เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 225: ความคิดที่น่าขยะแขยง

เฉินซุ่ยแม่อวี๋เหวยหมินกลับมาจากไร่เห็นอวี๋เหวยหมินนอนอยู่บนเตียง เธอไม่พอใจระเบิดอารมณ์ออกมา

“ดูแกสิ ออกไปข้างนอกทั้งวันกลับมาก็นอน คนอื่นเขามีลูกออกไปวิ่งเล่นกันหมดแล้ว แม้แต่เมียแกยังไม่มีเลย เงินที่บ้านก็โดนแกเอาไปใช้หมด แกว่าแกยังทำอะไรได้อีก? ที่นาก็ไม่ไป ฉันทำงานที่บ้านที่นาทั้งวันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วมาปรนนิบัติแก ถ้าแกไปหาสะใภ้กลับมาได้ ให้ฉันมีความสุขสักสองวันหน่อยเถอะ”

“แล้วสองพี่น้องบ้านเฉินนั่นเป็นอะไรกัน คนเล็กถึงกับวางยาแม่ตัวเอง โชคดีที่ไม่ได้แต่งเข้าบ้าน ไม่อย่างนั้นคงวางยาฉันตายไปด้วย สมน้ำหน้าที่เข้าคุกไป ฉันจะบอกแกให้ ต่อไปนี้อยู่ห่างๆ บ้านเฉินไว้ อยู่ใกล้พวกนั้นไม่มีเรื่องดี มาแย่งที่ดินที่ดีของบ้านพวกเรา ครั้งนี้ฉันไปหาหวางต้าหมิน ให้เขาแบ่งที่ดีให้พวกเรา เขากลับไม่ยอม”

“ถุย ใครไม่รู้ว่าเขาอยากจะประจบบ้านเฉิน คุยกันว่าบ้านเฉินสร้างโรงงาน ก็อยากจะเข้าไปทำกัน ไปเลียแข้งเลียขาพวกเขา คิดว่าใครจะเสียดาย แกก็เหมือนกัน พูดมาสิทำไมแกไม่เก่งแบบนั้นบ้าง ไม่อย่างนั้นพวกเรายังต้องลำบากกันแบบนี้เหรอ”

เฉินซุ่ยต่อว่าลูกชาย ไม่ชอบที่ลูกชายไม่เอาไหน

ตอนแรกไม่รู้ว่าลูกชายไปหาเงินมาจากไหน แล้วยังบอกว่าอีกหน่อยจะหาได้มากกว่านี้ ให้เธอได้ใช้ ให้เธออยู่บ้านหลังใหญ่ หาคนมาปรนนิบัติเธอ ไม่ต้องบอกเลยว่าใจเธอสุขแค่ไหน

แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องเฉินเยี่ยนที่สวนผลไม้นั่น เฉินเยี่ยนจะถอนหมั้น ลูกชายโดนเฉินจงตี พื้นที่ที่ดีของพวกเขาก็โดนเปลี่ยนไปให้บ้านเฉิน ดูเหมือนว่าโชคดีของพวกเขาได้ใช้ไปหมดแล้ว

ชื่อเสียงของลูกชายไม่ค่อยดี ทั้งวันไม่ยอมทำอะไร ขลุกอยู่แต่กับเฉินเวยนั่น

ตัวเองหาภรรยาให้ เขาก็ไม่ชอบ

ทุกวันพูดแต่จะหาเงินหาเงิน แต่เงินแม้แต่สตางค์เดียวยังไม่ได้กลับมาเลย ซ้ำยังเอาทรัพย์สมบัติของครอบครัวไปขาย ตอนนี้เธอยังติดเงินพี่ชายอยู่ยี่สิบกว่าเหรียญอีก เพราะเงินนี่พี่สะใภ้เลยชอบชักสีหน้าใส่เธอ

ตอนนี้เงินก็หาไม่ได้ เฉินเวยติดคุกแล้ว ลูกชายก็ยังทำตัวเป็นซังกะตายอีก งานบ้านงานในไร่ก็ยุ่ง เธอทนไม่ไหวแล้ว

“พอแล้ว หยุดบ่นได้แล้ว ก็แค่เงินไม่ใช่หรือ? ผมหาได้แน่นอน แล้วยังมีเรื่องภรรยา ถ้าแม่อยากหาก็หามาให้ผมเลย แต่บอกไว้ก่อน ถ้าดำ ถ้าไม่สวยผมไม่เอา อย่างน้อยต้องเทียบกับเฉินเยี่ยนและเฉินเวยได้ ไม่อย่างนั้นแต่งมาผมก็ไม่สน ให้คนเขาหัวเราะเยาะเอา”

