ฮูหยินข้าอายุสามขวบครึ่ง - ตอนที่ 715 นายบ่าวทั้งสองคน / ตอนที่ 716 เขาคือสามีเจ้าหรือ

ตอนที่ 715 นายบ่าวทั้งสองคน  

 

 

พืชสีเขียวพุ่มนั้นมิใช่อื่นใด นั่นคือสมุนไพรสำหรับใช้ห้ามเลือดที่นางต้องการนั่นเอง คิดไม่ถึงเลยว่านางเดินหาจนพื้นรองเท้าสึกจนใช้การไม่ได้ก็หาไม่เจอ แต่บทจะเจอก็ง่ายดายจนแทบไม่ต้องใช้แรง นางตอนนี้นั้นไม่รู้เลยว่าควรร้องไห้หรือหัวเราะดี ควรจะหัวเราะที่ตามหาสมุนไพรจนพบ แต่ก็ควรร้องไห้เพราะตนนั้นต้องลากขาที่บาดเจ็บนี้กลับไปด้วย แม้แต่จะเดินกลับไปยังเป็นปัญหาเลย แล้วจะนำสมุนไพรกลับไปรักษาเขาได้อย่างไรกันเล่า  

 

 

เฉินยางนั้นเป็นคนว่ากันตามเนื้องาน นางขึ้นเขามาก็เพื่อตามหายาชนิดนี้ บัดนี้เมื่อเจอแล้วก็รีบเด็ดแล้วซ่อนเอาไว้ในอกเสื้อตน บาดแผลของนางนั้นเลือดยังคงไหลไม่หยุด ที่จริงสามารถใส่ยาให้ตนเองก็ได้ แต่สมุนไพรมีเพียงไม่กี่ต้นเท่านั้น บนร่างกายของเฝิงเยี่ยไป๋มีแผลมากมายออกอย่างนั้น สมุนไพรไม่กี่ต้นนี้นางเองก็ไม่รู้ว่าจะเพียงพอหรือไม่ นางมีแผลเพียงแค่นี้ไม่นับว่าเป็นอะไร มิสู้เก็บกลับไปให้เฝิงเยี่ยไป๋ดีกว่า  

 

 

นางนั่งพิงต้นไม้อยู่ครู่ใหญ่ ก็ไม่กล้าเสียเวลาอีก ดันต้นไม้พยุงตัวลุกยืนขึ้น เดินกะเผลกๆ มุ่งหน้ากลับไปทางเดิม พวกเขาต้องรีบเดินทางต่อไปยังไท่โจว ไม่อย่างนั้นหากคนของฮ่องเต้เดินทางมาถึงพวกเขาก็จะไม่มีทางรอดแล้ว  

 

 

แต่นางประเมินตนเองสูงไปจริงๆ เมื่อครู่ตอนเดินไม่รู้สึก ตอนนี้เมื่อได้หยุดพักสักครู่ ความเจ็บปวดของบาดแผลที่ขานั้นก็ประดังเข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดิน นางนั้นไม่มีแม้แต่แรงที่จะรับมือ ก้าวขาไม่ออกแม้เพียงก้าวเดียว เมื่อขาอ่อนแรงแล้ว ก็เลยโซซัดโซเซลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างแรง ขึ้นเขานั้นง่ายแต่ลงเขากลับยากนัก ตอนนี้แม้แต่การก้าวเดินยังเป็นปัญหา ไหนเลยจะยังเอ่ยถึงการลงเขาไปส่งยาให้เฝิงเยี่ยไป๋ได้อีก  

 

 

“คุณหนูเจ้าคะ ทางด้านนั้นมีคนอยู่คนหนึ่งเจ้าค่ะ”  

 

 

เป็นนายบ่าวคู่หนึ่งที่รีบมาเมื่อได้ยินเสียงผิดปกติเมื่อครู่นี้ หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าคุณหนูผู้นี้สวมอาภรณ์สีขาว ใบหน้างดงามนัก นางปล่อยมือสาวใช้แล้วคุกเข่าลงเบื้องหน้าเฉินยาง “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”  

