงเธอจะรู้เรื่องพวกนี้ไป เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้

 

จากนั้นไซม่อนก็พูดขึ้น

 

 

「เธอเองก็คิดเหมือนกันสินะว่าท่านฟาร์มากับคนอื่นๆ กำลังมุ่งหน้าไปทวีปการ์บันด้วยเรือ」

 

 

「ฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเป็นเรือไหม แต่จุดหมายของพวกเขาต้องเป็นที่นั่นแน่」

 

 

พวกเขาตอนนี้อาจจะกำลังบินอยู่บนฟากฟ้า แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรือ ทุกอย่างเป็นไปตามที่บลานช์บอก

 

 

 

「ทำไมกัน ทำไมท่านฟาร์มาถึงไม่บอกฉันว่าเขาจะไปที่ไหน….」

 

 

ไซม่อนตกอยู่ในสภาพโศกเศร้า ราวกับสงสัยในการได้รับความไว้วางใจจากผู้เป็นนาย

 

 

「ฉันว่าท่านฟาร์มาก็คงจะมีเหตุผลของเขาแหละค่ะ ที่สำคัญกว่านั้นคือท่านไซม่อนค่ะ ฉันว่าพวกเราควรเสริมการป้องกันให้กับคฤหาสน์จะดีกว่านะคะ ฉันได้ยินว่าคืนนี้มีการซ้อมรบกันด้วย บางทีพวกวิญญาณร้ายในเมืองหลวงที่ไม่ถูกชำระล้างอาจจะหลุดออกมาก็ได้ ทางที่ดีก็น่าจะเอาไปปรึกษากับคุณท่านดู」

 

ฟาร์มาคือเทพผู้พิทักษ์ ซึ่งมีพลังในการปกป้องทวีป

 

แต่ในตอนนี้เขาได้เดินทางไปยังทวีปการ์บัน…หากเป็นเช่นนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับทวีปนี้กันล่ะ

 

หรือพลังของเขาจะมากพอแผ่ไปทั่วทุกทวีปแล้วกันนะ….

 

ลอตเต้รู้สึกไม่สบายใจและจินตนาการเรื่องร้ายๆ เต็มหัวไปหมด แต่เมื่อนึกถึงฟาร์มาเธอก็เลือกจะบอกให้ไซม่อนเสริมความปลอดภัยให้กับคฤหาสน์

 

 

 

「นั่นก็จริง เดี๋ยวฉันจะไปบอกให้คุณท่านได้ทราบก่อนแล้วกัน」

 

ความกังวลใจของเธอเหมือนจะส่งไปถึงไซม่อน

 

เมื่อลอตเต้กลับไปถึงห้องของเธอ เธอก็เริ่มตัดแผ่นกระดาษศักดิ์สิทธิ์

 

 

หลังได้ขนาดที่เหมาะสมเธอก็ทำการเทน้ำมันศักดิ์สิทธิ์ขวดเล็กที่ได้มาจากเมโลดี้ลงไป ก่อนจะใช้พู่กันเขียนวงเวท

 

เธอได้ทำมันขึ้นมาเป็นจำนวนมากเพื่อให้มั่นใจว่าทุกจุดสำคัญของคฤหาสน์จะไม่ถูกพวกวิญญาณร้ายโจมตี

 

ในกรณีที่พวกมันถูกทำลายไป ก็จะเป็นสัญญาณว่ามีวิญญาณร้ายปรากฏขึ้นมาจริงๆ

 

ลอตเต้ทำได้เพียงภาวนาให้ทุกคนปลอดภัย โดยที่มือของเธอไม่ได้หยุดลง

 

———–

Note 1 : ห่างหายไปนาน ได้กลับมาแล้วครับ กว่าจะเจอวันว่างๆนานพอในการแปลฟาร์มาจนจบ

Note 2 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code