Parallel World Pharmacy - ร้านขายยาต่างโลก - ตอนที่ 120

ตอนที่ 120 ชมเมืองหลวงจักรวรรดิ

 

 

 

เมื่อทุกคนทานอาหารกันเสร็จแล้ว ฟาร์มาก็ชักชวนให้ทุกคนเดินทางกันต่อ ทางเมเลเน่ก็หยิบเอากระเป๋าสตางค์ของเธอออกมา ดูเหมือนว่าจะเป็นของที่เธอซื้อตอนมาจักรวรรดิ

 

ฟาร์มาที่เห็นแบบนั้นก็แอบตกใจ ส่วนทางเมเลเน่เหมือนจะทำท่าภูมิใจแบบแปลกๆ

 

 

「ฉันพอรู้อยู่แล้วว่าการมาร้านแบบนี้มันต้องมีค่าใช้จ่าย ว่าแต่เท่าไหร่ล่ะ? เห็นแบบนี้ฉันก็ถามพวกลูกเรือเกี่ยวกับวัฒนธรรมของจักรวรรดิมาพอสมควรนะ กระเป๋านี่ก็ซื้อมาจากมาร์เชลด้วย」

 

「เอ่อ…」

 

ถึงเธอทำท่าเหมือนอยากจะออกให้ แต่ฟาร์มาก็ไม่อาจยอมรับได้

 

 

 

「วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับดังนั้นควรเป็นทางผมที่ดูแลพวกคุณครับ ฝากให้ทางผมจัดการดีกว่า」

 

 

「งั้นขอรับน้ำใจของนายไว้แล้วกัน ไว้คราวหน้าหากมาฝั่งพวกฉันบ้างจะดูแลให้เป็นอย่างดีเอง」

 

「จะตั้งตารอเลยครับ」

 

「กินไปซะเยอะจนแน่นไปหมดเลย」

 

 

ทันทีที่เมเลเน่เดินออกไปนอกร้าน เธอก็เริ่มงอตัวและยืดเส้นสายราวกับจะออกกำลังหลังทานอาหาร

 

พวกผู้ติดตามที่เหลือของเธอก็เหมือนจะทำตามเพราะไม่อาจดูเฉยๆ ได้

 

 

 

「อย่าพยายามออกกำลังหลังทานอาหารเสร็จสิครับ หากทำแบบนั้นอาจจะเกิดอาการปวดท้องได้นะครับ」

 

 

ฟาร์มากับคลาร่าเริ่มหนักใจเมื่อเห็นการกระทำของพวกเธอนิดหน่อย

 

 

「หากอิ่มมันจะรู้สึกง่วง เพราะงั้นมันก็ต้องเคลื่อนไหวกันสักหน่อยสิ」

 

 

 

นอกจากเมเลเน่แล้ว พวกคนของเผ่าไมราก้าไม่ได้ใช้วิญญาณในการแปลภาษา พวกเขาจึงไม่สามารถพูดหรือเข้าใจภาษาจักรวรรดิได้ สุดท้ายเมเลเน่ก็เลยต้องเป็นตัวกลางในการแปลให้พวกเขาอีกที

 

 

 

「ถ้างั้น เราไปเดินเล่นกันที่เขตของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์เอลิซาเบทดีไหมครับ? 」

 

「ก็ดี เอลิซาเบทที่ว่า คือยัยผู้หญิงจอมจุ้นคนนั้นสินะ」

 

คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นถึงกับหันมามองด้วยความตกใจ

 

 

 

 

「โฮ่ ดูเหมือนหล่อนจะเป็นคนใหญ่คนโตที่สุดในทวีปจริงๆ แฮะ」

 

 

คลาร่าที่ได้ยินแบบนี้ก็เริ่มตระหนกและรู้สึกไม่สบายใจกับท่าทางของเมเลเน่เพราะกลัวว่าคนอื่นแถวนี้จะไม่พอใจเอา

 

ฟาร์มาเองก็แอบคิดว่าระหว่างเมเลเน่กับจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ใครจะอาการหนักกว่ากันนะ แต่ก็เก็บเอาไว้ในใจไม่พูดออกไป

 

เมเลเน่กับกลุ่มของเธอนั้นค่อนข้างจะดึงดูดสายตาคนในเมืองหลวงพอสมควร แต่พอพวกเขาเห็นว่าเธอมากับฟาร์มาก็เลยโล่งใจไปส่วนหนึ่งและพยายามไม่เข้าไปเกี่ยวข้องอะไรมาก ดูเหมือนว่าภาพลักษณ์ของฟาร์มาในฐานะเจ้าของร้านขายยาต่างโลกกับแพทย์โอสถหลวงจะช่วยรับประกันได้ระดับหนึ่ง

 

จากนั้นพวกเขาก็เดินไปตามเมืองเพื่อดูสภาพการใช้ชีวิตของชาวเมือง จนถึงพระราชวัง

 

 

 

「ที่นี่คือวังที่จักรพรรดินีเอลิซาเบทอาศัยอยู่ครับ จะเห็นได้ว่ามีสวนและตำหนักขนาดใหญ่อยู่เป็นจำนวนมาก ซึ่งแต่ละจุดก็มีความโดดเด่นทางด้านสถาปัตยกรรมที่งดงามรวมไปถึงการตกแต่งภายในที่ประณีต จากผลงานของช่างฝีมือกว่า 50000 ชีวิตตลอดหลายทศวรรษตามคำสั่งของจักรพรรดิองค์ก่อนๆ จะเห็นได้ว่าตัวอาการและการจัดสวนจะมีสไตล์เป็นรูปแบบเดียวกัน ส่วนการตกแต่งภายในนั้น…..」

 

 

ฟาร์มารับหน้าที่เป็นมัคคุเทศก์ไปในตัว เนื่องจากเขาเองก็ทำงานอยู่ที่วังตั้งแต่โลกเก่าเมื่อมีงานเลี้ยงเขาก็มักจะเป็นคนคอยรับรองแขกที่มาในญี่ปุ่นอยู่แล้ว พอมาโลกนี้เขาก็คอยอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับวังให้แขกในฐานะแพทย์โอสถหลวงด้วย

 

 

「อาคารแบบนี้เป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นงั้นเหรอ? ฉันขอไปดูจากบนท้องฟ้าได้ไหม? 」

 

 

