โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล - ตอนที่ 665 สถานที่แห่งการแย่งชิง

บทที่ 665 สถานที่แห่งการแย่งชิง
　　ดวงตาของหลินเฟิงค่อยๆ กลับมากระจ่างชัด เขาพบว่าตอนนี้เขาอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่าไม่มีท้องฟ้าและไม่มีพื้นดินแดน
　　คนทั้งคนราวกับเมล็ดถั่วในอากาศ
　　”มีแค่นี้?”เมื่อมองดูภายในของสิ่งที่ถูกเรียกว่าปราสาททองคำ หลินเฟิงจึงรู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย ไม่มีอะไรเลย แม้แต่คนสักคนก็ยังไม่มีให้เห็น? หรือจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา?
　　ขณะที่หลินเฟิงกำลังเริ่มงุนงงทันใดนั้นก็มีเสียงล้อเล่นหัวเราะเบา ๆ ที่ด้านหลังของเขา
　　”ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสอง?ก็ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างข้าซะจริง”
　　หลินเฟิงมองกลับไปอย่างสงสัยจึงได้เห็นชายวัยกลางคนยืนอยู่ด้านหลังไม่ไกลมาก
　　เมื่อหันมามองหลินเฟิงรอยยิ้มดุร้ายก็เผยออกมามากขึ้น
　　”เจ้าเป็นใคร?”หลินเฟิงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น หรือจะเป็นผู้นำทางกันนะ?
　　ใครจะคาดคิดว่าชายคนนั้นจะตอบกลับมาจริงๆ: “ข้ามีนามว่าเล่ยหยุน คือคนที่จะมาแทนที่เจ้าไง!”
　　หลินเฟิงงงหนักกว่าเดิมแต่ก็ตื่นตัวขึ้นมาเช่นกัน: “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
　　เล่ยหยุนเอ่ยอย่างเคร่งขรึมพร้อมยิ้มๆ:”เจ้าเป็นคนโง่เหรอ? ข้ากล่าวชัดถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจ?”
　　หลินเฟิงตอบทันที:”เจ้าจะมาขโมยโอกาสของข้าหรือ?”
　　ดวงตาของเล่ยหยุนกระพริบด้วยแสงประหลาด:”ไม่เช่นนั้น หากข้าไม่ปล้น เจ้าจะตกมาอยู่ในสนามประลองได้หรือ?”
　　สนามประลอง?หลินเฟิงอึ้ง ที่นี่ไม่ใช่ภายในปราสาททองคำหรอกเหรอ?
　　ตั้งแต่ที่ฝ่ายตรงข้ามบอกจุดประสงค์เขาจึงเริ่มมองเล่ยหยุนอย่างระแวดระวัง
　　เมฆสายฟ้าไม่ได้ปิดบังลมปราณของเขาหลินเฟิงจึงเห็นได้ว่าเขาอยู่ขั้นสูงสุดแห่งขั้นสี่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์
　　ผู้แข็งแกร่งคนนี้หลินเฟิงถือว่าแข็งแกร่งก็จริงแต่ก็รับมือได้ไม่ยาก
　　แต่มีมิตรเพิ่มย่อมดีกว่ามีศัตรูเพิ่มปฏิกิริยาแรกของหลินเฟิงจึงดูเป็นมิตรและถาม “คนมากมายไม่มาปล้นข้า แต่ทำไมเจ้าจึงเลือกมาปล้นข้าล่ะ?”
