กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 314 ข้ออ้างของเขา / ตอนที่ 315 เขาคือปีศาจ

     ตอนที่ 314 ข้ออ้างของเขา

 

 

           ฉู่อีอีมองเผยหนานเจวี๋ยพร้อมเอ่ย แววตาเผยความน้อยใจ

 

 

           สูดหายใจลึก จู่ๆ เผยหนานเจวี๋ยก็รู้สึกว่าการเผชิญหน้ากับฉู่อีอีเช่นนี้ช่างเหนื่อยเหลือเกิน ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนตอนที่เห็นเธอนั้น เธอสามารถนำซึ่งความสุขและความรู้สึกผ่อนคลายให้แก่เขา

 

 

           “อีอี คุณอย่าคิดมากได้ไหม ผมยังมีงานต้องจัดการ คุณไปนอนก่อนเถอะ” เผยหนานเจวี๋ยไม่ต้องการพูดกับฉู่อีอีมาก ก้าวเดินต้องการขึ้นไปชั้นบน

 

 

           ฉู่อีอีตามหลังเขาไปอย่างไม่พอใจ “หนานเจวี๋ย!”

 

 

           แต่เหมือนกับว่าเผยหนานเจวี๋ยไม่ได้ยินคำพูดของเธอเลย รีบก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว หลบเข้าไปในห้องอ่านหนังสือแล้วปิดประตูทันที

 

 

           ฉู่อีอีหยุดเดิน มองประตูไม้ที่เกือบกระแทกหน้าเธอ โมโหจนแทบทนไม่ไหว

 

 

           วันต่อมา เนื่องจากเผยหนานเจวี๋ยไม่ต้องการเห็นหน้าฉู่อีอี ดังนั้นจึงออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้ว

 

 

           เมื่อฉู่อีอีตื่นแล้วไม่เห็นเงาของเผยหนานเจวี๋ย สั่งให้คุณแม่จางอุ่นน้ำแกง เธอคิดว่าจะส่งไปให้

 

 

เผยหนานเจวี๋ยตอนเที่ยง เพื่อแสดงให้เห็นถึงความปรารถนาดีของเธอ

 

 

           ตอนเที่ยง ฉู่อีอีมาถึงบริษัทเผย

 

 

           เอื้อมมือเคาะประตู เสียงต่ำๆ ของเผยหนานเจวี๋ยดังออกมาจากข้างในทันที ฉู่อีอีจึงผลักประตูเข้าไป

 

 

           “หนานเจวี๋ย” ทันทีที่ฉู่อีอีเข้ามาในออฟฟิศ เสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้น

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉู่อีอีที่กำลังยิ้ม พร้อมถือกระติกเก็บความร้อนในมือ

 

 

           “คุณมาได้ยังไง” เมื่อเผยหนานเจวี๋ยเห็นฉู่อีอี ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก

 

 

           “ฉันคิดว่าเมื่อคืนคุณคงทำงานล่วงเวลาจนดึก วันนี้ก็เลยตั้งใจให้คุณแม่จางอุ่นแกงให้คุณ เอามาให้คุณดื่ม” ฉู่อีอีมองรอยคล้ำใต้ตาของเผยหนานเจวี๋ยที่เห็นได้ชัด พูดขึ้น

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยได้ยินแล้ว ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ เดินไปยังโซฟาในห้องรับแขก ฉู่อีอีตามหลังเขาไป นั่งลงข้างเขาเทน้ำแกง ยื่นให้เผยหนานเจวี๋ย

 

 

           “มา หนานเจวี๋ย คุณดื่มตอนกำลังร้อนสิ” ฉู่อีอีเอ่ยปากอ่อนโยน สายตาที่มองเผยหนานเจวี๋ยเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม

 

 

           ดื่มไปไม่กี่คำ เผยหนานเจวี๋ยพยักหน้า ดื่มไปแค่สองถ้วยก็หยุดดื่มแล้ว

 

 

           “อีอี ผมดื่มแกงหมดแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ ผมยังมีงานต้องทำอีก” เผยหนานเจวี๋ยมองฉู่อีอีพร้อมเอ่ย บนใบหน้ามีรอยยิ้มจางๆ

 

 

