ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ - ตอนที่ 1742 เพื่อนเก่าอยู่ที่นี่แล้ว (2) / ตอนที่ 1743 เพื่อนเก่าอยู่ที่นี่แล้ว (3)

ตอนที่ 1742 เพื่อนเก่าอยู่ที่นี่แล้ว (2)

อวิ๋นเซียวมองโม่เชียนเฉิงอย่างเย็นชาแต่ไม่สนใจเด็กผู้ชายตัวน้อยน่ารักที่กำลังอวดความแข็งแกร่งของตัวเองต่อหน้าพวกเขา “เจ้าไม่มีโอกาสหรอก”

เขาไม่มีทางยอมให้ใครก็ตามมีโอกาสทำร้ายนาง!

โม่เชียนเฉิงส่งเสียงในลำคอและมองหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงอีกครั้ง “ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเป็นบุรุษหรือสตรี ข้าแค่รักเจวี๋ยเชียน หนึ่งพันปีที่แล้ว ข้าสามารถละทิ้งคนทั้งโลกเพื่อไล่ตามเขา หนึ่งพันปีต่อมา ข้าก็ไม่สนว่าเจ้าจะเคยแต่งงานกับใครมาก่อนหรือไม่!”

“ข้ารอเจ้าอยู่ในมิติลวงตามาเป็นพันปีแล้ว หลังจากที่ข้าได้พลังกลับมาเมื่อไหร่ ข้าจะมาเอาตัวเจ้ากลับไปแน่นอน!

อวิ๋นลั่วเฟิงมองโม่เชียนเฉิงแล้วเผลอถอนหายใจ “ข้าไม่ใช่เจวี๋ยเชียนจริงๆ ตอนนั้นข้าโกหกเจ้าเพื่อช่วยจีจิ่วเทียน ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าจะไปถามจีจิ่วเทียนก็ได้”

โม่เชียนเฉิงส่ายหน้าด้วยความมุ่งมั่น “ข้าไม่เชื่อเจ้า! เจ้าคือเจวี๋ยเชียน!”

ชายคนนี้เป็นพวกคิดเองเออเองและดื้อรั้นจริงๆ

“พูดตามตรง เจวี๋ยเชียนยอมให้ข้าได้รับความสามารถของเขาเพราะข้ายอมรับข้อเสนอของเขา” สีหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงดูหมดหนทางจริงๆ “ข้อตกลงก็คือ…ข้าต้องสัญญาว่าจะหาตัวเขาที่กลับมาเกิดใหม่! และข้าก็ได้เห็นเศษส่วนวิญญาณของเจวี๋ยเชียน! เศษเสี้ยววิญญาณของเขาเคยช่วยชีวิตข้าไว้ครั้งหนึ่ง!”

ท่าทางหยิ่งทระนงของชายหนุ่มปรากฏขึ้นในความคิดของอวิ๋นลั่วเฟิง ร่างสง่างามสูงส่งสีแดงของเขาไร้ใครเทียบและความงามของเขาก็สามารถล่มบ้านล่มเมืองได้เลย เขาเหมือนกับปีศาจที่เดินออกมาจากภาพวาด การขยับเพียงครั้งเดียวก็สามารถยอดฝีมือของโลกนี้ได้ในทันที

ไม่แปลกใจเลยที่โม่เชียนเฉิงตกหลุมรักเขาแม้ว่าพวกเขาทั้งคู่จะเป็นผู้ชายก็ตาม

แต่ว่า…อวิ๋นลั่วเฟิงเผลอมองชายหนุ่มเย็นชาที่ข้างตัวและมุมปากของนางก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เทียบกับบุรุษที่หยิ่งทระนงและเผด็จการแบบเจวี๋ยเชียนแล้ว นางชอบบุรุษที่เย็นชาและซื่อบื้ออย่างน่าเอ็นดูแบบอวิ๋นเซียวมากกว่า

โม่เชียนเฉิงถอยหลังไปสองสามก้าวและมองอวิ๋นลั่วเฟิงพร้อมน้ำตานองหน้า

“เจ้าโกหกข้าเพื่อแต่งงานกับเขาใช่หรือไม่” เขาถามเสียงสั่นและชี้หน้าอวิ๋นเซียว

อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้ว “จีจิ่วเทียนอยู่ที่สำนักศึกษาเมืองประจิม เจ้าสามารถไปถามเขาได้”

โม่เชียนเฉิงกำหมัดแน่นและใบหน้างดงามและน่ารักของเขาก็ซีดเผือด

สวรรค์รู้ดีว่าตอนที่เขารู้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงคือเจวี๋ยเชียน ในใจเขาตื่นเต้นดีใจขนาดไหน

