(Yaoi) เดิมพันอันตรายคุณชายจอมเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 434 ราวกับไม่ได้กลั่นแกล้ง / ตอนที่ 435 ไม่คัดค้านพวกเราเหรอครับ

ตอนที่ 434 ราวกับไม่ได้กลั่นแกล้ง  

 

 

           ซือเหยี่ยนยื่นมือไปปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยออก เอียงหน้ามองก็เห็นเจียงมู่เฉินยังคงทำหน้าทำตาตื่นตระหนกอยู่เหมือนเดิม  

 

 

           เขาเอื้อมมือไปเตรียมจะปลอบขวัญเจียงมู่เฉินสักหน่อย ใครจะคิดว่าจู่ๆ เจียงมู่เฉินจะทำทุกอย่างเสร็จสรรพอย่างรวดเร็ว ปลดล็อคเข็มนิรภัย จากนั้นก็เปิดประตูรถเดินลงไป  

 

 

           ท่าทางคล่องแคล่วว่องไว ไม่มีความลังเลเลยสักนิด  

 

 

           ซือเหยี่ยนเลิกคิ้วเงียบๆ  

 

 

           เจียงมู่เฉินยืนกัดฟันอยู่นอกรถ  ก็แค่เข้าพบผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอ มีอะไรให้ต้องกลัว  

 

 

           คุณชายน้อยเจียงอย่างเขาอับจนหนทางขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  

 

 

           เข้าพบผู้ใหญ่ เขาก็กลัวถึงขนาดนี้  ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไปจะไม่ขายหน้าแย่เหรอ  

 

 

           เจียงมู่เฉินเงยหน้ามองซือเหยี่ยนด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง “ไปกันเถอะ”  

 

 

           รัศมีความกล้าหาญไม่ถอยกลับหลังเปล่งประกาย ซือเหยี่ยนเห็นแล้วอยากเปิดเพลง ‘ฉันยังอยากจะมีชีวิตอีกห้าร้อยปีจริงๆ’ ให้เขาเลย  

 

 

           ประตูบานใหญ่ของคฤหาสน์ของครอบครัวซือเหยี่ยนเปิดกว้าง เจียงมู่เฉินเดินและซือเหยี่ยนทั้งสองคนเดินผ่านประตูเหล็กข้างนอก แล้วเดินตามทางเดินเข้ามา  

 

 

           มองแบบผ่านๆ ตอนที่ต้องเดินเข้าไป เจียงมู่เฉินก็ตื่นตระหนกนิดหน่อยอย่างบอกไม่ถูก  

 

 

           เขากำมือแน่น กำลังจะเตรียมสูดหายใจเข้าลึกๆ ซือเหยี่ยนที่อยู่ข้างๆ ก็เอื้อมมือมาจูงมือเขาไว้  

 

 

           เจียงมู่เฉินเอียงหน้ามอง ก็เห็นดวงตาแต้มรอยยิ้มของซือเหยี่ยนพอดี ไม่รู้ว่าอย่างไร ราวกับสายลมเย็นสบายพัดผ่านมา  

 

 

           ความตื่นตระหนกในหัวใจก็สลายหายไปอย่างไร้ร่องรอยเพียงชั่วพริบตาเดียว  

 

 

           นัยน์ตาดอกท้อทอประกายความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ เขาไม่มีอะไรต้องกลัว อย่างมากก็แค่ค่อยๆ ฝนไปเรื่อยๆ ไม่ช้าก็เร็วสักวันก็จะฝนทั่งให้เป็นเข็มได้  

 

 

           อีกอย่างคุณชายน้อยเจียงอย่างเขาหน้าตาโดดเด่น รูปร่างดีเลิศ ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีตรงไหนไม่เลิศเลอสมบูรณ์แบบ  

 

 

           เจียงมู่เฉินรู้สึกมั่นใจในตัวเอง ถึงแม้ไรขนบนตัวเขาจะลุกซู่ เขาก็ยังเยี่ยมยอดอยู่  

 

 

           คิดฟุ้งซ่านมาตลอดทาง จนทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องรับแขก  

 

 

           ข้างในไม่มีคน เจียงมู่เฉินชะงักงันไปครู่หนึ่ง  คงจะไม่ใช่ว่ารู้ว่าเขาจะมา ขี้เกียจเจอหน้าเขาเลยหนีกันไปหรอกใช่ไหม  

