โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล - ตอนที่ 686 เข้าใจผิด

RC:บทที่ 686 เข้าใจผิด

 

ความเร็วของแสงเย็นชาสีเงินที่ส่องประกายนั้นรวดเร็วมาก ส่งผลให้การโจมตีดูดุดันจนทำให้เกิดเสียงอันแหลมคมขึ้นในอากาศ

แรงเต็มที่ที่เด็กสาวส่งออกมานั้นไม่มีความเมตตายั้งมือเลยสักนิด

แต่ทว่าการโจมตีนั้นล้มเหลว เพราะในช่วงวิกฤตินั้น หลินเฟิงได้ใช้ก้าวเงาลมถอยห่างออกไปสามเมตร

 

“เจ้าทำอะไร?” หลินเฟิงถามออกมาเสียงดัง

เขาหายใจถี่ หัวใจเต้นแรงและหน้าซีด

ท่าทางกะทันหันของเด็กสาวทำให้เขาหวั่นเกรง

เด็กสาวยืนขึ้นด้วยร่างกายที่เพรียวบาง อารมณ์เงียบนิ่งงดงามราวกับดอกโบตั๋นสีขาวที่งดงาม

แต่ในเวลานั้น เธอไม่ได้ใจสงบเหมือนดอกโบตั๋น สีหน้าอันดุร้ายและดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาฆ่าฟันจ้องตรงไปยังหลินเฟิงอย่างเย็นชา

 

หลินเฟิงเข้าใจขึ้นมาทันที เข้าใจผิดแล้ว! เข้าใจผิด!

เด็กสาวคนนี้คิดว่าเขาเป็นพวกเหลาะแหล่ะหรือ?!

เวลานี้ หลินเฟิงจึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว: “เฮ้! เอ่อ เจ้าเข้าใจผิด ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น ข้าเพียงทำแบบนี้กับเจ้า… “

หลินเฟิงพูดแล้วแทบอยากจะตบหน้าตัวเอง วัน ๆ ก็ไม่ค่อยได้พูดเท่าไหร่ แล้วตอนนี้เป็นอะไรไป?

 

ในตอนที่เขากำลังก่นด่าตัวเองก็รู้สึกได้ถึงรังสีอันตรายมาจากทางด้านหน้าอีกครั้ง

หลินเฟิงหันมองและพบว่ามีใบไม้สีเขียวจำนวนมากกำลังพุ่งตรงมาที่เขา!

ซากปรักหักแห่งนี้ไม่มีหญ้าสักต้น แล้วใบไม้มาจากไหนกัน? นอกจากนี้ ใบไม้ที่กำลังบินมาแหลมมากอีกทั้งยังแวววาวราวกับโลหะเย็นภายใต้แสงอาทิตย์!

นี่คือใบไม้บินชนิดใด? เห็นได้ชัดว่านี่คือมีดบินเล่มใหญ่ที่หมายจะสับเขาเป็นชิ้น ๆ !

หลินเฟิงรีบกันใบไม้บินด้วยปืนยาวและอธิบายเสียงดัง: “นี่! เจ้าเข้าใจข้าผิดนะ! ข้าไม่ได้ต้องการจะทำอะไรเจ้า เจ้าใจเย็นแล้วฟังข้าบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดก่อน ได้ไหม?”

แต่แทนที่จะให้โอกาสเขา เด็กสาวกลับปล่อยใบไม้แหลมบินออกมาอีกชุด

ถือเป็นคราวเคราะห์ของหลินเฟิง ใบไม้บินนี้ไม่เพียงแค่ฟันตัดได้อย่างแรง แต่ยังส่งผลได้อย่างรุนแรงเช่นกัน มันกระแทกใส่หอกยาวจนเกิดเสียงดังตึ้ง ตึ้ง

เสียงแล้วเสียงเล่าในคราวเดียวกัน ประกายไฟที่กระจายออกมาบ่อยครั้ง ส่งผลให้หลินเฟิงที่ช็อคอยู่นั้นมือชาเล็กน้อย

เขาไม่ลดละโอกาสขออุทธรณ์ของตนเอง ยังคงร้องออกไป: “เจ้าเชื่อข้าไม่ได้เหรอ?”

“มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด ข้าพยายามช่วยเจ้า ข้า…”

ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยจบ ท่ามกลางเหล่าใบไม้บิน มีใบไม้บินที่ดุดันยิ่งกว่าพุ่งเข้ามาหาเขา

ความเร็วนั้นมากเกินไป ถึงแม้เขาจะตอบสนองได้ในทันทีและรีบเบี่ยงหัวหลบ แต่แก้มก็ยังได้รับรอยข่วนจากร่องอากาศที่มาจากใบไม้บินและเลือดสด ๆ จึงได้ไหลออกมา

 

ไม่ใช่เพียงที่ใบหน้าของหลินเฟิง แต่ยังลึกลงไปในใจ

ร่องอากาศนั้นรุนแรงมาก หากเขาโดนเข้าอย่างจัง ศีรษะคงจะโดนตัดครึ่งไปแล้ว?

ในตอนนี้ เด็กสาวจะต้องโมโหอยู่แน่ ๆ เลยตัดสินใจที่จะฆ่าเขา!

ใบไม้บินยังคงพุ่งเข้ามา ขณะที่หลินเฟิงใช้ก้าวเงาลมเพื่อหลบหลีก ขณะที่อยู่ในใจกลางแห่งคำสาปแช่ง

เด็กสาวคนนี้ ดูงดงามเป็นอย่างมากแต่เธอไม่มีสมองเลยหรือ? ทำไมเธอถึงหัวรั้นเช่นนี้!

และเมื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีบ่อยขึ้น ท่าทางของเด็กสาวก็ดูไม่มีความสุขมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

เธอเฝ้าดูร่องรอยการหลบหลีกของหลินเฟิง ทันใดนั้นนิ้วของเธอก็ขยับ เถาวัลย์จำนวนมากพุ่งออกมาพื้นดินใต้ร่างของหลินเฟิงราวกับงูพิษที่คอยไล่ล่าและพันตัวเขาอย่างดุร้าย!

ในตอนนั้น หัวของหลินเฟิงว่างเปล่า จากนั้นเขาก็ถูกเถาวัลย์อันแข็งแกร่งดึงลงไปทั้งร่าง มันดึงเขาเข้าไปในดินและขยับตัวไม่ได้เลย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น…” หลินเฟิงไม่อยากจะเชื่อ

เขาใช้ก้าวเงาลมอยู่แต่ยังคงถูกจับตัวได้อีกเหรอ?

ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ เขากลับไม่สามารถหลุดพ้นจากเถาวัลย์ได้ และในขณะนั้น ใบไม้บินก็ตกลงมาจากท้องฟ้าราวกับฝนพายุมีด!

หากโดนเข้า บนหลังของเขาคงไม่เหลือผิวที่ดี ๆ ภายในสามวินาที!

ลมที่แหลมคมตัดเสื้อผ้าของเขาก่อนแล้ว ความรู้สึกแห่งความตายและเอาตัวรอดได้บีบคั้นเลือดออกมาจากหัวใจของเขา

เหตุการณ์แบบนี้จะต้องไม่เกิดขึ้น เขารีบพูดเสียงดัง: “มังกรดำ แปลงร่างสัตว์!”

ด้วยการช่วยเหลือจากพลังของสัตว์วิญญาณ เขาจึงหลุดพ้นจากพันธนาการเถาวัลย์และรีบบินออกมา

เป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การกล่าวถึงในเรื่องความขัดแย้งแห่งธาตุ เขาไม่สามารถใช้ก้าวเงาลมได้อีกเมื่อใช้สัตว์วิญญาณที่มีธาตุอื่นที่ไม่ใช่ธาตุลม

ตู้ม ตู้ม

เศษใบไม้ปลิวลงมาคล้ายหมอกฝุ่นแผ่นดินไหวขนาดใหญ่

หลินเฟิงหยุดอยู่ที่กลางท้องฟ้า เพิ่งจะได้พักหายใจก็มองเห็นใบไม้บินขึ้นมาประกบร่างของเขา

 

“พอสักที!”

เมื่อทนไม่ไหวอีกต่อไป หลินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะหนี

ในเวลาเดียวกัน บอลแสงสีดำถูกรวบรวมอยู่ในปากของเขาและลำแสงก็ระเบิดออกไป

มังกรดำคำรามเสียงดังออกมา!

