Otonari asobi The Story Of How A Beautiful Foreign Student Who Lives Next Door Started To Visit My House After I Helped A Lost Little Girl - ตอนที่ 6.3

otonari asobi เล่ม 2 ch6-3 สาวน้อยผมเงินกับสถานรับเลี้ยงเด็ก

ฟังจากที่คุณชาร์ล็อตว่าตะกี้ ผมก็ไม่รู้ว่าคุณชาร์ล็อตใช้วิธีไหนในการปลุกเอมม่าทุกเช้า แต่เธอคงลำบากใช่ย่อยทุกวันแน่

ทว่า..

“บางทีวิธีของผมคงใช้ไม่ได้ผลบ่อยหรอกครับ”

วิธีนี้ได้ผลเพราะเพิ่งใช้เป็นครั้งแรก และน้องเข้าใจว่ามีแมวตัวเป็นๆอยู่แถวนี้ เธอเลยลืมตาตื่น แต่ถ้าใช้บ่อย น้องเริ่มชิน ครั้งหน้าเอมม่าเริ่มรู้งาน น้องก็ไม่ตื่นมาดูแน่

“น่าเสียดายจังค่ะ”

ถึงผมไม่อธิบายเหตุผล แต่ชาร์ล็อตก็ดูเหมือนจะรู้ว่าผมอยากพูดอะไร

ระหว่างที่ผมกำลังคุยกับชาร์ล็อต ตาเอมม่าเริ่มปิดอีกครั้ง

“เอมม่าจัง ใกล้ได้เวลาไปข้างนอกแล้วนะครับ”

ผมคิดว่าเอมม่าหลับต่ออีกรอบไปแล้ว เลยรีบเรียกน้อง

“ไปข้างนอก?…ไปที่ไหนเหรอ?”

อ้าว?

เอมม่าจังไม่รู้เหรอว่าต่อจากนี้จะต้องไปสถานรับเลี้ยงเด็ก

ผมจำได้ว่าเป็นแบบนั้น เลยส่งสายตาเป็นคำถามหาคุณชาร์ล็อต

คุณชาร์ล็อตเจอสายตาผม ก็ได้แค่หัวเราะแห้งๆก่อนส่ายศีรษะ

งั้นผมก็ต้องอธิบายให้น้องเข้าใจเองสินะ

“เราจะไปสถานรับเลี้ยงเด็กไงครับ”

“….โอนี่จัง..ไปด้วยรึเปล่า”

เอมม่าเงยหน้าเอียงคอถามผมทั้งยังหลับตาอยู่

เอาจริงๆ ถ้าเลือกได้ผมก็อยากไปด้วยกันกับน้องนะ

แต่ว่าไอ้การไปสถานรับเลี้ยงเด็กทั้งที่ผมไม่ใช่คนในครอบครัวจริงๆของเธอ มันคนละเรื่องกัน แถมถ้าผมไป แล้วถึงจุดที่ระหว่างทาง ส่งน้องแล้วต้องแยกกัน ผมว่าน้องคงอาละวาดแน่นอน

ยิ่งไปกว่านัั้น การเดินทางไปสถานรับเลี้ยงเด็กด้วยกัน อาจจะเป็นการไปรบกวนคุณชาร์ล็อตก็เป็นได้

ฉะนั้น คำตอบที่ผมมอบให้เอมม่า จึงเหลือแค่นี้

“ขอโทษนะครับ ไม่ได้ไปด้วยกันนะครับ”

“บู่….”

เอมม่าจังเจอคำตอบผมเลยส่งเสียงงอแง พร้อมใช้มือเธอ ตบมือผมตุบๆๆๆ

เป็นภาษากายบอกชัดว่า น้องอยากให้ผมไปด้วย

ตอนนี้น้องลืมตาตื่นเต็มที่ละ

“เอมม่า มีพี่ไปด้วยกันนะคะ”

ชาร์ล็อตมองหน้าเอมม่า ก่อนกล่าวให้เธอยอมรับ

สุดท้ายก็มีการพูดคุยเล็กน้อย และผลสรุปคือ เธอกับเอมม่าก็ไปกันสองคน ส่วนผมก็ไปโรงเรียนคนเดียวตามปกติ

****

“เออ อากิฮิโตะ หมู่นี้ชีวิตมีอะไรดีๆเกิดขึ้นสินะ”

ช่วงพักกลางวัน ผมสั่งชุดอาหารเอ กินที่โรงอาหารกับอากิระ โดยที่เขากำลังมองหน้าผมก่อนจะถามออกมา

“งั้นเหรอ?”