จากนั้นเมเลเน่ก็เริ่มทำการอัญเชิญนกออกมาจากรูปวาด ฟาร์มาจึงรีบเข้าไปหยุดเธอทันที

 

 

「อย่าบินเด็ดขาดเลยนะครับ ไม่งั้นคนในเมืองได้วุ่นวายกันแน่」

 

「อะไรกัน นายก็ยังทำได้เลยนี่ แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้」

 

 

เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่! แต่มันก็ไม่ได้โจ่งแจ้งขนาดนี้เพราะตอนฟาร์มาบินเขามักจะซ่อนตัวอยู่ตามเมฆ จึงทำให้คนในจักรวรรดิมองไม่เห็นเขา

 

 

 

 

「ตอนผมบินผมไม่ให้ใครเห็นสักหน่อย! อย่างน้อยหากจะบินทั้งทีก็ควรมีความรับผิดชอบหน่อยสิ สามัญสำนึกน่ะครับ สามัญสำนึก!」

 

 

แล้วฟาร์มาก็ต้องมาปวดหัวกับความไม่สนสิ่งใดของเมเลเน่ต่อ

 

 

เนื่องจากคนที่สัญจรไปมา ต่างเปิดทางให้กับพวกเขา การเดินทางในจุดแออัดจึงค่อนข้างราบรื่น ท้ายที่สุดก็เลยไปยังจุดที่นัดพบกับจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ได้ง่ายดาย ส่วนทางคลาร่าเองก็มีสิทธิ์ในการเข้าออกวังอยู่แล้วจึงตามมาด้วยได้สบาย

 

 

「แต่คนปกติเขาบินกันไม่ได้สักหน่อยค่ะ เล่นเอาเสียความมั่นใจไปเลย….」

 

 

ส่วนคลาร่าก็ยังคงมืดมนเช่นเดิม

 

เพราะในบรรดาคนที่มาในกลุ่มนี้ทั้งหมด เหมือนจะมีแค่คลาร่าคนเดียวที่ไม่สามารถบินไปบนท้องฟ้าได้

 

 

จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ได้เชิญเมเลเน่กับคนอื่นๆ มายังที่พักลับซึ่งซ่อนอยู่ในวังอีกที แถมเป็นของที่สร้างขึ้นมาใหม่ๆ ด้วย

 

โดยเป้าหมายคือใช้เป็นที่รับแขก

 

แต่สุดท้ายผู้ติดตามของเมเลเน่ก็แยกย้ายไปชมวังแทน ดังนั้นจึงเหลือเมเลเน่คนเดียวที่เข้าพบเอลิซาเบท

 

 

 

（ในที่สุดก็จะได้เห็นที่พักของฝ่าบาทซึ่งแอบสร้างไว้สักที）

 

 

ฟาร์มาที่เห็นภาพตรงหน้าก็ชวนให้นึกถึงอาคารบนโลกของเขาด้วยความคิดถึง มันช่างคล้ายกับเปอตี ตรีเอนอนที่พระนางมารี อ็องตัวเนตชื่นชอบ

 

ตรงกันข้ามกับการตกแต่งภายในสไตล์โรโกโกที่ดูหรูหรา ตรงตำหนักนี้มีทะเลสาบเทียมที่ชวนให้นึกถึงธรรมชาติและสามารถเพลิดเพลินไปกับวิถีแห่งชนบทได้อย่างสบายใจ

 

แล้วก็มีหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งดูจากลักษณะนิสัยแล้วช่างไม่เหมาะกับบรรยากาศของสถานที่ที่แสนงดงามนี้จริงๆ คอยอยู่

 

 

 

 

「กว่าจะมาถึงได้นะ เมเลเน่」

 

 

พอจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์แสดงรอยยิ้มที่เป็นมิตรออกไป เมเลเน่กลับแสดงสีหน้าบูดบึ้งออกมาแทน

 

 

「ก็ต้องแบกหน้ามาให้เธอเห็นสักหน่อยนี่นะ ว่าแต่อยู่บ้านหลังใหญ่พอตัวเลยนี่!」

 

 

พอเห็นว่าเมเลเน่แสดงท่าทีที่ไม่ได้เคารพเลยสักนิด มหาดเล็กของเอลิซาเบทก็เลยแอบตกใจว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นไหม

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่เรื่องขบขันของเพื่อนคุยกันน่ะ เจ้าไปรอข้างนอกเถอะ」

 

 

จักรพรรดิ์ศักดิ์สิทธิ์คงรู้ว่าหากให้เขาอยู่ตรงนี้ต่อคงได้วุ่ยวายจริงๆ แน่จึงสั่งให้เขาออกไปเสียก่อน

 

 

 

「จำไม่เห็นได้ว่าพวกเราเคยนับเป็นเพื่อนกันด้วยนะ」

 

 

「อย่าจริงจังนักเลยน่า ที่นี่ก็เป็นบ้านของเราเองไม่สิ ไม่ใช่แค่บ้านแต่เป็นศูนย์กลางของอำนาจบริหารแห่งจักรวรรดิ เลยเชียวนะเอ้อ ด้วยสถานที่เพียงเท่านี้แต่กลับมีอำนาจล้นฟ้า เป็นไงเล่า」

 

 

จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์มองออกไปยังลานกว้างและวางมือบนเอวของตัวเองด้วยความมั่นใจ

 

เมเลเน่ก็แอบอึ้งกับท่าทางของเธอพอสมควร

 

 

「ฉันละสงสัยจริงๆ ว่าเธอไม่คิดจะแบ่งปันอำนาจและความมั่งคั่งนี้ให้กับคนรอบตัวบ้างเลยหรือไงนะ หากพวกเราสามารถกระจายความมั่งคั่งเหล่านี้ไปยังคนในประเทศอย่างเท่าเทียมกันแล้ว หากเธอเป็นอะไรไปขึ้นมาความเดือดร้อนของคนข้างหลังก็จะน้อยลงไปด้วย ลองคิดถึงเรื่องการกระจายความมั่งคั่งบ้างเถอะ」

 

เอลิซาเบทที่ได้ฟังแบบนั้นก็เหมือนจะชื่นชอบคำพูดของเมเลเน่พอสมควร

 

จากนั้นพวกเธอก็ไปนั่งกันที่โต๊ะแล้วเริ่มเลือกหาเครื่องดื่มเพื่อดับกระหาย

 

 

 

