เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 292: คำขอร้องของซุนหม่านเซียง
เฉินเยี่ยนบอกว่าไม่มาทำให้ซุนหม่านเซียงอึ้งไป แต่เธอก็ไม่คิดอะไรมาก ไม่มาก็ไม่มา ยังไงครอบครัวเธอก็ไม่ชอบเฉินเยี่ยนเหมือนกัน
“พรุ่งนี้ผมก็ไม่มานะครับ ช่วงนี้ที่โรงงานยุ่งมาก”
ซินห้าวก็ไม่อยากเจอพวกครอบครัวคุณยายเหมือนเฉินเยี่ยน
“ฝั่งนี้เรื่องเพิ่งจบ อย่าเพิ่งไปเลี้ยงข้างนอกเลย คนอื่นเห็นเดี๋ยวจะมีเรื่องอีก”
ซินชานพูดขึ้นมาเรียบๆ ถึงแม้ตอนกลางวันเขาจะไม่อยู่บ้าน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้ ช่วงนี้ที่เขาเกิดเรื่อง ก็ได้ซินห้าวและเฉินเยี่ยนคอยช่วยวิ่งเต้นให้ ที่หมู่บ้านเกษตรกรถึงแม้จะไม่เกี่ยวข้อง ช่วยอะไรไม่ได้ แต่พวกเขานั้นเป็นห่วงจริงๆ ส่วนฝั่งครอบครัวภรรยา ไม่พูดเสียจะดีกว่า
ยังมีลูกชายคนเล็ก ซินชานคิดมาถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้ว แล้วถามถึง “ซินเหลยล่ะ ยังไม่กลับมากินข้าวอีก?”
“วันนี้เขามีธุระ บอกแต่แรกแล้วว่าไม่กลับ ช่วงนี้เขาก็ยุ่งไม่น้อยเลย คุณไม่เป็นอะไรแล้ว เขาถึงค่อยได้ออกไปผ่อนคลาย”
ซุนหม่านเซียงยิ้มฝ่อๆ เธอก็รู้ว่าลูกชายคนเล็กทำเกินไป แต่ใครให้เธอรักลูกชายคนเล็กมากที่สุดล่ะ
“ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว มีเวลามาก ดีเลยจะได้สั่งสอนเขา”
ปากซินชานพูดแบบนี้ แต่ในใจกลับรู้สึกหมดแรงขึ้นมา กับซินเหลยนี่ เขารู้ว่าสายเกินแก้แล้ว ถ้าจะสั่งสอนนั้นยากแน่นอน
“ลูกชายโตแล้ว ควรจะแต่งงานแล้ว ไปสั่งสอนเขาอีก พูดออกไปจะน่าขายหน้า อีกอย่างลูกชายเราดีขนาดนี้ ออกไปข้างนอกใครไม่ชมบ้าง”
ซุนหม่านเซียงกลับคิดว่าลูกชายคนเล็กไม่มีอะไรไม่ดี พูดประโยคนี้จบ ไม่รอให้ซินชานพูดอะไร เธอพูดขึ้นมาอีก “ซินห้าว แกเป็นพี่ใหญ่ น้องชายจะแต่งงานแล้ว ไม่พูดถึงเรื่องอื่น แกควรต้องซื้อบ้านใหม่ให้น้องได้แล้ว? ฉันไปดูมาแล้วที่หนึ่ง เป็นตึกเพิ่งสร้างเสร็จ ไม่ใหญ่มาก ประมาณแปดสิบตารางเมตร แกซื้อให้น้อง ไม่อย่างนั้นไม่มีบ้านใหม่ เขาแต่งงานก็ไม่ได้ภรรยาที่ดี”
จากที่เฉินเยี่ยนรู้จักซุนหม่านเซียงมา ซุนหม่านเซียงพูดอะไรเฉินเยี่ยนไม่แปลกใจเลย แต่ตอนนี้เฉินเยี่ยนกลับประหลาดใจในน้ำเสียงที่ดูเป็นธรรมชาติขนาดนี้ของซุนหม่านเซียง