แต่ตอนนี้คำพูดของหญิงสาวเหมือนมีแรงหนักๆ ทุบเข้าที่ศีรษะของเขาจนทำให้ความคิดของเขาว่างเปล่า

“ก็ได้ ข้าจะไปตามหาจีจิ่วเทียน! ข้าจะไปถามเขา!” โม่เชียนเฉิงมองอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังวิ่งออกไปจากจวนตระกูลจวิน

มีแค่จีจิ่วเทียนเท่านั้นที่ยืนยันตัวตนของอวิ๋นลั่วเฟิงได้…

“เขาไปแล้ว ตอนนี่พวกเราก็ไม่ต้องกังวลแล้วว่าจะมีใครมาทำลายงานแต่งงานของพวกเรา” อวิ๋นลั่วเฟิงหันกลับมามองอวิ๋นเซียวแล้วพูดขึ้น “อวิ๋นเซียว ท่านคิดว่าข้าโหดร้ายเกินไปหรือไม่”

ตอนที่นางทำให้โม่เชียนเฉิงไปตามหาจีจิ่วเทียนก็เพื่อเป้าหมายเดียวเท่านั้นคือเพื่อไม่ให้มีใครมาทำลายงานแต่งงานภายในยี่สิบวันนี้!

“เขาเป็นคู่แข่งทางความรักของข้า”

อวิ๋นเซียวดึงอวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามากอด “แต่เหตุใดท่านถึงถามข้าว่าท่านโหดร้ายเกินไปหรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ทำตัวเองทั้งนั้น”

อวิ๋นลั่วเฟิงเคยบอกเขาเรื่องเกี่ยวกับสถานการณ์ของโม่เชียนเฉิงมาก่อน รวมถึงการได้สืบทอดของเจวี๋ยเชียน ผลก็คืออวิ๋นเซียวรังเกียจการกระทำของโม่เชียนเฉิงมาก

“การทำร้ายใครสักคนเพียงเพราะไม่ได้รับความรักจากอีกฝ่าย ไม่แปลกใจเลยที่เจวี๋ยเชียนไม่รับรักเขา” อวิ๋นเซียวหยุด “ยิ่งไปกว่านั้นเจวี๋ยเชียนก็เมตตาและเพียงแค่ขังเขาไว้หนึ่งพันปีและไม่ได้ทำร้ายอะไรเขา”

…………………………

ตอนที่ 1743 เพื่อนเก่าอยู่ที่นี่แล้ว (3)

ดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นประกายสนุกสนานและแถมเขาด้วยรอยยิ้มขบขัน “ถ้าตอนนั้นข้าไม่ยอมท่าน ท่านจะทำอย่างไร”

“ไล่ตามเจ้าจนกว่าเจ้าจะยอมรับข้า” อวิ๋นเซียวตอบอย่างจริงจัง

“เจ้าไม่กลัวว่าจะมีบุรุษอื่นมาอยู่เคียงข้างข้าหรือ”

“คนอื่นจะมาปรากฏตัวข้างกายเจ้าได้อย่างไร” ประกายเย็นชาพาดผ่านดวงตาของอวิ๋นเซียว “ใครก็ตามที่กล้าสนใจเจ้า ข้าจะทำให้พวกมันไม่สามารถจะดูแลตัวเองได้!”

“เป็นอย่างนั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางเบาๆ และรอยยิ้มในดวงตานางก็ยิ่งลึกขึ้น

“ใช่แล้ว ข้าไม่มีทางยอมให้คนอื่นสนใจในตัวท่าน แต่ขณะเดียวกันข้าก็จะไม่ทำตัวเหมือนโม่เชียนเฉิง ที่ทำร้ายคนที่ข้ารักเพราะข้ามีเขาข้างกายไม่ได้” อวิ๋นเซียววางมือบนไหล่ของอวิ๋นลั่วเฟิงและพูดอย่างจริงจังว่า “ข้าจะทำร้ายคนอื่นได้เพียงอย่างเดียวแต่ข้าก็ทนทำร้ายแม้แต่เส้นผมสักเส้นของท่านไม่ได้แม้ว่าท่านจะไปยอมรับข้า”