「จะคุยกันทั้งแบบนี้ก็ยังไงอยู่ อยากจะดื่มอะไรหน่อยไหม? 」

 

「ก็เอาสิ」

 

แล้วน้ำผลไม้คั้นสดก็ถูกนำมาเสิร์ฟ

 

จากนั้นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ก็เริ่มคุยเกี่ยวกับแนวคิดให้เมเลเน่ฟัง

 

 

「เจ้ารู้เกี่ยวกับงานโครงการสาธารณะขนาดใหญ่บ้างหรือไม่? แค่งานก่อสร้างพระราชวังก็สามารถสร้างงานและค่าตอบแทนให้กับช่างฝีมือที่กำลังมองหางานในเมืองหลวงจักรวรรดิได้เป็นจำนวนมากแล้ว และพวกเขาก็ได้รับเงินทองมากมายไปเลี้ยงดูครอบครัวลูกๆ ของเขา แล้วเด็กพวกนั้นก็จะกลายมาเป็นแรงงานที่สืบทอดทักษะจากพ่อแม่ของตน ก่อนจะส่งเสริมอุตสาหกรรมอื่นๆ ให้เติบโตต่อเนื่องด้วย ข้ามองว่านี่ก็เป็นหนึ่งในรูปแบบการกระจายความมั่งคั่งที่ยั่งยืนออกนะ」

 

 

「ฉันไม่ค่อยเข้าใจแนวคิดนี้หรอก เพราะในเผ่าของฉันแต่ละคนไม่มีอาชีพถูกกำหนดตายตัว」

 

 

เมเลเน่ส่ายหัวไปมาเหมือนไม่ค่อยเข้าใจตามประสาเด็ก ก่อนจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นและพูด 「ถึงอาจจะดูเหมือนคนแก่สอนเด็กไปบ้างก็เถอะ」

 

 

 

「แต่ทางเจ้าเองก็มีอาณาจักรที่เริ่มเติบโตนับจากนี้ต่อไป เมื่อหมู่บ้านชนเผ่าเริ่มขยายตัว มันก็จะกลายเป็นเมือง และหากยิ่งใหญ่ขึ้นก็จะกลายเป็นประเทศ เมื่อถึงเวลานั้นผู้คนก็จะเริ่มมีการแบ่งบทบาทและอำนาจในแต่ละท้องที่มากยิ่งขึ้น การปกครองนับจากนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ」

 

「หื้ม」

 

แม้เมเลเน่จะยังไม่ค่อยเข้าใจมากนัก แต่เธอก็พยายามตั้งใจรับฟัง

 

 

 

 

 

「หากเจ้าต้องการในคะแนนนิยม นโยบายที่ดีที่สุดก็คือประชานิยม เพียงแค่กระจายความมั่งคั่งและส่งเสริมการบริโภคให้กับผู้คนก็จบแล้ว อย่างไรก็ตามอาณาจักรเช่นนั้นไม่สามารถคงอยู่ไปได้นานนักและคงจบลงที่รุ่นเจ้านี่แหละ เพื่อให้มั่นใจว่าอาณาจักรของเจ้าจะอยู่ไปได้อีกร้อยอีกพันปี เจ้าจะต้องสร้างแผนผังวงจรให้ประชาชนของเจ้าสามารถใช้ชีวิตพึ่งพาตัวเองได้ผ่านระบบที่เจ้าวางเอาไว้ นอกจากนี้การแสดงความแข็งแกร่งทางด้านการเงินและกองกำลังของประเทศก็จะสามารถช่วยลดความขัดแย้งต่างๆ ได้อีกมาก นับตั้งแต่เราขึ้นครองบัลลังก์ จักรวรรดิแห่งนี้เองก็ยังไม่เคยเผชิญหน้ากับผู้รุกรานทั้งภายในและภายนอกมาก่อนเลย」

 

 

จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ได้เริ่มแสดงแนวคิดทางการเมืองของเธอภายใต้ระบบจักรวรรดินิยมให้ฟัง

 

 

 

「แค่ใช้กำลังรักษาอำนาจไว้ก็พอแล้วนี่? 」

 

「นั่นมันก็จริง แต่ตำแหน่งจักรพรรดิของเรานั้นไม่ได้มาจากการสืบสายเลือด ไม่ได้ถูกกำหนดให้เป็นไว้ตั้งแต่แรก ผู้คนต่างเฝ้ามองการกระทำของเราเสมอขณะที่เราอยู่บนบัลลังก์ เราต้องตระหนักไว้เสมอว่าคมดาบที่เรียกว่าเสียงของประชาชนนั้นสำคัญมากแค่ไหนด้วย หากอำนาจแห่งจักรพรรดิอ่อนแอลงเมื่อไหร่ พวกสิงโตหนุ่มก็พร้อมจะแย่งชิงบัลลังก์นี้ได้เสมอ แล้วประชาชนที่ไม่พอใจกับการใช้กำลังก็ย่อมสนับสนุนพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นการท้าทายชิงบัลลังก์นั้นหากมีการลอบสังหารเกิดขึ้นก็ไม่ถูกนับว่าเป็นอาชญากรรมเสียด้วย ดังนั้นหากผู้ใดปรารถนาจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขหลังสละบัลลังก์ ก็ไม่ควรจะเข้าไปฝักใฝ่การปกครองแบบเผด็จการ แนวทางที่ดีที่สุดคือการรักษาสมดุลอำนาจและครองใจประชาชนไว้ให้ได้」

 

 

 

「………การเป็นจักรพรรดิของประเทศนี้ดูยุ่งยากกว่าที่คิดนะ ฉันละสงสัยจริงๆ ว่าพอรู้แบบนี้แล้วมีใครยังอยากจะเป็นกันอีกไหม」

 

 

แบบนี้เองสินะ ฟาร์มาเริ่มตามบทสนทนาไปด้วย

 

จะว่าไปฟาร์มาก็ไม่เคยคุยกับเมเลเน่เรื่องปรัชญาการเมืองมาก่อน อาจจะเพราะส่วนหนึ่งมันไม่ใช่งานหรือหน้าที่ที่เขาต้องสนใจ

 

 

「จะว่าไปทางเจ้าเองพอรับตำแหน่งผู้นำมาก็จะถูกคำสาปสลักเอาไว้บนตัวด้วยนี่ ท่าทางบทบาทหน้าที่ที่เจ้าได้รับมาคงจะสาหัสจริงๆ แถมอายุเหมือนจะไม่ยืนด้วยใช่หรือไม่? 」

