(Yaoi) เดิมพันอันตรายคุณชายจอมเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 484 คืนเข้าหอ / ตอนที่ 485 เปลี่ยนใจกันง่ายดาย

ตอนที่ 484 คืนเข้าหอ  

 

 

           พิธีแต่งงานจัดกันตอนค่ำ เจียงมู่เฉินเหนื่อยมาแล้วทั้งวัน เมื่อยล้าไปทั้งตัว เตรียมจะอาบน้ำแล้วก็จะนอนทันที  

 

 

           เมื่อก่อนเจียงมู่เฉินไม่เคยคิดว่างานแต่งงานจะยุ่งยากได้ขนาดนี้ วันนี้ได้มีประสบการณ์แล้ว เหนื่อยจนจะกระอักแล้วจริงๆ  

 

 

           ซือเหยี่ยนยืนโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง เจียงมู่เฉินก็ไม่ได้เรียกเขา แต่ตรงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทั้งอย่างนั้น  

 

 

           เพิ่งจะอาบน้ำไปได้ครึ่งหนึ่ง ซือเหยี่ยนก็เปิดประตูเดินเข้ามา  

 

 

           เจียงมู่เฉินชินชากับการที่ซือเหยี่ยนเอะอะก็ซุ่มโจมตี เขาไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว  

 

 

           ถึงอย่างไรช่วงเวลานี้ซือเหยี่ยนก็หักห้ามความต้องการจนชินแล้ว ต่อให้อาบน้ำด้วยกัน ก็ปลอดภัยมาก  

 

 

           คิดได้เช่นนี้ เจียงมู่เฉินจึงผ่อนคลายร่างกายแล้วอาบน้ำต่อไป  

 

 

           อาบน้ำได้เพียงครู่เดียว ซือเหยี่ยนก็แทรกตัวเข้ามา เขาเอื้อมมือไปอุ้มเจียงมู่เฉินขึ้นมา เจียงมู่เฉินถือโอกาสนอนฟุบไปกับร่างของซือเหยี่ยน  

 

 

           ทั้งสองคนอาบน้ำกันอย่างรวดเร็วไป เจียงมู่เฉินค่อนข้างง่วงจนจะลืมตาไม่ขึ้นแล้ว เสียงต่ำเอ่ยกับซือเหยี่ยน “นายค่อยๆ อาบน้ำไปนะ ฉันง่วงแล้ว จะกลับไปนอน”  

 

 

           ขณะที่เขาพูดก็เตรียมจะลุกขึ้น ผลปรากฏว่าถูกซือเหยี่ยนกดร่างลงไป  

 

 

           เจียงมู่เฉินตะลึงงันในทันใด ต่อมาก็โดนประกบปากเข้าอย่างจัง  

 

 

           เขาเบิกตาโตมองซือเหยี่ยน  บอกว่าจะหักห้ามความต้องการแล้วไม่ใช่เหรอ จู่ๆ มาจูบเขาตอนนี้หมายความว่ายังไง  

 

 

            เพียงแต่ว่าซือเหยี่ยนไม่เพียงแค่อยากจูบ เขายังอยาก ‘ทำ’ ด้วย  

 

 

           เขาเอื้อมมือไปกดซือเหยี่ยนไว้ กว่าจะทำให้ซือเหยี่ยนปล่อยได้ไม่ใช่ง่ายๆ “นายแม่งจู่ๆ มาจูบฉันทำไม”  

 

 

           ซือเหยี่ยนทำไขสือมองเขา “คืนนี้เป็นคืนเข้าหอของพวกเราไม่ใช่เหรอ”  

 

 

           เจียงมู่เฉิน “…” มุมปากอดจะกระตุกแล้วกระตุกอีกไม่ได้  

 

 

           ‘เข้าหอ’ ได้ยินสองคำนี้แล้ว ทำไมรู้สึกแปลกๆ ขนาดนี้ เขาไม่อยากเข้าหอกับซือเหยี่ยนเจ้าหมอนี่เลยสักนิด  

 

 

           แต่ประธานซืออดกลั้นมาได้หลายเดือนแล้ว แม้กระทั่งยามที่เจียงมู่เฉินยั่วยวนเขาก็ยังสงบนิ่ง ไม่ได้โผตัวเข้าใส่ทำเลยด้วยซ้ำ  

 

 

