ตอนที่ 1 หากเชื่อใจ จะถูกหักหลัง

 

 ตอนยังเด็ก ผมเป็นหัวโจกของห้อง

 ตอนที่โหวกเหวกหรือทำอะไรแปลกๆ ทุกคนก็จะให้ความสนใจ

 ผมชอบที่ได้เป็นจุดสนใจแบบนั้น

 

 ยิ่งคนที่ผมชอบก็หัวเราะด้วย ทำให้ผมมีความสุขมาก

 

 วันหนึ่ง ผมที่เล่นอยู่กับเพื่อนสมัยเด็ก มิยาซากิ ชิซุกะ ผมบังเอิญทำเธอล้ม

 ชิซุกะลูบเข่าตัวเอง เลือดเริ่มออก และเธอก็ร้องไห้

 ผมใจเสียมากๆ และเรียกชื่อเธอซ้ำๆ

 

 ผมรู้สึกถึงบรรยากาศรอบตัวที่เปลี่ยนไป

 

“ทำไมถึงไม่รีบขอโทษล่ะ!”

“แย่มาก… ฉันเห็นเขาผลักเธอด้วย!”

“ฉันจะพยุงชิซุกะจังเอง!”

 

 ผมขอโทษซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าผมมีปลาสเตอร์ยาอยู่ในกระเป๋า  

เลยรีบวิ่งไปเอามา

 

“จะหนีไปไหน! มาขอโทษก่อนสิ!”

“จริงด้วย ขอโทษชิซุกะจังเลยนะ!”

“….ชิซุกะจัง ไปห้องพยาบาลกันเถอะ”

 

  ผมถูกความเกลียดชังรายล้อม อยากตะโกนออกมาว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่จะไปเอาปลาสเตอร์ยามาให้  

แล้วเราก็แค่เล่นกันเท่านั้น ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

 

 ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ความยุติธรรมที่มากไป มันทำให้คนเป็นบ้า

 

“เจ้าหมอนั่นผลักชิซุกะจัง”

“เขาฉีกสมุดฉันด้วย”

“เขาบอกว่าฉันน่าเกลียด”

“เขาขว้างหินใส่ฉัน”

 

 ผมทำชิซุกะล้มก็จริง แต่ผมไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย แต่ปฏิเสธไปก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะงั้นผมก็เลยเปลี่ยนจุดยืน

 

 ไม่นาน ข่าวลือของผมก็กระจายไปทั่วโรงเรียน

 

 ผมทำชิซุกะจังร้องไห้ กลายเป็นตัวร้าย ไม่ใช่แค่ในห้อง แต่เป็นทั้งโรงเรียน

มีหลายคนจากห้องอื่นๆมาดูหน้าผม ชี้หน้าและหัวเราะเยาะใส่ผม

 สายตาของชิซุกะจังก็เย็นชาไปด้วย เธอคงคิดว่าผมเป็นคนหัวรุนแรง  

เธอคงจะเกลียดผมแล้ว และรักแรกของผมก็จบลงตรงนี้

 

 จากนั้นก็ถูกตราหน้าเป็นไอ้ขี้โกหก ใช้ความรุนแรง ทำผู้หญิงร้องไห้

 

 

 

 รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า

 ไม่อยากเชื่อเลยว่าไม่มีใครยอมเชื่อผมซักคน

 ชิซุกะจังก็ไม่ยอมพูดอะไรเลยซักอย่าง

 จนข่าวลือก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นความจริง

 

 ผลกระทบไม่ใช่แค่ที่โรงเรียน

ครอบครัวผมเป็นครอบครัวที่แต่งงานใหม่ พ่อแม่ผมเป็นคนที่เข้มงวดมาก พวกเขาบอกผมว่าไม่ควรไปทำร้ายผู้หญิงแบบนั้น

เอาแต่สั่งสอนเรื่องที่ผมก็รู้อยู่แล้วทั้งนั้น

 