　　เล่ยหยุนกล่าว:”สิ่งนี้ข้าเลือกได้ซะที่ไหนเล่า? มันสุ่มมาให้ต่างหาก ถือเป็นโชคร้ายของเจ้าแล้ว”
　　”หากข้าเลือกได้ข้าเลือกดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นหนึ่งไม่ง่ายกว่าหรอกเหรอ? —— แน่นอนว่า ตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น”
　　หลินเฟิงคิดว่าเขาคงมีอ่า อะไรแอบแฝงอยู่ แต่พอคำพูดนี้ถูกยิงออกมา เขาจึงอึ้ง
　　เขาคิดอยู่พักหนึ่งจากนั้นจึงคารวะพร้อมกล่าว “ท่านปรมาจารย์ ด้วยความสัตย์จริง ข้าคือจ้าวแห่งวังสวรรค์ (เทียนกง) โปรดให้เกียรติข้าด้วย”
　　”วังสวรรค์?”ดวงตาเล่ยหยุนแสดงความประหลาดใจ แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น “ข้าเคยได้ยินขุมพลังใหม่นี้มาก่อน แต่จ้าวแห่งวังกลับมีระดับเพียงแค่นี้ ดูเหมือนโลกภายนอกจะกล่าวขวัญกันเกินจริง”
　　”เจ้าหนุ่มข้าเป็นผู้ฝึกตน ไม่ขึ้นตรงต่อขุมพลังใดทั้งสิ้น ถึงบอกนามของเจ้ามาก็ไร้ประโยชน์!”
　　หลินเฟิงพยายามทำตัวให้สุภาพ:”ผู้อาวุโสท่านนี้ เหตุการณ์เช่นนี้ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับข้า จะยกตนข่มท่านไปทำไม?”
　　”ตราบใดที่ท่านยอมแพ้หลังข้าออกไปจะรู้สึกขอบคุณท่านเป็นอย่างมาก”
　　เล่ยหยุนดูหมิ่น:”เจ้าพล่ามอะไร? เพียงแค่ของรางวัลพัง ๆ สมบัติในปราสาททองคำมีค่านักหรือ?”
　　”อีกอย่างเจ้าจะทำอะไรได้ในเมื่อบรรลุถึงขั้นสองแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น? ข้าเกรงว่าเจ้าคงจะสิ้นชีพก่อนถึงวันนั้นแล้ว”
　　”แทนที่จะครอบครองที่แห่งนี้ยอมมอบมันมาให้ข้าแต่โดยดี จะไม่เหมาะสมกว่าหรือ?”
　　”จากนั้นพอข้าออกมาจึงค่อยรับเจ้าเป็นศิษย์ ดีไหม?”
　　เมื่อมองเห็นรอยยิ้มหยันบนหน้าของเล่ยหยุนหลินเฟิงจึงเข้าใจได้ในตอนนั้นว่า คงไม่สามารถหาเหตุผลด้วยเหตุผลกับเขาได้อีกต่อไป
　　ตอนนี้สีหน้าของเขาจึงเย็นชา แล้วกล่าวอย่างไม่สุภาพเช่นกัน: “เป็นอาจารย์ของข้า คิดว่าเจ้าเหมาะสมอย่างนั้นหรือ?”
　　เล่ยหยุนชะงักเล็กน้อยสีหน้าของเขาขุ่นมัวอย่างรวดเร็ว: “กล้าดีอย่างไรถึงกล่าวเช่นนั้นกับข้า? ไม่อยากอยู่แล้ว งั้นหรือ?”
　　หลินเฟิงกล่าว:”ข้าสุภาพกับเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เจ้ากลับทำเช่นนี้ ข้าจึงหมดหนทาง”
　　”หากเจ้าใช้ปากไม่เป็นงั้นก็คงต้องใช้กำปั้นแก้ปัญหาแทน!”
　　”กำปั้น?”เล่ยหยุนยิ้มมุมปากอย่างดุร้าย “กับเจ้า?”
　　เขาเริ่มกระโดดตัวโค้งแล้วทำเสียงแตกหัก: “คนหนุ่มช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เช่นนั้น ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นถึงความแตกต่างระหว่างเจ้ากับข้า”
　　หลินเฟิงมองเขาอย่างใจเย็นไม่รู้สึกกดดันจากออร่าของเล่ยหยุนเลย
　　”สัตว์วิญญาณมังกรดำ” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม
　　ขณะที่พูดจบแสงสีดำก็พุ่งขึ้นเหนือร่างและเกล็ดสีดำขึ้นปกคลุมทั่วร่างกาย
　　อุ้งเท้าของมังกรคู่หนึ่งค่อยๆ ประสานกัน รับรู้ได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของสัตว์พันธในตัว ดวงตาของหลินเฟิงเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ แสงที่อยู่ด้านบนราวกับเข็มเงินจำนวนนับไม่ถ้วนซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกได้อย่างชัดเจน
　　เมื่อตระหนักได้ถึงลมปราณที่พุ่งทะยานอย่างทันทีสีหน้าของเล่ยหยุนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เสียงของเขาขาด ๆ หาย ๆ : “ที่แท้ เจ้าอยู่ในขั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสี่งั้นเหรอ?”