อวี๋เหวยหมินมองดูแม่ตัวเองสวมเสื้อเนื้อผ้าหยาบ ขากางเกงเต็มไปด้วยโคลนดินสีเหลือง สีรองเท้าซีดหมดแล้ว จากไร่กลับมายังไม่ได้ล้างมือมาเลย เขาตอบอย่างหงุดหงิด เขาคิดได้แล้ว เขารอเฉินเวยไม่ได้ ต้องหาภรรยาก่อนแล้วค่อยว่ากัน แต่ถ้าเขาแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมือนแม่เขา เขายอมเป็นโสดดีกว่า

“คนที่เหมือนเฉินเยี่ยนกับเฉินเวยไม่ได้หาง่ายๆ นะ ในหมู่บ้านเกษตรกรมีที่ไหนที่ผิวไม่ดำ แบบพวกผู้หญิงในเมืองก็มีไม่เยอะ ฉันไม่มีปัญญาไปหาหญิงสาวในเมืองให้หรอก แต่แกชอบแต่งก็ดีแล้ว ฉันจะให้คนหาให้แก ไม่แน่ตอนนี้อาจจะเจอแล้วก็ได้”

เฉินซุ่ยได้ยินลูกชายยอมแต่งก็ดีใจ ในใจเริ่มวางแผนแบบไหนๆ แล้ว

“แกไม่มีอะไรก็ไปที่นาบ้าง อย่าอยู่แต่บ้านทั้งวัน”

เฉินซุ่ยพูดอีกประโยค

“ไปที่นาอะไร ให้ผมไปทำงานหรือ? ผมทำการค้านะ ผมจะหาเงินก้อนใหญ่ ให้ผมไปที่นา? คิดได้ยังไง”

อวี๋เหวยหมินทำหน้ารำคาญและโกรธ คิดว่านี่เป็นการดูถูกเขา

“ได้ ไม่ไปก็ไม่ไป ฉันทำเอง แต่ถ้าแกไม่มั่นใจโดนหลอกอีก ก่อนหน้าน้าสะใภ้มาทวงเงินที่ฉันแล้ว ฉันจะไปเอาที่ไหนมาคืน แกไม่รู้ หน้าตาเธอบูดบึ้ง ทำอย่างกับใครติดเงินเธออย่างนั้น”

เฉินซุ่ยบ่นพึมพำ

เธอไม่ได้ติดเงินเขาอยู่หรือ

อวี๋เหวยหมินโบกมืออย่างรำคาญ

เขาดูธุรกิจเล็กๆ อยู่หลายอย่าง ถึงแม้ไม่ใหญ่ แต่ถ้าทำก็จะได้เงินมาหลายสิบหลายร้อยอยู่ไม่มีปัญหา แต่พอเขาลงทุนไปหลายสิบเหรียญ ธุรกิจก็ยกเลิกไป เขาไม่ได้เงินสักแดง แล้วยังเอาเงินลงทุนไปสิบกว่าเหรียญอีก

หลายครั้งเข้า ที่บ้านไม่เพียงแต่ไม่มีเงินแล้ว ไปยืมญาติมาก็ไม่มีคืน

อวี๋เหวยหมินหงุดหงิดมาก ดูดีมาแล้ว แต่ทำไมถึงไม่สำเร็จนะ?

หรือว่าโชคตัวเองต้องทำงานใหญ่? ไม่สามารถทำธุรกิจเล็กๆ ได้?

อวี๋เหวยหมินคิดถึงเฉินเยี่ยนอีกแล้ว เฉินเยี่ยนทำมาตั้งแต่ขายผักจนถึงขายบุหรี่ แล้วตอนนี้สร้างโรงงานม้วนบุหรี่ ทำทีละก้าวทีละก้าว ตอนนี้เฉินเยี่ยนต้องมีเงินไม่น้อยแน่นอน

เฮ้อ เงินพวกนี้เดิมทีควรจะเป็นของตัวเอง

เป็นเพราะเฉินเวย ถ้าเธอไม่มาอ่อยตัวเอง ตัวเองก็ได้แต่งงานกับเฉินเยี่ยนแล้ว แล้วเงินของเฉินเยี่ยนก็จะเป็นของตัวเอง แล้วตัวเองก็จะได้เลี้ยงเฉินเวยเหมือนชาติที่แล้ว

เฉินเวยไม่มีอะไรเลย เกิดมาก็มีชะตาชีวิตเป็นน้อย

แต่ตอนนี้ เฉินเวยมีซินห้าวแล้ว ไอ้หนุ่มหน้ามนนั่นหล่อมากจริงๆ ตัวเองเทียบไม่ได้เลย

เฉินเยี่ยนใจโลเล เปลี่ยนไปมา

อวี๋เหวยหมินพลิกตัว ถ้าตัวเองทำให้เฉินเยี่ยนมาอยู่ในมือได้ งั้นเฉินเยี่ยนก็ไม่ต้องแต่งงานกับซินห้าวแล้ว? แล้วจะอยู่กับตัวเอง?