 ผมเถียงอะไรไม่ได้เลย ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ

เพราะยังไงก็ไม่มีใครเชื่อผม ไม่มีใครเชื่อผมทั้งนั้น

 

 พ่อกับแม่บุญธรรมก็สนใจแต่น้องสาวบุญธรรมเพราะเธอน่ารัก แต่ก็ไม่เป็นไร

(หลังจากนี้จะไม่เติมคำว่า บุญธรรม เพราะมันยาว แต่ขอให้เข้าใจตรงกัน)

ผมถูกบอกอยู่ตลอดว่า “แกเป็นพี่ชายต้องเสียสละให้น้อง”

ทั้งที่เราก็อยู่ชั้นเดียวกัน แต่ผมเกิดก่อนแค่ไม่กี่เดือน…..

 

ผมนึกว่าจะไม่ต้องรู้สึกแบบที่โรงเรียนแล้ว

 

 น้องสาวผมเล่าทุกอย่างที่โรงเรียนให้พ่อแม่ฟัง แบบเกินจริงด้วย

หลังจากตอนนั้น บ้านก็ไม่ใช่เซฟโซนอีกต่อไป

 

-ถ้ายังไงก็ไม่มีใครเชื่อ อย่าทำอะไรที่เสี่ยงให้เข้าใจผิด อยู่เงียบๆเข้าไว้

 

นี่แหละคือเรื่องราวของผม

แต่ผมก็รู้ว่าตัวผมยังอ่อนแอนัก

 

 

 

 

 

 ผมใช้เวลาช่วงมอต้นแบบไม่ยุ่งกับใคร

 ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ในห้องก็มีแบบนี้อีก1-2คน ผมก็เลยไม่ได้เด่นนัก

 

 ผมอ่านหนังสือในห้องสมุดเป็นกิจวัตร

ผมมีความสุขที่ได้นั่งในที่เดิมๆ ข้างๆคนๆหนึ่ง ที่ตรงนั้นทำให้ผมรู้สึกมีตัวตน

 

 ในห้องสมุดมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ประจำ คุณไซโต้ คนที่เหมาะกับแว่นมากๆ

ผมไม่ได้ตั้งใจจะคุยกับเธอ แต่พอเธอลุกจากเก้าอี้ ก็เหมือนจะลืมโทรศัพท์เอาไว้

 

 เกิดความรู้สึกย้อนแย้ง ผมไม่อยากถูกเข้าใจผิดอีก แต่ว่า………

ผมไม่ได้คุยกับใครมานานมากแล้ว ถึงจะทำเป็นเข้มแข็ง แต่ผมคงรู้สึกเหงาอยู่ลึกๆนั่นแหละ

 

 ผมหยิบโทรศัพท์ และไล่ตามคุณไซโต้ไป

 

 เพราะอย่างนี้ คุณไซโต้ดูท่าทางโล่งอก แล้วพูดว่า “ข-ขอบคุณนะ….. ช่วยได้มากเลยค่ะ” ผมเองก็ยิ้มไปด้วย

 

 หลังจากนั้นผมก็ได้คุยกับคุณไซโต้บ่อยขึ้น

 

 จำได้ว่าตอนนั้นมีความสุขมากๆ ในที่สุดผมก็มีเพื่อน พอรู้สึกแบบนั้น  

ทำให้ผมลืมตัว จนหลงลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีต

 

 หัวใจผมมันอ่อนแอ ผมลืมความโหดร้ายของคนไปจนหมด จมอยู่กับความสงบสุขจอมปลอม

ไม่อยากนึกถึงอีกเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว

 

 แต่การเชื่อใจมันเจ็บปวด

 

 วันหนึ่งผมก็ถูกลืออีกครั้งว่าพยายามทำร้ายคุณไซโต้

 

 

 

 

 

