โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล - ตอนที่ 490

RC:บทที่ 490 การต่อสู้

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอ่าวเล่ยเป็นระดับ S ที่แข็งแกร่ง แต่แม้ว่าเขาจะอยู่ในระดับ SS ทว่าหลินเฟิงก็ยังไม่ได้รู้สึกกลัว เขาจะไม่มีทางจินตนาการว่าหลินเฟิงนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

หลินเฟิงไม่พูดเรื่องไร้สาระแล้ว เขาตะโกนอย่างตรงไปตรงมา: “นั่นขึ้นอยู่กับว่า ท่านแข็งแกร่งพอไหม!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้ามีแม่ทัพหมื่นนาย แม่ทัพแสนนายและทหารอีกหมื่นนายอยู่ที่นี่ คิดว่าความแข็งแกร่งของข้าเพียงพอหรือไม่?” นายพลอ่าวเล่ยกล่าว

อย่างไรก็ตามคำตอบของหลินเฟิงทำให้เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ เขากล่าวว่า: “แม้ว่าพวกมือสมัครเล่นพวกนี้จะดูแข็งแกร่งมาก แต่มันก็ยังไม่เพียงพอ!”

“หึ สั่งเสียพอแล้ว มาสิ มาฆ่าข้า นำหัวหน้าของเขามา” อ่าวเล่ยกล่าวก่อนจะพุ่งทะยานเข้าใส่หลินเฟิงและพรรคพวก

“ลุย” หลินเฟิงร้อง

ในขณะที่ฝูงชนวิ่งเข้ามาหลินเฟิงก็นึกอะไรขึ้นได้ เขากล่าวว่า “ถ้าเป็นคนที่อยู่เหนือระดับแม่ทัพ อย่าฆ่าเขา!”

ได้ยินคำพูดของหลินเฟิงผู้คนต่างสงสัย แต่คำพูดของหลินเฟิงเป็นดั่งประกาศิต พวกเขาไม่กล้าฝ่าฝืน

จากนั้นสงครามก็เริ่มขึ้น เจียงหวู่ชิงและคนอื่น ๆ อีกสิบคนที่อยู่เบื้องหลังหลินเฟิงกระตุ้นชิปตรงกลางคิ้วของพวกเขาเพื่อเข้าโจมตีแม่ทัพนับหมื่นนาย

แม้ว่าพลังความแข็งแกร่งของพวกเขาสิบคนจะไม่ยาวนานเท่ากับทหารสี่หมื่นของนายพลอ่าวเล่ยแต่หลังจากที่หลินเฟิงมอบชิปให้เป็นของขวัญ ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ได้รับการปรุงแต่งอย่างเต็มที่ ไม่เพียงแต่ทำให้ลดระยะห่างให้กับคนทั้งสิบเท่านั้น แต่ยังเหนือกว่าพวกเขาอีกมาก .

ตัวอย่างเช่น เจียงหวู่ชิง มีชื่อว่า “หมีดุร้าย” หลังจากที่หลินเฟิงเลือกชิปหมีดุร้ายให้เขาอย่างระมัดระวัง ความแข็งแกร่งของเขาทั้งตัวได้รับการปรับปรุงอย่างมากและมีพลังเพิ่มขึ้นเกือบสองเท่า

ดังนั้นทันทีที่เจียงหวู่ชิงขึ้นไปเขาก็หยุดแม่ทัพกองหมื่นสองคนทันที ชายคนเดียวปะทะชายสองคนแบบนั้น ทำให้อีกฝ่ายดูด้อยกว่าไปในทันที

ยิ่งไปกว่านั้นกรงเล็บของหมีบนมือของเจียงหวู่ชิงนั้นคมมาก ไม่ว่าแม่ทัพสองคนจะกล้าอย่างไรก็ไม่อาจต่อกรกับเขา ได้ มันเป็นเพราะความแข็งแกร่งของเขาแข็งแกร่งเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น กรงเล็บหมียังมีความสามารถในการฉีกทุกอย่างออกจากกันและเอาชนะแม่ทัพทั้งสองกลับไปทีละคน

เช่นเดียวกับอีกเก้าคน ด้วยพรจากชิปที่มีพรสวรรค์ความแข็งแกร่งของพวกเขากลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่ง โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาชนะมากกว่าแพ้เมื่อต่อสู้กับแม่ทัพกองหมื่นของอีกฝ่าย

ผู้นำอีกร้อยนายที่อยู่เบื้องหลังหลินเฟิงเป็นผู้นำเผ่าของศัตรูและพวกเขาแยกออกจากกันไม่ได้

