โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล - ตอนที่ 670 ความโหดร้าย

บทที่ 670 ความโหดร้าย
　　”ไม่ได้!มากสุดได้ครึ่งนึง! ห้าหมื่น! ”
　　เสียงสูงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านหน้าซึ่งดูดดึงสายตาของทุกคนได้อย่างทันที
　　หลินเฟิงพบว่าเป็นชายร่างใหญ่คนหนึ่งเขาจ้องมองไปยังชายผู้ตรวจสอบ ลมปราณทั่วทั้งร่างของเขาแผ่กระจายและป่าเถื่อน เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเข้าใกล้สถานะดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสี่แล้ว
　　ผู้ตรวจสอบเหลือบตามองชายคนนั้นน้ำเสียงของเขาทั้งช้าชัดและเย็นชา: “บอกว่าหนึ่งแสนก็หนึ่งแสน ห้ามมาต่อรอง”
　　”หากเจ้าไม่อยากมีชีวิตรอดข้าเตือนให้เจ้าออกไปซะ มันช้ามากแล้ว ยังมีคนต่อหลังเจ้าอยู่อีกมาก ”
　　ชายร่างใหญ่พูดอย่างโกรธเคือง”ทำไมข้าถึงต้องไป? นี่คือที่ของเจ้าหรือ? เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเรียกเก็บเงินด้วย?”
　　”ข้าจะไม่พูดพล่ามกับเจ้าอีก50000 หยวน และข้าก็ไม่มีสักเหรียญ!”
　　กล่าวจบชายร่างใหญ่จึงก้าวเข้าไปในหมู่บ้าน
　　ผู้ตรวจสอบหายตัวไปอยู่ตรงหน้าของชายร่างใหญ่สีหน้าของเขามืดมนขึ้นเรื่อย ๆ : ” ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง โปรดซื่อสัตย์ด้วย!”
　　”ศิษย์พี่ใหญ่ของข้ากำลังพักผ่อนเจ้าคงไม่อยากรู้วิธีปลุกให้เขาตื่นหรอก ไม่อย่างนั้นวันนี้เจ้าคงไม่เหลือขาให้ขยับ”
　　แต่ชายร่างใหญ่กลับไม่ไว้หน้าเขารีบพุ่งเข้าไปข้างใน: “ข้าไม่สนว่าเขาเป็นใคร! ปล่อยให้เขามาเจอกับข้าได้เลย
　　ข้าไม่ต้องการเสวนากับเจ้ามีกฏข้อไหนบังคับ?”
　　ขณะที่เขาพูดจบประตูในหมู่บ้านหลายประตูก็เปิดขึ้น จากนั้นก็มีชายห้าคนเดินออกมา
　　”ใครอยากพบข้าหรือ?”ชายที่เป็นหัวหน้ากล่าว
　　ใบหน้าของเขาช่างเย็นชาดวงตาล้ำลึก ริมฝีปากบางเฉียบราวกับใบมีด และดวงตาของเขาส่องประกายความภาคภูมิและดูแคลน
　　”ศิษย์พี่ใหญ่”ผู้คุมเดินมาหาชายคนนั้น
　　หลินเฟิงรู้ว่านี่คือหกคนที่ถูกพูดถึง
　　สายตาของเขาตกลงมาที่ชายคนนั้นอีกครั้งแม้ว่าเขาจะไม่ได้แผ่ลมปราณออกมา แต่กลิ่นอายอันตรายก็ฟุ้งกระจายออกมาหนักมาก บางคนรู้สึกหวาดกลัวเมื่อได้เห็นเขาโดยอัตโนมัติ ในขณะที่คนหลัง ๆ อย่างหลินเฟิงจะรู้สึกตื่นตัว
　　”เจ้าเป็นหัวหน้าหรือ?”ชายร่างใหญ่สูงกว่าชายคนนั้นครึ่งศีรษะ จากชั่วขณะที่เขามองเห็นก็รู้สึกละอายขึ้นมาเล็กน้อย ครู่ถัดมาจึงมีความกล้ามากพอที่จะถามคำถาม
　　ชายคนนั้นพยักหน้า:”ข้าชื่อโจวซิง มีปัญหาอันใดหรือ?”
