Paragon of Destruction - ตอนที่ 12 : สมบัติจากกองโจร

โจรทางขวาของ อาร์รัน ขยับอย่างกะทันหัน ดาบของเขาแกว่งไปที่ อาร์รัน ด้วยการฟันที่โหดร้าย อาร์รัน แทบจะป้องกันไม่ทันและถูกฟันล้มลงตรงนั้น

ในขณะเดียวกัน โจรที่อยู่ทางซ้ายของ อาร์รัน ก็จู่โจมเขาด้วยขวาน เอาเปรียบจากการเปิดช่องทางด้านขวาของชายคนนั้น ด้วยดาบของเขาที่ติดอยู่กับชายคนแรก ไม่มีอะไรที่ อาร์รัน สามารถทำได้เพื่อป้องกันเขา

อาร์รัน คิดว่าช่วงเวลาสุดท้ายของเขาถึง แต่ชายคนนั้นกลับพลาด เขาสะดุดข้อเท้าของเขา โมเมนตัมของเขาพาเขาไปที่โจรคนอีกคนพร้อมกับที่เขาล้มลงกับพื้น

ชายที่ถือดาบพยายามยืนหยัด แต่มันก็ใช้เวลาสักพักเพื่อประคองสมดุลของเขา ช่วงเวลานั้น คือ ทุกสิ่งที่ต้องการ อาร์รัน ฟันอย่างรุนแรงไปที่คอของเขาหลายครั้งและเขาก็ล้มลงไป

เพียงชั่วพริบตา เหลือเพียงหัวหน้าศีรษะล้านเท่านั้นที่ยืนนิ่ง การแสดงออกของเขาก็เต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะฆ่า

ชายศีรษะล้านไม่ลังเลเลยที่จะโจมตี ทันใดนั้น ดาบของเขาก็เหวี่ยงไปข้างหน้า ด้วยการฟันที่ อาร์รัน ทำได้เพียงแค่หลบหลีกอย่างหวุดหวิด ปราศจากการหยุดพัก เขาก็โจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า ทิ้งให้ อาร์รัน ไม่มีเวลาพักฟื้นพร้อมกับที่เขาสะดุดไปข้างหลัง

อาร์รัน รู้ว่าเขาแพ้การต่อสู้ ไม่ว่าช่วงเวลาใด ดาบของชายศีรษะล้านก็จะผ่านการป้องกันของเขาและทำให้เขาล้มลง

เมื่อตระหนักว่าเขาไม่สามารถตั้งรับแบบนี้ต่อไปได้ อาร์รัน ก็ระเบิดการโจมตีออกไปอย่างต่อเนื่อง ชายคนนั้นป้องกันมันได้อย่างง่ายดาย แต่ก่อนที่เขาจะตอบโต้ อาร์รัน ก็รีบวิ่งไปข้างหน้ากระแทกไหล่ของเขาเข้าที่หน้าอกของชายศีรษะล้าน

โจรศีรษะล้านโดนกระแทกจนเสียการทรงตัวและทำให้ อาร์รัน เห็นช่องว่างนี้ ก่อนที่ชายผู้นั้นจะฟื้นตัวได้ ดาบของ อาร์รัน ก็ปักที่คอของเขา ชายศีรษะล้านล้มลงกับพื้นและร่างกายของเขาก็ทรุดตัวลงข้างๆ พร้อมกับเลือดที่เริ่มกระจายออกไปตามถนน

อาร์รัน ยืนอยู่นิ่ง ๆ และหอบอย่างหนัก เขายังมีชีวิตอยู่

ทันใดนั้น เสียงตะโกนดังขึ้นข้างหลังเขา เมื่อเขาหันกลับไป เขาเห็นชายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นพร้อมกับมีรูขนาดใหญ่ทะลุผ่านหน้าอกของเขา มันเป็นโจรกับขวานที่สะดุดเท้าก่อนหน้านี้

หลังจากชนะหัวหน้า อาร์รัน ก็ลืมเรื่องทั้งหมดของชายคนนั้น

” ครั้งต่อไปอย่าประมาท ” เสียงของ ศาสตราจารย์เชาสงบเงียบ ไม่แตกต่างจากตอนที่เขาสั่ง อาร์รัน

” ทำไมคุณไม่ช่วยเร็วกว่านี้? ฉันเกือบตายแล้ว! ” ตอนนี้ด้วยอันตรายที่หายไปในที่สุด อาร์รัน พบว่าตัวเองท่วมท้นไปด้วยความกลัวและความโกรธที่เขาเก็บกดไว้ก่อนหน้านี้

” คิดว่าฉันไม่ได้ช่วยเหรอ? ” ศาสตราจารย์เชา ตอบอย่างใจเย็น

อาร์รัน นิ่งเงียบและนึกย้อนไปถึงชายที่สะดุดล้ม ขณะที่เขากำลังจะโจมตี อาร์รัน

” นั่นคุณทำ? ” เขาถาม

” ฉันยื่นมือไปช่วยตั้งหลายครั้ง “ศาสตราจารย์ ตอบ “ นายคงไม่คิดว่าพวกโจรจะช้าและงุ่มง่าม ใช่ไหม? ”