 

 

           เขาเพิ่งจะคิดเงยหน้ามองซือเหยี่ยน ก็ได้ยินเสียงดังมาจากในห้องครัว  

 

 

           “อันนี้ๆ ปูก็นึ่งแล้ว ปูตามฤดูที่เฉินเฉินชอบกินที่สุด…  

 

 

           …ใช่แล้ว ยังมีกุ้งมังกรนี้อีก คุณมาเลยค่ะ อย่าให้ฉันขายหน้าเด็ดขาด”  

 

 

           เหวินฮุ่ยยืนอยู่ในห้องครัวชี้นิ้วออกคำสั่งคุณพ่อซือให้ทำโน่นทำนี่   

 

 

           คุณพ่อซือผู้สูงส่งขนาดนั้น อยู่ในห้องครัวใส่ผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้เล็กๆ เจียงมู่เฉินเห็นแล้ว หางตาก็กระตุกขึ้นมา  

 

 

           ‘ถ้าเขาเดาไม่ผิดคนที่ใส่ผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้เล็กๆ นี้ควรจะเป็นแม่ของซือเหยี่ยนใช่ไหมล่ะ…  

 

 

           …อีกอย่างที่สำคัญคือพวกเขาควรจะคิดหาวิธีกลั่นแกล้งเขาถึงจะถูกต้องไม่ใช่เหรอ ทำไมยังลงมือเข้าครัวด้วยตัวเองนึ่งปูให้เขากินอีก’  

 

 

           เจียงมู่เฉินงุนงงนิดหน่อย รู้สึกว่าตัวเองยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา  

 

 

           ทั้งสองคนยืนอยู่หน้าประตูอยู่ตั้งนานสองนาน คนที่อยู่ข้างในก็ยังไม่รู้ตัวว่าพวกเขามาแล้ว ในห้องครัวมีเสียงพวกเขาพูดคุยกันดังออกมาอยู่ตลอดเวลา  

 

 

           ซือเหยี่ยนยกยิ้มมุมปากขึ้นด้วยความขบขัน “พ่อครับ แม่ครับ…เฉินเฉินมาแล้วครับ”  

 

 

           เจียงมู่เฉินยืนอยู่ข้างๆ ยามซือเหยี่ยนเอ่ยปากก็เต็มไปด้วยความติดตลก เขาอดจะเงยหน้ามองซือเหยี่ยนไม่ได้ แต่กลับเห็นรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าของเขา ดูเหมือนจะอารมณ์ดีมากทีเดียว  

 

 

           ในที่สุดเสียงของซือเหยี่ยนนี้ก็ทำให้คนสองคนในห้องครัวตกใจ เหวินฮุ่ยมีปฏิกิริยาตอบสนองมาก่อน เธอยิ้มทันทีแล้วเดินออกมา  

 

 

           “ทำไมไม่บอกแม่ก่อนล่ะ แม่จะได้ออกไปรับพวกลูกด้วยตัวเอง”  

 

 

           เหวินฮุ่ยเช็ดมือ แล้วส่งมือมาจับมือเจียงมู่เฉินไว้ “เฉินเฉินมาแล้ว น้ากับอากำลังทำอาหารให้เฉินเฉินอยู่เลย”  

 

 

           คุณพ่อซือเองก็เดินออกมาจากห้องครัว ใบหน้าเขาไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรมากมาย แต่ในดวงตาเจือรอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัด  

 

 

           จุดนี้ซือเหยี่ยนเหมือนพ่อของเขามาก สีหน้าดูเย็นชา ดวงตาคู่นั้นเป็นเอกลักษณ์ที่ข้างในซ่อนรอยยิ้มอยู่  

 

 

           “เฉินเฉินมาแล้ว”  

 

 

           สถานการณ์นี้ไม่เหมือนในจินตนาการโดยสิ้นเชิง เจียงมู่เฉินตื่นตะลึงที่ได้รับอบอุ่นอย่างคาดไม่ถึง  

 

 

           เดิมทียังกังวลว่าพ่อแม่ซือเหยี่ยนจะไม่ต้อนรับ แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนว่า…จะต้อนรับกันดีอยู่  

 

 

           ‘เดี๋ยวนะ…  

 

 

           …พ่อแม่ซือเหยี่ยนคงจะไม่ใช่ว่ายังไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซือเหยี่ยนหรอกใช่ไหม’  