ที่เกิดเหตุเป็นไปด้วยความโกลาหล มีเพียงหลินเฟิงและนายพลอ่าวเล่ยเท่านั้นที่ไม่ได้กระทำการใด ๆ ในเวลานี้ พวกเขาลอยอยู่กลางอากาศและมองหน้ากันเป็นเวลานาน

“ตายซะ!” อ่าวเล่ยกล่าวและพุ่งเข้าใส่หลินเฟิง

หลินเฟิงไม่รีบร้อน แต่นายพลยิ่งกังวล เพราะกองทัพของหลินเฟิงกำลังจะมาในไม่ช้า และเมื่อกองทัพมาถึง ก็ไม่มีโอกาสที่เขาจะชนะ

เมื่อมองไปที่แม่ทัพอ่าวเล่ย หลินเฟิงหัวเราะและรีบพุ่งขึ้นไป

คนสองคนใช้หมัดและกรงเล็บของพวกเขาและระดมยิงใส่กันและกัน หลินเฟิงไม่ได้หลบหลีกหรือเล่นแง่ เขาถล่มใส่นายพลอ่าวเล่ยเต็มที่

“ปัง!” เสียงหมัดดังขึ้นและทั้งสองก็ถอยกลับไปกลางอากาศ

ไม่สำคัญว่าหลินเฟิงจะมาถึงเมื่อใด แต่อ่าวเล่ยรู้สึกว่าเขาได้รับความสูญเสียครั้งใหญ่ ในเวลานี้มีรอยแผลเป็นหลายจุดบนหมัดของเขาซึ่งได้รับบาดเจ็บจากกรงเล็บยักษ์ของหลินเฟิง

ในความเป็นจริง หลินเฟิงสามารถเพิกเฉยต่อเขาได้อย่างสมบูรณ์ ตราบใดที่กองทัพของหลินเฟิงมาถึง หลินเฟิงก็จะชนะ

แต่หลินเฟิงยังคงเลือกที่จะต่อสู้กับเขา เพราะหลินเฟิงต้องการที่จะปราบเขา ปราบแม่ทัพอ่าวเล่ยและกลุ่มคนของเขา

หลินเฟิงรู้ดีว่าหากเขาต้องการที่จะชนะสงครามและในที่สุดก็กอบกู้สี่เผ่าหลักและรวบรวมสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ เขาจะต้องขยายทีมของเขาอย่างต่อเนื่องมิฉะนั้นจะเป็นไปไม่ได้ที่จะกู้เผ่าทั้งสี่กลับมา

และนายพลอ่าวเล่ยคนนี้เป็นก้าวแรกของหลินเฟิง หากต้องการเตือนสติให้นายพล จุดที่ง่ายที่สุดคือเอาชนะมันและเอาชนะเขา

และนายพลอ่าวเล่ยผู้นี้ ไม่เพียงแต่ทรงพลัง แต่ยังมีพรสวรรค์ทางทหารที่หายาก

แม้ว่าเขาจะถูกหลินเฟิงแกล้งมาก่อน แต่ก็เป็นเพราะหลินเฟิงไม่ใช่คนของที่นี่เลย ส่วนสามสิบหกเทคนิคนั้น หลินเฟิงคุ้นเคยมานานแล้ว

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงตกอยู่ในกำมือของหลินเฟิง แต่ถ้าหลินเฟิงได้รับพลังแบบเดียวกันเขาจะไม่สามารถเอาชนะนายพลอ่าวเล่ยได้

“เข้ามา!” หลินเฟิงกล่าว

อ่าวเล่ยกลับหยุดแนวโน้มการล่าถอยรีบเข้าโจมตีหลินเฟิง โดยไม่มีใครรู้ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร

เขาต้องการเอาชนะหลินเฟิงให้เร็วขึ้น และเมื่อศัตรูมาถึงเขาจะแลกเปลี่ยนตัวหลินเฟิงสำหรับโอกาสที่จะออกไป มิฉะนั้นปลายทางของนายพลเมื่อพบกับคนพวกนั้น จะมีทางเดียวคือความตาย

และหลินเฟิง ตามที่เขาต้องการ คือการได้ต่อสู้กับนายพล แต่นายพลก็ต้องประหลาดใจ เมื่อหลินเฟิงสามารถเคลื่อนย้ายตำแหน่งได้เร็วเกินไปและความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่น้อยไปกว่าเขา

ยิ่งไปกว่านั้นหลินเฟิงยังมีพลังเวทย์มนตร์มากมายซึ่งทำให้เขายากที่จะต้านทาน

“คมดาบแห่งสายลม!”

