โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล - ตอนที่ 673 ทะเลาะ

RC:บทที่ 673 ทะเลาะ

 

โจวซิงก้าวเงียบ ๆ เข้าไปในฝูงชนด้วยสายตาที่เฉยชา

ทุกคนรู้ดีว่านี่คือคนที่มีระดับสูงที่สุด ณ ที่นี้ และหลายคนก็เคยเห็นวิธีการที่โหดร้ายของเขามาแล้ว

เมื่อเห็นเขา ทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยดวงตาที่มีร่องรอยแห่งความหวาดกลัว

ในการเผชิญกับกระแสสัตว์ที่กำลังจะมาถึง เขาไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนกเหมือนคนอื่น ๆ ราวกับทุกสิ่งอยู่ภายใต้การควบคุมอยู่แล้ว

 

เขามองไปรอบ ๆ ฝูงชนแล้วเอ่ยอย่างแผ่วเบา “พวกเจ้าทุกคนอย่างน้อย ๆ ก็อยู่ขั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ หากใช้พลังเช่นนี้ในโลกภายนอกก็คงน่าภูมิใจพอควร เวลานี้เพียงเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรแค่ไม่กี่ตัวเหตุใดจึงต้องวิ่งวุ่นกันด้วย”

“เท่าที่ข้าพอจะรู้ ภายใต้สถานการณ์ปกติ กระแสสัตว์ก็แค่มีสัตว์จำนวนมาก ความแข็งแกร่งของแต่ละตัวก็ไม่ได้มากไปกว่าหมาป่าตัวหนึ่ง และมีรูปแบบกระแสสัตว์เพียงแค่สองสามสายที่เกิดจากสัตว์อสูรที่ทรงพลัง”

 

“เมื่อเจ้าอยู่ภายนอก เหตุใดจึงต้องหวาดกลัวหมาป่าพวกนี้ด้วย?”

“ดังนั้น เราควรตั้งสติ ตราบใดที่เราร่วมมือกัน ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเราจะต่อต้านผลกระทบนี้ไม่ได้หรือ?”

คำพูดของโจวซิงทำให้ผู้คนใจเย็นลงเป็นอย่างมาก

ก็จริง พวกเขาทั้งหมดคือปรมาจารย์แห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เป็นหนึ่งในล้านท่ามกลางเหล่าผู้มีพลัง

แม้แต่บุคคลสำคัญที่สุดในโลกภายนอกก็ยังให้ความเคารพนับถือ

พวกเขาต่างก็มีศักดิ์ศรีของตนเอง จะมาให้สัตว์อสูรพวกนี้เหยียบย่ำได้อย่างไร?

คิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของคนมากมายก็กลับมามั่นคง จิตใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลุกโชนหมายจะไล่ล่าสัตว์อสูร

 

โจวซิงกล่าวต่อ: “เนื่องจากข้าเป็นผู้ดูแลหมู่บ้านแห่งนี้ มอบให้ข้าเป็นผู้สั่งการ”

“ตราบใดที่เจ้าทำตามหน้าที่และยึดติดกับตำแหน่ง กระแสสัตว์อสูรก็จะสิ้นสุดลงในไม่ช้า”

ไม่มีใครในที่นี้ คัดค้านคำสั่งนี้ นอกจากนี้ โจวซิงก็เป็นคนที่ทรงพลังมากที่สุด การให้เขาเป็นผู้บัญชาการ ใจของผู้คนก็สงบนิ่งลงเป็นอย่างมาก

และเมื่อได้รับการยอมรับจากสาธารณชน เหล่าผู้ที่ติดตามโจวซิงก็รู้สึกเหมือนมีแสงสว่างขึ้นที่ใบหน้าและแสดงความหยิ่งผยองออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

กระแสของสัตว์เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ แผ่นดินสั่นไหว และเสียงคำรามโหยหวนของสัตว์ร้ายก็ดังไปทั่วโลก

สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ โจวซิงไม่ได้พูดอะไรอีก สายตาของเขากวาดไปทั่วฝูงชน และในเวลาเดียวกันก็ดำเนินการจัดสรรกำลังพล

