เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 213: โหดเหี้ยมอำมหิต

เพราะว่าหวางนิวอาเจียนจนทำให้ลำคอบอบช้ำ ลำคอเจ็บมาก พูดอะไรไม่ออก เห็นเฉินจงตบตัวเองแล้ว เธอยื่นมือไปจับเฉินจงไว้ แต่มืออ่อนแรง

เฉินจงรีบจับมือเธอไว้ หวางนิวส่ายหน้ากับเขา ให้เขาอย่าตบตัวเองเลย

เฉินกุ้ย หลัวเหมย และเฉินหู่ก็ล้อมเข้ามา ต่างแย่งกันถามหวางนิว

หวางนิวพูดไม่ออก เพียงแต่ใช้สายตาแสดงว่าเธอไม่เป็นอะไร

จนทุกคนต่างวางใจแล้ว หวางนิวได้ยินคนพูดว่าทำไมเธอถึงคิดสั้นดื่มยาฆ่าตัวตาย สายตาเธอหม่นหมองลง จากนั้นเธอเห็นเฉินเวยที่คุกเข่าอยู่ตรงนั้น

หวางนิวตัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ สายตาที่มองเฉินเวยมีความสับสนเป็นอย่างมาก

เฉินเยี่ยนใจสั่น หรือว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำอะไร?

หวางนิวไม่มองเฉินเวยอีกแล้ว และไม่ได้เรียกให้เฉินเวยลุกขึ้นมา เธอหลับตา ถึงแม้ว่าจะช่วยชีวิตไว้ได้ แต่ความทรมานครั้งนี้ หวางนิวเหนื่อยล้ามาก

ป้อนน้ำถั่วเขียวให้หวางนิวอีกนิด เฉินเยี่ยนให้เฉินจงอุ้มหวางนิวขึ้นเตียง แล้วเอาพวกอ่างเข้ามาในห้อง ถ้าอีกสักพักร่างกายหวางนิวตอบสนอง ก็อยู่ในห้องดีแล้ว เธอไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว

คนไม่น้อยที่มามุงดูกับคนที่มาช่วยเหลือต่างแยกย้ายกันไป ครั้งนี้บ้านเฉินกลายเป็นหัวข้อวิจารณ์ของคนในหมู่บ้านอีกแล้ว

เฉินจงมีผู้หญิงอื่น โดนจับได้ หวางนิวโมโหจนดื่มยาฆ่าตัวตาย สุดท้ายถูกช่วยชีวิตไว้ได้ คิดว่าอีกนานกว่าเรื่องนี้จะค่อยหายไป

ลุงหกก็ดูอาการของหวางนิว มีคนช่วยชีวิตไว้ได้แล้ว ก็ให้พักผ่อนดีๆ กำชับว่าต่อไปจะต้องกินยังไง แล้วเขาก็กลับเหมือนกัน

ที่บ้านไม่มีคนนอกแล้ว

“พ่อ ตอนนี้ไม่มีคนอื่นแล้ว แม่เป็นถึงขนาดนี้ พ่อเล่าเรื่องทั้งหมดมาเถอะ”

เฉินเยี่ยนมองเฉินจง เฉินจงดูแก่หง่อมลงไปเลย เห็นได้ชัดว่าเรื่องวันนี้มีผลกระทบกับเขามาก

เฉินจงไม่พูดอะไร

“เป็นเฉินเวยใช่ไหม?”

เฉินเยี่ยนถามอีก เฉินจงมองเฉินเยี่ยน สายตามีแววประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะเดาถูก เขาพยักหน้า

เฉินเยี่ยนรอเฉินจงพูด

“วันนี้ลูกกับซินห้าวไปแล้ว ตอนเที่ยงเฉินเวยมาหาพ่อที่โรงงาน บอกว่ามีเรื่องจะพูดกับพ่อ เธอให้ป้าหม่าทำกับข้าวมาสองอย่าง แล้วเธอก็ชงเหล้ามาหนึ่งกา”

“เดิมทีพ่อไม่อยากดื่ม แต่คิดถึงเรื่องพวกนั้น พ่อเลยอยากจะคุยกับเฉินเวย”

