เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 374 พบกัน
มองดูเบื้องหลังของผู้หญิงคนนั้นที่เดินจากไป เฉินเยี่ยนรู้สึกได้ถึงความอ้างว้าง จู่ๆ เธอก็นึกถึงสายตาโกรธแค้นนี้ขึ้นมาได้
ใช่แล้ว เฉินเยี่ยนนึกขึ้นมาได้ทันทีว่าคนนี้คือเฉินเวย!
เป็นเฉินเวยจริงด้วย มิน่าตัวเองถึงรู้สึกคุ้นตา แต่ก็ไม่คุ้นเคยเท่าไร แต่เพราะเธอไม่ได้เห็นเฉินเวยมาสิบห้าปีแล้ว เฉินเวยแก่ขึ้นเยอะมาก เธอจำไม่ได้จริงๆ
ในใจเฉินเยี่ยนพูดไม่ออกว่ารู้สึกยังไง เธอและเฉินเวยเป็นศัตรูกันมาสองชาติ แต่เมื่อกี้เฉินเวยยืนอยู่หน้าเธอ เธอกลับจำไม่ได้ นี่ใช่ความน่าสมเพชไหม?
สำหรับเฉินเวยแล้วน่าจะยิ่งรู้สึกสมเพชเข้าไปใหญ่ คิดดูแล้วเฉินเวยมองเธอเป็นศัตรูมาตลอด ปรากฏว่าตัวเองดันจำเธอไม่ได้ มิน่าสุดท้ายแล้วเธอเลยดูเศร้าแบบนั้น
คิดถึงเธอกับเฉินเวย เฉินเยี่ยนมีความรู้สึกเหมือนฝันไป เรื่องที่ผ่านมาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน แต่เธอกับเฉินเวยกลับแก่แล้ว โดยเฉพาะเฉินเวย พอคิดถึงเฉินเวยแบบนั้น เฉินเยี่ยนก็รู้สึกว่าความแค้นของตัวเองอยู่ห่างไกล ผลตอบแทนเป็นแบบนี้ก็พอแล้ว
เฉินเยี่ยนรู้สึกใจคอแห้งเ**่ยว เลยไม่ไปที่ร้านแล้ว ขับรถกลับบ้านเฉิน เธอไม่รู้ว่าที่บ้านเฉินรู้เรื่องที่เฉินเวยออกมาแล้วหรือยัง
เพิ่งเข้ามาในหมู่บ้าน ก็ได้ยินเสียงประทัดดังเปาะแปะ
มีคนแต่งงานหรือ? เฉินเยี่ยนมองดูฝูงชนข้างหน้า ขับรถเข้าไปไม่ได้ เธอจอดรถริมถนน
“นี่ทำอะไรกัน?”
เฉินเยี่ยนถาม ที่เธอยืนอยู่คือหน้าหมู่บ้าน มีลานสร้างใหม่ใหญ่มาก และยังมีตึกอีกไม่น้อย
เฉินเยี่ยนถามเฉินจง เฉินจงบอกว่ามีคนสร้าง ส่วนทำอะไรนั้น เขาก็ไม่รู้ คนเขาแค่สร้างตึก ไม่ได้บอกว่าทำอะไร
“เยี่ยนจื่อหรือ เธอกลับมาแล้ว วันนี้เปิดบ้านพักคนชรา หมู่บ้านพวกเรามีบ้านพักคนชราแล้ว อีกหน่อยพวกคนแก่ในหมู่บ้านที่ไม่มีลูกก็จะได้มาอยู่ที่บ้านพักคนชรา ไม่ต้องเสียเงินด้วย ถึงแม้จะมีลูกชาย แต่ถ้าอยากจะเข้ามาอยู่ก็ได้ มีคนดูแลโดยเฉพาะเลยด้วย นี่เป็นเรื่องดีจริงๆ”
คนที่โดนเฉินเยี่ยนถามยิ้มจนตาหยี
มีคนสร้างบ้านพักคนชราหรือนี่! เฉินเยี่ยนอึ้งไปเล็กน้อย เธอและซินห้าวพาคนในหมู่บ้านให้มีชีวิตที่ดีขึ้น เธอก็ออกเงินไม่น้อยมาสร้างโรงเรียน ให้พวกเด็กๆ ได้รับการศึกษา
เรื่องบ้านพักคนชราเฉินเยี่ยนก็เคยคิดมาก่อน ยังเคยปรึกษาซินห้าวมาก่อนด้วย ผ่านไปสองปีเตรียมจะจัดการ คิดไม่ถึงว่ามีคนสร้างก่อนพวกเขา
กล้าหาญมาก คนที่ร่ำรวยแล้วยังทำเรื่องดีแบบนี้ เธอนับถือ
“ใครเป็นคนสร้างคะ?”
