ท่านเทพ ละเว้นข้าเถอะ - ตอนที่ 497 ท่านจะฆ่าฉันหรือเปล่า
ท่านจะฆ่าฉันหรือเปล่า
หลี่ว์ซู่ยืนนิ่งอยู่กลางถนน เขาไม่ใช่เด็กชายผู้อ่อนแอและยากจนที่หากินจากการเป็นพ่อค้าขายไข่ต้มอีกต่อไป ตอนนี้เขาเป็นหนึ่งในผู้บำเพ็ญที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกผู้ซึ่งสามารถจะเอาชนะมืออาชีพระดับ C อย่างคิตะมุระ ฮิโรโนะได้โดยแทบจะไม่ต้องออกแรง
ยาเอโกะจ้องมองมาที่ร่างเงาของหลี่ว์ซู่พร้อมกับรอยยิ้ม โลกได้มลายหายไปจนหมดเหลือแต่เพียงหลี่ว์ซู่เท่านั้นที่ยังอยู่ในสายตาของเธอ จู่ๆ …เขาก็นั่งยองๆ ลงไปหยิบดาบซามูไรของคิตะมุระและค้นตัวเขาเพื่อหาอาวุธวิเศษอื่นๆ ต่อ…
มันรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังมองดูสเมิร์ฟที่แสนจะน่ารักสองตัวกำลังเต้นระบำและวิ่งเล่นกันอยู่ในฉากที่งดงาม…
ตายล่ะ! เธอใกล้จะเสียสติแล้ว!
กว่าหลี่ว์ซู่จะกลับมา ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนกลับไปเป็นคิริฮาระแล้ว ในตอนนี้เองประตูของโดโจก็เปิดออก บันไดถามอย่างสงสัยขณะที่เธอมองไปที่หลี่ว์ซู่ซึ่งไม่ได้รับบาดเจ็บเลยและยาเอโกะซึ่งพิงกำแพงอย่างอ่อนระทวยว่า “สู้กันเสร็จหรือยังคะ เราต้องเปลี่ยนฐานไหม”
จากนั้นเธอก็ช่วยพยุงยาเอโกะเข้าไปในโดโจ ขณะที่หลี่ว์ซู่ซึ่งตามหลังมามองไปยังสนามอย่างนิ่งๆ และถามขึ้นว่า “ซากุราอิ มีใครอีกที่รู้ตัวตนของเธอ”
เธอคิดในใจว่าไม่จำเป็นต้องมีความลับอะไรอีกแล้ว “ฉันเกรงว่าพวกลัทธิคลั่งชาติจะมาตามหาฉันในไม่ช้า ขณะนี้อาจารย์ของเขาที่ชื่อคิตะมุระ คิจิโทริกำลังต่อสู้กับโอดะ โทคุมะอยู่ ในตอนนี้บรรดาปรมาจารย์ของทวยเทพทั้งหมดคงจะกำลังรุดไปที่นั่น”
หลี่ว์ซู่พยักหน้า “น่าเสียดาย”
นิ้วของเขาลูบไปที่ต้นไผ่ชั้นดีในสนามด้วยความรู้สึกเสียใจที่อีกไม่นานพวกมันจะต้องตาย ความจริงหลี่ว์ซู่ชอบสถานที่แห่งนี้แม้ว่าจะยังไม่คุ้นกับรูปแบบทางสถาปัตยกรรมของมัน หลี่ว์ซู่วางแผนจะสร้างสนามในลั่วเฉิงเช่นกันแม้ว่ามันจะเป็นแบบที่ทันสมัยกว่านี้ ถึงเวลาแล้วที่จะมอบบ้านที่ดีกว่าเดิมให้เสี่ยวอวี๋ด้วยเงินที่เขามีในตอนนี้
หลี่ว์ซู่โค้งให้คุณบันได “ผมซาบซึ้งในความพยายามและการทำงานอย่างหนักของคุณในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ได้โปรดเตรียมตัวที่จะล่าถอยด้วยครับ”
“แล้วเธอล่ะ” บันไดถามเพราะสงสัยว่าหลี่ว์ซู่จะทำอย่างไรกับยาเอโกะ
หลี่ว์ซู่มองไปเห็นเพียงรอยยิ้มที่เศร้าซึมของยาเอโกะ เธอถามว่า “ราชันฟ้า ท่านจะฆ่าฉันหรือคะ”
หากเธอเป็นหลี่ว์ซู่ ยาเอโกะรู้ว่าเธอก็จะทำเช่นนั้นเหมือนกัน