“พ่อคุยกับเสี่ยวเวยอยู่ในห้องเล็ก กินกับข้าว ดื่มเหล้าไปหน่อย ตอนแรกป้าหม่ายังไม่เข้ามา มีแค่พ่อกับเสี่ยวเวย พ่อถามเธอหลายเรื่อง เธอไม่ยอมรับ เธอแค่บอกว่าเธอผิดไปแล้ว”

“พ่อเห็นเธอไม่ได้ยอมรับผิดด้วยความจริงใจ พ่อจะออกไป แต่เธอดึงพ่อไว้ร้องไห้ แล้วพูดอีกหลายอย่าง พ่อรู้สึกเสียใจ เลยนั่งฟังเธอพูดอยู่ตรงนั้น เธอบอกว่าเมื่อก่อนเธอทำผิดไปแล้ว ไม่ควรทำแบบนั้น เธอบอกว่าอีกหน่อยจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว”

“เธอพูดจบ ป้าหม่าทำงานเสร็จก็เข้ามา พ่อกำลังจะไป เสี่ยวเวยก็พูดว่าป้าหม่ายุ่งมาทั้งวัน ขอบคุณที่เธอให้พื้นที่ให้พวกเราได้คุยกัน แล้วยกแก้วเหล้าคำนับป้าหม่า พ่อเลยยังไปไม่ได้ เลยดื่มเป็นเพื่อนไปอีกสองแก้ว”

“ปกติแล้วพ่อดื่มเยอะขนาดนี้ไม่เป็นอะไรเลย แต่ไม่รู้ว่าทำไม ดื่มเยอะแล้วยิ่งรู้สึกว่าปวดหัวทรมาน พ่ออยากจะออกไป แต่เฉินเวยบอกว่า พ่อ พ่อดื่มเยอะไปแล้วพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวมีเรื่อง พ่ออยากจะออกไป แต่ก็ขยับไม่ได้ จากนั้นพ่อก็ล้มลงไปบนเตียง แล้วก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย”

“จนกระทั่งแม่ลูกมาปลุกตื่น พ่อก็ไม่รู้ว่าทำไมป้าหม่าถึงมานอนอยู่ข้างพ่อ แล้วไม่ได้ใส่เสื้อผ้าด้วย ตอนที่พ่อหลับไปจำได้ว่าพ่อไม่ได้ถอดเสื้อผ้า”

“แต่คนมากขนาดนั้น พ่อพูดไม่ได้ว่าเสี่ยวเวยเป็นคนวางแผน เธอเป็นลูกสาว ถ้าคนอื่นรู้ว่าเธอทำเรื่องแบบนี้ ชื่อเสียงเธอจะเสียหาย อีกหน่อยจะไม่มีคนแต่งงานด้วย ตอนนั้นเลยพูดไม่ได้ ป้าหม่าตามมาทีหลัง เธอก็ดื่มเหล้าเหมือนกัน พ่อคิดว่าเธออาจจะเป็นเหมือนพ่อ เรื่องนี้เลยโทษเธอไม่ได้ พ่อเลยออกหน้าแทนเธอ ไม่ใช่ว่าพ่อกับเธอมีอะไรกัน”

“ใช่ พ่อคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวไม่ง่ายเลย แต่พ่อไม่เคยคิดอย่างอื่นมาก่อน ตอนแรกแม่ลูกไม่รังเกียจที่พ่อจน แต่งงานกับพ่อ ช่วยพ่อปรนนิบัติคนแก่ ดูแลลูกๆ งานบ้านงานไร่ก็ไม่เคยบ่น ชีวิตนี้พ่อไม่เคยคิดนอกใจเลย”

“แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง เรื่องนี้ก็เป็นเพราะพ่อ พ่อทำผิดต่อแม่ลูก ถ้าแม่ลูกดีขึ้นแล้ว จะตีจะด่ายังไง พ่อยอมรับหมด ขอแค่แม่ลูกอย่าคิดสั้นอีก”

เฉินจงพูดถึงตอนสุดท้ายก็ตาแดง

หวางนิวหลับตาฟัง หางตามีน้ำตาไหล ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง สามีเธอไม่ได้ทำเรื่องผิดต่อเธอเลย เธอเข้าใจผิดเอง

เธอดีใจมาก แต่คิดถึงเรื่องพวกนั้น คิดถึงเฉินเวย ในใจเธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาอย่างรุนแรง

เฉินเยี่ยนครุ่นคิด ความหมายจากคำพูดเฉินจง น่าจะเป็นเฉินเวยที่วางยาลงในเหล้า ไม่อย่างนั้นจากความสามารถในการดื่มเหล้าของเฉินจงเป็นไปไม่ได้ที่จะแค่ดื่มไปนิดเดียวแล้วจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย?

