“ เจ้าสำนักเขาเสวียงตู ‘เสิ่นเฉียว’ ถูกศิษย์ร่วมสำนักวางแผนทำร้ายจนตกสู่ก้นเหว เขาบาดเจ็บสาหัสแทบสิ้นชีวิต ประจวบเหมาะกับที่คนผู้หนึ่งผ่านมาพบเข้าพอดี ผู้นั้นคือ ‘เยี่ยนอู๋ซือ’ ประมุขนิกายมารผู้ทำตามอำเภอใจ เอาแน่เอานอนไม่ได้ ซ้ำยังประพฤติตนอวดดี โจษจันไปทั้งโลกอธรรม และธรรมะ เขาเลือกช่วยเสิ่นเฉียวเอาไว้ด้วยหวังชี้ทางให้หันหลังให้ความดี หันเข้าหาความเสื่อมทราม ทว่าหลังฟื้นจากความตาย เสิ่นเฉียวผู้มีจิตใจดีเมตตาเอื้อเฟื้อ ทั้งอ่อนโยน และสุภาพ ยังคงยึดมั่นในวิถีของตนมิคลาย…”