 

 

「นั่นสินะ แต่ฉันก็ฝากเรื่องนั้นทั้งหมดไว้กับฟาร์มาแล้วนี่สิ」

 

 

ฟาร์มาถึงกับผงะเมื่อได้ยินชื่อของตนถูกเอ่ยขึ้น

 

 

「คำสาปแห่งปาติกากาก็หายไปแล้ว ร่างกายของฉันก็สบายตัวขึ้นเยอะ หลับก็เต็มอิ่ม รากเหง้าแห่งความว่างเปล่าก็เสียไปแล้ว ชะตาที่อาจจะอายุไม่ยืดก็หายไปด้วย จากนี้ก็คงได้ใช้ชีวิตแบบสบายๆ ขึ้นบ้างแหละ」

 

น้ำเสียงที่เธอใช้นั้นไม่ได้มีความอาฆาตอยู่เหมือนกับที่เขาพบเธอในตอนแรก

 

คงจะต้องพูดว่าปัญหาที่ชวนให้เธอหนักใจมานานมันได้รับการแก้ไขหมดแล้ว คมเขี้ยวที่เธอเคยมีก็เลยหายไปด้วย

 

ฟาร์มาก็เลยมีความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้เล็กน้อย

 

แต่ฟาร์มาก็เห็นด้วยตรงที่หากมีใครสักคนมาช่วยแบ่งเบาภาระที่ตนแบกอยู่ได้ก็คงจะดี

 

พอเริ่มมีการพูดคุยที่เสียงดังขึ้นหลุยส์ซึ่งอยู่ห้องข้างๆ ก็แอบจ้องมองมาทางพวกฟาร์มา

 

จังหวะก็กำลังดี ฟาร์มาก็เลยออกไปต้อนรับหลุยส์ให้เข้ามาภายในนี้ด้วย

 

 

 

 

「อ้าว มีแขกมางั้นหรือ? นางผู้นี้คือใครกันท่านแม่? 」

 

หลุยส์เดินเข้ามาพร้อมกับแกว่งไม้บิลเลียดไปด้วย

 

 

 

 

「แขกน่ะ」

 

「แม่? เดี๋ยวก่อนนะ! นี่เธอมีลูกกับเขาด้วยเหรอ!」

 

 

 

เมเลเน่ถึงกับตกใจก่อนจะชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างเอลิซาเบทกับหลุยส์

 

 

 

「ก็ใช่น่ะสิ ทำไมหรือ? 」

 

 

จากนั้นเมเลเน่ก็พูดราวกับคนไม่ได้สติ

 

 

 

「นี่เธอเอาจริงเหรอ เป็นผู้นำแต่มีลูกเนี่ยนะ!」

 

「แล้วมันแปลกตรงไหนกัน? 」

 

 

ท่าทางเมเลเน่จะเจอเคาเจอร์ช็อคไปแล้วหนึ่งดอก

 

 

 

 

「ก็หากผู้นำมีลูก ลูกของพวกเขาก็จะกลายเป็นเป้าสังหารของเผ่าอื่นนี่นา」

 

 

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอไม่มีคู่ครองมาจนถึงทุกวันนี้ เมเลเน่บอก

 

 

 

「การสืบทอดบัลลังก์จักรวรรดิไม่ได้มาด้วยสายเลือด หลุยส์ไม่เป็นไรหรอก」

 

 

หลังจากจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์บอกแบบนี้ไป ฟาร์มาก็เริ่มนึกถึงประวัติศาสตร์ของโลกเขา จะว่าไปก็เกิดเรื่องอย่างการลอบสังหารทายาทผู้นำอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็เพราะการสืบทอดอำนาจในโลกเขามันผ่านสายเลือด

 

 

（พวกทายาทของราชวงศ์มักจะถูกลอบสังหารหรือวางยาพิษบ่อยครั้ง อย่างลูกของประธานาธิบดีหลายประเทศก็ตกเป็นเป้าเรียกค่าไถ่บ่อยๆ ด้วย）

 

 

 

 

「แบบนี้นี่เอง แบบระบบที่ยอดเยี่ยมจนน่าประหลาดใจจริงๆ 」

 

 

เมเลเน่แสดงสีหน้าราวกับกินแมลงขมเขาไปในปากขณะพูดชม

 

 

「แต่เราก็ไม่ได้คิดว่ามันคือระบบที่ดีที่สุดหรอก แต่เมื่อพิจารณาถึงผู้คนในประเทศแล้วระบบนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก ทว่าสุดท้ายการจะมายืนอยู่ตำแหน่งนี้ได้ก็ต้องเป็นผู้ทรงอำนาจทั้งทางกองกำลังและอาวุธ หากเราไม่สามารถเป็นที่พึ่งพาของประชาในยามศึกได้ พวกเขาก็พร้อมจะผลักไสเราไปอยู่ดี」

 

 

 

「นั่นสินะ เพราะพวกผู้นำส่วนมากก็มักจะกลัวโดนกบฏกันนี่นา」

 

「เพราะแบบนั้นเราก็เลยไม่สามารถเผยจุดอ่อนให้ใครเห็นได้ไง」

 

 

จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ยิ้มออกมาแล้วหัวเราะเบาๆ เหมือนพยายามปกปิดความหนักอึ้งของสิ่งที่เธอแบกไว้

 

 

 

 

「สีผมของเจ้าเราไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแปลกจัง ว่าแต่มาเล่นบิลเลียดกันไหม

? 」

 

 

หลุยส์ที่ยื่นนิ่งมาได้สักพักก็ดันชวนเมเลเน่เล่นบิลเลียดแบบไม่สนบรรยากาศอะไรเลย

 

โนอาห์ที่อยู่ด้านหลังก็พยายามจะดึงหลุยส์ออกจากห้องไป ก่อนจะบ่นไปด้วยว่า ทรงอ่านบรรยากาศหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ แต่ทางเมเลเน่กลับเอียงคอประหลาดใจเพราะสิ่งที่หลุยส์พูดออกมาวิญญาณของเธอแปลมันไม่ออก

 

 

 

「สิ่งที่เรียกว่าบิลเลียดคืออะไรกัน ฉันแปลไม่ออก」

 

「มันเป็นการแข่งขันที่ใช้ไม้กับลูกบอลในการหาว่าใครคือผู้ที่จะแทงลูกบอลได้แม่นยำกว่ากันน่ะ」

