OPEN A CLINIC TO CULTIVATE MYSELF - ตอนที่ 20 อาชีพที่มีมาแต่โบราณ

บทที่ 20 อาชีพที่มีมาแต่โบราณ

 

คลินิกนภาที่เคยเงียบสงบ ตอนนี้ได้ปรากฏกลุ่มก้อนของควันสีดำและควันสีขาวพันเข้าด้วยกันตลอดเวลา โดยที่มีจุดศูนย์กลางอยู่ที่กระถางธูปสามขานั้น พวกมันเดี๋ยวก็รวมกันเดี๋ยวก็แยกกัน มันช่างเป็นอะไรที่น่าทึ่งเป็นอย่างมาก

หนิงเถาได้กลับมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ซันไชน์ เพื่อที่ว่าเขาจะได้เริ่มทำการฝึกฝนพลังวิญญาณต่อ

มีทั้งพลังงานบาปและพลังงานบุญในกระถางธูปนั้น ซึ่งมันต่างก็เป็นตัวแทนระหว่างความดีและความชั่ว บาปและบุญ หยินและหยาง ซึ่งเทียบเท่ากับสภาพแวดลอมที่ดีในการฝึกฝนที่สมบูรณ์แบบของเขา หลังจากที่เขารักษาโจวหยูเฟิงให้หายนั้นในตอนนี้เขามียาอมตะเหลือเพียงแค่สามเม็ดเท่านั้น

ถามว่ามันเป็นเรื่องเร่งด่วนไหม เขาก็คงบอกว่าใช้! แต่ถ้าเทียบกับการฝึกฝนแล้วอันหลังมีความสำคัญมากกว่า

เขาได้ฝึกฝนตามคู่มือฝึกตนเบื้องต้นซ้ำแล้วซ้ำอีกครั้ง …

ขณะที่วิญญาณที่อยู่ในจุดศูนย์กลางกำลังกลืนกินหรือไม่ก็กำลังทะเลาะวิวาทกันอยู่นั้น ทุกการเคลื่อนไหวของพวกมันต่างก็ทำให้เขารู้สึกทรมานด้วยความร้อนและเย็น เขารู้สึกราวกับว่าครึ่งซ้ายของร่างกายนั้นอยู่ในน้ำเดือดขณะที่ครึ่งขวาอยู่ในน้ำแข็ง ด้วยมีกระดูกสันหลังของเขาเป็นเส้นแบ่งเขต ด้านหนึ่งร้อนและอึดอัด และอีกด้านก็เย็นจนเหมือนตกไปอยู่ในน้ำขั้วโลก

ถ้ามันเป็นเพียงแค่นั้นคงดี แต่หนิงเถาไม่รู้ว่าเวลาต่อมานั้นความเจ็บปวดนั้นก็ได้ขยายไปยังจิตวิญญาณของเขา จิตวิญญาณของเขาเหมือนได้รับการเปลี่ยนโฉมใหม่ซึ่งมันส่งผลกระทบต่อภายนอก ชั่วครู่หนึ่งเขากลายเป็นคนใจดี มีความรักอันยิ่งใหญ่ในใจ แต่วินาทีต่อมาเขาได้กลายเป็นวายร้ายที่น่ากลัว ผู้ต้องการทำลายทุกอย่าง เห็นได้ชัดว่าถ้าเขาไม่รู้ตัวมาก่อนว่านี้เกิดจากความเปลี่ยนแปลงของจิตวิญญาณ เขาคงคิดว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้าไปแล้ว

ในทันใดพลังจิตวิญญาณความดีที่มีขนาดเล็กก่อนหน้านี้ก็ได้มีขนาดเท่ากับจิตวิญญาณบาปในที่สุด และนั้นทำให้พวกมันไม่สามารถข่มกันได้อีกต่อไป จนเกิดเหตุการณ์สมดุลระหว่างความดีและความชั่วขึ้นมาในที่สุด

รัศมีที่ปล่อยออมาในตอนนี้ของหนิงเถาได้เปลี่ยนไปอย่างเงียบๆ มีออร่าสีดำและออร่าสีขาวค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ และในที่สุดก็ค่อยๆเกิดเป็นรูปร่างขึ้น ซึ่งรูปร่างของมันเป็นเหมือนสัญลักษณ์หยินและหยางของลัทธิเต๋า โดยมีหนิงเต่าเป็นแกนหลักของสัญลักษณ์นี้!