ซินห้าวเป็นพี่ชายซินเหลย เขาไม่มีหน้าที่จะต้องซื้อบ้านให้ซินเหลย อีกอย่างทุกเดือนซินห้าวก็ให้เงินค่าใช้จ่ายกับซุนหม่านเซียงไม่น้อยเลย
“แม่ ผมไม่มีเงิน ซินเหลยแต่งงาน ที่บ้านก็อยู่กันพอ ก็ให้เขาอยู่ที่บ้านสิ”
ซินห้าวก็คิดไม่ถึงว่าแม่ตัวเองจะเสนอให้เขาซื้อบ้านให้ซินเหลย
“นี่แกพูดอะไร! ซินเหลยเป็นน้องแกนะ น้องชายแท้ๆ ของแก ฉันคลอดพวกแกออกมา เงินของแกถ้าไม่เอามาให้พวกเราใช้ แกจะให้ใครใช้? แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเดือนหนึ่งแกได้เงินเท่าไร อีกอย่าง ซื้อบ้านแล้ว อีกหน่อยฉันกับพ่อแกก็จะย้ายเข้าไปอยู่ ซินเหลยจะเลี้ยงพวกฉันตอนแก่ ก็ถือว่าซื้อให้พวกฉัน”
ซุนหม่านเซียงวางตะเกียบ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อกี้หุบลง
“เดือนหนึ่งผมหาเงินได้เท่าไร นั่นเป็นความสามารถของผม ส่วนซินเหลยหาเงินได้ ผมจะไม่พูดอะไรเลย เงินของผมกับเยี่ยนจื่อใช้หมดแล้ว ก่อนหน้านี้คุณย่าป่วย หมดไปหลายพัน ช่วงนี้พ่อมีเรื่อง ก็ต้องใช้เงินรวมๆ กันแล้วอีกหลายพัน โรงงานม้วนบุหรี่ก็เปิดไม่ได้แล้ว ตอนนี้เยี่ยนจื่อไม่มีรายได้ เงินผมยังต้องเอาไว้เลี้ยงภรรยา ผมไม่มีเงินซื้อบ้านให้เขาแล้ว ถ้าแม่กับพ่อจะอยู่บ้านพักผ่อน งั้นรอให้พ่อเกษียณ ผมจะซื้อบ้านให้แน่นอน แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
ซินห้าวไม่ถอย ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้เงินในมือเขาไม่ได้มีเหลือเฟือจริงๆ ถึงแม้จะเหลือเฟือ เขาก็จะไม่ซื้อบ้านให้ซินเหลย เพราะแบบนี้จะยิ่งบ่มเพาะนิสัยไม่ดีของซินเหลย อาศัยอะไรที่ซินเหลยถึงได้เที่ยวเล่น กินดื่มได้ทั้งวัน ไม่ต้องออกเงินสักแดง แล้วยังบ่นนี่ บ่นนั่นอีก
“คุณฟังดูนี่มันคำพูดอะไร! ให้คนอื่นใช้แกดันมีเงิน แต่พอเป็นน้องชายแท้ๆ ของตัวเองกลับไม่มีเงิน ถือว่าแกกตัญญูต่อพ่อแม่ล่วงหน้าไม่ได้หรือไง!”
ซุนหม่านเซียงไม่พอใจมาก อยากจะให้สามีสนับสนุนเธอ แต่ซินชานหน้าบึ้ง
“ใครคือคนอื่น? ผมคิดว่าซินห้าวพูดถูก ซินเหลยยังไม่มีคู่ครองเลย ถึงแม้จะมี ที่บ้านก็ไม่ใช่ว่าอยู่ไม่พอ ถ้าคนอื่นเขารังเกียจ งั้นก็ไม่ต้องแต่ง พวกเรามีบ้านของตัวเอง ให้ซินห้าวซื้อบ้านทำไม คุณคิดว่าลูกหาเงินง่ายหรือ? แล้วยังมีอีก ไปบอกซินเหลย ให้เขาตั้งใจหางาน ทั้งวันไม่อยู่บ้าน ใช้ได้ที่ไหน!”