แต่เขาจะทำให้เฉินเยี่ยนมาอยู่ในมือได้ยังไง? นี่ไม่ใช่ชาติที่แล้ว ที่เธอเป็นภรรยาตัวเอง เป็นของตัวเองอย่างถูกทำนองคลองธรรม

ไม่ได้ เขาต้องคิดดีๆ

อวี๋เหวยหมินคิดหาทาง

เฉินเยี่ยนไม่รู้ความคิดของอวี๋เหวยหมินเลย งานแต่งของเธอกับซินห้าวกำหนดไว้วันที่ยี่สิบแปดเดือนแปด

มีเวลาอีกสิบหกวันกว่าจะถึงวันที่ยี่สิบแปด เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าเธอเริ่มตื่นเต้น

เธอยอมรับซินห้าว ในใจก็รอคอยเป็นอย่างมาก แต่ความตื่นเต้นนี้ไม่ใช่ว่ารอคอยแล้วจะหายไป

ของที่ควรซื้อเฉินเยี่ยนซื้อเกือบครบแล้ว ซินห้าวก็พาเฉินเยี่ยนดูบ้านในชุมชนและในเมือง ในบ้านมีทุกอย่างที่ควรจะมี

ส่วนบ้านที่หมู่บ้านเกษตร สร้างเสร็จนานแล้ว ในนั้นมีเตียงและตู้ที่สร้างเรียบร้อย จัดวางอย่างดี เธอไม่ต้องกังวลเลย เธอแค่เป็นเจ้าสาวอย่างสบายใจก็พอ

ยิ่งใกล้เข้าวันมากขึ้น เฉินเยี่ยนรู้สึกถึงความอาลัยอาวรณ์ของครอบครัว

หวางนิวเตรียมผ้าห่มให้เธอหลายผืนแล้ว แต่ตอนนี้ทุกวันหวางนิวยังคงนั่งอยู่ที่พื้นถักผ้าห่มให้เธออยู่ ถักไปถักมาก็น้ำตาไหล พอถามเธอก็บอกว่าไม่เป็นอะไร

ถึงแม้เฉินจงจะไม่ได้พูดอะไร แต่เขามักจะตรวจสอบข้าวของเฉินเยี่ยนเสมอ

ทุกวันหลังเฉินหู่เลิกเรียนก็จะให้เฉินเยี่ยนมาดูเขาทำการบ้าน บอกว่าเดี๋ยวพี่แต่งงานไปแล้ว ก็มาดูเขาไม่ได้แล้ว

เฉินเยี่ยนรู้สึกปวดใจ

“พี่ใหญ่ ผมได้ยินมาว่าป้าหม่าแม่หม้ายคนนั้นโดนคนในหมู่บ้านเขาไล่กลับบ้านพ่อแม่ไปแล้ว พี่ได้ยินข่าวหรือเปล่า?”

วันนี้เฉินหู่ทำการบ้านเสร็จ ก็คุยกับเฉินเยี่ยน

เฉินเยี่ยนพยักหน้า เธอรู้เรื่อง เพราะเรื่องนี้ก็มีส่วนที่เธอผลักดันอยู่

เธอห้ามเฉินหู่ไม่ให้วู่วาม แต่ไม่ได้หมายความว่าตัวเฉินเยี่ยนเองจะไม่ทำอะไร แม่หม้ายหม่าคนนั้นคิดจะจับพ่อเธอ คิดจะทำลายครอบครัวเธอ เกือบจะทำให้แม่เธอตายแล้ว หลังจากนั้นมีหลายคนเห็นแม่หม้ายหม่ายืนจดๆ จ้องๆ อยู่ไม่ไกลจากโรงงาน ยืนครั้งหนึ่งหลายชั่วโมง มีคนถามเธอ เธอบอกว่ารอคนอยู่ แต่ถามว่าเธอรอใคร เธอกลับไม่บอก เธอกำลังรอใคร ไม่จำเป็นต้องพูดก็รู้

โชคดีที่ช่วงนั้นเฉินจงไม่ได้ไปโรงงาน ไม่อย่างนั้นแม่หม้ายหม่าต้องมารบเร้าเฉินจงแน่นอน