 

 

หลุยส์ยังคงอธิบายต่อไปในขณะที่เขาถูกโนอาห์พยายามลากตัวออกไป

 

ความกล้าหาญของหลุยส์ที่ยังสามารถชวนเล่นได้ในบรรยากาศแบบนี้ช่างน่าประทับใจจริงๆ

 

 

 

「เอาล่ะ องค์ชายเดี๋ยวกระหม่อมว่าเราไปข้างนอกกันดีกว่า! เดี๋ยวกระหม่อมจะเป็นเพื่อนเล่นให้พระองค์เอง」

 

โนอาห์พยายามอย่างสุดชีวิต แต่หลุยส์ก็พยายามจะดิ้นให้หลุด

 

 

「น่าสนใจดีนี่ ฉันเอาด้วย!」

 

「เอ๋? 」

 

 

ฟาร์มากับโนอาห์มองหน้ากันราวกับเจอเรื่องเกินคาด

 

แล้วทางเอลิซาเบทก็ยื่นไม้บิลเลียดให้เมเลเน่

 

 

 

「นี่ไม้โปรดเราเลยนะ」

 

 

จากนั้นไม่นานเมเลเน่ที่เข้าท้าทายองค์ชายก็ได้พ่ายแพ้ ทางฟาร์มาก็ทำได้เพียงยืนดูด้วยความอึดอัดใจ

 

 

「น่าเสียดายนะ แต่ผมว่าเราหยุดก่อนดีกว่าไหม」

 

หลังจากพ่ายแพ้ไป 3 เกมติด ฟาร์มาก็ขอให้เมเลเน่ยอมแพ้คราวนี้ไปก่อน

 

 

 

 

「ทุกคนกลับมาแล้วด้วย เดี๋ยวเราต้องไปกันต่อนะ」

 

บรรดาผู้ติดตามของเมเลเน่ก็กลับมากันแล้ว ก่อนจะมองดูเมเลเน่เล่นบิลเลียดอย่างสนใจ

 

 

 

「นายกำลังพูดะไรกัน! มันต้องสู้จนกว่าชนะสิ!」

 

「แต่จะให้องค์ชายเล่นบิลเลียดยาวมากกว่า 3 ชั่วโมงมันก็คงจะ…」

 

 

หลังจากพ่ายแพ้ไปอีกเกม หลุยส์ก็เริ่มบ่นว่าฝั่งเมเลเน่อ่อนแอเกินไปจนเกมน่าเบื่อแล้วเลิกเล่น

 

 

「ไว้ครั้งหน้า ฉันจะตบนายให้จมดินเลยคอยดู!」

 

เมเลเน่บ่นออกมา แต่เหมือนทางหลุยส์จะไม่ได้ใส่ใจอะไร

 

 

 

「คือว่า อยากเอาโต๊ะเล่นกลับไปด้วยไหม? 」

 

 

ฟาร์มาเสมอชุดเล่นบิลเลียดให้เมเลเน่ชุดหนึ่ง จะเรียกว่าเป็นของขวัญก็คงไม่ผิดนัก

 

 

 

「ยังไงองค์ชายก็เกมบิลเลียดมาก มือใหม่คงทำอะไรไม่ได้หรอก」

 

 

หลุยส์เกลียดการฝึกศาสตร์แห่งเทพ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะกลายมาเป็นจักรพรรดิได้ ขนาดจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ก็ยังบอกเองเลยว่า เปล่าประโยชน์ที่จะฝึกฝนเขาซึ่งขาดทั้งแรงจูงใจและความสามารถด้านศาสตร์แห่งเทพ

 

 

เมื่อพูดถึงศาสตร์แห่งเทพหลุยส์อาจจะดูสิ้นหวัง แต่หากมองไปยังการเล่นบิลเลียดที่เขาฝึกฝนกับอาจารย์สอนอย่างแข็งขันแล้ว ฟาร์มามองว่าอนาคตในวงการนี้ของเขาคงสดใส

 

 

 

「ฟาร์มานายเคยเอาชนะเด็กนี่ได้ไหม? 」

 

 

「หากเป็นตอนนี้ก็ไม่แล้ว ยังไงการฝึกฝนอย่างเป็นประจำก็สำคัญนี่นา」

 

 

สำหรับฟาร์มาบิลเลียดคือความบันเทิงที่เล่นเอาสนุก แต่พักหลังๆ ถึงจะเอาจริงก็ไม่สามารถเอาชนะหลุยส์ได้แล้ว

 

 

 

「เป็นเด็กที่น่าทึ่งจริงๆ 」

 

「ผมว่าเธอน่าทึ่งมากกว่าอีกนะที่ขี่ของแบบนั้นได้」

 

 

ขณะนี้เมเลเน่ได้ออกมาเยี่ยมชมสวนภายในวังแทน โดยมีพาหนะที่ยืมมาจากจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์

 

 

ระหว่างที่ฟาร์มาพูด เมเลเน่ก็ลูบแผงคอของสัตว์ตนนั้นไปด้วย

 

 

「สงสัยว่ามันเป็นสัตว์แบบไหนก็เลยอยากลองขี่ดูเฉยๆ เท่านั้นเอง」

 

 

ใช่แล้วมันคือสิงโต

 

ฟาร์มา คลาร่ากับคนของเผ่าไมราก้าปฏิเสธการขี่สิงโตและเลือกเดินไปแทน

 

แต่กลับกันเมเลเน่ได้ใช้วิญญาณสื่อสารกับสิงโต ผลลัพธ์คือสิงโตเหมือนจะฟังคำสั่งของเธอมากกว่าเอลิซาเบทเสียอีก

 

 

（ดูสิงโตจะเชื่องมากกว่าเจ้าจริงๆ ของมันเสียอีก）

 

 

ฟาร์มาแอบประทับใจในความกล้าหาญของเมเลเน่ที่เข้าเผชิญหน้ากับสิงโตอย่างไม่ลังเล สำหรับเมเลเน่แล้วดูเธอจะถูกใจกับสิ่งที่เจอมากกว่ากลัวเสียอีก

 

 

「ได้เห็นของดีเข้าแล้วสิ โดยเฉพาะสิ่งนี้」

 

 

เมเลเน่หยุดสิงโตเมื่อเดินมาถึงหน้าน้ำพุขนาดใหญ่

 