ซินชานพูดแล้ว เขาไม่ยอมรับความคิดของซุนหม่านเซียง
“ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำงาน เพียงแต่ยังไม่มีงานที่เหมาะสม เขาเป็นลูกชายพวกเรา ยังไงก็ไม่สามารถให้เขาไปเป็นลูกน้องคนอื่นได้ อีกอย่าง ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่แข็งแรง ให้เขาไปลำบาก ฉันทนไม่ได้ ที่บ้านก็ไม่ได้ขาดเงิน จะต้องให้เขาทำงานทำไมกัน”
ซุนหม่านเซียงกลับคิดไม่เหมือนกัน พูดจบก็พูดขึ้นมาอีก “ซินห้าวนี่ก็ใช่ ทำดีกับทุกคน แต่ไม่คิดจะดีกับน้องชาย เขาไม่ใช่ศัตรูแกนะ พวกแกมีกันอยู่สองคน อีกหน่อยต้องพึ่งพาอาศัยกัน แกดูเยี่ยนจื่อมีลูกไม่ได้ แกจะเอาเงินมากมายไปทำอะไร? ถ้าตอนนี้แกไม่มีเงินขนาดนั้นซื้อบ้านให้ซินเหลย ยังไงแกก็ไม่ได้อยู่ในเมืองอยู่แล้ว ก็ยกบ้านแกให้ซินเหลยไป พรุ่งนี้ฉันจะรีบให้คนมาช่วยเขาเก็บของเลย”
ซุนหม่านเซียงพูดถึงบ้านซินห้าวอีกแล้ว
“แม่ไม่ต้องคิดแล้ว บ้านนั้นเป็นของฉันกับซินห้าว ให้ซินเหลยไม่ได้ ถ้าเขาอยากได้บ้าน ก็ให้เขาหาเงินมาซื้อเอง”
เฉินเยี่ยนทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ซุนหม่านเซียงเอาความคิดนี้มาจากไหน แล้วยังจะหวังให้ซินเหลยเลี้ยงดูพวกเขา ซินเหลยเป็นแบบนี้เลี้ยงดูได้สิแปลก”
“ฉันพูดกับซินห้าวอยู่ เธอมาแทรกอะไร บ้านนั้นเป็นของลูกชายฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!”
ซุนหม่านเซียงไม่เกรงใจเฉินเยี่ยนเลย
“ฉันแต่งงานกับซินห้าว บ้านนั้นฉันมีสิทธิ์ ฉันจะไม่ให้ซินเหลย ให้เขาล้มเลิกความคิดนี้เถอะ”
เฉินเยี่ยนก็ไม่เกรงใจ กับซินเหลย เธอไม่รู้สึกดีด้วยเลยสักนิด เสียดายใบหน้าหล่อๆ นั่น ตอนนี้วันๆ เอาแต่คลุกอยู่กับพวกนักเลงข้างนอก ไม่ทำเรื่องที่มีสาระเลยสักนิด เขาอายุไม่น้อยแล้ว ไม่เคยหาเงินเลยสักสตางค์ เงินที่ใช้ก็เป็นของซินห้าวทั้งหมด แต่กับซินห้าวที่เป็นพี่ชายแล้ว เขาไม่ให้ความเคารพเลยสักนิด
ซินห้าวก็พยักหน้า เขาไม่สามารถยกบ้านให้ซินเหลยได้ ผู้หญิงข้างกายซินเหลยแต่ละคน ไม่มีที่ใช้ได้เลยสักคน คิดดูถ้าซินเหลยเอาผู้หญิงพวกนั้นมาที่บ้านเขากับเฉินเยี่ยน นอนเตียงที่พวกเขาเคยนอน แค่นี้ซินห้าวก็รังเกียจแล้ว
“ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนี้จบเท่านี้ อีกหน่อยห้ามใครพูดถึงอีก เขามีความสามารถ ก็ให้ซื้อเอง ไม่มีความสามารถ ก็แต่งที่บ้านนี้ไป”
ซินชานหยุดซุนหม่านเซียงที่กำลังจะพูด
ซุนหม่านเซียงบ่นพึมพำ ไม่ได้พูดอะไรต่อ
เฉินเยี่ยนและซินห้าวกินข้าวเสร็จก็กลับหมู่บ้าน เล่าเรื่องของซินชานในฝั่งนั้นฟัง คนบ้านซินถึงค่อยวางใจได้
“แบบนี้ดีแล้ว แบบนี้ดีแล้ว เฮ้อ ตอนแรกหวังจะให้ซินชานมีหน้ามีตา แต่ตอนนี้ได้มีหน้ามีตาจริงๆ แล้ว น่ากังวลใจเหมือนกัน”
ซินต้าฉุยถอนหายใจ ช่วงนี้เขากับภรรยาก็กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ถ้าซินชานเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริง คิดว่าเขาต้องทนทุกข์กับความโชคร้ายนี้แน่นอน
คุณย่าก็พยักหน้าติดต่อกัน ซินชานเป็นลูกชายเธอ เวลาปกติซินชานไม่กลับบ้าน ขอแค่ซินชานอยู่อย่างเป็นสุข เธอก็ไม่ว่าอะไร แต่ซินชานเกิดเรื่อง เธอคนเป็นแม่จะไม่เป็นห่วงได้ยังไง
ซินฉุ่ยและไป๋ซิ่วเหมยต่างก็สบายใจแล้ว
ตอนกลางคืน เฉินเยี่ยนและซินห้าวได้มีอะไรกันครั้งแรกของช่วงนี้ ทั้งสองคนก็ไม่เหน็ดเหนื่อย ร่วมรักกันถึงดึกดื่น ถึงค่อยนอนหลับไป
YOU MAY ALSO LIKE