” ทำไมคุณถึงให้ฉันต่อสู้กับพวกเขา ” อาร์รัน ถามคำถาม แต่เขารู้คำตอบอยู่แล้ว

“ ไม่มีการซ้อมขนาดไหนที่สามารถทดแทนการต่อสู้ที่แท้จริงได้ ” ด้วยคนเหล่านี้ที่เต็มใจเสนอตัว เพื่อการศึกษาของนาย ฉันจะปฏิเสธความเอื้ออาทรได้อย่างไร? “

ด้วยการถอนหายใจ อาร์รัน หันมาดูผลของการต่อสู้

เขารู้สึกเห็นอกเห็นใจน้อยมากสำหรับผู้ชายที่ร่างของเขาเกลื่อนไปทั่วพื้นอย่างไร้ชีวิต พ่อของเขาเสียชีวิตจากลูกธนูของโจร หนึ่งปีก่อนหน้านี้และในความคิดของเขา โจรที่ตายทุกคนนั้นได้ช่วยชีวิตผู้บริสุทธิ์

อย่างไรก็ตาม ภายใต้สายตาที่สั่นของ อาร์รัน เมื่อไม่นานมานี้ คนเหล่านี้ยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้พวกเขาตายและด้วยดาบของ อาร์รัน

เขาใช้เวลาสักครู่ เพื่อฟื้นความสงบของเขา

” ถึงเวลารวบรวมรายได้ของนาย ” ในที่สุด ศาสตราจารย์เชา ก็พูด

อาร์รัน ยักคิ้วของเขา” รายได้? “

ศาสตราจารย์เชา ชี้ไปที่ศพบนพื้น “ พวกเขาน่าจะมีเงินบาปจำนวนมาก ” เขาพูด ” ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการปล้นสะดมที่ในค่ายของพวกเขา ฉันคิดว่ามันไม่น่าอยู่ไกลจากที่นี่ “

อาร์รัน เก็บสมบัติจากคนตาย พยายามที่จะไม่คลื่นไส้ด้วยกลิ่นเหม็นของความตาย

ในที่สุด เขาก็รวบรวมอาวุธของพวกเขา รวมทั้งเหรียญที่ดี เกราะที่เขาทิ้งไว้ แม้ว่ามันจะมีค่า แต่มันถูกคลุมด้วยเลือด และความคิดที่จะถอดเกราะออกจากศพทำให้เขาไม่สบายใจ

หลังจากนั้น การค้นหาค่ายของพวกโจรก็ไม่ได้นาน พวกเขาใช้เวลาเพียงไม่กี่ก้าวจากถนน ซึ่งซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้มากมาย

ขณะที่พวกเขารื้อค้นค่าย อาร์รัน ตื่นเต้นอย่างรวดเร็ว โจรทิ้งสมบัติเล็ก ๆ ไว้ทั้งอัญมณีและของมีค่าอื่น ๆ และไม่นานก่อนที่เงินในกระเป๋าของเขาจะนูนด้วยทองคำและเงิน

ความตื่นเต้นของ อาร์รัน จางหายไปเล็กน้อย เมื่อเขาเตือนตัวเองว่าโจรได้ครอบครองทรัพย์สินของพวกเขามาก่อน แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดเขาจากการหยิบพวกมันไป

” ตอนนี้ สิ่งนี้น่าสนใจ ” ศาสตราจารย์เชา พูดพร้อมกับถือเครื่องรางหยกสีเขียว

ในสายตาของ อาร์รัน ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเครื่องราง มันดูมีค่าทีเดียว แต่ไม่มากไปกว่าเครื่องประดับอื่น ๆ ที่พวกเขาพบ

” มันคืออะไร? ” เขาถาม

“ มันเป็นเครื่องรางความจำ ” ศาสตราจารย์เชา ตอบ “ นักเวทย์ใช้มัน เพื่อเก็บคาถาและเทคนิคและอันนี้…” ดวงตาของเขาว่างเปล่าครู่หนึ่ง ” อันนี้เต็มไปด้วยเทคนิคที่มีเสน่ห์ “

มองดูอย่างพึงพอใจ เขาโยนเรื่องรางไปที่ อาร์รัน ” เก็บมันไว้ในอนาคตอาจมีประโยชน์ “

” ฉันใช้มันตอนนี้ไม่ได้เหรอ? ” อาร์รัน ถาม

“ มันต้องใช้เวทย์มนตร์ เพื่อใช้ ” ศาสตราจารย์เชา อธิบาย

เขาแสดงท่าทางที่รอบคอบให้กับ อาร์รัน

” แต่อาจจะ … ” ศาสตราจารย์เชา ลังเล ในที่สุด เมื่อเขาพูด มันฟังดูเหมือนว่าเขาได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง ” อาจถึงเวลาที่นายเรียนรู้เวทมนตร์ “