Paragon of Destruction - ตอนที่ 57: ซุ่มโจมตี

นิยาย Paragon of Destruction

chapter 57: ซุ่มโจมตี

อาร์รันหมอบอยู่บนเนินเขา มองไปบนถนนอย่างระมัดระวัง พวกเรดสโตนสามารถมาถึงช่วงเวลาใดก็ได้ในตอนนี้และเมื่อพวกเขามาถึง เขาจะโจมตีทันทีที่พวกเขาเข้ามาในระยะ

เขาหยิบคันธนูกระดูกมังกรและลูกธนูออกมา

“นายก่าลังใช้ธน?” หัวหน้าหยางถาม เสียงของเขาเกิดความสงสัยขึ้น “ฉันคิดว่านายเป็นนักเวทย์?”

อาร์รันหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขาเฝ้าดูถนนด้านล่างอย่างใกล้ชิด หลังจากเดิมพันชีวิตด้วยความเชื่อที่ว่าอาร์รัน เป็นนักเวทย์ที่ทรงพลัง หัวหน้าหยางรู้สึกกังวลอย่างชัดเจนที่เห็นเขาใช้อาวุธธรรมดา ๆ

“นายคาดหวังว่าฉันจะเริ่มขว้างลูกบอลเพลิงขนาดใหญ่เหรอ?” เขาถาม

หัวหน้าหยาง ไม่ตอบสนองเป็นเวลาหลายวินาที “จริง ๆ แล้ว ฉันก็คิดเช่นนั้น” เขาพูดในที่สุด

“มันไม่ใช่ธนธรรมดา” อาร์รัน พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง “เพียงแค่รอและดู”

ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาของการเดินทาง เขามักจะฝึกฝนกับธนูกระดูกมังกร และเขารู้ดีว่ามันเป็นอาวุธที่ทําลายล้างเพียงใด แม้จะผ่านการฝึกฝนมาหลายเดือน เขาก็ไม่สามารถวาดคันธนูได้เต็มที่ แต่ลูกธนูก็ฉีกผ่านต้นไม้หนา ๆ ได้อย่างง่ายดาย

ความจริง ธนูเป็นส่วนสําคัญที่ทําให้เขารู้สึกมั่นใจที่จะต่อสู้กับพวกเรดสโตนด้วย เทคนิคการปรับแต่งร่างกายของเขา เขาจะสามารถยิงลูกธนูได้อย่างน้อยหนึ่งโหลก่อนที่พวกเขาจะมาถึงตัวเขา แต่ละลูกทรงพลังมากพอที่จะสังหารแม้แต่นักเวทย์ระดับอาจารย์ได้อย่างง่ายดาย

ขณะที่พวกเขารอให้พวกเรดสโตนปรากฏตัว อาร์รัน ต้องใช้ความพยายามพอสมควรในการสงบสติอารมณ์ ในขณะที่เขาแสดงท่าทางอย่างมั่นใจ เพื่อหัวหน้าหยาง นี่เป็นการต่อสู้ที่แท้จริงครั้งแรกที่เขาไม่สามารถพึ่งพา ศาสตราจารย์เชา หรือ ขุนนางเจียง เพื่อปกป้องเขาได้

ครั้งเดียวที่เขาต้องเผชิญกับความเสี่ยงเช่นนี้ คือ เมื่อเขาฆ่าโจรที่ฆ่าพ่อของเขา แต่แล้ว เขาก็ไม่ได้ต่อสู้กับพวกเขาอย่างแท้จริง แต่กลับเผาพวกเขาในขณะที่พวกเขานอนหลับ คราวนี้จะมีการต่อสู้ที่แท้จริงและแม้ว่าเขาจะมั่นใจในความแข็งแกร่งของเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

ในที่สุด เขาก็เห็นชายกลุ่มหนึ่งโผล่ออกมาจากต้นไม้ พวกเขายังคงอยู่ห่างออกไปอีกหนึ่งกิโลเมตรและส่วนใหญ่ซ่อนตัวอยู่ตามต้นไม่ริมถนน แต่เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ เขาก็รู้สึกถึงลางร้าย

เมื่อเขามองดูพวกเขาได้อย่างดี สีทั้งหมดก็ไหลออกจากใบหน้าของ อาร์รัน

“วิ่ง!” เขาพูดทันที

“อะไรนะ? ฉันคิดว่า…” หัวหน้าหยาง ส่งเสียงไม่พอใจ

“วิ่งเดี๋ยวนี้!” อาร์รัน เปล่งค่าพูด น้ําเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเร่งด่วนและคราวนี้ หัวหน้าหยางทําตามที่เขาบอก