 

 

นางยังมองแผลที่ขาเฉินยาง ทั้งสั่งให้สาวใช้นำเสียมออกมา แต่สาวใช้กลับไม่วางใจนัก “คุณหนู มอบให้บ่าวทำเถิดเจ้าค่ะ ระวังอย่าให้มือของท่านบาดเจ็บเลย”  

 

 

คุณหนูผู้นี้ยื่นมือออกไป สาวใช้ของนางลอบถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ นำเสียมนั้นยื่นให้นายตน “อย่างนั้นท่านระวังหน่อยนะเจ้าค่ะ ไม่อย่างนั้นหากนายท่านทราบเรื่องเข้า จะพาลโกรธเข้าอีก”  

 

 

“ประเดี๋ยวข้าง้างฟันเหล็กนี้ออกได้ เจ้าหาจังหวะเอาขาออกมาให้ดีเล่า เข้าใจหรือไม่”  

 

 

เฉินยางพยักหน้า ยังไม่ลืมที่จะเตือนนาง “ก่อนหน้านี้ข้าลองมาหลายวิธีแล้ว ท่านระวังหน่อย”  

 

 

คุณหนูท่านนี้มองนางแล้วยิ้มออกมา “วางใจเถิด…ว่าแต่เจ้าไปเหยียบโดนเจ้านี่ได้อย่างไรกัน ไม่มีใครขึ้นเขามากับเจ้าหรือ”  

 

 

เฉินยางตอบไปว่ามองไม่เห็นกับดักสัตว์ “สามีข้าได้รับบาดเจ็บเข้า ข้าเลยขึ้นเขามาหาสมุนไพรไปห้ามเลือดให้เขา กับดักสัตว์นี้มีใบไม้บดบังเอาไว้ ข้ามองไม่เห็นมัน ไม่ทันระวังจึงเหยียบไปถูกมันเข้า”  

 

 

ด้วยเห็นว่านางอายุไม่มากนัก พิศแล้วอายุก็น่าจะเพิ่งถึงวัยปักปิ่น คาดไม่ถึงว่าจะแต่งงานแล้ว ความประหลาดใจบนหน้านางค่อยๆ หายวับไป นางใช้เสียมนั้นง้างกับดักฟันเหล็กออก กับดักนี้ต่อให้เป็นชายหนุ่มกำยำก็ยังต้องใช้แรงเป็นอย่างมากจึงจะง้างออกได้ แรงของสตรีมีจำกัด ถึงแม้ว่าในมือจะมีเครื่องมือก็ต้องใช้แรงประมาณหนึ่ง เฉินยางไม่กล้าขยับตัว เมื่อเห็นนางใช้เสียมง้างออกได้สักเส้นหนึ่ง จึงลองขยับขาตนดู ทันใดนั้นเองนางก็รู้สึกเจ็บจนเหงื่อออกเต็มหน้า  

 

 

“เอาขาออกมาสิ”  

 

 

เฉินยางฝืนอดทนต่อความเจ็บ ชักขาออกมาจากกับดักนั้น บาดแผลบนขานางนั้นมองแล้วน่าตกใจยิ่งนัก คุณหนูท่านนี้ให้สาวใช้นำผ้าเช็ดหน้าออกมา ทำแผลอย่างง่ายๆ ให้แก่นางก่อนจะเอ่ยถาม “บ้านเจ้าอยู่ที่ใดเล่า เจ้าเป็นอย่างนี้ลงเขาเองไม่ได้แน่ ให้ข้าไปส่งเจ้ากลับบ้านเถิด”  

 

 

“ข้า…” ตอนนี้นางจึงเริ่มประเมินผู้มีพระคุณที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา สายตานางอาทรยิ่งนัก เมื่อครู่ก็เพิ่งช่วยชีวิตนางไป ท่าทางไม่เหมือนคนไม่หวังดี อีกอย่างตอนนี้นางเองก็อยู่ในสภาวะคับขันยิ่งนัก หากคนเขาหวังผลประโยชน์จากนาง เมื่อครู่ก็คงไม่ช่วยนางไว้ เฉินยางรู้สึกว่าตนนั้นคิดมากไป ผู้อื่นยังมีสาวใช้ติดตามมา เมื่อพิศดูก็รู้ได้แล้วว่าเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ ทั้งยังเป็นสตรี จะหวังอะไรจากนางกันเล่า  