แต่เธอก็จะไม่เสียใจอีกต่อไปเพราะเธอทนเจ็บปวดทรมานมาได้ไกลถึงขนาดนี้ เพียงเพื่อจะดูว่า ‘คิริฮาระ ยูสึเกะ’ คนนี้จะช่วยเธอไหม
แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ยูสึเกะตัวจริงอีกต่อไป แต่คนที่เธอรักคือชายที่อยู่ข้างๆ เธอในตอนนี้ เธอเองไม่ได้รู้จักกับตัวของคิริฮาระ ยูสึเกะเสียด้วยซ้ำ
ตอนนี้เขาได้แสดงออกว่าเขาห่วงใย ส่วนท่านอาจารย์ทอดทิ้งเธอ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เธอได้พบคำตอบที่เธอต้องการแล้ว ขณะที่หลงทางเธอกลับได้รับในสิ่งที่เธอไม่คู่ควร มันคือทุกอย่างที่เธอขอเอาไว้ ชีวิตของเธอสมบูรณ์แล้ว ยาเอโกะขอร้องเขาขณะที่ยิ้ม “ก่อนที่ฉันจะตาย ขอดูใบหน้าของตัวท่านเองได้ไหม ราชันฟ้า”
หลี่ว์ซู่พยายามจะไม่หัวเราะ “ใครบอกว่าฉันจะฆ่าเธอ ฉันจะพาเธอไปที่ไหนสักแห่งเพื่อที่เธอจะได้รักษาบาดแผลได้ หลังจากนั้นเธออยากจะไปไหนก็ได้ตามใจ บอกตามตรงนะ ฉันคิดว่าพลังของเธอถูกจำกัดด้วยการสมคบคิดและแผนการต่างๆ ทำไมไม่ลองไปใช้ชีวิตให้เต็มที่ในโลกภายนอกดูล่ะ อย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่เปิดเผยใบหน้าของฉันให้เธอหรอกเพราะยังไงเธอก็ไม่ได้จะตาย อีกอย่างนะ ฉันไม่ใช่ราชันฟ้า อย่าเรียกฉันแบบนั้น”
ยาเอโกะไม่รู้จักใบหน้าเดิมของหลี่ว์ซู่ ทว่าเนื่องจากได้มีการตรวจสอบการตายของหลี่ว์ซู่โดยอาณาจักรแห่งความมืดเรียบร้อยแล้ว มันก็เป็นไปได้ที่ธารน้ำศักดิ์สิทธิ์ของเขาจะถูกส่งต่อมาให้ใครอีกคนในเครือข่ายฟ้าดิน
แต่ยาเอโกะมีแนวโน้มจะเชื่อว่าชายคนนี้คือหลี่ว์ซู่เสียมากกว่า เพราะคนแรกที่ถูกฆ่าตายคือลูกชายของโนกิวะ ทาเกะโนบุ ที่ชื่อ โนกิวะ ฮากุชุน
“ถ้าอย่างนั้น ต่อไปนี้ฉันควรเรียกเธอว่าหลี่ว์ซู่ดีไหม” ยาเอโกะลองทดสอบเขาดู ทันทีที่เธอพูดจบประโยค เธอก็กระอักเลือดสดๆ ออกมา ก่อนหน้านี้คิจิโทริได้ซัดหัวใจและปอดของเธอจนบาดเจ็บ ฉะนั้นมันจึงต้องใช้เวลากว่าเธอจะหายดีได้ แม้ว่าจะไม่อันตรายถึงชีวิตก็ตาม
หลี่ว์ซู่ใจอ่อน “พักเถอะ อย่าห่วงเรื่องไร้สาระพันนั้นให้มากนักเลย”
เสียงบันไดพูดดังออกมาจากในห้อง “ช่วยปิดตายาเอโกะด้วยค่ะ”
หลี่ว์ซู่ทำตามคำสั่ง ยาเอโกะรู้สึกสบายภายใต้ความอบอุ่นที่ได้จากฝ่ามือของหลี่ว์ซู่
ในตอนนี้บันไดเดินออกมาจากห้องของเธอ ผมที่ยาวถึงเอวของเธอถูกตัดจนสั้นและเธอก็สวมชุดทำงานกับรองเท้าส้นสูง ในทันใดเธอได้เปลี่ยนจากยามาโตะ นาเดะชิโกะผู้อ่อนโยนและสง่างามไปเป็นสาวทำงานผู้เด็ดเดี่ยวและมากความสามารถ หลี่ว์ซู่แทบจะจำเธอไม่ได้!