อาร์รันรู้สึกถึงคลื่นแห่งความตื่นตระหนก ขณะที่เขามองไปที่พวกเรดสโตน พวกเขามีประมาณยี่สิบกว่าคน โดยสี่คนอยู่ข้างหน้าบนหลังม้า ในสี่คนนั้นมีหนึ่งในชุดคลุมสีขาวที่ระบุว่าเขาเป็นนักเวทย์ประจําโรงเรียน

อาร์รัน สาปแช่งภายใต้ลมหายใจของเขา

ชั่วขณะหนึ่งที่เขาคิดหนี้ ถ้าเขาวิ่งตอนนี้ เขาจะอยู่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร ในขณะที่พวกเขาถึงเมืองและอีกหลายกิโลเมตร ขณะที่พวกเขากลับมา ชาวเมืองอาจต้องทนทุกข์ทรมานเพราะความขี้ขลาดของเขา แต่แล้ว บางทีพวกเรดสโตนอาจแสดงความเมตตาต่อพวกเขา

เขาปฏิเสธความคิดนี้แทบจะในทันที แม้ว่าเขาจะหนีไปตอนนี้ เขาก็รู้ว่าพวกเขาจะตามมาและเมื่อใกล้ขนาดนี้ ไม่มีทางที่เขาจะหลบเลี่ยงได้ ในที่สุด พวกเขาก็จะตามทันและการต่อสู้จะเป็นไปตามเงื่อนไขของพวกเขาไม่ใช่ของเขา

ทางเลือกที่ดีที่สุดของเขา เขาคิดว่า คือ การต่อสู้

เขาเข้าใจว่าความได้เปรียบไม่ได้ขึ้นอยู่กับความชอบของเขา ถ้านักเวทย์ของโรงเรียนเป็นระดับปรมาจารย์ เขาก็ไม่มีโอกาสชนะ ถ้าเขาเป็นเพียงศาสตราจารย์บางที่ก็มีโอกาสรอดเล็กน้อย

เขาส่ายศีรษะด้วยความกลัว ความกังวลจะไม่ช่วยเขาในตอนนี้

แต่เขาคิดว่าจะเอาชนะพวกเขาอย่างไร ด้วยนักเวทย์ของโรงเรียนตรงนั้น คิดว่าน่าจะเป็นระดับศาสตราจารย์ แผนของเขาในการโจมตีจากระยะไกลและทําให้พวกเขาโจมตี ในขณะที่เขาลดจํานวนลงจะไม่ได้ผลอีกต่อไป

ในระยะไกล คนระดับศาสตราจารย์จะสังหารเขาได้อย่างง่ายดาย ส่งการโจมตีทางเวทย์มนตร์มาที่อาร์รัน ซึ่งเขาไม่มีทางป้องกันได้ แต่เขาจําได้ว่า ขุนนางเจียงบอกเขาว่าเขามีความแข็งแกร่งทางกายภาพของระดับศาสตราจารย์และนั่น เขาคิดว่าเป็นโอกาสเดียวของเขา

เขาจะต้องรอจนกว่าพวกเขาจะเข้าใกล้แล้วจึงโจมตีพวกเขาด้วยพลังที่มหาศาล กําจัดพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะมีโอกาสตอบโต้และเผชิญหน้ากับนักเวทย์ของโรงเรียนด้วยความแข็งแกร่งทางกายภาพแทนแก่นพลัง

เขาเตรียมธนูของเขา เขาบังคับตัวเองให้รอเมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ ห้าร้อยก้าว สีร้อยก้าว สามร้อยก้าว…ความตึงเครียดเกือบจะครอบง่าเขา แต่เขาบังคับตัวเองให้สงบ

ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างออกไปสองร้อยก้าว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็รอ
ในที่สุด เมื่อพวกเขาอยู่ห่างออกไปเพียงหนึ่งร้อยก้าว อาร์รันใช้เทคนิคการปรับแต่งร่างกาย เพื่อดึงสายธนูกลับ จากนั้นก็คลายลูกธนูหนักที่พุ่งทะยานไปในอากาศราวกับสายฟ้าฟาด ทันใดนั้น เขาก็ยิงอีกหนึ่งลูกแล้วก็ยิงอีก ก่อนที่ลูกธนูลูกแรกจะพุ่งชน อีกสองลูกก็ลอยขึ้นไปในอากาศ

ลูกธนูลูกแรกพุ่งเข้าใส่นักเวทย์ประจําโรงเรียนอย่างรุนแรงที่หน้าอก ชายคนนั้นก็ร่วงออกจากอานม้า ร่างของเขาพุ่งลงไปที่พื้น ในเวลาต่อมาลูกธนูลูกที่สองก็พุ่งขึ้นไปในอากาศ บริเวณที่ชายชุดขาวอยู่เมื่อครู่ก่อนหน้านี้ แต่กลับพุ่งทะลุศีรษะของชาย เรดสโตนคนหนึ่ง ลูกธนูลูกที่สามพุ่งออกไปไกล ทะลุมาอีกตัวหนึ่งจากอานของเขา แล้วแทงทะลุชายที่เดินตามหลังเขา