“เออ ทำหน้าแบบว่าชีวิตโคตรดี๊ดีในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเลยล่ะ”

ชีวิตดีงั้นเหรอ ก็อาจจะเป็นอย่างนั้น

ใช้ชีวิตทำกิจกรรมทุกเช้าเย็นร่วมกันกับไอดอลประจำห้องอย่างคุณชาร์ล็อต แถมด้วยมีนางฟ้าตัวน้อยอย่างเอมม่าคอยอ้อนตลอด้วย

บอกว่าชีวิตแบบนี้ไม่ดีคงแปลกแหละ

แต่ว่า นี่อาการออกถึงขั้นให้คนอื่นจับได้เลยก็แอบตะลึง…

“นี่หน้าผมออกขนาดนั้นเลยเหรอ”

“อืม ดุสนุกมากเลยล่ะ เหมือนสมัยนายอยู่มอต้นเลย”

“……”

ผมเจอคำพูดของอากิระ เล่นเอามือหยุดทานอาหาร

อากิระมองหน้าผม กล่าวต่อ

“อย่าบอกนะว่า ที่บ้านติดต่อมา…”

ตอนแรกอากิระกล่าวด้วยน้ำเสียงดีใจ แต่ว่าพอมันเห็นสีหน้าผม ก็หยุดคำพูดไว้กลางคัน ก่อนจะเผยท่าทีสลด

“โทษที..แสดงว่าไม่ใช่สินะ”

“ช่างมัน ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก …แล้วก็ไม่ใช่เพราะทางบ้านติดต่อมาด้วย”

“…ก็นะ อากิฮิโตะ ไม่สนใจกลับมาเตะบอลอีกเหรอ เหมือนสมัยก่อนที่ชั้นกับนาย..”

“อากิระ ยังไม่เลิกพูดถึงเรื่องนี้อีกเหรอ ผมไม่ได้มีนิสัยอยากจะย้ำนะ”

“ถึงจะบอกอย่างนั้นก็เถอะ แต่มีแค่นายที่..”

“เออน่า รอบตัวช่วงเหตุการณ์วันนั้นมันเป็นไง นายก็เห็นด้วยตาตัวเองแล้วไม่ใช่รึไง นอกจากนี้ ตัวผมที่เป็นคนไปแย่งชิงฟุตบอลจากพวกนั้นน่ะ จะมีหน้าไปลงสนามได้ไงกันเล่า”

“แต่ว่าเรื่องนั้นมันไม่ใช่ความผิดนาย..”

“มันคือความผิดชั้นเอง ถ้าไม่มีชั้น เหตุการณ์พวกนั้นจะไม่เกิดขึ้นแน่”

“อากิฮิโตะ…”

อากิระกัดฟันด้วยความเจ็บใจ ส่วนผมมองแล้วหัวเราะตอบกลับ

“นะ เรื่องพรรค์นั้นอะหยุดพูดถึงเหอะ นอกจากนี้ เรื่องสอบอะ นายไหวรึเปล่า”

“เอิ่ม..อะแฮ่ม..จู่ๆก็เปลี่ยนหัวข้อเลยนะ”…”

“เปล่าน่า แล้วสอบมันจะเริ่มพรุ่งนี้ด้วยไง”

“สบายๆ…อย่างน้อย ก็..ไม่น่าตกหรอก”

“ดูแล้วไม่น่าใช่นะ”

ผมดูสภาพอากิระ สไตล์หมอนี่ไม่ใช่พวกอ่านหนังสือก่อนสอบเป็นสัปดาห์ แต่เป็นพวกอ่านยี่สิบนาทีก่อนเข้าห้องซะด้วยาิ

“เดี๋ยวผมให้ยืมโน้ตที่จดส่วนสำคัญที่น่าจะออกสอบแต่ละวิชาให้ ถ้าจำในโน้ตได้หมด คิดว่าคงไม่ถึงขั้นตกหรอก”

“อากิฮิโตะ…ชั้นว่าแล้วว่านายต้องเป็นเพื่อนซี้ที่พกของช่วยเหลือชั้นแน่”

“นายนี่น้า..”

อากิระจับไหล่ผมเขย่ากึกๆ สีหน้าดีใจสุดๆอย่างเห็นได้ชัด ส่วนผมก็หัวเราะแห้งๆ

“เฮ้อ..จะว่าไปนี่ชั้นชวนคุณชาร์ล็อตไปเที่ยวตั้งหลายรอบแต่เธอก็ไม่ตอบรับชั้นเลยะน”

จู่ๆก็เอ่ยชื่อชาร์ล็อตโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว เล่นเอาผมแอบสะดุ้ง

“ฮะฮะ…ม่า เธอคงยุ่งแหละ ต้องดูแลน้องสาวด้วย ถ้าไม่มีเวลาเที่ยวก็ไม่แปลกนะ”

“เหตุผลแค่นั้นจริงรึเปล่า… แต่ชั้นว่าเหตุผลคือเธอมีแฟนแล้วน่ะสิ”

“เอ๋..ทำไมคิดแแบบนั้น”

“ถามได้ บรรยากาศเธอมันเปลี่ยนไปไง ถ้าไปเทียบกับตอนเจอและคุยกับครั้งแรก จะจับสังเกตได้เลย”