คนที่ได้รับคำสั่งไม่ได้พูดอะไรสักคำ และวิ่งกระจายไปในทิศทางต่าง ๆ

สายตาของโจวซิงตกอยู่ที่หลินเฟิง: “เจ้ากับเจ้า ไปปกป้องหมู่บ้าน”

แม้หลินเฟิงจะไม่ชอบโจวซิง แต่มันเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน ดังนั้น เขาจึงทำตามคำจัดแจงและกลับไปที่หมู่บ้าน

และขณะที่เขาพร้อมแล้ว ก็ได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดดังมาจากด้านหลัง

“ห๊ะ ส่งเขามาให้เราได้ไง? เราไม่ต้องการเขา!”

“ไม่ใช่ว่าจะมาถ่วงขาเราในตอนที่สำคัญหรอกหรือ?”

 

ดวงตาของหลินเฟิงเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคนที่พูดนั้นก็คือหญิงสาวผู้มีเสน่ห์ของเซิงอี้นั่นเอง!

พอหญิงสาวกล่าวจบ เซิงอี้ก็ถอนหายใจ: “โถ่ ถ้ามีเขา เจ้ากลัวว่าฝ่ายเราจะแพ้หรือ?”

“พี่โจวซิง โปรดพิจารณาอย่างรอบคอบและเอาเขาไปไว้ที่อื่นเถอะ เราไม่ต้องการพวกท่าดีทีเหลวหรอกนะ”

นอกจากนี้ก็ยังมีคำพูดที่แฝงความเย่อหยิ่ง เห็นได้ชัดว่าเป็นคนของเซิงอี้

หลินเฟิงกับเซิงอี้ไม่ได้รู้จักมักคุ้นกัน เมื่อเผชิญหน้ากับการเยาะเย้ยเช่นนี้ เขาจึงทนไม่ไหว

เขาหันกลับมามองทั้งสี่โดยไม่กลัว และพูดอย่างเย็นชาว่า”พวกขยะ เสียงดังนัก!”

คนอื่น ๆ ประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าในยามที่อีกฝ่ายมีคนมากกว่า หลินเฟิงยังจะกล้าพูดเช่นนี้

 

สีหน้าของเซิงอี้หยุดนิ่งและมืดหม่นลงในทันที: “เจ้าพูดอะไรนะ? ไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม? “

หลินเฟิงมองตรงเข้าไปในสายตาของเขา ตอบโต้แบบตาต่อตาฟันต่อฟัน: ” ข้าเพียงพูดความจริง หรือเจ้าไม่คิดว่าเจ้าพูดเสียงดัง?”

“หากเจ้าไม่ชอบข้า ก็พูดมาตรง ๆ ไม่จำเป็นต้องตีรอบพุ่มไม้ มันน่าเบื่อ”

ทุกคนมองดูพวกเขาอย่างประหลาดใจ เกิดความเงียบอยู่ครู่หนึ่งจนพวกเขาเกือบจะลืมกระแสสัตว์ที่กำลังจะมาถึงไปซะแล้ว

 

เซิงอี้หัวเราะ แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม: “งั้นข้าขอถาม เจ้าจะสู้กับข้าด้วยดินแดนศักดิ์สิทธิ์สวรรค์ชั้นสองได้อย่างไร?”

ผู้คนรอบข้างได้กล่าวแนะนำแก่หลินเฟิง: “น้องชาย เจ้าจะยอมถอยเถอะ!”

“ใช่ ไม่ง่ายเลยกว่าที่พวกเราจะฝึกฝนขึ้นมาได้ และมันก็ยากยิ่งที่จะได้เข้ามาที่นี่ เหตุใดเราจึงต้องล้มเลิกความตั้งใจเพราะเรื่องแค่นี้? แต่เจ้าเห็นไหม อีกฝ่ายคือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้านะ! “

หลินเฟิงเห็นด้วยกับคำพูดนี้ แต่ไม่เห็นด้วยกับพวกเขา

หลินเฟิงก็เป็นคนที่มีความรู้สึกเช่นกัน แล้วเขาจะทนกับคำสบประมาทเช่นนี้ได้อย่างไร

 

หากข้าถอยแม้เพียงครึ่งก้าวในวันนี้ และเมื่อได้พบเจอกับเซิงอี้ในอนาคตอีก ข้าจะไม่โดนกลั่นแกล้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรอกหรือ?