　　”เจ้ายังมาถามข้าอีกหรือ?นี่คือที่ส่วนรวม! เจ้ายึดครองมันไว้ทำไม? ”
　　”ข้าขอบอกเลยว่าวันนี้ข้าจะพักที่นี่และจะไม่ยอมจ่ายแม้แต่เหรียญเดียว!”
　　โจวซิงตอบอย่างไม่คาดคิดเขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วกล่าว “ตกลง”
　　นี่ไม่ใช่เรื่องที่ปกติชายร่างใหญ่จึงนิ่งอึ้งในทันทีและไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไป
　　แต่ทันใดนั้นหลินเฟิงก็คิ้วขมวดแล้วตะโกนออกไป: “ระวัง!”
　　”อะไร…”ไม่ทันที่ชายร่างใหญ่จะกล่าวจบ เขาก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันน่ากลัวที่ห่อหุ้มเขาเอาไว้
　　เขาได้มองดูดาวของเมื่ออาทิตย์ที่แล้วและรู้สึกถึงความแหลมคมในดวงตา
　　เสียงของมีคมแตกดังขึ้นผู้คนรู้สึกเหมือนแก้วหูของพวกเขากำลังถูกใบมีดขูดขีด
　　วินาทีต่อมาชายคนนั้นก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าบริเวณร่างกาย จากนั้นเขาก็สูญเสียสมดุลจนตกลงไปที่พื้น
　　เลือดไหลลงบนพื้นและทำให้แผ่นดินเป็นสีแดงผู้คนทำได้เพียงแค่มองดู
　　ชายร่างใหญ่มองดูร่างกายส่วนล่างที่ว่างเปล่าจากนั้นก็มองไปที่ขาที่ยังยืนอยู่บนพื้น สีหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยวในตอนแรก และเขาจึงกรีดร้องด้วยความกลัวอย่างสุดขีด
　　มันยากที่จะให้ผู้คนจินตนาการได้ถึงการร้องไห้เช่นนี้มันบิดเบี้ยว, แหลมคม และรวดเร็ว มันน่ากลัวมากจริง ๆ
　　โจวซิงถือดาบยาวในมือดาบที่ทั้งยาวและแหลมคม พร้อมกับเลือดหยดอยู่ที่ปลายแหลม ภายใต้แสงของพระอาทิตย์ตกดิน ใบมีดดาบเผยให้เห็นกลิ่นอายที่มีเสน่ห์และน่าประหลาด
　　ด้วยดาบเล่มนี้โจวซิงตัดขาของชายร่างใหญ่ในชั่วพริบตา การฟันไม่มีสะดุดราวกับว่าเขากำลังตัดเต้าหู้ก้อนหนึ่งอยู่
　　มือของโจวซิงสั่นเล็กน้อยเพื่อสะบัดเลือดออกจากนั้นก็ชี้ดาบไปที่ชายร่างใหญ่
　　ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาราวกับน้ำแข็งแต่ละคำพูดปราศจากอุณหภูมิใด ๆ: “เงินไม่จ่าย ก็ทิ้งขาไว้ตรงนี้”
　　”ตอนนี้เจ้าสามารถเข้าไปได้แล้ว”
　　ใบหน้าของชายร่างใหญ่แสดงความโหดเหี้ยมเพราะถูกกระทำให้เจ็บปวดและหวาดกลัวจนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดแต่เมื่อมองไปที่โจวซิง หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น ลำคอของเขาตีบตัน และไม่สามารถร้องออกมาได้เลย
　　ทำไมถึงได้รู้สึกกดดันเมื่อจะพูดกับเขานะ
　　หลังสะอึกสะอื้นอยู่นานชายผู้ยิ่งใหญ่ก็ร้องขอความเมตตา: “อย่า อย่า อย่านะ!”
