โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล - ตอนที่ 683 เด็กสาวผู้ถูกรุมล้อม

RC:บทที่ 683 เด็กสาวผู้ถูกรุมล้อม

 

หลินเฟิงหมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝนและไม่สามารถหยุดตัวเองได้ เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งจึงมาอยู่ในช่วงกลางวันแล้ว

เมื่อดวงอาทิตย์มาเยือน พื้นที่รกร้างทั้งหมดจึงดูร้อนอบอ้าวและดูเหมือนว่าอากาศจะร้อน

หลินเฟิงลุกขึ้นยืน เขาหายใจออกเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่มีร่องรอยแห่งความตื่นเต้น

เวลานี้เขาสำเร็จวิชาฝ่ามือหินและก้าวผ่านเงาลมจนเชี่ยวชาญแล้ว และได้สั่งสมประสบการณ์จากการต่อสู้เมื่อวานมาในระดับหนึ่ง

 

ในที่สุดเขาจึงได้บรรลุไปถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์สวรรค์ชั้นสามและก้าวกระโดดไปสู่ขั้นกลางภายในรวดเดียว

ด้วยความก้าวหน้าเช่นนี้ หากได้ประมือกับคนที่มีความแข็งแกร่งในระดับเดียวกับเซิงอี้อีกครั้ง เขาเชื่อว่าจะรับมือได้ไม่ยากเช่นคราวก่อน

 

จากนั้น หลินเฟิงจึงเดินต่อไปในที่ที่ไม่รู้จัก หลังจากได้พบเจอกับเหตุการณ์เมื่อวาน เขายิ่งตระหนักได้อย่างยิ่งยวดถึงความสำคัญของการรวมกลุ่ม ดังนั้นเขาจึงต้องเร่งตามหาหัวหน้านิกายทั้งสองให้เจอโดยเร็วที่สุด

เมื่อหาเจอแล้ว หากได้มาเจอกับโจวซิงและพรรคพวกอีกครั้ง เขาก็มั่นใจพอที่จะเผชิญหน้า

และเพื่อความระมัดระวัง เขาจึงเลือกเดินไปตลอดทางแทนการบิน

 

พื้นที่ว่างเปล่านั้นกว้างมาก หลินเฟิงเดินมานานมากแล้วแต่ยังไม่พบเจอใครเลย

ผลจากลูกแก้วมังกรกับออร่าระหว่างสวรรค์และโลกที่มีอย่างอุดมสมบูรณ์ ทำให้เขาพัฒนาวิถีฝึกฝนไปในขณะที่กำลังเดินอยู่ได้

แม้ผลที่ได้จะน้อยกว่าหนึ่งในห้าของการฝึกฝนปกติ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยซึ่งทำให้เสียเวลาไปเปล่า ๆ

 

ทันใดนั้น เขาก็หยุดเดิน สีหน้าของเขาฉายแววน่าเกรงขามขึ้นเล็กน้อย

เขาได้ยินเสียงการต่อสู้ดังมาจากด้านหน้า จึงเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวังโดยเร็ว

ตามที่คิด มีคนจำนวนหนึ่งกำลังต่อสู้กันอยู่ แถวนั้นมียอดหินที่แหลมคมอยู่ หลินเฟิงซ่อนอยู่หลังยอดหินยอดหนึ่งและเฝ้าดูสถานการณ์อยู่เงียบ ๆ

แต่หลังจากได้เห็นคนทั้งสองฝ่ายอย่างชัดเจน หัวใจของเขาอดไม่ได้ที่จะเต้นรัว

เด็กสาวคนหนึ่งกำลังถูกชายสามคนล้อม!