บันไดโค้งคำนับให้หลี่ว์ซู่ “เป็นเกียรติที่ได้ทำงานกับคุณค่ะ ลาก่อน”
หลี่ว์ซู่ยิ้ม “ขอบคุณ”
จากนั้นคุณบันไดก็จุดไฟเผาสนามในบ้านทั้งหมดด้วยหนังสือพิมพ์ม้วนหนึ่งที่กำลังลุกไหม้อยู่ เธอเดินออกไปก่อนและหายไปในถนนที่มืดมิดด้วยความพร้อมที่จะเริ่มภารกิจใหม่ของเธอภายใต้ตัวตนใหม่
ในขณะเดียวกัน สุดท้ายหลี่ว์ซู่ก็ยกฝ่ามือออกจากดวงตาของยาเอโกะ ด้วยความแปลกใจเขาพบว่าเธอได้หลับไปเสียแล้ว
หรือเธอสลบ หลี่ว์ซู่ก็ไม่แน่ใจ
แต่พวกเขาไม่ควรจะอยู่ที่โดโจอีกต่อไป ความเสียใจเอ่อล้นอยู่ในใจของหลี่ว์ซู่ จะดีแค่ไหนถ้าเขาสามารถอยู่กับตัวตนเก่าของเขาและหาเงินกับโดโจนี้ได้ต่อไป ชีวิตนั้นเอาแน่เอานอนไม่ได้เลย…
เดี๋ยวนะ!
มีอะไรบางอย่างผิดปกติ…
เขาได้ให้รายได้ล่าสุดของเขาสำหรับค่าใช้จ่ายในการกินอยู่ของพวกเขากับคุณบันได และตอนนี้บันไดก็จากไปแล้ว!
เวรแล้ว! เขาอุตส่าห์ลงทุนลงแรงไปตั้งเยอะแยะเพื่อรวบรวมเงินก้อนนั้น! แถมยังมีใบปลิวอีกเพียบ!
เนี่ยถิงคงจะต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่ ไม่มีคำอธิบายอื่นแล้ว!
หลี่ว์ซู่รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองมีเลือดไหลซิบๆ
หลี่ว์ซู่อุ้มยาเอโกะไว้บนบ่าของเขาด้วยหัวใจที่หนักอึ้งและเดินออกจากสนามไป ทันทีที่เขาออกไป เขาก็เห็นแสงไฟแวววาบที่ค่อยๆ สว่างขึ้นอยู่ตรงหน้า กลุ่มพลังงานระเบิดตรงโน้นทีตรงนี้ทีขณะที่มีบ้านเรือนถล่มตามมาเป็นหลังๆ
เขานึกถึงคำพูดของยาเอโกะ นั่นเป็นการต่อสู้ระหว่างโอดะกับคิตะมุระ!
“อะไร พวกเขามาถึงนี่เลยเหรอ!” หลี่ว์ซู่ตกใจและงงงวย ไม่มีทาง เขาวิ่งไปอีกทางหนึ่งทันที แต่ในไม่ช้าเขาก็หันกลับไปเห็นว่าสนามรบหลักกำลังย้ายมาทางเขา
กรุณาเลือกสถานที่แหล่งอื่นจะได้ไหม!
ผู้พักอาศัยหลายคนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความชุลมุนวุ่นวายและวิ่งออกมาดู เมื่อพวกเขาเห็นการต่อสู้ หลายคนก็กระชากเสื้อคลุมกันหนาวออกมาแล้ววิ่งหนีไป ส่วนคนที่เหลือก็ตัวสั่นเทิ้มและสวดภาวนาให้ตัวเองปลอดภัยขณะที่กลับเข้าไปซ่อนอยู่ในบ้าน
นี่คือสถานการณ์ปัจจุบันที่เกิดขึ้นในสถานที่ที่มีผู้บำเพ็ญอาศัยอยู่ร่วมกับคนธรรมดาสามัญ ในระหว่างสงคราม ฝ่ายหลังไม่มีแม้กระทั่งวิธีที่จะปกป้องตนเองได้ด้วยซ้ำ
ในพื้นที่บริเวณนี้มีตึกสูงอยู่สองสามแห่ง ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นบ้านพักอาศัยส่วนตัวสองถึงสามชั้น
ณ ตอนนี้มีใครบางคนตะโกนลงมาจากด้านบนทั้งที่พยายามจะข่มเสียงตัวเองเอาไว้ “คิริฮาระคุงเหรอ”
หลี่ว์ซู่ชะงักงัน ชิบะเหรอ!
เมื่อชิบะได้เห็นซากุราอิ ยาเอโกะสลบไสลอยู่บนบ่าของหลี่ว์ซู่ เธอจึงเกิดความรู้สึกดีปนร้ายขึ้นในใจ “เกิดอะไรขึ้นน่ะ เธอกำลังหนีใครอยู่หรือเปล่า รอฉันแป๊บหนึ่งนะ ฉันจะลงไปเปิดประตูให้เธอเอง”
YOU MAY ALSO LIKE