 

 

             

 

 

ตอนที่ 435 ไม่คัดค้านพวกเราเหรอครับ  

 

 

           เจียงมู่เฉินครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “อาซือ น้าเหวิน สวัสดีครับ”  

 

 

           เหวินฮุ่ยอารมณ์ดีมาก ใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้มราวกับดอกไม้ที่ใกล้จะบานแย้ม เธอกุมมือเจียงมู่เฉินไว้แน่นสนิท พินิจมองดูตั้งแต่หัวจรดเท้า “เฉินเฉินเด็กคนนี้ดูดีจริงๆ ดูดีกว่าซือเหยี่ยนเยอะเลย”  

 

 

           เจียงมู่เฉินยิ้มเลิ่กลั่ก เขาเอียงหน้ามองซือเหยี่ยนแวบหนึ่ง อยากจะถามซือเหยี่ยนว่าพ่อแม่เขารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาหรือเปล่า  

 

 

           แต่วันนั้นที่ไปโรงพยาบาลกัน พ่อแม่ซือเหยี่ยนไม่ควรที่จะไม่รู้ได้  

 

 

           ขณะที่เจียงมู่เฉินกำลังคาดเดาอยู่นั้น คุณพ่อซือก็เอื้อมมือมาตบเบาๆ ที่ตัวของเจียงมู่เฉิน “เรื่องของเฉินเฉินกับเสี่ยวเหยี่ยน พวกเราไม่เห็นต่าง วันข้างหน้าถ้าซือเหยี่ยนทำอะไรไม่ถูกต้อง ก็ไม่ต้องเกรงใจเขานะ”  

 

 

           เจียงมู่เฉินตกใจจนขากรรไกรจะหลุดแล้ว  ด่านพ่อแม่ซือเหยี่ยนนี้…ผ่านง่ายขนาดนี้เลยเหรอ  

 

 

           เขาประหลาดใจเล็กน้อย อดจะเอ่ยถามขึ้นมาไม่ได้ “อาซือ น้าเหวิน ไม่ได้คิดที่จะคัดค้านพวกเราเหรอครับ”  

 

 

           ‘คนธรรมดาทั่วไปควรจะต่อต้านแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมพ่อแม่เขาไม่พูดคัดค้านเลย ยังทำหน้าต้อนรับด้วยไมตรีจิตอีก’  

 

 

           ซือเหยี่ยนเห็นเขายามซื่อบื้อ ก็อดจะยกมุมปากขึ้นไม่ได้  

 

 

           ที่แท้สีหน้าอารมณ์ของเฉินเฉินของเขาควรค่าแก่การเอาเก็บไปขบคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนจริงๆ  

 

 

           “ตั้งแต่เราเล็กๆ น้าแทบอยากจะชิงตัวเราจากแม่เรามาเป็นลูกชายของน้าเองด้วยซ้ำ ตอนนี้เฉินเฉินกับซือเหยี่ยนคบกันแล้ว ก็ถือว่าเป็นลูกชายน้าอีกคนเหมือนกัน น้าดีใจแทบไม่ทัน แล้วจะคัดค้านได้ยังไงกัน”  

 

 

           มุมปากเจียงมู่เฉินอดจะเชิดขึ้นไม่ได้ จิตใต้สำนึกเขาสั่งให้เขากำมือแน่นโดยไม่ตั้งใจ และเวลานี้เองที่เขาค้นพบว่ายังไม่ได้มอบของขวัญที่ตัวเองเตรียมมาตั้งนานให้พวกท่าน  

 

 

           ต่อหน้าซือเหยี่ยน เจียงมู่เฉินดูเหมือนจะเกร็งๆ อยู่บ้างเล็กน้อย เขายื่นกล่องนั้นออกไป “นี่เป็นของขวัญที่ผมตั้งใจซื้อมาเป็นพิเศษ หวังว่าอาซือกับน้าเหวินจะชอบนะครับ”  

 

 

           เหวินฮุ่ยมีความสุขมาก รีบส่งมือไปรับกล่องนั้นมา “เราจะมาก็มาสิ ไม่ต้องเอาของขวัญมาหรอก”  

 

 

           เจียงมู่เฉินยิ้มหัวเราะ “สมควรเอามาอยู่แล้วครับ”  

 

 

