Paragon of Destruction - ตอนที่ 61: ปล้นสมบัติ

นิยาย Paragon of Destruction

chapter 61: ปล้นสมบัติ

สัญชาตญาณแรกของ อาร์รันคือหนีออกจากปราสาททันที แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามีศัตรูกี่คนแต่เขาก็รู้ว่าเมื่อพวกเขารู้ว่าเซเนซิโอหายไปแล้วพวกเขาจะกลับมาเมื่อเป็นเช่นนั้นอาร์รันจะถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับพวกเขา

ในขณะที่ เซเนซิโอ บอกว่าเขาควรจะจัดการพวกเขาได้ เขาก็ไม่ค่อยสนใจที่จะรู้ว่าชายชราพูดถูกหรือไม่

ขณะที่เขามองดูสมบัติที่เต็มห้อง เขาก็ไม่สามารถพาตัวเองออกไปโดยทิ้งพวกมันไว้ได้

มีอาวุธและชุดเกราะ ภาพวาด เครื่องประดับ ม้วนกระดาษ สมุนไพร โลหะและสิ่งอื่น ๆ อีกมากมาย แม้ว่าเซเนซิโอจะได้สิ่งของที่มีค่ามากที่สุดแต่สิ่งที่เหลืออยู่ก็ยังคงเป็นโชคที่ อาร์รันไม่เคยเห็นมาก่อน

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มหยิบสิ่งของแบบสุ่มจากห้องบรรจุลงในกระเป๋าองว่างที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของ สตอร์มลีฟเขาไม่สนใจที่จะตรวจสอบสิ่งของในขณะที่เขารวบรวมพวกมันแต่เพียงแค่ใช้เวลาเท่าที่จะทําได้ทั้งหมดในขณะที่จับตาดูทางเข้าประตูอย่างใกล้ชิด

เขาใช้เวลาไม่นานในการเติมกระเป๋าช่องว่างของ สตอร์มลีฟและในขณะที่เขาวางมันทิ้งเขาก็เห็นว่าตอนนี้ห้องว่างเพียงครึ่งเดียวเมื่อนึกถึงสมบัติทั้งหมดที่เขาจะได้รับในวันนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มด้วยความตื่นเต้น

เขาหยิบกระเป๋าช่องว่างของตัวเองออกมาอย่างกระตือรือร้น จากนั้นก็เริ่มใส่สมบัติเหล่านั้นเช่นกัน หากผู้อยู่อาศัยในปราสาทใช้เวลานานกว่าจะพบเขา เขาคิดว่าเขาจะมีสมบัติเพียงพอที่จะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต

อาร์รัน ได้นําของส่วนใหญ่ในห้องไปแล้ว ในที่สุด ชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวที่ทางเข้าประตูทันทีที่เขาเห็นอาร์รันความกลัวก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“เขาอยู่ที่นี่!” ชายคนนั้นร้องตะโกนทันที

ในเวลาเดียวกัน อาร์รัน ยิงระเบิดอากาศใส่เขา มันกระแทกเข้ากับชายคนนั้นอย่างแรงและส่งร่างของเขากระเด็นกลับเข้าไปในห้องโถงอาร์รันสาปแช่งภายใต้ลมหายใจของเขา เมื่อเขารู้ว่าเขาสายไปแล้ว

เขาเหลือบไปที่สมบัติที่เหลืออยู่ในห้องเป็นครั้งสุดท้าย พลางถอนหายใจอย่างโหยหาที่ต้องทิ้งมันไว้เบื้องหลังจากนั้นเขาชักดาบและมุ่งหน้าไปทางประตู

ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในห้องโถงขนาดใหญ่ กลุ่มคนติดอาวุธจํานวนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาเขา เขาขว้างลูกไฟขนาดใหญ่ใส่พวกเขาโดยไม่รีรอจากนั้นก็รีบวิ่งตามไปพร้อมกับดาบที่จะกําจัดผู้รอดชีวิตแต่ลูกไฟนั้นไม่ปล่อยให้พวกเขายืนอยู่เลยและทําให้เขาเข้าใจได้ว่าพวกเขาไม่ได้เป็นนักเวทย์

เขามุ่งหน้าไปยังทางออกอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่เขาจะออกไปเขาพบชายอีกคนคราวนี้เขาเป็นนักเวทย์ เมื่อชายคนนั้นเข้ามาใกล้เขาก็สร้างลูกไฟขนาดเท่าศีรษะไว้ในมือพร้อมกับพุ่งเข้าหาอาร์รัน