 มันเป็นอย่างนี้ตลอด เมื่อไหร่ที่ผมเชื่อใจใครและเป็นเพื่อนกับคนนั้น  

เรื่องทำร้ายจิตใจก็มักจะเกิดกับผม

ไม่ใช่แค่ ชิซุกะจัง คุณไซโต้ หรือน้องสาวของผม ฮารุกะ ยังมีอีกหลายคน……

 

 แม้จะมีเหตุการณ์ทำร้ายจิตใจผมแค่ไหน ผมก็ยังพยายามเชื่อใจผู้คน

เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนั้นมากๆ

เกลียดตัวเองที่อ่อนแอแต่ดันทำเป็นเก่ง

 

 เมื่อเป็นเช่นนั้นไปเรื่อยๆ วันหนึ่งผม- ผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

 

＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊

 

“แหม มาโคโตะ ป- ไปดีมาดีนะ หวังว่าจะเข้ากับห้องเรียนใหม่ได้เนอะ—“

“ครับ ไปก่อนนะครับ”

 

 เมื่อผมขึ้นชั้นมอปลาย ก็ได้กลายเป็นส่วนเกินของครอบครัวเรียบร้อย  

ผมเลยทำตัวเป็นนักเรียนที่เอาจริงเอาจัง จะได้ไม่ต้องมีปัญหาอื่นๆ

 

“ด- เดี๋ยวสิ พี่ชาย! ฮารุกะบอกแล้วไงว่าจะไปด้วย! เฮะเฮะ ได้อยู่โณงเรียนเดียวกันด้วย!”

 

“ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมมีธุระ ขอตัวไปก่อนนะครับ”

 

“อะ….. อุ อื้ม……”

 

 ตอนเด็กๆจะทำอะไรก็ไม่มีใครว่า และถูกลืม ยกเว้นคนที่เกี่ยวข้อง

 หลังจากตัดสินใจเรียนต่อมอปลาย น้องสาวผมก็เริ่มป้วนเปี้ยนรอบตัวผมตลอด

 พ่อแม่ก็เริ่มใส่ใจผม ด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

 ผมจะไม่พลาดอีกแล้ว จะไม่เชื่อใครอีกเด็ดขาด

 ถ้าผมสร้างกำแพงในใจ ผมก็จะอยู่อย่างสงบสุขได้

 

 ในปีแรกของชั้นมอปลาย ผมไม่ยุ่งกับใครเลย จนถูกเรียกว่า เป็นคนมืดมน

 

＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊

 

 หลังเข้าเรียน ผมก็ได้อยู่อย่างสงบสุข

 ได้อยู่อย่างสงบสุขในฐานะ ตัวละครมืดมน

 

 “มะ *มาโคโตะคุง…… ฉะ ฉันน่ะ……ชอบนายนะ ช ช่วยคบกันฉันด้วยค่ะ!”

(真 = มาโคโตะ แต่ถ้าเอาไปแปลมันจะอ่านว่าชิน แต่มังงะมีกำกับไว้ว่า まこと)

 

 ถ้ามีคนมาสารภาพรักปลอมๆแบบนี้ ก็มีวิธีบอกปัดอย่างปลอดภัยอยู่

 

“ขอโทษนะ เพราะปัญหาทางบ้าน เลยคบกับใครไม่ได้น่ะ”

 

 ตอนมอต้นผมเคยดีใจที่ได้เห็นดวงตาที่ดูกล้าๆกลัวๆแบบนั้น

แต่ผมจะไม่ผิดพลาดอีกแล้ว

 

 ผมไม่อยากถูกเรียกมาในที่เปลี่ยวๆคนเดียว ก็เลยขอให้อาจารย์ประจำชั้นแอบตามมาดูด้วย

เท่านี้ก็รับมือปัญหาหลายๆอย่างได้แล้ว

 

 ถึงผมจะลัลล้ารับคำสารภาพรักของเธอไป แล้วคบกัน แต่พอผ่านไปสักพัก

ผมนี่แหละที่จะเจ็บปวด

 