สมเป็นเอซชมรมฟุตบอล สัญชาตญาณกับความช่างสังเกต ถือว่าน่าเชื่อถือ แต่โชคร้ายนะ ว่าคุณชาร์ล็อตยังไม่มีแฟนแน่ ยิ่งไปกว่านั้น เธอจะไปมีได้ไงในเมื่อเธอมาเล่นห้องผมอยู่ทุกวัน

ถึงผมจะได้คุยกับเธอเป็นเวลาสั้นๆแต่ก็มั่นใจได้ว่าเธอไม่มีแฟนแน่

“ตั้งแต่เธอย้ายมาก็แค่สองอาทิตย์เองนะ นายมั่นใจเหรอว่าจับการเปลี่ยนแปลงเธอได้จริง”

“จะว่างั้นก็นะ…ก็ไม่กล้าพูดหรอก แต่ฟันธงได้แน่ว่าเธอมีแฟนแล้วชัวร์”

“..ง..งั้นเหรอ”

พอเจอเพื่อนซี่บอกว่าเธอมีแฟนแน่ ในหัวก็เริ่มหวั่นละ

จะบอกว่า ในต่างประเทศ ไอ้ที่เธอหอมแก้มผม มันก็เป็นแค่การทักทายของชาวต่างชาติ บางทีอาจจะไม่มีความหมายลึกซึ้งก็ได้

“ม่า ถึงคุยกับผม ก็ไม่ได้ข้อสรุปที่ถูกต้องอยู่ดี เรากลับเข้าห้องเรียนกันเถอะ”

ผมหัวเราะ ลุกขึ้นยืน ส่วนอากิระลุกตาม แต่พอลุกปุ๊บ เหมือนคิดอะไรบางอย่างออกเลยกล่าวมาว่า

“เออ จะว่าไป งานเลี้ยงต้อนรับคุณชาร์ล็อตหลังสอบเสร็จวันสุดท้าย คิดว่าไงล่ะ”

“อ๊ะ”

ก็ไม่ได้ลืมนะ แต่ในหัวมีอะไรให้คิดหลายอย่างอยู่

“ก็เป็นโอกาสดีเลยนิ ลองชวนดูอีกรอบ คราวนี้คิดว่าทุกคนน่าจะพอใจพร้อมเข้าร่วมนะ”

“นั่นสินะ วันนั้นชั้นหยุดซ้อมพอดี ต้องลองชวนละ”

อากิระพูดจบ ดูสีหน้าสดใสขึ้นมา

“แต่อย่างน้อยก่อนอื่นก็ต้องตรวจสอบคุณชาร์ล็อตก่อนว่าเธอว่างรึเปล่า ถ้าเธอไม่สะดวกจริงก็อย่าไปฝืนใจเธอละกัน”

“อ้อ เออ นั่นสินะ อืม ชั้นจะระวัง”

“ขอบใจนะ”

“เอ๋ แล้วทำไมอากิฮิโตะต้องขอบใจด้วยล่ะ”

“อ๊ะ..อืม… กุเบลอๆเอง เอาเป็นว่าฝากด้วยละกันนะอากิระ”

ผมหัวเราะที่ทำตัวแปลก รีบเก็บจานก่อนจะเดินออกไป

อากิระเอียงคอด้วยความสงสัยแต่ก็ไมไ่ด้พูดอะไร แค่มองผมออกจากห้องไปเงียบๆ

ระหว่างเดินผมคิดว่าทำดีสุดแล้วนะ ดูจากสถานการณ์ อากิระคงไม่ฝืนใจคุณชาร์ล็อตตอนชวนแล้ว ก็เหลือแค่คุณชาร์ล็อคว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธ

จะว่าไปที่ อากิระบอกตะกี้เรื่อง โดนที่บ้านติดต่อมา…

หึ ไม่มีทางติดต่อมาหรอก

ความคิดฝั่งนั้นก็แค่อยากจะใช้ประโยชน์จากผม อย่าเรียกว่าพ่อแม่เลย ก็แค่ความตั้งใจจะเล่นเป็นครอบครัวเท่านั้นแหละ

*****

 

จบ ch 6-3

เขียนได้ไม่เยอะ ติดกินเหล้า แต่อ่านล่วงหน้าแล้วบอกเลย เล่มสองดรอปจากเล่ม 1 จมหูมาก เพราะจะเน้นเคลียปัญหาอดีตพระเอกล้วนๆ บอกเลยว่ามีตัดแหลกอะ เพราะเอมม่าหาย แถมความหวานหดแบบสุดๆ เอาเป็นว่ารออ่านดูเรื่อยๆละกันนะครับผม

 

อยากอ่านไวกว่าใครนิดหนึ่ง คลิกติดตามเพจผู้แปลได้ตรงนี้เลยจ้า  kurakon