Paragon of Destruction - ตอนที่ 44: ฝึกต่อไป

chapter 44: ฝึกต่อไป

อาร์รันพบเจียงเฟยในพุ่มไม้ดอกไม้ข้างกระท่อมของเธอ นั่งอยู่บนพื้นหญ้าเล็ก ๆ และศึกษาหนังสือเล่มหนา

 

เธอหันหน้าไปทางเสียงที่ได้ยินเขาเข้ามาและเมื่อเธอเห็นเขา คิ้วที่ขมวดก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอทันที

 

“นายควรพักผ่อนไม่ใช่เหรอ?” เธอถาม เธอเลิกคิ้วขึ้น “แล้วทําไมเสื้อผ้าของนายถึงเปียก?”

 

อาร์รัน หน้าแดงด้วยความลําบากใจ การฝึกฝนของเขากับขุนนางเจียง ทําให้เขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และในการที่เขารีบบอกข่าวกับเจียงเฟย เขาก็ไม่ได้คิดที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า

 

“ฉันฝึกกับ ขุนนางเจียง” เขาพูด ตัดสินใจเบี่ยงเบนความสนใจของเธอทันที

 

“นายฝึกมาแล้วเหรอ? แต่นายยังไม่ฟื้นเต็มที่! นายควรจะ…” ทันใดนั้น ใบหน้าของเธอก็ซีดลง “นายฝึกกับลุงหมีเหรอ?!”

 

อาร์รัน พยักหน้า “เขากําลังสอนเทคนิคการปรับแต่งร่างกายให้ฉัน”

 

ใบหน้าของเจียงเฟย ดูเหมือนเธอเพิ่งเห็นผี “ได้ยังไง?!” เธอพูดโพล่งออกมา “นายให้เขาสอนนายได้อย่างไร?!”

 

เมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของ เจียงเฟย อาร์รัน พบว่ามันยากที่จะไม่หัวเราะออกมา เธอดูราวกับว่าเขาดึงมังกรออกจากแขนเสื้อของเขาและบอกให้มันเต้น

 

“นั่นไม่ใช่ทั้งหมด” อาร์รันพูดยิ้มอย่างกระตือรือร้น ขณะที่เขาคาดหวังว่าเธอจะตอบสนองต่อสิ่งที่เขาจะพูดต่อไป “เขาตกลงที่จะสอนเธอด้วย”

 

ปฏิกิริยาตื่นเต้นที่เขาหวังว่าจะไม่เกิดขึ้น แต่ใบหน้าของเธอกลับว่างเปล่าและเธอจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

 

“นั่นมันไม่ตลกเลย” ตอนนี้สีหน้าของเธอดูเคร่งเครียด

 

อาร์รัน ไม่สบายใจ “แต่มันเป็นเรื่องจริง!” เขาพูดด้วยความประหลาดใจกับปฏิกิริยาของเจียงเฟย

 

“นายไม่สามารถพูดเรื่องแบบนั้นได้” เธอพูดด้วยน้ําเสียงเย็นชา “ฉันรู้ว่านายไม่เข้าใจตระกูลเจียง แต่นี่เป็นสิ่งที่นายไม่สามารถล้อเล่นได้”

 

“ฉันพูดความจริงกับเธอ!” อาร์รันยืนยัน เขาคาดว่าจะทําให้เธอประหลาดใจ แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะปฏิเสธที่จะเชื่อเขา

 

“หยุดนะ!” ท่าทางโกรธปรากฏบนใบหน้าของเธอ “อย่ามาล้อเล่นกับฉัน!”

 

เธอลุกขึ้นยืนและหันไปทางกระท่อม ดูเหมือนว่าเธอกําลังจะเข้าไปข้างใน

 

อาร์รันตัดสินใจว่าเขาพูดพอแล้ว เธอไม่เชื่อว่าขุนนางเจียงจะฝึกให้เธอ? โอเค ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องดูด้วยตัวเอง

 

“นายทําอะไรน่ะ! วางฉันลง!” เจียงเฟย ร้องออกมาด้วยความตกใจ ขณะที่อาร์รัน อุ้มเธอขึ้นมาแล้วสะพายเธอไว้บนไหล่ของเขาเหมือนถุงข้าว

 

สําหรับทักษะเวทย์มนตร์ทั้งหมดของเธอ เธอยังคงน้อยกว่าเขาหนึ่งก้าว ด้วยผนึกอาณาจักรแห่งลมของเธอที่ปิดอยู่ การจับเธอขึ้นมานั้นง่ายเหมือนกับการแบกเด็ก

 

“ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน ฉันก็ต้องแสดงให้เธอเห็น” เขาพูด

 

เขาวิ่งเหยาะ ๆ พร้อมกับ เจียงเฟย ที่ตะโกนอยู่บนบ่าของเขา การอุ้มเธอเป็นเรื่องง่ายอย่างน่าประหลาดใจ ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนมากแค่ไหน อย่างน้อยก็ตั้งแต่ข้อศอกไปจนถึงใบหน้า

 

ในที่สุดเมื่อ อาร์รันวางเจียงเฟยลง เขาก็ถูกลมเล็กน้อยจากการวิ่งในขณะที่อุ้มเธอ ทันใดนั้น เธอก็ตบหน้าเขา

 

“นายคิดบ้าอะไรอยู่?!” เธอตะโกนหน้าแดงด้วยความโกรธ

 

“ฉันบอกให้พาหลานมาที่นี่” เสียงดังขึ้นจากด้านหลังเจียงเฟย “แต่ฉันไม่คาดคิดว่าภารกิจนี้จะค่อนข้างอันตรายขนาดนี้”

 