เฉินจงต้องคิดว่าหม่าเหลียนและเขาต่างเมาหลับไม่รู้เรื่องไปเหมือนกัน คิดว่าเสื้อผ้าของเขาเฉินเวยเป็นคนถอด จากนั้นเธอก็กลับไปบอกหวางนิว ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้

แต่เฉินเยี่ยนคิดว่า เรื่องนี้หม่าเหลียนไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์ แต่ฟังแบบนี้แล้ว เฉินจงและหม่าเหลียนไม่ได้มีอะไรกัน เพราะเฉินจงโดนวางยา หลับไม่ได้สติ อยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้

“ทำไมเสี่ยวเวยถึงทำเรื่องแบบนี้!”

เฉินกุ้ยโกรธมาก

หลัวเหมยมองเขา ไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้เธอจะคิดแบบนั้นในใจ แต่เธอเป็นลูกสะใภ้ เฉินเวยเป็นลูกสาว เธอไม่อาจจะแสดงความคิดเห็นได้

เฉินเยี่ยนไม่ได้แสดงความคิดเห็น เธอเดินออกไป เดินไปถึงด้านหน้าเฉินเวยที่กำลังคุกเข่าอยู่

เฉินเยี่ยนกระชากผมเฉินเวย เฉินเวยเจ็บจนตัวสั่น เธอยังไม่ได้สติกลับมาจากอาการตกใจที่หวางนิวรอดชีวิตมาเลย เธอกำลังคิดในใจ หวางนิวรอดมาแล้ว งั้นเรื่องที่ตัวเองวางยาใส่หวางนิวก็ปิดไม่ได้แล้ว เธอเริ่มกลัว

เธอกำลังคิดว่าเธอต้องหาโอกาสพูดกับหวางนิว ไม่ให้หวางนิวพูดเรื่องเธอออกไป ให้หวางนิวยอมรับเอง คิดว่าถ้าเธอขอร้องหวางนิว หวางนิวน่าจะตอบตกลง

“พูด? พูดเรื่องที่เธอทำทั้งหมดมา”

ครั้งนี้เฉินเยี่ยนโมโหจริง คิดถึงสภาพหวางนิวเมื่อกี้ คิดว่าหวางนิวจะตายแล้ว เธอไม่สามารถอภัยให้ตัวเองได้ เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าเฉินเวยจะโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้

ตอนแรกเฉินเยี่ยนคิดว่าหวางนิวคิดสั้นดื่มยาฆ่าตัวตายเองจริง แต่หวางนิวตื่นขึ้นมาสายตาที่มองเฉินเวย ทำให้เฉินเยี่ยนรู้ว่าเธออาจจะคิดผิด

ก่อนหน้านี้ตอนกลับมาหวางนิวไม่มีความคิดฆ่าตัวตายเลย แล้วยังคิดเผื่อเฉินจงด้วย ขอแค่หลังจากนี้เฉินจงไม่เจอหม่าเหลียนอีก หวางนิวก็จะไม่ทำอะไร ตอนนั้นหม่าเหลียนแกล้งจะฆ่าตัวตาย หวางนิวยังออกรับแทนเธอเลย แล้วอะไรที่ทำให้หวางนิวฆ่าตัวตายล่ะ?

ความเป็นไปได้คือ หวางนิวไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย ยานั้นโดนคนอื่นวาง ในห้องมีเพียงเฉินเวย มิน่าเฉินเวยถึงได้กระตือรือร้นให้หวางนิวกินอะไร พอดีกับที่เธอจะได้วางยาลงไปในอาหารของหวางนิว

ทำไมเธอถึงอำมหิตทำลงไปได้!

เฉินเยี่ยนคิดไม่ถึงจริงๆ ทำไมถึงได้มีคนแบบนี้อยู่