           “หนานเจวี๋ย คุณไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้วเหรอ” ฉู่อีอีคิดไม่ถึงว่าพอเผยหนานเจวี๋ยดื่มน้ำแกงเสร็จก็บอกให้เธอกลับไป เธอมาถึงที่นี่เพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น

 

 

           “เปล่าหรอก อีอี ผมยังมีงานต้องทำจริงๆ” มองดูฉู่อีอีที่จู่ๆ ก็อารมณ์เสีย เผยหนานเจวี๋ยรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ทำไมช่วงนี้เธอถึงโมโหง่ายจังเลย

 

 

           เธอช่างแตกต่างจากฉู่เจียเสวียนจริงๆ

 

 

           นึกถึงเมื่อก่อน เขาบอกให้เธอทำอะไรเธอก็เชื่อฟัง เอาแต่ก่อกวนเขาทั้งวันเหมือนฉู่อีอีที่ไหนกัน

 

 

           “หนานเจวี๋ย พวกเราสองคนไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันข้างนอกนานแล้ว และไม่ได้คุยเล่นกันนานแล้ว คุณสละเวลาไปกับฉันหน่อยได้หรือเปล่า” สายตาที่ฉู่อีอีมองเผยหนานเจวี๋ยเผยความรู้สึกลึกซึ้ง

 

 

           พวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คนรักทำกันนานแล้ว เขาในตอนนี้ไม่แม้แต่จะแตะต้องตัวเธอ

 

 

           เผยหนานเจวี๋ยพูดอย่างอดกลั้น “อีอี รอผมพ้นช่วงนี้ไปแล้ว ผมค่อยพาคุณไปเที่ยวดีหรือเปล่า ถึงตอนนั้นผมจะสละเวลาให้คุณ”

 

 

           “จริงเหรอคะ” พอฉู่อีอีได้ยิน ดวงตาก็เป็นประกาย แววตาที่มองเผยหนานเจวี๋ยสุกใสไม่หยุด

 

 

           “จริงสิ ตอนนี้คุณกลับไปก่อน ถ้าคุณมากวนผมที่นี่ ผมก็จะทำงานไม่เสร็จ ทำให้งานของผมยืดเยื้อ ถึงตอนนั้นผมจะยิ่งยุ่งกว่าเดิม” เผยหนานเจวี๋ยบอกข้ออ้างกับฉู่อีอีส่งเดช

 

 

 

 

     ตอนที่ 315 เขาคือปีศาจ

 

 

           พระเจ้ารู้ดีว่าทำไมในตอนนี้เขาถึงรำคาญและไม่ต้องการเผชิญหน้ากับฉู่อีอี ในตอนนี้ทุกครั้งที่เขาเผชิญหน้ากับเธอ มักจะอดไม่ไหวคิดถึงฉู่เจียเสวียน

 

 

           แต่ว่าคราวนี้ฉู่อีอีเชื่อคำพูดของเผยหนานเจวี๋ยแล้ว และคิดว่าเผยหนานเจวี่ยยุ่งจริงๆ

 

 

           “ได้ หนานเจวี๋ย งั้นฉันกลับก่อนนะ คุณต้องดูแลสุขภาพด้วย งานสำคัญก็จริง แต่ว่าสุขภาพสำคัญกว่า รักคุณนะคะ” หลังจากฉู่อีอีพูดจบและประทับจูบบนริมฝีปากของเผยหนานเจวี๋ยเบาๆ แล้วก็หันหลังออกไปจากออฟฟิศของเขา

 

 

           จนกระทั่งประตูออฟฟิศปิดลง เผยหนานเจวี๋ยจึงถอนหายใจลึกๆ พิงตัวอยู่บนพนักโซฟาอย่างหมดแรง ยกมือถูๆ คิ้ว หลับตา

 

 

           ฉู่อีอีออกจากบริษัทของเผยหนานเจวี๋ยอย่างอารมณ์ดีมาก ไม่ได้สังเกตโดยสิ้นเชิงว่าตอนนี้เธอกำลังถูกจับตามอง

 

 

           ขณะที่กำลังจะถึงรถของตัวเองที่อยู่ด้านข้าง เมอร์เซเดสสีดำคันหนึ่งก็หยุดข้างเธอทันที ยังไม่ทันได้ตอบสนอง ฉู่อีอีก็ถูกลากขึ้นรถ

 

 

           ตื่นตระหนกในใจ สมองของฉู่อีอีว่างเปล่า เธอถูกคนลักพาตัวงั้นเหรอ

 