ทันใดนั้น ดวงตาของเจียงเฟย ก็เบิกกว้างเหมือนถ้วยและหมุนไปรอบ ๆ ข้างหลังเธอ คือขุนนางเจียงนั่งอยู่บนพื้นหญ้า การมองบนใบหน้าของเขาบ่งบอกว่าเขาแทบจะไม่มีความขบขัน

 

“ลุงหมี!” เจียงเฟย พูดพร้อมกับก้มหัวลงทันที “เขาบอกว่าฉันไม่…”

 

“ฉันบอกเธอแล้วว่ามันคือความจริง” อาร์รันพูดพลางถูแก้มที่เจียงเฟยเพิ่งตบครึ่งหนึ่ง เขาคาดว่าจะพบรอยมือสีแดงบนใบหน้าในครั้งต่อไปที่เขามองในกระจก

 

“แต่…ลุงหมี” เจียงเฟย หวั่นไหวจนเธอไม่สามารถพูดประโยคที่สมบูรณ์ได้

 

“อาร์รันทําให้ฉันเชื่อว่าฉันควรฝึกเธอ” ขุนนางเจียงพูดกับเจียงเฟย “ฉันสงสัยว่าเขาเข้าใจความหมายของสิ่งที่เขาถามอย่างเต็มที่ แต่ข้อเสนอนั้นมีผลหากหลานต้องการรับ”

 

“ฉันรับ!” เจียงเฟย พูดโพล่งออกมา “แน่นอนฉันรับ!”

 

ขุนนางเจียง หัวเราะเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้นศึกษาเรื่องนี้” เขาพูดพร้อมกับยื่นม้วนกระดาษให้เธอ “เมื่อหลานเรียนรู้เทคนิคที่มีอยู่แล้ว หลานสามารถเข้าร่วมการฝึกซ้อมกับเราได้”

 

“ขอบคุณ ลุงหมี!” เจียงเฟยพูดคํานั้นด้วยรอยยิ้มกว้างจนดูเหมือนว่าหัวของเธอจะโผล่ออกมาเป็นสองส่วนได้ตลอดเวลา

 

“ขอบคุณเพื่อนของหลานที่ทําให้ฉันเชื่อ” ขุนนางเจียง พูดพร้อมกับขยิบตาให้ อาร์รัน “ตอนนี้ออกไปกันทั้งคู่ ฉันมีสิ่งที่ต้องทําและนาย…” เขาหันไปหาอาร์รัน “เราจะกลับมาฝึกต่อในวันพรุ่งนี้เช้าตอนรุ่งสาง”

 

เจียงเฟยขอบคุณขุนนางเจียงอีกหลายครั้ง ก่อนที่พวกเขาจะจากไปในที่สุด อาร์รันยังคงถูแก้มที่เจ็บอยู่

 

ในขณะที่พวกเขาอยู่นอกสายตาของขุนนางเจียง เจียงเฟยก็ยื่นมือของเธอเข้าหาอาร์รัน และเขาก็โดนพลังที่มองไม่เห็นส่งเขาล้มลงกับพื้น

 

“นั่นสําหรับที่ทําให้ฉันอายต่อหน้าลุงหมี!” เจียงเฟยทําหน้าบึ้งใส่อาร์รัน “ทําไมนายไม่บอกฉันว่านายพูดความจริง?!”

 

“เธอ.เธอได้เปิดผนึกอาณาจักรแห่งสายลมแล้วหรือยัง!” อาร์รันถามพร้อมกับก้มหน้า เขาละเลยอย่างชาญฉลาดที่จะพูดถึงความจริงที่เขาบอกเธอแล้วและหลายครั้ง

 

“ฉันทําลายผนึกเมื่อวานนี้” เจียงเฟย พูดด้วยการจ้องเขม็ง

 

ความหนาวเย็นแล่นไปตามกระดูกสันหลังของอาร์รัน เขาเข้าใจดีว่าเมื่อเปิดอาณาจักรลมของเจียงเฟย แล้วการหยิบเธอขึ้นมาและพาเธอมาหาขุนนางเจียง อาจจะจบลงอย่างเลวร้ายสําหรับเขา ถ้าเธอต้องการ เธอสามารถหักเขาเหมือนกิ่งไม้

 

“แล้วทําไมเธอไม่” อาร์รันเริ่ม

 

“ฉันไม่ได้ต้องการทําร้ายนาย” เจียงเฟยขัดจังหวะเขา

 

ทันใดนั้น เธอก็ก้าวไปหาอาร์รัน และลุกขึ้นยืน ก่อนที่เขาจะตอบสนอง เธอจูบแก้มที่เธอตบ เมื่อครู่ก่อนหน้านี้

 

“และนั่น…” เธอพูดหน้าแดงเล็กน้อย “สําหรับสิ่งที่นายทําให้ฉัน นายอาจไม่รู้ว่าของขวัญชิ้นใหญ่แค่ไหน แต่มันมากกว่าที่ใคร ๆ เคยทําเพื่อฉัน”

 

ครู่หนึ่ง อาร์รันพูดไม่ออกกับความไม่แน่นอนของเธอ ครู่หนึ่งเธอทําร้ายเขาด้วยการระเบิดของแก่นพลังลม และจากนั้นเธอก็จูบเขา

 

“แต่ตอนนี้ฉันต้องไปเรียน” เจียงเฟยพูด มือขวาของเธอจับม้วนการะดาษที่ ขุนนางเจียงมอบให้เธอไว้แน่น “พรุ่งนี้เจอกัน”

 

ก่อนที่อาร์รันจะหาคําพูดเพื่อตอบสนอง เธอก็จากไป โดยทิ้งเขาไว้ในสภาพที่สับสนอย่างที่สุด

 

เขาถอนหายใจเสียงดัง เขาคิดว่าหญิงสาวเป็นบ้าอย่างเห็นได้ชัด