           เหวินฮุ่ยเปิดออกดู ข้างในเป็นกำไลข้อมือหยกเจไดต์สีเขียวมรกต ดูแวบแรกก็รู้ว่าราคาไม่ใช่เบาๆ  

 

 

           คุณพ่อซือเองก็เปิดกล่องออกดู ข้างในเป็นแหวนสวมนิ้วหัวแม่มือที่มีสีเขียวมรกตเช่นเดียวกัน  

 

 

           ทั้งสองคนมองตากันแวบหนึ่ง “นี่คงจะไม่ถูกหรอกใช่ไหม”  

 

 

           ถึงแม้เหวินฮุ่ยกับคุณพ่อซือจะลาวงการไปนาน ทั้งยังส่งมอบบริษัทให้ซือเหยี่ยนไปแล้ว แต่รสนิยมและการเห็นแววที่พึงมีก็ยังอยู่ครบ  

 

 

           ของสองชิ้นนี้ ถ้าราคาไม่แตะถึงล้าน ก็ซื้อมาครอบครองไม่ได้อยู่แล้ว  

 

 

           ซือเหยี่ยนเอียงหน้ามองเข้าไป กำไลข้อมือกับแหวนวงนี้ต่างก็เป็นของชั้นเลิศทั้งนั้น ราคาต้องสูงลิบลิ่วแน่นอน  

 

 

           เขาคิดไม่ถึงว่าเจียงมู่เฉินจะแอบไปซื้อของขวัญราคาแพงขนาดนี้มามอบให้พ่อแม่เขา  

 

 

           ในใจก็อ่อนยวบ ถ้าไม่ติดว่าพ่อแม่เขายังอยู่ตรงนี้ เขาคงจะดึงตัวเฉินเฉินมากอดไว้ในอ้อมอกแล้ว  

 

 

           เจียงมู่เฉินกลับไม่ได้รู้สึกอื่นใด ขอเพียงแต่พ่อแม่ซือเหยี่ยนชอบก็โอเคแล้ว  

 

 

           ถึงอย่างไรพวกท่านก็คือพ่อแม่ของคนที่เขาอยากจะอยู่ด้วยกันไปทั้งชีวิตคนนั้น  

 

 

           เขาส่ายหัว “ไม่กี่ตังหรอกครับ ผมไปเห็นเขาพอดี คิดว่ามอบให้อาซือกับน้าเหวินต้องเข้ากันมากแน่ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าอาซือกับน้าเหวินจะชอบหรือเปล่า”  

 

 

           เหวินฮุ่ยกะพริบดวงตาที่เจ็บปวด พลางรีบเอ่ยออกมา “ชอบสิ ชอบสิ น้าชอบจนไม่ไหวแล้ว”  

 

 

           เจียงมู่เฉินเห็นแบบนี้ถึงได้โล่งใจไปที รู้สึกไม่ตื่นตระหนกขนาดนั้นแล้ว  

 

 

           เหวินฮุ่ยถือกล่องใบนั้นด้วยความติดใจจนวางไม่ลง ดูอยู่ตั้งนานสองนานถึงเพิ่งจะมาพูดกับซือเหยี่ยนได้ “ลูกพาเฉินเฉินเดินดูรอบๆ ก่อนนะ แม่กับพ่อลูกจะไปทำอาหารต่อ”  

 

 

           ซือเหยี่ยนพยักหน้ารับ “ครับ ผมจะพาเขาไปดูรอบๆ”  

 

 

           เหวินฮุ่ยกับคุณพ่อซือกลับไปยังห้องครัว ซือเหยี่ยนก็พาเจียงมู่เฉินขึ้นไปชั้นบน  

 

 

           เหวินฮุ่ยมองไปตามแผ่นหลังของเจียงมู่เฉิน แล้วก็มามองกล่องที่อยู่ในมือ พวกเขาใช้ชีวิตมาหลายปี ได้รับของขวัญราคาแพงตั้งมากมาย  

 

 

           แต่ไม่มีของขวัญชิ้นไหนที่จะทำให้เธอมีความสุขเท่าของขวัญชิ้นนี้ของเจียงมู่เฉิน  

 

 

           ทำให้เจียงมู่เฉินตั้งใจไปเลือกของขวัญด้วยตัวเองมาให้พวกเขาได้ ยังไม่ถามอย่างอื่นด้วย ขอเพียงแค่พวกเขาชอบเท่านั้น