　　หลินเฟิงเอ่ยอย่างเย็นชา”เจ้าแน่ใจว่ายังอยากสู้อยู่ไหม?”
　　หลังถูกทำให้ประหลาดใจเล่ยหยุนจึงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง: “แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าเพิ่มความแข็งแกร่งขึ้นมาได้อย่างไร แต่ก็เพิ่งแค่ขั้นเริ่มแรกของขั้นสี่ เจ้าคิดว่าข้าจะเกรงกลัว?”
　　”ก็ดีกว่าตายโดยไม่ทันได้สู้!”
　　พอพูดจบเล่ยหยุนก็ก้าวถอยออกมา จากนั้นร่างกายก็ระเบิดสายฟ้าแล้วยิงแสงออกไปทันที
　　ออร่าที่ดุร้ายจากการต่อสู้ของพวกเขาเต็มไปด้วยอำนาจและความรุนแรง
　　หลินเฟิงไม่ได้รู้สึกอะไรและเลือกหลบอยู่ด้านหลัง
　　ในช่วงวิกฤตินี้เงาแห่งการก้าวถอยของหลินเฟิงที่ฉีกขาดอย่างรุนแรงก็เริ่มปรากฏ
　　”เร็วชะมัด”เล่ยหยุนกล่าวเสียงดัง “ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะหนีไปเมื่อไหร่!&#8221#8221;
　　”สายฟ้าช็อค!”
　　เล่ยหยุนปรบมือสายฟ้าที่มีพลังทำลายล้างสูงก็พุ่งตรงไปหาหลินเฟิงในทันที
　　”ลูกศรเพลิง!”หลินเฟิงตอบโต้อย่างรวดเร็ว ศรเพลิงถูกเขายิงออกไปและปะทะเข้ากับสายฟ้า
　　นี่คือพลังจากแนวคิดทางศิลปะที่ผ่านมา เวลาที่หลินเฟิงรวมร่างสัตว์ เขาไม่สามารถใช้พลังแนวคิดทางศิลปะของธาตุอื่น ๆ ได้ แต่เวลานี้เขาใช้ได้ธาตุหนึ่งแล้ว
　　”แนวคิดทางศิลปะทั้งสี่?”เล่ยหยุนแปลกใจเล็กน้อย “ดูเหมือนเจ้าจะมีทักษะอยู่บ้าง ข้าเกรงว่าเจ้าคงลำบากมากในช่วงกลางของสวรรค์ชั้นสี่แห่งดินแดนศักิ์สิทธิ์”
　　พลังแห่งแนวคิดทางศิลปะก็มีลำดับชั้นเช่นกันแต่ละ 10% ที่เพิ่มขึ้น จะสามารถสร้างความแข็งแกร่งในทักษะของธาตุหรือการต่อสู้อื่น ๆ เพิ่มขึ้นกว่าเดิม
　　ดังนั้นแม้จะมีความต่างในระดับของพลังวิญญาณ แต่หากพลังแห่งแนวคิดทางศิลปะนั้นสูงพอ อาจไม่ถือว่าได้เปรียบในการต่อสู้
　　ในประวัติศาสตร์ที่เคยเกิดขึ้นปรมาจารย์ขั้นสามอาณาจักรแห่งปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ก็เคยใช้ต่อสู้กับปรมาจารย์แห่งอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ด้วยพลังแห่งแนวคิดทางศิลปะระดับเก้ามาแล้ว
　　เมื่อเทียบกับพลังวิญญาณแล้วการเพิ่มระดับของแนวคิดทางศิลปะจึงยากซะยิ่งกว่ายาก
　　พอกล่าวจบเล่ยหยุนจึงตระหนักได้ถึงสิ่งที่ผิดปกติ “นี่เจ้า…”