           ก็เพื่อรอให้ได้เข้าพิธีแต่งงานกับเจียงมู่เฉินอย่างเป็นจริงเป็นจังเสร็จสรรพ แล้วค่อยมาเข้าหอกัน  

 

 

           เจียงมู่เฉินขัดขืนได้นิดหน่อย เพียงไม่นานถูกซือเหยี่ยนเอาใจจนแขนขาอ่อนระทวย  

 

 

           ทั้งคืนซือเหยี่ยนไม่ได้ปล่อยเจียงมู่เฉินไปง่ายดายทั้งนั้น  

 

 

           “ผมอดทนมาสามเดือนแล้ว คุณแข็งใจให้ผมอดกลั้นต่อไปอีกได้ลงคอเหรอ”  

 

 

           “วันนี้พวกเราแต่งงานกัน”  

 

 

           “เฉินเฉิน ผมยังอยากกอดคุณอีก”  

 

 

           เพิ่งจะเริ่ม ประธานซือยังข้ออ้างได้อีกเป็นกอง จนสุดท้ายก็เป็นแบบนี้จนได้ “ขออีกครั้งได้ไหม”  

 

 

           “เฉินเฉิน ผมยังต้องการอีก”  

 

 

           เจียงมู่เฉินเห็นท่าทางแสนซื่อแบบนั้นของเขา ก็ยอมปล่อยเลยตามเลยทีละนิดๆ จากนั้นก็ปล่อยอีกทีละนิดๆ สุดท้ายก็โดนซือเหยี่ยนกินปางตาย  

 

 

           จากบนลงล่าง ไม่ปล่อยผ่านเลยสักที่  

 

 

           สุดท้ายเจียงมู่เฉินเงยหน้ามองเพดานห้องด้วยความหมดอาลัยตายอยาก  

 

 

           ที่แท้เรื่องแบบนี้ยังต้องแบ่งเฉลี่ยทำการบ้านเป็นทุกวันจะดีกว่า  

 

 

           สะสมคั่งค้างนานเกินไป  รับไม่ไหวจริงๆ นะ  

 

 

           เอะอะก็มาทำอย่างนี้ เขารู้สึกว่าจะรับประกันการใช้ชีวิตอย่างแข็งแรงไปจนแก่ได้ยากแล้ว  

 

 

           แต่พอเห็นซือเหยี่ยน เจียงมู่เฉินก็ใจอ่อนยวบในบัดดล เหลือเพียงแค่การปล่อยให้เขาทำตามใจ  

 

 

           ดังนั้นเจียงมู่เฉินจึงถูกซือเหยี่ยนกินจนเกลี้ยงไม่มีเหลือ สุดท้ายแขนขาอ่อนแรง เขาตัดใจผลักซือเหยี่ยนออกไปไม่ลง  

 

 

           แต่ว่าซือเหยี่ยนไม่ว่าอย่างไรก็ยังถือว่าพอรู้จักลิมิตอยู่บ้าง ไม่ได้ทำเต็มๆ ทั้งคืนอย่างที่เขาว่าจริงๆ  

 

 

           เวลาตีสองครึ่ง ในที่สุดซือเหยี่ยนก็หยุดลงได้เสียที  

 

 

           เจียงมู่เฉินเหนื่อยล้าจนไม่ไหว นอนฟุบอยู่บนตัวซือเหยี่ยน แล้วผล็อยหลับไป  

 

 

           ซือเหยี่ยนเองก็ไม่ได้ไปขยับตัวเขา กอดเขาไว้อย่างนี้ เขาก้มหน้ามองดูคิ้วตาของเจียงมู่เฉิน รอยยิ้มก็ทอประกายในแววตา  

 

 

           หลายปีมานี้ เขาจูงมือเจียงมู่เฉินให้เข้ามาหาอยู่ข้างกายตัวเองทีละนิดๆ ในที่สุดคนคนนี้ก็ตกเป็นของตัวเองโดยสมบูรณ์แล้ว  

 

 

           เขากุมมือเจียงมู่เฉินไว้  

 

 

           แหวนสองวงสัมผัสกัน เกิดเสียงใสก้องกังวาน ซือเหยี่ยนยิ้มหัวเราะ นอนหลับตาพริ้มไปทั้งคืน  

 

 

 

 

 

ตอนที่ 485 เปลี่ยนใจกันง่ายดาย  

 

 