เฉินเยี่ยนก็ฉีกยิ้ม เรื่องสร้างบ้านพักคนชรานี้ไม่ใช่ว่าออกเงินเพียงเล็กน้อยก็เสร็จ ยังมีรายละเอียดข้างในอีกไม่น้อย หวังว่าคนนี้จะสามารถยืนหยัดต่อไปได้
“คือ…เธอดูสิ คนอยู่ตรงนั้น”
คนนั้นพูดจบก็ชี้ไปที่คนหนึ่ง
เฉินเยี่ยนมองไปตามมือที่เขาชี้ไป มีผู้ชายคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวสบายๆ ปรากฏขึ้นในสายตาเธอ
คนนี้ดูคุ้นหน้า แต่เฉินเยี่ยนนึกไม่ออกว่าเขาคือใคร
เหมือนคนนั้นรู้สึกได้ มองมาทางที่เฉินเยี่ยนอยู่ สายตานี้ เฉินเยี่ยนนึกออกแล้ว คืออวี๋เหวยหมิน
เฉินเยี่ยนพูดไม่ออก วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย งานเลี้ยงพบปะกันหรือ? เธอเพิ่งเจอเฉินเวยที่เธอจำไม่ได้มาเอง ในใจยังรู้สึกอยู่ ดังนั้นเลยกลับมาบ้านเฉิน ใครจะรู้ว่าจะมาเจออวี๋เหวยหมินอีก
ที่เธอจำอวี๋เหวยหมินได้ เป็นเพราะอวี๋เหวยหมินไม่ได้ดูแก่ขึ้นเท่าไร ถึงแม้จะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ก็ยังจำได้
อวี๋เหวยหมินพยักหน้ายิ้มให้เฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนพยักหน้ากลับให้เขา
มีคนพาอวี๋เหวยหมินเข้าไปในบ้านพักคนชรา เฉินเยี่ยนขับรถกลับบ้านเฉิน
บ้านเฉินก็คุยกันเรื่องบ้านพักคนชรา พวกเขาก็เพิ่งรู้เรื่อง
เห็นเฉินเยี่ยนกลับมา บ้านเฉินหยุดไม่พูดแล้ว กลัวว่าเฉินเยี่ยนจะไม่สบายใจ
เฉินเยี่ยนยิ้ม เรื่องบุญคุณความแค้นของเธอและอวี๋เหวยหมินสิ้นสุดกันตั้งแต่อวี๋เหวยหมินไปแล้ว ตอนนี้อวี๋เหวยหมินกลับสามารถสร้างบ้านพักคนชราได้ สามารถสร้างประโยชน์ให้ผู้คนได้ เธอก็ดีใจ
“ลูกเห็นแล้ว?”
หวางนิวถามเฉินเยี่ยนอย่างระมัดระวัง
“เห็นแล้วค่ะ จุดประทัดใหญ่เลย ตอนที่หนูมารถยังติดอยู่พักใหญ่เลย”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า
“แล้วลูก? เยี่ยนจื่อ ถึงแม้แม่จะไม่ชอบอวี๋เหวยหมิน แต่ครั้งนี้เขาทำเรื่องดี คุณย่าใหญ่ คุณย่าเล็ก คุณย่าจ่างเชิง คุณปู่ต้าจู่ คุณปู่เฉิงจื่อ พวกเขาไม่มีลูกชายลูกสาว อายุมากแล้ว ไม่มีคนเลี้ยงพวกเขา ตอนที่พวกเขาสุขภาพดี พวกเขายังสามารถทำอาหารกินเองได้ สุขภาพไม่ดี ก็ต้องอาศัยคนในหมู่บ้านมาส่งอาหารให้ อยู่อย่างลำบาก ช่วงก่อนหน้านี้ลูกเคยพูดกับแม่เรื่องเปิดบ้านพักคนชรา แม่ก็คิดว่าเป็นเรื่องดี ตอนนี้อวี๋เหวยหมินนั่นเปิดแล้ว ไม่ว่าจะยังไง พวกคนกี่คนดูแลถือว่าเป็นเรื่องดี ลูกว่ายังไง?”