ถ้าเฉินผิงดาวอยู่ที่นี่เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนิงเถา เขาจะต้องตกใจกับภาพที่เห็นเพราะเขาไม่เคยเจอสถานการณ์แปลกๆ แบบนี้มานานกว่า 2,000 ปีแล้วตั้งแต่ที่เป็นคนรับช่วงต่อของคลินิกนี้

หนิงเถาผู้ที่พึ่งก้าวขาเข้ามาในโลกนี้กับไม่รู้ว่าตัวเองได้ทำเรื่องยิ่งใหญ่ลงไป เขายังคงจมไปกับการฝึกฝนตัวเองตลอกเวลา…

จากนั้นเวลาทั้งคืนก็ผ่านไปแบบนี้

เมื่อการฝึกฝนของเขาสิ้นสุดลงหนิงเถาได้นอนอยู่บนพื้นและรู้สึกปวดร้าวไปทั่วราวกับว่าเขาถูกทุบด้วยค้อนปอนมาเมื่อเร็วๆนี้ นั้นก็เพราะนี่คือผลข้างเคียงของพลังวิญญาณที่ได้ไหลผ่านร่างกายของเขาและทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกรงมากขึ้น ซึ่งมันจะเพิ่มความแข็งแกร่ง ความเร็ว และปฏิกิริยาตอบสนองของเขาไปอีกระดับ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการปรับปรุงเพียงเล็กน้อย แต่เมื่อเทียบกับคนธรรมดาแล้วมันกับเป็นอะไรที่มากมายเลยที่เดียว

อันที่จริงแล้วสิ่งที่เขาได้รับมากที่สุดในเวลานี้คือการพัฒนาความสามารถในการรับรู้และควบคุมพลังวิญญาณ ก่อนหน้านี้เขาต้องการความรู้สึกที่ตัวเองสามารถดูการก่อตัวกันของจิตวิญญาณของตัวเองได้ตลอดเวลา และเมื่อผ่านการฝึกฝนครั้งนี้เขาก็สามารถทำแบบนั้นได้เป็นผลสำเร็จ และยังมีผลพลอยได้อีกอย่างหนึ่งเช่นกัน นั้นคือเขาได้รับความสามารถควบคุมพวกมันด้วย เพียงแค่คิดพลังงานจิตวิญญาณก็จะเคลื่อนไหวไปตามทิศทางที่สั่งทันที

หนิงเถาได้ลุกขึ้นมาจากพื้นทันทีที่เขาสัมผัสได้ถึงความสามารถใหม่นี้ จากนั้นเขาได้ยกมือขึ้นและเริ่มที่จะนำพลังจิตวิญญาณปรากฏออกมาจากฝ่ามือของเขา ใช้เวลานานกว่าที่คิดเล็กน้อยก่อนที่จะมีพลังงานสีดำและสีขาวปรากฏออกมา

หนิงเถาพยายามควบคุม “พลังดำและขาว” ให้คงที่ก่อนที่จะรวมตัวกันเป็นไฟสองสีขึ้นมา

คำนึงว่าร่างกายเป็นขาตั้ง ให้นำพลังวิญญาณมารวมกันเพื่อสร้างไฟแห่งการเล่นแร่แปรธาตุ

นั่นคือคำอธิบายในหนังสือคู่มือฝึกตนเบื้องต้น เนื้อหานั้นง่าย แต่การทำจริงกับเป็นอะไรที่ค่อนข้างยาก

ความพยายามครั้งแรกล้มเหลว

ครั้งที่สองล้มเหลว

เขาพยายามต่อไปและล้มเหลว …

เมื่อมาถึงจุดหนึ่งเขาก็หยุดพยายาม เห็นได้ชัดว่าพลังวิญญาณของเขานั้นอ่อนแอเกินไป หากร่างกายของเขาเปรียบเป็นเครื่องยนต์ และพลังจิตวิญญาณของเขาเปรียบเป็นเชื้อเพลิง การที่มีเชื้อเพลิงน้อยจนแทบจะไม่มีมันเป็นเรื่องยากอย่างมากที่จะทำให้เครื่องยนต์ทำงานได้ ดังนั้นมีเพียงแค่ทางเลือกเดียวในครั้งนี้ นั้นคือเขาต้องรีบหาพลังงานมาเต็มมันให้เต็มโดยเร็วที่สุด

แต่ความพยายามของเขาเองก็ไม่ได้ถือว่าไร้ประโยชน์เลย การพยายามมากกว่าหนึ่งครั้งทำให้เขามีความเข้าใจเบื้องต้นและคุ้นเคยกับเทคนิคการเปลี่ยนพลังจิตเป็นไฟมากขึ้น ตราบใดที่พลังจิตของเขาบรรลุข้อกำหนด เขาจะใช้เวลาน้อยลงและมีแนวโน้มที่จะประสบความสำเร็จ