           เจียงมู่เฉินผู้ที่แต่งงานแล้วค่อนข้างจะรำคาญใจทีเดียว เขารู้สึกมาเสมอว่าซือเหยี่ยนหลังแต่งงานกับซือเหยี่ยนก่อนแต่งงานไม่ค่อยจะเหมือนเท่าไหร่นัก  

 

 

           เมื่อก่อนทำอะไรก็บอกว่า ‘ได้’ โดยไม่มีเงื่อนไข  

 

 

           ตอนนี้หลังแต่งงานกัน ท่าทีก็เปลี่ยนไป  

 

 

           เมื่อก่อนเวลาเขาดูละครน้ำเน่าหลังข่าว ยังคิดอยู่เลยว่าก่อนและหลังแต่งงานจะมีการเปลี่ยนแปลงเยอะขนาดนี้ได้ที่ไหนกัน  

 

 

           แต่ตอนนี้…  

 

 

           เจียงมู่เฉินรับรู้แล้วว่าซือเหยี่ยนเปลี่ยนไปจริงๆ  

 

 

           ตัวอย่างเช่น ในช่วงฮันนีมูน วิ่งพล่านไปทั่ว ค่อนวันก็ไม่เห็นเจ้าตัวเลย  

 

 

           ประธานซือเมื่อก่อนไม่ต่างจากทากดูดเลือด แทบอยากจะเกาะติดเขาทั้งวัน ตอนนี้แม้แต่กอดก็ยังไม่ให้กอดแล้ว  

 

 

           เจียงมู่เฉินครุ่นคิดอย่างจริงจัง คงจะไม่ใช่ว่าตัวเองแต่งงานเสร็จก็ไม่เป็นที่โปรดปรานแล้วหรอกใช่ไหม ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ ชักจะน่าอนาจใจแล้ว  

 

 

           เพียงไม่นานซือเหยี่ยนก็เดินเข้ามาจากข้างนอก เจียงมู่เฉินจ้องซือเหยี่ยนตาปริบๆ  

 

 

           ซือเหยี่ยนเห็นแววตาแบบนั้นของเขาก็รู้สึกขำขันไม่น้อย อดจะเดินเข้าไปลูบหัวเขาไม่ได้ “มองอะไรเหรอ”  

 

 

           ทำยังกับเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้งอย่างไรอย่างนั้น  

 

 

           เจียงมู่เฉินมองซือเหยี่ยนด้วยความน้อยใจ เอื้อมมือไปอยากจะโผตัวเข้าหาซือเหยี่ยน ผลปรากฏว่ายังไม่ทันได้โผเข้าหา ซือเหยี่ยนก็ยื่นมือมาดึงเขาออกแล้ว  

 

 

           เจียงมู่เฉินทำหน้าน้อยใจมองซือเหยี่ยน  จบเห่ จบเห่ เจ้าหมอนี่ไม่ให้ตัวเองกอดแล้ว  

 

 

           เขารีบกระโจนใส่ ผลปรากฏก็ถูกดึงลงมาอีกแล้ว  

 

 

           เจียงมู่เฉินร้องไห้อู้อี้  แฟนคนปัจจุบัน…ไม่ใช่สิ ตอนนี้ต้องเปลี่ยนคำเรียกแล้ว สามีคนปัจจุบันไม่ให้เขาโผเข้าหา นี่มันหมายความว่ายังไงกัน  

 

 

           ซือเหยี่ยนเห็นสีหน้าอารมณ์ที่แสดงออกของเจียงมู่เฉิน รู้สึกว่าไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ในสมองเขาเล่นละครน้ำเน่าเรื่องหนึ่งไปแล้ว  

 

 

           เขายื่นมือไปจับเขานั่งลงโซฟา ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำพลางขบกรามไปด้วย “ยังไงกัน ตอนนี้ไม่ปวดเอวแล้วใช่ไหม”  

 

 

           เจียงมู่เฉินชะงักงันในทันใด  แม่งเอ๊ย เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน  

 

 

           วันก่อนโดนซือเหยี่ยนจับกดไปค่อนคืน วันต่อมาลุกไม่ขึ้น ทั้งวันไม่ลงจากเตียง จะเดินเหินไปไหนต้องพึ่งซือเหยี่ยนทั้งนั้น  

 

 