อาร์รัน ตอบโต้ด้วยการระเบิดของอากาศที่ทรงพลัง ซึ่งกวาดล้างลูกไฟออกไปกลางอากาศก่อนที่นักเวทย์จะทําการโจมตีอีกครั้งอาร์รันก็กระโจนไปข้างหน้าแทงดาบของเขาผ่านอกของชายคนนั้น

การต่อสู้สิ้นสุดลงในไม่กี่วินาทีและอาร์รันก็ตกใจกับความอ่อนแอของนักเวทย์เขาไม่ได้หยุดเพื่อพิจารณามันแต่กลับรีบไปที่ทางออก

ในที่สุด เขาก็ออกมาจากปราสาทได้ ก้าวออกมาบริเวณลานด้านหน้าทันทีที่เขามาถึงเขาก็คร่ครวญด้วยความหงุดหงิดมีผู้ชายอย่างน้อยยี่สิบกว่าคนก่าลังรอเขาอาวุธที่ดึงออกมาพร้อมกับเข้าใกล้มากขึ้นจากระยะไกล

ครู่หนึ่ง พวกเขาทั้งหมดยืนอยู่ที่นั่นในความเงียบ ราวกับว่าไม่มีใครคาดคิดว่าจะยืนเผชิญหน้ากับศัตรูได้ในทันใดจากนั้นชายคนหนึ่งยื่นมือมาที่อาร์รันและอาร์รันก็สัมผัสได้ว่าเขาใช้แก่นพลังลม แม้ว่ามันจะดูอ่อนแอผิดปกติก็ตาม

ก่อนที่จะใช้เทคนิคใดก็ตามที่นักเวทย์ใช้สามารถเข้าถึงเขาอาร์รัน ตอบโต้ด้วยการระเบิดของลมอย่างรุนแรงการโจมตีทั้งสองปะทะกันและชายอีกคนถูกส่งไปนอนแผ่ที่พื้นเกือบจะในทันทีการโจมตีของเขาถูกปกคลุมจากการโจมตีของอาร์รัน

ในเวลาเดียวกัน ชายอีกหลายคนพุ่งเข้าหา อาร์รันดาบถูกชักออกและพร้อมที่จะโจมตีอาร์รันยกดาบขึ้นเตรียมจะโจมตี เมื่อพวกเขาเข้ามาในระยะจากการเคลื่อนไหวของพวกเขา เขาสามารถบอกได้แล้วว่าพวกเขาอ่อนแอเกินกว่าที่จะเป็น ภัยคุกคามต่อเขา

ในขณะที่พวกเขากําลังจะปะทะกัน ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น“หยุด พวกคนโง่! นายไม่สามารถลุ่มเขาลงได้!”

เมื่อพูดคําเหล่านั้น กลุ่มชายที่วิ่งเข้าหา อาร์รัน ก็หยุดลงทันที หลังจากนั้นครู่หนึ่งพวกเขาก็ก้าวถอยหลังและมอง อาร์รันอย่างระมัดระวัง

ชายอีกคนก้าวออกมาจากกลุ่ม อาร์รัน ได้แต่งง เมื่อเห็นว่าชายคนนี้ดูคุ้นเคยเขาก็รู้ว่าเป็นหนึ่งในทหารของหัวหน้าหยาง

เมื่อเห็น อาร์รันทหารคนนั้นก็ดูประหลาดใจเหมือนกับที่ อาร์รันเป็น

“นาย!”เขาพูดพร้อมกับมองไปที่อาร์รันด้วยความตกใจจากนั้นด้วยเสียงอันดังเขาก็ตะโกนว่า“ถอยกลับไป!เขาไม่ใช่คนที่ฆ่าเฮรัลด์!”

“นาย…” อาร์รัน มองชายคนนั้นด้วยความสับสน

“ทําไมนายถึงอยู่ที่นี่?” ชายคนนั้นถาม

“เพราะ หัวหน้าหยาง ส่งฉันมา จาได้ไหม?”ความโกรธเพิ่มขึ้นในตัวอาร์รันเมื่อเขาเข้าใจว่าหัวหน้าหยางหลอกเขาจริง ๆ

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว “เขาส่งนายมาที่นี่ เพื่อให้นายเข้าร่วมกับเรา”เขาพูด “แต่นายปรากฏตัวพร้อมกับนักเวทย์ที่ฆ่าเฮรัลด์เขาเป็นใครและทําไมนายถึงอยู่กับเขา?”