หวางนิวกลัวว่าในใจเฉินเยี่ยนจะรังเกียจอวี๋เหวยหมิน เลยปลอบเฉินเยี่ยน
“หนูก็คิดว่าเป็นเรื่องดีค่ะ ไม่แน่เขาจะสร้างให้ดีกว่านี้ได้อีก พ่อ แม่ พี่ชาย พี่สะใภ้ พวกพี่วางใจได้ เรื่องผ่านไปแล้ว หลายปีแล้ว หลายเรื่องฉันก็ลืมไปตั้งนานแล้ว
เฉินเยี่ยนยิ้ม คนแก่มีที่พึ่งก็คือความหวังของคนแก่ไม่ใช่หรือ เธอจะไปคัดค้านได้ยังไง
“งั้นก็ดี งั้นก็ดี”
หวางนิวเห็นเฉินเยี่ยนไม่ได้ไม่พอใจอะไร ก็เลยสบายใจ
“พูดขึ้นมาแล้วอวี๋เหวยหมินนี่ก็ถือว่ามีความสามารถ ตอนนั้นเขาไปแล้ว ต่อมาภรรยาเขาก็แต่งงานใหม่ ทิ้งลูกไว้ แม่เขาด่าอยู่ทุกวัน ทุกคนก็บอกว่าเขาไม่กลับมาแล้วแน่นอน ไม่สนใจแม่เขาแล้ว แต่ต่อมาเขาส่งเงินให้ที่บ้าน แม่เขาก็พอใช้ชีวิตได้อยู่ สองปีนี้เหมือนเขาร่ำรวยขึ้นมา บ้านเขาก็สร้างหลังใหญ่โต ลูกสาวเขาก็แต่งงานแล้ว แล้วเขากลับมาสร้างบ้านพักคนชราอีก คนในหมู่บ้านต่างซาบซึ้งเขา ไม่ว่าเขาเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้แม่เขาอารมณ์ดีขึ้นมา เจอใครก็พูดเรื่องลูกชายเขาเก่ง”
หวางนิวไม่ชอบคนบ้านอวี๋ เป็นเพราะเรื่องในตอนนั้น แต่ผ่านมาหลายปีแล้ว เธอก็ไม่มีแนวโน้มจะดีขึ้นเลย
เฉินเยี่ยนคุยกับคนที่บ้านสักพัก คิดไปคิดมา เธอยังไม่เล่าเรื่องเฉินเวยให้ที่บ้านฟัง
เฉินเวยในตอนนี้ เฉินเยี่ยนไม่แน่ใจว่าเธอเป็นคนแบบไหน ไม่แน่ใจว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วหรือไม่
ฉือหลิว เฉินเฟย ไม่เคยเจอน้าคนนี้ ถ้าเฉินเวยกลับมาบ้านเฉิน กลัวว่าเรื่องวุ่นวายจะเกิดขึ้นไม่น้อยเลย
จนตอนบ่าย มีคนมาตะโกนเรียกเฉินเยี่ยนอยู่ในลานบ้าน
เฉินเยี่ยนออกไปหน้าบ้าน ก็เห็นอวี๋เหวยหมินยืนอยู่ในสนาม
อวี๋เหวยหมินตอนนี้ดูโตกว่าเมื่อก่อน ให้ความรู้สึกสุขุมมาก
“เยี่ยนจื่อ พวกเราหาที่คุยกันหน่อยได้ไหม?”
อวี๋เหวยหมินถามเฉินเยี่ยน
บอกคนที่บ้านแล้ว เฉินเยี่ยนและอวี๋เหวยหมินออกจากบ้านเฉินไปด้วยกัน ทั้งสองคนค่อยๆ เดินไปจนที่ที่นา
อวี๋เหวยหมินนั่งลงบนพื้นก่อน
เฉินเยี่ยนมองไปรอบด้าน เหมือนว่าที่นี่คือที่ที่เธอและอวี๋เหวยหมินจากกันครั้งนั้น เพียงแต่คิดไม่ถึงว่ามาที่นี่อีกครั้งจะเป็นสิบห้าปีให้หลัง เธอก็หาที่นั่งลง
“ยังไงที่บ้านก็ดีที่สุด”
อวี๋เหวยหมินถอนหายใจ จากนั้นมองไปที่เฉินเยี่ยน แล้วพูดขึ้นมา “ที่แท้ตอนที่อยู่หมู่บ้านนี้ ผมรังเกียจว่าที่นี่จน ทุกวันอดไม่ได้อยากจะหนีไปจากที่นี่ อยากอยู่บ้านหลังใหญ่ มีชีวิตที่ดี แต่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่แล้ว มีชีวิตที่ดีแล้ว ในใจผมก็ยังคิดถึงที่นี่”
YOU MAY ALSO LIKE