「น้ำพุเหรอ」

 

 

มันคือน้ำพุขนาดใหญ่ภายในวังที่ควรค่าแก่การชื่นชมจริงๆ

 

โดยรอบๆ น้ำพุนั้นก็จะมีรูปปั้นคล้ายกับจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย

 

 

 

「ถ้าคุณชอบ ก็นี่เลย」

 

ฟาร์มาได้ซื้อพวกโปสต์การ์ดของสถานที่มีชื่อเสียงภายในวังกับภาพของเอลิซาเบทไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นเขาจึงมอบของพวกนี้ให้กับเมเลเน่และคนของเธอ

 

ดูจะเหมาะกับการเก็บไว้เป็นของฝากคนอีกทวีปแถมใช้ตกแต่งห้องได้ด้วย

 

 

「ขอบใจ ฉันชอบมันมากจริงๆ 」

 

 

ดูท่าพวกเธอจะชอบมันจริงๆ

 

 

「ว่าแต่ ทำไมน้ำมันถึงไหลจากที่ต่ำไปสูงได้กัน? มันเป็นมนตร์ชนิดไหนหรือเปล่า? 」

 

「มันเป็นปรากฏการณ์เฉยๆ น่ะ โดยใช้ประโยชน์จากกลไกที่น้ำไหลจากที่สูงไปยังที่ต่ำ แรงดันน้ำที่ถูกปล่อยมายังจุดนี้จะใช้ความสูงที่แตกต่างกันของน้ำพุกับอ่างเก็บน้ำ จนทำให้น้ำมันพุ่งขึ้นมาแบบนี้ไง」

 

 

「อื้ม….ถ้าทางฉันอยากจะทำบ้างคงต้องพึ่งพลังของวิญญาณแทน」

 

 

ฟาร์มาก็เลยให้คำแนะนำกับเมเลเน่ไป เผื่อเธออยากจะไปลองสร้างเองบ้างขณะชื่นชมความงดงามของสวนในวัง

 

 

「นอกจากนี้อย่าเรียกวิญญาณขึ้นมาที่ดินแดนแห่งนี้นะครับ เพราะแถวนี้มีพวกตัวอันตรายอยู่เยอะ」

 

 

พูดถึงภูมิหลังของบริเวณนี้ก็มีเรื่องอย่างสถาปนิกฆ่าตัวตายในน้ำพุเพราะมาทำงานสาย แน่นอนว่าฟาร์มาไม่เคยพบเขามาก่อน แต่จากที่ได้ยินคนเล่ากันเหมือนเขาจะมีรูปร่างหน้าตาประหลาดนิดหน่อย

 

 

「ฉันไม่มีความผูกพันหรือพันธะกับดินแดนแห่งนี้ คงไม่สามารถเรียกวิญญาณบรรพบุรุษมาได้อยู่แล้ว แต่ก็ใช่ว่าฉันจะลืมกราบไหวเคารพพวกเขา และส่งคำขอบคุณไปให้พวกเขาหรอกนะ เพราะนั่นคือสิ่งที่พวกฉันควรเป็นและควรทำ」

 

 

 

（อย่าพูดให้ชวนนึกถึงคนญี่ปุ่นได้ไหม…）

 

 

ฟาร์มารู้สึกคุ้นเคยกับคำพูดทำนองนี้แปลกๆ

 

 

 

「แต่จากที่นายพูดมา ทวีปนี้มันต้องสาปชัดๆ การที่มีวิญญาณร้ายอยู่มากมาย ไม่ใช่ว่าพวกนายปฏิบัติกับวิญญาณบรรพบุรุษของพวกนายย่ำแย่หรอกนะ」

 

 

พอฟาร์มาถูกถามมาแบบนี้ก็พูดอะไรไม่ออก

 

ก็เป็นเรื่องจริงที่ผู้คนในทวีปนี้เชื่อในเทพผู้พิทักษ์ แต่พวกเขาก็กลัวพวกคนที่ตายแล้วกลายเป็นวิญญาณร้ายด้วย

 

หลังจากลองมาคิดๆ ดูแล้วมันก็มีความเป็นไปได้ว่าหากผู้คนเคารพในดวงวิญญาณและบูชาพวกเขา จักรวรรดิอาจจะไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตด้วยความหวาดกลัวในวิญญาณร้ายก็ได้

 

 

 

（ไม่สิ คงเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะเราเองก็รู้สึกแปลกๆ ว่าวิญญาณของทวีปนี้มันมีอะไรสักอย่าง จะเป็นผลพวงจากเทพผู้พิทักษ์หรือเปล่านะ? ）

 

 

บางทีการดำรงอยู่ของเทพผู้พิทักษ์อาจจะไปกระตุ้นอะไรบางอย่างของพวกวิญญาณก็ได้ อันที่จริงการที่เขาขับไล่พวกวิญญาณร้ายออกไปจากสถานที่ที่พวกมันอยู่ อาจจะส่งผลร้ายแทน

 

 

 

 

 

「คุณสามารถทำให้พวกวิญญาณสงบหรืออะไรทำนองนั้นได้ไหม? 」

 

「หือ? ก็ทำได้หรอก ถามแบบนี้แปลว่าอยากจะยืมมือสินะ? 」

 

ฟาร์มาเริ่มเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์แล้ว

 

 

 

 

「งั้นเดี๋ยว เราค่อยมาทำข้อตกลงที่เหมาะสมกันอีกทีแล้วกัน」

 

「เอาสิ แบบนั้นก็ไม่เลว」

 

 

 

แม้เมเลเน่จะประหลาดใจนิดหน่อยที่ฟาร์มาเป็นฝ่ายขอให้เธอช่วย แต่เธอก็ยอมรับอย่างว่าง่าย

 

 

 

（บางทีเมเลเน่อาจจะเป็นกุญแจในการรับมือกับพวกวิญญาณร้ายเลยก็ได้）

 

 

คลาร่าที่เห็นเหตุการณ์ดังกล่าวก็เข้ามากระซิบกับฟาร์มาว่า「ดีจังเลยนะคะ」

 

 

 

◆

 

 

แล้วก็ถึงช่วงค่ำตามแผน คือมีการจัดงานเลี้ยงที่คฤหาสน์เดอ เมดิซิส

 