คำราม คำราม …

ทันใดนั้นท้องของเขาก็ได้ส่งเสียงแปลกๆออกมา และในเวลาต่อมาความหิวก็ได้เข้าจู่โจมเขาอย่างไม่ปราณี เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นหนิงเถาก็ทำได้เพียงแสดงรอยยิ้มอันขมขื่นออกมาเท่านั้น “ ฉันเองก็เป็นถึงผู้ฝึกตนแล้ว ทำไมฉันยังต้องรู้สึกหิวอยู่ด้วย? และไหนจะการหาเงินอีก?…” หนิงเถาเริ่มบ่นกับตัวเองในเรื่องพวกนี้

เมื่อไม่มีทางเลือก หนิงเถาได้ออกจากคลินิกแล้วพบตู้เอทีเอ็มก่อนที่จะถอนเงิน 300 หยวนที่เหลืออยู่ในบัญชีธนาคารของตัวเองออกมา จากนั้นเขาก็ไปที่ร้านอาหารเล็กๆและสั่งก๋วยเตี๋ยว ในขณะที่กินก๋วยเตี๋ยวเขายังคงคิดหาวิธีสร้างรายได้จากคลินิกลึกลับนี้ แต่ด้วยกฏบังคับที่ชัดเจนมันเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ที่รับเงินจากผู้ป่วยที่มารักษาที่นี้

เมื่อมาถึงจุดนี้ก็ได้มอเตอร์ไซค์ที่มีป้ายบอกรับล้างท่อระบายน้ำหยุดอยู่หน้าร้านอาหาร ก่อนที่ชายบนมอเตอร์ไซค์นั้นจะเดินเข้าไปในร้านอาหารเล็กๆแห่งนี้ เขาดูสกปรกและมีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ออกมาตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าเขามีชีวิตที่ยากลำบาก

เมื่อตาของหนิงเถาตกลงบนป้ายโฆษณาบนรถมอเตอร์ไซด์ของผู้ชายคนนี้ ความคิดการหาเงินของเขาก็ปรากฏขึ้นมา ก็

ชายคนนั้นเองก็ได้สั่งก๋วยเตี๋ยวและขนมปังนึ่งสองก้อน เห็นได้ชัดว่าเขาหิวมาก

เจ้าของร้านเบื่อหน่ายกับกลิ่นของเขามากอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นเขาจึงได้แสดงสีหน้าเย็นชาและไม่แม้แต่จะต้อนรับอีกฝ่ายออกมาอย่างชัดเจน

หนิงเถาได้ทานเสร็จแล้ว เขาลุกขึ้นไปจ่ายบิลก่อนที่เขาจะไปหาชายที่เข้ามาในร้านล่าสุดยิ้มและถามว่า “ขอโทษนะครับ! คุณทำป้ายนั้นจากที่ไหนเหรอครับ? “

ชายคนนั้นมองหนิงเถาอย่างรวดเร็วและถามว่า “ทำไม? นายต้องการรู้มันไปทำไม?”

“ ผมเองก็พอจะมีความสามารถพิเศษติดตัวอยู่บ้าง ดังนั้นผมจึงอยากจะได้ป้ายที่เหมือนกับคุณเพื่อบอกว่าผมนั้นทำอะไรได้บ้าง” หนิงเถาตอบกลับมา

“โอ้! นายสามารถทำได้ในร้านใดก็ได้ที่รับทำป้ายโฆษณา” จากนั้นชายคนนั้นถามว่า “แล้วนายมีความสามารถอะไรกัน?”

“ผมเป็นนักศึกษาแพทย์ครับ และความสามารถของผมคือการรักษาคน” หนิงเถายังคงตอบกลับไป

“นักศึกษาแพทย์?” ชายคนนั้นถึงกับหัวเราะออกมา “นายต้องล้อฉันเล่นแน่นอน จะมีหมอคนไหนบ้างที่ไม่ทำงานในโรงพยาบาล? สมัยดีไม่มีหมอที่เดินไปตามท้องถนนแล้วคอยรักษาคนแล้ว”

หนิงเถาที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำได้เพียงแต่ยิ้มออกมา ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า “เพราะผมไม่ใช้หมอธรรมดาไงครับ! งั้นผมถามคุณได้ไหมว่าช่วงนี้คุณได้ดื่มพวกเครื่องดื่มชูกำลังทุกคืนใช้ไหมครับ? “

ชายคนนั้นตัวแข็งไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า “นายรู้ได้ยังไง?”

หนิงเถาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ เครื่องดื่มชูกำลังส่วนใหญ่ได้มีส่วนผสมแอลกอฮอล์เป็นส่วนประกอบ ซึ่งทำให้ในปัจจุบันเยื่อบุหลอดอาหารของคุณเกิดอักเสบและเป็นแผล ผมแนะนำให้หยุดดื่มและดื่มน้ำกับใบพาย คุณต้องดื่มพวกมันเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วหลอดอาหารของคุณก็จะฟื้นตัวกับมาเป็นปกติ”

“นายรู้เรื่องพวกนี้ได้ไง?” ชายคนนั้นยังคงถามออกมาด้วยประหลาดใจ

“ใบพายเป็นสมุนไพรที่พบได้ทั่วไปในทุ่งนามันจึงเป็นอะไรที่หาง่ายเป็นอย่างมาก” หนิงเถาได้พูดต่อว่า “เชื่อผมแล้วอาการที่มันรบกวนคุณอยู่ตอนนี้จะหายไป”

“ ฉันจะไม่จ่ายเงินให้นายหรอกนะ!” ชายคนนั้นได้พูดออกมาอย่างระมัดระวัง

หนิงเถาที่ได้ฟังแบบนั้นก็แสดงยิ้มและพูดว่า “ผมไม่ต้องการเงินของคุณ เพราะคุณบอกผมว่าต้องทำป้ายโฆษณาที่ไหนและนี้คือสิ่งที่ผมให้คุณเป็นการตอบแทน” จากนั้นเขาก็หันไปทางประตูและออกจากร้านอาหารเล็กๆนี้ไป

ชายคนนั้นมองด้านหลังของหนิงเถาจนหายไป ก่อนที่เขาจะพูดกับตัวเองว่า “สมัยนี้มักจะมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นทุกวัน แต่ชายคนนั้นรู้ได้ไงว่าฉันดื่มเครื่องดื่มชูกำลังทุกวัน? แต่ยังไงก็ตามใบพายที่อีกฝ่ายบอกมาก็เป็นของหาง่าย มันคงไม่เป็นอะไรถ้าฉันจะลองทำตามดู”

บนถนน

แหวน แหวน แหวน …

หนิงเถาได้ดึงโทรศัพท์ออกมาดูชื่อผู้โทรแล้วตอบโทรศัพท์ว่า “มีอะไร?”

เสียงของเจียงหยีหลงได้รอดมาจากอีกด้านหนึ่ง แต่ในครั้งนี้น้ำเสียงที่อีกฝ่ายใช้กับหนิงเถานั้นเต็มไปด้วยความเคารพอย่างเห็นได้ชัด  เขาได้พูดว่า “สวัสดีครับ! คือเชินเซิงหลินต้องการหมายเลขโทรศัพท์ของหมอหนิงจากผม เขาบอกว่าเขามีบางสิ่งที่สำคัญมากที่จะต้องพูดคุยกับหมอให้ได้ ฉันจึงได้โทรมาถามหมอก่อนว่าหมอจะอนุญาติให้ฉันให้เบอร์หมอกับเขาไหม?”

“คุณเอาหมายเลขโทรศัพท์ของเขามาให้ผมก็พอ และบอกให้เขารอสายผม” หนิงเถาตอบกลับไปอย่างเย็นชา

“ได้ครับ!” เจียงหยีหลงตอบกลับมาอย่างระมัดระวัง “เดียวฉันจะส่งข้อความถึงหมอนะ”

มาถึงจุดนี้เสียงของหนิงเถาก็เริ่มจะเย็นชาลง “คุณทำทุกอย่างที่ผมขอให้คุณไปแล้วหรือยัง?”

เจียงหยีหลงที่ได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกประหม่าขึ้นทันที “ฉันทำมันไปแล้ว แต่มันต้องรออีกสองสามวันกว่าเรื่องทั้งหมดจะเรียบร้อย”

“คุณไม่ควรให้ผมต้องไปเตือนคุณอีกเป็นครั้งที่สองใช้ไหม?” จากนั้นหนิงเถาก็กดวางสายไป

ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาได้รับข้อความจากเจียงหยีหลง พร้อมหมายเลขโทรศัพท์มือถือของเชินเซิงหลิน

หนิงเถาเพียงแค่เหลือบมองไปที่โทรศัพท์ของเขา

“เชินเซิงหลิน! นายต้องการเห็นฉันใช้ไหม? ฉันจะไม่ปรากฏตัวออกไปหานายง่ายๆ ฉันจะทำให้นายสมหวังเร็วมากนัก!”

ทางเดินเล็กๆไปตามถนนสายนี้คือร้านเล็กๆที่รับทำป้ายโฆษณา หนิงเถาจึงเดินไปทางนั้น

หมอเร่ร่อนเป็นอาชีพโบราณที่หายไปในสังคมสมัยใหม่ อย่างไรก็ตามหนิงเถาจะเป็นคนเริ่มอาชีพนี้อีกครั้ง และจะทำให้มันเป็นอาชีพที่ยิ่งใหญ่อีกครั้ง!