เด็กสาวคนนั้นช่างงดงาม หน้าตาของเธอสวยกว่าซูหว่านเอ๋อร์และมู่ซินซิน หลินเฟิงไม่เคยเห็นคนที่สวยเช่นนี้มาก่อน กล่าวได้ว่าแม้แต่จิตรกรที่เก่งที่สุดก็ยังไม่สามารถวาดหน้าตาที่งดงามได้ถึงขนาดนี้

 

เธอกำลังถือดาบบาง ๆ เล่มหนึ่ง ใช้ดอกไม้และใบไม้เป็นทักษะวิญญาณ ดูเหมือนเธอจะมีธาตุไม้

ชายที่ล้อมเธอเอาไว้ดูหน้าตาธรรมดา พวกเขายิ้มอย่างน่ารังเกียจและหัวเราะเย้ยหยันในปาก แล้วเข้าโจมตีเธอ

วิธีการรุกรานของพวกเขาดูมีเล่ห์เหลี่ยมมาก เป้าหมายเพื่อสัมผัสใบหน้าหรือโจมตีหน้าอกและแม้แต่ถอดเสื้อผ้าของเธอ

หลินเฟิงเห็นได้ว่าพวกเขาหากพวกเขาเอาจริง เด็กสาวจะหลบเลี่ยงไม่ได้เลย แท้จริงแล้วพวกเขากำลังแกล้งเล่นอยู่

 

รูปลักษณ์ของเด็กสาวดูคนที่เย็นชาและใสซื่อ เมื่อคุณเห็นเธอก็เหมือนได้เห็นบัวหิมะในเขาเถียนชานซึ่งดูงดงามมาก

เด็กสาวเช่นนี้ให้ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์และห้ามล่วงเกิน

แต่ในขณะที่ถูกชายรุมล้อม เธอไม่สามารถแสดงความแข็งแกร่งออกมาได้ สีหน้าของเธอดูรีบเร่งและดวงตาอันงดงามของเธอหรี่แคบ

ชายคนหนึ่งฟาดฝ่ามือใส่ เธอเอาดาบบาง ๆ นั้นกันไว้ ร่างของเธอสั่นสะเทือนจนต้องถอยหลังไปสี่ห้าก้าว

เหล่าชายที่รุมล้อมหยุดโจมตี ชายคนแรกมีหนวดและท่าทางไร้ยางอาย

เขากล่าวคำพูดเหลาะแหละและยิ้มลามก: “หือ? เจ้าไม่สามารถรับได้หรือ? งั้นข้าจะเล่นกับเจ้าอีกครั้งแล้วกัน “

 

“หรือเจ้าไม่คิดว่าเกมนี้มันสนุกหรือ งั้นข้าจำต้องเปลี่ยนเป็นเกมที่น่าสนใจกว่านี้ซะแล้ว”

สีหน้าของเด็กสาวขาวราวกับกระดาษ ลมหายใจของเธอถี่และหนักหน่วง คิ้วขมวดเล็กน้อย เธอโมโหและเหนื่อยล้า

เธอกัดฟันแล้วเอ่ย “อย่ามาทำทะลึ่ง หากเจ้ากล้าแตะต้องข้า สำนักร้อยบุปผาไม่ไว้ชีวิตเจ้าแน่!”

“สำนักร้อยบุปผา?” หลินเฟิงไม่เคยได้ยินชื่อสำนักนี้มาก่อน ดูเหมือนจะเป็นขุมพลังที่ซ่อนตัวอยู่

ชายหน้าหนวดไม่อ่อนน้อมแม้สักครึ่ง เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วกล่าว “สำนักร้อยบุปผาแล้วอย่างไร? ตอนนี้เจ้าสามารถเรียกคนมาได้ด้วยหรือ?”

 

“ข้าขอบอกเลย หากเจ้าฉลาด เจ้าสามารถเข้าร่วมกับพวกข้าและช่วยให้เหล่าชายหนุ่มมีช่วงเวลาที่ดีๆ ตราบใดที่เรามีช่วงเวลาที่ดี ข้ารับรองว่าจะไม่ฆ่าเจ้า “

“ข้าขอแนะนำว่าอย่าออกไปเลย สาวน้อย ไม่มีประโยชน์หรอก เจ้าจะทำไปเพื่ออะไร”

“หากนี่คือโอกาสทอง คงเสียเวลาเปล่า ๆ หากเจ้าออกไปจากปราสาท “

เด็กสาวรู้สึกอับอายและไม่พอใจอย่างยิ่งกับคำพูดหยาบคายของชายหน้าหนวด แต่ไม่มีหนทางตอบโต้ได้

 