ในชั่วพริบตามีคนตายอย่างน้อยสามคนในกลุ่มและนักเวทย์ของโรงเรียนน่าจะได้ รับบาดเจ็บ แต่ทันใดนั้น ลูกธนูลูกที่สี่ก็หยุดและแตกกระจายกลางอากาศและ อาร์รัน รู้ว่านักเวทย์ยังคงมีชีวิตอยู่

โดยไม่รีรอ เขาโยนธนูลงในกระเป๋าช่องว่างของเขาและวิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเต็มที่ ในขณะเดียวกันก็รวบรวมแก่นพลังไฟไว้ในมือทั้งสองข้างและเหวี่ยงลูกไฟขนาดใหญ่สองลูกไปยังศัตรูของเขา

เขาไม่ได้เคลื่อนไหวเร็วเกินไปเพราะในขณะที่เขาวิ่ง จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงคํารามอีกทึกและครู่ต่อมา เขาก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผดเผาอยู่ข้างหลังเขา

เขาไม่ได้มองย้อนกลับไป แต่กลับจะใช้แก่นพลังไฟทั้งหมดที่เขารวบรวมได้ เพื่อขว้างลูกไฟที่โกรธเกรี้ยวอีกลูกเข้าไปในกลุ่มที่ตอนนี้ห่างเพียงไม่กี่สิบก้าวข้างหลัง
เขา

ลูกไฟปกคลุมเส้นทางของเขาและเขาพุ่งเข้าหากลุ่มนักเวทย์และชักดาบออกมา ลูกไฟระเบิดขึ้นท่ามกลางพวกเขาและตอนนี้ อาร์รันอยู่ใกล้มากพอที่เขาจะรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ไหม้เกรี้ยมใบหน้าของเขา แต่เขาก็ไม่ได้ทําให้ช้าลง แม้เมื่อประกายไฟกะทันหันเกือบจะทําให้เขาตาบอด

เปลวไฟลุกไหม้อย่างกะทันหันในเวลาต่อมา อากาศยังคงเต็มไปด้วยควันและเถ้า ตลอดจนกลิ่นเหม็นของเนื้อไหม้ ภาพเงาปรากฏขึ้นในควันตรงหน้า อาร์รัน และเขาใช้ดาบฟาดฟันไปที่เงานั้น เสียงร้องอันแหลมคมดังขึ้น เมื่อดาบปะทะกับร่างนั้น ฉีกทะลุเกราะและเนื่อราวกับว่ามันเป็นกระดาษ

แม้จะมีความโกลาหล แต่อาร์รันก็ไม่กล้าหยุดนิ่งแม้แต่ครู่เดียว เขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยรูปร่างอื่นที่ปรากฏในควัน ชายจากเรดสโตนอีกคนเสียชีวิตในทันที แต่ในขณะที่ชายคนนั้นเสียชีวิต จู่ ๆ ก็มีลมกระโชกแรงพัดมาจากไหนไม่รู้กวาดล้างควัน และขี้เถ้าออกจากอากาศ

ทันใดนั้น ทั้งอาร์รันและฝ่ายตรงข้ามก็ถูกเปิดเผย เมื่อมองแวบเดียว อาร์รันก็เห็นว่ามีชายเรดสโตนเพียงไม่กี่คนที่ยังยืนอยู่ แต่สายตาของเขากลับไปที่นักเวทย์ของโรงเรียนทันที แม้ว่าเสื้อคลุมสีขาวของชายคนนั้นจะชุ่มไปด้วยเลือด แต่เขาก็ยังคงยืนอยู่และมีลูกไฟก่อตัวขึ้นในมือของเขา
อาร์รัน ไม่หยุดเพียงแค่นี้ เขาขว้างระเบิดอากาศใส่ชายคนนั้น ซึ่งในเวลาเดียวกันนั้น นักเวทย์ก็ขว้างลูกไฟสีขาวอันร้อนแรงใส่เขา ลูกไฟปะทะกับการระเบิดอากาศของอาร์รัน และแม้ว่ามันจะไม่หยุด

แต่ผลกระทบก็ส่งมันออกไป ทําให้มันไปโดนชายจากเรดสโตนคนหนึ่งแทน ครู่ต่อมา ร่างที่ไหม้เกรียมของชายคนนั้นก็ล้มลงกับพื้น