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 716 เขาคือสามีเจ้าหรือ  

 

 

“ข้าไม่ใช่คนที่นี่ ข้าเดินทางมาที่นี่พร้อมสามี ระหว่างทางเจอโจรภูเขาชิงทรัพย์ เพื่อปกป้องข้าสามีข้าเลยได้รับบาดเจ็บ ข้าพาเขาไปหลบในกระท่อมตีนเขาแล้วค่อยขึ้นเขามาตามหาสมุนไพรไปรักษาเขา หากไม่เป็นการรบกวนละก็ โปรดส่งข้าที่ตีนเขาเถิด”  

 

 

“ข้าแซ่เจียง” คุณหนูท่านนี้ยิ้มพลางแนะนำตนเอง ทั้งยังชี้ไปยังหน้าอกของเฉินยาง “เจ้ามิได้หาสมุนไพรเจอแล้วรึ เมื่อครู่เหตุใดจึงไม่รักษาตนเองก่อนเล่า”  

 

 

เฉินยางนำสมุนไพรนั้นยัดเข้าไปในอกเสื้ออีกคั้ง ยึดมือคุณหนูเจียงที่ยื่นมาประคองเอาไว้ “สามีข้าป่วยหนักมาก สมุนไพรเหล่านี้หากข้าใช้แล้วจะไม่เพียงพอสำหรับเขา” หลังจากนั้นนางเองก็ทำตามมารยาท แนะนำตัวเอง “ข้าแซ่เว่ย”  

 

 

คุณหนูเจียงให้นางพิงร่างตนเสียครึ่งตัว เอ่ยด้วยน้ำเสียงนับถือว่า “แม่นางเว่ยช่างดีกับสามียิ่งนัก”  

 

 

“เขาเองก็ดีกับข้า จนเกือบตายเลยทีเดียว”  

 

 

“ข้าก็ใกล้จะแต่งงานแล้ว” คุณหนูเจียงยิ้มออกมาแล้วน่าดูยิ่งนัก ลักยิ้มบางๆ สองข้างของแก้มนางปรากฏขึ้น เพียงแค่แววตานั้นไม่ได้ยิ้มพอใจเท่ากับที่แสดงออกนัก ราวกับแอ่งน้ำที่ว่างเปล่า เฉินยางมองเห็นความคับแค้นใจอยู่ในนั้น น้ำเสียงนางนั้นดูร่าเริง แต่ยิ้มนั้นกลับปรากฏเพียงภายนอกมิได้ส่งไปถึงดวงตา  

 

 

นางอยากถามออกไปนักว่านางไม่พอใจในว่าที่เจ้าบ่าวของนางหรือ จากนั้นจึงค่อยๆ โน้มน้าวสอนสั่งนาง นำตัวอย่างเรื่องนางกับเฝิงเยี่ยไป๋จูงใจให้นางนั้นเปิดใจเสียหน่อย หากแต่เมื่อนางพิจารณาดู นางทั้งสองเพิ่งจะเจอกันหนแรก หากไปเจ้ากี้เจ้าการในเรื่องคู่ครองของผู้อื่นคงไม่ใคร่ดีนัก นางจึงรีบกลืนคำพูดที่ต้องการเอ่ยลงไปเสีย ทำหน้าเหยเกพลางเอ่ย “ยินดีด้วย”  

 

 

เมื่อคุณหนูเจียงเริ่มเอ่ยถึงเรื่องงานแต่งงานของตนก็เริ่มเหม่อลอย ครู่ใหญ่กว่าจะตั้งสติได้ มองพิจารณาเฉินยางขึ้นลงเสียหลายที “เจ้าไม่ใช่คนพื้นที่หรือ ที่นี่มิค่อยมีโจรภูเขาเลยนะ พวกเจ้าประสบกับโจรภูเขาที่ใดกัน”  