จากมุมมองด้านพลัง มันใกล้เคียงกับทักษะวิญญาณระดับกลาง!

แต่พอปล่อยออกไป หลินเฟิงจึงรู้สึกผิด นี่เป็นเพียงการเข้าใจผิด แต่เขากลับใช้ทักษะเอกลักษณ์ที่แท้จริงข่มขู่ผู้อื่น นี่ไม่มากไปหรือ? ถ้าหากเธอรับมันไม่ไหวล่ะ?

แต่ปรากฏว่าความกังวลของเขานั้นไม่จำเป็นอย่างสิ้นเชิง แม้ลำแสงระเบิดจะทำลายใบไม้บินได้แต่ก็ไปไม่ถึงเด็กสาว

 

เพราะตรงหน้าเด็กสาว มีโล่ห์สีเขียวที่เกิดจากการรวมตัวของใบไม้คอยกั้นลำแสงอยู่

แต่เมื่อฝุ่นจางหาย สีหน้าของเด็กสาวกลับไม่เปลี่ยนแปลง ไม่แม้แต่สักนิด

หลินเฟิงประหลาดใจ แม้ท่านี้จะไม่ส่งผลมากมายเท่าฝ่ามือหินตอนก่อนหน้า แต่พลังทำลายล้างก็ไม่ใช่เล่น ๆ แล้วเหตุใดเด็กสาวจึงกันได้อย่างง่ายดาย?

ในขณะที่เขาสงสัย คลื่นอันแข็งแกร่งได้สะท้อนขึ้นมา มันบรรลุถึงครึ่งก้าวขั้นหกอันน่ากลัว!

 

หลินเฟิงรีบตรวจสอบรอบ ๆ ไม่รู้ว่ามีปรมาจารย์มาจากทางไหน พอกวาดมองเป็นวงกลม เขาก็มองไปที่เด็กสาวอย่างโง่งม แม้แต่คางของเขายังอ้ากว้าง

คลื่นนั้นถูกส่งขึ้นมาจากเด็กสาว!

“พระเจ้า…” หลินเฟิงไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

เด็กสาวที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกับเขา มีพลังที่แข็งแกร่งอย่างน่ากลัวเช่นนั้นได้อย่างไร?

แม้เขาจะรู้อยู่แล้วว่าในปราสาททองคำจะมีสถานการณ์ “อัจฉริยะมีทุกหนแห่ง” แต่ความอัจฉริยะของเด็กสาวไม่น่ากลัวเกินไปหรอกหรือ?

นี่คือตบะแท้จริงที่กว่าจะบรรลุได้ต้องใช้เวลาเกินกว่า 20 ปีไม่ใช่หรือ?

ขณะที่หลินเฟิงประหลาดใจ มีดอกทานตะวันขนาดใหญ่บานอยู่ด้านหลังของเด็กสาว

ดอกทานตะวันสูงห้าเมตรและมีสีทอง หน้าดอกไม้ที่เต็มไปด้วยกลินอายอันตรายหันมาทางเขา

สีหน้าของหลินเฟิงเปลี่ยนไปทันที นี่เป็นวิญญาณแห่งเทคโนโลยีขั้นกลาง!

ทักษะวิญญาณขั้นห้าในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ก็ทำให้เขาอึดอัดแล้ว นี่ไม่ใช่ว่าทักษะวิญญาณครึ่งก้าวขั้นหกจะยิ่งทำให้เขาหมดหวังหรอกหรือ?

หลินเฟิงรู้สึกท้อแท้และรีบตะโกนขึ้นมาทันที “เฮ้ เฮ้ เฮ้! หยุดนะ! มันจะตายได้จริง ๆ นะ! “

เกสรดอกทานตะวันจุดแสงอันแข็งแกร่ง และภายใต้ร่างของหลินเฟิง เถาวัลย์จำนวนมากผุดออกมาจากแผ่นดินปิดกั้นทางถอยหนีของเขา

ยัยหญิงร้ายกาจ!

หลินเฟิงกัดฟันและสาปแช่ง

แต่หลังจากที่เราโมโหแล้วยังจะทำสิ่งใดได้อีก? ตอนนี้เราทำได้เพียงแค่ต่อสู้อย่างหนักหน่วงเท่านั้น