หลังจากตะลุมบอนกันสักพักแล้วพวกเขาก็ผลักกันออกไป หลินเฟิงตะโกน และตบปีกของเขาไปด้านหลังเขา จากนั้นใบมีดคมหลายใบก็พุ่งเข้าใส่นายพลทันที

แน่นอนว่าใบมีดนั้นทำอันตรายต่อนายพลได้เพียงเล็กน้อย แต่มันก็กวนใจพอสมควร

เมื่อแม่ทัพอ่าวเล่ยเห็นสิ่งนี้ เขาก็ยื่นมือออกมา ทันใดนั้นก็มีดาบอยู่ในมือ มันดูเหมือนดาบสีขาวธรรมดา แต่ดาบนั้นมีความคมกริบ ราวกับว่ามันสามารถตัดท้องฟ้าและโลกได้

เห็นได้ชัดว่าดาบสีขาวนี้ไม่ใช่ดาบธรรมดา แต่เป็นวิญญาณที่เหมือนมีชีวิตอยู่ มันควรจะเป็นอาวุธที่ทรงพลังในพื้นที่ย่อยนี้

เมื่อใบมีดตกลงนายพลอ่าวเล่ยโบกดาบในมือและใบมีดทั้งหมดก็ถูกสับกระจาย

“กรงเล็บหมาป่า!” หลินเฟิงเห็นแม่ทัพอ่าวเล่ยตัดคมดาบแห่งสายลมเหล่านั้นได้ จึงยิงใส่เขาซ้ำอย่างรวดเร็ว

อ่าวเล่ยเห็นสิ่งนี้และใช้ดาบสีขาวในมือของเขาก็แยกมันออกทันทั กรงเล็บหมาป่าอันแหลมคมของหลินเฟิงเชื่อมต่อกับดาบสีขาว เขาแค่ได้ยินเสียงดัง ทันใดนั้นร่างทั้งร่างของหลินเฟิงก็บินกลับหัวและกรงเล็บของเขาสั่นสะเทือน หลินเฟิงรู้สึกได้ว่ามือทั้งมือของเขาด้านชาไปแล้ว

“เป็นดาบที่ทรงพลังอะไรขนาดนี้!” หลินเฟิงพูดกับตัวเองเบาๆ

และนายพลอ่าวเล่ยก็ตกใจมากเช่นกันที่ดาบของเขาไม่สามารถทำร้ายหลินเฟิงได้อย่างที่คาดการณ์ไว้

หลังจากปะทะกันผ่านไปครึ่งทาง มือที่สั่นเทาของหลินเฟิงก็ฟื้นพลังคืนกลับมา

ดูเหมือนว่าหลินเฟิงพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็มีดาบสีทองลึกลับปรากฏออกมาในมือ

ทันทีที่ดาบโผล่ออกมา อ่าวเล่ยก็รู้สึกถึงลางร้าย เขาพุ่งขึ้นฟ้าด้วยความลังเลใจในทันที

อย่างไรก็ตามหลินเฟิงถือดาบสีทองเอาไว้และรีบพุ่งตามขึ้นไป

ทันใดนั้นดาบสีทองก็พาดผ่านจากศีรษะของเขาและดาบสีขาวในมือของนายพลอ่าวเล่ยก็ยกขึ้นป้องกันศีรษะของเขาทันที เขาเห็นดาบสีทองปะทะกับดาบสีขาวและประกายไฟก็สาดไปทุกที่

สำหรับความรู้สึกของอ่าวเล่ย ดาบสีขาวจะไม่สามารถต้านทานได้และมีความรู้สึกว่ามันกำลังจะต้องพังทลายอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นเช่นนี้นายพล อ่าวเล่ย จึงรีบชักดาบสีขาวกลับมาทันทีแล้วหลบไปด้านใดด้านหนึ่ง รอยดาบของหลินเฟิงก็ตกลงบนพื้นทิ้งกลายเป็นรอยแตกลึก

“ดาบสีทองช่างน่ากลัว” อ่าวเล่ยอุทานออกมา

อย่างไรก็ตามหลินเฟิงเพียงแค่มองไปที่เขาและพูดว่า “คิดว่านี่มันน่ากลัวแล้วเหรอ? มันมีสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้น! แสงสีทอง”

หลินเฟิงตวัดดาบอีกครั้ง