เธอรู้สึกได้ว่าสถานการณ์กำลังเลวร้ายมากขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาของเธอเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกที่หนาทึบ จิตใจของเธอวุ่นวาย เธอเหมือนถูกบี้ราวกับแอ่งน้ำที่แตกออก

ทั้งความแข็งแกร่งทางกายและพลังวิญญาณที่หายไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่มีแรงแม้แต่จะถือดาบเอาไว้ได้

 

“เจ้าทำสิ่งใดกับข้า?” เธอถามอย่างอ่อนแรง พยายามเอ่ยคำพูดออกมา

ผ่านไปกว่าสิบนาทีนาทีแล้วที่เธอผ่านมาที่นี่โดยลำพังและถูกชายสามคนซุ่มโจมตี เดิมทีทั้งสามไม่ถือเป็นคู่ต่อสู้ของเธอได้เลย แต่พอพวกเขาโปรยละอองยามาใส่ ร่างกายของเธอจึงอ่อนแรงอย่างรวดเร็วจนกลายมาเป็นสถานการณ์เช่นตอนนี้

เมื่อได้ยินเสียงถาม ชายหน้าหนวดก็หยิ่งผยองและพอใจมากพร้อมพูดอย่างโอ้อวด “เป็นอย่างไร ยานี้แรงมากใช่ไหม?”

“ข้าขอบอกว่ายานี้ล้ำค่ามาก ข้าเสียเงินไปมากเพื่อให้ได้มันมาและข้ามีเพียงขวดเดียว”

“เดิมที ข้าตั้งใจจะใช้ยานี้เพื่อให้ได้ของดี ๆ แต่ไม่คิดว่าจะได้มาเจอคนงามเช่นเจ้า”

“ที่จริงเจ้าควรจะมีความสุขนะ ข้ามักจะรู้วิธีเอาใจหญิงสาวสวย ๆ และจากสายตาของข้า คุณค่าของเจ้านั้นเทียบได้กับของดี ๆ เลย”

 

“เจ้าโชคดีนัก หากเป็นยามปกติ อย่าว่าแต่เราสามคนเลย หากเป็นพวกเรามากกว่าสิบ ข้าเกรงว่าคงไม่ถือเป็นคู่ต่อสู้เจ้าได้”

“แต่เวลานี้เจ้าสามารถสู้กับข้าได้หรือ?”

เด็กสาวไม่ตอบอะไรออกมา เธอกวาดดาบปล่อยพลังวิญญาณเป็นเส้นโค้งสีเขียวออกมา

การเคลื่อนไหวนี้ถือเป็นการดิ้นรนครั้งสุดท้าย ดูเหมือนความแข็งแกร่งทั้งหมดจะกลวงโบ๋ เด็กสาวนั่งลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

เด็กสาวเต็มไปด้วยความโมโห ทั้งที่ชายหน้าหนวดนั้นอ่อนแอจนเธอสามารถคว่ำเขาได้ง่ายแท้ ๆ

ชายหน้าหนวดกล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน: “โจมตีบอบบางเช่นนี้ เจ้าจะบอกอะไรกับข้าหรือ?”

“อย่ามารบเร้าข้าเลย ขอข้าทำให้เจ้าดีกว่านะ”

เสียงของชายหน้าหนวดดังขึ้นในทันที พร้อมชายสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็บินตามมาด้วย

เมื่อต้องเผชิญสถานการณ์เช่นนี้ เด็กสาวไม่มีแรงที่จะสู้กลับ แม้ว่าเธอจะโกรธมากแต่จำต้องเลือกตัดมันออกไป

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังออกมาจากที่ว่างเปล่า จากนั้นพลังวิญญาณที่แหลมคมก็ตกลงมาจากท้องฟ้า ปิดกั้นทางของคนทั้งสาม

พลังวิญญาณนั้นทำให้เกิดฝุ่นสีเหลืองจำนวนมาก และในหมอกที่หนาทึบ หลินเฟิงก็เอ่ยขำ ๆ ออกมา

“โทษเริ่มต้นจำคุกในสามปีและโทษสูงสุดคือ ประหาร ข้าคิดว่าคงจะดีกว่าหากคนทั้งสามได้พักผ่อนนะ?”