 แผลเล็กๆมันจะใหญ่ขึ้น ซึ่งผมจะไม่ยอมอีกแล้ว

 

 เด็กผู้หญิงคนนั้นร้องไห้แล้ววิ่งหนีไป

 

“ฟู่ว ……ผ่านมาจนได้ ขอบคุณที่ช่วยนะครับ อาจารย์”

 

 อาจารย์ที่หลบอยู่หลังเงาไม้ปรากฏตัวออกมาแล้วถอนหายใจ

 

“หัดเชื่อใจคนอื่นบ้างดีมั้ย? แบบนั้นเธอจะได้มีเพื่อนด้วย”

 

“ไม่ต้องการหรอกครับ ขอบคุณที่สละเวลามาให้นะครับ ขอตัวก่อนนะครับ- “

 

“นี่ รอเดี๋ยว ฟังคนอื่นพูดให้จบก่อน-“

 

 ไม่ใช่ว่าผมเชื่อใจอาจารย์หรอกนะ แต่แค่ไม่มีใครช่วยได้แล้ว นี่เพื่อเลี่ยงความเข้าใจผิดเท่านั้น

ถ้ามีใครซักคนมองดูอยู่ อย่างน้อยมันปัญหามันก็จะไม่ลุกลาม

 

 ผมคำนับให้อาจารย์ด้วยความเคารพ และเดินไปที่ประตูทางเข้า

 

 

 

 ไม่ใช่แค่เรื่องสารภาพรักปลอมๆเท่านั้น

ในโรงเรียนนี้ยังมีเพื่อนสมัยเด็ก มิยาซากิ ชิซุกะ ไซโต้ มิยุ แล้วก็น้องสาวอยู่

 

 ผมไม่อยากข้องเกี่ยวกับพวกเธออีกแล้ว

 ระหว่างที่คิดอย่างนั้น ผมก็เปลี่ยนเป็นรองเท้าสำหรับใส่นอกอาคาร

ผมได้ยินเสียงที่คุ้นหู

 

“นี่ มาโคโตะ ไม่เจอกันนานเลย นี่ กลับบ้านด้วยกันนะ!! เฮะเฮะ ได้ใช่มั้ย!”

 

 มิยาซากิ ชิซุกะ เข้ามาทักทายด้วยใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย น่ารำคาญ

 เธอไม่เคยเข้ามาคุยกับผมเลยจนกระทั่งจบการศึกษาจากชั้นมอต้น

เป็นอย่างนั้นแท้ๆ แล้วทำไม ตอนนี้ถึงมาคุยด้วย?

 

 มิยาซากิยังคงพูดคุยกับผมเหมือนไม่เรื่องในอดีตไม่เคยเกิดขึ้น

ผมตัดสินใจเดินกลับบ้านโดยที่ไม่สนใจเธอ

 มิยาซากิยังคงตามมา

 

 

 

 ย่านที่อยู่อาศัยมีนักเรียนไม่มาก บ้านมิยาซากิกับผมอยู่ใกล้ๆกัน

 ตรงนี้คือหน้าบ้านผมแล้ว อยากรีบๆเข้าไปชะมัด

 

“จะว่าไป นายนี่มืดมนจังเลยเนอะ? เพราะไม่มีเพื่อนเลยนี่นะ…… ถะ ถะ ถ้างั้น

หะ ให้ฉันเป็นเพื่อนนายดีมั้ย?”

 

 มิยาซากิที่ไม่ยอมเข้าบ้านพูดแบบนั้น

 

 หัวใจผมเกือบหยุดเต้นเลย

 แต่ก็ทำความเข้าใจได้ นี่คือความต่างของการรับรู้

 ชีวิตในโรงเรียนที่ผมเห็นกับชีวิตในโรงเรียนที่มิยาซากิเห็น มันต่างกัน

 

“ถึงจะมีหลายๆเรื่องก็เถอะ แต่อย่าคิดมาเลยนะ! ตะ ตอนนั้นฉันอาจจะใจร้ายไปหน่อย…..