ไม่ยอมรับเขางั้นหรือ ง่ายมาก เขาก็จะใช้ความพยายามเพื่อทำให้นางหวั่นไหว

แต่โม่เชียนเฉิงกับร่วมมือกับคนภายนอกเพื่อต่อต้านเจวี๋ยเชียนแค่เพราะว่าเจวี๋ยเชียนไม่ยอมรับเขา ดังนั้นต่อให้เขาเสียใจแล้วอย่างไร ในเมื่อเขาเคยมีความคิดแบบนั้น ความผิดนี้ก็ลบล้างไม่ได้

ส่วนเรื่องที่อวิ๋นลั่วเฟิงแกล้งทำตัวเป็นเจวี๋ยเชียน…อวิ๋นเซียวคิดว่านางไม่ได้ทำอะไรผิด

ก่อนหน้านี้ที่มิติลวงตา เพราะว่าจีจิ่วเทียนเป็นเพื่อนที่ดีกับเจวี๋ยเชียนและอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นผู้สืบทอดของเขา โม่เชียนเฉิงเลยลงความโกรธทั้งหมดไปที่พวกเขาและตั้งใจจะสังหารพวกเขา ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงไม่แกล้งทำตัวเป็นเจวี๋ยเชียน ไม่แน่นางอาจจะต้องตายภายใต้น้ำมือของโม่เชียนเฉิง

ใบหน้าของอวิ๋นเซียวเย็นเยียบเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้และดวงตาของเขาก็เป็นประกายสังหาร ถ้าโม่เชียนเฉิงทำร้ายเฟิงเอ๋อร์อีกครั้งถ้าอย่างนั้นเขา…เขาจะยอมเสี่ยงและสังหารอีกฝ่ายซะ!

“อวิ๋นเซียว” อวิ๋นลั่วเฟิงถอนหายใจเบาๆ “ข้าสัญญากับเจวี๋ยเชียนไว้แล้วว่าจะตามหาตัวเขาที่กลับมาเกิดใหม่และเขายังบอกอีกว่าข้าจะสัมผัสได้เองเมื่อข้าพบเขาที่กลับมาเกิดใหม่ แต่ว่าแม้จะผ่านมาหลายปีข้าก็ยังหาเขาไม่เจอ”

อวิ๋นเซียวขมวดคิ้ว และกอดนางแน่นขึ้น “ถ้านี่เป็นโชคชะตา พวกท่านจะได้พบกันเอง”

“ข้าก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น…”

ในชีวิตของอวิ๋นลั่วเฟิง นางไม่ได้มีคนที่เคารพมากนักแต่เจวี๋ยเชียนก็เป็นหนึ่งในนั้น ไม่ใช่เพราะว่าเจวี๋ยเชียนสร้างหุ่นเชิดได้แต่เป็นเพราะนางเป็นผู้สืบทอดของเขา ดังนั้นนางจึงอยากพบเจวี๋ยเชียนที่กลับมาเกิดใหม่

ถึงแม้ว่าเขาจะกลับมาเกิดเป็นขยะ นางก็ปกป้องเขาเอง

“เฟิงเอ๋อร์ อีกยี่สิบวันจะถึงวันแต่งงานของเราแล้ว…” มุมปากของอวิ๋นเซียวยกขึ้น “พวกเราควรเริ่มแผนการสร้างชีวิตใหม่ของเราหรือยัง”

อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้ว “ท่านอยากได้บุตรชายหรือบุตรสาว”

“ถ้าท่านให้กำเนิดบุตรสาว ข้าก็จะตามใจนางและปกป้องเจ้ากับบุตรสาวให้ปลอดภัยด้วยทุกอย่างที่ข้ามี ถ้าเป็นบุตรชาย…” อวิ๋นเซียวลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “…ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องเก่งงานครัว

เป็นที่ยอมรับ เตะคู่แข่งความรักออกไปและปกป้องภรรยาเขาเป็นอย่างดีดังนั้นข้าจะฝึกเขาอย่างไร้เมตตา”

“เก่งงานครัวงั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มอย่างขบขันและเลิกคิ้วถาม

อวิ๋นเซียวพยักหน้า “บุรุษต้องทำอาหารเก่งเพื่อที่ภรรยาของเขาจะได้มีความสุขอย่างที่สุดเวลาได้กินอาหารอร่อย”

อวิ๋นลั่วเฟิงรู้สึกว่าถ้านางมีบุตรชายจริงๆ นางต้องรู้สึกเห็นใจเขามากแน่ ชีวิตของเขาคงไม่ง่ายเลยเมื่อมาเป็นบุตรชายของนาง..

แต่ว่านางก็ชอบนิสัยของอวิ๋นเซียวจริงๆ

“อวิ๋นเซียว ข้าหิวแล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงรู้สึกขี้เกียจ