　　”หัวหน้า!พี่ใหญ่! ปู่! ข้าเรียกเจ้าว่าปู่ก็ได้! ข้ารู้แล้วว่าทำผิด! ข้ามิกล้าแล้ว! เป็นเพราะปากข้าเอง! เป็นปากข้าเอง! ปล่อยข้าไปเถอะ
　　ในเวลานี้เขาจะกล้าไปกร่างที่ไหนได้อีก? ถ้าทำได้ เขาคงจะก้มคำนับลงที่พื้นอีกสักหลาย ๆ รอบด้วยซ้ำ
　　โจวซิงสะบัดมือจนเกิดแสงอันเยือกเย็นที่คอของชายร่างใหญ่
　　ชายร่างใหญ่เบิกตาโพลงและกุมคอของเขาเอาไว้แน่นเลือดพุ่งออกมาจากบาดแผล
　　ปากของเขาส่งเสียงขลุกขลักจากนั้นดวงตาก็ดำมืดและร่วงหล่นลงไปบนพื้นทันที
　　”ถ้าจนก็อย่ามาพล่าม”โจวซิงกล่าวอย่างไม่แยแสแล้วเหลือบมองไปยังผู้คนที่อยู่ในแถว
　　ท่าทางนั้นราวกับใบมีดที่แหลมคม,เปล่งประกาย มองดูคนมากมายอย่างเย็นชา
　　จากนั้นโจวซิงก็หันจากไปและมีคนสองคนรีบมากำจัดร่างของชายร่างใหญ่อย่างรวดเร็ว
　　”ตายรึยังน่ะ?”เมื่อมองไปยังบ่อเลือดบนพื้น หลินเฟิงรู้สึกราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ใช่เรื่องจริง
　　จนมาถึงตอนนี้เขาจึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงความโหดร้ายที่โลกนี้มี
　　ที่นี่ชีวิตไม่มีค่าใด ๆ เลย เรามีโอกาสที่จะถูกฆ่าโดยไม่ทันได้รู้ตัวเลย แต่มันช่างไม่สมเหตุสมผลกับชีวิตของเราเลย
　　คนที่เป็นผู้ตรวจสอบบอกแก่คนในแถวว่า:”ได้ยินหรือยัง! หากอยากมีชีวิตรอด เจ้าก็ต้องจ่าย หากไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ก็รีบจากไปให้เร็วที่สุดซะ! หากมีเหตุการณ์เช่นเมื่อครู่นี้อีก ก็จะจบแบบเดียวกัน มีใครอยากลองดีอีกหรือไม่!”
　　พวกเขาดึงสายตากลับมาคนที่มีคำถามเกิดขึ้นในใจก็ไม่กล้าพูดออกมาแล้ว
　　เดิมทีหลินเฟิงมีความคิดตามทฤษฏีหนึ่งแต่พอคิดดูอีกที การจ่ายเงินเพื่อกำจัดภัยก็สามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้ชั่วคราว
　　มันมืดมากขึ้นเรื่อยๆ และแสงอาทิตย์ก็เหลือแค่เพียงไม่มากนัก
　　สุดท้ายแถวก็มาถึงหลินเฟิง เวลานั้นผู้ตรวจสอบก็ตะโกนไปด้านหลัง “เหลือเตียงแค่สามหลัง คนที่อยู่ด้านหลังไม่ต้องต่อแถวรอแล้ว!”
　　ข่าวที่มาราวกับสายฟ้าฟาดใส่ผู้คนเหล่านั้นพวกเขาบ่นและเดินจากไป
　　หลินเฟิงรู้สึกเป็นสุขหากมาช้ากว่านี้อีกนิด คืนนี้คงได้ไปนอนบนถนน
　　หลินเฟิงเตรียมพร้อมที่จะจ่ายเงินแก่ผู้ตรวจสอบแต่ทันใดนั้น ก็มีมือหนึ่งวางลงบนไหล่ของเขา
　　จากนั้นเสียงชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น:”ช้าก่อน พวกเราต้องการทั้งสามเตียงนี้”