มีข่าวลือแย่ๆของมาโคโตะเต็มไปหมดเลยนี่นา แต่ฉันไม่เชื่อหรอกนะ! เฮะเฮะ เพราะฉันเชื่อในตัวมาโคโตะไงล่ะ!”

 

 เชื่อใจ ช่างเป็นคำพูดที่เหมือนคำสาป

 ทำไมต้องตอนนี้?

 ถ้าเป็นผมเมื่อก่อนล่ะก็ คงตะโกนแหกปากไปแล้ว ว่าทำไมถึงไม่ช่วยตั้งแต่ตอนนั้น!

ทำไมถึงไม่ช่วยแก้ความเข้าใจผิด!

 

 ตัวผมในตอนนี้เข้าใจแล้ว ทั้งหมดผมผิดเอง เพราะฉะนั้นจะไม่โทษใครอีก ทำไม่ได้แล้ว

 

“นี่ อย่าเงียบไปแบบนั้นสิ  พูอะไรบ้าๆเหมือนเมื่อก่อนสิ ฟุฟุ น่าคิดถึงจังเลยเนอะ…..”

 

 ในคำพูดไม่ได้แฝงเจตนาร้ายเลย แต่ว่า ผมรู้ เจตนาร้ายมันก็แฝงอยู่ทุกที่นั่นแหละ

ผมพึมพำขึ้นมา

 

“ป่านนี้แล้ว ทำไม?”

 

“หืม? อ๋า ที่ไม่ยอมพูดมาตลอดเพราะโกรธเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า ก็แหม….. ฉันอายจนไม่กล้าพูดน่ะสิ……

อยู่คนละห้องกันด้วย จะ จะว่าไป ตอนนั้นน่ะขอโทษนะ…… ฉะ ฉัน……กลัวน่ะ…… แต่ว่า

พอขึ้นมอปลายฉันก็เปลี่ยนไปแล้วนะ! มีความกล้าแล้วด้วย……มาโคโตเองก็…..”

 

 มิยาซากิ ชิซุกะ มองผมด้วยสายตาจริงจัง

 

“ฉะ ฉัน……กับมาโคโตคุง……ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว– ชอบ ชะ ชะ ชอบมาตลอดเลย”

 

 งั้นเหรอ….. นี่เองก็ด้วย

 เพราะลืมไปแล้วก็เลยจะมาสร้างแผลเพิ่มให้งั้นเหรอ

 ใจผมมันไม่เจ็บอีกแล้วล่ะ

 

“……ขอโทษนะ ถ้าจะหลอกกันก็พอเถอะ อย่ามายุ่งเกี่ยวกับผมอีกเลยนะครับ”

 

“ละ หลอกเนี่ย……. อย่าพูดเล่นสิ… ก็ มาโคโตะน่ะ ชอบฉันไม่ใช่เหรอ….. เน่ อย่าพูดอะไรแปลกๆสิ……

ฉันคิดเรื่องนายมาตลอดเลยนะ”

 

“ขอโทษครับ ผมมันห่วยครับ เพราะงั้นช่วยพอทีเถอะครับ”

 

“พะ พูดอะไรน่ะ? ฉะ ฉันเชื่อมาโคโตะนะ–“

 

 เชื่อเหรอ?

 ใจของผมมันถูกแช่แข็งไปแล้ว ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

 แต่ผมก็พูดออกไปอีก

 

“–ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ มาบอกว่าเชื่อใจตอนนี้ มันก็สายไปแล้วล่ะครับ”

 

“เอะ…… มะ มาโคโตะ……? ดะ เดี๋ยวสิ– ฉะ ฉัน–“

 

 ผมปิดหัวใจตัวเองลงไปพร้อมกับประตูบ้านของผม

======================================