 

           “อีอี” ฉู่อีอีที่กำลังงงงวย ได้ยินเสียงดังขึ้นกะทันหัน ขณะที่เงยหน้าขึ้นมองคนคนนั้น สีเลือดก็หายไปจากใบหน้า

 

 

           เฉิงเฮ่า! เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

 

 

           ตอนนี้เขาควรอยู่ที่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ

 

 

           นึกถึงสามปีที่อยู่ต่างประเทศและตอนที่ถูกเขาทรมานแล้ว ในใจของฉู่อีอีก็สั่นเทิ้ม

 

 

           เขาคือปีศาจดีๆ นี่เอง!

 

 

           ตอนที่เพิ่งไปต่างประเทศกับเขา เขาดีกับเธอมากจริงๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไป จึงพบว่าความปรารถนาที่จะควบคุมของเขานั้นแข็งแกร่งเกินไป ทุกครั้งที่เธอออกไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ออกจากบ้านไปยังไม่ถึงชั่วโมง เขาก็จะเริ่มโทรศัพท์เรียกร้องให้เธอกลับไป

 

 

           ถ้าหากเธอไม่กลับไปหรือกลับไปช้า เขาก็จะลงมือตบตีเธอ หรือแม้แต่บังคับขืนใจเธอเวลาที่เธอไม่เต็มใจ

 

 

           และเธอก็เสียลูกไปด้วยเหตุนี้!

 

 

           หลังจากเสียลูกไปแล้ว เธอเคยหลบหนี แต่เฉิงห่าวเป็นคนที่มีอำนาจในต่างประเทศ ไม่ว่าเธอจะหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือของเขา ทุกครั้งที่ถูกเขาจับกลับมา เขาก็จะทารุณเธออย่างรุนแรง

 

 

           เฉิงเฮ่าเป็นคนที่จิตใจอำมหิต ทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง ฉู่อีอีเคยเห็นเฉิงเฮ่าฆ่าคนกับตามาก่อน

 

 

           หลังจากเห็นเขาฆ่าคนจริงๆ แล้ว ฉู่อีอีจึงกลัวมาก ตัดสินใจว่าจะต้องหนีไปจากเขา เธอรวมหัวกับคู่แข่งของเขา ปล่อยให้บริษัทของเขาตกอยู่ในภาวะวิกฤติ เธอจึงฉวยโอกาสขณะที่เฉิงห่าวไม่ทันตั้งตัว แอบหนีกลับประเทศ

 

 

           คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขาจะกลับมาแล้ว!

 

 

           “เฉิง…เฮ่า คุณกลับมาได้ยังไง” ฉู่อีอีเอ่ยปากเสียงสั่น แม้ว่าพวกเขาไม่ได้เจอหน้ากันสามปีแล้ว แต่ว่าเมื่อฉู่อีอีเจอเขาในตอนนี้ก็ยังรู้สึกหวาดกลัว

 

 

           มองดูฉู่อีอีที่กลัวจนร่างกายสั่นเทา เฉิงเฮ่ายิ้ม ริมฝีปากที่เย็นเฉียบและบอบบางอ้าเอ่ย “ผมคิดถึงคุณ ก็เลยกลับมา”

 

 

           ยื่นมือลูบผมของฉู่อีอี แสยะยิ้ม

 

 

           “จุ๊ๆ ไม่เจอกันสามปี คุณสวยขึ้นขนาดนี้เลย จุ๊ๆ ผิวก็ลื่นมากด้วย คุณ…” มือใหญ่โตของเฉิงเฮ่าโอบเอวของฉู่อีอี ออกแรงดึงฉู่อีอีเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง “คิดถึงผมไหม”

 

 

           รู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่เป่าลงบนตัว ฉู่อีอียิ่งตัวสั่นรุนแรงกว่าเดิม “ฉัน…”

 

 

           ‘คิดถึงแกน่ะสิแปลก แกมันคนเสียสติ ฉันอดใจรอไม่ไหวอยากให้แกหายตัวไปตลอดกาลซะอีก!’

 

 

           “ดูอาการของคุณแบบนี้ ไม่ต้อนรับผมกลับมาแล้วใช่ไหม” ใบหน้าของเฉิงเฮ่ายังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยน หลับตาดมกลิ่นหอมบนตัวของเธอ