เนื่องจากเป็นโอกาสดีฟาร์มาจึงได้ชวนคนของร้านขายยาต่างโลก โซอี้ โจเซฟีน เอ็มเมอริค และคนอื่นๆ จากมหาวิทยาลัยแพทย์จักรวรรดิมาด้วย

 

พอเอ็มเมอริคเห็นว่าเมเลเน่กับคนของเธอมีเชื้อชาติที่แตกต่างจากคนของจักรวรรดิอย่างเห็นได้ชัด เขาก็เริ่มเกิดความอยากรู้อยากเห็นจนอยากจะได้DNAของพวกเธอมาวิจัย

 

 

 

「ทนไม่ไหวแล้ว」

 

「สงบสติลงก่อนเถอะครับ」

 

พอเห็นว่าเอ็มเมอริคกำลังจะหยิบขวดทดลองออกมา ฟาร์มาก็รีบคว้ามือของเขาทันที

 

 

 

「เรื่องงานวิเคราะห์ของคุณไม่ควรนำมาทำกับแขกของงานเลี้ยงนะครับ」

 

 

「นั่นก็จริง แต่ไม่สงสัยบ้างเหรอครับว่าพวกเขามีบรรบุรุษแบบไหน เหมือนกับพวกเราหรือเปล่า นอกจากนี้สิ่งที่ควบคุมรหัสพันธุกรรมของพวกเขาจะเป็นแบบไหนกัน」

 

「ไม่ปฏิเสธว่าอยากรู้ครับ」

 

 

「บางทีอาจจะมีสิ่งที่เหมือนกับชีพจรแห่งเทพของพวกเราไหลเวียนอยู่ในร่างกายของพวกเขาด้วยก็ได้นะครับ แค่ผมคิดแค่นี้ก็อยากจะสำรวจมันให้เร็วที่สุดแล้ว คิดดูสิครับหากผมพลาดวันนี้ไปกว่าจะได้เจอพวกเขาอีกก็ตอนไหนไม่รู้ อย่างน้อยขอให้ผมได้เก็บตัวอย่างเนื้อเยื่อในปากของพวกเขาได้ไหมครับ? 」

 

เอ็มเมอริคถามฟาร์มาด้วยสีหน้าที่จริงจังมาก

 

มือของเขาก็มีสำลีที่พร้อมเอาไว้เก็บตัวอย่างเซลล์เยื่อบุในช่องปาก แต่ก็โดนฟาร์มายึดไว้ทันที

 

 

「พักก่อนครับ พักก่อน! ถึงอยากจะทำขนาดไหน แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาครับ นอกจากนี้ก็ควรขอความยินยอมจากอีกฝ่ายก่อนด้วย แถมทางนั้นเป็นผู้เยาว์ยิ่งไปใหญ่เลย」

 

เรื่องเอกสารการยินยอมบริจาคยีนและตัวอย่างการทดลองที่ฟาร์มาย้ำกับเอ็มเมอริคนั้นเข้มงวดมาก ผู้ที่บริจาคจำเป็นจะต้องเข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและยินยอมจริงๆ เท่านั้น

 

 

 

「นั่นคือสิ่งที่พวกเราคุยกันไว้ไม่ใช่หรือไงครับ」

 

 

「แต่ใครมันจะไปต้านทานไหวกันครับ ความรู้สึกที่เหมือนเจอรักแรกพบนี่ ศาสตราจารย์ไม่รู้สึกถึงมันเลยเหรอครับ? 」

 

「เอ๋? ก็แน่สิครับ ใครจะไปเคยรู้สึกแบบนั้นกัน」

 

 

ฟาร์มาตกใจจนเกือบจะล้มตัวลงเลยทีเดียว

 

 

 

「อะไรกัน」

 

จากนั้นฟาร์มาก็มองไปทางลอตเต้ เอเลน โจเซฟีนกับคนอื่นๆ ก็พบว่าพวกผู้หญิงเหมือนจะสนิทกันไวอย่างน่าเหลือเชื่อ

 

เมเลเน่กับคนอื่นๆ ได้ลองชิมไวน์เป็นครั้งแรกตามคำแนะนำของเอเลน และเหมือนจะเริ่มพูดคุยแบบไม่เกร็งแล้ว

 

 

 

 

 

「ดะ เดี๋ยวก่อนะ! เมเลเน่คุณเคยดื่มแอลกอฮอล์มาก่อนไหม? 」

 

 

ฟาร์มาเริ่มกังวลเกี่ยวกับภาวะเป็นพิษแอลกอฮอล์เฉียบพลัน

 

 

「ฉันทำพวกไวน์ผลไม้ดื่มกันอยู่แล้ว แต่วิธีการก็ประมาณว่าผสมหลายๆ อย่างเข้าด้วยกันแล้วบ่มมันแหละนะ」

 

 

「ไม่ใช่ครั้งแรกของคุณหรอกเหรอครับ? แต่ว่ามันจะดี….」

 

 

ผู้เยาว์ไม่ควรดื่มแอลกอฮอล์ ฟาร์มาอยากจะพูดออกไปเพราะตัวเขาเองก็ปฏิบัติตามหลักนั้นด้วย

 

 

 

「ไวน์ที่ไม่มีอะไรเจือปนเลยนี่รสชาติน่าสนใจริงๆ 」

 

 

 

เมเลเน่ดูจะติดใจเข้าแล้ว

 

 

 

「ฉันจะซื้อกลับไปด้วย」

 

「เห็นด้วยเลย」

 

 

แล้วงานปาร์ตี้ก็ดำเนินต่อไปอย่างคึกคัก ไฮไลน์ของงานก็คงจะเป็นวงออร์เคสตราประจำราชสำนัก

 

การส่งวงดนตรีประจำราชสำนักที่มีสมาชิกมากที่สุดและมีประสบการณ์มากที่สุดไปยังตระกูลเดอะ เมดิชีเป็นการส่วนตัวถือเป็นการแสดงให้เห็นว่าจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ให้ความสำคัญกับตระกูลนี้มากแค่ไหน

 

แม้ผู้ติดตามของเมเลเน่จะไม่เข้าใจภาษาจักรวรรดิจึงไม่สามารถพูดคุยกับคนของทางนี้ได้มากนัก แต่เสียงดนตรีนั้นไร้พรมแดน จนเห็นว่าบางคนก็เริ่มร้องรำทำเพลงเต้นไปกับพวกคนของร้านขายยาผ่านภาษากายแทน

 

 

 