คนบางคนก็เป็นเช่นนี้ หากเรายอมถอย เขาก็จะก้าวล้ำเข้ามาสิบก้าว ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดคือต้องจัดการกับคนเช่นนี้เพื่อหยุดไม่ให้เขาล้ำเส้นเข้ามาได้อีก!

หลินเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา: “ขอบคุณสำหรับความหวังดี แต่ข้าจะไม่ยอมถอย”

“หากเขาอยากเล่นสนุก ข้าก็จะเล่นกับเขาเอง!”

พวกเขาต่างถอนหายใจและส่ายหน้า หญิงสาวที่น่าลุ่มหลงรู้สึกไม่พอใจจึงกล่าวดูถูก  “เจ้าขยะ เจ้าไม่กลัว”

“คงอยากโดนพี่เซิงตีจนเดินไม่ได้จึงจะรู้ซึ้งถึงความโหดร้ายสินะ?”

 

หลินเฟิงจ้องมองเธอ: “ยัยนมโต หุบปาก!”

หญิงผู้มีเสน่ห์เลิกคิ้วสูงทันที พร้อมกล่าวอย่างตะกุกตะกักด้วยความโกรธ: “เจ้า เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้าเรียกใครว่า “ยัยนมโต””

ในเวลานี้ เสียงของโจวซิงก็แทรกเข้ามา: “พอได้แล้ว”

เขาก้าวเข้ามาสองก้าวแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา: “ข้าไม่สนว่าพวกเจ้ามีเรื่องอะไรกัน แต่ตอนนี้จงฟังคำสั่งของข้า”

“หากใครไม่เชื่อฟัง ก็อย่ามาถือโทษการกระทำของข้า!”

 

เซิงอี้หยุดนิ่ง ไม่พูดอะไรอีก และหญิงสาวผู้มีเสน่ห์ที่มีหางตาชี้ขึ้นและสวมชุดกรุยกรายก็เอ่ยขึ้น: “ดูสิพี่ใหญ่ ท่านก็ได้ยินสิ่งที่เขาพูด”

“ข้าเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เขากลับมีเจตนาร้ายหมายทำให้ข้าอับอาย ข้าจึงโกรธจนตัวสั่น!”

“โลกเป็นเช่นไรกัน? เหตุใดจึงมีพวกที่ผูกใจเจ็บกับเด็กผู้หญิงมากนัก?”

“ที่นี่ท่านเป็นพี่ใหญ่ ท่านไม่อยากทวงความยุติธรรมให้ข้าหรอกหรือ?”

หญิงสาวผู้ยั่วยวนล้มล้างข้อกล่าวหา โดยชี้ความผิดทั้งหมดไปที่หลินเฟิง

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวปีนขึ้นไปบนตัวของโจวซิง ความรังเกียจของหลินเฟิงก็ยิ่งดิ่งลึกลง ช่างเหม็นยิ่งนัก เขาถ่มน้ำลายในใจ

โจวซิงมองดูหญิงสาวผู้ยั่วยวน เมื่อเขามองเห็นหน้าอกอันอวบอิ่มของหญิงสาว ก็มีร่องรอยแห่งความมืดมนที่ไม่เด่นชัดอยู่ภายใต้ดวงตาของเขา

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ทำเพียงเมินเฉยและกล่าว “หยุดทะเลาะกันแล้วทำตามที่ข้าพูด”

 

“กระแสสัตว์เข้ามาใกล้น้อยกว่า 300 เมตรแล้ว ไปเร็วเข้า!”

เสียงคำรามของสัตว์นั้นดังมากเพราะสัตว์อสูรที่ด้านหลังหมู่บ้านนั้นเข้ามาประชิดแล้ว ผู้คนที่ดูอยู่บริเวณนั้นจึงรีบพุ่งเข้าไป

ภายใต้วิกฤติ สถานการณ์โดยรวมถือเป็นสิ่งสำคัญที่สุด หลินเฟิงและเซิงอี้จึงต้องละทิ้งความขัดแย้งในตอนนี้และรีบเข้าไปสนับสนุน