เมื่อเห็นแบบนั้น อาร์รันก็รีบวิ่งเข้าหาชายเรดสโตนสองคนที่เหลืออยู่ทันที โดยแลกเปลี่ยนการโจมตีอย่างรวดเร็วกับพวกเขาในขณะที่หวังเป็นอย่างยิ่งว่านักเวทย์ของโรงเรียนจะไม่ไปโจมตีพันธมิตรของเขาเอง แต่ครู่ต่อมา นักเวทย์ก็ขว้างลูกไฟขนาดใหญ่อีกลูกหนึ่งไปที่พวกเขาทั้งสามคน

สิ่งเดียวที่ช่วย อาร์รันได้ คือ การใช้เทคนิคการปรับแต่งร่างกายอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขากระโดดไปด้านข้างด้วยความแข็งแกร่งราวกับปีศาจ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็แทบจะไม่รอด ขณะที่ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาเสียชีวิตทันที พร้อมกับที่เขารู้สึกได้ว่าไหล่ซ้ายของเขาถูกไฟลวก

เมื่อเขาลุกขึ้น ชายหนุ่มก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา เพียงพริบตาเดียว เขาสามารถเห็นจมูกของชายคนนี้ผิดรูปร่างและฟันของเขาหายไป แต่เขาไม่มีเวลาคิดอะไรมากนัก เขารู้ว่านักเวทย์จะเตรียมการโจมตีครั้งต่อไปของเขาแล้ว

“แก! ฉันจะ…” ชายคนนั้นเริ่มยกดาบขึ้น

อาร์รันไม่ปล่อยให้เขาพูดจบ ก่อนที่ชายคนนั้นจะตอบสนอง อาร์รัน ก็พุ่งเข้าหาเขา จับเขาด้วยมือซ้ายและเหวี่ยงเขาไปที่นักเวทย์ของโรงเรียน ร่างของเขาระเบิดกลางอากาศ โดนคาถาอะไรก็ตามที่นักเวทย์เล็งมาที่อาร์รัน

อาร์รันหันไปทางนักเวทย์ ชักดาบออกมา ก่อนที่เขาจะโจมตีได้ มีลูกไฟอีกลูกทุ่งเข้ามาหาเขาและเขารู้ว่าเขาสายเกินไปที่จะหลบมัน

ด้วยความพยายามอย่างสิ้นหวัง เขาใช้ดาบของเขาฟันลูกไฟ ดาบกระเด็นออกจากมือของเขาด้วยแรงของมัน แต่ครูต่อมา เขาก็รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่

ปราศจากการหยุดคิด เขารีบวิ่งเข้าหานักเวทย์ ประชิดตัวจากระยะสิบก้าวในชั่วพริบตา ก่อนที่นักเวทย์จะโจมตีอีกครั้ง อาร์รันก็ถึงตัวเขา ดึงชายคนนั้นลงไปที่พื้นและค่าทักทายคลื่นใหญ่ก็กระหน่าลงบนใบหน้าของเขา

การโจมตีดูเหมือนจะทําให้นักเวทย์ประหลาดใจและเขาก็ไม่ตอบสนองจนกระทั่งอาร์รัน ฟาดไปที่ศีรษะของเขาหลายสิบครั้ง ชายคนนั้นพยายามยกแขนขึ้น เพื่อป้องกัน แม่ในขณะที่เขานอนหงาย แต่ด้วยการโจมตีที่รุนแรงของอาร์รัน มันก็ไม่มีประโยชน์

นักเวทย์ที่มีนงงท่าเสียงที่ตื่นตระหนก ราวกับว่าเขาพยายามที่จะพูดผ่านเลือดในปากของเขา แต่อาร์รันไม่ได้ใส่ใจ เขารู้ดีว่าถ้าเขาให้เวลาชายคนนี้แม้แต่วินาทีเดียว ในการฟื้นตัว มันจะทําให้เขาต้องเสียชีวิต

เขายังคงต่อยอย่างสุดกําาลัง เลือดของนักเวทย์กระเซ็นไปทั่วใบหน้าและเข้าตาของเขา แต่เขาก็ไม่หยุด แม่ในขณะที่ชายคนนั้นหยุดเคลื่อนไหว การโจมตีที่กระหน่ําลงบนศีรษะของเขาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าจนเขารู้สึกได้ว่ากะโหลกของชายคนนั้นแตกเป็นเสี่ยง ๆ ภายใต้หมัดของเขา

ในที่สุด เขาก็ลุกขึ้นมาเช็ดเลือดออกจากดวงตาของเขา ตอนนี้ เขาเห็นฉากแห่งความโกลาหลและความหายนะอย่างที่สุด รอบตัวเขา ร่างกายที่แหลกเหลวและถูกเผาไหม้เกลื่อนพื้น

เขาหายใจเข้าลึก ๆ ในช่วงเวลาหนึ่ง สิ่งที่เขารู้สึกได้ คือ ความโล่งใจที่ยังมีชีวิตอยู่