           วันนี้กว่าจะเดินเหินเองได้ไม่ใช่ง่ายๆ โดนเขาเอ่ยตักเตือนขนาดนี้ เพียงชั่วครู่เดียวก็รู้สึกปวดเอว ปวดขา ปวดก้นขึ้นมาอีก  

 

 

           เขาคิดได้เช่นนี้ น้ำตาก็ปริ่มขอบตามองมาที่ซือเหยี่ยน “เจ็บ โคตรเจ็บเลย”  

 

 

           ซือเหยี่ยนช่วยเขานวดคลึงด้วยน้ำหนักมือที่ไม่เบาไม่หนักจนเกินไป ถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ เจ็บขนาดนี้ยังมีอารมณ์มาขึ้นคร่อมเขาอีก  

 

 

           ‘เห็นว่าเขาเป็นท่อนไม้ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองหรือไง’  

 

 

           ซือเหยี่ยนจนใจ จะทำอย่างไรได้คนก็เป็นของตัวเอง จะรนหาที่ตายก็เป็นคนของตัวเองอยู่ดี สุดท้ายจึงทำได้เพียงค่อยๆ ปลอบโยนเขา  

 

 

           ฝีมือการนวดของซือเหยี่ยนดีกว่าฝีมือทำอะไรนั่นของเขาเยอะ  

 

 

           การนวดนี้ทำให้เขาสบายขึ้นมาก ที่สำคัญที่สุดคือนวดเสร็จคือสบายไปทั้งตัว  

 

 

           มีหรือจะเหมือนหลังจากที่ป๊าบกันแล้ว ฟินแค่ชั่วครู่ชั่วยาม ที่เหลือปวดระบมยาว  

 

 

           นอนฟุบอยู่บนขาของเขาสักพัก เพียงไม่นานก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะแล้ว  

 

 

           พอตัวสบาย เจียงมู่เฉินก็เริ่มซุกซนอีกแล้ว อยากจะไต่ขึ้นไปบนตัวซือเหยี่ยน  

 

 

           ซือเหยี่ยนกดขาแสนซุกซนของเจียงมู่เฉินไว้ “คุณอย่าซนจะดีที่สุดนะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะปวดเอว ปวดขาได้ อย่ามาร้องไห้กับผมล่ะ”  

 

 

            เจียงมู่เฉินโดนเขาข่มขู่ขนาดนี้ ก็ชักจะรู้สึกหวาดกลัวอย่างไรชอบกล  

 

 

           เขาทำตาปริบๆ มองซือเหยี่ยน ซือเหยี่ยนรีบเอามือปิดดวงตาของเจียงมู่เฉินไว้ ถ้าเขาดูต่อไปอีก เขาจะอดทนไม่ไหวจริงๆ  

 

 

           ซือเหยี่ยนร่างกายหดเกร็ง รีบยืนขึ้นมาทันที  

 

 

           ทิ้งเจียงมู่เฉินอยู่บนโซฟาคนเดียว คุณชายเจียงนอนฟุบข่วนโซฟาไปพลาง  ดูสิ ดูสิ ประธานซือแต่งงานแล้วเปลี่ยนไปเลย  

 

 

           ไม่เป็นฝ่ายกอดเขาก็ช่างเถอะ ตอนนี้แม้แต่เขาจะกอด ซือเหยี่ยนก็ไม่ให้กอดแล้ว  

 

 

           เจียงมู่เฉินอยากร้องไห้ ผู้ชายที่แต่งงานแล้วเปลี่ยนใจกันง่ายดายโดยแท้  

 

 

           ด้วยเหตุนี้คุณชายเจียงจึงนอนฟุบโศกเศร้าเสียใจอยู่บนโซฟาคนเดียว ราวกับแมวตัวหนึ่งที่ถูกทิ้ง  

 

 

           ซือเหยี่ยนมองจากมุมไกลๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม  

 

 

           ให้ตัวเองไม่คิดจะเข้าไปตะครุบร่างเจียงมู่เฉิน  

 

 

           ถ้าไม่อย่างนั้นเกิดอดใจไม่ไหวขึ้นมา ถึงเวลาเจียงมู่เฉินจะร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งได้  

 

 

           ซือเหยี่ยนกุมขมับ รู้สึกว่าคู่ครองของตัวเองช่างเอาใจยากเสียจริง  

 

 

           แต่เขากลับยังรู้สึกยินดีเป็นพิเศษ อยากจะเอาใจอีกฝ่าย