แม้ว่า อาร์รัน จะงงงวยกับปฏิกิริยาที่เฉื่อยชาของชายคนนี้ต่อการตายของเฮรัลด์แต่ตอนนี้ความโกรธของเขาก็เพิ่มขึ้นที่รู้ว่าเขาถูกหลอกให้มาที่ปราสาท

“ฉันได้รับคัดเลือกหรือ? หัวหน้าหยาง ส่งฉันมาที่นี่เพื่อจัดการกองโจร! ฉันกาลังจะบุกปราสาทขณะที่ชายชราปรากฏตัวและฆ่าเฮรัลด์ของนาย!” ตอนนี้เสียงของอาร์รันดังขึ้นจนถึงขั้นตะโกนและเขาก็โกรธที่ถูกหลอก“เขาก็ทําได้ดีอีกด้วยไม่เช่นนั้นฉันจะต้องเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ตัวนั้นด้วยตัวเอง!”

“นายจะไม่ได้รับอันตราย” ชายคนนั้นพูดอย่างใจเย็น “คนของเรามีคําสั่งให้ต้อนรับนายอย่างสงบ”

“แล้วตอนนี้เป็นยังไง?” อาร์รัน ถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาจินตนาการว่าหลังจากการตายของเฮรัลด์คนเหล่านั้นต้องการแก้แค้นด้วยอารมณ์ของเขาในตอนนี้เขายินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะให้พวกเขาต่อสู้

“ตอนนี้ ฉันขอแนะนําให้นายออกไป” ชายคนนั้นพูด “ฉันจะพานายไป”

“นาย…จะพาฉันไป?” คําตอบนี้ไม่ได้เป็นไปตามที่ อาร์รัน คาดหวังและเขาพบว่าตัวเองหมดค่าจะพูด

“การตายของเฮรัลด์ไม่ใช่การทําของนาย” ชายคนนั้นตอบ “และแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นฉันสงสัยว่าพวกเราจะทําอะไรกับมันได้มาก”

อาร์รัน ไม่ตอบกลับ ระวังกลอุบายต่าง ๆ

“ทุกคน ออกไป!” ชายคนนั้นตะโกน “ก่อนที่โรงเรียนจะมาถึง!”

ชายคนอื่น ๆ มองมาที่เขาจากนั้นก็มองไปที่อาร์รันพวกเขาดูเหมือนไม่แน่ใจว่าจะทําอย่างไรแต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็เดินออกไปอย่างลังเลโดยมีคนอื่น ๆ ตามไปในเวลาต่อมาภายในไม่กี่นาที่ลานด้านหน้าก็ว่างเปล่ายกเว้นอาร์รันและชายที่เขาเชื่อว่าเป็นทหารรักษาการณ์

“ตามฉันมา” ชายคนนั้นพูดกับ อาร์รัน “มีผู้ชายของเราอยู่ไม่กี่คนในบริเวณโดยรอบและถึงแม้ว่าพวกเขาจะทําอันตรายกับนายเพียงเล็กน้อยแต่ฉันก็ไม่อยากให้พวกเขาถูกฆ่า”

“ทําไมฉันต้องเชื่อใจนาย” อาร์รัน ถาม

“ไม่มีอะไรที่ฉันจะทําอันตรายนายได้ แม้ว่าฉันต้องการ” ชายคนนั้นตอบ“แต่ถ้านายมากับฉันบางทีฉันอาจจะให้คําอธิบายแก่นายได้”

เขายืนห่างจาก อาร์รัน “มีสงครามเกิดขึ้นและนายคงไม่ต้องการพบว่าตัวเองอยู่ผิดด้าน”

อาร์รัน พยักหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ไว้ใจทหารรักษาการณ์ แต่เขาก็มีความมั่นใจมากพอในความแข็งแกร่งของตัวเองที่จะไม่ทําให้เขากลัวและเขาก็อยากรู้ว่าชายคนนั้นพูดอะไรด้วยตัวเอง

“ดีมาก” เขาพูด “แต่ถ้านายหักหลังฉัน มันจะหมายถึงชีวิตของนาย”