พวกที่เก่งเครื่องเพอร์คัชชันก็ยืมกลองทิมปานีจากวงออเคสตรามาเล่น ส่วนทางด้านเมเลเน่ก็มาในแนวร้องแบบอะแคปเปลลา ก่อนจะปรบมือและกระทืบเท้าไปมา จนทำให้เหล่าวงออเคสตราประจำราชสำนักเกิดแรงบัลดาลใจใหม่ขึ้น แล้วเริ่มบรรเลงร่วมทันที

 

จากนั้นไม่กี่นาที ก็เกิดการผสานเซลชั่นดนตรีข้ามชาติขึ้น ต้องขอบคุณในความสามารถของพวกเขาจริงๆ ที่สามารถด้นสดจนออกมาดีได้ขนาดนี้

 

「นั่นมันอะไรกันน่ะ ให้ความรู้สึกแปลกใหม่จริงๆ หรือว่ายุคสมัยใหม่กำลังจะเกิดขึ้นกันนะ!」

 

「ันั่นสิคะ! เป็นเพลงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยค่ะ!」

 

เอเลน ลอตเต้ กับคนอื่นๆ ดูจะถูกใจเอามาก

 

ส่วนทางฟาร์มานั้นไม่ได้แปลกใจอะไรนัก เพราะเพลงแนวฟิวชั่นนั้นเขาได้พบเจอมันมานานแล้ว แต่สำหรับยุคสมัยนี้ก็นับว่าเป็นการปฏิวัติทางดนตรีได้จริงๆ

 

 

 

「แบบนี้ไม่ได้แล้ว ข้าต้องรีบไปแต่งเพลงใหม่!」

 

 

 

หัวหน้าวงออเคสตราได้คว้าปากกากับกระดาษแล้ววิ่งหายไปที่ไหนสักแห่ง

 

การแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมนี่มันดีงามจริงๆ

 

จากนั้นพวกเขาก็เพลิดเพลินกับบอร์ดเกมและโบว์ลิ่งต่อ

 

เพื่อแสดงความขอบคุณในการต้อนรับคราวนี้ พวกเมเลเน่ก็เลยใช้วิญญาณเข้าไปในรูปภาพครอบครัวตระกูลเดอ เมดิซิสแล้วทำให้ภาพนั้นเคลื่อนไหวออกมาจากกรอบได้

 

 

（ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จะสร้างโรงภาพยนตร์ 4DX ขึ้นมาได้จริงๆ เลยแฮะ）

 

 

เนื่องจากฟาร์มาเองก็ไม่ได้ดูแอนิเมชั่น 4DX มานานแล้ว เขาจึงปรบมือชื่นชมไปด้วย

 

 

 

「ภาพที่เคลื่อนไหวได้แบบนี้ คงสร้างคลื่นลูกใหญ่ให้จักรวรรดิแน่」

 

 

เอเลนแสดงความเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่ตื่นตาตรงหน้าเธอ

 

 

 

「อ-เอาอีกค่ะ เอาอีก」

 

 

ลอลเต้ที่เป็นจิตรกรหลวงเหมือนจะตื่นเต้นมากกว่าใครเพื่อน

 

 

 

「คิดดูสิ หากรูปของคนที่จากไปหรือคนที่เรารักสามารถเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิตอยู่ได้….ผมมั่นใจว่าคงไม่คนจำนวนมากอยากได้มัน」

 

ฟาร์มามองว่ามันมีความเป็นไปได้ในการใช้งาน

 

 

 

「แล้วบางทีก็อาจจะสร้างภาพคู่รักที่กำลังเล่นซุกซนกันอยู่…..ได้สินะคะ? 」

 

 

ดูเหมือนว่ารีเบคก้าจะถูกสับสวิตช์แปลกๆ เข้าเสียแล้ว

 

เมเลเน่ที่สังเกตว่าคนของจักรวรรดิดูจะตื่นเต้นกันมากด้วยเหตุผลบางอย่างจึงพูดเสริมออกไป

 

 

「แต่ภาพวาดพวกนี้จะเคลื่อนไหวไม่ได้หากขาดผู้ใช้พลังนะ」

 

「ก็นั่นสินะครับ」

 

 

ฟาร์มาก็พอจะเดาๆ ได้อยู่แล้ว แต่หากวิจัยต่อไปโรงภาพยนตร์ได้เกิดขึ้นมาแน่

 

ไม่นานนักฟาร์มาก็พาเมเลเน่ออกมารับลมตรงระเบียงเพื่อให้เธอสร่างเมาลงบ้าง

 

 

 

 

「หยุดดื่มได้แล้วมั้งครับ」

 

「ก็มันอร่อยซะขนาดไหน จะให้ทนไหวได้ยังไงกานนน」

 

เมเลเน่วิ่งเข้าไปโอบฟาร์มาเอาไว้ ราวกับลืมเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้นไปหมดแล้ว

 

 

（งานเข้าแน่ หากมีคนมาเห็นเอาตอนนี้）

 

 

ฟาร์มาไม่ค่อยชอบรับมือกับคนเมานัก

 

ยิ่งไปกว่านั้นคงเกิดข่าวลือแปลกๆ ขึ้นมาแน่หากปล่อยไว้แบบนี้ ฟาร์มาเลยพยายามจะห้ามเธอ

 

 

ทว่าเมเลเล่กลับหลับตา แล้วเริ่มยกริมฝีปากของเธอเข้ามาใกล้ฟาร์มาเรื่อยๆ จนบรรยากาศรอบๆ มันชักจะเกินเลยไปไกล

 

 

「ไปจำผมสับสนกับใครหรือเปล่าเนี่ย ไม่ได้แล้วสิ」

 

ฟาร์มาจึงทำการใช้พลังสลายสสารกำจัดเอธานอลจากร่างของเมเลเน่

 

 

 

 

「ด-เดี๋ยวเถอะนี่นายทำอะไรน่ะ! คิดจะทำอะไรแปลกๆ กับฉันตอนเมาสินะ!」

 

「ก็แย่แล้วครับ! ผมกำลังช่วยรักษาคุณอยู่ต่างหาก!」

 

 

แม้จะไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด แต่ฟาร์มาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถูกเมเลเน่ที่มีสติกลับมาอีกครั้งโวยวายใส่

 

 

———–

Note 1 : ความชิลก่อนความตึงแน่ๆ

Note 2 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code