 

 

เฉินยางอมพะนำตอบปฏิเสธไป พบเจอโจรภูเขาที่อันใดนางตอบไปแบบอ้ำๆ อึ้งๆ  

 

 

คุณหนูเจียงจึงไม่ได้ถามอะไรอีก ประคองนางลงเขาอย่างระมัดระวัง เฉินยางไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บที่ขาตนนัก เมื่อมาถึงหน้าประตูจึงคำนับขอบคุณคุณหนูเจียงทันที “บุญคุณที่ช่วยชีวิตนี้…ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทนจริงๆ หากคุณหนูเจียงสะดวกละก็ โปรดบอกชื่อเต็มกับข้าได้หรือไม่ วันข้างหน้าหากมีโอกาส ข้าจักตอบแทนพระคุณแน่นอน”  

 

 

“ข้าเองใช้แรงเพียงยกมือเท่านั้น เจ้าและข้าได้พบกันก็นับว่ามีวาสนายิ่ง ไม่ต้องเอ่ยว่าจะตอบแทนหรือไม่หรอก” ถนนด้านหน้ากระท่อมมีรอยเลือดยาวไปจนถึงในกระท่อม เลือดออกเยอะเพียงนี้ คิดว่าสามีนางคงบาดเจ็บไม่น้อย คุณหนูเจียงชี้เข้าไปในกระท่อมพลางถามนางว่า “คู่หมั้นข้ารู้จักท่านหมอเก่งๆ ไม่น้อยเลย ข้าเห็นเลือดบนพื้นถนนนี้แล้ว สามีของเจ้าคงบาดเจ็บไม่เบาเลย ไม่ทราบว่าให้ข้าเข้าไปดูอาการได้หรือไม่ หากบาดเจ็บสาหัสจริง ข้าสามารถแนะนำท่านหมอให้ได้ หากพวกเจ้าไม่รีบร้อนเดินทางต่อ สามารถรอให้เขารักษาอาการบาดเจ็บให้หายดีก่อนค่อยเดินทางต่อ”  

 

 

เฉินยางนั้นเกรงว่าเฝิงเยี่ยไป๋จะถูกคนจำได้ ความเป็นมาคุณหนูเจียงผู้นี้นางเองก็ไม่แจ้งชัด ไม่กล้าให้นางพบเจอเฝิงเยี่ยไป๋ง่ายๆ แต่บนร่างกายของเฝิงเยี่ยไป๋นั้นไม่ได้มีเพียงบาดแผลจากคมดาบ ยังถูกพิษเข้าอีก ตอนนี้มิใช่โอกาสที่จะได้ช่วยชีวิตหรอกหรือ นางคิดว่าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องลองดู ลังเลอยู่นานจึงพยักหน้าเบาๆ ให้นางเข้าไป  

 

 

ตอนที่นางกลับมานั้นเฝิงเยี่ยไป๋นั้นสลบไปแล้ว เฉินยางตกใจเป็นอย่างมาก รีบวิ่งเข้าไปตรวจดูชีพจรที่จมูกเขา ลมหายใจแผ่วเบายิ่งนัก เกือบจะหาไม่เจอแล้วด้วยซ้ำ นางร้อนใจจนร้องไห้ออกมา เมื่อเรียกอย่างไรเขาก็ไม่มีสติ จึงรีบมองไปยังคุณหนูเจียงอย่างร้อนรน “คุณหนูเจียง ได้โปรดช่วยสามีข้าด้วย”  

 

 

“เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ” คุณหนูเจียงรีบมาช่วยนาง “ให้เขานอนลงก่อนเถิด สมุนไพรที่เจ้าเก็บมาเล่า รีบบดให้ละเอียดแล้วให้เขา…” นางพูดได้เพียงครึ่งก็หยุดชะงัก คุณหนูเจียงจ้องมองเฉินยาง “เขาคือสามีเจ้าหรือ”  

Related